Actueel
alle pijlers
Wat een prachtig gebaar zeg
zaterdag 17 december 2016 om 14:39
Op 1 november stonden Janneke Bijlsma en Jan van der Wal klaar bij de enige bushalte van Easterlittens, op het enige plein van het Friese gehucht. Klaar om de Syrische familie Yasin feestelijk te onthalen als lijn 35 de hoek om zou komen draaien. De bus kwam, maar toen de deuren opengingen, kwamen de Yasins er niet uit.
Janneke: ,,Bleken ze een dorp te vroeg te zijn uitgestapt en waren ze verder gaan lopen." Langs de doorgaande weg over het Friese platteland, door de regen. "Ik dacht: oh mijn god, hoe gaan die het vinden om híer te wonen."
Nadat vader, moeder en vijf kinderen waren gevonden en met auto's snel naar het dorp gebracht, waren ze de allereerste Syriërs ooit in Easterlittens. Ze waren die 1e november voor het eerst in het dorp waar de inwoners een huis voor hen hadden gekocht. Het dorp (450 mensen groot) zag voor het eerst voor wie het dat huis eigenlijk had gekocht. Ze maakten kennis en aten pizza's en zelfgemaakte soep.
Janneke: ,,Die was gelukkig nog warm."
Meestal ging het zo de afgelopen twee jaar: na lang wachten in een uitpuilend azc kregen asielzoekers met een verblijfsvergunning bericht dat er een huis voor hen was gevonden, ergens in Nederland. Doorgaans een huurhuis van een woningstichting. Altijd gevonden met veel moeite, de wachtlijsten voor goedkope huurwoningen zijn lang. Soms waren er demonstraties van buurtbewoners die geen statushouders (zoals asielzoekers met een verblijfsvergunning heten) in de straat wilden en gingen er stenen door de ruiten.
In Easterlittens ging het anders. Daar sprak een groepje dorpsbewoners tijdens een uitje naar Terschelling over de vluchtelingencrisis. Janneke: ,,Je ziet al die ellende op tv en je denkt: stel dat wij dat zouden zijn? Dan zouden we toch ook geholpen willen worden?" Dus besloten ze precies dat te gaan doen: helpen. Jan: ,,In Jorwert, hier verderop, hebben bewoners zelf het oude dorpshuis omgetimmerd tot een woning voor asielzoekers. Zoiets leek ons een goed idee. Dus we zijn gaan inventariseren wat er in het dorp te koop stond."
Geen anti-sentiment
Er woonden toen nog geen asielzoekers in Easterlittens. Er woonden überhaupt geen buitenlanders in het dorp. Een huis-aan-huis-verspreide brief over het initiatief lokte tientallen dorpsbewoners naar een zaaltje boven het enige café in het dorp. Niet iedereen in Easterlittens was enthousiast over het plan, weten Jan en Janneke.
Jan: ,,Maar er was geen echt anti-sentiment. Een enkele opmerking op facebook, dat was het wel."
In oktober werd de kersverse stichting Hûs fran de Wrald, (Fries voor het Huis van de Wereld) voor 150.000 euro eigenaar van een knusse woning middenin het dorp, tegenover de kerk. Eenderde van dat geld komt van diezelfde kerk, eenderde is ingebracht door één familie (die anoniem wil blijven) en eenderde is betaald door een groep inwoners van Easterlittens.
Jan: ,,Wie hoeveel heeft betaald doet er niet zoveel toe voor ons, niet iedereen kan hetzelfde bedrag missen. We zijn met een groep van zo'n veertig vrijwilligers uit het dorp. Daar hebben we het huis mee gekocht en daar helpen we nu de familie mee hun leven hier op te starten. Zo gaat dat hier: als er iets moet gebeuren, dan regelen we dat. Iedereen kent elkaar, de lijntjes zijn kort."
Holle echo
Zo gaat dat hier dus in Easterlittens. Een dorp waar geen winkel is, maar waar de gemeenschapszin groot is. Er is een kleine basisschool, maar de middelbare school in Sneek is drie kwartier fietsen. De kerk staat er op een terp en op het dorpsplein staat een tableau met de namen van de plaatselijke kaatskampioenen van de afgelopen jaren. Op deze mistige donderdagmiddag wordt de stilte op het plein alleen verbroken door de holle echo van je eigen voetstappen.
Janneke: ,,We hebben wel aan de gemeente gevraagd: we zouden het liefst een gezin in het huis hebben! We zagen het niet zo zitten dat er bijvoorbeeld 4 alleenstaande mannen in zouden komen. Wat moeten die heel de dag in zo'n dorp als dit doen?" De gemeente beloofde te kijken wat ze konden doen.Het werden Tawfik (42) en Wafaa (40) Yasin, met hun vijf kinderen. Op 1 november kwamen ze even kijken en sinds vier weken wonen ze echt in het dorp. Ze betalen huur aan de stichting. Jan: ,,Ze hebben dezelfde huurbescherming als andere huurders. We kunnen ze er niet zomaar uit gooien ofzo."
,,Veilig, rustig, goed", zegt Wafaa over Easterlittens.
Doktersrecept
Tawfik pakt zijn mobiele telefoon en laat foto's zien uit Aleppo, de stad die de afgelopen weken het tegenovergestelde van veilig en rustig was. Het is de stad waar de Yasins woonden, Tawfik was er kapper en tegelzetter. Twee jaar geleden vluchtten ze er vandaan, met zijn zevenen tegelijk. Via Turkije en Griekenland belandden ze een jaar geleden in Nederland.
Veel meer dan dat weten de mensen in Easterlittens eigenlijk niet. Tawfik en Wafaa spreken geen Engels en nog amper Nederlands. Hun kinderen iets meer. Jan: ,,Communiceren is nog veel met handen en voeten."
In januari gaan ook vader en moeder op Nederlandse les.
Ondertussen staan de veertig vrijwilligers in het dorp elke dag klaar om hen te helpen of ergens heen te brengen: met het invullen van documenten, het ophalen van een doktersrecept of het doen van boodschappen twee kilometer verderop. Jan: ,,Je merkt aan alles dat deze mensen graag vooruit willen en dat vind ik heel belangrijk."
Janneke: ,,Ondertussen hopen wij ook vooral dat andere dorpsgemeenschappen die dit verhaal lezen, denken: verdraaid, dat kunnen wij eigenlijk ook wel doen."
:bron: AD
Wat een prachtig gebaar zeg. door dit soort berichten krijg je toch weer vertrouwen in de mensheid.
Janneke: ,,Bleken ze een dorp te vroeg te zijn uitgestapt en waren ze verder gaan lopen." Langs de doorgaande weg over het Friese platteland, door de regen. "Ik dacht: oh mijn god, hoe gaan die het vinden om híer te wonen."
Nadat vader, moeder en vijf kinderen waren gevonden en met auto's snel naar het dorp gebracht, waren ze de allereerste Syriërs ooit in Easterlittens. Ze waren die 1e november voor het eerst in het dorp waar de inwoners een huis voor hen hadden gekocht. Het dorp (450 mensen groot) zag voor het eerst voor wie het dat huis eigenlijk had gekocht. Ze maakten kennis en aten pizza's en zelfgemaakte soep.
Janneke: ,,Die was gelukkig nog warm."
Meestal ging het zo de afgelopen twee jaar: na lang wachten in een uitpuilend azc kregen asielzoekers met een verblijfsvergunning bericht dat er een huis voor hen was gevonden, ergens in Nederland. Doorgaans een huurhuis van een woningstichting. Altijd gevonden met veel moeite, de wachtlijsten voor goedkope huurwoningen zijn lang. Soms waren er demonstraties van buurtbewoners die geen statushouders (zoals asielzoekers met een verblijfsvergunning heten) in de straat wilden en gingen er stenen door de ruiten.
In Easterlittens ging het anders. Daar sprak een groepje dorpsbewoners tijdens een uitje naar Terschelling over de vluchtelingencrisis. Janneke: ,,Je ziet al die ellende op tv en je denkt: stel dat wij dat zouden zijn? Dan zouden we toch ook geholpen willen worden?" Dus besloten ze precies dat te gaan doen: helpen. Jan: ,,In Jorwert, hier verderop, hebben bewoners zelf het oude dorpshuis omgetimmerd tot een woning voor asielzoekers. Zoiets leek ons een goed idee. Dus we zijn gaan inventariseren wat er in het dorp te koop stond."
Geen anti-sentiment
Er woonden toen nog geen asielzoekers in Easterlittens. Er woonden überhaupt geen buitenlanders in het dorp. Een huis-aan-huis-verspreide brief over het initiatief lokte tientallen dorpsbewoners naar een zaaltje boven het enige café in het dorp. Niet iedereen in Easterlittens was enthousiast over het plan, weten Jan en Janneke.
Jan: ,,Maar er was geen echt anti-sentiment. Een enkele opmerking op facebook, dat was het wel."
In oktober werd de kersverse stichting Hûs fran de Wrald, (Fries voor het Huis van de Wereld) voor 150.000 euro eigenaar van een knusse woning middenin het dorp, tegenover de kerk. Eenderde van dat geld komt van diezelfde kerk, eenderde is ingebracht door één familie (die anoniem wil blijven) en eenderde is betaald door een groep inwoners van Easterlittens.
Jan: ,,Wie hoeveel heeft betaald doet er niet zoveel toe voor ons, niet iedereen kan hetzelfde bedrag missen. We zijn met een groep van zo'n veertig vrijwilligers uit het dorp. Daar hebben we het huis mee gekocht en daar helpen we nu de familie mee hun leven hier op te starten. Zo gaat dat hier: als er iets moet gebeuren, dan regelen we dat. Iedereen kent elkaar, de lijntjes zijn kort."
Holle echo
Zo gaat dat hier dus in Easterlittens. Een dorp waar geen winkel is, maar waar de gemeenschapszin groot is. Er is een kleine basisschool, maar de middelbare school in Sneek is drie kwartier fietsen. De kerk staat er op een terp en op het dorpsplein staat een tableau met de namen van de plaatselijke kaatskampioenen van de afgelopen jaren. Op deze mistige donderdagmiddag wordt de stilte op het plein alleen verbroken door de holle echo van je eigen voetstappen.
Janneke: ,,We hebben wel aan de gemeente gevraagd: we zouden het liefst een gezin in het huis hebben! We zagen het niet zo zitten dat er bijvoorbeeld 4 alleenstaande mannen in zouden komen. Wat moeten die heel de dag in zo'n dorp als dit doen?" De gemeente beloofde te kijken wat ze konden doen.Het werden Tawfik (42) en Wafaa (40) Yasin, met hun vijf kinderen. Op 1 november kwamen ze even kijken en sinds vier weken wonen ze echt in het dorp. Ze betalen huur aan de stichting. Jan: ,,Ze hebben dezelfde huurbescherming als andere huurders. We kunnen ze er niet zomaar uit gooien ofzo."
,,Veilig, rustig, goed", zegt Wafaa over Easterlittens.
Doktersrecept
Tawfik pakt zijn mobiele telefoon en laat foto's zien uit Aleppo, de stad die de afgelopen weken het tegenovergestelde van veilig en rustig was. Het is de stad waar de Yasins woonden, Tawfik was er kapper en tegelzetter. Twee jaar geleden vluchtten ze er vandaan, met zijn zevenen tegelijk. Via Turkije en Griekenland belandden ze een jaar geleden in Nederland.
Veel meer dan dat weten de mensen in Easterlittens eigenlijk niet. Tawfik en Wafaa spreken geen Engels en nog amper Nederlands. Hun kinderen iets meer. Jan: ,,Communiceren is nog veel met handen en voeten."
In januari gaan ook vader en moeder op Nederlandse les.
Ondertussen staan de veertig vrijwilligers in het dorp elke dag klaar om hen te helpen of ergens heen te brengen: met het invullen van documenten, het ophalen van een doktersrecept of het doen van boodschappen twee kilometer verderop. Jan: ,,Je merkt aan alles dat deze mensen graag vooruit willen en dat vind ik heel belangrijk."
Janneke: ,,Ondertussen hopen wij ook vooral dat andere dorpsgemeenschappen die dit verhaal lezen, denken: verdraaid, dat kunnen wij eigenlijk ook wel doen."
:bron: AD
Wat een prachtig gebaar zeg. door dit soort berichten krijg je toch weer vertrouwen in de mensheid.
maandag 19 december 2016 om 12:40
Ik vind het een mooi gebaar en ik snap prima waarom ze geen groep jonge mannen in één huis willen daar. Dit gezin kan daar iets opbouwen, aan hun toekomst werken. Het is een druppel op een gloeiende plaat, maar beter dan niets. En omdat het een kleine gemeenschap is met sociale controle is dit een kansrijk initiatief.
