Entertainment
alle pijlers
Antonie Kamerling overleden
donderdag 7 oktober 2010 om 10:13
Anthonie Kamerling overleden ZEVENHOVEN - De Nederlandse acteur en zanger Antonie Kamerling (44) is in de nacht van woensdag op donderdag overleden. Het lichaam van de acteur werd gevonden in een woning in zijn woonplaats Zevenhoven.
Het management van Kamerling heeft het overlijden van de acteur bevestigd. Over de verdere omstandigheden rond de dood van Kamerling is niks bekend.
Hij laat zijn vrouw isa Hoes en twee kinderen achter, zijn zoon Merlijn en dochter Vlinder. Zijn zus Liesbeth Kamerling is tevens actrice.
-------
Jee, wat jong!
Het management van Kamerling heeft het overlijden van de acteur bevestigd. Over de verdere omstandigheden rond de dood van Kamerling is niks bekend.
Hij laat zijn vrouw isa Hoes en twee kinderen achter, zijn zoon Merlijn en dochter Vlinder. Zijn zus Liesbeth Kamerling is tevens actrice.
-------
Jee, wat jong!
donderdag 7 oktober 2010 om 16:53
donderdag 7 oktober 2010 om 16:54
quote:Moonlight82 schreef op 07 oktober 2010 @ 16:51:
[...]
Voor mij is het een heel verschil. Depressie kan weer over gaan en iemand kan weer gelukkig worden.
Onmenselijk lijden, ik neem aan dat je bedoelt dat iemand ongeneeslijk ziek is? Dan is de optie beter worden er niet meer.Zo VOELT het voor diegene dan dus niet! Op dat moment voelt diegene zich ongeneeslijk ziek en wil dus van die intense pijn af! Als diegene echt zou voelen en weten dat hij of zij weer beter zou worden dan zou diegene geen zelfmoord plegen. Het is een uiterste wanhoopsdaad volgens mij.
[...]
Voor mij is het een heel verschil. Depressie kan weer over gaan en iemand kan weer gelukkig worden.
Onmenselijk lijden, ik neem aan dat je bedoelt dat iemand ongeneeslijk ziek is? Dan is de optie beter worden er niet meer.Zo VOELT het voor diegene dan dus niet! Op dat moment voelt diegene zich ongeneeslijk ziek en wil dus van die intense pijn af! Als diegene echt zou voelen en weten dat hij of zij weer beter zou worden dan zou diegene geen zelfmoord plegen. Het is een uiterste wanhoopsdaad volgens mij.
donderdag 7 oktober 2010 om 16:54
quote:ShamRock schreef op 07 oktober 2010 @ 16:49:
Mijn neefje riep vanaf zijn 5e al dat hij niet wilde leven ... op latere leeftijd een aantal pogingen, in-en-uit klinieken, ups en downs maar overwegend downs.
Toen het hem uiteindelijk gelukt was, was er een berusting bij ons in de familie. Het was goed zo ...
Ik wil hier alleen maar even aangeven dat je de achterblijvers niet per definitie met boosheid, verwarring en schuldgevoelens opzadeld.Pffff, een jongetje uit de klas van mijn nichtje heeft zelfmoord gepleegd, die was 10. Hij hoorde steeds stemmen dat hij er beter niet meer kon zijn. Dat het bij zulke jonge kinderen al gebeurd vind ik zo enorm verdrietig.
Mijn neefje riep vanaf zijn 5e al dat hij niet wilde leven ... op latere leeftijd een aantal pogingen, in-en-uit klinieken, ups en downs maar overwegend downs.
Toen het hem uiteindelijk gelukt was, was er een berusting bij ons in de familie. Het was goed zo ...
Ik wil hier alleen maar even aangeven dat je de achterblijvers niet per definitie met boosheid, verwarring en schuldgevoelens opzadeld.Pffff, een jongetje uit de klas van mijn nichtje heeft zelfmoord gepleegd, die was 10. Hij hoorde steeds stemmen dat hij er beter niet meer kon zijn. Dat het bij zulke jonge kinderen al gebeurd vind ik zo enorm verdrietig.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 7 oktober 2010 om 16:55
quote:roosje4 schreef op 07 oktober 2010 @ 16:53:
[quote]Moonlight82 schreef op 07 oktober 2010 @ 16:51:
[...]
Depressie kan weer over gaan en iemand kan weer gelukkig worden.
Dat kan. Maar neem van mij aan: iemand die chronisch depressief is kan niet meer gelukkig worden. Dat is een heel ingewikkeld systeem in je hersenen.
Klopt!
Er is ook wetenschappelijk bewezen dat depressies een definitieve verandering doet plaatsvinden in je hersenen. Definitief en onherstelbaar dus.
[quote]Moonlight82 schreef op 07 oktober 2010 @ 16:51:
[...]
Depressie kan weer over gaan en iemand kan weer gelukkig worden.
Dat kan. Maar neem van mij aan: iemand die chronisch depressief is kan niet meer gelukkig worden. Dat is een heel ingewikkeld systeem in je hersenen.
Klopt!
Er is ook wetenschappelijk bewezen dat depressies een definitieve verandering doet plaatsvinden in je hersenen. Definitief en onherstelbaar dus.
donderdag 7 oktober 2010 om 16:55
quote:Moonlight82 schreef op 07 oktober 2010 @ 16:51:
[...]
Voor mij is het een heel verschil. Depressie kan weer over gaan en iemand kan weer gelukkig worden.
Onmenselijk lijden, ik neem aan dat je bedoelt dat iemand ongeneeslijk ziek is? Dan is de optie beter worden er niet meer.
Dat kan ja, maar dat gebeurt niet altijd.
Ik bedoelde inderdaad iemand die terminaal is, met mijn stelling.
[...]
Voor mij is het een heel verschil. Depressie kan weer over gaan en iemand kan weer gelukkig worden.
Onmenselijk lijden, ik neem aan dat je bedoelt dat iemand ongeneeslijk ziek is? Dan is de optie beter worden er niet meer.
Dat kan ja, maar dat gebeurt niet altijd.
Ik bedoelde inderdaad iemand die terminaal is, met mijn stelling.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 7 oktober 2010 om 16:56
donderdag 7 oktober 2010 om 16:57
quote:roosje4 schreef op 07 oktober 2010 @ 16:53:
[quote]Moonlight82 schreef op 07 oktober 2010 @ 16:51:
[...]
Dat kan. Maar neem van mij aan: iemand die chronisch depressief is kan niet meer gelukkig worden. Dat is een heel ingewikkeld systeem in je hersenen.
Klopt. Ik ben al meer dan 17 jaar in meerdere en mindere mate chronisch depressief. Niet door enig trauma of niet welbevinden, maar 'gewoon' omdat de chemie in mijn hoofd niet goed werkt. Gelukkig zijn is voor mij heel moeilijk, al heb ik godzijdank ook hele mooie en gelukkige momenten. De tijd dat ik in het buitenland werkte. De tijd met mijn ex-lief.
Ik ben dan ook erg geschrokken van het bericht. Had wel eens gelezen dat hij ook vaak depressief was. Maar het is dan ook confronterend om te lezen over iemand die wel uit het leven stapt.
[quote]Moonlight82 schreef op 07 oktober 2010 @ 16:51:
[...]
Dat kan. Maar neem van mij aan: iemand die chronisch depressief is kan niet meer gelukkig worden. Dat is een heel ingewikkeld systeem in je hersenen.
Klopt. Ik ben al meer dan 17 jaar in meerdere en mindere mate chronisch depressief. Niet door enig trauma of niet welbevinden, maar 'gewoon' omdat de chemie in mijn hoofd niet goed werkt. Gelukkig zijn is voor mij heel moeilijk, al heb ik godzijdank ook hele mooie en gelukkige momenten. De tijd dat ik in het buitenland werkte. De tijd met mijn ex-lief.
Ik ben dan ook erg geschrokken van het bericht. Had wel eens gelezen dat hij ook vaak depressief was. Maar het is dan ook confronterend om te lezen over iemand die wel uit het leven stapt.
donderdag 7 oktober 2010 om 16:59
Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd toen ik 15 jaar was. Ze was ziek, heel ziek. Jarenlang therapie en gedwongen opnames hebben haar niet beter gemaakt. Ze was ervan overtuigd dat wij beter af waren zonder haar. Ze was ons niet waard en we wat we ook zeiden ook deden, we konden haar gedachtengang niet veranderen. Uiteindelijk kon ze niet meer, ze was gewoon op. Toen heeft ze de stap genomen om te stoppen met leven. Ik heb er heel, heel veel verdriet van gehad maar ik heb het haar nooit kwalijk genomen. Ben ook niet boos geweest. Als je zo ziek bent dat je de dood als enige uitweg ziet dan kan ik dat alleen maar "respecteren", hoe moeilijk dat ook is. Ik was zelfs een soort van opgelucht dat mijn moeder nu rust gevonden had, dat verdiende ze zo ontzettend!
Anthonie, rust maar zacht...
Anthonie, rust maar zacht...
donderdag 7 oktober 2010 om 17:00
Heftig de ervaringsverhalen hier. Helaas kan ik er ook over mee praten. Mijn hartsvriendin heeft 1,5 jr geleden zelfmoord gepleegd.
Ik vind het verschrikkelijk voor alle betrokkenen en wens ze veel sterkte toe. En ik hoop dat de mensen die zich boos en zeer kritisch uitten tegenover zelfmoord nooit zelf in de schoenen van iemand komen te staan die het leven niet meer ziet zitten. Of in de schoenen van de nabestaanden.
Ik vind het verschrikkelijk voor alle betrokkenen en wens ze veel sterkte toe. En ik hoop dat de mensen die zich boos en zeer kritisch uitten tegenover zelfmoord nooit zelf in de schoenen van iemand komen te staan die het leven niet meer ziet zitten. Of in de schoenen van de nabestaanden.
donderdag 7 oktober 2010 om 17:02
[quote]Moonlight82 schreef op 07 oktober 2010 @ 16:51:
[...]
Voor mij is het een heel verschil. Depressie kan weer over gaan en iemand kan weer gelukkig worden.
zoals je al zegt "kan" overgaan, het "kan" ook niet overgaan.....
ik kan hier eigenlijk maar een ding over zegen; ik hoop dat hij nu de rust heeft gevonden die het leven HEM niet kon bieden... zelfmoord plegen doe je echt niet zomaar! iedere strijd is persoonlijk en niet voor iedereen hetzelfde.... R.I.P
[...]
Voor mij is het een heel verschil. Depressie kan weer over gaan en iemand kan weer gelukkig worden.
zoals je al zegt "kan" overgaan, het "kan" ook niet overgaan.....
ik kan hier eigenlijk maar een ding over zegen; ik hoop dat hij nu de rust heeft gevonden die het leven HEM niet kon bieden... zelfmoord plegen doe je echt niet zomaar! iedere strijd is persoonlijk en niet voor iedereen hetzelfde.... R.I.P
donderdag 7 oktober 2010 om 17:02
quote:jellybean schreef op 07 oktober 2010 @ 16:59:
Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd toen ik 15 jaar was. Ze was ziek, heel ziek. Jarenlang therapie en gedwongen opnames hebben haar niet beter gemaakt. Ze was ervan overtuigd dat wij beter af waren zonder haar. Ze was ons niet waard en we wat we ook zeiden ook deden, we konden haar gedachtengang niet veranderen. Uiteindelijk kon ze niet meer, ze was gewoon op. Toen heeft ze de stap genomen om te stoppen met leven. Ik heb er heel, heel veel verdriet van gehad maar ik heb het haar nooit kwalijk genomen. Ben ook niet boos geweest. Als je zo ziek bent dat je de dood als enige uitweg ziet dan kan ik dat alleen maar "respecteren", hoe moeilijk dat ook is. Ik was zelfs een soort van opgelucht dat mijn moeder nu rust gevonden had, dat verdiende ze zo ontzettend!
Anthonie, rust maar zacht...
Pfffffffffffffff nu ben ik toch niet snel van mijn stuk, maar ik heb een brok in mijn keel door jouw begrip voor jouw moeder! Wauw...............
Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd toen ik 15 jaar was. Ze was ziek, heel ziek. Jarenlang therapie en gedwongen opnames hebben haar niet beter gemaakt. Ze was ervan overtuigd dat wij beter af waren zonder haar. Ze was ons niet waard en we wat we ook zeiden ook deden, we konden haar gedachtengang niet veranderen. Uiteindelijk kon ze niet meer, ze was gewoon op. Toen heeft ze de stap genomen om te stoppen met leven. Ik heb er heel, heel veel verdriet van gehad maar ik heb het haar nooit kwalijk genomen. Ben ook niet boos geweest. Als je zo ziek bent dat je de dood als enige uitweg ziet dan kan ik dat alleen maar "respecteren", hoe moeilijk dat ook is. Ik was zelfs een soort van opgelucht dat mijn moeder nu rust gevonden had, dat verdiende ze zo ontzettend!
Anthonie, rust maar zacht...
Pfffffffffffffff nu ben ik toch niet snel van mijn stuk, maar ik heb een brok in mijn keel door jouw begrip voor jouw moeder! Wauw...............
donderdag 7 oktober 2010 om 17:08
Ik vind het een moeilijk onderwerp om over te discussieren, omdat het bij velen zo gevoelig ligt (bij mij ook).
Ik weet niet of Antonie chronisch depressief was.
Ik heb zelf diverse depressies achter de rug maar ben iedere keer als ik er weer uit ben toch blij dat ik er nog ben. En de depressies worden steeds minder 'zwart' omdat ik er steeds beter mee om kan gaan. In mijn geval gaat de vergelijking met een terminaal patiënt daarom niet op.
Het kan inderdaad zo zijn dat iemand er nooit meer uit komt. Maar iets zegt me dat Antonie niet al jaren in dit hele zwarte dal geleefd heeft.
Ik weet niet of Antonie chronisch depressief was.
Ik heb zelf diverse depressies achter de rug maar ben iedere keer als ik er weer uit ben toch blij dat ik er nog ben. En de depressies worden steeds minder 'zwart' omdat ik er steeds beter mee om kan gaan. In mijn geval gaat de vergelijking met een terminaal patiënt daarom niet op.
Het kan inderdaad zo zijn dat iemand er nooit meer uit komt. Maar iets zegt me dat Antonie niet al jaren in dit hele zwarte dal geleefd heeft.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 7 oktober 2010 om 17:12
quote:jellybean schreef op 07 oktober 2010 @ 16:59:
Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd toen ik 15 jaar was. Ze was ziek, heel ziek. Jarenlang therapie en gedwongen opnames hebben haar niet beter gemaakt. Ze was ervan overtuigd dat wij beter af waren zonder haar. Ze was ons niet waard en we wat we ook zeiden ook deden, we konden haar gedachtengang niet veranderen. Uiteindelijk kon ze niet meer, ze was gewoon op. Toen heeft ze de stap genomen om te stoppen met leven. Ik heb er heel, heel veel verdriet van gehad maar ik heb het haar nooit kwalijk genomen. Ben ook niet boos geweest. Als je zo ziek bent dat je de dood als enige uitweg ziet dan kan ik dat alleen maar "respecteren", hoe moeilijk dat ook is. Ik was zelfs een soort van opgelucht dat mijn moeder nu rust gevonden had, dat verdiende ze zo ontzettend!
Anthonie, rust maar zacht...wow! echt, wow! wat onzettend mooi en eervol voor je moeder hoe je dit hebt ervaren/ervaart....
Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd toen ik 15 jaar was. Ze was ziek, heel ziek. Jarenlang therapie en gedwongen opnames hebben haar niet beter gemaakt. Ze was ervan overtuigd dat wij beter af waren zonder haar. Ze was ons niet waard en we wat we ook zeiden ook deden, we konden haar gedachtengang niet veranderen. Uiteindelijk kon ze niet meer, ze was gewoon op. Toen heeft ze de stap genomen om te stoppen met leven. Ik heb er heel, heel veel verdriet van gehad maar ik heb het haar nooit kwalijk genomen. Ben ook niet boos geweest. Als je zo ziek bent dat je de dood als enige uitweg ziet dan kan ik dat alleen maar "respecteren", hoe moeilijk dat ook is. Ik was zelfs een soort van opgelucht dat mijn moeder nu rust gevonden had, dat verdiende ze zo ontzettend!
Anthonie, rust maar zacht...wow! echt, wow! wat onzettend mooi en eervol voor je moeder hoe je dit hebt ervaren/ervaart....
donderdag 7 oktober 2010 om 17:12
quote:jellybean schreef op 07 oktober 2010 @ 16:59:
Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd toen ik 15 jaar was. Ze was ziek, heel ziek. Jarenlang therapie en gedwongen opnames hebben haar niet beter gemaakt. Ze was ervan overtuigd dat wij beter af waren zonder haar. Ze was ons niet waard en we wat we ook zeiden ook deden, we konden haar gedachtengang niet veranderen. Uiteindelijk kon ze niet meer, ze was gewoon op. Toen heeft ze de stap genomen om te stoppen met leven. Ik heb er heel, heel veel verdriet van gehad maar ik heb het haar nooit kwalijk genomen. Ben ook niet boos geweest. Als je zo ziek bent dat je de dood als enige uitweg ziet dan kan ik dat alleen maar "respecteren", hoe moeilijk dat ook is. Ik was zelfs een soort van opgelucht dat mijn moeder nu rust gevonden had, dat verdiende ze zo ontzettend!
Anthonie, rust maar zacht...Ik vind het heel knap dat je zoveel begrip voor haar hebt. Ik hoop het ook ooit op te brengen. Misschien is het verschil dat ik achterbleef (als enigskind) bij een sadistische vader. Mijn moeder was mijn draadje waardoor ik mijn leven volhield. Damn, ik heb ook heel diep gezeten en het als een uitweg gezien. Toch kon ik het mijn kinderen echt niet aandoen. Wat moeilijk.
Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd toen ik 15 jaar was. Ze was ziek, heel ziek. Jarenlang therapie en gedwongen opnames hebben haar niet beter gemaakt. Ze was ervan overtuigd dat wij beter af waren zonder haar. Ze was ons niet waard en we wat we ook zeiden ook deden, we konden haar gedachtengang niet veranderen. Uiteindelijk kon ze niet meer, ze was gewoon op. Toen heeft ze de stap genomen om te stoppen met leven. Ik heb er heel, heel veel verdriet van gehad maar ik heb het haar nooit kwalijk genomen. Ben ook niet boos geweest. Als je zo ziek bent dat je de dood als enige uitweg ziet dan kan ik dat alleen maar "respecteren", hoe moeilijk dat ook is. Ik was zelfs een soort van opgelucht dat mijn moeder nu rust gevonden had, dat verdiende ze zo ontzettend!
Anthonie, rust maar zacht...Ik vind het heel knap dat je zoveel begrip voor haar hebt. Ik hoop het ook ooit op te brengen. Misschien is het verschil dat ik achterbleef (als enigskind) bij een sadistische vader. Mijn moeder was mijn draadje waardoor ik mijn leven volhield. Damn, ik heb ook heel diep gezeten en het als een uitweg gezien. Toch kon ik het mijn kinderen echt niet aandoen. Wat moeilijk.
donderdag 7 oktober 2010 om 17:14
@Schilderspalet; Dank je wel voor je knuffell! Als je er zo dichtbij staat zoals ik gedaan hebt dan begrijp je het misschien idd beter. Ik heb mijn moeder zo zien vechten, ze wilde aan de ene kant zo graag beter worden maar de andere kant was zo donker, zo vernietigend daar kon ze niet tegen vechten. Pffff...het is nu 20 jaar geleden maar als ik het zo opschrijf brengt het toch weer veel naar boven.
Moondancer, ik moet je eerlijk bekennen dat ik jouw postings (nog) niet gelezen heb maar ik zie dat jij ook zoiets hebt meegemaakt. Ik zal het gelijk even nalezen.
Moondancer, ik moet je eerlijk bekennen dat ik jouw postings (nog) niet gelezen heb maar ik zie dat jij ook zoiets hebt meegemaakt. Ik zal het gelijk even nalezen.
donderdag 7 oktober 2010 om 17:15
quote:Taha schreef op 07 oktober 2010 @ 17:12:
[...]
Ik vind het heel knap dat je zoveel begrip voor haar hebt. Ik hoop het ook ooit op te brengen. Misschien is het verschil dat ik achterbleef (als enigskind) bij een sadistische vader. Mijn moeder was mijn draadje waardoor ik mijn leven volhield. Damn, ik heb ook heel diep gezeten en het als een uitweg gezien. Toch kon ik het mijn kinderen echt niet aandoen. Wat moeilijk. Je was een meisje van elf lieverd. Geen enkel kind kan hier mee dealen.
[...]
Ik vind het heel knap dat je zoveel begrip voor haar hebt. Ik hoop het ook ooit op te brengen. Misschien is het verschil dat ik achterbleef (als enigskind) bij een sadistische vader. Mijn moeder was mijn draadje waardoor ik mijn leven volhield. Damn, ik heb ook heel diep gezeten en het als een uitweg gezien. Toch kon ik het mijn kinderen echt niet aandoen. Wat moeilijk. Je was een meisje van elf lieverd. Geen enkel kind kan hier mee dealen.
donderdag 7 oktober 2010 om 17:19
quote:Moonlight82 schreef op 07 oktober 2010 @ 17:08:
Het kan inderdaad zo zijn dat iemand er nooit meer uit komt. Maar iets zegt me dat Antonie niet al jaren in dit hele zwarte dal geleefd heeft.
En wat zegt jou dat?? Wat een kul zeg. Hij vocht hier al jaren tegen. Word ook gemeld door de media.
Ik ben zelf ook bekend met depressie(s). Het is in 1 woord klote. Maar ik ben ook blij dat ik er nog ben. Al ging het bij mij ook met vallen en opstaan, en nu soms nog. Ik heb ook wel gedacht naar mijn zoontje toe. Wat heb je nou nog aan me?? Je voelt je zo in en in ongelukkig dat het moeilijk is om voor te stellen dat het ooit nog verandert..
Bij mij is het gelukkig alleen bij gedachtes gebleven. En nooit tot in detail. Meer dat ik gewoon niet meer wakker wilde worden, omdat ik me zo voelde.. weer een dag overleven enz.
Je voelt gewoon niet dat er wel mensen om je geven en dat je wel wat waard bent. Het kan je niet bereiken. Het is heel moeilijk uit te leggen.
Maar dat is wat die ziekte met je doet.
Voor iedereen die het nodig heeft een dikke knuffel
Het kan inderdaad zo zijn dat iemand er nooit meer uit komt. Maar iets zegt me dat Antonie niet al jaren in dit hele zwarte dal geleefd heeft.
En wat zegt jou dat?? Wat een kul zeg. Hij vocht hier al jaren tegen. Word ook gemeld door de media.
Ik ben zelf ook bekend met depressie(s). Het is in 1 woord klote. Maar ik ben ook blij dat ik er nog ben. Al ging het bij mij ook met vallen en opstaan, en nu soms nog. Ik heb ook wel gedacht naar mijn zoontje toe. Wat heb je nou nog aan me?? Je voelt je zo in en in ongelukkig dat het moeilijk is om voor te stellen dat het ooit nog verandert..
Bij mij is het gelukkig alleen bij gedachtes gebleven. En nooit tot in detail. Meer dat ik gewoon niet meer wakker wilde worden, omdat ik me zo voelde.. weer een dag overleven enz.
Je voelt gewoon niet dat er wel mensen om je geven en dat je wel wat waard bent. Het kan je niet bereiken. Het is heel moeilijk uit te leggen.
Maar dat is wat die ziekte met je doet.
Voor iedereen die het nodig heeft een dikke knuffel
donderdag 7 oktober 2010 om 17:34
@miss_sparkle volgens mij bedoelt @moonlight82 gewoon dat hij vast ook mooiere periodes in zijn leven heeft gekend, zoals hij zelf ook al in het interview aangaf.
Het is voor iedereen anders en je kunt in niemands hoofd kijken. Het is gewoon heel erg dat het is gebeurd voor alle betrokkenen en vooral voor Antonie zelf
Het is voor iedereen anders en je kunt in niemands hoofd kijken. Het is gewoon heel erg dat het is gebeurd voor alle betrokkenen en vooral voor Antonie zelf
donderdag 7 oktober 2010 om 17:47
moonlight, hoe kun je nou zoiets zeggen. 'iets zegt me...' kom op zeg.
ik ben ook opgenomen geweest met depressie, en allerlei mensen zeiden: 'maar jij bent altijd zo vrolijk!' ja, van de buitenkant ja. van binnen denk je en denk je, er komt geen einde aan. en ja iemand die depressief is heeft ook wel gelukkige momenten gekend, niet iedereen met een depressie is kindsoldaat in sierra leone geweest.
Misschien moet jij al die mensen in ziekenhuizen eens gaan vertellen dat het weer beter kan worden, dat zal helpen! Alle medicatie de deur uit, dr Moonlight vertelt het jullie wel even.
Als je er midden inzit geloof je dat echt niet hoor.
ik ben ook opgenomen geweest met depressie, en allerlei mensen zeiden: 'maar jij bent altijd zo vrolijk!' ja, van de buitenkant ja. van binnen denk je en denk je, er komt geen einde aan. en ja iemand die depressief is heeft ook wel gelukkige momenten gekend, niet iedereen met een depressie is kindsoldaat in sierra leone geweest.
Misschien moet jij al die mensen in ziekenhuizen eens gaan vertellen dat het weer beter kan worden, dat zal helpen! Alle medicatie de deur uit, dr Moonlight vertelt het jullie wel even.
Als je er midden inzit geloof je dat echt niet hoor.
donderdag 7 oktober 2010 om 17:51
Ruim een jaar geleden stond hun huis in Zevenhoven (boven de Nieuwkoopse plassen) te koop, nog op Funda gekeken toen. Heel mooi huis, afgelegen en enorm groot, veel grond...Het stond toen al een hele tijd te koop en zij maakte in een speciale woonkrant van Telegraaf reclame. Ze wilden elders een huis, iets dichter bij de Randstad en ook voor kids. Want het was echt een half uur rijden naar school.
Ergens begin dit jaar geloof ik ,hoorde ik dat ze hun huis niet meer in de verkoop hadden en dat er toch bleven wonen.
Ergens begin dit jaar geloof ik ,hoorde ik dat ze hun huis niet meer in de verkoop hadden en dat er toch bleven wonen.
donderdag 7 oktober 2010 om 17:58
quote:Maleficent schreef op 07 oktober 2010 @ 16:04:
Dat is ook waar FV, ik heb deze week een programma gezien op Canvas over antidepressiva en hoe vaak het wordt voorgeschreven en dat er dus zeker een percentage mensen die door de bijwerking ervan nog zieker wordt, dan ze feitelijk zijn.
En ook dat het veel te snel wordt voorgeschreven, zonder dat iemand begeleiding krijgt van een psych oid. Dat is ook mijn ervaring, ik zat 5 minuten te praten met huisarts omdat ik een doorverwijzing wilde naar een psych, en toen kreeg ik al een receptje seroxat mee, dan had ik tenminste vast al wat, omdat ik toch op een wachtlijst kwam, volgens de huisarts. Dat receptje heb ik overigens niet opgehaald.
Je hoort het vaak en je leest er veel over: de huisarts die anti-depressiva voorschrijft omdat de patient 'in een dipje' zit. Hop een pil erin en dan komt het vanzelf wel goed. Daardoor zitten er een hoop mensen in Nederland aan medicatie waar je niet zo gemakkelijk mee kunt stoppen (en het door jou genoemde seroxat is ook geen lieverdje) en bovendien is het de vraag of ze er niet op eigen kracht bovenop zouden zijn gekomen.
Heel veel soorten anti-depressiva laten je de eerste weken ook flink slechter voelen, ik denk dat dit een bijwerking is die veel voorkomt. Gelukkig gaat het ook weer over, maar je zou er nooit aan moeten beginnen als je geen goede begeleiding hebt van een therapeut en steun van je familie/vrienden. Ik noemde ze altijd mijn 'happy pills' maar happy raak je er zeker niet van. In het geval van ernstige depressie of angst is het echter een noodzakelijk kwaad...wat de meeste mensen uiteindelijk weer goed doet.
Ik weet niet hoe vaak het voorkomt dat er suicide wordt gepleegd door gebruik van anti-depressiva. Je hoort erover. Een jongen die van een brug sprong, hij was 3 weken geleden met een anti-depressivum begonnen, met als gevolg dat men roept dat het door het medicijn kwam. Tjah...
In de VS schijnen er rechtzaken te lopen tegen de fabrikant van Seroxat. Het is daar een van de minst voorgeschreven middelen.
Suicide willen plegen schijnt inderdaad een moment-opname te zijn. Ik heb daar wel eens eerder iets over gelezen. Met de juiste hulp zou de patient korte tijd later toch wel weer willen leven.
Het lijkt me echter erg ontmoedigend wanneer iemand dit keer op keer meemaakt. Op een gegeven moment geloof je er dan nl niet meer in.
Dat is ook waar FV, ik heb deze week een programma gezien op Canvas over antidepressiva en hoe vaak het wordt voorgeschreven en dat er dus zeker een percentage mensen die door de bijwerking ervan nog zieker wordt, dan ze feitelijk zijn.
En ook dat het veel te snel wordt voorgeschreven, zonder dat iemand begeleiding krijgt van een psych oid. Dat is ook mijn ervaring, ik zat 5 minuten te praten met huisarts omdat ik een doorverwijzing wilde naar een psych, en toen kreeg ik al een receptje seroxat mee, dan had ik tenminste vast al wat, omdat ik toch op een wachtlijst kwam, volgens de huisarts. Dat receptje heb ik overigens niet opgehaald.
Je hoort het vaak en je leest er veel over: de huisarts die anti-depressiva voorschrijft omdat de patient 'in een dipje' zit. Hop een pil erin en dan komt het vanzelf wel goed. Daardoor zitten er een hoop mensen in Nederland aan medicatie waar je niet zo gemakkelijk mee kunt stoppen (en het door jou genoemde seroxat is ook geen lieverdje) en bovendien is het de vraag of ze er niet op eigen kracht bovenop zouden zijn gekomen.
Heel veel soorten anti-depressiva laten je de eerste weken ook flink slechter voelen, ik denk dat dit een bijwerking is die veel voorkomt. Gelukkig gaat het ook weer over, maar je zou er nooit aan moeten beginnen als je geen goede begeleiding hebt van een therapeut en steun van je familie/vrienden. Ik noemde ze altijd mijn 'happy pills' maar happy raak je er zeker niet van. In het geval van ernstige depressie of angst is het echter een noodzakelijk kwaad...wat de meeste mensen uiteindelijk weer goed doet.
Ik weet niet hoe vaak het voorkomt dat er suicide wordt gepleegd door gebruik van anti-depressiva. Je hoort erover. Een jongen die van een brug sprong, hij was 3 weken geleden met een anti-depressivum begonnen, met als gevolg dat men roept dat het door het medicijn kwam. Tjah...
In de VS schijnen er rechtzaken te lopen tegen de fabrikant van Seroxat. Het is daar een van de minst voorgeschreven middelen.
Suicide willen plegen schijnt inderdaad een moment-opname te zijn. Ik heb daar wel eens eerder iets over gelezen. Met de juiste hulp zou de patient korte tijd later toch wel weer willen leven.
Het lijkt me echter erg ontmoedigend wanneer iemand dit keer op keer meemaakt. Op een gegeven moment geloof je er dan nl niet meer in.
donderdag 7 oktober 2010 om 18:07
