Entertainment
alle pijlers
Armoede in Nederland. Eigen schuld?
vrijdag 22 januari 2016 om 18:14
http://demonitor.ncrv.nl/ ... lemaal-door-het-lint-heen
vrijdag 22 januari 2016 om 18:19
Schoolboeken zijn gratis in het regulier voortgezet onderwijs. Voor particuliere scholen kun je bijzondere bijstand aanvragen. Voor een wasmachine ook. Verder mag je doen wat je wil met je spaargeld. Bonnetjes bewaren. Ik heb in de 13 jaar nog nooit een vraag gehad over dit soort dingen. Er is ook korting of kwijtschelding van schoolkosten. Verder zijn er fondsen die helpen met van alles en nog wat.
vrijdag 22 januari 2016 om 18:37
quote:Louise70 schreef op 22 januari 2016 @ 18:19:
Schoolboeken zijn gratis in het regulier voortgezet onderwijs. Voor particuliere scholen kun je bijzondere bijstand aanvragen. Voor een wasmachine ook. Verder mag je doen wat je wil met je spaargeld. Bonnetjes bewaren. Ik heb in de 13 jaar nog nooit een vraag gehad over dit soort dingen. Er is ook korting of kwijtschelding van schoolkosten. Verder zijn er fondsen die helpen met van alles en nog wat.Wij hebben altijd boekengeld moeten betalen hoor in het voortgezet onderwijs.
Schoolboeken zijn gratis in het regulier voortgezet onderwijs. Voor particuliere scholen kun je bijzondere bijstand aanvragen. Voor een wasmachine ook. Verder mag je doen wat je wil met je spaargeld. Bonnetjes bewaren. Ik heb in de 13 jaar nog nooit een vraag gehad over dit soort dingen. Er is ook korting of kwijtschelding van schoolkosten. Verder zijn er fondsen die helpen met van alles en nog wat.Wij hebben altijd boekengeld moeten betalen hoor in het voortgezet onderwijs.
vrijdag 22 januari 2016 om 18:43
quote:Louise70 schreef op 22 januari 2016 @ 18:19:
Schoolboeken zijn gratis in het regulier voortgezet onderwijs. Voor particuliere scholen kun je bijzondere bijstand aanvragen. Voor een wasmachine ook. Verder mag je doen wat je wil met je spaargeld. Bonnetjes bewaren. Ik heb in de 13 jaar nog nooit een vraag gehad over dit soort dingen. Er is ook korting of kwijtschelding van schoolkosten. Verder zijn er fondsen die helpen met van alles en nog wat.
Oudste zit op het mbo (16 jaar) dus niets boekenfonds. Laptop mag je kopen en voor ¤900 koop je toegang tot de wenste waar alle boeken op staan.
Schoolgeld betekend in mijn gemeente een kleine bijdrage voor schoolreisjes en excursies. Geen geld voor leermiddelen.
Wil je kind naar een middelbare school waar ze met ipad 's werken (en dat worden er steeds meer) mag je die zelf betalen.
Wasmachine en koelkast, daar kan je een lening voor krijgen en dan hebben wij nog mazzel want veel gemeentes doen zelfs dat niet eens meer.
Stichting leergelden zit niet in mijn gemeente dus daar kan ik ook niet aankloppen.
Schoolboeken zijn gratis in het regulier voortgezet onderwijs. Voor particuliere scholen kun je bijzondere bijstand aanvragen. Voor een wasmachine ook. Verder mag je doen wat je wil met je spaargeld. Bonnetjes bewaren. Ik heb in de 13 jaar nog nooit een vraag gehad over dit soort dingen. Er is ook korting of kwijtschelding van schoolkosten. Verder zijn er fondsen die helpen met van alles en nog wat.
Oudste zit op het mbo (16 jaar) dus niets boekenfonds. Laptop mag je kopen en voor ¤900 koop je toegang tot de wenste waar alle boeken op staan.
Schoolgeld betekend in mijn gemeente een kleine bijdrage voor schoolreisjes en excursies. Geen geld voor leermiddelen.
Wil je kind naar een middelbare school waar ze met ipad 's werken (en dat worden er steeds meer) mag je die zelf betalen.
Wasmachine en koelkast, daar kan je een lening voor krijgen en dan hebben wij nog mazzel want veel gemeentes doen zelfs dat niet eens meer.
Stichting leergelden zit niet in mijn gemeente dus daar kan ik ook niet aankloppen.
vrijdag 22 januari 2016 om 18:50
quote:Louise70 schreef op 22 januari 2016 @ 18:19:
Schoolboeken zijn gratis in het regulier voortgezet onderwijs. Voor particuliere scholen kun je bijzondere bijstand aanvragen. Voor een wasmachine ook. Verder mag je doen wat je wil met je spaargeld. Bonnetjes bewaren. Ik heb in de 13 jaar nog nooit een vraag gehad over dit soort dingen. Er is ook korting of kwijtschelding van schoolkosten. Verder zijn er fondsen die helpen met van alles en nog wat.
Grote aankopen kun je beter even overleggen om misverstanden te voorkomen. En geloof me maar, ik heb vanmiddag nog een gesprek gehad hierover. In de praktijk zal het geen probleem zijn, maar je kunt het gewoon maar beter even vooraf overleggen, werd me geadviseerd.
En inderdaad, bonnetjes bewaren.
Mijn kinderen zitten niet meer op de middelbare school. Daar vielen de kosten inderdaad nog wel mee. En mijn kinderen gingen niet mee met werkweken, skikampen en excursies voor eigen rekening in de tijd dat mijn inkomen al op bijstandsniveau lag. Ze waren trouwens niet de enige.
Kosten van het MBO zoals boeken, reisgeld, licenties en mogelijke extra's als uniformen, gespecialiseerde soft- en hardware en dergelijke kunnen lelijk oplopen en worden niet vergoed als je kind nog geen 18 is, het kindgebonden budget wordt verondersteld genoeg te zijn. Als ze 18+ zijn hebben ze studiefinanciering. Maar dit beleid kan per gemeente verschillen.
Een fonds als stichting Leergeld werkt niet in elke gemeente. Hier in ieder geval niet.
Schoolboeken zijn gratis in het regulier voortgezet onderwijs. Voor particuliere scholen kun je bijzondere bijstand aanvragen. Voor een wasmachine ook. Verder mag je doen wat je wil met je spaargeld. Bonnetjes bewaren. Ik heb in de 13 jaar nog nooit een vraag gehad over dit soort dingen. Er is ook korting of kwijtschelding van schoolkosten. Verder zijn er fondsen die helpen met van alles en nog wat.
Grote aankopen kun je beter even overleggen om misverstanden te voorkomen. En geloof me maar, ik heb vanmiddag nog een gesprek gehad hierover. In de praktijk zal het geen probleem zijn, maar je kunt het gewoon maar beter even vooraf overleggen, werd me geadviseerd.
En inderdaad, bonnetjes bewaren.
Mijn kinderen zitten niet meer op de middelbare school. Daar vielen de kosten inderdaad nog wel mee. En mijn kinderen gingen niet mee met werkweken, skikampen en excursies voor eigen rekening in de tijd dat mijn inkomen al op bijstandsniveau lag. Ze waren trouwens niet de enige.
Kosten van het MBO zoals boeken, reisgeld, licenties en mogelijke extra's als uniformen, gespecialiseerde soft- en hardware en dergelijke kunnen lelijk oplopen en worden niet vergoed als je kind nog geen 18 is, het kindgebonden budget wordt verondersteld genoeg te zijn. Als ze 18+ zijn hebben ze studiefinanciering. Maar dit beleid kan per gemeente verschillen.
Een fonds als stichting Leergeld werkt niet in elke gemeente. Hier in ieder geval niet.
vrijdag 22 januari 2016 om 18:57
quote:granny71 schreef op 22 januari 2016 @ 18:43:
[...]
Oudste zit op het mbo (16 jaar) dus niets boekenfonds. Laptop mag je kopen en voor ¤900 koop je toegang tot de wenste waar alle boeken op staan.
Schoolgeld betekend in mijn gemeente een kleine bijdrage voor schoolreisjes en excursies. Geen geld voor leermiddelen.
Wil je kind naar een middelbare school waar ze met ipad 's werken (en dat worden er steeds meer) mag je die zelf betalen.
Wasmachine en koelkast, daar kan je een lening voor krijgen en dan hebben wij nog mazzel want veel gemeentes doen zelfs dat niet eens meer.
Stichting leergelden zit niet in mijn gemeente dus daar kan ik ook niet aankloppen.Krijg jij van DUO geen tegemoetkoming in de studiekosten voor je oudste? Dat gaat rechtstreeks naar de ouders, die moeten dat ook aanvragen.
[...]
Oudste zit op het mbo (16 jaar) dus niets boekenfonds. Laptop mag je kopen en voor ¤900 koop je toegang tot de wenste waar alle boeken op staan.
Schoolgeld betekend in mijn gemeente een kleine bijdrage voor schoolreisjes en excursies. Geen geld voor leermiddelen.
Wil je kind naar een middelbare school waar ze met ipad 's werken (en dat worden er steeds meer) mag je die zelf betalen.
Wasmachine en koelkast, daar kan je een lening voor krijgen en dan hebben wij nog mazzel want veel gemeentes doen zelfs dat niet eens meer.
Stichting leergelden zit niet in mijn gemeente dus daar kan ik ook niet aankloppen.Krijg jij van DUO geen tegemoetkoming in de studiekosten voor je oudste? Dat gaat rechtstreeks naar de ouders, die moeten dat ook aanvragen.
vrijdag 22 januari 2016 om 19:00
quote:ronniemitchel schreef op 22 januari 2016 @ 18:14:
http://demonitor.ncrv.nl/ ... lemaal-door-het-lint-heen
Het lijkt me ook een enorme nachtmerrie. Ik heb mensen helpen budgetteren, en in een aantal gevallen kun je nog een aantal interessante besparingsposten vinden, maar in sommige gevallen zitten ze echt rock bottom.
quote:‘We zien bij mensen met financiële problemen dat ze meer bij de dag gaan leven. In allerlei onderzoeken zie je dat het IQ van de mensen daalt dus de kwaliteit van de besluitvorming gaat achteruit.’
Ja, dat is mij ook opgevallen! Mensen, ook zij die echt niet dom zijn, hoogopgeleid, goed werk gehad, die dan echt volledig de grip op de situatie en zichzelf verliezen. Een aantal kun je een eind op weg helpen door met ze om de tafel te gaan zitten en ze te wijzen op een paar flinke kostenbesparingen (abonnementen zijn heel berucht), maar bij anderen kún je niets meer wegstrepen.
Tel daarbij het niet altijd rekening houden met de beslagvrije voet (met name door de belastingdienst en het CJIB) en het cirkeltje is rond.
En katten in het nauw kunnen heel rare sprongen maken.
Eigen schuld of geen eigen schuld, als je in zo'n situatie zit, word je, letterlijk, gek. De één springt onder de trein, de ander haalt de spaarrekening van zijn kinderen leeg, bouwt een wietplantage met alle risico's van dien of vliegt een deurwaarder of zo naar de strot die hem slecht nieuws moet komen brengen.
Ik ben een tijdje geleden gestopt met het vrijwilligerswerk voor deze zware gevallen, omdat ik het emotioneel niet meer trok en hun problemen mee naar huis nam. Ze zitten er zo diep in, zullen er niet meer uitkomen zonder goede (professionele, niet de goedbedoelde vrijwilligershulp die ik deed) schuldhulpverlening. En die kregen ze niet altijd voor elkaar, die eisen zijn heel streng.
http://demonitor.ncrv.nl/ ... lemaal-door-het-lint-heen
Het lijkt me ook een enorme nachtmerrie. Ik heb mensen helpen budgetteren, en in een aantal gevallen kun je nog een aantal interessante besparingsposten vinden, maar in sommige gevallen zitten ze echt rock bottom.
quote:‘We zien bij mensen met financiële problemen dat ze meer bij de dag gaan leven. In allerlei onderzoeken zie je dat het IQ van de mensen daalt dus de kwaliteit van de besluitvorming gaat achteruit.’
Ja, dat is mij ook opgevallen! Mensen, ook zij die echt niet dom zijn, hoogopgeleid, goed werk gehad, die dan echt volledig de grip op de situatie en zichzelf verliezen. Een aantal kun je een eind op weg helpen door met ze om de tafel te gaan zitten en ze te wijzen op een paar flinke kostenbesparingen (abonnementen zijn heel berucht), maar bij anderen kún je niets meer wegstrepen.
Tel daarbij het niet altijd rekening houden met de beslagvrije voet (met name door de belastingdienst en het CJIB) en het cirkeltje is rond.
En katten in het nauw kunnen heel rare sprongen maken.
Eigen schuld of geen eigen schuld, als je in zo'n situatie zit, word je, letterlijk, gek. De één springt onder de trein, de ander haalt de spaarrekening van zijn kinderen leeg, bouwt een wietplantage met alle risico's van dien of vliegt een deurwaarder of zo naar de strot die hem slecht nieuws moet komen brengen.
Ik ben een tijdje geleden gestopt met het vrijwilligerswerk voor deze zware gevallen, omdat ik het emotioneel niet meer trok en hun problemen mee naar huis nam. Ze zitten er zo diep in, zullen er niet meer uitkomen zonder goede (professionele, niet de goedbedoelde vrijwilligershulp die ik deed) schuldhulpverlening. En die kregen ze niet altijd voor elkaar, die eisen zijn heel streng.
vrijdag 22 januari 2016 om 19:11
Besparingsposten zijn bij sommige mensen wel te vinden, maar dan moet je hen alle plezier uit het leven wegnemen. Ik vind dat iemand, óók iemand die een uitkering heeft, best af en toe een koekje bij de koffie mag, of een sigaretje mag roken, of een bloemetje op tafel mag zetten. Een uitkering hoort geen veroordeling tot water en brood te zijn.
En ik denk niet dat het IQ van die mensen noodzakelijkerwijze achteruit gaat, maar wel het vermogen om die capaciteiten te gebruiken. Als je dag in, dag uit alleen maar bezig bent met "overleven" en geen middelen hebt om je IQ te voeden, komt het raderwerk stil te liggen. Je kunt niet naar die interessante tentoonstelling, want dat kost 15 euro. Je kunt die nieuwe boeken niet kopen, want te duur. Je mist het toetsen van je eigen vermogens aan die van anderen, zoals op het werk wel gebeurt. En onvermijdelijk zak je weg in een vegetatieve staat: ik moet overleven en de enige informatie die voor mij op dit moment interessant is, is waar de andijvie het goedkoopste is.
En ik denk niet dat het IQ van die mensen noodzakelijkerwijze achteruit gaat, maar wel het vermogen om die capaciteiten te gebruiken. Als je dag in, dag uit alleen maar bezig bent met "overleven" en geen middelen hebt om je IQ te voeden, komt het raderwerk stil te liggen. Je kunt niet naar die interessante tentoonstelling, want dat kost 15 euro. Je kunt die nieuwe boeken niet kopen, want te duur. Je mist het toetsen van je eigen vermogens aan die van anderen, zoals op het werk wel gebeurt. En onvermijdelijk zak je weg in een vegetatieve staat: ik moet overleven en de enige informatie die voor mij op dit moment interessant is, is waar de andijvie het goedkoopste is.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 22 januari 2016 om 19:21
quote:pejeka schreef op 22 januari 2016 @ 19:11:
Besparingsposten zijn bij sommige mensen wel te vinden, maar dan moet je hen alle plezier uit het leven wegnemen. Ik vind dat iemand, óók iemand die een uitkering heeft, best af en toe een koekje bij de koffie mag, of een sigaretje mag roken, of een bloemetje op tafel mag zetten. Een uitkering hoort geen veroordeling tot water en brood te zijn.
En ik denk niet dat het IQ van die mensen noodzakelijkerwijze achteruit gaat, maar wel het vermogen om die capaciteiten te gebruiken. Als je dag in, dag uit alleen maar bezig bent met "overleven" en geen middelen hebt om je IQ te voeden, komt het raderwerk stil te liggen. Je kunt niet naar die interessante tentoonstelling, want dat kost 15 euro. Je kunt die nieuwe boeken niet kopen, want te duur. Je mist het toetsen van je eigen vermogens aan die van anderen, zoals op het werk wel gebeurt. En onvermijdelijk zak je weg in een vegetatieve staat: ik moet overleven en de enige informatie die voor mij op dit moment interessant is, is waar de andijvie het goedkoopste is.Goed verwoord.
Besparingsposten zijn bij sommige mensen wel te vinden, maar dan moet je hen alle plezier uit het leven wegnemen. Ik vind dat iemand, óók iemand die een uitkering heeft, best af en toe een koekje bij de koffie mag, of een sigaretje mag roken, of een bloemetje op tafel mag zetten. Een uitkering hoort geen veroordeling tot water en brood te zijn.
En ik denk niet dat het IQ van die mensen noodzakelijkerwijze achteruit gaat, maar wel het vermogen om die capaciteiten te gebruiken. Als je dag in, dag uit alleen maar bezig bent met "overleven" en geen middelen hebt om je IQ te voeden, komt het raderwerk stil te liggen. Je kunt niet naar die interessante tentoonstelling, want dat kost 15 euro. Je kunt die nieuwe boeken niet kopen, want te duur. Je mist het toetsen van je eigen vermogens aan die van anderen, zoals op het werk wel gebeurt. En onvermijdelijk zak je weg in een vegetatieve staat: ik moet overleven en de enige informatie die voor mij op dit moment interessant is, is waar de andijvie het goedkoopste is.Goed verwoord.
Ik moet helemaal niks!
vrijdag 22 januari 2016 om 19:42
quote:pejeka schreef op 22 januari 2016 @ 19:11:
Besparingsposten zijn bij sommige mensen wel te vinden, maar dan moet je hen alle plezier uit het leven wegnemen. Ik vind dat iemand, óók iemand die een uitkering heeft, best af en toe een koekje bij de koffie mag, of een sigaretje mag roken, of een bloemetje op tafel mag zetten. Een uitkering hoort geen veroordeling tot water en brood te zijn.[/b]
Indien mogelijk wel, ja,
Maar ik merk dat het heel lastig wordt die extraatjes te doen als je van de bijstand moet rondkomen.
Het zijn in ieder geval de eerste dingen die ik heb geschrapt. Anders lukt het me echt niet een klein potje voor noodgevallen te hebben. Denk aan een schoen die sneuvelt, een fiets die gerepareerd moet worden (een band plak ik zelf, maar als er een spaak knapt kan ik dat niet zelf doen).
quote:En ik denk niet dat het IQ van die mensen noodzakelijkerwijze achteruit gaat, maar wel het vermogen om die capaciteiten te gebruiken. Als je dag in, dag uit alleen maar bezig bent met "overleven" en geen middelen hebt om je IQ te voeden, komt het raderwerk stil te liggen. Je kunt niet naar die interessante tentoonstelling, want dat kost 15 euro. Je kunt die nieuwe boeken niet kopen, want te duur. Je mist het toetsen van je eigen vermogens aan die van anderen, zoals op het werk wel gebeurt. En onvermijdelijk zak je weg in een vegetatieve staat: ik moet overleven en de enige informatie die voor mij op dit moment interessant is, is waar de andijvie het goedkoopste is.
Ja, ik denk dat je het heel goed omschrijft. Ik merk inderdaad ook een vorm van afstomping. En dan heb ik nog niet eens schulden. Maar als ik naar mijn piekhaar kijk, als ik denk aan die leuke theatervoorstellingen en filmpjes die ik niet meer zie, aan de dagjes uit, aan de kleine verwennerijtjes zoals een kopje koffie na het winkelen, sowieso het winkelen...
Ik wil het niet zieliger maken dan het is, ik heb geen schulden, ik kan eten en heb de kachel aan. Maar ik leef nu al langere tijd zo, en ik merk dat het je afstompt.
Kun je nagaan als je echt rock bottom zit met tig deurwaarders in je nek. Dan vind ik mezelf nog een zeikerd omdat ik die extra ellende niet heb en toch loop te miepen dat ik ook weer eens naar een film wil of gewoon eens lekker relaxen in de sauna na weer een pittige week met allerlei praktische toestanden en niet-leuke dingen.
Besparingsposten zijn bij sommige mensen wel te vinden, maar dan moet je hen alle plezier uit het leven wegnemen. Ik vind dat iemand, óók iemand die een uitkering heeft, best af en toe een koekje bij de koffie mag, of een sigaretje mag roken, of een bloemetje op tafel mag zetten. Een uitkering hoort geen veroordeling tot water en brood te zijn.[/b]
Indien mogelijk wel, ja,
Maar ik merk dat het heel lastig wordt die extraatjes te doen als je van de bijstand moet rondkomen.
Het zijn in ieder geval de eerste dingen die ik heb geschrapt. Anders lukt het me echt niet een klein potje voor noodgevallen te hebben. Denk aan een schoen die sneuvelt, een fiets die gerepareerd moet worden (een band plak ik zelf, maar als er een spaak knapt kan ik dat niet zelf doen).
quote:En ik denk niet dat het IQ van die mensen noodzakelijkerwijze achteruit gaat, maar wel het vermogen om die capaciteiten te gebruiken. Als je dag in, dag uit alleen maar bezig bent met "overleven" en geen middelen hebt om je IQ te voeden, komt het raderwerk stil te liggen. Je kunt niet naar die interessante tentoonstelling, want dat kost 15 euro. Je kunt die nieuwe boeken niet kopen, want te duur. Je mist het toetsen van je eigen vermogens aan die van anderen, zoals op het werk wel gebeurt. En onvermijdelijk zak je weg in een vegetatieve staat: ik moet overleven en de enige informatie die voor mij op dit moment interessant is, is waar de andijvie het goedkoopste is.
Ja, ik denk dat je het heel goed omschrijft. Ik merk inderdaad ook een vorm van afstomping. En dan heb ik nog niet eens schulden. Maar als ik naar mijn piekhaar kijk, als ik denk aan die leuke theatervoorstellingen en filmpjes die ik niet meer zie, aan de dagjes uit, aan de kleine verwennerijtjes zoals een kopje koffie na het winkelen, sowieso het winkelen...
Ik wil het niet zieliger maken dan het is, ik heb geen schulden, ik kan eten en heb de kachel aan. Maar ik leef nu al langere tijd zo, en ik merk dat het je afstompt.
Kun je nagaan als je echt rock bottom zit met tig deurwaarders in je nek. Dan vind ik mezelf nog een zeikerd omdat ik die extra ellende niet heb en toch loop te miepen dat ik ook weer eens naar een film wil of gewoon eens lekker relaxen in de sauna na weer een pittige week met allerlei praktische toestanden en niet-leuke dingen.
vrijdag 22 januari 2016 om 19:56
quote:cumulus schreef op 22 januari 2016 @ 19:42:
[...]
[/b]
Indien mogelijk wel, ja,
Maar ik merk dat het heel lastig wordt die extraatjes te doen als je van de bijstand moet rondkomen.
Het zijn in ieder geval de eerste dingen die ik heb geschrapt. Anders lukt het me echt niet een klein potje voor noodgevallen te hebben. Denk aan een schoen die sneuvelt, een fiets die gerepareerd moet worden (een band plak ik zelf, maar als er een spaak knapt kan ik dat niet zelf doen).
[...]
Ja, ik denk dat je het heel goed omschrijft. Ik merk inderdaad ook een vorm van afstomping. En dan heb ik nog niet eens schulden. Maar als ik naar mijn piekhaar kijk, als ik denk aan die leuke theatervoorstellingen en filmpjes die ik niet meer zie, aan de dagjes uit, aan de kleine verwennerijtjes zoals een kopje koffie na het winkelen, sowieso het winkelen...
Ik wil het niet zieliger maken dan het is, ik heb geen schulden, ik kan eten en heb de kachel aan. Maar ik leef nu al langere tijd zo, en ik merk dat het je afstompt.
Kun je nagaan als je echt rock bottom zit met tig deurwaarders in je nek. Dan vind ik mezelf nog een zeikerd omdat ik die extra ellende niet heb en toch loop te miepen dat ik ook weer eens naar een film wil of gewoon eens lekker relaxen in de sauna na weer een pittige week met allerlei praktische toestanden en niet-leuke dingen.
Ik heb het al eerder in dit draadje gepost, misschien is het je ontgaan.
Maar armoede is ook niet naar de verjaardag van je oma of moeder kunnen gaan, gewoon omdat die 60 kilometer verderop woont, het reisgeld 40 euro is en je dan nog niet eens een cadeautje hebt.
Armoede is je eigen verjaardag niet meer vieren, niet omdat je niet wilt, maar omdat je geen geld hebt voor een paar gebakjes en een paar goedkope flessen wijn, en dus zeg je heel stoer "ik geef niks om mijn verjaardag"...
Armoede is niet meer op bezoek gaan bij vrienden als ze een feestje hebben, omdat je geen geld hebt voor een bloemetje, en je eigenlijk geen behoorlijke kleding meer hebt om aan te trekken voor een feestje. Bovendien weet je dat je ze nooit terug kunt vragen en je wilt geen klaploper zijn. En dus bel je af met een smoesje.
Armoede is niet eens meer naar die tentoonstelling in je plaatselijke museum te kunnen gaan, ook al zou je graag willen. De 15 euro entree die dat kost, heb je niet, laat staan geld voor een kopje koffie ter plaatse.
Armoede is, op den duur het stadscentrum te mijden, tenzij je écht iets nodig hebt dat alleen daar te koop is. Maar dan doe je dat gauw even vroeg in de ochtend, niet in de middag, wanneer de terrasjes op de markt vol zitten en je óók zo graag, al was het maar één glaasje wijn of bier, zou drinken, zorgeloos in de zon. Want die 5 euro heb je niet.
En dus wordt jouw wereld je huis, en je uitje de dichtstbijzijnde goedkope supermarkt. Meer van het leven zie je niet. Thuis probeer je krampachtig alles zo goed mogelijk in goede staat te houden. Want nieuw kopen kan je niet.
Ik zou het een veroordeling vinden.
[...]
[/b]
Indien mogelijk wel, ja,
Maar ik merk dat het heel lastig wordt die extraatjes te doen als je van de bijstand moet rondkomen.
Het zijn in ieder geval de eerste dingen die ik heb geschrapt. Anders lukt het me echt niet een klein potje voor noodgevallen te hebben. Denk aan een schoen die sneuvelt, een fiets die gerepareerd moet worden (een band plak ik zelf, maar als er een spaak knapt kan ik dat niet zelf doen).
[...]
Ja, ik denk dat je het heel goed omschrijft. Ik merk inderdaad ook een vorm van afstomping. En dan heb ik nog niet eens schulden. Maar als ik naar mijn piekhaar kijk, als ik denk aan die leuke theatervoorstellingen en filmpjes die ik niet meer zie, aan de dagjes uit, aan de kleine verwennerijtjes zoals een kopje koffie na het winkelen, sowieso het winkelen...
Ik wil het niet zieliger maken dan het is, ik heb geen schulden, ik kan eten en heb de kachel aan. Maar ik leef nu al langere tijd zo, en ik merk dat het je afstompt.
Kun je nagaan als je echt rock bottom zit met tig deurwaarders in je nek. Dan vind ik mezelf nog een zeikerd omdat ik die extra ellende niet heb en toch loop te miepen dat ik ook weer eens naar een film wil of gewoon eens lekker relaxen in de sauna na weer een pittige week met allerlei praktische toestanden en niet-leuke dingen.
Ik heb het al eerder in dit draadje gepost, misschien is het je ontgaan.
Maar armoede is ook niet naar de verjaardag van je oma of moeder kunnen gaan, gewoon omdat die 60 kilometer verderop woont, het reisgeld 40 euro is en je dan nog niet eens een cadeautje hebt.
Armoede is je eigen verjaardag niet meer vieren, niet omdat je niet wilt, maar omdat je geen geld hebt voor een paar gebakjes en een paar goedkope flessen wijn, en dus zeg je heel stoer "ik geef niks om mijn verjaardag"...
Armoede is niet meer op bezoek gaan bij vrienden als ze een feestje hebben, omdat je geen geld hebt voor een bloemetje, en je eigenlijk geen behoorlijke kleding meer hebt om aan te trekken voor een feestje. Bovendien weet je dat je ze nooit terug kunt vragen en je wilt geen klaploper zijn. En dus bel je af met een smoesje.
Armoede is niet eens meer naar die tentoonstelling in je plaatselijke museum te kunnen gaan, ook al zou je graag willen. De 15 euro entree die dat kost, heb je niet, laat staan geld voor een kopje koffie ter plaatse.
Armoede is, op den duur het stadscentrum te mijden, tenzij je écht iets nodig hebt dat alleen daar te koop is. Maar dan doe je dat gauw even vroeg in de ochtend, niet in de middag, wanneer de terrasjes op de markt vol zitten en je óók zo graag, al was het maar één glaasje wijn of bier, zou drinken, zorgeloos in de zon. Want die 5 euro heb je niet.
En dus wordt jouw wereld je huis, en je uitje de dichtstbijzijnde goedkope supermarkt. Meer van het leven zie je niet. Thuis probeer je krampachtig alles zo goed mogelijk in goede staat te houden. Want nieuw kopen kan je niet.
Ik zou het een veroordeling vinden.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 22 januari 2016 om 20:13
quote:pejeka schreef op 22 januari 2016 @ 19:11:
Besparingsposten zijn bij sommige mensen wel te vinden, maar dan moet je hen alle plezier uit het leven wegnemen. Ik vind dat iemand, óók iemand die een uitkering heeft, best af en toe een koekje bij de koffie mag, of een sigaretje mag roken, of een bloemetje op tafel mag zetten. Een uitkering hoort geen veroordeling tot water en brood te zijn.
En ik denk niet dat het IQ van die mensen noodzakelijkerwijze achteruit gaat, maar wel het vermogen om die capaciteiten te gebruiken. Als je dag in, dag uit alleen maar bezig bent met "overleven" en geen middelen hebt om je IQ te voeden, komt het raderwerk stil te liggen. Je kunt niet naar die interessante tentoonstelling, want dat kost 15 euro. Je kunt die nieuwe boeken niet kopen, want te duur. Je mist het toetsen van je eigen vermogens aan die van anderen, zoals op het werk wel gebeurt. En onvermijdelijk zak je weg in een vegetatieve staat: ik moet overleven en de enige informatie die voor mij op dit moment interessant is, is waar de andijvie het goedkoopste is.
Er zijn een aantal onderzoeken gedaan naar IQ en armoede. En tijdens schaarste/armoede gaan je cognitieve vermogens achteruit. Dat heeft inderdaad waarschijnlijk te maken met bandbreedte. Je kan niet en bezig zijn met financieel rondkomen en goed scoren op een test/ moeilijke beslissingen maken. Dat betekent uiteraard niet dat arme mensen dommer zijn, maar wel dat ze slechter scoren op IQ testen. Overigens is ook zorgen dat mensen alleen het hoognodige (onderdak, medische zorg en voedsel) hebben slechter om uit armoede te komen dan enigszins bewegingsruimte hebben. Beslissingen maken wordt al lastiger (zeker als het om veel wilskracht vraagt i.e. roken of andere gewoontes veranderen), maar het stopt ook interesses van mensen waardoor mensen zich minder gaan ontwikkelen. Een van de grootste problemen als je het over armoede gaat hebben is dat mensen redeneren wat ze gaan doen vanuit hoe ze zijn als ze geld hebben, niet vanuit hoe ze zullen zijn op het moment dat ze die luxe niet langer hebben, en ze dus veranderen.
Overigens zijn er ook theorieën/studies over de erfelijkheid van armoede. Het komt erop neer dat als je als kind in grote armoede of echt grote welvaart opgroeit je een stuk slechter met geld om leert gaan dan mensen die er tussenin zitten. In mijn jeugd was er een redelijk lange tijd waarin zodra het melkgeld kwam alle benodigdheden (schoenen, boodschappen even wat lekkers) gekocht werden. Onbewust leer je dan dat als er geld is je dat dan ook moet uitgeven. Terwijl dat eigenlijk niet verstandig is om met het geld te doen. Als je dat een keer niet doet en het geld opzij zet kan je de schoenen kopen op het moment dat het nodig is en niet vlak ervoor of ver erna. En mensen die zijn opgegroeid met een relatief stabiele financiële situatie zijn de problemen dat veroorzaakt compleet onbegrijpelijk en dat zorgt weer voor veel scheve blikken en wederzijds onbegrip. (Overigens heb ik doordat mijn vader en mijn opa allebei aan de andere kant van het spectrum stonden (mijn opa was zuinig en gooide nooit wat weg, kocht nooit iets als het niet volstrekte noodzaak was etc. en mijn vader geeft het geld uit als hij er zijn handen op kan krijgen) nog een redelijk gezonde blik op geld gekregen hoewel ik meer naar mijn opa neig)
Besparingsposten zijn bij sommige mensen wel te vinden, maar dan moet je hen alle plezier uit het leven wegnemen. Ik vind dat iemand, óók iemand die een uitkering heeft, best af en toe een koekje bij de koffie mag, of een sigaretje mag roken, of een bloemetje op tafel mag zetten. Een uitkering hoort geen veroordeling tot water en brood te zijn.
En ik denk niet dat het IQ van die mensen noodzakelijkerwijze achteruit gaat, maar wel het vermogen om die capaciteiten te gebruiken. Als je dag in, dag uit alleen maar bezig bent met "overleven" en geen middelen hebt om je IQ te voeden, komt het raderwerk stil te liggen. Je kunt niet naar die interessante tentoonstelling, want dat kost 15 euro. Je kunt die nieuwe boeken niet kopen, want te duur. Je mist het toetsen van je eigen vermogens aan die van anderen, zoals op het werk wel gebeurt. En onvermijdelijk zak je weg in een vegetatieve staat: ik moet overleven en de enige informatie die voor mij op dit moment interessant is, is waar de andijvie het goedkoopste is.
Er zijn een aantal onderzoeken gedaan naar IQ en armoede. En tijdens schaarste/armoede gaan je cognitieve vermogens achteruit. Dat heeft inderdaad waarschijnlijk te maken met bandbreedte. Je kan niet en bezig zijn met financieel rondkomen en goed scoren op een test/ moeilijke beslissingen maken. Dat betekent uiteraard niet dat arme mensen dommer zijn, maar wel dat ze slechter scoren op IQ testen. Overigens is ook zorgen dat mensen alleen het hoognodige (onderdak, medische zorg en voedsel) hebben slechter om uit armoede te komen dan enigszins bewegingsruimte hebben. Beslissingen maken wordt al lastiger (zeker als het om veel wilskracht vraagt i.e. roken of andere gewoontes veranderen), maar het stopt ook interesses van mensen waardoor mensen zich minder gaan ontwikkelen. Een van de grootste problemen als je het over armoede gaat hebben is dat mensen redeneren wat ze gaan doen vanuit hoe ze zijn als ze geld hebben, niet vanuit hoe ze zullen zijn op het moment dat ze die luxe niet langer hebben, en ze dus veranderen.
Overigens zijn er ook theorieën/studies over de erfelijkheid van armoede. Het komt erop neer dat als je als kind in grote armoede of echt grote welvaart opgroeit je een stuk slechter met geld om leert gaan dan mensen die er tussenin zitten. In mijn jeugd was er een redelijk lange tijd waarin zodra het melkgeld kwam alle benodigdheden (schoenen, boodschappen even wat lekkers) gekocht werden. Onbewust leer je dan dat als er geld is je dat dan ook moet uitgeven. Terwijl dat eigenlijk niet verstandig is om met het geld te doen. Als je dat een keer niet doet en het geld opzij zet kan je de schoenen kopen op het moment dat het nodig is en niet vlak ervoor of ver erna. En mensen die zijn opgegroeid met een relatief stabiele financiële situatie zijn de problemen dat veroorzaakt compleet onbegrijpelijk en dat zorgt weer voor veel scheve blikken en wederzijds onbegrip. (Overigens heb ik doordat mijn vader en mijn opa allebei aan de andere kant van het spectrum stonden (mijn opa was zuinig en gooide nooit wat weg, kocht nooit iets als het niet volstrekte noodzaak was etc. en mijn vader geeft het geld uit als hij er zijn handen op kan krijgen) nog een redelijk gezonde blik op geld gekregen hoewel ik meer naar mijn opa neig)
vrijdag 22 januari 2016 om 20:20
quote:cumulus schreef op 22 januari 2016 @ 14:52:
[...]
Dank je
Ik ben zelf o.a. budgetbegeleidster als vrijwilligster, ik kom er wel uit maar pfff, het vliegt me momenteel wel even allemaal aan.
En ik kan echt niet bedenken wat ik nou fout heb gedaan behalve ziek worden en kinderen met beperkingen baren van een man die ik beter nooit had kunnen trouwen, maar ik erken die fout en draag de verantwoordelijkheid. Het voelt een beetje alsof ik die verantwoordelijkheid nu niet meer neem, maar verstandelijk weet ik dat het nu niet anders kan en ik ben dankbaar dat de mogelijkheid er is om bijstand te krijgen.
Ik heb net een heel goed, duidelijk gesprek gehad, maar daar schrijf ik straks nog wel over, ik moet het even laten zakken.
He jammer....
Nee hoor, alleen maar goed als je het zelf kan. Ik snap ook echt wel dat het je soms even aanvliegt.
En idd. het enige wat je kan doen is het verleden accepteren.
En dat dat soms lastig is snap ik heel erg goed...
[...]
Dank je
Ik ben zelf o.a. budgetbegeleidster als vrijwilligster, ik kom er wel uit maar pfff, het vliegt me momenteel wel even allemaal aan.
En ik kan echt niet bedenken wat ik nou fout heb gedaan behalve ziek worden en kinderen met beperkingen baren van een man die ik beter nooit had kunnen trouwen, maar ik erken die fout en draag de verantwoordelijkheid. Het voelt een beetje alsof ik die verantwoordelijkheid nu niet meer neem, maar verstandelijk weet ik dat het nu niet anders kan en ik ben dankbaar dat de mogelijkheid er is om bijstand te krijgen.
Ik heb net een heel goed, duidelijk gesprek gehad, maar daar schrijf ik straks nog wel over, ik moet het even laten zakken.
He jammer....
Nee hoor, alleen maar goed als je het zelf kan. Ik snap ook echt wel dat het je soms even aanvliegt.
En idd. het enige wat je kan doen is het verleden accepteren.
En dat dat soms lastig is snap ik heel erg goed...
vrijdag 22 januari 2016 om 20:31
quote:pejeka schreef op 22 januari 2016 @ 19:56:
[...]
Ik heb het al eerder in dit draadje gepost, misschien is het je ontgaan.
Maar armoede is ook niet naar de verjaardag van je oma of moeder kunnen gaan, gewoon omdat die 60 kilometer verderop woont, het reisgeld 40 euro is en je dan nog niet eens een cadeautje hebt.
Armoede is je eigen verjaardag niet meer vieren, niet omdat je niet wilt, maar omdat je geen geld hebt voor een paar gebakjes en een paar goedkope flessen wijn, en dus zeg je heel stoer "ik geef niks om mijn verjaardag"...
Armoede is niet meer op bezoek gaan bij vrienden als ze een feestje hebben, omdat je geen geld hebt voor een bloemetje, en je eigenlijk geen behoorlijke kleding meer hebt om aan te trekken voor een feestje. Bovendien weet je dat je ze nooit terug kunt vragen en je wilt geen klaploper zijn. En dus bel je af met een smoesje.
Armoede is niet eens meer naar die tentoonstelling in je plaatselijke museum te kunnen gaan, ook al zou je graag willen. De 15 euro entree die dat kost, heb je niet, laat staan geld voor een kopje koffie ter plaatse.
Armoede is, op den duur het stadscentrum te mijden, tenzij je écht iets nodig hebt dat alleen daar te koop is. Maar dan doe je dat gauw even vroeg in de ochtend, niet in de middag, wanneer de terrasjes op de markt vol zitten en je óók zo graag, al was het maar één glaasje wijn of bier, zou drinken, zorgeloos in de zon. Want die 5 euro heb je niet.
En dus wordt jouw wereld je huis, en je uitje de dichtstbijzijnde goedkope supermarkt. Meer van het leven zie je niet. Thuis probeer je krampachtig alles zo goed mogelijk in goede staat te houden. Want nieuw kopen kan je niet.
Ik zou het een veroordeling vinden.
Dat had je nou niet moeten zeggen want dat is ook waar ik tegenaan loop en liever niet bij nadenk.
Ik spaar wat ik over heb voor de verjaardag van mijn ouders, die hoogbejaard zijn en de kerst bij hen omdat zij niet meer kunnen reizen, die zie ik dus nog maar drie keer per jaar. Mijn hart breekt als ik er bij nadenk dat ik ze misschien nog maar enkele keren, of misschien helemaal niet meer, kan zien in mijn leven. Vanwege dat kutgeld. Gelukkig bellen we nog veel met elkaar.
En inderdaad, verjaardagen op OV-afstand, dan ben ik toevallig net ziek of verhinderd, maar ik kan nog wel een zelfgemaakt kaartje sturen.
En de rest kan eigenlijk ook niet meer.
Maar ik wil niet vervallen in zelfmedelijden, want ik heb de mensen die ik heb geholpen ook altijd voorgehouden: alles is een keuze. Neem ik toch die kop koffie bij de Hema, koop ik dat bloemetje, ga ik toch naar dat feestje, of doe ik het geld dat ik bespaar als ik het niet doe in een potje zodat ik in ieder geval weer naar de verjaardag van mijn vader kan, of een kleinigheidje kan kopen op de verjaardag van mijn kinderen (nee, ik vier het zelf niet meer sinds vorig jaar), of in kan springen als mijn kind opeens weer 15 euro nodig heeft voor schoolmaterialen?
Dan is de keuze snel gemaakt.
Knarsetandend, ja. Maar ik WIL NIET in een slachtofferrol terecht komen. Zo zijn de feiten nou eenmaal en daar heb ik me naar te voegen.
[...]
Ik heb het al eerder in dit draadje gepost, misschien is het je ontgaan.
Maar armoede is ook niet naar de verjaardag van je oma of moeder kunnen gaan, gewoon omdat die 60 kilometer verderop woont, het reisgeld 40 euro is en je dan nog niet eens een cadeautje hebt.
Armoede is je eigen verjaardag niet meer vieren, niet omdat je niet wilt, maar omdat je geen geld hebt voor een paar gebakjes en een paar goedkope flessen wijn, en dus zeg je heel stoer "ik geef niks om mijn verjaardag"...
Armoede is niet meer op bezoek gaan bij vrienden als ze een feestje hebben, omdat je geen geld hebt voor een bloemetje, en je eigenlijk geen behoorlijke kleding meer hebt om aan te trekken voor een feestje. Bovendien weet je dat je ze nooit terug kunt vragen en je wilt geen klaploper zijn. En dus bel je af met een smoesje.
Armoede is niet eens meer naar die tentoonstelling in je plaatselijke museum te kunnen gaan, ook al zou je graag willen. De 15 euro entree die dat kost, heb je niet, laat staan geld voor een kopje koffie ter plaatse.
Armoede is, op den duur het stadscentrum te mijden, tenzij je écht iets nodig hebt dat alleen daar te koop is. Maar dan doe je dat gauw even vroeg in de ochtend, niet in de middag, wanneer de terrasjes op de markt vol zitten en je óók zo graag, al was het maar één glaasje wijn of bier, zou drinken, zorgeloos in de zon. Want die 5 euro heb je niet.
En dus wordt jouw wereld je huis, en je uitje de dichtstbijzijnde goedkope supermarkt. Meer van het leven zie je niet. Thuis probeer je krampachtig alles zo goed mogelijk in goede staat te houden. Want nieuw kopen kan je niet.
Ik zou het een veroordeling vinden.
Dat had je nou niet moeten zeggen want dat is ook waar ik tegenaan loop en liever niet bij nadenk.
Ik spaar wat ik over heb voor de verjaardag van mijn ouders, die hoogbejaard zijn en de kerst bij hen omdat zij niet meer kunnen reizen, die zie ik dus nog maar drie keer per jaar. Mijn hart breekt als ik er bij nadenk dat ik ze misschien nog maar enkele keren, of misschien helemaal niet meer, kan zien in mijn leven. Vanwege dat kutgeld. Gelukkig bellen we nog veel met elkaar.
En inderdaad, verjaardagen op OV-afstand, dan ben ik toevallig net ziek of verhinderd, maar ik kan nog wel een zelfgemaakt kaartje sturen.
En de rest kan eigenlijk ook niet meer.
Maar ik wil niet vervallen in zelfmedelijden, want ik heb de mensen die ik heb geholpen ook altijd voorgehouden: alles is een keuze. Neem ik toch die kop koffie bij de Hema, koop ik dat bloemetje, ga ik toch naar dat feestje, of doe ik het geld dat ik bespaar als ik het niet doe in een potje zodat ik in ieder geval weer naar de verjaardag van mijn vader kan, of een kleinigheidje kan kopen op de verjaardag van mijn kinderen (nee, ik vier het zelf niet meer sinds vorig jaar), of in kan springen als mijn kind opeens weer 15 euro nodig heeft voor schoolmaterialen?
Dan is de keuze snel gemaakt.
Knarsetandend, ja. Maar ik WIL NIET in een slachtofferrol terecht komen. Zo zijn de feiten nou eenmaal en daar heb ik me naar te voegen.
vrijdag 22 januari 2016 om 20:35
quote:cumulus schreef op 22 januari 2016 @ 20:31:
[...]
Dat had je nou niet moeten zeggen want dat is ook waar ik tegenaan loop en liever niet bij nadenk.
Ik spaar wat ik over heb voor de verjaardag van mijn ouders, die hoogbejaard zijn en de kerst bij hen omdat zij niet meer kunnen reizen, die zie ik dus nog maar drie keer per jaar. Mijn hart breekt als ik er bij nadenk dat ik ze misschien nog maar enkele keren, of misschien helemaal niet meer, kan zien in mijn leven. Vanwege dat kutgeld. Gelukkig bellen we nog veel met elkaar.
En inderdaad, verjaardagen op OV-afstand, dan ben ik toevallig net ziek of verhinderd, maar ik kan nog wel een zelfgemaakt kaartje sturen.
En de rest kan eigenlijk ook niet meer.
Maar ik wil niet vervallen in zelfmedelijden, want ik heb de mensen die ik heb geholpen ook altijd voorgehouden: alles is een keuze. Neem ik toch die kop koffie bij de Hema, koop ik dat bloemetje, ga ik toch naar dat feestje, of doe ik het geld dat ik bespaar als ik het niet doe in een potje zodat ik in ieder geval weer naar de verjaardag van mijn vader kan, of een kleinigheidje kan kopen op de verjaardag van mijn kinderen (nee, ik vier het zelf niet meer sinds vorig jaar), of in kan springen als mijn kind opeens weer 15 euro nodig heeft voor schoolmaterialen?
Dan is de keuze snel gemaakt.
Knarsetandend, ja. Maar ik WIL NIET in een slachtofferrol terecht komen. Zo zijn de feiten nou eenmaal en daar heb ik me naar te voegen.Ik wilde je niet shockeren, maar ik begrijp wat het betekent, en voor wat het waard is, mijn hart onder je riem. En ik heb respect voor je, voor de manier waarop je ermee omgaat. Ook al koop jij daar niks voor. Mensen als jij, daar ben ik graag solidair mee, en dan kan ik weer tevreden zijn met de premies die ik betaal...
[...]
Dat had je nou niet moeten zeggen want dat is ook waar ik tegenaan loop en liever niet bij nadenk.
Ik spaar wat ik over heb voor de verjaardag van mijn ouders, die hoogbejaard zijn en de kerst bij hen omdat zij niet meer kunnen reizen, die zie ik dus nog maar drie keer per jaar. Mijn hart breekt als ik er bij nadenk dat ik ze misschien nog maar enkele keren, of misschien helemaal niet meer, kan zien in mijn leven. Vanwege dat kutgeld. Gelukkig bellen we nog veel met elkaar.
En inderdaad, verjaardagen op OV-afstand, dan ben ik toevallig net ziek of verhinderd, maar ik kan nog wel een zelfgemaakt kaartje sturen.
En de rest kan eigenlijk ook niet meer.
Maar ik wil niet vervallen in zelfmedelijden, want ik heb de mensen die ik heb geholpen ook altijd voorgehouden: alles is een keuze. Neem ik toch die kop koffie bij de Hema, koop ik dat bloemetje, ga ik toch naar dat feestje, of doe ik het geld dat ik bespaar als ik het niet doe in een potje zodat ik in ieder geval weer naar de verjaardag van mijn vader kan, of een kleinigheidje kan kopen op de verjaardag van mijn kinderen (nee, ik vier het zelf niet meer sinds vorig jaar), of in kan springen als mijn kind opeens weer 15 euro nodig heeft voor schoolmaterialen?
Dan is de keuze snel gemaakt.
Knarsetandend, ja. Maar ik WIL NIET in een slachtofferrol terecht komen. Zo zijn de feiten nou eenmaal en daar heb ik me naar te voegen.Ik wilde je niet shockeren, maar ik begrijp wat het betekent, en voor wat het waard is, mijn hart onder je riem. En ik heb respect voor je, voor de manier waarop je ermee omgaat. Ook al koop jij daar niks voor. Mensen als jij, daar ben ik graag solidair mee, en dan kan ik weer tevreden zijn met de premies die ik betaal...
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 22 januari 2016 om 20:43
quote:pejeka schreef op 22 januari 2016 @ 19:56:
[...]
Ik heb het al eerder in dit draadje gepost, misschien is het je ontgaan.
Maar armoede is ook niet naar de verjaardag van je oma of moeder kunnen gaan, gewoon omdat die 60 kilometer verderop woont, het reisgeld 40 euro is en je dan nog niet eens een cadeautje hebt.
Armoede is je eigen verjaardag niet meer vieren, niet omdat je niet wilt, maar omdat je geen geld hebt voor een paar gebakjes en een paar goedkope flessen wijn, en dus zeg je heel stoer "ik geef niks om mijn verjaardag"...
Armoede is niet meer op bezoek gaan bij vrienden als ze een feestje hebben, omdat je geen geld hebt voor een bloemetje, en je eigenlijk geen behoorlijke kleding meer hebt om aan te trekken voor een feestje. Bovendien weet je dat je ze nooit terug kunt vragen en je wilt geen klaploper zijn. En dus bel je af met een smoesje.
Armoede is niet eens meer naar die tentoonstelling in je plaatselijke museum te kunnen gaan, ook al zou je graag willen. De 15 euro entree die dat kost, heb je niet, laat staan geld voor een kopje koffie ter plaatse.
Armoede is, op den duur het stadscentrum te mijden, tenzij je écht iets nodig hebt dat alleen daar te koop is. Maar dan doe je dat gauw even vroeg in de ochtend, niet in de middag, wanneer de terrasjes op de markt vol zitten en je óók zo graag, al was het maar één glaasje wijn of bier, zou drinken, zorgeloos in de zon. Want die 5 euro heb je niet.
En dus wordt jouw wereld je huis, en je uitje de dichtstbijzijnde goedkope supermarkt. Meer van het leven zie je niet. Thuis probeer je krampachtig alles zo goed mogelijk in goede staat te houden. Want nieuw kopen kan je niet.
Ik zou het een veroordeling vinden.En ik kijk er dus heel anders tegenaan. De westermarkt maandag ochtend (stoffenmarkt) vind ik evengoed gezellig. En gewoon op een bankje zitten (in mijn geval rollator) en een slokje uit je zelf meegenomen fles neemt is net zo goed ontspanning als op die stoel met dat frisje van 3 euro.
Ik zie het punt niet zo, voel me niet minder en voel me zeker niet te kort gedaan.
Komt het dan toch neer op je eigen kijk op de wereld, dat je dat positief houd?
[...]
Ik heb het al eerder in dit draadje gepost, misschien is het je ontgaan.
Maar armoede is ook niet naar de verjaardag van je oma of moeder kunnen gaan, gewoon omdat die 60 kilometer verderop woont, het reisgeld 40 euro is en je dan nog niet eens een cadeautje hebt.
Armoede is je eigen verjaardag niet meer vieren, niet omdat je niet wilt, maar omdat je geen geld hebt voor een paar gebakjes en een paar goedkope flessen wijn, en dus zeg je heel stoer "ik geef niks om mijn verjaardag"...
Armoede is niet meer op bezoek gaan bij vrienden als ze een feestje hebben, omdat je geen geld hebt voor een bloemetje, en je eigenlijk geen behoorlijke kleding meer hebt om aan te trekken voor een feestje. Bovendien weet je dat je ze nooit terug kunt vragen en je wilt geen klaploper zijn. En dus bel je af met een smoesje.
Armoede is niet eens meer naar die tentoonstelling in je plaatselijke museum te kunnen gaan, ook al zou je graag willen. De 15 euro entree die dat kost, heb je niet, laat staan geld voor een kopje koffie ter plaatse.
Armoede is, op den duur het stadscentrum te mijden, tenzij je écht iets nodig hebt dat alleen daar te koop is. Maar dan doe je dat gauw even vroeg in de ochtend, niet in de middag, wanneer de terrasjes op de markt vol zitten en je óók zo graag, al was het maar één glaasje wijn of bier, zou drinken, zorgeloos in de zon. Want die 5 euro heb je niet.
En dus wordt jouw wereld je huis, en je uitje de dichtstbijzijnde goedkope supermarkt. Meer van het leven zie je niet. Thuis probeer je krampachtig alles zo goed mogelijk in goede staat te houden. Want nieuw kopen kan je niet.
Ik zou het een veroordeling vinden.En ik kijk er dus heel anders tegenaan. De westermarkt maandag ochtend (stoffenmarkt) vind ik evengoed gezellig. En gewoon op een bankje zitten (in mijn geval rollator) en een slokje uit je zelf meegenomen fles neemt is net zo goed ontspanning als op die stoel met dat frisje van 3 euro.
Ik zie het punt niet zo, voel me niet minder en voel me zeker niet te kort gedaan.
Komt het dan toch neer op je eigen kijk op de wereld, dat je dat positief houd?
vrijdag 22 januari 2016 om 20:43
Dank je, Pejeka. Ik zal de premies naar eer en geweten besteden 
Maar serieus. Daarom maak ik me ook boos om mensen als die Marij. Ik ben er zelf ook niet leuker op geworden naarmate het slechter ging, maar ik vind het onzin om dan meteen te katten op mensen die het beter hebben, hen graaiers te noemen en de hele dag mijn grote muil open te gooien.
Als zij en ik in een ander land woonden, hadden we allang onder een brug gelegen zonder enige kans er weer bovenop te komen. Ja, het is klote, ja, we zijn onze vrijheid kwijt, ja, ik woon in een huis met kale deuren en kozijnen (buitenkant doet de huurvereniging, binnenkant moet je toch echt zelf onderhouden en dat is door de vorige bewoners ook niet gedaan - maar het dak lekt niet, er komt warm water uit de kraan en we hebben ruimte en zelfs een tuin!), ja, mijn laatste nieuwe goede kleding is ook alweer 2 jaar geleden (maar tijdloos, nog steeds netjes en ik ben er retezuinig op, loop binnenshuis gewoon in een huispak om mijn goede goed te sparen).
(maar inderdaad, soms...)
Maar serieus. Daarom maak ik me ook boos om mensen als die Marij. Ik ben er zelf ook niet leuker op geworden naarmate het slechter ging, maar ik vind het onzin om dan meteen te katten op mensen die het beter hebben, hen graaiers te noemen en de hele dag mijn grote muil open te gooien.
Als zij en ik in een ander land woonden, hadden we allang onder een brug gelegen zonder enige kans er weer bovenop te komen. Ja, het is klote, ja, we zijn onze vrijheid kwijt, ja, ik woon in een huis met kale deuren en kozijnen (buitenkant doet de huurvereniging, binnenkant moet je toch echt zelf onderhouden en dat is door de vorige bewoners ook niet gedaan - maar het dak lekt niet, er komt warm water uit de kraan en we hebben ruimte en zelfs een tuin!), ja, mijn laatste nieuwe goede kleding is ook alweer 2 jaar geleden (maar tijdloos, nog steeds netjes en ik ben er retezuinig op, loop binnenshuis gewoon in een huispak om mijn goede goed te sparen).
(maar inderdaad, soms...)
vrijdag 22 januari 2016 om 20:50
quote:nina1966 schreef op 22 januari 2016 @ 20:43:
[...]
En ik kijk er dus heel anders tegenaan. De westermarkt maandag ochtend (stoffenmarkt) vind ik evengoed gezellig. En gewoon op een bankje zitten (in mijn geval rollator) en een slokje uit je zelf meegenomen fles neemt is net zo goed ontspanning als op die stoel met dat frisje van 3 euro.
Ik zie het punt niet zo, voel me niet minder en voel me zeker niet te kort gedaan.
Komt het dan toch neer op je eigen kijk op de wereld?Ja... en ook heel fijn om je oma niet meer te kunnen bezoeken, want het reisgeld is 40 euro en dat heb je niet. Of vrienden. Of mensen spontaan op een etentje kunnen uitnodigen met een gezellige avond na, want ook al serveer je gewoon stamppot, het kost toch al gauw 20 euro extra, mét alle hapjes en drankjes, en die heb je niet... enz...
[...]
En ik kijk er dus heel anders tegenaan. De westermarkt maandag ochtend (stoffenmarkt) vind ik evengoed gezellig. En gewoon op een bankje zitten (in mijn geval rollator) en een slokje uit je zelf meegenomen fles neemt is net zo goed ontspanning als op die stoel met dat frisje van 3 euro.
Ik zie het punt niet zo, voel me niet minder en voel me zeker niet te kort gedaan.
Komt het dan toch neer op je eigen kijk op de wereld?Ja... en ook heel fijn om je oma niet meer te kunnen bezoeken, want het reisgeld is 40 euro en dat heb je niet. Of vrienden. Of mensen spontaan op een etentje kunnen uitnodigen met een gezellige avond na, want ook al serveer je gewoon stamppot, het kost toch al gauw 20 euro extra, mét alle hapjes en drankjes, en die heb je niet... enz...
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 22 januari 2016 om 21:00
quote:nina1966 schreef op 22 januari 2016 @ 20:43:
[...]
En ik kijk er dus heel anders tegenaan. De westermarkt maandag ochtend (stoffenmarkt) vind ik evengoed gezellig. En gewoon op een bankje zitten (in mijn geval rollator) en een slokje uit je zelf meegenomen fles neemt is net zo goed ontspanning als op die stoel met dat frisje van 3 euro.
Ik zie het punt niet zo, voel me niet minder en voel me zeker niet te kort gedaan.
Komt het dan toch neer op je eigen kijk op de wereld, dat je dat positief houd?Volgens mij moet iedereen verhuizen naar Amsterdam, daar is altijd wel wat te doen. :facepalm:l Kan je nog met de stadspas Artis gratis bezoeken? Vroeger kon dat wel.
[...]
En ik kijk er dus heel anders tegenaan. De westermarkt maandag ochtend (stoffenmarkt) vind ik evengoed gezellig. En gewoon op een bankje zitten (in mijn geval rollator) en een slokje uit je zelf meegenomen fles neemt is net zo goed ontspanning als op die stoel met dat frisje van 3 euro.
Ik zie het punt niet zo, voel me niet minder en voel me zeker niet te kort gedaan.
Komt het dan toch neer op je eigen kijk op de wereld, dat je dat positief houd?Volgens mij moet iedereen verhuizen naar Amsterdam, daar is altijd wel wat te doen. :facepalm:l Kan je nog met de stadspas Artis gratis bezoeken? Vroeger kon dat wel.
