Entertainment
alle pijlers
Deel hier je spannendste avontuur ooit...
maandag 2 april 2012 om 20:51
Natuurlijk maken we allemaal spannende dingen mee in ons leven.
En achteraf kunnen we vaak om lachen of lijkt het allemaal wat minder sensationeel.
Ik maak weinig spannende dingen mee de laatste tijd maar ik weet dat er veel mensen zijn die ontzettend spannende dingen meemaken. Als jij graag je sensationele / spannende verhaal wilt delen, doe dat dan alsjeblieft hier.
En: Wat ging er door je heen?
En achteraf kunnen we vaak om lachen of lijkt het allemaal wat minder sensationeel.
Ik maak weinig spannende dingen mee de laatste tijd maar ik weet dat er veel mensen zijn die ontzettend spannende dingen meemaken. Als jij graag je sensationele / spannende verhaal wilt delen, doe dat dan alsjeblieft hier.
En: Wat ging er door je heen?
anoniem_63650ba5d08a4 wijzigde dit bericht op 02-04-2012 20:55
Reden: woordje toegevoegd.
Reden: woordje toegevoegd.
% gewijzigd
woensdag 4 april 2012 om 14:05
quote:Kapitein_Onderdeurtje schreef op 04 april 2012 @ 13:23:
[...]
Bedankt voor je verhaal en de tips.
De taxi bestuurder weet waarschijnlijk wel waar hij/zij je heen moet brengen. Als hij er niet snel tussen uit piept wanneer hij /zij als al dat bloed ziet. Ik ben trouwens ook wel nieuwsgierig hoe het met dat huisgenootje afgelopen is... heb je haar nog ooit terug gezien of is terug naar Azie gerend, vergelijkbaar met Forest Gump maar dan op dubbele snelheid
Is het verder helemaal goed gekomen met je arm?Mijn hand (het was niet mijn arm, zo erg was het nu ook weer niet) zit er nog aan . Ik heb een litteken, maar dat ziet er in combinatie met het bijbehorende verhaal wel stoer uit. Mijn huisgenote is wel weer teruggekomen, maar ze bleef angstig naar mijn verbonden hand kijken (alsof die opeens heel enge David_Cronenberg-achtige dingen zou gaan doen).
[...]
Bedankt voor je verhaal en de tips.
De taxi bestuurder weet waarschijnlijk wel waar hij/zij je heen moet brengen. Als hij er niet snel tussen uit piept wanneer hij /zij als al dat bloed ziet. Ik ben trouwens ook wel nieuwsgierig hoe het met dat huisgenootje afgelopen is... heb je haar nog ooit terug gezien of is terug naar Azie gerend, vergelijkbaar met Forest Gump maar dan op dubbele snelheid
Is het verder helemaal goed gekomen met je arm?Mijn hand (het was niet mijn arm, zo erg was het nu ook weer niet) zit er nog aan . Ik heb een litteken, maar dat ziet er in combinatie met het bijbehorende verhaal wel stoer uit. Mijn huisgenote is wel weer teruggekomen, maar ze bleef angstig naar mijn verbonden hand kijken (alsof die opeens heel enge David_Cronenberg-achtige dingen zou gaan doen).
woensdag 4 april 2012 om 14:08
Ik heb familie in Florida en daar gingen we met wat familie van hier in de zomer wel eens naartoe op vakantie.
Op een avond zaten we buiten te BBQen en toen trok de lucht dicht. "Ohhh" zei mijn Amerikaanse oom "dat is waarschijnlijk een onweerbui, trekt zo weer over"
Dat was altijd gaaf, die onweer en regenbuien, die duren maar 10 min in alle heftigheid en daarna schijnt de zon weer.
Het begon te waaien, en te waaien.. Alle dieren 'vluchtten' bij ons onder de overkapping op de veranda in de tuin ( met dieren bedoel ik hagedissen, en zelfs een gordeldier zagen we)
Mijn oom keek naar de lucht en zei: "We kunnen beter naar de schuilkelder gaan.."
Nog geen 5 minuten later ging er een soort luchtalarm af en was het ineens ontzettend hard aan het regenen, hagelen, waaien, alles. Wij met de hele familie die kelder in. Mijn oom wilde nog wat luiken sluiten voor de ramen maar dat ging al bijna niet meer zo hard waaide het. Het buurjongetje was buiten aan het spelen en ging bij ons de schuilkelder in. De hond werd onder de arm van mijn tante geklemd en de kelder in gegooid zowat.
Met 3 man trokken ze de luiken van de kelder dicht en daar zit je dan met zijn allen. Wat een lawaai zeg, ik was doodsbang, ik zal een jaar of 12 geweest zijn.
We hebben er een half uur gezeten. Toen we eruit kwamen lag álles overhoop.
Een orkaan was over de wijk heen getrokken. Alles was overhoop en er waren dingen verwoest, en vooral de paniek zal me altijd bijblijven. Iedereen rende door elkaar heen, greep alles bij elkaar. En dat beeld van mijn vader met mijn twee ooms om dat luik van de kelder dicht te trekken.... Poeh.
De buurvrouw was compleet overstuur omdat ze haar zoon kwijt was, en was gelijk bij ons komen kijken of haar zoon bij ons in de kelder was. En dat was gelukkig zo.
Op een avond zaten we buiten te BBQen en toen trok de lucht dicht. "Ohhh" zei mijn Amerikaanse oom "dat is waarschijnlijk een onweerbui, trekt zo weer over"
Dat was altijd gaaf, die onweer en regenbuien, die duren maar 10 min in alle heftigheid en daarna schijnt de zon weer.
Het begon te waaien, en te waaien.. Alle dieren 'vluchtten' bij ons onder de overkapping op de veranda in de tuin ( met dieren bedoel ik hagedissen, en zelfs een gordeldier zagen we)
Mijn oom keek naar de lucht en zei: "We kunnen beter naar de schuilkelder gaan.."
Nog geen 5 minuten later ging er een soort luchtalarm af en was het ineens ontzettend hard aan het regenen, hagelen, waaien, alles. Wij met de hele familie die kelder in. Mijn oom wilde nog wat luiken sluiten voor de ramen maar dat ging al bijna niet meer zo hard waaide het. Het buurjongetje was buiten aan het spelen en ging bij ons de schuilkelder in. De hond werd onder de arm van mijn tante geklemd en de kelder in gegooid zowat.
Met 3 man trokken ze de luiken van de kelder dicht en daar zit je dan met zijn allen. Wat een lawaai zeg, ik was doodsbang, ik zal een jaar of 12 geweest zijn.
We hebben er een half uur gezeten. Toen we eruit kwamen lag álles overhoop.
Een orkaan was over de wijk heen getrokken. Alles was overhoop en er waren dingen verwoest, en vooral de paniek zal me altijd bijblijven. Iedereen rende door elkaar heen, greep alles bij elkaar. En dat beeld van mijn vader met mijn twee ooms om dat luik van de kelder dicht te trekken.... Poeh.
De buurvrouw was compleet overstuur omdat ze haar zoon kwijt was, en was gelijk bij ons komen kijken of haar zoon bij ons in de kelder was. En dat was gelukkig zo.
donderdag 5 april 2012 om 10:26
quote:Kapitein_Onderdeurtje schreef op 05 april 2012 @ 08:39:
Sensationeel, die belevenissen waar je het hart in de keel had. Nou ja, achteraf gezien dan. En voor sommigen helaas ook traumatisch. Maar desalniettemin interessant. En een uitlaatklep.
Bedankt voor de verhalen die ik geboeid heb zitten lezen, net als anderen hoop ik.
Kennelijk zijn we door de spannende verhalen heen. Het is ook wel genoeg zo denk ik. Maar voeg gerust nog een verhaal toe hoor!
Sensationeel, die belevenissen waar je het hart in de keel had. Nou ja, achteraf gezien dan. En voor sommigen helaas ook traumatisch. Maar desalniettemin interessant. En een uitlaatklep.
Bedankt voor de verhalen die ik geboeid heb zitten lezen, net als anderen hoop ik.
Kennelijk zijn we door de spannende verhalen heen. Het is ook wel genoeg zo denk ik. Maar voeg gerust nog een verhaal toe hoor!
vrijdag 6 april 2012 om 11:26
Ben in een buitenwijk van een grote franse stad bijna overvallen in de auto. We hadden een afslag verkeerd genomen en we kwamen in een algerijnse wijk. Ik las de kaart en vriendin reed. Op een gegeven moment stond er iemand voor de auto en werd mijn deur open getrokken. Ik trok in een reflex de deur dicht en vriendin op de automatische vergrendeling. Gas gegeven en doorgereden. Helaas in een doodlopende straat met glas en spijkers. Snel gestopt omgedraaid en we moesten weer langs die jongens. Er werd op het dak geslagen en tegen de auto getrapt. Voetafdrukken stonden in de auto. Was best spannend.
vrijdag 6 april 2012 om 17:25
Oh god ik heb heel veel verhalen want ik ben a) heel onhandig en heb b) totaal geen richtingsgevoel. Ik verdwaal dus zelfs nog in de stad waar ik al 26 jaar woon.
Zo ging ik bijvoorbeeld met school op werkweek naar de Ardennen. Ik was al in de rivier gevallen tijdens een wandeling en mijn humeur was al flink onder nul. En tot overmaat van ramp kondigde de leiding ook aan dat we 's avonds een leuk spel zouden doen in het bos.
Wij daarheen en we speelden een soort smokkelspel. Met veel moeite wist ik de eerste keer heen en weer te lopen en terwijl ik mijn buit afgaf zei ik al dat ik bijna verdwaald was. Het voorstel dat ik dan maar even bij de leerkracht moest wachten sloeg ik in de wind 'want ik kon dit heus ook wel'.
Ik wandelde en wandelde.. en wandelde en wandelde en opeens hoorde ik niks meer. Geen stemmen, geen fluitjes, niks. En ik herkende de paden ook niet meer want het was rond elf uur 's avonds en hartstikke donker.
En daar stond ik dan. Zonder mobiele telefoon, geen flauw idee waar ik was, niks.
Ik heb vijf minuten in paniek rondjes gelopen, gehuild en geschreeuwd, overwogen om op de grond te gaan slapen maar uiteindelijk ben ik gaan zoeken naar lampen. En ik zag ergens een stuk verderop een autoweg.. Dus ik ben die kant op gelopen en kwam terecht op een weggetje waar twee huizen op stonden waar blijkbaar niemand thuis was. Ik heb op de ramen geklopt, aangebeld etc maar niks.
Na een half uur kwam er één auto langs. Het bleek een oudere, Duitse meneer te zijn. Ik heb even staan twijfelen maar besloot toch in te stappen.
Gelukkig voor mij was het een heel vriendelijke man die met me naar het politiebureau reed. Daar was echter geen politie dus heeft hij me afgezet bij een café ergens in een dorp waar ik midden in de nacht mijn ouders wakker heb gebeld met de woorden 'ik geloof dat ik een beetje een probleem heb'. Tien minuten later kwam de politie me met sirene ophalen
Zo ging ik bijvoorbeeld met school op werkweek naar de Ardennen. Ik was al in de rivier gevallen tijdens een wandeling en mijn humeur was al flink onder nul. En tot overmaat van ramp kondigde de leiding ook aan dat we 's avonds een leuk spel zouden doen in het bos.
Wij daarheen en we speelden een soort smokkelspel. Met veel moeite wist ik de eerste keer heen en weer te lopen en terwijl ik mijn buit afgaf zei ik al dat ik bijna verdwaald was. Het voorstel dat ik dan maar even bij de leerkracht moest wachten sloeg ik in de wind 'want ik kon dit heus ook wel'.
Ik wandelde en wandelde.. en wandelde en wandelde en opeens hoorde ik niks meer. Geen stemmen, geen fluitjes, niks. En ik herkende de paden ook niet meer want het was rond elf uur 's avonds en hartstikke donker.
En daar stond ik dan. Zonder mobiele telefoon, geen flauw idee waar ik was, niks.
Ik heb vijf minuten in paniek rondjes gelopen, gehuild en geschreeuwd, overwogen om op de grond te gaan slapen maar uiteindelijk ben ik gaan zoeken naar lampen. En ik zag ergens een stuk verderop een autoweg.. Dus ik ben die kant op gelopen en kwam terecht op een weggetje waar twee huizen op stonden waar blijkbaar niemand thuis was. Ik heb op de ramen geklopt, aangebeld etc maar niks.
Na een half uur kwam er één auto langs. Het bleek een oudere, Duitse meneer te zijn. Ik heb even staan twijfelen maar besloot toch in te stappen.
Gelukkig voor mij was het een heel vriendelijke man die met me naar het politiebureau reed. Daar was echter geen politie dus heeft hij me afgezet bij een café ergens in een dorp waar ik midden in de nacht mijn ouders wakker heb gebeld met de woorden 'ik geloof dat ik een beetje een probleem heb'. Tien minuten later kwam de politie me met sirene ophalen
vrijdag 6 april 2012 om 17:34
Verhaal van een oud-klasgenootje:
We gingen met de 3e klassen op werkweek.
Groep 1 zou gaan abseilen, groep 2 iets anders. Ik zat bij de groep 2.
Alles leuk en aardig, totdat ik opzij keek, naar het pad wat omhoog liep. Ik zag klasgenootje aan komen lopen en wilde al enthousiast begroeten... totdat ik d'r knie zag. Zó'n snee, net onder de knie.
Ze was gevallen op een steen.
Ik vond het allemaal erg interessant (toen al ), had nog nooit zo'n groot gat gezien. Het bloedde niet heel erg, vond ik wat vreemd.
Zij moest naar het ziekenhuis, het werd gehecht en ze kreeg verband.
Helaas mochten wij niet meer abseilen, dat vond ik toen (14/15 jaar) heel stom.
We gingen met de 3e klassen op werkweek.
Groep 1 zou gaan abseilen, groep 2 iets anders. Ik zat bij de groep 2.
Alles leuk en aardig, totdat ik opzij keek, naar het pad wat omhoog liep. Ik zag klasgenootje aan komen lopen en wilde al enthousiast begroeten... totdat ik d'r knie zag. Zó'n snee, net onder de knie.
Ze was gevallen op een steen.
Ik vond het allemaal erg interessant (toen al ), had nog nooit zo'n groot gat gezien. Het bloedde niet heel erg, vond ik wat vreemd.
Zij moest naar het ziekenhuis, het werd gehecht en ze kreeg verband.
Helaas mochten wij niet meer abseilen, dat vond ik toen (14/15 jaar) heel stom.
vrijdag 6 april 2012 om 20:46
Ik was bijna negentien, en ging de weekenden altijd uit, wat in die tijd (eind jaren 80) 'stappen' werd genoemd.
Ik had geen vast vriendje, maar wel veel mannelijke kennissen.
Het stappen gebeurde niet in de plaats waar ik woonde, maar er moest wel een aantal kilometers voor worden afgelegd, hetzij met de bus, maar meestal spraken we af met iemand met een auto, we kwamen er wel, en hoefden niet met de laatste bus weer mee terug.
Een familielid die vlakbij de discotheek woonde, ging voor een aantal weken met vakantie, en bood mij aan om in die periode in haar huisje te wonen.
Ik vond dat te gek, en gelijk belde ik mijn vriendinnen om te vertellen dat we drie weekenden vlakbij onze favoriete uitgaansgelegenheid konden doorbrengen.
Maar... alle drie de weekenden konden ze alletwee niet.
Ik was teleurgesteld, maar dat zou toch niet betekenen dat ik zelf niet zou kunnen gaan?
Er waren bekenden genoeg, die zou ik wel zien als ik binnen was.
De eerstvolgende zaterdagavond maakte ik me klaar om uit te gaan, volgens het gewoonlijke ritueel, uitgebreid douchen, aankleden optutten en gáán.
Wel apart was dit, ik hoefde op mijn hele hoge hakken maar een paar honderd meter te lopen en daar was ik!
Eenmaal binnen keek ik rond, en ik zag echt helemaal geen bekende gezichten. Waar waren ze in vredesnaam? Ik bestelde een drankje en zette me op een barkruk.
Keek rond.
Zag een man type á la Brian Ferry, wat ik in die tijd wel lekker vond. Lekker zwoel, beetje exotisch... let's stick together..come on, come on, let's stick together..
...hij zag mij ook, kwam naar me toe en begon een babbeltje. Ik vond hem leuk. Hij flirtte een beetje. Het was niet meer zo erg dat ik geen bekenden zag eigenlijk. Wel jammer dat mijn vriendinnen er niet waren, dat hadden ze moeten meemaken!
Hij was nederlands maar sprak met een buitenlands accent, blank, maar van een eiland ver weg. We praatten over werk, wat ik deed, en toen ik het hem vroeg zei hij alleen maar 'dat hij geld van geld maakte'.
Ergens vond ik dat onprettig klinken en voelde niet de behoefte om door te vragen. Ik begon een beetje te twijfelen, kreeg een beetje een onbehaaglijk gevoel.
Ik nam de laatste slok van mijn drankje en dacht dat het tijd werd om weer eens verder te gaan (gelukkig zag ik een van mijn mannelijke kennissen, ik dacht dat ik wel even met hem de dansvloer op zou kunnen gaan), dus ik zette mijn glas neer, en meteen knipte (echt waar) Brian de 2e met zijn vingers, wees naar mijn lege glas en liet de barman er weer eentje neerzetten, dit zonder aan mij te vragen of ik uberhaupt nog wilde.
Ik bleef dus zitten, had het gevoel niet weg te kunnen.
Toen zei hij dat ik voor hem kon werken, daar op dat eiland. Hij vroeg of me dat niet wat leek, altijd zomer, strand, de zee, en goed geld verdienen. Hij zou mijn ticket betalen, ik zou het hem later terug betalen, want ik zou goed gaan verdienen.
Hij lachte naar me breed, en wat zag ik daar in een van zijn mondhoeken? Een gouden tand. En terwijl hij lachte deed hij zijn jasje uit. Eronder droeg hij een t-shirt met barettamouwtjes, ik zag een paar enorme gespierde armen, en hij was op die bollen aan beide kanten indrukwekkend getatoueerd. (nu is dat veel algemener, maar in die tijd was het echt wel iets bijzonders.
Daarmee was mijn onderwereld-beeld ineens compleet.
Waren het drugs of was het de bedoeling dat ik de hoer ging spelen ver van huis?
Weg moest ik, weg.
Of ik mee ging een stukje rijden, hij beschreef de sportwagen die hij had. Hij vertelde me in welk hotel hij logeerde. We zouden daar heen gaan, stelde hij voor, daar iets drinken en dan fijn een stukje rijden.
Ammenooitniet.
'Ik moet even naar het toilet..', gleed ik van mijn barkruk af, ik zou naar het toilet, en op de weg terug me bij mijn kennis voegen, hem vragen bij me te blijven en hem te vertellen wat er speelde.
Maar hij liep met me mee naar het toilet en posteerde zich naast de deur, wachtte tot ik klaar was.
Ik heb me nog nooit zo benauwd gevoeld en probeerde koortsachtig te bedenken hoe ik van hem af moest komen, en ik besloot toch gewoon te zeggen dat ik even naar iemand toe zou lopen die ik kende.
En dat deed ik. Ik begroette mijn kennis die op dat moment ook even in gesprek was, dus ik kon hem niet gelijk inlichten, maar toen de gelegenheid daar was, stond mijn schaduw ineens weer naast me, legde zijn hand op mijn schouder.
Mijn kennis keek me aan met een vragende blik, en ik probeerde veelbetekenend terug te kijken, maar wel voorzichtig.
Te voorzichtig, want de hint werd niet begrepen.
Sterker nog, iets ergers had hij niet kunnen zeggen:'Nou Perel, hoe bevalt het nou zo in het huisje van je tante in je eentje?'.
Fout. Fout. Fout.
Het enige dat ik kon verzinnen was nog een keer naar het toilet moeten, ik had nog een plannetje, een laatste manier om letterlijk te vluchten.
Ik legde dus mijn hand op de arm van Brian en fluisterde hem toe dat ik wéér naar het toilet moest,'wacht even hier..'.
Waarschijnlijk dacht hij nu wel dat ik buikloop had of i.d. maar dat kwam me eigenlijk alleen maar gunstig uit.
In werkelijkheid was ik van plan om niet naar het toilet te gaan, maar als de wiedeweerga mijn jas uit de garderobe te plukken en hem te smeren.
En dat is precies wat ik gedaan heb.
Ik was zo blij toen ik eenmaal in het huisje was en de deur achter me dicht had. Alleen was het hotel waar hij logeerde ook vlak in de buurt, en was ik de weken erna erg bang hem tegen te komen, en ook was ik heel alert op sportauto's in de kleur die hij genoemd had.
De andere twee weekenden ben ik niet meer uitgeweest, en ik was blij toen die weken om waren.
Later dat jaar ben ik uiteindelijk wel uit huis gegaan en zelfstandig gaan wonen, want dat was me trouwens wel heel goed bevallen.
Dit was een van de spannendste dingen die ik - alleen - heb meegemaakt.
Wat een lang verhaal is het geworden.
Het zou me nu trouwens niet meer gebeuren, ik herken de types nu wel.
Het leek eigenlijk wel een beetje loverboy-achtig.
Ik had geen vast vriendje, maar wel veel mannelijke kennissen.
Het stappen gebeurde niet in de plaats waar ik woonde, maar er moest wel een aantal kilometers voor worden afgelegd, hetzij met de bus, maar meestal spraken we af met iemand met een auto, we kwamen er wel, en hoefden niet met de laatste bus weer mee terug.
Een familielid die vlakbij de discotheek woonde, ging voor een aantal weken met vakantie, en bood mij aan om in die periode in haar huisje te wonen.
Ik vond dat te gek, en gelijk belde ik mijn vriendinnen om te vertellen dat we drie weekenden vlakbij onze favoriete uitgaansgelegenheid konden doorbrengen.
Maar... alle drie de weekenden konden ze alletwee niet.
Ik was teleurgesteld, maar dat zou toch niet betekenen dat ik zelf niet zou kunnen gaan?
Er waren bekenden genoeg, die zou ik wel zien als ik binnen was.
De eerstvolgende zaterdagavond maakte ik me klaar om uit te gaan, volgens het gewoonlijke ritueel, uitgebreid douchen, aankleden optutten en gáán.
Wel apart was dit, ik hoefde op mijn hele hoge hakken maar een paar honderd meter te lopen en daar was ik!
Eenmaal binnen keek ik rond, en ik zag echt helemaal geen bekende gezichten. Waar waren ze in vredesnaam? Ik bestelde een drankje en zette me op een barkruk.
Keek rond.
Zag een man type á la Brian Ferry, wat ik in die tijd wel lekker vond. Lekker zwoel, beetje exotisch... let's stick together..come on, come on, let's stick together..
...hij zag mij ook, kwam naar me toe en begon een babbeltje. Ik vond hem leuk. Hij flirtte een beetje. Het was niet meer zo erg dat ik geen bekenden zag eigenlijk. Wel jammer dat mijn vriendinnen er niet waren, dat hadden ze moeten meemaken!
Hij was nederlands maar sprak met een buitenlands accent, blank, maar van een eiland ver weg. We praatten over werk, wat ik deed, en toen ik het hem vroeg zei hij alleen maar 'dat hij geld van geld maakte'.
Ergens vond ik dat onprettig klinken en voelde niet de behoefte om door te vragen. Ik begon een beetje te twijfelen, kreeg een beetje een onbehaaglijk gevoel.
Ik nam de laatste slok van mijn drankje en dacht dat het tijd werd om weer eens verder te gaan (gelukkig zag ik een van mijn mannelijke kennissen, ik dacht dat ik wel even met hem de dansvloer op zou kunnen gaan), dus ik zette mijn glas neer, en meteen knipte (echt waar) Brian de 2e met zijn vingers, wees naar mijn lege glas en liet de barman er weer eentje neerzetten, dit zonder aan mij te vragen of ik uberhaupt nog wilde.
Ik bleef dus zitten, had het gevoel niet weg te kunnen.
Toen zei hij dat ik voor hem kon werken, daar op dat eiland. Hij vroeg of me dat niet wat leek, altijd zomer, strand, de zee, en goed geld verdienen. Hij zou mijn ticket betalen, ik zou het hem later terug betalen, want ik zou goed gaan verdienen.
Hij lachte naar me breed, en wat zag ik daar in een van zijn mondhoeken? Een gouden tand. En terwijl hij lachte deed hij zijn jasje uit. Eronder droeg hij een t-shirt met barettamouwtjes, ik zag een paar enorme gespierde armen, en hij was op die bollen aan beide kanten indrukwekkend getatoueerd. (nu is dat veel algemener, maar in die tijd was het echt wel iets bijzonders.
Daarmee was mijn onderwereld-beeld ineens compleet.
Waren het drugs of was het de bedoeling dat ik de hoer ging spelen ver van huis?
Weg moest ik, weg.
Of ik mee ging een stukje rijden, hij beschreef de sportwagen die hij had. Hij vertelde me in welk hotel hij logeerde. We zouden daar heen gaan, stelde hij voor, daar iets drinken en dan fijn een stukje rijden.
Ammenooitniet.
'Ik moet even naar het toilet..', gleed ik van mijn barkruk af, ik zou naar het toilet, en op de weg terug me bij mijn kennis voegen, hem vragen bij me te blijven en hem te vertellen wat er speelde.
Maar hij liep met me mee naar het toilet en posteerde zich naast de deur, wachtte tot ik klaar was.
Ik heb me nog nooit zo benauwd gevoeld en probeerde koortsachtig te bedenken hoe ik van hem af moest komen, en ik besloot toch gewoon te zeggen dat ik even naar iemand toe zou lopen die ik kende.
En dat deed ik. Ik begroette mijn kennis die op dat moment ook even in gesprek was, dus ik kon hem niet gelijk inlichten, maar toen de gelegenheid daar was, stond mijn schaduw ineens weer naast me, legde zijn hand op mijn schouder.
Mijn kennis keek me aan met een vragende blik, en ik probeerde veelbetekenend terug te kijken, maar wel voorzichtig.
Te voorzichtig, want de hint werd niet begrepen.
Sterker nog, iets ergers had hij niet kunnen zeggen:'Nou Perel, hoe bevalt het nou zo in het huisje van je tante in je eentje?'.
Fout. Fout. Fout.
Het enige dat ik kon verzinnen was nog een keer naar het toilet moeten, ik had nog een plannetje, een laatste manier om letterlijk te vluchten.
Ik legde dus mijn hand op de arm van Brian en fluisterde hem toe dat ik wéér naar het toilet moest,'wacht even hier..'.
Waarschijnlijk dacht hij nu wel dat ik buikloop had of i.d. maar dat kwam me eigenlijk alleen maar gunstig uit.
In werkelijkheid was ik van plan om niet naar het toilet te gaan, maar als de wiedeweerga mijn jas uit de garderobe te plukken en hem te smeren.
En dat is precies wat ik gedaan heb.
Ik was zo blij toen ik eenmaal in het huisje was en de deur achter me dicht had. Alleen was het hotel waar hij logeerde ook vlak in de buurt, en was ik de weken erna erg bang hem tegen te komen, en ook was ik heel alert op sportauto's in de kleur die hij genoemd had.
De andere twee weekenden ben ik niet meer uitgeweest, en ik was blij toen die weken om waren.
Later dat jaar ben ik uiteindelijk wel uit huis gegaan en zelfstandig gaan wonen, want dat was me trouwens wel heel goed bevallen.
Dit was een van de spannendste dingen die ik - alleen - heb meegemaakt.
Wat een lang verhaal is het geworden.
Het zou me nu trouwens niet meer gebeuren, ik herken de types nu wel.
Het leek eigenlijk wel een beetje loverboy-achtig.
zondag 8 april 2012 om 09:02
Een steekpartij op het Bijlmerplein. Ik had een soll. gesprek gehad en had daar met mijn toenmalige vriend afgesproken om even koffie te drinken.
Ik zie een meisje op de grond liggen, jongen er bovenop terwijl zijn arm omhoog en omlaag beweegt. In 1e instantie dacht ik dat hij haar sloeg. Tot ik een groot mes uit z'n handen zag vallen waarvan het lemmet helemaal was verbogen door de kracht waarmee hij het meisje had gestoken.
Mijn brein registreerde dit maar het drong gewoon niet echt tot me door wat ik zag. Het besef kwam pas toen een beveiliger bovenop hem dook.
Ik heb nog lang dat beeld van het grote verbogen mes dat op straat lag op mijn netvlies gehad.
Het feit dat hij dat in haar had gestoken vond en vind ik niet te bevatten...
Dit speelde in de pré-internet tijd dus ik heb nooit geweten of dit meisje het überhaupt heeft overleefd.
Ik zie een meisje op de grond liggen, jongen er bovenop terwijl zijn arm omhoog en omlaag beweegt. In 1e instantie dacht ik dat hij haar sloeg. Tot ik een groot mes uit z'n handen zag vallen waarvan het lemmet helemaal was verbogen door de kracht waarmee hij het meisje had gestoken.
Mijn brein registreerde dit maar het drong gewoon niet echt tot me door wat ik zag. Het besef kwam pas toen een beveiliger bovenop hem dook.
Ik heb nog lang dat beeld van het grote verbogen mes dat op straat lag op mijn netvlies gehad.
Het feit dat hij dat in haar had gestoken vond en vind ik niet te bevatten...
Dit speelde in de pré-internet tijd dus ik heb nooit geweten of dit meisje het überhaupt heeft overleefd.
zondag 8 april 2012 om 09:32
Mijn 2e vlucht in mijn leven, van tunesie naar amsterdam. Een man voor mij kreeg ruzie met een man achter mij. Veel vloeken en tieren over mijn hoofd heen en vervolgens gingen ze met elkaar op de vuist. Doodsbang was ik. Vond het vreselijk.
De beide heren werden opgewacht diir de KM op schiphol.
De beide heren werden opgewacht diir de KM op schiphol.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
zondag 8 april 2012 om 09:40
Schabolleke, die gids heeft jullie wel mooi de stuipen op het lijf gejaagd met dat verhaal over dat teruggevonden dijbeen Er komen daar inderdaad haaien voor dus ik zou er ook niet gaan zwemmen bij dat weer, maar het verhaal over de door een haai verslonden vrouw heeft hij er toch echt bij verzonnen!
Ga in therapie!
zondag 8 april 2012 om 22:06
Ik woonde ooit een tijdje in Parijs. Op een doordeweekse donderdag stond ik bij de kassa te wachten, toen er twee mannen met helmen op en getrokken vuurwapens de kassala leeg kwamen halen.
Het gekke was eigenlijk vooral dat iedereen (ik ook) heel rustig reageerde. Het leek wel een film, maar dan zonder paniek. Toen de mannen weer weg waren werd iedereen gevraagd zijn boodschappen terug te leggen en de supermarkt te verlaten. Toen ik dit, toch wel een beetje geschrokken, tegen mijn huisgenoten vertelde, reageerden zij ook alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Het gekke was eigenlijk vooral dat iedereen (ik ook) heel rustig reageerde. Het leek wel een film, maar dan zonder paniek. Toen de mannen weer weg waren werd iedereen gevraagd zijn boodschappen terug te leggen en de supermarkt te verlaten. Toen ik dit, toch wel een beetje geschrokken, tegen mijn huisgenoten vertelde, reageerden zij ook alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
maandag 9 april 2012 om 12:57
Mijn man (toen nog vriend) en ik gingen naar Istanbul.
Was net een week nadat dat vliegtuig van Turkish Airlines was neegestort dus iedereen zat me al op te fokken.
Vakantie was super, alleen kreeg ik de op een na laatste dag voedselvergiftiging.
Heb de laatste dag niks gegeten, was ook niet verstandig want elke slok water wou er gelijk weer uit, laat staan vast voedsel.
Rit naar het vliegveld duurde 3 kwartier en ik stond stijf van de stress en Turkse imodium.
Eenmaal in het vliegtuig voelde ik me vreselijk.
We stegen op, waren net even op weg, toen we een keiharde knal hoorden en een flits.
Grote paniek, mensen om ons heen begonnen te bidden en huilen.
En ik zit daar maar, met een plastic zak op schoot, in mezelf te bidden dat ik niet van me af zou kotsen/kakken.
Na een tijdje werd er omgeroepen dat de bliksem in de vleugel was geslagen, dat ze niet wisten of de motoren geraakt waren en dat we terugmoesten naar Istanbul.
We vlogen boven water en gingen steeds lager.
We zagen gewoon de golven, een boot met vissers, waarvan je gewoon het gezicht goed kon zien, die verschrikt omhoog keken.
Dat zal ik nooit vergeten.
Ik vroeg aan mijn (altijd rustige kalme) man, of we dood zouden gaan. En hij zei na een korte stilte '...ik weet het niet...'
Dat maakte me ook niet kalmer haha.
Uiteindelijk kwamen we weer aan op het vliegveld, waar we in een busje terug werden gebracht.
Ik voelde alle spanning/eten eruit komen en heb midden in die bus alsnog mijn plastic tasje volgekotst.
En mijn man maar tegen iedereen 'dat komt door de stress'..
We kregen gelukkig vrij snel een nieuw vliegtuig.
Ik ben nog nooit zo blij geweest om weer in Nederland te komen, mijn ouders te zien en thuis op de bank te liggen.
(Ben nog 5 dagen ziek geweest, op een gegeven moment begon ik bloed te kotsen en at ik helemaal maar niks. Ben 8 kilo afgevallen, wat opzich nog best knap was omdat we de eerste dagen onszelf ongans hebben gevreten).
Was net een week nadat dat vliegtuig van Turkish Airlines was neegestort dus iedereen zat me al op te fokken.
Vakantie was super, alleen kreeg ik de op een na laatste dag voedselvergiftiging.
Heb de laatste dag niks gegeten, was ook niet verstandig want elke slok water wou er gelijk weer uit, laat staan vast voedsel.
Rit naar het vliegveld duurde 3 kwartier en ik stond stijf van de stress en Turkse imodium.
Eenmaal in het vliegtuig voelde ik me vreselijk.
We stegen op, waren net even op weg, toen we een keiharde knal hoorden en een flits.
Grote paniek, mensen om ons heen begonnen te bidden en huilen.
En ik zit daar maar, met een plastic zak op schoot, in mezelf te bidden dat ik niet van me af zou kotsen/kakken.
Na een tijdje werd er omgeroepen dat de bliksem in de vleugel was geslagen, dat ze niet wisten of de motoren geraakt waren en dat we terugmoesten naar Istanbul.
We vlogen boven water en gingen steeds lager.
We zagen gewoon de golven, een boot met vissers, waarvan je gewoon het gezicht goed kon zien, die verschrikt omhoog keken.
Dat zal ik nooit vergeten.
Ik vroeg aan mijn (altijd rustige kalme) man, of we dood zouden gaan. En hij zei na een korte stilte '...ik weet het niet...'
Dat maakte me ook niet kalmer haha.
Uiteindelijk kwamen we weer aan op het vliegveld, waar we in een busje terug werden gebracht.
Ik voelde alle spanning/eten eruit komen en heb midden in die bus alsnog mijn plastic tasje volgekotst.
En mijn man maar tegen iedereen 'dat komt door de stress'..
We kregen gelukkig vrij snel een nieuw vliegtuig.
Ik ben nog nooit zo blij geweest om weer in Nederland te komen, mijn ouders te zien en thuis op de bank te liggen.
(Ben nog 5 dagen ziek geweest, op een gegeven moment begon ik bloed te kotsen en at ik helemaal maar niks. Ben 8 kilo afgevallen, wat opzich nog best knap was omdat we de eerste dagen onszelf ongans hebben gevreten).
maandag 9 april 2012 om 13:07
quote:Vl43inder schreef op 02 april 2012 @ 21:09:
In China gaan slapen wetende dat er een enorme spin in de kamer zit. We vroegen ons af of we 'm eerst als een hondje hadden moeten uitlaten ofzo.
. Ieuwwwwww....ik zou werkelijk geen oog hebben dichtgedaan.
In China gaan slapen wetende dat er een enorme spin in de kamer zit. We vroegen ons af of we 'm eerst als een hondje hadden moeten uitlaten ofzo.
. Ieuwwwwww....ik zou werkelijk geen oog hebben dichtgedaan.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 9 april 2012 om 13:11
quote:Kuzu schreef op 09 april 2012 @ 12:57:
Mijn man (toen nog vriend) en ik gingen naar Istanbul.
Was net een week nadat dat vliegtuig van Turkish Airlines was neegestort dus iedereen zat me al op te fokken.
Vakantie was super, alleen kreeg ik de op een na laatste dag voedselvergiftiging.
Heb de laatste dag niks gegeten, was ook niet verstandig want elke slok water wou er gelijk weer uit, laat staan vast voedsel.
Rit naar het vliegveld duurde 3 kwartier en ik stond stijf van de stress en Turkse imodium.
Eenmaal in het vliegtuig voelde ik me vreselijk.
We stegen op, waren net even op weg, toen we een keiharde knal hoorden en een flits.
Grote paniek, mensen om ons heen begonnen te bidden en huilen.
En ik zit daar maar, met een plastic zak op schoot, in mezelf te bidden dat ik niet van me af zou kotsen/kakken.
Na een tijdje werd er omgeroepen dat de bliksem in de vleugel was geslagen, dat ze niet wisten of de motoren geraakt waren en dat we terugmoesten naar Istanbul.
We vlogen boven water en gingen steeds lager.
We zagen gewoon de golven, een boot met vissers, waarvan je gewoon het gezicht goed kon zien, die verschrikt omhoog keken.
Dat zal ik nooit vergeten.
Ik vroeg aan mijn (altijd rustige kalme) man, of we dood zouden gaan. En hij zei na een korte stilte '...ik weet het niet...'
Dat maakte me ook niet kalmer haha.
Uiteindelijk kwamen we weer aan op het vliegveld, waar we in een busje terug werden gebracht.
Ik voelde alle spanning/eten eruit komen en heb midden in die bus alsnog mijn plastic tasje volgekotst.
En mijn man maar tegen iedereen 'dat komt door de stress'..
We kregen gelukkig vrij snel een nieuw vliegtuig.
Ik ben nog nooit zo blij geweest om weer in Nederland te komen, mijn ouders te zien en thuis op de bank te liggen.
(Ben nog 5 dagen ziek geweest, op een gegeven moment begon ik bloed te kotsen en at ik helemaal maar niks. Ben 8 kilo afgevallen, wat opzich nog best knap was omdat we de eerste dagen onszelf ongans hebben gevreten).
Jee, wat heftig. En durf je nog te vliegen nu?
Vooral dat boven het water vliegen en dan zien dat de vissers omhoog kijken dat zie ik echt zo voor me.
Mijn man (toen nog vriend) en ik gingen naar Istanbul.
Was net een week nadat dat vliegtuig van Turkish Airlines was neegestort dus iedereen zat me al op te fokken.
Vakantie was super, alleen kreeg ik de op een na laatste dag voedselvergiftiging.
Heb de laatste dag niks gegeten, was ook niet verstandig want elke slok water wou er gelijk weer uit, laat staan vast voedsel.
Rit naar het vliegveld duurde 3 kwartier en ik stond stijf van de stress en Turkse imodium.
Eenmaal in het vliegtuig voelde ik me vreselijk.
We stegen op, waren net even op weg, toen we een keiharde knal hoorden en een flits.
Grote paniek, mensen om ons heen begonnen te bidden en huilen.
En ik zit daar maar, met een plastic zak op schoot, in mezelf te bidden dat ik niet van me af zou kotsen/kakken.
Na een tijdje werd er omgeroepen dat de bliksem in de vleugel was geslagen, dat ze niet wisten of de motoren geraakt waren en dat we terugmoesten naar Istanbul.
We vlogen boven water en gingen steeds lager.
We zagen gewoon de golven, een boot met vissers, waarvan je gewoon het gezicht goed kon zien, die verschrikt omhoog keken.
Dat zal ik nooit vergeten.
Ik vroeg aan mijn (altijd rustige kalme) man, of we dood zouden gaan. En hij zei na een korte stilte '...ik weet het niet...'
Dat maakte me ook niet kalmer haha.
Uiteindelijk kwamen we weer aan op het vliegveld, waar we in een busje terug werden gebracht.
Ik voelde alle spanning/eten eruit komen en heb midden in die bus alsnog mijn plastic tasje volgekotst.
En mijn man maar tegen iedereen 'dat komt door de stress'..
We kregen gelukkig vrij snel een nieuw vliegtuig.
Ik ben nog nooit zo blij geweest om weer in Nederland te komen, mijn ouders te zien en thuis op de bank te liggen.
(Ben nog 5 dagen ziek geweest, op een gegeven moment begon ik bloed te kotsen en at ik helemaal maar niks. Ben 8 kilo afgevallen, wat opzich nog best knap was omdat we de eerste dagen onszelf ongans hebben gevreten).
Jee, wat heftig. En durf je nog te vliegen nu?
Vooral dat boven het water vliegen en dan zien dat de vissers omhoog kijken dat zie ik echt zo voor me.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 9 april 2012 om 13:45
.
maandag 9 april 2012 om 17:08
Toen ik 11 was wel eens verdwaald in een Zwitsers skigebied toen ik alleen aan het skieen was. Ik heb wat aan een skileraar gevraagt maar die sprak frans. Althans ik kon een beetje Duits en Engels en wat hij sprak was dat niet.
Ook wel eens in een skiklas in een sneeuwstorm gezeten. Kon de persoon 2 meter van me vandaan niet eens zien of hoe de daling van de berg was; je viel steeds om omdat je niet meer wist wat boven en onder was.
Ook een keer tijdens het snowboarden in mijn eentje wakker geworden na een val. Geen idee of ik 10 seconden of langer weggeweest was.
Ook ging ik vanaf dat ik 10 was op vakantie heel ver van de camping af voor uren achter mekaar. Een keer een bos door, daarna een veld over, zijn we een schuur ingegaan. We werden betrapt door de boer (nee we deden niets) en die heeft ons achterna gezeten.
In een demonstratie meelopen die gigantisch uit de hand loopt en er worden opeens aanvallen gedaan doir de Engelse ME waarbij ze over zittende mensen heen rennen (ja er op staan).
In Bryce NP rondlopen tijdens een onweersbui. Dat gedeelte was heel hoog en het was heel gevaarlijk in dat open gedeelte.
Ook wel eens in een skiklas in een sneeuwstorm gezeten. Kon de persoon 2 meter van me vandaan niet eens zien of hoe de daling van de berg was; je viel steeds om omdat je niet meer wist wat boven en onder was.
Ook een keer tijdens het snowboarden in mijn eentje wakker geworden na een val. Geen idee of ik 10 seconden of langer weggeweest was.
Ook ging ik vanaf dat ik 10 was op vakantie heel ver van de camping af voor uren achter mekaar. Een keer een bos door, daarna een veld over, zijn we een schuur ingegaan. We werden betrapt door de boer (nee we deden niets) en die heeft ons achterna gezeten.
In een demonstratie meelopen die gigantisch uit de hand loopt en er worden opeens aanvallen gedaan doir de Engelse ME waarbij ze over zittende mensen heen rennen (ja er op staan).
In Bryce NP rondlopen tijdens een onweersbui. Dat gedeelte was heel hoog en het was heel gevaarlijk in dat open gedeelte.
dinsdag 10 april 2012 om 07:22
Ik was in Spanje en kon de camping avond's niet terug vinden en raakte in paniek (het was al laat) Ik vroeg het aan mensen maar toen kon ik het nog niet vinden. Uiteindelijk vond ik de camping toch maar geen ingang. Ik kon om een of andere reden ook niet om de camping heen komen. Afijn,ik klom via een boom op de muur van de camping en wilde me zo laten zakken zodat ik er toch op kwam. Om een of andere reden donderde ik van de muur,viel op het harde grind en brak mijn rug. Met de ambulance werd ik naar het ziekenhuis gebracht en moest een week plat liggen voordat ik naar NL zou kunnen vliegen. Ik kreeg complicaties door de slechte verzorging en doordat ik niet begrepen werd. Mensen spreken daar geen engels,alleen dokters. Nadat ik bijna uitgedroogd was,ben ik naar Nederland gevlogen. 6 weken met een gipscorset rondgelopen. Toen was ik genezen. Nog wel veel rugpijn.
dinsdag 10 april 2012 om 10:13
Koninginnedag in A'dam, jaren geleden toen 538 nog op het Leidseplein (denk ik) op een podium boven een gracht stond.
Ik was daar met schoonzus en we stonden midden op de gracht op een ponton(?). Op een gegeven moment moest ik erg naar de WC en ga dus weg. Schoonzus bleef wel staan. Toen ik terugkwam van de WC kon ik niet meer bij schoonzus komen, ik heb nog ergens in een hek schuin achter het podium staan zwaaien maar schoonzus zag het niet.
Ik dacht: ik loop even achter podium en probeer het via de andere kant. Daar was zo'n mensenmassa dat de hele massa als een massa heen en weer ging. Ik stond er met mijn 1.60m tussen in en mijn lucht werd uit mijn longen geduwd. De jongen achter mij had dat in de gaten en heeft zijn armen gestrekt tegen de man die voor mij stond en voor mijn gevoel mij echt gered. Ik zal dat nooit vergeten.
Uiteindelijk toch uit die mensenmassa gekomen en maar terug naar de auto gelopen. Daar kwam na een uur schoonzus aangelopen en wat bleek: Ik kwam er niet in en zij niet uit!!
Nou wij blij dat we elkaar weer gevonden hadden, we hebben een stuk door A'dam gelopen. Wij naar de MacD die dicht bij Centraal Station ligt. We zitten te eten komen er Skin heads binnen die pamfletten uit beginnen te delen. A'dam dus altijd wel "buitenlanders" aanwezig. Skin heads beginnen te knokken met "buitenlanders" op een meter afstand van ons tafeltje. Moeders met kleine kinderen rennen gillend naar buiten maar wij konden geen kant op en zien alles gebeuren totdat politie binnen kwam.
Dit was voor ons de laatste keer dat we met Koninginnedag in A'dam zijn geweest. Voorheen gingen wel elk jaar.
Ik was daar met schoonzus en we stonden midden op de gracht op een ponton(?). Op een gegeven moment moest ik erg naar de WC en ga dus weg. Schoonzus bleef wel staan. Toen ik terugkwam van de WC kon ik niet meer bij schoonzus komen, ik heb nog ergens in een hek schuin achter het podium staan zwaaien maar schoonzus zag het niet.
Ik dacht: ik loop even achter podium en probeer het via de andere kant. Daar was zo'n mensenmassa dat de hele massa als een massa heen en weer ging. Ik stond er met mijn 1.60m tussen in en mijn lucht werd uit mijn longen geduwd. De jongen achter mij had dat in de gaten en heeft zijn armen gestrekt tegen de man die voor mij stond en voor mijn gevoel mij echt gered. Ik zal dat nooit vergeten.
Uiteindelijk toch uit die mensenmassa gekomen en maar terug naar de auto gelopen. Daar kwam na een uur schoonzus aangelopen en wat bleek: Ik kwam er niet in en zij niet uit!!
Nou wij blij dat we elkaar weer gevonden hadden, we hebben een stuk door A'dam gelopen. Wij naar de MacD die dicht bij Centraal Station ligt. We zitten te eten komen er Skin heads binnen die pamfletten uit beginnen te delen. A'dam dus altijd wel "buitenlanders" aanwezig. Skin heads beginnen te knokken met "buitenlanders" op een meter afstand van ons tafeltje. Moeders met kleine kinderen rennen gillend naar buiten maar wij konden geen kant op en zien alles gebeuren totdat politie binnen kwam.
Dit was voor ons de laatste keer dat we met Koninginnedag in A'dam zijn geweest. Voorheen gingen wel elk jaar.
dinsdag 10 april 2012 om 10:31
Gister op weg in de regen en niet meer goed werkende ruitenwissers. Dus wij bij bezinestation stoppen en mijn vriend keek voor nieuwe. Hij nam van de rechter het rubber mee (why?). Maar wij hebben een vast systeem en die was er niet.
Hij kreeg het rubber ook niet meer erop. Al met al lekker slim van hem (NOT).
Wij met een omhoogstaande ruitenwisser de weg weer op, BAM, windvlaag dus hij lag weer. Mijn vriend móest toch weer wissen, want hij zag helemaal niks meer door de regen. Piiiieeeep. Ik zag al krassen op het raam komen van de rechterruitenwisser.
Zo zijn we verder gereden, was gelukkig vaak ook droog. Maar ik vind wel dat mijn vriend mij en andere weggebruikers in gevaar heeft gebracht door dat weinige zicht wat ie had. En toch gewoon 120 rijden op de snelweg.
Bij familie heeft ie de rechterwisser eraf gesloopt en we zijn teruggereden met 1 werkende wisser. Ik ben na 5 minuten onderweg gaan slapen en werd vlakbij huis weer wakker.
Hij kreeg het rubber ook niet meer erop. Al met al lekker slim van hem (NOT).
Wij met een omhoogstaande ruitenwisser de weg weer op, BAM, windvlaag dus hij lag weer. Mijn vriend móest toch weer wissen, want hij zag helemaal niks meer door de regen. Piiiieeeep. Ik zag al krassen op het raam komen van de rechterruitenwisser.
Zo zijn we verder gereden, was gelukkig vaak ook droog. Maar ik vind wel dat mijn vriend mij en andere weggebruikers in gevaar heeft gebracht door dat weinige zicht wat ie had. En toch gewoon 120 rijden op de snelweg.
Bij familie heeft ie de rechterwisser eraf gesloopt en we zijn teruggereden met 1 werkende wisser. Ik ben na 5 minuten onderweg gaan slapen en werd vlakbij huis weer wakker.
