Maatregelen wegen (niet op) tegen concequenties?

Hee,

Laat ik voorop stellen dat ik enerzijds de maatregelen begrijp om zo de zorgsector niet nóg meer te overbelasten dan het al is. Ik werk zelf in de zorg, in ziekenhuis.
Maar toch beginnen de maatregelen mij wel meer te frustreren. Waar ik er eerst nooit moeite mee heb gehad, begin ik dit nu wel te krijgen.
Ik begin mij zelfs af te vragen of de maatregelen uberhaupt wel opwegen tegen de concequenties van de maatregelen.
Er gaan tientallen bedrijven omvallen, kappers krijgen bijv. geen steunpakketten met alle gevolgen van dien, gezinnen die in schulde raken doordat bijv. een 'kappersmoeder' geen enkel inkomen krijgt, ouderen die erg eenzaam raken, huwelijken en relaties die stuk gaan, kinderen die in een sociaal isolement terecht komen, onderwijs dat deels stil ligt, aandoeningen die niet of pas te laat worden gediagnosticeerd doordat de reguliere zorg afgeschaald is en bovenal komen er gigantische psychische problemen bij met zelfs zelfdoding tot gevolg of bestaande psycische problemen verergeren.
Als ik dit schrijf raak ik gefrustreerd. Vooral omdat ik weet dat corona waarschijnlijk nog lang blijft, zo niet chronisch is. Hoelang kunnen deze maatregelen nog in stand houden terwijl dit mensen stuk kan maken?

Begrijp me niet verkeerd want ik zie met eigen ogen wat corona is, dit is niet zomaar een griepje, en er overlijden mensen aan. Maar ik vraag me wel oprecht af of deze maatregelen niet nóg meer schade aanrichten. Daarnaast halen de maatregelen onvoldoende uit, want corona blijft in de ziekenhuizen gigantisch toenemen.

Ik kwam van de week dit gedicht tegen, en dat slaat wel de spijker op z'n kop:

“Het is maar voor een paar weken” zeiden ze.
Maar die weken werden maanden.
En die maanden worden jaren.

“Je doet het voor de ander” zeiden ze.
Maar zeg eens, voor wie doet u het?
Voor de ondernemer die failliet gaat?
Voor de oude man die in het verpleeghuis wordt opgesloten?
Voor het kind dat niet naar school mag gaan?
Voor de oude vrouw met oorlogstrauma, die opnieuw wordt geconfronteerd met een avondklok?
Voor de jongen die zoveel stress kreeg van de maatregelen, dat hij aan de drugs ging, en overleed aan een overdosis?
Voor de jonge vrouw die zojuist ontslag heeft gekregen?
Voor het meisje dat zelfmoord pleegde?
Voor de dame met COPD, die erge benauwdheidsklachten krijgt van het mondkapje, maar hem toch maar draagt uit angst voor onbegrip?
Voor de jongeren die niet mogen exploreren, geen grenzen mogen ontdekken en eigenlijk gewoon niet jong mogen zijn?
Voor de dove puber die met al die mondkapjes niet meer volwaardig kan communiceren?

Nee, ik begrijp het wel.
U doet het voor de kwetsbare ouderen.
Zodat zij niet ziek worden.
Zodat zij niet doodgaan.
Zodat zij die laatste jaren nog mogen genieten van alles wat het leven te bieden heeft.
Van de gesloten winkels.
Van de knutselclub die niet doorgaat.
Van de kleinkinderen die niet meer langskomen.
Van de eenzaamheid.
Van de depressie.
Van de quarantaine.
Van de isolatie.
Om uiteindelijk eenzaam te mogen sterven, maar in ieder geval niet aan corona.

Maar ach, wat is nou eigenlijk die moeite?
Het zijn maar wat regels.

Het is maar anderhalve meter.
Het zijn maar mondkapjes.
Het is maar een dagje uit.
Het is maar quarantaine.
Het is maar een wattenstaafje.
Het is maar isolatie.
Het is maar een lockdown.
Het zijn maar winkels.
Het is maar affectie.
Het is maar een restaurant.
Het zijn maar vrienden.
Het is maar vakantie.
Het is maar sociaal contact.
Het zijn maar de feestdagen.
Het is maar een knuffel.
Het zijn maar bedrijven.
Het is de economie maar.
Het is maar een vaccinatiepaspoort.
Het is maar de kinderopvang.
Het is maar een school.
Het is maar een avondklok.

Het is maar...

Het is ‘maar’ onze vrijheid...