Zo moe(deloos) van long covid

may_ka woensdag 28 december 2022 om 16:35

Ruim een half jaar geleden kreeg ik corona. Flink verkouden en verder weinig aan de hand.
Maar ik werd moe en dat ben ik nog steeds.

Niet zo erg als waar je vaak over leest. Ik kan best dingen. Ik ben vandaag naar yogales geweest, ik doe een wasje, kan op goede dagen best een stuk wandelen. Ik sport heel voorzichtig en zie af en toe vrienden. Ik heb mensen over de vloer gehad met Kerstmis, ik had alles goed gepland en daardoor een kerstdiner op tafel gezet (mijn partner heeft een (gelukkig tijdelijk) medisch probleem waardoor hij voorlopig maar heel weinig kan, daarom deed ik dit alleen). Maar de dag erna was ik dan helemaal afgedraaid, ik kom nauwelijks van de bank af, ik kan niet eens meer helder denken. En de dag daarna loop ik nog steeds enorm te gapen.

Dit is nu al maanden zo. En ik word er zo moedeloos van, want er lijkt zo weinig verbetering in te zitten. Ik was iemand die altijd alles op de fiets deed, die minstens vijf keer per weeg sportte, iemand met energie te over. Ik mis die persoon zo. En ik ben soms zo bang dat ze nooit meer terugkomt.

Volgens mij doe ik alles wat je aan long covid kunt doen: ik slaap vaak best goed, ik eet gezond en heb mijn eiwitinname flink opgeschroefd, ik doe voorzichtig krachttraining onder leiding van een fysiotherapeut en probeer heel nadrukkelijk mijn grenzen in de gaten te houden (al vind ik dat lastig - soms doe ik iets dat op het moment zelf voelt alsof het kan, maar dan blijkt een dag later dat het toch te veel was). En ik weet dat er geen antwoord is op de vraag waarom het dan niet weggaat, maar, nou ja, ik zei het al, ik word er dus nogal moedeloos van.

En wij ons maar afvragen waar die afvalberg vandaan komt.

JandeVries dinsdag 16 april 2024 om 22:43

Pimpelmeesje87 schreef: ↑
11-04-2024 22:11
Wat klote... ik kan me je gevoel goed voorstellen. Ik ga ook naar een psych, en dat helpt wel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me over het algemeen 'neutraal' voel, met soms een dip. Ik denk eigenlijk niet zo vaak meer dingen als 'ik kan dit niet meer', dus ik denk eigenlijk niet meer zoveel in beperkingen. Wel denk ik realistisch en in mogelijkheden. Ook vier ik alle kleine stapjes die beter gaan, of goeie dagen/momenten (stappen impliceren een lineair herstel maar we weten allemaal dat long covid dat niet heeft). Ik heb allang afscheid genomen van het leven wat ik had en geniet vooral van de kleine dingen. Maar net als jij heb ik ook genoeg momenten dat ik ontzettend hard baal omdat mijn lichaam mij terug fluit. Ik denk dat het helpt dat ik een partner hebt die heel flexibel en zorgzaam is. Het is nooit teveel. Het is wat het is en we hebben het leuk samen. Daardoor voel ik me ook niet vaak tekort schieten. Over de toekomst kan ik soms wel wat somber zijn; wat als het voor altijd zo blijft? Ik ben hoogopgeleid en had een goede baan, wat nou als ik nooit meer kan werken en in de WW beland? Dan moet ik ook afscheid gaan nemen van mijn dromen. Dat beangstigt me wel eens. Maar op vakantie voel ik ook hoe mijn lichaam opknapt en dan voel ik me soms weer een dag 'de oude ik' en dat geeft heel veel hoop en moed om door te gaan.

Ik denk dat het belangrijk is om dagelijks te proberen om te genieten van frisse lucht; wandelen of een kop koffie in tuin/balkon. Als het lukt een keertje yoga. Iets van een hobbyproject, wat je kunt oppakken zodra je energie hebt. En sowieso een ritme in je dag en week. C-support zei me dat sommige mensen rouwtherapie doen, om te leren om te gaan met hun 'nieuwe' leven.

Dankje voor je lieve reactie

Zuzzette donderdag 23 mei 2024 om 09:06

Dag allen,

Soms heb ik vraagtekens betreft herstelzorg die ik nu krijg.
Het lijkt alsof ik maar wat doe.
Ik ga 2 keer in de week, doe warming up op een fiets 5 of 10 minuten, wat oefeningen op wat apparaten en dat is het.
Mijn verwachtingen waren wellicht te groot hierin, meer begeleiding ofzo.
Ik heb dus een ademhalingstest gehad, kreeg wat oefeningen mee en zoek het verder maar uit.

Komt wel bij dat mijn verwachtingspatroon best hoog ligt, ook naar mijzelf toe.
Wat kan ik uberhaupt verwachten van herstelzorg.

Het gaat nog steeds op en af en dat zal een lang proces worden.
Ook geloof ik dat het niet alleen postcovid is, ik denk ook een opeenstapeling van life-events, ziekteverleden en dat de postcovid de deur heeft dichtgeklapt.
Ik heb al te maken met crohn dus 2 auto immuun ziektes gaat dubbel op.
Herkennen jullie dat?

Afgelopen week de vragenlijst van UWV ingevuld en nu maar afwachten wat er gaat gebeuren.

makiko donderdag 23 mei 2024 om 12:56

Zuzzette schreef: ↑
23-05-2024 09:06
Dag allen,

Soms heb ik vraagtekens betreft herstelzorg die ik nu krijg.
Het lijkt alsof ik maar wat doe.
Ik ga 2 keer in de week, doe warming up op een fiets 5 of 10 minuten, wat oefeningen op wat apparaten en dat is het.
Mijn verwachtingen waren wellicht te groot hierin, meer begeleiding ofzo.
Ik heb dus een ademhalingstest gehad, kreeg wat oefeningen mee en zoek het verder maar uit.

Komt wel bij dat mijn verwachtingspatroon best hoog ligt, ook naar mijzelf toe.
Wat kan ik uberhaupt verwachten van herstelzorg.

Het gaat nog steeds op en af en dat zal een lang proces worden.
Ook geloof ik dat het niet alleen postcovid is, ik denk ook een opeenstapeling van life-events, ziekteverleden en dat de postcovid de deur heeft dichtgeklapt.
Ik heb al te maken met crohn dus 2 auto immuun ziektes gaat dubbel op.
Herkennen jullie dat?

Afgelopen week de vragenlijst van UWV ingevuld en nu maar afwachten wat er gaat gebeuren.

Herken ik deels. Ik ben wel helemaal door de molen gegaan, bij neuroloog, cardioloog, longarts, maag darm specialist, noem maar op. Tot de diagnose kwam. En daarna steeds op controle wel.
Bij de herstelzorg werd eerst fysio ingezet.
Ik kon al snel totaal geen oefeningen doen. In het begin 'moest' ik steeds maar oefeningen doen. Dat maakte het alleen maar erger. Daarna lag ik dagen plat. Later werd duidelijk dat juist rust beter zou zijn. Toen is fysio overgegaan op de focus spierspanning. En een oefening thuis indien het lukt. Logo en ergo hebben me niet verder geholpen in 2 jaar tijd. Het kostte me alleen maar energie. Ik was al total loss als ik bv de was in de machine had gedaan, naar de supermarkt of logo was geweest, of me gedoucht had. Die dagen heb ik nog steeds, maar sinds ik ergo, logo en fysio helemaal heb laten vallen, heb ik iets meer energie om mijn dagelijkse dingen thuis te doen. Ik heb alles stilgelegd, revalidatiearts ook. Daar had ik echt niks aan. Erheen kost energie, daar zijn ook en dan nog terug, dat kostte me dan een dag of 2,3. En wat had ik eraan gehad? Niks. Ik heb het idee dat ze het zèlf ook niet weten. Heb nu mijn eigen programma gemaakt. Ik probeer elke dag te lopen buiten en dat steeds wat langer te doen, en dan thuis wat te doen aan klussen die gewoon ook moeten gebeuren. En een oefening, als ik er energie voor heb. En zo op bouwen. Ik merk het gelijk als het teveel is.
En ook leuke dingen te doen. Een verjaardag of terrasje pakken, en ja daar heb ik last van de dagen erna. De dagen ervoor moet ik ook echt rust houden dan. En soms moet ik helaas op het laatste moment toegeven dat het niet lukt, of ik moet eerder naar huis omdat het hem niet wordt. Maar ik blijf het proberen. Vakantie ging vorig jaar buiten verwachting goed. Dat doe ik nu weer. (Is wel een ligbedden vakantie)
Ik hoor verschillende verhalen, sommigen hebben nog een aandoening of ziekte, anderen niet.
Ik niet.
Ik ben de laatste 2 weken wel weer heel benauwd. Het zal wel aan het weer liggen. Kortom, we kloten ermee aan. Die 2x herstelzorg met 2x verlenging zat er op.
Verzekering gaf aan dat je nog een x recht hebt op herstelzorg, maar alleen als zij dat goedkeuren. Ik begin er voorlopig niet meer aan. In 2 jaar heeft het me niks gebracht, ik heb nu iets meer energie voor mijn dagelijks dingen.
C-suport heb ik eerlijk gezegd ook geen fluit aan.
UWV deed totaal niet moeilijk, maar ja dat is ook niet hoe ik mijn toekomst zie natuurlijk.
Ik zou dolgraag mijn werk terug hebben en mijn leven.
Succes

Je kon't altaid nog bakker worre

MadameBijoux vrijdag 24 mei 2024 om 17:02

Voor iedereen met Longcovid:

Je pense donc je suis

may_ka zaterdag 25 mei 2024 om 10:25

Zuzzette schreef: ↑
23-05-2024 09:06
Dag allen,

Soms heb ik vraagtekens betreft herstelzorg die ik nu krijg.
Het lijkt alsof ik maar wat doe.
Ik ga 2 keer in de week, doe warming up op een fiets 5 of 10 minuten, wat oefeningen op wat apparaten en dat is het.
Mijn verwachtingen waren wellicht te groot hierin, meer begeleiding ofzo.
Ik heb dus een ademhalingstest gehad, kreeg wat oefeningen mee en zoek het verder maar uit.

Komt wel bij dat mijn verwachtingspatroon best hoog ligt, ook naar mijzelf toe.
Wat kan ik uberhaupt verwachten van herstelzorg.

Het gaat nog steeds op en af en dat zal een lang proces worden.
Ook geloof ik dat het niet alleen postcovid is, ik denk ook een opeenstapeling van life-events, ziekteverleden en dat de postcovid de deur heeft dichtgeklapt.
Ik heb al te maken met crohn dus 2 auto immuun ziektes gaat dubbel op.
Herkennen jullie dat?

Afgelopen week de vragenlijst van UWV ingevuld en nu maar afwachten wat er gaat gebeuren.

Vergeet niet dat ze nog steeds niets weten - er is een soort van begin van een idee over een mogelijk mechanisme dat de post-covid veroorzaakt, maar verder nog niets. Bij het woord 'herstelzorg' denk je misschien aan zorg die je helpt herstellen, maar dat kan helemaal niet. Het enige wat ze kunnen is hun best doen om te voorkomen dat het erger wordt (doordat je over je grenzen gaat).
En bij jou is het dan nóg ingewikkelder, omdat er (nog?) meer auto-immuundingen bij komen (waar ook geen remedie tegen is).

Dus ik begrijp dat het weinig voorstelt, maar frustrerend is het wel!

En wij ons maar afvragen waar die afvalberg vandaan komt.

HobbeltVerder zaterdag 25 mei 2024 om 11:21

may_ka schreef: ↑
25-05-2024 10:25
Vergeet niet dat ze nog steeds niets weten - er is een soort van begin van een idee over een mogelijk mechanisme dat de post-covid veroorzaakt, maar verder nog niets. Bij het woord 'herstelzorg' denk je misschien aan zorg die je helpt herstellen, maar dat kan helemaal niet. Het enige wat ze kunnen is hun best doen om te voorkomen dat het erger wordt (doordat je over je grenzen gaat).
En bij jou is het dan nóg ingewikkelder, omdat er (nog?) meer auto-immuundingen bij komen (waar ook geen remedie tegen is).

Dus ik begrijp dat het weinig voorstelt, maar frustrerend is het wel!

En precies hier gaan veel fysiotherapeuten de fout in.
Vrijwel elke oefening is het opzoeken of overschrijden van de grens. Dit bovenop je dagelijkse dingen tbv persoonlijke verzorging is gewoon geen doen voor de meesten. Ik ben er ook mee gestopt, vrij snel al nadat mijn diagnose kwam, en sindsdien klooi ik maar wat aan met bewegen wel of niet.

may_ka zaterdag 25 mei 2024 om 12:27

Ja, dat is het lastige: je moet wel íets buiten je comfort zone, want anders bouw je niets op, maar niet te veel, want dan maak je de postcovid wakker. Dat moet je dus heel goed in de gaten houden - maar dat kan je alleen zelf, want alleen jij voelt je lijf en je reacties.

En wij ons maar afvragen waar die afvalberg vandaan komt.

Pimpelmeesje87 zaterdag 25 mei 2024 om 12:45

may_ka schreef: ↑
25-05-2024 12:27
Ja, dat is het lastige: je moet wel íets buiten je comfort zone, want anders bouw je niets op, maar niet te veel, want dan maak je de postcovid wakker. Dat moet je dus heel goed in de gaten houden - maar dat kan je alleen zelf, want alleen jij voelt je lijf en je reacties.

De strijd met de energie voer ik nu al vier jaar. Soms denk je 'yes ik heb dit in de vingers' en andere keren knal je keihard terug. Zucht.

Anoniem_671667da53e1d zaterdag 25 mei 2024 om 13:17

Geen idee of iemand er wat aan heeft, maar in mijn gemeente kan je huishoudelijke hulp via de WMO krijgen als je long COVID hebt. Dat scheelt weer energie.

Sterkte allemaal!

Pimpelmeesje87 zaterdag 25 mei 2024 om 16:35

Selene schreef: ↑
25-05-2024 13:17
Geen idee of iemand er wat aan heeft, maar in mijn gemeente kan je huishoudelijke hulp via de WMO krijgen als je long COVID hebt. Dat scheelt weer energie.

Sterkte allemaal!

Welke gemeente is dat? DM mag ook hoor.

lollypopje zaterdag 25 mei 2024 om 16:53

Pimpelmeesje87 schreef: ↑
25-05-2024 16:35
Welke gemeente is dat? DM mag ook hoor.

In theorie bij elke gemeente afhankelijk van je beperkingen, maar in de praktijk is de ene gemeente strenger dan de andere.

Omdat ik vrijwel niks meer kan. Heb ik huishoudelijke hulp gekregen. Al moest ik daarvoor ook nog gekeurd worden door een arts. Bij mijn gemeente doen ze dat bij iedereen met LC omdat de klachten nogal heel erg kunnen verschillen.

Bij veel gemeente is het echter zodat als je een partner hebt het een stuk moeilijker is om het te krijgen omdat je partner het zou kunnen doen. Want als die vrijgezel was had die het ook alleen moeten doen.

Maar als je dus beperkt wordt in het doen van je huishouden kan het de moeite waard zijn om het traject daarvoor in te gaan.

I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times

Pimpelmeesje87 zaterdag 25 mei 2024 om 16:56

Ja ik woon samen dus dat gaat 'm niet worden. Mijn vriend doet inderdaad al vier jaar het hele huishouden, van boodschappen/koken tot stofzuigen en poetsen.

HobbeltVerder zaterdag 25 mei 2024 om 19:59

Hier ook geen recht op WMO huishoudelijke hulp want gezonde partner.
Wij betalen nu zelf wekelijks 50€ voor huishoudelijke hulp die ook(tegen 0 extra kosten maar gewoon omdat het een schat is) incidenteel op kind past en met mij mee rijdt naar ziekenhuis etc dus soort mantelzorg gebeuren maar ze voelt inmiddels ook als soort vriendin.

Wel een gehandicapte parkeerkaart aangevraagd via gemeente en na een medische keuring ook gekregen. Dat scheelt echt heel veel. En het scheelt vaak ook geld want in sommige gemeenten lag je dan gratis staan (op aangewezen plekken) ook in centrum enzo.

makiko dinsdag 28 mei 2024 om 10:58

Pimpelmeesje87 schreef: ↑
25-05-2024 12:45
De strijd met de energie voer ik nu al vier jaar. Soms denk je 'yes ik heb dit in de vingers' en andere keren knal je keihard terug. Zucht.

Ja precies.
Weer een paar dagen out geweest, ik heb 'even' op een goede dag de veranda zomerklaar gemaakt, met rustpauzes. Resultaat was dat ik er gelijk zelf kon liggen, compleet gevloerd, op de loungeset met veel regen.

Je kon't altaid nog bakker worre

Zuzzette woensdag 29 mei 2024 om 16:44

may_ka schreef: ↑
25-05-2024 10:25
Vergeet niet dat ze nog steeds niets weten - er is een soort van begin van een idee over een mogelijk mechanisme dat de post-covid veroorzaakt, maar verder nog niets. Bij het woord 'herstelzorg' denk je misschien aan zorg die je helpt herstellen, maar dat kan helemaal niet. Het enige wat ze kunnen is hun best doen om te voorkomen dat het erger wordt (doordat je over je grenzen gaat).
En bij jou is het dan nóg ingewikkelder, omdat er (nog?) meer auto-immuundingen bij komen (waar ook geen remedie tegen is).

Dus ik begrijp dat het weinig voorstelt, maar frustrerend is het wel!

Je hebt een punt, ze weten ook nog niets.
Dat zegt mijn huisarts ook, er zijn nog onderzoeken gaande hierover.
Op zich wel mooi dat er ingehaakt wordt betreft herstelzorg.
Soms toch ook wel een eyeopener wat mij doet beseffen dat ik echt echt zoveel stappen terug moet doen.

Zuzzette woensdag 29 mei 2024 om 16:48

makiko schreef: ↑
16-04-2024 18:31
Ik weet niet of dat bij iedereen hetzelfde gaat.
Ik heb een vragenlijst ingevuld, de bedrijfsarts heeft mijn dossier die kant opgestuurd. Ik heb een fysiek onderzoek gehad (het stelde niks voor, in mijn oren kijken en een reflex testje en dat was het) en een gesprek met de arts daar. Die zag het gelijk denk ik. Daarna nam een persoonlijke begeleider contact met me op, hoe nu verder. UWV begeleider gaf wel aan als het lukt, dat ik in de toekomst eerst mag gaan proberen een soort vrijwilligerswerk te gaan doen, op mijn oude werkplek evt. Om te kijken hoe dat gaat, verder heb ik geen verplichtingen. Ik heb in een half jaar tijd 2 x een gesprek gehad met mijn uwv begeleider en verder helemaal in ruststand gezet.

Ik kom uit de zorg, ik werd juist gesommeerd door mijn leidinggevende om rust te pakken.
Wel zelf geprobeerd om wat te doen op mijn werk, gewoon even een praatje maken. Maar dat werd hem niet. Ik mis mijn werk heel erg. En uiteindelijk zei mijn leidinggevende, nou mag je gewoon niet meer komen, je moet aan je herstel werken. Helaas is het niet gelukt binnen die 2 jaar.
Ik mag wel terug als ik hersteld ben. Maar dat staat buiten het uwv, dat komt van de werkgever af.

àls ik hersteld ben, als dat ooit gebeurd.

Die vragenlijst is inmiddels ingevuld en verstuurd.
Ook is er al 2keer een bedrag overgemaakt.
Nu kijk ik op maandbasis, maar zij maken het wekelijks over natuurlijk.
En dan lijkt het alsof het te weinig is als ik 4 wekelijks die bedragen optel.
Dan kom ik bijna 200,00 tekort.
Of is het zo dat ze in de laatste week het bedrag aanvullen?

Ik zou best eens een gesprek met het UWV willen betreft hoe en wat.

Zuzzette woensdag 29 mei 2024 om 16:55

HobbeltVerder schreef: ↑
25-05-2024 11:21
En precies hier gaan veel fysiotherapeuten de fout in.
Vrijwel elke oefening is het opzoeken of overschrijden van de grens. Dit bovenop je dagelijkse dingen tbv persoonlijke verzorging is gewoon geen doen voor de meesten. Ik ben er ook mee gestopt, vrij snel al nadat mijn diagnose kwam, en sindsdien klooi ik maar wat aan met bewegen wel of niet.

Dat stoppen met fysio snap ik heel goed.
Ik ga 2 keer in de week, daarnaast nog voor manueel therapie, ik vind het vermoeiend.
Waar ik ook tegenaanloop is stress en dat werkt niet echt mee.
Een 13 jarige bonuspuber in huis die beslist niet makkelijk is, ik kan er op dit moment heel slecht mee omgaan.
Veel heeft te maken met begrenzen, en daar is mijn vriend nogal een softie in, ik ben daar vrij resoluut in, maar ja..niet mijn kind.
Ook het regelen en organiseren van verjaardagen/jubileum wordt op mijn bord gegooid.
Een ieder is te lam om wat te doen, dus doe ik het maar, het betreft mijn ouders en daar doe ik het voor.
Maar wat kost mij dat een energie, wat voorheen een eitje was.

Soms wilde ik maar dat ik op een eilandje woonde, alleen, zonder geluid, zonder triggers.

JandeVries woensdag 29 mei 2024 om 16:59

Zuzzette schreef: ↑
29-05-2024 16:48
Die vragenlijst is inmiddels ingevuld en verstuurd.
Ook is er al 2keer een bedrag overgemaakt.
Nu kijk ik op maandbasis, maar zij maken het wekelijks over natuurlijk.
En dan lijkt het alsof het te weinig is als ik 4 wekelijks die bedragen optel.
Dan kom ik bijna 200,00 tekort.
Of is het zo dat ze in de laatste week het bedrag aanvullen?

Ik zou best eens een gesprek met het UWV willen betreft hoe en wat.

Van week naar maand is x 52 : 12, niet x4. Klopt het dan wel?

HobbeltVerder donderdag 30 mei 2024 om 10:52

makiko schreef: ↑
28-05-2024 10:58
Ja precies.
Weer een paar dagen out geweest, ik heb 'even' op een goede dag de veranda zomerklaar gemaakt, met rustpauzes. Resultaat was dat ik er gelijk zelf kon liggen, compleet gevloerd, op de loungeset met veel regen.

Het is zo enorm moeilijk om ook op goede momenten niet je grenzen op te zoeken / te overschrijden, anders krijg je inderdaad ongenadig hard met PEM te maken.
Het verrotte is, je kan eindelijk eens wat, dan wil en doe je het vaak ook, want hoezo heeft iemand de discipline om zich rustig te houden als dat al jarenlang zo verplicht moet?
Maar het is wel echt heel vern&&keratief, want je hebt er uiteindelijk jezelf mee (maar hé, je hebt wel liggen rusten op een schone veranda

)

HobbeltVerder donderdag 30 mei 2024 om 10:57

Zuzzette schreef: ↑
29-05-2024 16:55
Dat stoppen met fysio snap ik heel goed.
Ik ga 2 keer in de week, daarnaast nog voor manueel therapie, ik vind het vermoeiend.
Waar ik ook tegenaanloop is stress en dat werkt niet echt mee.
Een 13 jarige bonuspuber in huis die beslist niet makkelijk is, ik kan er op dit moment heel slecht mee omgaan.
Veel heeft te maken met begrenzen, en daar is mijn vriend nogal een softie in, ik ben daar vrij resoluut in, maar ja..niet mijn kind.
Ook het regelen en organiseren van verjaardagen/jubileum wordt op mijn bord gegooid.
Een ieder is te lam om wat te doen, dus doe ik het maar, het betreft mijn ouders en daar doe ik het voor.
Maar wat kost mij dat een energie, wat voorheen een eitje was.

Soms wilde ik maar dat ik op een eilandje woonde, alleen, zonder geluid, zonder triggers.

ook voor jou. Het is zwaar, ja, zelfs al zonder de stress en dingen die je beschrijft.
Ik hoop dat er toch verandering in mag komen voor je, en snel graag.

Erkent je vriend dat je ziek en zeer beperkt bent?
Heb je broers / zussen die iets voor je ouders zouden kunnen doen?

Anders is samen met je ouders en verder niemand een stuk taart eten ook genoeg he, voor jou. Jij kan toch niet (lang) bij veel mensen zijn.
En dan doe je toch iets.
Vaak zijn het onze eigen verwachtingen die maken dat we onze grenzen overschrijden. Probeer heel realistisch te kijken per situatie en stel jezelf ook steeds de vraag:

Moet ik dit nu doen?

MOET ik dit nu doen?
moet IK dit nu doen?
moet ik DIT nu doen?
moet ik dit NU doen?

Veel vaker dan je denkt, is het antwoord nee.
Dit is een proces, dat snap ik, en jij bent daar nog wat nieuwer in. Maar echt, begrenzen, en nee zeggen. Maar dat kan je pas als je zelf ook echt voelt dat je het niet kunt. Kijk uit dat je niet te lang doorgaat met over je grenzen gaan. Iedereen die ik ken die dat deed, is er (veel en veel) slechter van geworden.

lollypopje donderdag 30 mei 2024 om 14:53

Toen ik vorig jaar hard achteruit begon te gaan kwam ik uit op de vraag "ga ik er dood aan als ik het niet doe en hoe kan ik de dingen die wel moeten zo makkelijk mogelijk maken".

Nu kan ik echt vrij wil niks meer en ben grotendeels bed en bankgebonden, dus misschien is het dan ook wel makkelijker om zo rigoreus te schrappen. Maar wat ik wil zeggen is dat als je kritisch kijkt naar dingen er vaak veel minder noodzakelijk is om te doen dan wat we altijd noodzakelijk vonden.

Dus ik kijk eerst naar Wat heb ik nodig om mezelf in leven te houden

en de rest is allemaal extra en doe ik als ik energie over heb.

I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times

JandeVries donderdag 30 mei 2024 om 15:58

Long covid, gezeik rond re-integratie met werkgever, depressie erbovenop… en dan een afspraak bij de bedrijfsarts net voor mijn contract afloopt en ik ziek uit dienst ga. Midden in de zomervakantie van mijn man en dochter, en ook midden in mijn zomervakantie. We willen een paar weken weg. Dus moet ik dit regelen en ik zie er tegenop. Alles is te veel. Bah.

HobbeltVerder vrijdag 31 mei 2024 om 10:14

lollypopje schreef: ↑
30-05-2024 14:53
Toen ik vorig jaar hard achteruit begon te gaan kwam ik uit op de vraag "ga ik er dood aan als ik het niet doe en hoe kan ik de dingen die wel moeten zo makkelijk mogelijk maken".

Nu kan ik echt vrij wil niks meer en ben grotendeels bed en bankgebonden, dus misschien is het dan ook wel makkelijker om zo rigoreus te schrappen. Maar wat ik wil zeggen is dat als je kritisch kijkt naar dingen er vaak veel minder noodzakelijk is om te doen dan wat we altijd noodzakelijk vonden.

Dus ik kijk eerst naar Wat heb ik nodig om mezelf in leven te houden en de rest is allemaal extra en doe ik als ik energie over heb.

Wat erg om te lezen dat jij ook zo veel achteruit bent gegaan nog Lollypopje. In het begin schreef ik nog veel mee, hier en op het andere forum. Inmiddels niet of amper meer. Maar ik had geen idee dat het bij jou ook maar niet wil. Wat is het toch een k#t ziekte.

lollypopje vrijdag 31 mei 2024 om 10:38

HobbeltVerder schreef: ↑
31-05-2024 10:14
Wat erg om te lezen dat jij ook zo veel achteruit bent gegaan nog Lollypopje. In het begin schreef ik nog veel mee, hier en op het andere forum. Inmiddels niet of amper meer. Maar ik had geen idee dat het bij jou ook maar niet wil. Wat is het toch een k#t ziekte.

Ja dat is het zeker. Ik ben vorig jaar zo achteruit gegaan na mijn SSRI experiment. Helaas wisten ze wel ik als mijn huisarts niet dat je bij dit soort klachten niet het standaard afbouwschema moet aanhouden dat ook Carla Rus aangeeft maar dat dat vaak juist veel en veel te snel is. Daardoor dacht ik dat mijn achteruitgang eerst kwam doordat ik weer slechte sliep na het afbouwen, wat helaas niet zo was. Helaas ontdekte ik dat pas maanden later na contact met lotgenoten met me.

Ik kan dus vrijwel niks meer. De dingen die ik nog wel kan zijn misschien op een hand te tellen. Gelukkig kan ik wel nog audioboeken luisteren, die Leiden erg af als je vrijwel 24/7 alleen bent omdat je vrijwel nooit de energie hebt om mensen te zien en ook niet om wat anders te doen.

Daardoor ben ik ook minder online en reageer ik minder want dat kost veel energie. Maar ik merk ook wel dat hoe kleiner je wereld wordt, hoe moeilijker het is om verbinding te houden met de wereld daar buiten. Waardoor ik ook minder vaak de behoefte voel om nog ergens te reageren. Wat misschien ook niet goed is omdat mijn wereld daarmee nog meer krimpt.

En nu ga ik mijn ogen weer dicht doen met een boek, want het kost toch altijd weer meer energie dan Ik denk als ik even reageer.

Iedereen hier in elk geval heel veel sterkte gewenst. Want Hoeveel of hoe weinig je er ook nog door kunt, kloten is het sowieso

I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times

may_ka zaterdag 1 juni 2024 om 21:28

Knuffel voor jou en HobbeltVerder!

En wij ons maar afvragen waar die afvalberg vandaan komt.

Actieve topics