Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Corona en taakverdeling
dinsdag 23 maart 2021 om 10:01
De dames en heren leren het ook nooit he:
Citaat:
Even leek het erop dat de coronacrisis een kleine revolutie zou ontketenen aan de Nederlandse keukentafels. Doordat veel vrouwen in cruciale beroepen zitten, zoals de zorg, ging een derde van de vaders meer zorgtaken op zich nemen.
De taakverdeling is inmiddels weer even ongelijk als voor de coronacrisis, blijkt uit onderzoek van drie universiteiten waaruit de Volkskrant citeert. Vaders nemen momenteel minder zorgtaken op zich dan aan het begin van de lockdown.
De toename bij tijdens de eerste lockdown - van 33 naar bijna 40 procent huishoudens waarin de zorg eerlijk werd verdeeld - was van korte duur, wijzen de universiteiten van Utrecht en Amsterdam en de Radboud Universiteit uit.
Hoewel 18 procent van de vaders in november nog altijd aangaf meer te zorgen dan voor de coronacrisis, is dat fors minder dan in eerdere metingen. Bovendien is het minder dan de moeders, van wie 20 procent meer zorgtaken op zich nam.
Citaat:
Even leek het erop dat de coronacrisis een kleine revolutie zou ontketenen aan de Nederlandse keukentafels. Doordat veel vrouwen in cruciale beroepen zitten, zoals de zorg, ging een derde van de vaders meer zorgtaken op zich nemen.
De taakverdeling is inmiddels weer even ongelijk als voor de coronacrisis, blijkt uit onderzoek van drie universiteiten waaruit de Volkskrant citeert. Vaders nemen momenteel minder zorgtaken op zich dan aan het begin van de lockdown.
De toename bij tijdens de eerste lockdown - van 33 naar bijna 40 procent huishoudens waarin de zorg eerlijk werd verdeeld - was van korte duur, wijzen de universiteiten van Utrecht en Amsterdam en de Radboud Universiteit uit.
Hoewel 18 procent van de vaders in november nog altijd aangaf meer te zorgen dan voor de coronacrisis, is dat fors minder dan in eerdere metingen. Bovendien is het minder dan de moeders, van wie 20 procent meer zorgtaken op zich nam.
dinsdag 23 maart 2021 om 21:05
Discobar schreef: ↑23-03-2021 12:25Ik vind huishoudelijk werk verschrikkelijk en toen ik samenwoonde peinsde ik er niet over om een groter deel voor mijn rekening te nemen dan mijn partner. We werkten allebei fulltime. Toen we een kind kregen weigerde ik ook alleen verantwoordelijk te zijn voor de planning en alle regeldingen. Hij is een man met een normaal IQ die op zijn werk ook afspraken kan maken en onthouden dus ik zie niet in waarom hij thuis dan opeens handelingsonbekwaam zou zijn. Ik kan er ook echt niet bij dat vrouwen dit faciliteren ten koste van hun eigen vrije tijd waarin ze een miljoen andere dingen kunnen doen die leuker zijn dan het huishouden.
Hier kan ik me bij aansluiten. Ik heb geen huishoudgen en ben niet bijzonder verzorgend ingesteld, ik wil daarnaast graag financieel onafhankelijk zijn in mijn huwelijk en mijn man wil dat ook. Ook sinds er kinderen zijn en ook sinds corona.
dinsdag 23 maart 2021 om 21:06
Dan verslonst hij toch. Prima hoor.Andersom schreef: ↑23-03-2021 20:55Ja, iets te drinken pakken leren ze best snel. Zelfs het stofzuigen van hun eigen kamer is op een zeker moment nog leuk ook. Bij pubers ontbreekt ineens de motivatie daarvoor en stoort het stof ze niet. Over tien jaar en verder lees ik hopelijk nog wel eens hoe dat dan gaat bij jullie.
dinsdag 23 maart 2021 om 21:12
Als je het echt goed leest, lees je toch ook verschillende vrouwen die inderdaad gescheiden zijn? En verschillende vrouwen waarbij het met vallen en opstaan langzaam verandert.Westerpaviljoen schreef: ↑23-03-2021 18:23Ik snap een deel van de vrouwen hier niet hoor
Hoe kan je dat allemaal toelaten
Dan heb je toch geen goede relatie?
Ik las een aantal reacties aan mijn vrouw en die zei nou wp jij zou dan een proefscheiding krijgen
Maar om even terug te komen op een eerdere reactie van mij, een vraag aan alle forummers: als je eerlijk bent, hoe vaak betrap je jezelf er dan op dat je tegen een huilend kind (van een ander) zegt 'waar is mama?/ga maar naar mama' of dat je een moeder van een vriendje belt om eea af te spreken over een speelafspraakje, zelfs als het op de vrije dag van je partner is. Of wie weet een ander voorbeeld.
Ik ben echt geemancipeerd, maar zelfs ik betrap mezelf hier op, uit een soort automatisme.
Wat me aan mijn ouders doet denken, leuke anekdote. Mijn vader heeft vroeger jaren en jaren in het buitenland gewerkt en HEEL veel gemist van ons als (kleine) kinderen. Toen het eerste kleinkind kwam (ook al weer 15 jaar geleden) zei mijn moeder 'ik heb wel genoeg luiers verschoond in mijn leven, nu is het jouw beurt'. En geloof het of niet, als de kleinkinderen bij mijn ouders logeerden (de jongsten zijn nu net uit de luiers) was mijn vader ALTIJD degene die de luiers verschoonde (OK, behalve als hij niet thuis was, dan deed mijn moeder het uiteraard) en dat heeft iedereen zo veel gebracht, maar eigenlijk vooral mijn vader.
maduixa wijzigde dit bericht op 23-03-2021 21:18
54.30% gewijzigd
dinsdag 23 maart 2021 om 21:24
Maduixa schreef: ↑23-03-2021 21:12
Maar om even terug te komen op een eerdere reactie van mij, een vraag aan alle forummers: als je eerlijk bent, hoe vaak betrap je jezelf er dan op dat je tegen een huilend kind (van een ander) zegt 'waar is mama?/ga maar naar mama' of dat je een moeder van een vriendje belt om eea af te spreken over een speelafspraakje, zelfs als het op de vrije dag van je partner is. Of wie weet een ander voorbeeld.
Ik ben echt geemancipeerd, maar zelfs ik betrap mezelf hier op, uit een soort automatisme.
Je hebt helemaal gelijk en ik betrap mezelf daar inderdaad ook wel eens op. Laatst nog toen ik een appgroepje aanmaakte om een uitnodiging voor een kinderfeestje te sturen. In eerste instantie inderdaad alleen de moeders er in gezet, maar toen ik dat doorkreeg heb ik de vaders er ook bijgezet. Op één na waren het de moeders die reageerden.
dinsdag 23 maart 2021 om 21:37
De eerste keer dat het tot een crisis van, als in gesprek bij de echtscheidingsadvocaat, zou hij het helemaal anders gaan doen en zijn verantwoordelijkheid nemen. Goed, meneer ging koken, en moest echt de meest basale dingen vragen. Waar staat het zout, moet ik roeren in de rijst, etc. Een andere keer, na het eten, kwam zijn vader langs. Ex was de keuken aan het opruimen en koffie aan het zetten. Ik had net de was opgehangen en de krant gepakt. Schoonvader ziet dat aan en zegt tegen mij ‘zo, jij hebt het goed voor elkaar. De wereld op zijn kop.’ Was een heel lieve man trouwens, maar behalve klussen deed hij niets in huis. Goed, de verandering van ex was van korte duur, en ik was ook niet bij machte die strijd te blijven aangaan.
dinsdag 23 maart 2021 om 22:14
Oh ja, daar hebben we hier ook meerdere keren ruzie om gehad. Gewoon weg was hij dan ineens en dan voelde het, als ik er boos om werd, ook nog beklemmend voor hem dat hij alles moest overleggenThalas schreef: ↑23-03-2021 16:30Hier gaat het exact zo. Als ik er ben, ben ik verantwoordelijk. Zelfs al hebben we afgesproken dat man verantwoordelijk is, dan nog kan hij het presteren om gewoon zonder overleg weg te gaan en ben ik verantwoordelijk. Gewoon, omdat hij er niet bij nadenkt. Laatst zou man de jongste doen, ik zou een dagje met de oudste hebben (haar vlechten, haar favoriete serie kijken, samen thuis aanprutsen). Jongste besloot ergens op de dag met een buurkind buiten te gaan spelen. Man besloot toen zonder overleg weg te gaan. Jongste kwam na tien minuten huilend thuis, dus ik zat met boze oudste die haar dag met mij in het water zag vallen, een huilende jongste en een man die gewoon weg was. Zo vreselijk vind ik dat soort momenten, dat ik in die spagaat wordt gedwongen omdat man gewoon niet nadenkt. En ik kan er boos om worden en dat doe ik ook, maar het is compleet zinloos want een volgende keer doet hij het gewoon weer.
Ja hallo, we hebben kleine kinderen, wat nu als we beide zonder overleg en zonder kinderen de deur uit zouden lopen?
dinsdag 23 maart 2021 om 22:47
Fijn dat je reageert, want dat is precies wat ik bedoel! En ik denk dat veel meer mensen dat doen dan we ons de hele tijd realiseren.Discobar schreef: ↑23-03-2021 21:24Je hebt helemaal gelijk en ik betrap mezelf daar inderdaad ook wel eens op. Laatst nog toen ik een appgroepje aanmaakte om een uitnodiging voor een kinderfeestje te sturen. In eerste instantie inderdaad alleen de moeders er in gezet, maar toen ik dat doorkreeg heb ik de vaders er ook bijgezet. Op één na waren het de moeders die reageerden.
dinsdag 23 maart 2021 om 23:36
woensdag 24 maart 2021 om 07:51
Er is zoveel fout met die houding van hem dat ik niet eens weet waar te beginnen.happyapple schreef: ↑23-03-2021 22:14Oh ja, daar hebben we hier ook meerdere keren ruzie om gehad. Gewoon weg was hij dan ineens en dan voelde het, als ik er boos om werd, ook nog beklemmend voor hem dat hij alles moest overleggen
Ja hallo, we hebben kleine kinderen, wat nu als we beide zonder overleg en zonder kinderen de deur uit zouden lopen?
woensdag 24 maart 2021 om 08:22
Ik herken dat voorbeeld van de contacten met de ouders, en dan vooral moeders, van kinderen zeer zeker. Hier in huis ben ik degene die dat regelt. Staat vader kind bij school op te wachten, komt er een kind of ouder met de vraag of spelen kan is het antwoord: dat regelen de moeders onderling. Laat die daar maar contact over opnemen met elkaar.Maduixa schreef: ↑23-03-2021 21:12Als je het echt goed leest, lees je toch ook verschillende vrouwen die inderdaad gescheiden zijn? En verschillende vrouwen waarbij het met vallen en opstaan langzaam verandert.
Maar om even terug te komen op een eerdere reactie van mij, een vraag aan alle forummers: als je eerlijk bent, hoe vaak betrap je jezelf er dan op dat je tegen een huilend kind (van een ander) zegt 'waar is mama?/ga maar naar mama' of dat je een moeder van een vriendje belt om eea af te spreken over een speelafspraakje, zelfs als het op de vrije dag van je partner is. Of wie weet een ander voorbeeld.
Ik ben echt geemancipeerd, maar zelfs ik betrap mezelf hier op, uit een soort automatisme.
Wat me aan mijn ouders doet denken, leuke anekdote. Mijn vader heeft vroeger jaren en jaren in het buitenland gewerkt en HEEL veel gemist van ons als (kleine) kinderen. Toen het eerste kleinkind kwam (ook al weer 15 jaar geleden) zei mijn moeder 'ik heb wel genoeg luiers verschoond in mijn leven, nu is het jouw beurt'. En geloof het of niet, als de kleinkinderen bij mijn ouders logeerden (de jongsten zijn nu net uit de luiers) was mijn vader ALTIJD degene die de luiers verschoonde (OK, behalve als hij niet thuis was, dan deed mijn moeder het uiteraard) en dat heeft iedereen zo veel gebracht, maar eigenlijk vooral mijn vader.
Tweede voorbeeld herken ik overigens niet. Hier werd knowledge ikzelf als mijn kindlief door vader/opa verzorgd. Luier verschonen, fles geven, naar bed brengen....allemaal dingen die de vrouw deed. Zelf het vasthouden van de baby heeft tijden geduurd voordat de man des huizes daar aan toe was.
woensdag 24 maart 2021 om 08:28
Ja, dat is echt heel erg raadzaam.
Ik heb twee lange relaties gehad met mannen die vanuit hun opvoeding gewend waren thuis mee te helpen. Een man was opgegroeid in meidengezin, met moeder en zus. Een man met vader, moeder en twee broers.
Beide moeders gaven result aan hun zoons te leren dat meewerken in huis belangrijk is, ze wilden geen mannen opvoeden tot typische rollenpatroon mannen.
Ik heb daar veel vruchten van mogen plukken, want in tegenstelling tot hetgeen ik van thuis uit had geleerd (man ligt veeleisend en zappend op de bank en steekt geen vinger uit en vrouw beklaagt zich echter doet daar niets aan) hielpen ze mij waar het kon.
woensdag 24 maart 2021 om 09:33
happyapple schreef: ↑23-03-2021 22:14Oh ja, daar hebben we hier ook meerdere keren ruzie om gehad. Gewoon weg was hij dan ineens en dan voelde het, als ik er boos om werd, ook nog beklemmend voor hem dat hij alles moest overleggen
Ja hallo, we hebben kleine kinderen, wat nu als we beide zonder overleg en zonder kinderen de deur uit zouden lopen?
Heel herkenbaar. Mijn man zorgt prima voor de kinderen. Ze gaan niet als vogelverschrikkers de deur uit, hij maakt lunchbakjes, hij doet de was, hij stofzuigt. Hij poetst hun tanden, kamt hun haren, hij denkt soms zelfs aan de gymtas. Als ik er niet ben, is hij een prima ouder. Maar als ik er ben, voelt hij zich niet verantwoordelijk. Als ik er ben, is hij vrij. Ik denk dat het te vergelijken is met een een medior die tijdelijk de afdeling leidt als de senior op vakantie is: het gaat prima, maar hij voelt toch een soort opluchting als de senior weer terug is. Dat de last van de verantwoordelijkheid weer is waar hij hoort. Ik ben de senior, mijn man is de medior. Als wij met zijn vieren ergens zijn, ben ik altijd alert op waar de kinderen zijn en of ze niet in de sloot vallen, zich voor een auto werpen of zich anderszins van kant maken. Mijn man is dan niet alert, want ik ben er. Hij let uiteraard op als ik het vraag, maar ik moet het wel vragen. Als we in een pretpark of museum of op een feestje zijn gaat mijn man ook rustig zonder het te melden naar de wc, want ik ben er. Ik kan dat niet, want als ik niet expliciet de verantwoordelijkheid voor de kinderen overdraag, weet mijn man niet dat hij verantwoordelijk is. En dat ik dus chef kind ben, dat stoort me enorm. Dat ik altijd verantwoordelijk ben en altijd de zorg heb en dat mijn man die zorg alleen heeft als ik hem die zorg geef, dat vind ik heel erg stom. En meestal is het niet zo zichtbaar dat het zo is, want in de dagelijkse gang van zaken gaat alles gewoon zijn gangetje. Maar op sommige momenten, zoals wanneer mijn man besluit om gewoon weg te gaan omdat ik, de senior, chef kind, er immers ben, wordt het schrijnend duidelijk dat hij zich niet verantwoordelijk voelt voor de kinderen als ik aanwezig ben.
woensdag 24 maart 2021 om 09:38
Thalas schreef: ↑24-03-2021 09:33Heel herkenbaar. Mijn man zorgt prima voor de kinderen. Ze gaan niet als vogelverschrikkers de deur uit, hij maakt lunchbakjes, hij doet de was, hij stofzuigt. Hij poetst hun tanden, kamt hun haren, hij denkt soms zelfs aan de gymtas. Als ik er niet ben, is hij een prima ouder. Maar als ik er ben, voelt hij zich niet verantwoordelijk. Als ik er ben, is hij vrij. Ik denk dat het te vergelijken is met een een medior die tijdelijk de afdeling leidt als de senior op vakantie is: het gaat prima, maar hij voelt toch een soort opluchting als de senior weer terug is. Dat de last van de verantwoordelijkheid weer is waar hij hoort. Ik ben de senior, mijn man is de medior. Als wij met zijn vieren ergens zijn, ben ik altijd alert op waar de kinderen zijn en of ze niet in de sloot vallen, zich voor een auto werpen of zich anderszins van kant maken. Mijn man is dan niet alert, want ik ben er. Hij let uiteraard op als ik het vraag, maar ik moet het wel vragen. Als we in een pretpark of museum of op een feestje zijn gaat mijn man ook rustig zonder het te melden naar de wc, want ik ben er. Ik kan dat niet, want als ik niet expliciet de verantwoordelijkheid voor de kinderen overdraag, weet mijn man niet dat hij verantwoordelijk is. En dat ik dus chef kind ben, dat stoort me enorm. Dat ik altijd verantwoordelijk ben en altijd de zorg heb en dat mijn man die zorg alleen heeft als ik hem die zorg geef, dat vind ik heel erg stom. En meestal is het niet zo zichtbaar dat het zo is, want in de dagelijkse gang van zaken gaat alles gewoon zijn gangetje. Maar op sommige momenten, zoals wanneer mijn man besluit om gewoon weg te gaan omdat ik, de senior, chef kind, er immers ben, wordt het schrijnend duidelijk dat hij zich niet verantwoordelijk voelt voor de kinderen als ik aanwezig ben.
Heel mooi verwoord. En precies dát is denk ik van nature/genetisch vastgelegd whatever... en wat ik hier probeer te zeggen. Ik denk dat het biologisch is terug te voeren op duizenden jaren rolverdeling waardoor hersenstructuren verschillend zijn.
woensdag 24 maart 2021 om 09:40
Oh, wat ontzettend herkenbaar. Woord voor woord gewoon.Thalas schreef: ↑24-03-2021 09:33Heel herkenbaar. Mijn man zorgt prima voor de kinderen. Ze gaan niet als vogelverschrikkers de deur uit, hij maakt lunchbakjes, hij doet de was, hij stofzuigt. Hij poetst hun tanden, kamt hun haren, hij denkt soms zelfs aan de gymtas. Als ik er niet ben, is hij een prima ouder. Maar als ik er ben, voelt hij zich niet verantwoordelijk. Als ik er ben, is hij vrij. Ik denk dat het te vergelijken is met een een medior die tijdelijk de afdeling leidt als de senior op vakantie is: het gaat prima, maar hij voelt toch een soort opluchting als de senior weer terug is. Dat de last van de verantwoordelijkheid weer is waar hij hoort. Ik ben de senior, mijn man is de medior. Als wij met zijn vieren ergens zijn, ben ik altijd alert op waar de kinderen zijn en of ze niet in de sloot vallen, zich voor een auto werpen of zich anderszins van kant maken. Mijn man is dan niet alert, want ik ben er. Hij let uiteraard op als ik het vraag, maar ik moet het wel vragen. Als we in een pretpark of museum of op een feestje zijn gaat mijn man ook rustig zonder het te melden naar de wc, want ik ben er. Ik kan dat niet, want als ik niet expliciet de verantwoordelijkheid voor de kinderen overdraag, weet mijn man niet dat hij verantwoordelijk is. En dat ik dus chef kind ben, dat stoort me enorm. Dat ik altijd verantwoordelijk ben en altijd de zorg heb en dat mijn man die zorg alleen heeft als ik hem die zorg geef, dat vind ik heel erg stom. En meestal is het niet zo zichtbaar dat het zo is, want in de dagelijkse gang van zaken gaat alles gewoon zijn gangetje. Maar op sommige momenten, zoals wanneer mijn man besluit om gewoon weg te gaan omdat ik, de senior, chef kind, er immers ben, wordt het schrijnend duidelijk dat hij zich niet verantwoordelijk voelt voor de kinderen als ik aanwezig ben.
En als ik het eens aankaartte dan waren we opeens ‘een team’ of, en daar ben ik ooit zó ontzettend boos om geworden: ‘tsja, dat hoort er nou eenmaal bij als je kinderen hebt’.
Nu is het geloof ik wel doorgedrongen wat dat allemaal precies met míj deed (toch ook de helft van het team niet waar?), maar dat heeft zo ongeveer 6 jaar geduurd.
woensdag 24 maart 2021 om 09:43
Discobar schreef: ↑23-03-2021 21:24Je hebt helemaal gelijk en ik betrap mezelf daar inderdaad ook wel eens op. Laatst nog toen ik een appgroepje aanmaakte om een uitnodiging voor een kinderfeestje te sturen. In eerste instantie inderdaad alleen de moeders er in gezet, maar toen ik dat doorkreeg heb ik de vaders er ook bijgezet. Op één na waren het de moeders die reageerden.
Mijn man is hier de contactpersoon voor school en clubjes en zit ook in alle app-groepjes van ouders. Hier kwam dat gewoon zo uit, maar voor mensen die de balans in hun relatie willen herstellen is dat dé manier om het regelwerk wat beter te verdelen.
Dat zou dus mijn tip zijn: de luie/ongeïnteresseerde/gemakzuchtige ouder wordt het eerste aanspreekpunt voor voor kdv, school, BSO, sport/hobbyclubs en kinderfeestjes.
woensdag 24 maart 2021 om 09:47
Dat is, helaas, fundamentele kul. Het is een manier om voor jezelf weg te rationaliseren dat je man de keus maakt om niet de verantwoordelijkheid voor jullie kind te dragen als jullie samen zijn. Het is een manier om van hem te kunnen houden, om hem te vergeven dat wat hij doet jou persoonlijk schaadt en misschien om jezelf te vergeven dat ook jij dingen doet die de relatie tussen je man en je kind in de weg staan. Het is niet biologisch, het is het gevolg van de misvormde relatie die vaders met hun kinderen opbouwen omdat ze direct na de geboorte bij hun baby worden weggehouden. Het is het gevolg van de manier waarop wij mannen behandelen, waarop mannen zichzelf behandelen: als de mindere ouder.
woensdag 24 maart 2021 om 09:58
Voor mij is het allemáál niet herkenbaar, daarom zijn deze discussies voor mij zo ontzettend vervreemdend.
Nee, er is geen zorg-gen. Nee, ik ben niet verzorgender dan mijn man. Nee, ik zie niet sneller dan hij wat er moet gebeuren. Mensen die dat wel beweren, hebben dat idee aangeleerd want het is aantoonbaar niet waar.
Als ik ga werken, trek ik in alle rust de deur achter me dicht. Waarom zou ik mij overal verantwoordelijk voor voelen als mijn kinderen twee ouders hebben in plaats van één?
Nee, er is geen zorg-gen. Nee, ik ben niet verzorgender dan mijn man. Nee, ik zie niet sneller dan hij wat er moet gebeuren. Mensen die dat wel beweren, hebben dat idee aangeleerd want het is aantoonbaar niet waar.
Als ik ga werken, trek ik in alle rust de deur achter me dicht. Waarom zou ik mij overal verantwoordelijk voor voelen als mijn kinderen twee ouders hebben in plaats van één?
woensdag 24 maart 2021 om 10:00
Fantastische weergave van hoe het zit! Elk woord herken ik, het gaat hier net zo en soms ben ik ineens heel erg geïrriteerd en kan ik er niet zo de vinger op leggen wat me dwars zit. Maar als ik er even bij stil sta komt het altijd hierop terug, op wat jij schrijft. Dan is mijn emmertje blijkbaar vol.Thalas schreef: ↑24-03-2021 09:33Heel herkenbaar. Mijn man zorgt prima voor de kinderen. Ze gaan niet als vogelverschrikkers de deur uit, hij maakt lunchbakjes, hij doet de was, hij stofzuigt. Hij poetst hun tanden, kamt hun haren, hij denkt soms zelfs aan de gymtas. Als ik er niet ben, is hij een prima ouder. Maar als ik er ben, voelt hij zich niet verantwoordelijk. Als ik er ben, is hij vrij. Ik denk dat het te vergelijken is met een een medior die tijdelijk de afdeling leidt als de senior op vakantie is: het gaat prima, maar hij voelt toch een soort opluchting als de senior weer terug is. Dat de last van de verantwoordelijkheid weer is waar hij hoort. Ik ben de senior, mijn man is de medior. Als wij met zijn vieren ergens zijn, ben ik altijd alert op waar de kinderen zijn en of ze niet in de sloot vallen, zich voor een auto werpen of zich anderszins van kant maken. Mijn man is dan niet alert, want ik ben er. Hij let uiteraard op als ik het vraag, maar ik moet het wel vragen. Als we in een pretpark of museum of op een feestje zijn gaat mijn man ook rustig zonder het te melden naar de wc, want ik ben er. Ik kan dat niet, want als ik niet expliciet de verantwoordelijkheid voor de kinderen overdraag, weet mijn man niet dat hij verantwoordelijk is. En dat ik dus chef kind ben, dat stoort me enorm. Dat ik altijd verantwoordelijk ben en altijd de zorg heb en dat mijn man die zorg alleen heeft als ik hem die zorg geef, dat vind ik heel erg stom. En meestal is het niet zo zichtbaar dat het zo is, want in de dagelijkse gang van zaken gaat alles gewoon zijn gangetje. Maar op sommige momenten, zoals wanneer mijn man besluit om gewoon weg te gaan omdat ik, de senior, chef kind, er immers ben, wordt het schrijnend duidelijk dat hij zich niet verantwoordelijk voelt voor de kinderen als ik aanwezig ben.
Ik heb het in de afgelopen jaren aangekaart hoor, hebben we een gesprek waarin ik alles eruit gooi en hij snapt me dan helemaal en zegt dat hij iets moet veranderen. Dat gaat 3 weken goed en hup daar gaan we weer
woensdag 24 maart 2021 om 10:03
Kennelijk komt hij ermee weg, dus dan blijft het zo. Heel makkelijk voor hem om gewoon ja en amen te zeggen om vervolgens niets te veranderen.
woensdag 24 maart 2021 om 10:07
Ik heb het toch ook niet over een zorg-gen, ik ben ook niet verzorgende dan man en ik zie ook niet sneller dan hij wat er moet gebeuren. Als ik ga werken trek ik ook de deur achter me dicht.Perlala_Gadeon schreef: ↑24-03-2021 09:58Voor mij is het allemáál niet herkenbaar, daarom zijn deze discussies voor mij zo ontzettend vervreemdend.
Nee, er is geen zorg-gen. Nee, ik ben niet verzorgender dan mijn man. Nee, ik zie niet sneller dan hij wat er moet gebeuren. Mensen die dat wel beweren, hebben dat idee aangeleerd want het is aantoonbaar niet waar.
Als ik ga werken, trek ik in alle rust de deur achter me dicht. Waarom zou ik mij overal verantwoordelijk voor voelen als mijn kinderen twee ouders hebben in plaats van één?
Is dit wat je uit mijn en heel veel andere posts haalt?
woensdag 24 maart 2021 om 10:15
Nee, niet uit jouw posts. Ik ken jouw verhaal, jij vindt helemaal niet dat jij de dingen beter kunt regelen dan je partner. Wel uit een aantal andere reacties hier. Als ik dan lees dat mensen geneigd zijn om alleen medemoeders in app-groepen te zetten, dan denk ik: daar ga je al. Dan is er in je eigen denkraam toch al iets niet helemaal op orde?!
woensdag 24 maart 2021 om 10:17
Mee eens. Ik heb daar zelf ook invloed op, alleen ik weet niet hoe het echt structureel te veranderen. Moet zeggen dat het op bepaalde vlakken verbeterd is, maar nog veel te weinig in mijn ogen.Perlala_Gadeon schreef: ↑24-03-2021 10:03Kennelijk komt hij ermee weg, dus dan blijft het zo. Heel makkelijk voor hem om gewoon ja en amen te zeggen om vervolgens niets te veranderen.
Hij is bijvoorbeeld al verantwoordelijk voor bepaalde groepsapps, van school en sport dus zo ver zijn we al
