Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Enorm down door corona
woensdag 15 april 2020 om 16:53
Van nature ben ik een opgewekt persoon maar ik zit er zo enorm doorheen. Mijn werksector is behoorlijk geraakt door t virus en de toekomst ziet er ineens een stuk somberder uit. Ik kijk te veel nieuws.. ben elke dag om 1400 gebrand om de nieuwe RIVM cijfers te bekijken en om 1600 de IC cijfers en nu ik net las dat we op en af tot 2025 op en af in lockdown zitten als er geen vaccin komt. 
Ik weet dat we schouders eronder moeten houden maar dat valt mij nu heel zwaar. De gedachte dat mijn kinferen de komende jaren niet bij m'n moeder kunnen logeren en (Dat doen ze zo graag) en ik mn moeder geen knuffel kan geven vind ik.
Ik voel me gewoon even kt..
Wat ik wil met dit topic? Even van mij afschrijven..
Ik weet dat we schouders eronder moeten houden maar dat valt mij nu heel zwaar. De gedachte dat mijn kinferen de komende jaren niet bij m'n moeder kunnen logeren en (Dat doen ze zo graag) en ik mn moeder geen knuffel kan geven vind ik.
Ik voel me gewoon even kt..
Wat ik wil met dit topic? Even van mij afschrijven..
donderdag 16 april 2020 om 07:35
Dit klinkt bekend. Ik heb nu ook echt gewoon zo’n dip. Had ik de eerste paar dagen ook. Daarna een paar weken prima, maar nu hakt het er weer in.Anárion schreef: ↑16-04-2020 07:32Ik ben alleen, heb kinderen maar die zijn bij hun vader. Als zij er zijn gaat het best goed. De eerste weken was ik echt wel positief, veel digitaal contact met iedereen, maar nu zijn we 5 weken verder en mensen hebben gewoon ook weinig meer te melden. Altijd maar dat in je eentje wandelen. Heb even geen puf meer om positief te doen. Inderdaad, nieuwe recepten uitproberen, taarten bakken etc. Ik doe het allemaal hoor, maar ik kan het niet meer opbrengen nu. Dit gevoel zal wel weer over gaan, maar nu lukt het me gewoon niet.
Ik besef ook hoe triest en klagerig dit klinkt, maar moest het even van me afschrijven. Ik weet heel goed dat er mensen zijn die het slechter hebben en dat ik eigenlijk niet hoor te klagen.
Ik heb wel net voor mezelf het Lego Empire State Building besteld! Gewoon, omdat het kan en ik dan weer even bezig ben
donderdag 16 april 2020 om 08:13
Oh wat goed! Misschien moet ik ook maar aan de Lego.
...
donderdag 16 april 2020 om 08:31
Het is logisch en heel begrijpelijk dat je je zo voelt.
Wat mij inzicht heeft gegeven is: kijk naar waar je invloed op hebt.
Zoek maar eens op de cirkel van Covey!
Ik heb geen invloed op de cijfers van het RIVM, ik heb geen invloed op de maatregelen. Ik heb wel invloed op hoe ik deze tijd met mijn gezin door breng. We maken het gezellig. Mijn dochter van 16 heeft er ook moeite mee. Ze mist haar sociale contacten op school enorm. Gisteren zijn we samen begonnen met een bullet journal. Lekker knutselen en leuke lijstjes maken.
Ik wandel elke dag en geniet van de vogels die ik hoor, de vlinders die ik zie. Je moet er alleen wel oog voor hebben.
Heb je financieel de ruimte, koop wat leuks voor jezelf en de kinderen. Bij ons dit jaar geen vakantie (nog niks geboekt en we hebben nu gezegd; we blijven thuis, wat er ook gebeurt), dus geven we wat meer geld uit aan andere dingen.
Wat mij inzicht heeft gegeven is: kijk naar waar je invloed op hebt.
Zoek maar eens op de cirkel van Covey!
Ik heb geen invloed op de cijfers van het RIVM, ik heb geen invloed op de maatregelen. Ik heb wel invloed op hoe ik deze tijd met mijn gezin door breng. We maken het gezellig. Mijn dochter van 16 heeft er ook moeite mee. Ze mist haar sociale contacten op school enorm. Gisteren zijn we samen begonnen met een bullet journal. Lekker knutselen en leuke lijstjes maken.
Ik wandel elke dag en geniet van de vogels die ik hoor, de vlinders die ik zie. Je moet er alleen wel oog voor hebben.
Heb je financieel de ruimte, koop wat leuks voor jezelf en de kinderen. Bij ons dit jaar geen vakantie (nog niks geboekt en we hebben nu gezegd; we blijven thuis, wat er ook gebeurt), dus geven we wat meer geld uit aan andere dingen.
donderdag 16 april 2020 om 08:31
<horrorscenario>Nu vermaken we ons nog wel. Maar over een paar jaar zijn er geen nieuwe TV en filmproducties meer, zijn we uitgelego’d en zijn we wereldvreemde zombies geworden die verknipt zijn door de huidhonger.
Maar de zwaarlijvige boomers hebben we wat levensverlenging gegeven, dat weer wel.</horrorscenario>
Ik hoop toch dat we snel weer voor kwaliteit in plaats van kwantiteit van leven gaan. Dan leven we maar wat korter.
Maar de zwaarlijvige boomers hebben we wat levensverlenging gegeven, dat weer wel.</horrorscenario>
Ik hoop toch dat we snel weer voor kwaliteit in plaats van kwantiteit van leven gaan. Dan leven we maar wat korter.
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
donderdag 16 april 2020 om 08:46
Dit herken ik wel. De eerste paar weken was nog wel te overzien. Nu denk ik hoe lang gaat dit allemaal duren. Het bedrijf waar mijn vriend werkte (met 0-uren contract dus hij zal al een paar weken thuis) heeft nu officieel faillissement aangevraagd. Ik merk dat hij echt lusteloos word nu en inderdaad de helft van de dag in bed doorbrengt en de andere dag op de bank. We zijn nog niet echt aan het opruimen geslagen of de grotere klussen. Het lijkt alsof we beiden alleen maar meer lusteloos worden.Anárion schreef: ↑16-04-2020 07:32Ik ben alleen, heb kinderen maar die zijn bij hun vader. Als zij er zijn gaat het best goed. De eerste weken was ik echt wel positief, veel digitaal contact met iedereen, maar nu zijn we 5 weken verder en mensen hebben gewoon ook weinig meer te melden. Altijd maar dat in je eentje wandelen. Heb even geen puf meer om positief te doen. Inderdaad, nieuwe recepten uitproberen, taarten bakken etc. Ik doe het allemaal hoor, maar ik kan het niet meer opbrengen nu. Dit gevoel zal wel weer over gaan, maar nu lukt het me gewoon niet.
Ik besef ook hoe triest en klagerig dit klinkt, maar moest het even van me afschrijven. Ik weet heel goed dat er mensen zijn die het slechter hebben en dat ik eigenlijk niet hoor te klagen.
Ik merk zelf vooral dat ik me een beetje nutteloos voel. Ik werk nog gewoon fulltime en heb meer dan genoeg werk. Maar het brengt me weinig plezier en voldoening. Ik heb het gevoel dat mijn werk er ineens niet meer zo toe doet. En daarnaast denk ik dat de klap voor het bedrijf pas later komt. Mensen betalen bij ons per jaar. En ik vermoed dat we pas aan het einde van het jaar er achter komen hoe veel klanten er zijn weggevallen. Dat geeft ook een vervelend gevoel, we waren eindelijk echt op de goede weg met het werk. Hadden net een nieuwe vleugel geopend voor R&D, dat staat nu allemaal te verstoffen. Ik wordt er gewoon al verdrietig van als ik denk aan de nieuwe plantjes die ik net overal in de vensterbanken had gezet nu allemaal wel dood zijn. Misschien ga ik volgende week wel een dag naar kantoor, gewoon om weer even met eigen ogen te zien dat alles er nog is.
donderdag 16 april 2020 om 08:47
Ik snap je gevoel helemaal. Ik heb er ook last van.
Ik gebruik sinds eind vorig een antidepressivum, vanwege overlijden oom in juni en overlijden moeder in juli, bericht over ontslag in oktober (vanaf 1 november dit jaar) en de huizenjacht. Ik had goede hoop op het vinden van een nieuwe baan voor het einde van dit jaar en op het vinden van een woning. Maar die hoop is totaal weg en ik merk dat ik er veel te veel aan denk nu.
Daarbij mis ik mijn familie ontzettend. Ik heb veel troost gehad aan mijn familie vorig jaar en zij ook aan mij. En nu kan ik er veel gewoon niet zien en even knuffelen. En dat doet zo'n pijn. Natuurlijk ben ik blij dat ze nog gezond zijn en blij dat mijn vriend en ik gezond zijn, maar toch.
Ik ben een huismus, maar ik word helemaal gek van het thuiszitten. Ik werk wel thuis, maar veel werk is er niet. Ik slaap heel slecht, ben overdag doodmoe en kan 's avonds niet in slaap komen. Gisterenavond maar eens een pilletje genomen. Nu wel goed in slaap gekomen, maar van half 3 tot 4 uur weer wakker gelegen.
Ik hoop echt dat de regels iets minder streng worden eind deze maand en dat wij bijvoorbeeld weer naar de camping mogen en mogen varen. Dan hebben we ook iets te doen en kan ik lekker in de tuin zitten en genieten van mijn katten die genieten als ze naar buiten mogen.
Ik gebruik sinds eind vorig een antidepressivum, vanwege overlijden oom in juni en overlijden moeder in juli, bericht over ontslag in oktober (vanaf 1 november dit jaar) en de huizenjacht. Ik had goede hoop op het vinden van een nieuwe baan voor het einde van dit jaar en op het vinden van een woning. Maar die hoop is totaal weg en ik merk dat ik er veel te veel aan denk nu.
Daarbij mis ik mijn familie ontzettend. Ik heb veel troost gehad aan mijn familie vorig jaar en zij ook aan mij. En nu kan ik er veel gewoon niet zien en even knuffelen. En dat doet zo'n pijn. Natuurlijk ben ik blij dat ze nog gezond zijn en blij dat mijn vriend en ik gezond zijn, maar toch.
Ik ben een huismus, maar ik word helemaal gek van het thuiszitten. Ik werk wel thuis, maar veel werk is er niet. Ik slaap heel slecht, ben overdag doodmoe en kan 's avonds niet in slaap komen. Gisterenavond maar eens een pilletje genomen. Nu wel goed in slaap gekomen, maar van half 3 tot 4 uur weer wakker gelegen.
Ik hoop echt dat de regels iets minder streng worden eind deze maand en dat wij bijvoorbeeld weer naar de camping mogen en mogen varen. Dan hebben we ook iets te doen en kan ik lekker in de tuin zitten en genieten van mijn katten die genieten als ze naar buiten mogen.
donderdag 16 april 2020 om 08:49
Dit is niet wat er aan de hand is, al erger ik me ook wel dat er steeds op ouderen en kwetsbaren wordt gehamer. Maar bij mensen onder de 30 is mortaliteit nog steeds 0,5 procent dus dat gaat als je het laat rondwaren om mega getallen.oudebaas schreef: ↑16-04-2020 08:31<horrorscenario>Nu vermaken we ons nog wel. Maar over een paar jaar zijn er geen nieuwe TV en filmproducties meer, zijn we uitgelego’d en zijn we wereldvreemde zombies geworden die verknipt zijn door de huidhonger.
Maar de zwaarlijvige boomers hebben we wat levensverlenging gegeven, dat weer wel.</horrorscenario>
Ik hoop toch dat we snel weer voor kwaliteit in plaats van kwantiteit van leven gaan. Dan leven we maar wat korter.
En, en dat is nog wel het belangrijkst, als het zorgsysteem overbelast raakt gaan veel meer mensen dood dan alleen ouderen en kwetsbaren. En daarnaast: als iedereen tegelijkertijd ziek wordt, heb je ook de rapen gaar. Hoe kan een ziekenhuis/politie/brandweer opereren met een fractie van het personeel? Als de helft thuis ligt met corona is dat net zo funest, zo niet erger.
Verder on-topic: heel logisch en menselijk dat je het zo voelt. Wat mij helpt is het echt per dag bekijken. En iedere dag iets nuttigs doen: in huis, de tuin, of voor mijn volkomen stil liggende bedrijf. En op vaste tijden het bed uit.
Maar ook: accepteren dat ik me nu eenmaal klote voel. Die dagen heb je en als dat accepteert, zijn ze beter te handelen en gaat het sneller voorbij als wanneer je in de weerstand gaat en eigenlijk van jezelf vindt dat je je niet zo mag voelen.
Sterkte!
donderdag 16 april 2020 om 08:57
Sterkte. Vreselijk.clueless17 schreef: ↑15-04-2020 22:23Herkenbaar hoor. Ik ben ook steeds vaker down.
Ik heb wel goede hoop dat het tijdelijk is,maar nog wel een paar maanden gaat duren. En in die paar maanden zit m voor mij de kneep ;mijn moeder heeft nog maar een paar maanden te leven en ik vind het een heel naar idee dat we niet vrij zijn om nog onbeperkt van haar te genieten. Ik weet niet eens of ik haar ooit nog normaal met haar kan praten, een knuffel kan geven...
Ik kijk ook elke dag uit naar 14:00.ik weet dat het nergens op slaat, maar ik doe het toch. Heel irritant.
Sterkte iedereen die er last van heeft
donderdag 16 april 2020 om 09:02
Je mag heus ook verdrietig zijn. Ik denk dat je je juist rotter gaat voelen als je steeds vindt dat je verdriet er niet mag zijn. Want dan geef je jezelf ook nog eens straf als het ware. Misschien lucht het wel op om juist een hele middag verdrietig te zijn en daarbij stil te staan en te huilen in bed.Anárion schreef: ↑16-04-2020 07:32Ik ben alleen, heb kinderen maar die zijn bij hun vader. Als zij er zijn gaat het best goed. De eerste weken was ik echt wel positief, veel digitaal contact met iedereen, maar nu zijn we 5 weken verder en mensen hebben gewoon ook weinig meer te melden. Altijd maar dat in je eentje wandelen. Heb even geen puf meer om positief te doen. Inderdaad, nieuwe recepten uitproberen, taarten bakken etc. Ik doe het allemaal hoor, maar ik kan het niet meer opbrengen nu. Dit gevoel zal wel weer over gaan, maar nu lukt het me gewoon niet.
Ik besef ook hoe triest en klagerig dit klinkt, maar moest het even van me afschrijven. Ik weet heel goed dat er mensen zijn die het slechter hebben en dat ik eigenlijk niet hoor te klagen.
Ja, wat @katkaatje hierboven zegt dus.
donderdag 16 april 2020 om 09:13
Ik vind het erg dat er mensen zijn die denken dat ze absoluut maanden en jaren afstand moeten houden tot opa en oma. De kans dat jullie oma en opa besmetten is heel klein als jullie geen verschijnselen hebben. Ze kunnen het ook oplopen met het boodschappen doen, en dat moet ook gewoon gebeuren. Contact met je geliefden, tussen je kinderen en je ouders, dat is heel belangrijk voor de band, voor de geestelijke gezondheid. Om dat helemaal op te geven om die hele kleine kans op besmetting weg te nemen is buiten proportioneel. Staar je niet blind op voorkomen van besmetting. Ga het hele plaatje bekijken en relativeer. Ik ken trouwens heel veel kinderen en grootouders die elkaar gewoon omhelzen en niet ziek zijn. Als je de cirkel klein houdt, blijft het risico ook klein. Laat je angst je niet beheersen.
donderdag 16 april 2020 om 09:18
Dan gaan er maar wat meer mensen dood. Doodgaan hoort bij het leven. Om ons nu een leven te ontzeggen om te overleven is niet de manier. En ik verwacht nooit dat de helft van een beroepsgroep tegelijk ziek zal zijn. Dat was zelfs niet zo met de pest.katkaatje schreef: ↑16-04-2020 08:49Dit is niet wat er aan de hand is, al erger ik me ook wel dat er steeds op ouderen en kwetsbaren wordt gehamer. Maar bij mensen onder de 30 is mortaliteit nog steeds 0,5 procent dus dat gaat als je het laat rondwaren om mega getallen.
En, en dat is nog wel het belangrijkst, als het zorgsysteem overbelast raakt gaan veel meer mensen dood dan alleen ouderen en kwetsbaren. En daarnaast: als iedereen tegelijkertijd ziek wordt, heb je ook de rapen gaar. Hoe kan een ziekenhuis/politie/brandweer opereren met een fractie van het personeel? Als de helft thuis ligt met corona is dat net zo funest, zo niet erger.
Verder on-topic: heel logisch en menselijk dat je het zo voelt. Wat mij helpt is het echt per dag bekijken. En iedere dag iets nuttigs doen: in huis, de tuin, of voor mijn volkomen stil liggende bedrijf. En op vaste tijden het bed uit.
Maar ook: accepteren dat ik me nu eenmaal klote voel. Die dagen heb je en als dat accepteert, zijn ze beter te handelen en gaat het sneller voorbij als wanneer je in de weerstand gaat en eigenlijk van jezelf vindt dat je je niet zo mag voelen.
Sterkte!
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
donderdag 16 april 2020 om 09:19
Anárion schreef: ↑16-04-2020 07:32Ik ben alleen, heb kinderen maar die zijn bij hun vader. Als zij er zijn gaat het best goed. De eerste weken was ik echt wel positief, veel digitaal contact met iedereen, maar nu zijn we 5 weken verder en mensen hebben gewoon ook weinig meer te melden. Altijd maar dat in je eentje wandelen. Heb even geen puf meer om positief te doen. Inderdaad, nieuwe recepten uitproberen, taarten bakken etc. Ik doe het allemaal hoor, maar ik kan het niet meer opbrengen nu. Dit gevoel zal wel weer over gaan, maar nu lukt het me gewoon niet.
Ik besef ook hoe triest en klagerig dit klinkt, maar moest het even van me afschrijven. Ik weet heel goed dat er mensen zijn die het slechter hebben en dat ik eigenlijk niet hoor te klagen.
Goed dat je het even van je afschrijft! Heb je wel vriendinnen die af en toe bellen of appen? Even videobellen met iemand? Ik was ook heel down afgelopen week maar toen mijn zusje belde en haar peuter in beeld verscheen kreeg ik wel een brede glimlach op mijn gezicht. En wat iemand anders ook al schreef: probeer elke dag bewust even dankbaar te zijn, al is het maar omdat de zon schijnt of je je teennagels zo prachtig gelakt hebt.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
donderdag 16 april 2020 om 09:21
Wat een intens domme opmerking. We doen dit niet om ouwe dikkertjes te redden, maar om de zorg niet te overbelasten. Ik begrijp niet zo goed waarom je dat gemist hebt en denkt dat het om oude dikkertjes gaat?oudebaas schreef: ↑16-04-2020 08:31<horrorscenario>Nu vermaken we ons nog wel. Maar over een paar jaar zijn er geen nieuwe TV en filmproducties meer, zijn we uitgelego’d en zijn we wereldvreemde zombies geworden die verknipt zijn door de huidhonger.
Maar de zwaarlijvige boomers hebben we wat levensverlenging gegeven, dat weer wel.</horrorscenario>
Ik hoop toch dat we snel weer voor kwaliteit in plaats van kwantiteit van leven gaan. Dan leven we maar wat korter.
honden, alpaca's of op de Facebook van bioloog Frans de Waal.
donderdag 16 april 2020 om 09:23
Wat ontzettend verdrietigclueless17 schreef: ↑15-04-2020 22:23Herkenbaar hoor. Ik ben ook steeds vaker down.
Ik heb wel goede hoop dat het tijdelijk is,maar nog wel een paar maanden gaat duren. En in die paar maanden zit m voor mij de kneep ;mijn moeder heeft nog maar een paar maanden te leven en ik vind het een heel naar idee dat we niet vrij zijn om nog onbeperkt van haar te genieten. Ik weet niet eens of ik haar ooit nog normaal met haar kan praten, een knuffel kan geven...
Ik kijk ook elke dag uit naar 14:00.ik weet dat het nergens op slaat, maar ik doe het toch. Heel irritant.
Sterkte iedereen die er last van heeft
ik ken ook iemand die nog maar een paar maanden heeft. En die dan zo moeten doorbrengen zonder familie om je heen die je kunnen knuffelen is vreselijk. Heel veel sterkte en ik hoop echt dat jullie de kans krijgen om nog normaal bij elkaar te kunnen zijn
donderdag 16 april 2020 om 09:26
Ik werk in de zorg. Ik ben zelf het grootste risico binnen mijn familie. Ik wil het absoluut niet op mijn geweten hebben dat ik mijn vader of moeder besmet met Corona. Mijn vader zit in de risicogroep. Stel dat hij het niet haalt? Dat vergeef je jezelf nooit...wittereiger schreef: ↑16-04-2020 09:13Ik vind het erg dat er mensen zijn die denken dat ze absoluut maanden en jaren afstand moeten houden tot opa en oma. De kans dat jullie oma en opa besmetten is heel klein als jullie geen verschijnselen hebben. Ze kunnen het ook oplopen met het boodschappen doen, en dat moet ook gewoon gebeuren. Contact met je geliefden, tussen je kinderen en je ouders, dat is heel belangrijk voor de band, voor de geestelijke gezondheid. Om dat helemaal op te geven om die hele kleine kans op besmetting weg te nemen is buiten proportioneel. Staar je niet blind op voorkomen van besmetting. Ga het hele plaatje bekijken en relativeer. Ik ken trouwens heel veel kinderen en grootouders die elkaar gewoon omhelzen en niet ziek zijn. Als je de cirkel klein houdt, blijft het risico ook klein. Laat je angst je niet beheersen.
En het dikgedrukte deel is zo’n “mijn opa rookte ook en is er 90 mee geworden”-stelling. Prima dat anderen het risico gaan lopen, ik wil dat niet. En dat dat betekent dat ik mijn ouders maanden niet zie, dan is dat zo. Daar mag ik best verdrietig om zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat ik het wil veranderen op dit moment.
anoniem_63b9a19091605 wijzigde dit bericht op 16-04-2020 09:28
12.88% gewijzigd
donderdag 16 april 2020 om 09:27
Interessante houding, maar ja, totaal niet te implementeren in de maatschappij. Probeer daar maar eens draagvlak voor te krijgen.
Dus je kunt dit blijven roepen, zo te lezen in meerdere topics, maar wat draagt het bij aan de vraag van TO? Het is kennelijk een stokpaardje van je dus ik zou zeggen: schrijf een mooi essay erover, stuur het naar de krant. Of simpeler, op gewoon lekker je eigen topic erover.
Zullen we hier weer gewoon on topic gaan en kijken hoe we TO en meelezers een beetje handvatten kunnen geven met deze nieuwe situatie (of je hem nou terecht vindt of niet) om te gaan?
@TO: je mag gewoon je rot voelen. Natuurlijk, er zijn vast mensen die het ook heel zwaar of zwaarder hebben, maar dat zegt niks over jouw gevoel. Als jij een gebroken been hebt, heb je daaraan pijn. Ook al ligt er iemand naast je aan de chemo (en heeft die het wellicht zwaarder), dan nog heb jij pijn aan je been en daar mag je van balen. Dat geldt ook voor iedereen hier.
Iedereen wordt geraakt door corona en de maatregelen. En iedereen op zijn eigen manier. Dus als jij een baaldag hebt, of zelfs een baalmidweek, is dat heel logisch. Ik zou even aan de bel trekken als je echt je bed niet meer uitkomt, of er meer dan twee weken geen enkel lichtpuntje meer tussenzit. Maar tot die tijd: gefeliciteerd, je bent mens en dus menselijk. Accepteer dat je je kut voelt.
Er is vast al een topic met ‘positieve bij-effecten van corona’ of zoiets. Misschien is het leuk om dat je lezen en dan te kijken of je die dingen ook ervaart. En anders zo’n topic openen
daar word ik ook blij van!
donderdag 16 april 2020 om 09:34
Vervelend dat je je zo voelt! Maar het is nou ook eenmaal niet altijd even leuk. Mag je best kut vinden toch?
Veel sterkte voor iedereen die het moeilijk heeft
Ik luister graag naar de Boos anticoronadepressiepodcast. Ik heb hier echt al bruikbare dingen uitgehaald om deze periode wat beter door te komen. In de aflevering van afgelopen dinsdag gaat het over Woebot. Dat is een app waar je mee kunt praten en die helpt dmv cognitieve gedragstherapie. Is absoluut geen vervanger voor een echte therapeut/psycholoog etc maar kan wel helpend zijn! Het is gemaakt door Stanford University trouwens
Veel sterkte voor iedereen die het moeilijk heeft
Ik luister graag naar de Boos anticoronadepressiepodcast. Ik heb hier echt al bruikbare dingen uitgehaald om deze periode wat beter door te komen. In de aflevering van afgelopen dinsdag gaat het over Woebot. Dat is een app waar je mee kunt praten en die helpt dmv cognitieve gedragstherapie. Is absoluut geen vervanger voor een echte therapeut/psycholoog etc maar kan wel helpend zijn! Het is gemaakt door Stanford University trouwens
donderdag 16 april 2020 om 09:37
Ik zei dat niet omdat ik vind dat iedereen dan maar opa en oma moet omhelzen, maar ter relativering. Als je zelf in de zorg werkt snap ik dat je het risico niet wil nemen en natuurlijk mag je daar verdrietig om zijn, dat is heel begrijpelijk! Met mijn bericht richt ik me tot de mensen die weinig risico op besmetting vormen maar toch heel angstig zijn.Whomi schreef: ↑16-04-2020 09:26Ik werk in de zorg. Ik ben zelf het grootste risico binnen mijn familie. Ik wil het absoluut niet op mijn geweten hebben dat ik mijn vader of moeder besmet met Corona. Mijn vader zit in de risicogroep. Stel dat hij het niet haalt? Dat vergeef je jezelf nooit...
En het dikgedrukte deel is zo’n “mijn opa rookte ook en is er 90 mee geworden”-stelling. Prima dat anderen het risico gaan lopen, ik wil dat niet. En dat dat betekent dat ik mijn ouders maanden niet zie, dan is dat zo. Daar mag ik best verdrietig om zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat ik het wil veranderen op dit moment.
donderdag 16 april 2020 om 09:43
Juist het aanvaarden van het onvermijdelijke geeft verlichting en kan helpen tegen een depressie.katkaatje schreef: ↑16-04-2020 09:27Interessante houding, maar ja, totaal niet te implementeren in de maatschappij. Probeer daar maar eens draagvlak voor te krijgen.
Dus je kunt dit blijven roepen, zo te lezen in meerdere topics, maar wat draagt het bij aan de vraag van TO? Het is kennelijk een stokpaardje van je dus ik zou zeggen: schrijf een mooi essay erover, stuur het naar de krant. Of simpeler, op gewoon lekker je eigen topic erover.
Zullen we hier weer gewoon on topic gaan en kijken hoe we TO en meelezers een beetje handvatten kunnen geven met deze nieuwe situatie (of je hem nou terecht vindt of niet) om te gaan?
@TO: je mag gewoon je rot voelen. Natuurlijk, er zijn vast mensen die het ook heel zwaar of zwaarder hebben, maar dat zegt niks over jouw gevoel. Als jij een gebroken been hebt, heb je daaraan pijn. Ook al ligt er iemand naast je aan de chemo (en heeft die het wellicht zwaarder), dan nog heb jij pijn aan je been en daar mag je van balen. Dat geldt ook voor iedereen hier.
Iedereen wordt geraakt door corona en de maatregelen. En iedereen op zijn eigen manier. Dus als jij een baaldag hebt, of zelfs een baalmidweek, is dat heel logisch. Ik zou even aan de bel trekken als je echt je bed niet meer uitkomt, of er meer dan twee weken geen enkel lichtpuntje meer tussenzit. Maar tot die tijd: gefeliciteerd, je bent mens en dus menselijk. Accepteer dat je je kut voelt.
Er is vast al een topic met ‘positieve bij-effecten van corona’ of zoiets. Misschien is het leuk om dat je lezen en dan te kijken of je die dingen ook ervaart. En anders zo’n topic openen
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
donderdag 16 april 2020 om 09:59
strings-attached schreef: ↑15-04-2020 19:40Je ouders en familie minder makkelijk zien is moeilijk. Maar je levensgeluk hangt toch niet van reizen af hoop ik??
Als je daar verdrietig van wordt vind ik dat best triest.
Gut er gaan wat reisjes niet door, nou en.
Maak het thuis gezellig. Er is vast wel iets in de buurt waar je kunt wandelen.
En als je graag eens een andere omgeving wil, er zijn huisjes met eigen sanitair die je gewoon kunt huren. In de bossen bv.
"Maak het thuis gezellig". Jij zit vast niet in je eentje thuis.
Mijn levensgeluk hangt dus wél af van reizen, nieuwe dingen zien, nieuwe ervaringen opdoen, mensen ontmoeten, uit eten, horeca, bioscoop. Leuk voor je dat jij dat triest noemt, maar erg vriendelijk is dat niet. Misschien kun jij deze tijd eens gebruiken om te leren over hoe andere mensen andere dingen belangrijk vinden. Empathie opbouwen en zo. Niet alleen aan je eigen situatie en hachje denken.
Echt, wat moet ik als vrijgezel alleen in een huisje hier in NL? Ik wil op reis! Ik vind het dan ook kut TO. En ik zit ook om 14 uur klaar voor de nieuwe cijfers... Tja. Ik hoop ook echt dat ze vandaag weer omlaag gaan.
