Angstige ouders

Laat ik om te beginnen wel even vermelden dat ik zeker snap dat mensen heel bang zijn voor het virus, dit is niet onterecht natuurlijk! Dit topic is ook zeker niet bedoeld om mensen aan te vallen hierop, maar meer even om frustratie te spuien denk ik.

Ik zit er gewoon een beetje mee dat mijn ouders heel bang zijn aangelegd. Ze zijn een risicogroep, dus ik snap dat wel. Het is ook heel goed dat ze zich er zo mee bezig houden en zo voorzichtig zijn. Alleen is het zo dat ze in afzondering zijn gegaan al sinds het virus in Nederland was. Ik denk dat we ze dus sinds half, eind februari niet meer echt gezien hebben. Op videobellen na dan.

Voor ons vind ik het minder erg dan voor ons zoontje, die is nu erg klein nog maar kwam vaak bij opa en oma. Dat is natuurlijk toen weggevallen. Kind went er wel snel aan, maar ik merkte aan kleine dingen dat hij hen wel miste. Ik zie inmiddels dat het wat afneemt, dit is voor hem het nieuwe normaal ondertussen. Zijn reactie op het videobellen wordt minder enthousiast, hij wil niet meer per se met opa en oma bellen. En ik snap echt wel dat dat wel weer komt als dat coronagedoe weer over is, maar het doet me wel verdriet om dat te zien. Mijn ouders zijn daar ook verdrietig om, ook al laten ze dat niet blijken aan hem.

Met hem langsgaan voor raambezoek willen zowel mijn ouders als wij hem niet aandoen, dan zal ie meteen naar de deur gaan rennen en denken we allemaal dat beide partijen uiteindelijk verdrietiger dan gelukkiger op dat moment zijn. Hij is te klein om uit te leggen dat hij afstand moet houden, dus op bezoek gaan kan niet.

Ik vind het gewoon zo lastig. We hebben sinds de corona best wel wat slecht nieuws te horen gehad. Je mist dan toch wel de steun ook van je ouders, ondanks dat vriend en ik elkaar natuurlijk nog hebben. Punt is dat ze ons gewoon ook liever niet ontvangen, ook niet zonder kleinkind in de tuin. Hun recht natuurlijk, ik ga daar ook zeker niet op aandringen als ze iets niet willen.

Ik maak me gewoon zorgen, want ze zijn echt heel angstig geworden. Zitten op dit moment veel binnen, maken weinig mee, lezen veel de krant en volgen het nieuws op de voet, wat ze alleen maar angstiger maakt.
Wij zijn ook voorzichtig, dus ik snap het daarom wel, maar ik kreeg inmiddels het idee door de gesprekken dat ze dit gaan willen volhouden tot er een vaccin is... Want pa heeft astma en is tegen de 70. Ma heeft zo ook wat gezondheidsproblemen. Maar een vaccin kan nog zo lang duren! Moet ons zoontje dan echt zo lang zonder een knuffel van opa en oma doen? Ik ben zo bang dat hij van ze vervreemd. Naast dat doet het me zelf ook pijn dat ik ze misschien dan nog een half jaar lang zelf niet kan knuffelen of opzoeken zoals we hiervoor gewoon deden.

Een erg lang topic geworden, sorry daarvoor. En jullie kunnen er waarschijnlijk ook niets mee, want het is hun keuze en die hebben we te respecteren. Maar het voelt al fijn om dit even anoniem op te schrijven.