Entertainment
alle pijlers
Antonie Kamerling overleden
donderdag 7 oktober 2010 om 10:13
Anthonie Kamerling overleden ZEVENHOVEN - De Nederlandse acteur en zanger Antonie Kamerling (44) is in de nacht van woensdag op donderdag overleden. Het lichaam van de acteur werd gevonden in een woning in zijn woonplaats Zevenhoven.
Het management van Kamerling heeft het overlijden van de acteur bevestigd. Over de verdere omstandigheden rond de dood van Kamerling is niks bekend.
Hij laat zijn vrouw isa Hoes en twee kinderen achter, zijn zoon Merlijn en dochter Vlinder. Zijn zus Liesbeth Kamerling is tevens actrice.
-------
Jee, wat jong!
Het management van Kamerling heeft het overlijden van de acteur bevestigd. Over de verdere omstandigheden rond de dood van Kamerling is niks bekend.
Hij laat zijn vrouw isa Hoes en twee kinderen achter, zijn zoon Merlijn en dochter Vlinder. Zijn zus Liesbeth Kamerling is tevens actrice.
-------
Jee, wat jong!
donderdag 7 oktober 2010 om 11:37
quote:BadAss schreef op 07 oktober 2010 @ 11:33:
[...]
Het hoeft niet uit te maken om te weten wat iemand heeft meegemaakt om te respecteren hoe iemand reageert.
Ook al had ik het niet meegemaakt, mijn kennis van kinderen leert mij dat je het zo simpel en duidelijk moet vertellen, klaar.
Elk kind is anders. Sommigen houden niet van knuffelen en andere zijn knuffelkonten. Sommigen praten niet en anderen stellen vragen. Sommigen tonen hun verdriet en anderen slaan het van binnen op.
Ik stop maar met deze discussie vind het bericht treurig genoeg.
Ieder zijn/haar verdriet op zijn/haar manier.
[...]
Het hoeft niet uit te maken om te weten wat iemand heeft meegemaakt om te respecteren hoe iemand reageert.
Ook al had ik het niet meegemaakt, mijn kennis van kinderen leert mij dat je het zo simpel en duidelijk moet vertellen, klaar.
Elk kind is anders. Sommigen houden niet van knuffelen en andere zijn knuffelkonten. Sommigen praten niet en anderen stellen vragen. Sommigen tonen hun verdriet en anderen slaan het van binnen op.
Ik stop maar met deze discussie vind het bericht treurig genoeg.
Ieder zijn/haar verdriet op zijn/haar manier.
donderdag 7 oktober 2010 om 11:37
quote:JohnnyCake schreef op 07 oktober 2010 @ 11:35:
Misschien een idee om de topics te scheiden? Een rouw-topic en een 'waarom' topic?
Lijkt mij een goed idee.
Willen jullie de 'waarom' discussie elders voortzetten?
Misschien een idee om de topics te scheiden? Een rouw-topic en een 'waarom' topic?
Lijkt mij een goed idee.
Willen jullie de 'waarom' discussie elders voortzetten?
e-mail | redactievivaforum@gmail.com
donderdag 7 oktober 2010 om 11:38
quote:Boro schreef op 07 oktober 2010 @ 11:36:
[...]
En wie denk jij dat je bent om zo te veroordelen ?
Dat recht heb je helemaal niet.Boro, we oordelen over van alles op dit forum. Als iemand morgen zijn vrouw neersteekt om de één of andere reden, dan oordelen we ook daar met alle plezier over. Waarom niet als het gaat om zelfdoding met achterlating van familie?
[...]
En wie denk jij dat je bent om zo te veroordelen ?
Dat recht heb je helemaal niet.Boro, we oordelen over van alles op dit forum. Als iemand morgen zijn vrouw neersteekt om de één of andere reden, dan oordelen we ook daar met alle plezier over. Waarom niet als het gaat om zelfdoding met achterlating van familie?
donderdag 7 oktober 2010 om 11:39
quote:Rik78 schreef op 07 oktober 2010 @ 11:35:
[...]
Is dat dan niet een teken dat jouw geest gezond is? Misschien kan een gezond geestelijk persoon dat nooit begrijpen.
klopt!
Depressie is bewezen een disbalans van chemische stoffen in je hoofd. Mijn balans is goed. Bij Antonie was hij niet goed.
Daarom kunnen wij het ook niet begrijpen.
[...]
Is dat dan niet een teken dat jouw geest gezond is? Misschien kan een gezond geestelijk persoon dat nooit begrijpen.
klopt!
Depressie is bewezen een disbalans van chemische stoffen in je hoofd. Mijn balans is goed. Bij Antonie was hij niet goed.
Daarom kunnen wij het ook niet begrijpen.
donderdag 7 oktober 2010 om 11:41
donderdag 7 oktober 2010 om 11:41
quote:Solomio schreef op 07 oktober 2010 @ 11:31:
[...]
Vrijheid van meningsuiting enzo, maar sommige dingen zou je gewoon niet moeten vinden.
Alsof iemand in een diepe depressie dat soort afwegingen nog kan maken.
Solo, het is goed om vanuit je eigen 'vinden' juist in gesprek te komen met mensen die er meer van weten. Ik ben juist blij dat je dit soort meningen met ons deelt vanuit de ervaring met je broer, maar tegelijkertijd dat andere mensen die dit soort ervaringen niet hebben, hun 'vinden' ook mogen uiten.
Ik heb geen idee meer of het nog duidelijk is wat ik bedoel...
[...]
Vrijheid van meningsuiting enzo, maar sommige dingen zou je gewoon niet moeten vinden.
Alsof iemand in een diepe depressie dat soort afwegingen nog kan maken.
Solo, het is goed om vanuit je eigen 'vinden' juist in gesprek te komen met mensen die er meer van weten. Ik ben juist blij dat je dit soort meningen met ons deelt vanuit de ervaring met je broer, maar tegelijkertijd dat andere mensen die dit soort ervaringen niet hebben, hun 'vinden' ook mogen uiten.
Ik heb geen idee meer of het nog duidelijk is wat ik bedoel...
donderdag 7 oktober 2010 om 11:41
quote:Star10 schreef op 07 oktober 2010 @ 11:30:
Er is veel reactie op het feit dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Begrijpelijk, want het is zo onbegrijpelijk voor de meesten.
Ik werk in de psychiatrie en heb daar met depressieve mensen te maken gehad. Ik heb het nooit ècht kunnen begrijpen, maar ik heb ooit een boek gelezen wat me inzicht heeft gegeven in de gedachten/gevoelens van een zwaar depressief iemand en hoe dit uiteindelijk tot het plegen van een zelfmoord kan komen.
Het heet "Kameraad Scheermes" van Rogi Wieg.
Ik kan het echt aanraden om een beter beeld te krijgen over depressie en zelfmoord.
Conclusie is nog steeds dat ik het zelf niet ècht kan begrijpenWil iemand het hebben, mail me maar. Heb het thuis ongelezen liggen. Wil het niet lezen. Gewoon niet.
Er is veel reactie op het feit dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Begrijpelijk, want het is zo onbegrijpelijk voor de meesten.
Ik werk in de psychiatrie en heb daar met depressieve mensen te maken gehad. Ik heb het nooit ècht kunnen begrijpen, maar ik heb ooit een boek gelezen wat me inzicht heeft gegeven in de gedachten/gevoelens van een zwaar depressief iemand en hoe dit uiteindelijk tot het plegen van een zelfmoord kan komen.
Het heet "Kameraad Scheermes" van Rogi Wieg.
Ik kan het echt aanraden om een beter beeld te krijgen over depressie en zelfmoord.
Conclusie is nog steeds dat ik het zelf niet ècht kan begrijpenWil iemand het hebben, mail me maar. Heb het thuis ongelezen liggen. Wil het niet lezen. Gewoon niet.
donderdag 7 oktober 2010 om 11:42
quote:BadAss schreef op 07 oktober 2010 @ 11:33:
[...]
Het hoeft niet uit te maken om te weten wat iemand heeft meegemaakt om te respecteren hoe iemand reageert.
Ook al had ik het niet meegemaakt, mijn kennis van kinderen leert mij dat je het zo simpel en duidelijk moet vertellen, klaar.
En toch gaat het om de nuance. Je zet een stelling weg alsof het de algehele waarheid is. Jij hebt het op jouw manier gedaan, alleen weet ik niet dat je uit eigen ervaring spreekt.
Je laat het klinken alsof het voor kinderen heel makkelijk is en hetkomt heel onverschillig over. Alsof je je hand daarvoor niet om hoeft te draaien, en er ook niet tegenop hoeft te zien om het je kinderen te vertellen. Alsof het van degene waarop je reageerde belachelijk is om zich af te vragen hoe je het je kinderen moet vertellen.
En nu gooi je het op algemene kennis over kinderen. Dat je het duidelijk moet vertellen ben ik met je eens. Maar dat de reacties van kinderen hierop heel erg kunnen verschillen is dan toch ook niet moeilijk te begrijpen? Niet alle kinderen reageren hetzelfde.
In dit soort postings is het vaak de tone of voice die het verschil maakt.
[...]
Het hoeft niet uit te maken om te weten wat iemand heeft meegemaakt om te respecteren hoe iemand reageert.
Ook al had ik het niet meegemaakt, mijn kennis van kinderen leert mij dat je het zo simpel en duidelijk moet vertellen, klaar.
En toch gaat het om de nuance. Je zet een stelling weg alsof het de algehele waarheid is. Jij hebt het op jouw manier gedaan, alleen weet ik niet dat je uit eigen ervaring spreekt.
Je laat het klinken alsof het voor kinderen heel makkelijk is en hetkomt heel onverschillig over. Alsof je je hand daarvoor niet om hoeft te draaien, en er ook niet tegenop hoeft te zien om het je kinderen te vertellen. Alsof het van degene waarop je reageerde belachelijk is om zich af te vragen hoe je het je kinderen moet vertellen.
En nu gooi je het op algemene kennis over kinderen. Dat je het duidelijk moet vertellen ben ik met je eens. Maar dat de reacties van kinderen hierop heel erg kunnen verschillen is dan toch ook niet moeilijk te begrijpen? Niet alle kinderen reageren hetzelfde.
In dit soort postings is het vaak de tone of voice die het verschil maakt.
donderdag 7 oktober 2010 om 11:42
quote:JohnnyCake schreef op 07 oktober 2010 @ 11:39:
[...]
Of een speciaal rouwtopic openen?Wat jullie willen, dat is misschien wel handiger.
[...]
Of een speciaal rouwtopic openen?Wat jullie willen, dat is misschien wel handiger.
e-mail | redactievivaforum@gmail.com
donderdag 7 oktober 2010 om 11:42
Ik hoorde het net op het radionieuws. Bij Qmusic, en er was eerder juist nog dat liedje van hem (weet niet of dat toeval was, of juist om deze reden). Daar zeggen ze erbij dat het zelfmoord is idd. (wat op zich al opmerkelijk is, meestal is er een afgesproken "code" in de journalistiek om dat niet te vermelden).
Gaat door merg en been, die paar woorden.. voor hemzelf, omdat iedereen kan natellen in wat voor staat je bent alvorens die beslissing te nemen. Voor Isa, voor hun kinderen. Echt vreselijk!!
Heb van dichtbij zoiets meegemaakt, geen aandachttrekkerij, maar meteen vastbesloten en definitief. Het is moeilijker voor te stellen van iemand, die op het oog alles mee heeft: succes, aanzien, bevestiging, van je passie je werk gemaakt, liefde voor wie je bent door een liefhebbende vrouw en kinderen, geen financiele problemen (die ons bekend zijn), op het oog alles mee in het leven..
Ik vind dit ook een shock, elke keer weer, zeker omdat het een keuze lijkt (ook al was hij kennelijk op een punt dat het voor hem geen keuze meer was).. het is zo ongelooflijk erg dat dat alles toch dat innerlijke ongelukkig zijn niet kon opheffen. Dat een op het oog gezond iemand zo diep in zichzelf zulke verborgen worstelingen met zichzelf heeft, waar niet uit te komen is of hij daar iig niet in geloofde dat je daaruit kan komen).
Moet opeens denken aan het begin van zijn carriere, hij zat toen eens op een terrasje en was al bekend en populair door GTST. Verlegen tot en met, wist zich geen raad met de (openlijke) belangstelling en kijkers naar hem.
Heel erg, dat ie niet kon geloven dat daar misschien wel op een andere manier een uitweg had kunnen zijn, medicijnen (misschien een gebrek aan chemische balans/stoffen), een goede therapeut of eoa manier van heling mogelijk was geweest.
Dat je zo moegestreden bent door zelf maar door te worstelen (en misschien denken in circels, en dat je dat zelf moet doen of kunnen in je eentje)..
Dat je voelt, dat hoeveel liefde en lieve mensen je ook om je heen hebt, die in jou geloven, je zelf het vertrouwen en geloof in jezelf zo kan kwijtraken, in een (fijne) toekomst..
Echt verschrikkelijk, kan het nog niet geloven.
Ik wens Isa, kinderen en nabestaanden dan ook alle kracht toe..
Gaat door merg en been, die paar woorden.. voor hemzelf, omdat iedereen kan natellen in wat voor staat je bent alvorens die beslissing te nemen. Voor Isa, voor hun kinderen. Echt vreselijk!!
Heb van dichtbij zoiets meegemaakt, geen aandachttrekkerij, maar meteen vastbesloten en definitief. Het is moeilijker voor te stellen van iemand, die op het oog alles mee heeft: succes, aanzien, bevestiging, van je passie je werk gemaakt, liefde voor wie je bent door een liefhebbende vrouw en kinderen, geen financiele problemen (die ons bekend zijn), op het oog alles mee in het leven..
Ik vind dit ook een shock, elke keer weer, zeker omdat het een keuze lijkt (ook al was hij kennelijk op een punt dat het voor hem geen keuze meer was).. het is zo ongelooflijk erg dat dat alles toch dat innerlijke ongelukkig zijn niet kon opheffen. Dat een op het oog gezond iemand zo diep in zichzelf zulke verborgen worstelingen met zichzelf heeft, waar niet uit te komen is of hij daar iig niet in geloofde dat je daaruit kan komen).
Moet opeens denken aan het begin van zijn carriere, hij zat toen eens op een terrasje en was al bekend en populair door GTST. Verlegen tot en met, wist zich geen raad met de (openlijke) belangstelling en kijkers naar hem.
Heel erg, dat ie niet kon geloven dat daar misschien wel op een andere manier een uitweg had kunnen zijn, medicijnen (misschien een gebrek aan chemische balans/stoffen), een goede therapeut of eoa manier van heling mogelijk was geweest.
Dat je zo moegestreden bent door zelf maar door te worstelen (en misschien denken in circels, en dat je dat zelf moet doen of kunnen in je eentje)..
Dat je voelt, dat hoeveel liefde en lieve mensen je ook om je heen hebt, die in jou geloven, je zelf het vertrouwen en geloof in jezelf zo kan kwijtraken, in een (fijne) toekomst..
Echt verschrikkelijk, kan het nog niet geloven.
Ik wens Isa, kinderen en nabestaanden dan ook alle kracht toe..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 7 oktober 2010 om 11:49
Heb de reacties niet gelezen, maar zag in het voorbijgaan nog net ff: "een kind speelt gewoon weer verder en vraagt al snel weer om een nieuwe".
Dat is een ongekende misvatting en bagatellisering van zo'n drama. Dit heeft altijd invloed, alleen al op het feit, dat de liefde voor die kinderen niet genoeg was en dat op zich zal al (later) een hele worsteling zijn, als dat 1 van je ouders is. Een kind moet verder spelen, kan (nu) op die leeftijd niet meer aan dan ie kan bevatten (en gelukkig maar).
Ook als het niet dramatischer wordt gebracht dan het al is (het IS een drama, dat maakt men er niet van), ouders zijn niet zomaar vervangbaar. Al willen we weleens anders doen geloven (elke verzorger voldoet?!). Ouders en hun unieke liefde voor hun unieke kinderen en andersom zijn juist van onschatbare waarde, als het goed is tenminste..
Erkennen van de impact van dit verlies of overdrijven/onnodig dramatiseren of bagatelliseren, daar zit nog verschil in, he?
Het is ook iets anders, wanneer een ouder door ziekte/ongeluk overlijdt of dat hij door wanhoop gedreven dit zelf wou/gekozen (voor zover die wil of keuze er op zo'n moment is voor diegene).
Wat daarachter zit is dus een drama. Niet minder erg dan een "nietgekozen" dood, dat is ook een drama. Maar dat zadelt nabestaanden doorgaans niet met een last op, een extra lading, evt schuldgevoelens, allerlei extra vertwijfeling, zoals "had ik het kunnen voorkomen, en waarom was papa/man niet gelukkig (genoeg) met onze liefde enz). Is het niet nu, dan wel later zelf in de knoop komen, oa zich afvragen of dat ook in hun zit (overerfd bijv) enz enz.
Elk kind raakt zijn veilige hechting kwijt op zo'n moment, oa dat ouders er voor je zijn en je altijd op ze kan rekenen.
Verder sluit ik me aan bij Iwannalive.
Ieder zijn manier, dat een kind speelt, zegt niet dat er niks aan de hand is met het kind.
Het argument: op alle topics wordt er toch geoordeeld?
Dat is nu juist het probleem misschien wel, dat we denken dat we iets moeten vinden en dat dat vinden betekent be-of veroordelen. Ipv proberen een ander te begrijpen of in te leven. Misschien is het wel een misvatting, dat het zo normaal is om een mening te mogen geven, bij beperkt inzicht in die mensen en hun omstandigheden, dus op basis van wat je je (beperkt) zelf kan voorstellen en (beperkt) weet van dat soort processen en (onbekende) omstandigheden.
er is een verschil tussen meeleven, empathie, proberen het waarom te begrijpen, of een snelle oppervlakkige mening en (negatieve) veroordeling (uit onbegrip) geven.
Misschien kan je dit soort gebeurtenissen aangrijpen om zelf ruimer te denken, te groeien, een groter begrip en bereik te krijgen dan je eigen persoonlijkheid en omstandigheden/overtuigingen/ervaringen als (enige) referentiekader voor een mening.
Een voor iedereen bij wie dit nieuws pijnlijke emoties oproept.
Dat is een ongekende misvatting en bagatellisering van zo'n drama. Dit heeft altijd invloed, alleen al op het feit, dat de liefde voor die kinderen niet genoeg was en dat op zich zal al (later) een hele worsteling zijn, als dat 1 van je ouders is. Een kind moet verder spelen, kan (nu) op die leeftijd niet meer aan dan ie kan bevatten (en gelukkig maar).
Ook als het niet dramatischer wordt gebracht dan het al is (het IS een drama, dat maakt men er niet van), ouders zijn niet zomaar vervangbaar. Al willen we weleens anders doen geloven (elke verzorger voldoet?!). Ouders en hun unieke liefde voor hun unieke kinderen en andersom zijn juist van onschatbare waarde, als het goed is tenminste..
Erkennen van de impact van dit verlies of overdrijven/onnodig dramatiseren of bagatelliseren, daar zit nog verschil in, he?
Het is ook iets anders, wanneer een ouder door ziekte/ongeluk overlijdt of dat hij door wanhoop gedreven dit zelf wou/gekozen (voor zover die wil of keuze er op zo'n moment is voor diegene).
Wat daarachter zit is dus een drama. Niet minder erg dan een "nietgekozen" dood, dat is ook een drama. Maar dat zadelt nabestaanden doorgaans niet met een last op, een extra lading, evt schuldgevoelens, allerlei extra vertwijfeling, zoals "had ik het kunnen voorkomen, en waarom was papa/man niet gelukkig (genoeg) met onze liefde enz). Is het niet nu, dan wel later zelf in de knoop komen, oa zich afvragen of dat ook in hun zit (overerfd bijv) enz enz.
Elk kind raakt zijn veilige hechting kwijt op zo'n moment, oa dat ouders er voor je zijn en je altijd op ze kan rekenen.
Verder sluit ik me aan bij Iwannalive.
Ieder zijn manier, dat een kind speelt, zegt niet dat er niks aan de hand is met het kind.
Het argument: op alle topics wordt er toch geoordeeld?
Dat is nu juist het probleem misschien wel, dat we denken dat we iets moeten vinden en dat dat vinden betekent be-of veroordelen. Ipv proberen een ander te begrijpen of in te leven. Misschien is het wel een misvatting, dat het zo normaal is om een mening te mogen geven, bij beperkt inzicht in die mensen en hun omstandigheden, dus op basis van wat je je (beperkt) zelf kan voorstellen en (beperkt) weet van dat soort processen en (onbekende) omstandigheden.
er is een verschil tussen meeleven, empathie, proberen het waarom te begrijpen, of een snelle oppervlakkige mening en (negatieve) veroordeling (uit onbegrip) geven.
Misschien kan je dit soort gebeurtenissen aangrijpen om zelf ruimer te denken, te groeien, een groter begrip en bereik te krijgen dan je eigen persoonlijkheid en omstandigheden/overtuigingen/ervaringen als (enige) referentiekader voor een mening.
Een voor iedereen bij wie dit nieuws pijnlijke emoties oproept.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 7 oktober 2010 om 11:50
quote:JohnnyCake schreef op 07 oktober 2010 @ 11:35:
Beste mensen, dit is de Viva. We discussieren dagelijks over de meest vreemde dingen. Ook voor mij is het nieuws dat deze BN-er is overleden. Maar ook daarover mag toch gediscussieerd worden?
Toen ik het bericht hoorde dat hij dood was toen dacht ik: shit, zo jong! Toen ik las dat het om zelfmoord ging toen dacht ik dat niet meer. Toen dacht ik: shit, hij heeft kinderen. Dat is op zich wel een discussie waard. Misschien niet persoonlijk over AK, maar wel over het fenomeen 'je familie achterlaten'.
Misschien een idee om de topics te scheiden? Een rouw-topic en een 'waarom' topic?
Dit is nu precies wat ik ook had. Veel mensen zijn over mijn opmerking gevallen. Dat vind ik erg vervelend.
Ik blijf er bij dat ik niet kan begrijpen dat je die op zo'n manier achter kan laten, want ik zit niet in zijn situatie. Maar hiermee bedoel ik niet te zeggen dat het dan niet erg vind of zo.
Het is wel duidelijk dat hij zo diep zat, dat hij daar anders tegenaan keek. Wel heb ik in mijn directe omgeving mee gemaakt dat de kinderen die achterblijven daar later veel moeite mee kregen, en inderdaad het gevoel kregen dat ze het niet waard waren. Maar goed, elk kind zal daar anders op reageren.
Maar jullie kunnen vanuit één zin van mij, niet opmaken wat ik wel of niet heb meegemaakt. En ik vind ook niet dat het uit zou moeten maken.
Kortom, ik vind het ook heel erg. Ik hoop dat ik mijzelf nu iets duidelijker heb kunnen maken, zonder mensen voor hun hoofd te stoten. Ik bedoelde het iig niet rot.
Beste mensen, dit is de Viva. We discussieren dagelijks over de meest vreemde dingen. Ook voor mij is het nieuws dat deze BN-er is overleden. Maar ook daarover mag toch gediscussieerd worden?
Toen ik het bericht hoorde dat hij dood was toen dacht ik: shit, zo jong! Toen ik las dat het om zelfmoord ging toen dacht ik dat niet meer. Toen dacht ik: shit, hij heeft kinderen. Dat is op zich wel een discussie waard. Misschien niet persoonlijk over AK, maar wel over het fenomeen 'je familie achterlaten'.
Misschien een idee om de topics te scheiden? Een rouw-topic en een 'waarom' topic?
Dit is nu precies wat ik ook had. Veel mensen zijn over mijn opmerking gevallen. Dat vind ik erg vervelend.
Ik blijf er bij dat ik niet kan begrijpen dat je die op zo'n manier achter kan laten, want ik zit niet in zijn situatie. Maar hiermee bedoel ik niet te zeggen dat het dan niet erg vind of zo.
Het is wel duidelijk dat hij zo diep zat, dat hij daar anders tegenaan keek. Wel heb ik in mijn directe omgeving mee gemaakt dat de kinderen die achterblijven daar later veel moeite mee kregen, en inderdaad het gevoel kregen dat ze het niet waard waren. Maar goed, elk kind zal daar anders op reageren.
Maar jullie kunnen vanuit één zin van mij, niet opmaken wat ik wel of niet heb meegemaakt. En ik vind ook niet dat het uit zou moeten maken.
Kortom, ik vind het ook heel erg. Ik hoop dat ik mijzelf nu iets duidelijker heb kunnen maken, zonder mensen voor hun hoofd te stoten. Ik bedoelde het iig niet rot.
donderdag 7 oktober 2010 om 11:53
quote:Baudolino schreef op 07 oktober 2010 @ 11:42:
[...]
En toch gaat het om de nuance. Je zet een stelling weg alsof het de algehele waarheid is. Jij hebt het op jouw manier gedaan, alleen weet ik niet dat je uit eigen ervaring spreekt.
Je laat het klinken alsof het voor kinderen heel makkelijk is en hetkomt heel onverschillig over. Alsof je je hand daarvoor niet om hoeft te draaien, en er ook niet tegenop hoeft te zien om het je kinderen te vertellen. Alsof het van degene waarop je reageerde belachelijk is om zich af te vragen hoe je het je kinderen moet vertellen.
En nu gooi je het op algemene kennis over kinderen. Dat je het duidelijk moet vertellen ben ik met je eens. Maar dat de reacties van kinderen hierop heel erg kunnen verschillen is dan toch ook niet moeilijk te begrijpen? Niet alle kinderen reageren hetzelfde.
In dit soort postings is het vaak de tone of voice die het verschil maakt.
Tijdje geleden trof ik mijn buurmeisje (10) en die zei; Wil jij mijn moeder nog gedag zeggen, want die gaat vrijdag dood. (euthanasie). Vervolgens huppelt ze verder om met haar vriendinnen te gaan spelen.
Mijn dochter speelt heel regelmatig met haar en kinderen onderling praten ook heel nuchter over de dood. Wat niet wil zeggen dat ze geen verdriet hebben natuurlijk.
[...]
En toch gaat het om de nuance. Je zet een stelling weg alsof het de algehele waarheid is. Jij hebt het op jouw manier gedaan, alleen weet ik niet dat je uit eigen ervaring spreekt.
Je laat het klinken alsof het voor kinderen heel makkelijk is en hetkomt heel onverschillig over. Alsof je je hand daarvoor niet om hoeft te draaien, en er ook niet tegenop hoeft te zien om het je kinderen te vertellen. Alsof het van degene waarop je reageerde belachelijk is om zich af te vragen hoe je het je kinderen moet vertellen.
En nu gooi je het op algemene kennis over kinderen. Dat je het duidelijk moet vertellen ben ik met je eens. Maar dat de reacties van kinderen hierop heel erg kunnen verschillen is dan toch ook niet moeilijk te begrijpen? Niet alle kinderen reageren hetzelfde.
In dit soort postings is het vaak de tone of voice die het verschil maakt.
Tijdje geleden trof ik mijn buurmeisje (10) en die zei; Wil jij mijn moeder nog gedag zeggen, want die gaat vrijdag dood. (euthanasie). Vervolgens huppelt ze verder om met haar vriendinnen te gaan spelen.
Mijn dochter speelt heel regelmatig met haar en kinderen onderling praten ook heel nuchter over de dood. Wat niet wil zeggen dat ze geen verdriet hebben natuurlijk.
donderdag 7 oktober 2010 om 12:00
quote:FlorisFlorijn schreef op 07 oktober 2010 @ 11:53:
[...]
Tijdje geleden trof ik mijn buurmeisje (10) en die zei; Wil jij mijn moeder nog gedag zeggen, want die gaat vrijdag dood. (euthanasie). Vervolgens huppelt ze verder om met haar vriendinnen te gaan spelen.
Mijn dochter speelt heel regelmatig met haar en kinderen onderling praten ook heel nuchter over de dood. Wat niet wil zeggen dat ze geen verdriet hebben natuurlijk.
En mijn nichtje werd een in zichzelf gekeerd kind, wilde niet meer praten en werd daarna erg boos...
Allemaal verschillende reacties.
[...]
Tijdje geleden trof ik mijn buurmeisje (10) en die zei; Wil jij mijn moeder nog gedag zeggen, want die gaat vrijdag dood. (euthanasie). Vervolgens huppelt ze verder om met haar vriendinnen te gaan spelen.
Mijn dochter speelt heel regelmatig met haar en kinderen onderling praten ook heel nuchter over de dood. Wat niet wil zeggen dat ze geen verdriet hebben natuurlijk.
En mijn nichtje werd een in zichzelf gekeerd kind, wilde niet meer praten en werd daarna erg boos...
Allemaal verschillende reacties.
