Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Angstige ouders
vrijdag 15 mei 2020 om 06:48
Laat ik om te beginnen wel even vermelden dat ik zeker snap dat mensen heel bang zijn voor het virus, dit is niet onterecht natuurlijk! Dit topic is ook zeker niet bedoeld om mensen aan te vallen hierop, maar meer even om frustratie te spuien denk ik.
Ik zit er gewoon een beetje mee dat mijn ouders heel bang zijn aangelegd. Ze zijn een risicogroep, dus ik snap dat wel. Het is ook heel goed dat ze zich er zo mee bezig houden en zo voorzichtig zijn. Alleen is het zo dat ze in afzondering zijn gegaan al sinds het virus in Nederland was. Ik denk dat we ze dus sinds half, eind februari niet meer echt gezien hebben. Op videobellen na dan.
Voor ons vind ik het minder erg dan voor ons zoontje, die is nu erg klein nog maar kwam vaak bij opa en oma. Dat is natuurlijk toen weggevallen. Kind went er wel snel aan, maar ik merkte aan kleine dingen dat hij hen wel miste. Ik zie inmiddels dat het wat afneemt, dit is voor hem het nieuwe normaal ondertussen. Zijn reactie op het videobellen wordt minder enthousiast, hij wil niet meer per se met opa en oma bellen. En ik snap echt wel dat dat wel weer komt als dat coronagedoe weer over is, maar het doet me wel verdriet om dat te zien. Mijn ouders zijn daar ook verdrietig om, ook al laten ze dat niet blijken aan hem.
Met hem langsgaan voor raambezoek willen zowel mijn ouders als wij hem niet aandoen, dan zal ie meteen naar de deur gaan rennen en denken we allemaal dat beide partijen uiteindelijk verdrietiger dan gelukkiger op dat moment zijn. Hij is te klein om uit te leggen dat hij afstand moet houden, dus op bezoek gaan kan niet.
Ik vind het gewoon zo lastig. We hebben sinds de corona best wel wat slecht nieuws te horen gehad. Je mist dan toch wel de steun ook van je ouders, ondanks dat vriend en ik elkaar natuurlijk nog hebben. Punt is dat ze ons gewoon ook liever niet ontvangen, ook niet zonder kleinkind in de tuin. Hun recht natuurlijk, ik ga daar ook zeker niet op aandringen als ze iets niet willen.
Ik maak me gewoon zorgen, want ze zijn echt heel angstig geworden. Zitten op dit moment veel binnen, maken weinig mee, lezen veel de krant en volgen het nieuws op de voet, wat ze alleen maar angstiger maakt.
Wij zijn ook voorzichtig, dus ik snap het daarom wel, maar ik kreeg inmiddels het idee door de gesprekken dat ze dit gaan willen volhouden tot er een vaccin is... Want pa heeft astma en is tegen de 70. Ma heeft zo ook wat gezondheidsproblemen. Maar een vaccin kan nog zo lang duren! Moet ons zoontje dan echt zo lang zonder een knuffel van opa en oma doen? Ik ben zo bang dat hij van ze vervreemd. Naast dat doet het me zelf ook pijn dat ik ze misschien dan nog een half jaar lang zelf niet kan knuffelen of opzoeken zoals we hiervoor gewoon deden.
Een erg lang topic geworden, sorry daarvoor. En jullie kunnen er waarschijnlijk ook niets mee, want het is hun keuze en die hebben we te respecteren. Maar het voelt al fijn om dit even anoniem op te schrijven.
Ik zit er gewoon een beetje mee dat mijn ouders heel bang zijn aangelegd. Ze zijn een risicogroep, dus ik snap dat wel. Het is ook heel goed dat ze zich er zo mee bezig houden en zo voorzichtig zijn. Alleen is het zo dat ze in afzondering zijn gegaan al sinds het virus in Nederland was. Ik denk dat we ze dus sinds half, eind februari niet meer echt gezien hebben. Op videobellen na dan.
Voor ons vind ik het minder erg dan voor ons zoontje, die is nu erg klein nog maar kwam vaak bij opa en oma. Dat is natuurlijk toen weggevallen. Kind went er wel snel aan, maar ik merkte aan kleine dingen dat hij hen wel miste. Ik zie inmiddels dat het wat afneemt, dit is voor hem het nieuwe normaal ondertussen. Zijn reactie op het videobellen wordt minder enthousiast, hij wil niet meer per se met opa en oma bellen. En ik snap echt wel dat dat wel weer komt als dat coronagedoe weer over is, maar het doet me wel verdriet om dat te zien. Mijn ouders zijn daar ook verdrietig om, ook al laten ze dat niet blijken aan hem.
Met hem langsgaan voor raambezoek willen zowel mijn ouders als wij hem niet aandoen, dan zal ie meteen naar de deur gaan rennen en denken we allemaal dat beide partijen uiteindelijk verdrietiger dan gelukkiger op dat moment zijn. Hij is te klein om uit te leggen dat hij afstand moet houden, dus op bezoek gaan kan niet.
Ik vind het gewoon zo lastig. We hebben sinds de corona best wel wat slecht nieuws te horen gehad. Je mist dan toch wel de steun ook van je ouders, ondanks dat vriend en ik elkaar natuurlijk nog hebben. Punt is dat ze ons gewoon ook liever niet ontvangen, ook niet zonder kleinkind in de tuin. Hun recht natuurlijk, ik ga daar ook zeker niet op aandringen als ze iets niet willen.
Ik maak me gewoon zorgen, want ze zijn echt heel angstig geworden. Zitten op dit moment veel binnen, maken weinig mee, lezen veel de krant en volgen het nieuws op de voet, wat ze alleen maar angstiger maakt.
Wij zijn ook voorzichtig, dus ik snap het daarom wel, maar ik kreeg inmiddels het idee door de gesprekken dat ze dit gaan willen volhouden tot er een vaccin is... Want pa heeft astma en is tegen de 70. Ma heeft zo ook wat gezondheidsproblemen. Maar een vaccin kan nog zo lang duren! Moet ons zoontje dan echt zo lang zonder een knuffel van opa en oma doen? Ik ben zo bang dat hij van ze vervreemd. Naast dat doet het me zelf ook pijn dat ik ze misschien dan nog een half jaar lang zelf niet kan knuffelen of opzoeken zoals we hiervoor gewoon deden.
Een erg lang topic geworden, sorry daarvoor. En jullie kunnen er waarschijnlijk ook niets mee, want het is hun keuze en die hebben we te respecteren. Maar het voelt al fijn om dit even anoniem op te schrijven.
vrijdag 15 mei 2020 om 09:42
Dit verhaal bestaat uit twee delen. Ten eerste dat het niet gezond is voor hen om zich zo te isoleren. Daar zou ik me ook zorgen om maken, maar het is helaas hun keuze en daar kun je weinig aan doen. Misschien zien ze zelf over een tijdje ook wel in dat dit niet vol te houden is.
Het tweede is dat het voor jullie rot is dat jullie (en met name je zoontje) je ouders niet zien, maar ook daarin zul je hun keuze moeten respecteren. Er zijn ook mensen die naar het buitenland verhuizen en die zien hun familieleden ook bijna nooit. Dat is ook niet leuk, maar ook de eigen keuze.
Het tweede is dat het voor jullie rot is dat jullie (en met name je zoontje) je ouders niet zien, maar ook daarin zul je hun keuze moeten respecteren. Er zijn ook mensen die naar het buitenland verhuizen en die zien hun familieleden ook bijna nooit. Dat is ook niet leuk, maar ook de eigen keuze.
vrijdag 15 mei 2020 om 09:53
Ik vind het een beetje egoïstisch klinken. Je ouders maken zich zorgen en zijn erg voorzichtig, maar ipv je druk te maken om hun welzijn heb je het alleen maar over hoe vervelend het is dat je zoontje nu een paar weken niet op bezoek kon/kan bij opa en oma.
Ik ben 30 en astmatisch en ik ontvang ook geen bezoek en wij gaan ook niet naar opa en oma. Ik zie hier door de buurt wel eens een man lopen die herstellende is van corona en dat is een schim van de sportieve, fitte man die het was, dus ik kan me alleen maar voorstellen hoeveel impact de ziekte op mij en mijn longen zou hebben. En dan zit je vader ook nog eens in de risico groep.
Ik ben 30 en astmatisch en ik ontvang ook geen bezoek en wij gaan ook niet naar opa en oma. Ik zie hier door de buurt wel eens een man lopen die herstellende is van corona en dat is een schim van de sportieve, fitte man die het was, dus ik kan me alleen maar voorstellen hoeveel impact de ziekte op mij en mijn longen zou hebben. En dan zit je vader ook nog eens in de risico groep.
vrijdag 15 mei 2020 om 09:59
Jeetje, zeg, dat is wat. Kun je geen contact opnemen met hun huisarts? Als ze angstig zijn belemmerd ze dat in heel normale dingen. Misschien dat een gesprek met hun huisarts ze wel van wat andere informatie kan voorzien, waardoor ze wel eens naar buiten gaan, voor een rondje, en jullie wel willen zien.
Ik heb dit verhaal al erg vaak verteld, maar het is het denkbeeld van mijn schoonmoeder, en ik ben eigenlijk heel trots op haar. Wellicht dat je het je ouders eens kunt vertellen, om andere input te hebben?
Schoonmama aan het woord: ik ben 72. Volgens de statistieken wordt ik 82. Na je 75e begint het grote verval. Ik heb dus nog 3 gezonde jaren waarin ik doen wat ik graag wil. Stel je voor dat het nog 1,5 jaar duurt voor er een vaccin is, dan ga ik de helft van mijn leven weggooien aan angst dat ik misschien iets krijg. En dan is dat vaccin er straks, en krijg ik na 3 maanden te horen dat ik kanker heb. Dan zou ik iedereen weer mogen zien en alles mogen doen, en heb ik de energie niet meer om te doen wat ik het liefste wil. Nee hoor, ik blijf me gewoon onder de mensen begeven, als ware ik een gezonde vijftiger.
Ik heb dit verhaal al erg vaak verteld, maar het is het denkbeeld van mijn schoonmoeder, en ik ben eigenlijk heel trots op haar. Wellicht dat je het je ouders eens kunt vertellen, om andere input te hebben?
Schoonmama aan het woord: ik ben 72. Volgens de statistieken wordt ik 82. Na je 75e begint het grote verval. Ik heb dus nog 3 gezonde jaren waarin ik doen wat ik graag wil. Stel je voor dat het nog 1,5 jaar duurt voor er een vaccin is, dan ga ik de helft van mijn leven weggooien aan angst dat ik misschien iets krijg. En dan is dat vaccin er straks, en krijg ik na 3 maanden te horen dat ik kanker heb. Dan zou ik iedereen weer mogen zien en alles mogen doen, en heb ik de energie niet meer om te doen wat ik het liefste wil. Nee hoor, ik blijf me gewoon onder de mensen begeven, als ware ik een gezonde vijftiger.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:02
Mooi verwoordninanoname schreef: ↑15-05-2020 09:59Jeetje, zeg, dat is wat. Kun je geen contact opnemen met hun huisarts? Als ze angstig zijn belemmerd ze dat in heel normale dingen. Misschien dat een gesprek met hun huisarts ze wel van wat andere informatie kan voorzien, waardoor ze wel eens naar buiten gaan, voor een rondje, en jullie wel willen zien.
Ik heb dit verhaal al erg vaak verteld, maar het is het denkbeeld van mijn schoonmoeder, en ik ben eigenlijk heel trots op haar. Wellicht dat je het je ouders eens kunt vertellen, om andere input te hebben?
[/b]
vrijdag 15 mei 2020 om 10:05
Dus dat!Subnautica schreef: ↑15-05-2020 10:03Zeggen je ouders dat ze bang zijn of maak jij dat ervan. Ze houden zich aan de richtlijnen maar dan ben je toch niet per se angstig?
Vermoeiend dit soort egocentrische topics.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:06
Precies.
Mijn moeder doet het ook zo: minimale sociale contacten. Wij zien elkaar wel in de tuin (tot nu toe 3x sinds de lockdown, dus echt sporadisch) omdat onze kinderen groot genoeg zijn om afstand te houden. De andere kleinkinderen ziet ze niet, die zijn te klein.
Zij zegt zelf: ik word graag 90 en zie mijn kleinkinderen graag opgroeien. Voor die paar maanden doen we het maar even zo dus.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:06
Ik herken je zorgen wel een beetje. Mijn schoonmoeder valt ook in de risicogroep want 82, obees, longkanker gehad en 1 halve long. Ze woont nog zelfstandig maar alleen.
Ik maak me zorgen of het middel niet erger dan de kwaal is zeg maar. Stel dat ze nog maar een paar goede jaren heeft is het het dan waard om je daarvan 1, 2 of misschien nog meer jaar op te sluiten? Ze is zelf angstig en dat snap ik. Ik ook. En als er misschien over een paar maanden wel een vaccin is is dit misschien wel de beste beslissing om nu afstand te houden. Maar wat nou als dat nog 3 jaar duurt?
Ik maak me zorgen of het middel niet erger dan de kwaal is zeg maar. Stel dat ze nog maar een paar goede jaren heeft is het het dan waard om je daarvan 1, 2 of misschien nog meer jaar op te sluiten? Ze is zelf angstig en dat snap ik. Ik ook. En als er misschien over een paar maanden wel een vaccin is is dit misschien wel de beste beslissing om nu afstand te houden. Maar wat nou als dat nog 3 jaar duurt?
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:10
Dit.Subnautica schreef: ↑15-05-2020 10:03Zeggen je ouders dat ze bang zijn of maak jij dat ervan. Ze houden zich aan de richtlijnen maar dan ben je toch niet per se angstig?
Zijn ze angstig of gewoon voorzichtig?
Waarschijnlijk willen ze juist nog veel tijd in de toekomst met jou en je zoon doorbrengen en zijn ze daarom nu voorzichtig.
Ik woon in het buitenland en mijn kinderen hebben een prima band met hun opa en oma in Nederland. Je zoontje krijgt er echt niks van om zijn opa en oma een tijdje niet te zien. Ze pikken het straks zo weer op.
anoniem_382756 wijzigde dit bericht op 15-05-2020 10:13
0.93% gewijzigd
vrijdag 15 mei 2020 om 10:12
Je schoonmoeder denkt alleen aan zichzelf, daar zijn de richtlijnen niet alleen voor bedoeld. Maar ook om te voorkomen dat er weer een piek ontstaat, ICs en artsen overbelast raken met alle gevolgen van dien. Nogal egoistisch, helemaal niet iets om trots op te zijn.ninanoname schreef: ↑15-05-2020 09:59Jeetje, zeg, dat is wat. Kun je geen contact opnemen met hun huisarts? Als ze angstig zijn belemmerd ze dat in heel normale dingen. Misschien dat een gesprek met hun huisarts ze wel van wat andere informatie kan voorzien, waardoor ze wel eens naar buiten gaan, voor een rondje, en jullie wel willen zien.
Ik heb dit verhaal al erg vaak verteld, maar het is het denkbeeld van mijn schoonmoeder, en ik ben eigenlijk heel trots op haar. Wellicht dat je het je ouders eens kunt vertellen, om andere input te hebben?
Schoonmama aan het woord: ik ben 72. Volgens de statistieken wordt ik 82. Na je 75e begint het grote verval. Ik heb dus nog 3 gezonde jaren waarin ik doen wat ik graag wil. Stel je voor dat het nog 1,5 jaar duurt voor er een vaccin is, dan ga ik de helft van mijn leven weggooien aan angst dat ik misschien iets krijg. En dan is dat vaccin er straks, en krijg ik na 3 maanden te horen dat ik kanker heb. Dan zou ik iedereen weer mogen zien en alles mogen doen, en heb ik de energie niet meer om te doen wat ik het liefste wil. Nee hoor, ik blijf me gewoon onder de mensen begeven, als ware ik een gezonde vijftiger.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:12
Natuurlijk is het heel vervelend/lastig/etc dat je je ouders niet kan knuffelen en het contact anders is. Maar probeer'm eens om de draaien. Als je ouders wel gewoon alles doen en laten als normaal. Dan lopen ze het risico ernstig ziek te worden en misschien te overlijden. Dan heeft je zoontje straks misschien helemaal geen opa en oma.
Misschien stukje persoonlijke frustratie, want dat is precies wat er hier gebeurt, grootouders 75+, met zodanig slechte gezondheid dat alleen koorts al reden is tot ziekenhuisopname. Die 0 afstand houden, meerdere malen per week boodschappen gaan doen, de kapper half april al thuis lieten komen en van de week dus gezellig een dagje met vrienden op stap gingen, want de regels waren versoepeld. En het is niet dat ze denken mijn tijd is wel voorbij, want als je vraag, stel dat je ziek wordt wil je dan naar de IC of vind je het dan wel goed is meteen duidelijk dat echt alles op alles gezet moet worden om te overleven.
Misschien stukje persoonlijke frustratie, want dat is precies wat er hier gebeurt, grootouders 75+, met zodanig slechte gezondheid dat alleen koorts al reden is tot ziekenhuisopname. Die 0 afstand houden, meerdere malen per week boodschappen gaan doen, de kapper half april al thuis lieten komen en van de week dus gezellig een dagje met vrienden op stap gingen, want de regels waren versoepeld. En het is niet dat ze denken mijn tijd is wel voorbij, want als je vraag, stel dat je ziek wordt wil je dan naar de IC of vind je het dan wel goed is meteen duidelijk dat echt alles op alles gezet moet worden om te overleven.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:13
Als het werkelijk nog heel lang duurt voor er een vaccin of medicijn is, kun je dan nog altijd beslissen minder voorzichtig te worden. Wat mij betreft geen reden om je in ieder geval nu niet aan de voorschriften te houden.boannan schreef: ↑15-05-2020 10:06Ik herken je zorgen wel een beetje. Mijn schoonmoeder valt ook in de risicogroep want 82, obees, longkanker gehad en 1 halve long. Ze woont nog zelfstandig maar alleen.
Ik maak me zorgen of het middel niet erger dan de kwaal is zeg maar. Stel dat ze nog maar een paar goede jaren heeft is het het dan waard om je daarvan 1, 2 of misschien nog meer jaar op te sluiten? Ze is zelf angstig en dat snap ik. Ik ook. En als er misschien over een paar maanden wel een vaccin is is dit misschien wel de beste beslissing om nu afstand te houden. Maar wat nou als dat nog 3 jaar duurt?
vrijdag 15 mei 2020 om 10:13
En als ze ziek wordt, ziet ze ook af van alle behandelingen? Want dat is waarom het advies aan mensen zoals zij is om nu heel voorzichtig te zijn: om te voorkomen dat de ziekenhuizen vol komen te liggen met zeventigers die doen alsof ze vijftigers zijn. Ik vind het eerder kortzichtig dan dapper.ninanoname schreef: ↑15-05-2020 09:59Jeetje, zeg, dat is wat. Kun je geen contact opnemen met hun huisarts? Als ze angstig zijn belemmerd ze dat in heel normale dingen. Misschien dat een gesprek met hun huisarts ze wel van wat andere informatie kan voorzien, waardoor ze wel eens naar buiten gaan, voor een rondje, en jullie wel willen zien.
Ik heb dit verhaal al erg vaak verteld, maar het is het denkbeeld van mijn schoonmoeder, en ik ben eigenlijk heel trots op haar. Wellicht dat je het je ouders eens kunt vertellen, om andere input te hebben?
Schoonmama aan het woord: ik ben 72. Volgens de statistieken wordt ik 82. Na je 75e begint het grote verval. Ik heb dus nog 3 gezonde jaren waarin ik doen wat ik graag wil. Stel je voor dat het nog 1,5 jaar duurt voor er een vaccin is, dan ga ik de helft van mijn leven weggooien aan angst dat ik misschien iets krijg. En dan is dat vaccin er straks, en krijg ik na 3 maanden te horen dat ik kanker heb. Dan zou ik iedereen weer mogen zien en alles mogen doen, en heb ik de energie niet meer om te doen wat ik het liefste wil. Nee hoor, ik blijf me gewoon onder de mensen begeven, als ware ik een gezonde vijftiger.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:16
Man ik en zijn halverwege 30 en allebei risicogroep. Man 'nog meer' dan ik. En wij mijden momenteel ook nog steeds zoveel mogelijk sociale contacten. Een enkele keer iemand op afstand op de koffie in onze grote tuin. Verder niet. Vrienden met kleine kinderen (die ons gegarandeerd willen fijn knuffelen) zien we momenteel ook niet, alleen aan telefoon.
Wij gaan echt nog geen onnodige risico's nemen. Het feit dat er nu weer wat meer mogelijk is, is alleen omdat er weer iets meer IC bedden zijn. Niet omdat de heftigheid van Covid19 afneemt.
Wij willen niet ziek worden!
Wij gaan echt nog geen onnodige risico's nemen. Het feit dat er nu weer wat meer mogelijk is, is alleen omdat er weer iets meer IC bedden zijn. Niet omdat de heftigheid van Covid19 afneemt.
Wij willen niet ziek worden!
groenebroek wijzigde dit bericht op 15-05-2020 10:17
6.93% gewijzigd
vrijdag 15 mei 2020 om 10:17
Ik snap je gevoel heel goed.
Het zichzelf isoleren van ouderen is eigenlijk helemaal niet goed voor ze. En hoe lang gaan ze dat volhouden? Tot wanneer? Binnen zitten, veel minder bewegen, veel minder buitenlucht en zon, is slecht voor de lichaam en de geest. En kan mogelijk gevaarlijker zijn door lichamelijk zwakte of depressieve klachten die ontstaan. Maar dit terzijde.
Je ouders maken een keuze, je kunt dit alleen maar accepteren. Zo maakt iedereen zijn eigen keuze. Als ze echt bang zijn is het verstandig dat ze eens met de huisarts praten.
Mijn vader kiest ervoor om nu een balans te vinden in alles en daar bij dus een klein risico te lopen dat hij het virus oploopt. Gelukkig verloopt dit bij veel ouderen ook relatief mild en komen ze niet standaard in het ziekenhuis. En mocht hij er wel aan overlijden dan is dat zo. Beter dit dan maanden- of jarenlang binnen te blijven.
Het zichzelf isoleren van ouderen is eigenlijk helemaal niet goed voor ze. En hoe lang gaan ze dat volhouden? Tot wanneer? Binnen zitten, veel minder bewegen, veel minder buitenlucht en zon, is slecht voor de lichaam en de geest. En kan mogelijk gevaarlijker zijn door lichamelijk zwakte of depressieve klachten die ontstaan. Maar dit terzijde.
Je ouders maken een keuze, je kunt dit alleen maar accepteren. Zo maakt iedereen zijn eigen keuze. Als ze echt bang zijn is het verstandig dat ze eens met de huisarts praten.
Mijn vader kiest ervoor om nu een balans te vinden in alles en daar bij dus een klein risico te lopen dat hij het virus oploopt. Gelukkig verloopt dit bij veel ouderen ook relatief mild en komen ze niet standaard in het ziekenhuis. En mocht hij er wel aan overlijden dan is dat zo. Beter dit dan maanden- of jarenlang binnen te blijven.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:18
Dit bedoel ik wel een beetje inderdaad.boannan schreef: ↑15-05-2020 10:06Ik herken je zorgen wel een beetje. Mijn schoonmoeder valt ook in de risicogroep want 82, obees, longkanker gehad en 1 halve long. Ze woont nog zelfstandig maar alleen.
Ik maak me zorgen of het middel niet erger dan de kwaal is zeg maar. Stel dat ze nog maar een paar goede jaren heeft is het het dan waard om je daarvan 1, 2 of misschien nog meer jaar op te sluiten? Ze is zelf angstig en dat snap ik. Ik ook. En als er misschien over een paar maanden wel een vaccin is is dit misschien wel de beste beslissing om nu afstand te houden. Maar wat nou als dat nog 3 jaar duurt?
Wel wil ik even verduidelijken dat ik het snap dat ze zich afzonderen en dat dat natuurlijk heel verstandig is, zeker als risicogroep zijnde. Misschien is het egoïstisch dat ik ze mis en het ook heel jammer vind voor mijn zoontje.
Maar ik maak me gewoon zorgen dat ze heel strikt geen bezoek ontvangen op afstand, terwijl dit volgens de richtlijnen gewoon mag.
Dat het enige wat ze zien en horen voornamelijk corona is, waarbij ze elkaar ook wel een beetje gek maken. Elk gesprek dat we met ze voeren gaat hier voor 75% over, en dat vind ik zorgelijk. Ondanks dat het nu zo’n issue in de wereld is, zijn er ook nog andere dingen. En die lijken ze soms niet meer te zien.
Nogmaals, ik bedoel het niet rot, ze zijn ook verstandig bezig. En ik heb liever dat ze lang nog gezond door kunnen gaan dan dat ze nu ziek worden. Maar ik ben gewoon bang dat ze een beetje door slaan.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:19
Mee eens. Het valt me op dat veel ouderen zo denken helaas.spuit_111 schreef: ↑15-05-2020 10:12Je schoonmoeder denkt alleen aan zichzelf, daar zijn de richtlijnen niet alleen voor bedoeld. Maar ook om te voorkomen dat er weer een piek ontstaat, ICs en artsen overbelast raken met alle gevolgen van dien. Nogal egoistisch, helemaal niet iets om trots op te zijn.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:19
Ik weet niet of ik hier trots op zou zijn, naast de persoonlijke keuze (die ik wel snap) zijn de regels er ook voor het grotere geheel: zorgen dat het zorgsysteem niet overbelast raakt. De kans dat je moeder op de IC komt is statistisch gezien gewoon veel groter dan dat een gezonde 50-er dat komt. Roept voor mij ook wel irritatie op. Blijven we met zijn allen thuis om risicogroepen te beschermen en het zorgsysteem te ontlasten trekt de risicogroep er zelf op uit. (want je moeder is zeker niet de enige).ninanoname schreef: ↑15-05-2020 09:59Ik heb dit verhaal al erg vaak verteld, maar het is het denkbeeld van mijn schoonmoeder, en ik ben eigenlijk heel trots op haar. Wellicht dat je het je ouders eens kunt vertellen, om andere input te hebben?
Schoonmama aan het woord: ik ben 72. Volgens de statistieken wordt ik 82. Na je 75e begint het grote verval. Ik heb dus nog 3 gezonde jaren waarin ik doen wat ik graag wil. Stel je voor dat het nog 1,5 jaar duurt voor er een vaccin is, dan ga ik de helft van mijn leven weggooien aan angst dat ik misschien iets krijg. En dan is dat vaccin er straks, en krijg ik na 3 maanden te horen dat ik kanker heb. Dan zou ik iedereen weer mogen zien en alles mogen doen, en heb ik de energie niet meer om te doen wat ik het liefste wil. Nee hoor, ik blijf me gewoon onder de mensen begeven, als ware ik een gezonde vijftiger.
vrijdag 15 mei 2020 om 10:21
Je ouders zijn terecht voorzichtig.
Maar tuinbezoek zou in principe prima kunnen zonder gevaar te lopen. Zeker als je je kind thuis houdt.
Mijn Amerikaanse vrienden zijn bij de kwetsbare ouders langs geweest met 'n eigen opklaptafel/stoeltjes en hebben in de voortuin zitten ontbijten terwijl de ouders op de porch zaten. Zo kan het ook. (Maar geen sprake van kinderen die hier niet volwassen mee om kunnen gaan dus dat risico was er niet)
Maar tuinbezoek zou in principe prima kunnen zonder gevaar te lopen. Zeker als je je kind thuis houdt.
Mijn Amerikaanse vrienden zijn bij de kwetsbare ouders langs geweest met 'n eigen opklaptafel/stoeltjes en hebben in de voortuin zitten ontbijten terwijl de ouders op de porch zaten. Zo kan het ook. (Maar geen sprake van kinderen die hier niet volwassen mee om kunnen gaan dus dat risico was er niet)
vrijdag 15 mei 2020 om 10:21
Dit gevoel heb ik ook. Zitten wij met z'n allen in de intelligente lockdown juist voor die groep van 70+, blijken die het collectief helemaal niet erg te vinden om aan covid te sterven...
