Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Angst/paniekstoornis en coronacrisis en elke dag aanvallen
zondag 24 mei 2020 om 09:31
Als dat je samenvatting van de reacties is, lees je niet goed denk ik.blauwebessensap schreef: ↑24-05-2020 09:03Dus alle ouders met psychische problemen (die van mij ontstonden toen ik al moeder was door externe factoren) zouden hun kinderen willens en wetens beschadigen? Dat is echt een heel heftige beschuldiging. Soms is het leven iets dat je overkomt en moet je roeien met de riemen die je hebt. Dan ben je niet expres debet aan het eventuele ongeluk van je kinderen. Ik heb geen schuld aan mijn angststoornis. En zo voelt het ook hier weer. Het raakt me enorm omdat ziek zijn in je hoofd niet zichtbaar is maar mijn leven inmiddels lijden is geworden....
zondag 24 mei 2020 om 09:37
Dit is niet waar. Met name het vetgedrukte stukje niet. Vrijwel iedereen die onder stress staat (corona!) valt terug op oude vertrouwde veilige patronen van denken, voelen en gedrag (regressie), en jij ook. Dat is heel normaal, je bent daar niet afwijkend in. Je probleem is volgens mij dat je jezelf ervan hebt overtuigd dat het niet meer anders wordt: je kutgevoel is here to stay. En dat is niet zo, weet ik uit ervaring (psychose, trauma, depressie). Je genezingswil is een heel krachtige energiebron die zich richt op innerlijke vrijheid. Het geeft je de moed om nieuwe innerlijke houdingen uit te proberen en de pijn van verandering te verdragen.blauwebessensap schreef: ↑24-05-2020 08:54Ik zal tot mijn dood blijven hunkeren naar erkenning en dat is een zeer beklemmend en uitzichtloos gevoel. Ik wil daar echt mee aan de slag. Maar voor nu kan dat gewoon nog niet. Dat heb ik keer op keer gehoord hier. Dat er gewoon wachtlijsten zijn en er nu geen mogelijkheid is mij te helpen. En echt, geloof me, ik zit hier behoorlijk bovenop. Ik wil dit ook niet. Ik kies hier ook niet voor. Ik vind het afschuwelijk....
Die stap maken van 'dit gaat nooit meer over' naar 'dit is een probleem dat opgelost kan worden' is wel heel lastig als je in crisis bent of er tegenaan zit. Ik vind het verdrietig voor jou en je man en kinderen dat je niet de hulp kunt krijgen die je nodig hebt nu. Ik wens je vertrouwen toe in jezelf, dat je ondanks alles kunt geloven dat het anders wordt. Veel sterkte.
zondag 24 mei 2020 om 09:38
Niemand ontkent dat je het zwaar hebt. Maar als jij een zelfmoordpoging doet vanwege het leed in je vroegere gezin en je zegt tegelijkertijd dat het met je eigen gezin goed gaat, dan heb je een blinde vlek voor wat er nu in jouw eigen gezin mis gaat. Want natuurlijk loopt het daar niet goed. De moeder van je kinderen wilde niet meer leven, dat is nogal wat!
En dus heb je hulp nodig om je verleden af te sluiten en niet zo aan je ouders en andere familie te blijven trekken. Dat is je verleden, je eigen gezin is het heden én de toekomst. En alleen daar kun je nog iets veranderen.
En dus heb je hulp nodig om je verleden af te sluiten en niet zo aan je ouders en andere familie te blijven trekken. Dat is je verleden, je eigen gezin is het heden én de toekomst. En alleen daar kun je nog iets veranderen.
zondag 24 mei 2020 om 09:50
Dankjewel dat vind ik lief. Dat is fijn dat je dit zegt.Castorp schreef: ↑24-05-2020 09:37Dit is niet waar. Met name het vetgedrukte stukje niet. Vrijwel iedereen die onder stress staat (corona!) valt terug op oude vertrouwde veilige patronen van denken, voelen en gedrag (regressie), en jij ook. Dat is heel normaal, je bent daar niet afwijkend in. Je probleem is volgens mij dat je jezelf ervan hebt overtuigd dat het niet meer anders wordt: je kutgevoel is here to stay. En dat is niet zo, weet ik uit ervaring (psychose, trauma, depressie). Je genezingswil is een heel krachtige energiebron die zich richt op innerlijke vrijheid. Het geeft je de moed om nieuwe innerlijke houdingen uit te proberen en de pijn van verandering te verdragen.
Die stap maken van 'dit gaat nooit meer over' naar 'dit is een probleem dat opgelost kan worden' is wel heel lastig als je in crisis bent of er tegenaan zit. Ik vind het verdrietig voor jou en je man en kinderen dat je niet de hulp kunt krijgen die je nodig hebt nu. Ik wens je vertrouwen toe in jezelf, dat je ondanks alles kunt geloven dat het anders wordt. Veel sterkte.
zondag 24 mei 2020 om 09:59
Die erkenning van je ouders en je zus gaan er waarschijnlijk nooit komen. Dat is tragisch, pijnlijk, onterecht en zuur, maar daar doe je niets aan. Hoe meer je aan ze trekt, hoe erger het wordt. Ergens zul je ze moeten loslaten.blauwebessensap schreef: ↑24-05-2020 09:50Ik ga mijzelf niet meer verdedigen maar goed mijn kinderen weten hier natuurlijk niks van. En ja dat weet ik zeker. Ik heb echt geen blinde vlek. Ik ben juist extreem helder in die dingen. Maar je zou het van mij moeten aannemen want we kennen elkaar verder niet dus je zal het met het geschreven woord moeten doen helaas.
En in mijn gezin loopt het wel goed. Ik denk echt dat ik dat beter weet dan jij. Niet lullig bedoelt maar dit is echt wel een feit in deze.
Ik ben dus bezig met van alles op poten te zetten en doe dit ook al jaren. Maar ik zit nu klem, en heb een terugval en er is bar weinig nu in deze crisis wat mij echt goed helpt. Dat is precies ook mijn probleem. En daarom zit ik er zo doorheen.
Ouders die je laten vallen is dan een druppel. Want wat mij al enorm zou helpen is gewoon eens een keertje horen: we zien hoe zwaar je het hebt en je doet het zo goed, we zijn er voor je. Maar alles is hier altijd 1 grote struggle en mijn ouders en zus denken steeds dat ze mij moeten corrigeren en afremmen. Ze vinden dat meegaan in mijn paniek (echt dat is zo zwartwit gedachte) niet helpend is. Terwijl ik juist erkenning wil voor mijn gevoel. Of die nu reeeel is of niet. Want van daar uit kan ik verder niet vanuit afwijzing. Want dat is een steeds terug kerend item in mijn leven en ik kan er gewoon niet meer tegen. Het maakt mij compleet radeloos.
Alleen: jij bent volwassen. Je kunt zonder je ouders en zus. Waarschijnlijk wordt je leven zelfs een heel stuk beter als je niets meer van ze verwacht. Maar jouw kinderen kunnen niet zonder jou, want die zijn nog niet volwassen. En jij was bereid jouw leven op te geven in de hoop desnoods postuum erkenning van je ouders te krijgen. Zie je hoe scheef dat is? Hoe kun je dan nog beweren dat je alles heel helder ziet?
zondag 24 mei 2020 om 10:01
Blauwebessensap, ik snap dat jouw hunkering naar erkenning ergens vandaan komt en dat je daarmee aan de slag moet, maar ik denk dat je moet accepteren dat dat nu niet lukt. Dat je je nu moet richten op doorleven zonder. En op jouw (onze, we zijn even oud) leeftijd kan dat ook. Je ouders zouden zoals mijne kunnen zijn, met een dementerende moeder en een vader die nooit op enige wijze attent is geweest of contact gehouden heeft. Ik krijg dus ook geen erkenning. Een vriendin van mij heeft al 20 jaar geen ouders meer. Vraag en vind je erkenning bij je man, bij vrienden. In ieder geval nu. Je verdient het. Blijven zoeken bij je ouders, die het niet kunnen geven, is een heilloze weg.
zondag 24 mei 2020 om 14:20
blauwebessensap schreef: ↑24-05-2020 09:00Het zeggen dat ik mijn gezin opzadel met een trauma vind ik echt vreselijk.
En dan nog, stel dat ze er een klap van zouden hebben gekregen? Dat is dan toch niet bewust, dat is dan toch niet willens en wetens? Het is net of ik dan mijn kinderen expres een trauma heb aangedaan.
Wanneer je in een vlaag van verstandsverbijstering een poging hebt gedaan je leven te beëindigen, nee. Als je er nog nooit twee seconden over na hebt gedacht wat de gevolgen van zo'n actie zijn, misschien. Maar vanaf hier, vanaf dit moment, waar de helft van de reacties op je verhaal je dit signaal geven, absoluut wel. Vanaf nu weet je dat je daarmee je kinderen beschadigd. Voor de rest van hun leven.
Trauma verdwijnt alleen als het wordt opgelost. Als je er niets mee doet geef je het door. Dat is super oneerlijk. Maar op dit moment ligt de trauma-bal bij jou. Je bent een volwassen vrouw en aan jou de keus of je het met bloed, zweet en tranen op gaat lossen (ondanks het feit dat je part noch deel hebt gehad aan het ontstaan van jouw persoonlijke trauma) of dat je het door gaat geven (wat overigens niet per se aan je kinderen hoeft te zijn, maar in het geval dat je je leven beëindigd is het dat wel).
zondag 24 mei 2020 om 18:30
Valt mij ook op.
TO, ik weet niet of je je er van bewust bent, maar je reacties (vooral op andere topics) zijn behoorlijk snerend, aanvallend en fel.
Je geeft hier aan dat bepaalde woorden je kwetsen, maar ik zie jou zelfs ander ook flink van leer trekken tegen, of over anderen.
Doe gewoon effe rustig.
zondag 24 mei 2020 om 18:50
Je klinkt als een kind dat net midden in een uithuisplaatsing zit, je bent 46 waarom ga jij nog met je ouders om die je niet hielpen tegen je oom, waarom laat je ze niet de pleuris krijgen en maak je de keuze voor jezelf, het is ook een bewuste keuze hoor om hier overheen te willen komen.
Blokkeer ze overal, laat je volwassen kinderen weten hoe ze doen laat ze eventueel zo'n vreselijk bericht lezen zodat ze snappen dat je niet meer met ze om wil gaan, je zegt je hebt vrienden en een leuke man.
Kies ervoor om daar dankbaar voor te zijn en geniet van de wel mooie dingen in je leven en zet de knop om en gebruik de therapie niet om de wonden open te houden maar om het te verwerken en eindelijk gelukkig te worden, kut van je kutleven en vanaf je 10 e in therapie, ben je er niet aan toe om het achter je te laten, tis al kut genoeg geweest wat kan je nog gebeuren, je hebt het allemaal al meegemaakt, neem emdr serieus. Waarom heeft tig keer emdr niet gewerkt, vrij onlogisch want het is verschrikkelijk krachtig..
Blokkeer ze overal, laat je volwassen kinderen weten hoe ze doen laat ze eventueel zo'n vreselijk bericht lezen zodat ze snappen dat je niet meer met ze om wil gaan, je zegt je hebt vrienden en een leuke man.
Kies ervoor om daar dankbaar voor te zijn en geniet van de wel mooie dingen in je leven en zet de knop om en gebruik de therapie niet om de wonden open te houden maar om het te verwerken en eindelijk gelukkig te worden, kut van je kutleven en vanaf je 10 e in therapie, ben je er niet aan toe om het achter je te laten, tis al kut genoeg geweest wat kan je nog gebeuren, je hebt het allemaal al meegemaakt, neem emdr serieus. Waarom heeft tig keer emdr niet gewerkt, vrij onlogisch want het is verschrikkelijk krachtig..
zondag 24 mei 2020 om 22:50
Zolang je nog geen meter in TO's schoenen hebt gelopen is dit naar mijn mening een beetje te stellig. Hoe krachtig EMDR ook is, een wondermiddel is het niet, noch heeft het bij iedere persoon dezelfde impact.
