Entertainment
alle pijlers
Derek Ogilvie: wat ik me afvraag.
maandag 7 juni 2010 om 23:10
Laatst heb ik gekeken naar dat programma met Derek Ogilvie. Eerder heb ik er ook wel eens stukjes van gezien.
Altijd weer komen vele vragen in mij op als ik dat zie. Even los van of het waar zou zijn of niet, dat er contact zou kunnen zijn met overledenen, want verstandelijk geloof ik dat niet, maar ik maak soms zelf ook wel erg aparte dingen mee. Hoe dan ook, daar kom ik toch niet uit, mijn eindconclusie is altijd weer dat ik denk dat fenomenen als telepathie en contacten 'met gene zijde' over enkele decennia natuurkundig te verklaren zullen zijn.
Maar de belangrijkste vraag die ik heb: waarom ontlenen mensen troost aan het feit dat een overleden dierbare nog bij hen zou zijn? Moet dat niet de hel op aarde zijn, om als je dood bent nog een beetje rond te hangen hier? Volgens mij is dat dan het vagevuur. Ik hoor Ogilvie ook wel eens zeggen 'mensen die nog niet weten dat ze dood zijn'. Help!!! Wat als ik zelf sterf en dat niet besef? Wat voor ellende moet dat dan wel zijn?
Ik stel me voor dat ik dood ben, wat me voor mijn kinderen het allerergste lijkt dat zou kunnen gebeuren. Ik ken niemand die mijn rol zou kunnen overnemen. Dat idee kan me nu, bij leven, al gek maken als ik het tot me door laat dringen. Maar stel dat ik zou sterven, en daarna nog een bewustzijn zou hebben?! En als mijn kinderen dan verdriet hebben in hun verdere leven, dan zie ik dat/voel/weet dat, whatever, en kan hen niet concreet helpen...
Hoe komt het dat ik de enige schijn te zijn voor wie het idee van een soort van leven/zijn na de dood, met een bewustzijn, niet bepaald aanlokkelijk is? Ik heb nog nooit iemand anders horen zeggen dat het hem of haar gruwelijk lijkt?
Ik moet er ook niet aan denken dat bijvoorbeeld mijn eigen ouders hier zouden 'rondzweven', in plaats van rust te vinden... dat wil ik helemaal niet voor ze... (en nogmaals, los van de vraag of zoiets echt bestaat of niet)
Hoe denken jullie hierover?
xYella.
Altijd weer komen vele vragen in mij op als ik dat zie. Even los van of het waar zou zijn of niet, dat er contact zou kunnen zijn met overledenen, want verstandelijk geloof ik dat niet, maar ik maak soms zelf ook wel erg aparte dingen mee. Hoe dan ook, daar kom ik toch niet uit, mijn eindconclusie is altijd weer dat ik denk dat fenomenen als telepathie en contacten 'met gene zijde' over enkele decennia natuurkundig te verklaren zullen zijn.
Maar de belangrijkste vraag die ik heb: waarom ontlenen mensen troost aan het feit dat een overleden dierbare nog bij hen zou zijn? Moet dat niet de hel op aarde zijn, om als je dood bent nog een beetje rond te hangen hier? Volgens mij is dat dan het vagevuur. Ik hoor Ogilvie ook wel eens zeggen 'mensen die nog niet weten dat ze dood zijn'. Help!!! Wat als ik zelf sterf en dat niet besef? Wat voor ellende moet dat dan wel zijn?
Ik stel me voor dat ik dood ben, wat me voor mijn kinderen het allerergste lijkt dat zou kunnen gebeuren. Ik ken niemand die mijn rol zou kunnen overnemen. Dat idee kan me nu, bij leven, al gek maken als ik het tot me door laat dringen. Maar stel dat ik zou sterven, en daarna nog een bewustzijn zou hebben?! En als mijn kinderen dan verdriet hebben in hun verdere leven, dan zie ik dat/voel/weet dat, whatever, en kan hen niet concreet helpen...
Hoe komt het dat ik de enige schijn te zijn voor wie het idee van een soort van leven/zijn na de dood, met een bewustzijn, niet bepaald aanlokkelijk is? Ik heb nog nooit iemand anders horen zeggen dat het hem of haar gruwelijk lijkt?
Ik moet er ook niet aan denken dat bijvoorbeeld mijn eigen ouders hier zouden 'rondzweven', in plaats van rust te vinden... dat wil ik helemaal niet voor ze... (en nogmaals, los van de vraag of zoiets echt bestaat of niet)
Hoe denken jullie hierover?
xYella.
dinsdag 8 juni 2010 om 00:18
quote:Stoeptegel schreef op 08 juni 2010 @ 00:15:
Meds hoe flikt hij dat dan bij de mensen thuis? Of heeft hij dan vanrevoren ook een ellenlange ingevulde vragenlijst vd familie bestudeerd ? Daarbij, zijn die gezinnen dan echt zo dom en naief dat ze na alle info aan Derek gaan huilen als hij met info komt die rechtstreeks van hun zelf komt?yep, of anderen hebben de lijsten ingevuld. Vergis je niet hoor, in een aanmeldingsbrief vertellen mensen al heel veel, en wellicht vergeet men wat er allemaal al voor informatie is gegeven. RTL 4 gaat straks wel weer oproepen om mensen zich te laten "opgeven". Daarnaast is er ook verdomd veel info in huis voor handen. Zo hangt of staat er bijna altijd een foto van de overledene. Huilen als het verdriet zo onder de huid zit is niet zo moeilijk natuurlijk
Meds hoe flikt hij dat dan bij de mensen thuis? Of heeft hij dan vanrevoren ook een ellenlange ingevulde vragenlijst vd familie bestudeerd ? Daarbij, zijn die gezinnen dan echt zo dom en naief dat ze na alle info aan Derek gaan huilen als hij met info komt die rechtstreeks van hun zelf komt?yep, of anderen hebben de lijsten ingevuld. Vergis je niet hoor, in een aanmeldingsbrief vertellen mensen al heel veel, en wellicht vergeet men wat er allemaal al voor informatie is gegeven. RTL 4 gaat straks wel weer oproepen om mensen zich te laten "opgeven". Daarnaast is er ook verdomd veel info in huis voor handen. Zo hangt of staat er bijna altijd een foto van de overledene. Huilen als het verdriet zo onder de huid zit is niet zo moeilijk natuurlijk
dinsdag 8 juni 2010 om 00:22
Derek mag van mij naar de hel als ik het zo lees. Dat is gewoonweg gebruik maken van andermans verdriet. Bij een misser staat geen 1 familielid op die zegt dit is bullshit? Het lijkt me toch waarschijnlijk dat er minstens 1 familielid is die nog zo nuchter is de oplichterij te constateren. Wat een armoede.
dinsdag 8 juni 2010 om 00:22
quote:meds schreef op 08 juni 2010 @ 00:18:
en er wordt natuurlijk ook flink geknipt en geplakt, de missers zie je niet
Dat is helemaal waar.
Ben bij Derek geweest en hoe hij zat te raden en te vissen, zo kan ik het ook.
Op tv zie je dat ie alles meteen goed "doorkrijgt" maar het is een eindeloos raden en gissen en goed op reacties letten voordat ie dingen "weet"
Was een goede show hoor, heb me prima vermaakt maar meer dan een show was het niet.
Dolende geesten die nog op de mensen hier moeten passen en zien of het goed komt....sneu is dat toch? Ben je dood moet je nog van alles....
Ik mag toch hopen dat Man niet meer om me heen doolt om te zien of alles goed gaat zeg, de arme man heeft het maar druk dan met zich omdraaien in dat krappe kissie.
en er wordt natuurlijk ook flink geknipt en geplakt, de missers zie je niet
Dat is helemaal waar.
Ben bij Derek geweest en hoe hij zat te raden en te vissen, zo kan ik het ook.
Op tv zie je dat ie alles meteen goed "doorkrijgt" maar het is een eindeloos raden en gissen en goed op reacties letten voordat ie dingen "weet"
Was een goede show hoor, heb me prima vermaakt maar meer dan een show was het niet.
Dolende geesten die nog op de mensen hier moeten passen en zien of het goed komt....sneu is dat toch? Ben je dood moet je nog van alles....
Ik mag toch hopen dat Man niet meer om me heen doolt om te zien of alles goed gaat zeg, de arme man heeft het maar druk dan met zich omdraaien in dat krappe kissie.
dinsdag 8 juni 2010 om 00:26
quote:Courage schreef op 07 juni 2010 @ 23:44:
Enneh, in zo'n zaal. Heeft hij gewoon een team die mensen observeert bij binnenkomst enzo? Er staan idd mensen in de foyer die heel geïnteresseerd een praatje aanknopen ja, toevallig he zulke aardige meelevende onbekenden die ook gezellig naar een show van Derek gaan
Enneh, in zo'n zaal. Heeft hij gewoon een team die mensen observeert bij binnenkomst enzo? Er staan idd mensen in de foyer die heel geïnteresseerd een praatje aanknopen ja, toevallig he zulke aardige meelevende onbekenden die ook gezellig naar een show van Derek gaan
dinsdag 8 juni 2010 om 00:42
ik ben er gweest, voor de verjaardag van mijn moeder.
1000 mensen, en geloof me dat waren er veel.
ik was er al sceptisch over, van de 1000 kwamen er hoogstens 8/10 readings uit in heel die show, sommige heel vaag en onduidelijk die uiteindelijk nergens heen gingen.
en omdat je met 1000 man zit is het heel onpersoonlijk.
wat ik ook nog eens heel dom vond is dat er veel mensen zaten die geen engels konden.
dus dan vroeg hij wat en dan zaten ze hem dom aan te staren met uhhh uhhh wat zegtie???? zo kreeg je een vermoeiend gesprek van 10 minuten wat alles behalve spectaculair was,ik dacht echt...wat doe je hier dan als je geen reet verstaat van wat hij zegt....of had je verwacht dat ze er ondertiteling bij gaven net zoals op je beeldbuisje
had het idee dat er meer simpele emotioneel labiele en afhankelijke huisvrouwtjes zaten, ach ja mn moeder en ik hebben gelachen
1000 mensen, en geloof me dat waren er veel.
ik was er al sceptisch over, van de 1000 kwamen er hoogstens 8/10 readings uit in heel die show, sommige heel vaag en onduidelijk die uiteindelijk nergens heen gingen.
en omdat je met 1000 man zit is het heel onpersoonlijk.
wat ik ook nog eens heel dom vond is dat er veel mensen zaten die geen engels konden.
dus dan vroeg hij wat en dan zaten ze hem dom aan te staren met uhhh uhhh wat zegtie???? zo kreeg je een vermoeiend gesprek van 10 minuten wat alles behalve spectaculair was,ik dacht echt...wat doe je hier dan als je geen reet verstaat van wat hij zegt....of had je verwacht dat ze er ondertiteling bij gaven net zoals op je beeldbuisje
had het idee dat er meer simpele emotioneel labiele en afhankelijke huisvrouwtjes zaten, ach ja mn moeder en ik hebben gelachen
dinsdag 8 juni 2010 om 09:07
Op zich heb ik wel het gevoel dat Derek Ogilvie een integer persoon is. Bij die Char niet, daar krijg ik de kriebels van. Maar goed, of het nu wel of niet 'waar' is, het idee dat je toch na je dood nog aanwezig zou zijn maar zonder lichaam en niet in staat om contact te maken en concreet iets te doen... echt, de hel hoor, lijkt me.
Wat ik ook nooit begrijp, is dat 'de overledenen' altijd lichamelijk gebreken waaraan ze leden doorgeven. Hébben ze eindeljik dat lijf niet meer, gaan ze er nog continu over zeiken. Of misschien juist daarom, haha...
Bovendien schijnen kleine kinderen die met Derek Ogilvie communiceren altijd al weet te hebben van de kalender. Want in het jaar zoveel in die en die maand heeft vrouw X een miskraam gehad of is dit of dat gebeurd en dat geeft zo'n kind door.
Als hij echt te goeder trouw zou zijn en een of andere gave heeft, dan kan hij volgens mij 'radiogolven' oppikken die mensen zelf uitzenden. Ik zou het willen testen. Dat hij bij mij mijn oma ziet, omdat ik dan aan haar denk, en dan visualiseer ik haar met een grote blauwe hoed op en zonder wijsvinger, bijvoorbeeld. Ik ben ervan overtuigd dat hij dan zou zeggen dat er iets was met een blauwe hoed en een vinger, omdat hij mijn beelden opvangt. Terwijl mijn oma nooit een hoed droeg en al haar vingers nog had. Dat zou ik heel graag eens willen uitproberen.
Nu moet ik rennen,
xYella.
Wat ik ook nooit begrijp, is dat 'de overledenen' altijd lichamelijk gebreken waaraan ze leden doorgeven. Hébben ze eindeljik dat lijf niet meer, gaan ze er nog continu over zeiken. Of misschien juist daarom, haha...
Bovendien schijnen kleine kinderen die met Derek Ogilvie communiceren altijd al weet te hebben van de kalender. Want in het jaar zoveel in die en die maand heeft vrouw X een miskraam gehad of is dit of dat gebeurd en dat geeft zo'n kind door.
Als hij echt te goeder trouw zou zijn en een of andere gave heeft, dan kan hij volgens mij 'radiogolven' oppikken die mensen zelf uitzenden. Ik zou het willen testen. Dat hij bij mij mijn oma ziet, omdat ik dan aan haar denk, en dan visualiseer ik haar met een grote blauwe hoed op en zonder wijsvinger, bijvoorbeeld. Ik ben ervan overtuigd dat hij dan zou zeggen dat er iets was met een blauwe hoed en een vinger, omdat hij mijn beelden opvangt. Terwijl mijn oma nooit een hoed droeg en al haar vingers nog had. Dat zou ik heel graag eens willen uitproberen.
Nu moet ik rennen,
xYella.
dinsdag 8 juni 2010 om 09:14
quote:meds schreef op 07 juni 2010 @ 23:20:
Olgilvie is een cold reader, een trucje wat niks te maken heeft met 'gene zijde' iedereen kan het leren. http://www.youtube.com/watch?v=G18NfN76 ... re=related
Olgilvie is een cold reader, een trucje wat niks te maken heeft met 'gene zijde' iedereen kan het leren. http://www.youtube.com/watch?v=G18NfN76 ... re=related
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 8 juni 2010 om 09:22
http://www.skepsis.nl/tv-mediums.html
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 8 juni 2010 om 09:26
Een miskraam van Derek Ogilvie
Door Maarten Koller – 14 November 2009
De 44-jarige Derek Ogilvie is een in Schotland geboren spiritistisch medium. Hij was aanvankelijk horecaondernemer en bezat een nachtclub, een restaurant en drie kroegen. Nadat hij in 2000 failliet ging, legde hij zich toe op zijn vermeende gaven. Hij werd presentator van een paranormale talkshow bij een lokale radiozender. Dit leverde hem de eerste aanvragen voor consulten op. Hij begon al snel met zaaloptredens en kreeg vervolgens een column in een krant, waar hij vragen van lezers beantwoordde.
De doorbraak kwam toen hij ontdekte dat hij telepathisch kon communiceren met baby’s en peuters. Dat was volgens Derek eenvoudiger dan contact met geesten.
De kinderen bleken al heel veel dingen te weten, al konden ze zelf nog niet spreken. Nadat hierover een verhaal verscheen in een Schotse krant, werd Derek uitgenodigd voor een tv-optreden. Dit leidde ertoe dat hij in 2004 bij Channel Five een eigen tv-serie kreeg onder de titel The Baby Mind Reader. Hij schreef er ook een gelijknamig boek over (2006) en mocht een Nederlandse versie maken voor RTL4, Baby’s wil is wet, die op 31 augustus 2007 voor het eerst werd uitgezonden.
Vorig jaar werd zijn vermogen om de gedachten van jonge kinderen te lezen getest door de psycholoog prof. Chris French van het Goldsmiths College in Londen. Een verslag van deze test was te zien in het Britse tv-programma Extraordinary People en is ook op youtube.com te vinden. Zes peuters werden om de beurt naar een onderzoekskamer gebracht, waar Derek mocht vertellen wat er in hun gedachten omging. Prof. French zat met een assistent achter een doorkijkspiegel en noteerde alle relevante en specifieke uitspraken op zes aparte vellen papier. De ouders van de kinderen waren niet bij de sessie aanwezig. Zij moesten later beoordelen welke informatie het beste paste bij hun eigen kind.
Derek had er duidelijk last van dat hij geen feedback kreeg van de moeder van het kind, zoals hij gewend was. Om dit probleem te omzeilen begon hij over mogelijke gezondheidsklachten van de zwaarlijvige vrouw die de kinderen de onderzoekskamer binnenbracht. Hij vroeg ook of ze problemen had met het verstellen van haar autostoel. Prof. French moest ingrijpen omdat zulke uitspraken onbruikbaar waren voor zijn test. Derek rechtvaardigde zich door te beweren dat het kind altijd bepaalt waarover gesproken wordt. Blijkbaar was de peuter op paranormale wijze wat aan de weet gekomen over de kinderverzorgster.
Hoewel Derek veel aan het woord was, verschafte hij maar weinig informatie. Soms maakte hij slechts repeterende geluiden: ‘tellme tellme tellme tellme tetete tetete tete tetete tetetetetetetetete…’ etc. Uiteindelijk zei hij toch nog genoeg om zes vellen papier te vullen die aan de ouders van de kinderen werden voorgelegd. Slechts één ouderpaar koos de uitspraken die in aanwezigheid van hun eigen kind waren gedaan. Ook bij een test met James Randi scoorde Derek niet boven de kansverwachting.
Shotgunmethode
In 2008 was Derek te zien in een nieuw programma bij RTL4, The Ghost Whisperer, waarbij hij in een theater voor een 300-koppig publiek optrad. Sinds oktober 2008 geeft hij ook shows aan grotere groepen. In juli 2009 ben ik met enkele andere leden van de Utrechtse werkgroep van Skepsis naar twee van zulke optredens geweest om eens te ervaren hoe Derek zijn publiek bespeelt. Er waren ongeveer duizend bezoekers die elk 35 euro entree hadden betaald. Alles was ook te zien op een groot scherm.
Aan het begin van de voorstelling komt Derek onder begeleiding van een nummer van Michael Jackson als een soort popster een trap afrennen, terwijl hij af en toe wat meezingt voor de camera. Wanneer hij het podium van de Theaterfabriek in Amsterdam betreedt, krijgt hij meteen een staande ovatie van het al enigzins opgezweepte publiek. Deze heldenontvangst lijkt wat ongewoon voor iemand die naar eigen zeggen met overleden dierbaren kan communiceren en hun boodschappen doorgeeft.
Derek vertelt eerst een paar ingestudeerde grappen, waaronder een verhaal over een Friese boer die op zijn koe naar Amsterdam was gekomen. Daarna begint hij met ferme passen rond te lopen, terwijl hij naar de grond staart en allerlei lichamelijke klachten opsomt: ‘Het gaat om een vrouw, met last van haar schouder en dat straalt uit naar de rug. Twee jaar geleden last van haar maag en zeven jaar geleden heb je last van je knie gehad.’
Met deze ‘shotgunmethode’ weet hij gewoonlijk wel iemand in het publiek te raken die zich aangesproken voelt. In dit geval steken meerdere mensen hun hand op, zodat Derek nog even doorgaat tot er genoeg afhaken of tot hij iemand ziet die enthousiaster reageert dan de rest. Soms vergt het enige aanmoediging om voldoende reacties los te krijgen. ‘Wees niet bang. Als je iets herkent van wat ik zeg, zorg dan dat je meteen reageert. Anders ga ik door met de volgende reading.’ Deze instructie zorgt ervoor dat mensen erg hun best gaan doen om de omschrijvingen van Derek op hun eigen situatie te betrekken, want stel je voor dat je even niet goed oplet terwijl een overleden dierbare contact met je probeert te zoeken. Dat zou een gemiste kans zijn.
Het is moeilijk om de blikken te beschrijven die je ziet in de ogen van mensen die een reading krijgen – (wan)hoop, verdriet, verbazing, ongemakkelijkheid, het komt allemaal voorbij. Maar bovenal overheerst die ene speciale blik waaraan je merkt dat mensen heel graag willen dat alles klopt wat Derek zegt. Als hij zich tot hen wendt, doen ze hun uiterste best om al zijn uitspraken op zichzelf te betrekken, op hun familieleden, of desnoods op een vage kennis. Ze willen graag dat hij slaagt.
De wens om bevestiging te vinden dreigt spaak te lopen wanneer Derek tegen een vrouw zegt: ‘Je hebt twee jaar geleden een nieuw bed gekocht, hè?’ Dat blijkt niet te kloppen. ‘Was het een nieuwe matras?’ Ook niet. ‘Nieuwe kussens?’ Helaas. ‘Een nieuwe kleur overtrek dan?’ Weer mis. Op dat moment fluistert een dame die naast de vrouw zit iets in haar oor, waarop ze uitroept: ‘O, mijn moeder wel!’ Derek spreidt zijn armen en zegt: ‘Unbelievable!’ Het applaus klatert voor de zoveelste maal, want dit is Dereks manier om applaus te krijgen. Hij doet dan net alsof er iets ongelofelijks is gebeurd dat zijn begrip te boven gaat.
Persoonlijk verbaasde het mij meer dat hij het nodig vond de vrouw nog even een kleine reprimande te geven omdat ze zolang was blijven ontkennen. Tegen het einde van de show legde hij overigens nog uit waarom bedden en matrassen zo’n prominent thema zijn in zijn readings. Dat komt omdat geesten je vaak bezoeken in de slaapkamer. Ze onthouden wat je daar recentelijk hebt veranderd en geven dat aan Derek door.
Als het hem beter uitkomt, wijzigt Derek soms plotseling en op nonchalante wijze zijn doelwit. Dit overkomt een vrouw die zich in eerste instantie volledig herkent in enkele problemen die Derek noemt. Maar naarmate het gesprek vordert, kan ze zich minder goed vinden in zijn uitspraken. Gelukkig is er een andere vrouw die opstaat en de microfoon grijpt. ‘Wut joe sey is eksaktly about mie!’, beweert ze. Derek laat die kans niet lopen: ‘Okay, I’m happy to go with her’. De eerste vrouw heeft het nakijken en lijkt wat onthutst, want het ging toch over háár overleden dierbare? Met duizend mensen in de zaal is er vaak wel iemand te vinden die wil bevestigen wat Derek zegt.
Derek heeft er geen moeite mee om zijn missers ten koste van anderen in treffers om te buigen. Zo vraagt hij aan een jonge vrouw of ze buikklachten heeft gehad. Ze bevestigt dat, maar voordat ze kan vertellen dat het te maken heeft met een miskraam die ze twee maanden eerder kreeg, heeft Derek al beweerd dat het probleem zich anderhalf jaar geleden voordeed. Bij navraag erkent de vrouw dat ze destijds ook wat maagklachten had. Even is er een wat vreemde spanning in de zaal. Waarom negeert Derek de miskraam en begint hij over iets anders? Dit lost hij echter handig op door gewoon te zeggen dat die eerdere keer óók een miskraam was, om er nog snel achteraan te zeggen dat het ‘trouwens twee zoontjes waren’. Daarna gaat hij onverwijld op zoek naar een volgend slachtoffer. Ethisch gezien kon dit niet door de beugel.
Als laatste voorbeeld nog de moeder en dochter die samen naar de show zijn gekomen. Voor de pauze heeft de moeder al een reading gehad en na de pauze komt de dochter ook aan de beurt omdat ze zich herkent in iets wat Derek doorkrijgt. Alles loopt goed tot Derek wat dingen zegt die de dochter niet kan plaatsen, maar haar moeder wel. ‘Okay, laten we naar de moeder gaan’, zegt Derek, die zich niet meer kan herinneren dat hij haar al eerder onder handen heeft genomen. Hij wordt snel onderbroken door iemand van de organisatie om te voorkomen dat hij de vrouw nu heel iets anders gaat zeggen dan voor de pauze.
Derek vond het natuurlijk weer ‘unbelievable!’. Nog nooit was het tijdens zijn shows voorgekomen dat iemand twee keer achter elkaar een reading kreeg! Maar hij moest wel eerlijk zijn en de rest ook een beurt gunnen, dus stopte hij met de moeder en dochter en begon weer andere problematiek te omschrijven om een nieuw slachtoffer te lokken.
Het patroon is steeds ongeveer hetzelfde. Derek begint met wat vage en algemene beweringen die nog op heel veel dingen kunnen slaan. Afhankelijk van de reacties past hij zijn uitspraken wat aan. Hij stelt voortdurend vragen en laat het publiek het meeste zelf invullen, om het daarna nog een keer te herhalen alsof hij het zelf bedacht had. Als iemand niet optimaal meewerkt, stapt hij snel over naar een ander. Een wat aarzelende bevestiging kan hij laten volgen door een groot applaus door met nadruk ‘dankjewel’ te zeggen. Hij heeft daarbij veel baat van het prestige dat hij dankzij de tv-uitzendingen geniet. In deze uitzendingen worden slechts een paar krenten uit de pap getoond.
Door Maarten Koller – 14 November 2009
De 44-jarige Derek Ogilvie is een in Schotland geboren spiritistisch medium. Hij was aanvankelijk horecaondernemer en bezat een nachtclub, een restaurant en drie kroegen. Nadat hij in 2000 failliet ging, legde hij zich toe op zijn vermeende gaven. Hij werd presentator van een paranormale talkshow bij een lokale radiozender. Dit leverde hem de eerste aanvragen voor consulten op. Hij begon al snel met zaaloptredens en kreeg vervolgens een column in een krant, waar hij vragen van lezers beantwoordde.
De doorbraak kwam toen hij ontdekte dat hij telepathisch kon communiceren met baby’s en peuters. Dat was volgens Derek eenvoudiger dan contact met geesten.
De kinderen bleken al heel veel dingen te weten, al konden ze zelf nog niet spreken. Nadat hierover een verhaal verscheen in een Schotse krant, werd Derek uitgenodigd voor een tv-optreden. Dit leidde ertoe dat hij in 2004 bij Channel Five een eigen tv-serie kreeg onder de titel The Baby Mind Reader. Hij schreef er ook een gelijknamig boek over (2006) en mocht een Nederlandse versie maken voor RTL4, Baby’s wil is wet, die op 31 augustus 2007 voor het eerst werd uitgezonden.
Vorig jaar werd zijn vermogen om de gedachten van jonge kinderen te lezen getest door de psycholoog prof. Chris French van het Goldsmiths College in Londen. Een verslag van deze test was te zien in het Britse tv-programma Extraordinary People en is ook op youtube.com te vinden. Zes peuters werden om de beurt naar een onderzoekskamer gebracht, waar Derek mocht vertellen wat er in hun gedachten omging. Prof. French zat met een assistent achter een doorkijkspiegel en noteerde alle relevante en specifieke uitspraken op zes aparte vellen papier. De ouders van de kinderen waren niet bij de sessie aanwezig. Zij moesten later beoordelen welke informatie het beste paste bij hun eigen kind.
Derek had er duidelijk last van dat hij geen feedback kreeg van de moeder van het kind, zoals hij gewend was. Om dit probleem te omzeilen begon hij over mogelijke gezondheidsklachten van de zwaarlijvige vrouw die de kinderen de onderzoekskamer binnenbracht. Hij vroeg ook of ze problemen had met het verstellen van haar autostoel. Prof. French moest ingrijpen omdat zulke uitspraken onbruikbaar waren voor zijn test. Derek rechtvaardigde zich door te beweren dat het kind altijd bepaalt waarover gesproken wordt. Blijkbaar was de peuter op paranormale wijze wat aan de weet gekomen over de kinderverzorgster.
Hoewel Derek veel aan het woord was, verschafte hij maar weinig informatie. Soms maakte hij slechts repeterende geluiden: ‘tellme tellme tellme tellme tetete tetete tete tetete tetetetetetetetete…’ etc. Uiteindelijk zei hij toch nog genoeg om zes vellen papier te vullen die aan de ouders van de kinderen werden voorgelegd. Slechts één ouderpaar koos de uitspraken die in aanwezigheid van hun eigen kind waren gedaan. Ook bij een test met James Randi scoorde Derek niet boven de kansverwachting.
Shotgunmethode
In 2008 was Derek te zien in een nieuw programma bij RTL4, The Ghost Whisperer, waarbij hij in een theater voor een 300-koppig publiek optrad. Sinds oktober 2008 geeft hij ook shows aan grotere groepen. In juli 2009 ben ik met enkele andere leden van de Utrechtse werkgroep van Skepsis naar twee van zulke optredens geweest om eens te ervaren hoe Derek zijn publiek bespeelt. Er waren ongeveer duizend bezoekers die elk 35 euro entree hadden betaald. Alles was ook te zien op een groot scherm.
Aan het begin van de voorstelling komt Derek onder begeleiding van een nummer van Michael Jackson als een soort popster een trap afrennen, terwijl hij af en toe wat meezingt voor de camera. Wanneer hij het podium van de Theaterfabriek in Amsterdam betreedt, krijgt hij meteen een staande ovatie van het al enigzins opgezweepte publiek. Deze heldenontvangst lijkt wat ongewoon voor iemand die naar eigen zeggen met overleden dierbaren kan communiceren en hun boodschappen doorgeeft.
Derek vertelt eerst een paar ingestudeerde grappen, waaronder een verhaal over een Friese boer die op zijn koe naar Amsterdam was gekomen. Daarna begint hij met ferme passen rond te lopen, terwijl hij naar de grond staart en allerlei lichamelijke klachten opsomt: ‘Het gaat om een vrouw, met last van haar schouder en dat straalt uit naar de rug. Twee jaar geleden last van haar maag en zeven jaar geleden heb je last van je knie gehad.’
Met deze ‘shotgunmethode’ weet hij gewoonlijk wel iemand in het publiek te raken die zich aangesproken voelt. In dit geval steken meerdere mensen hun hand op, zodat Derek nog even doorgaat tot er genoeg afhaken of tot hij iemand ziet die enthousiaster reageert dan de rest. Soms vergt het enige aanmoediging om voldoende reacties los te krijgen. ‘Wees niet bang. Als je iets herkent van wat ik zeg, zorg dan dat je meteen reageert. Anders ga ik door met de volgende reading.’ Deze instructie zorgt ervoor dat mensen erg hun best gaan doen om de omschrijvingen van Derek op hun eigen situatie te betrekken, want stel je voor dat je even niet goed oplet terwijl een overleden dierbare contact met je probeert te zoeken. Dat zou een gemiste kans zijn.
Het is moeilijk om de blikken te beschrijven die je ziet in de ogen van mensen die een reading krijgen – (wan)hoop, verdriet, verbazing, ongemakkelijkheid, het komt allemaal voorbij. Maar bovenal overheerst die ene speciale blik waaraan je merkt dat mensen heel graag willen dat alles klopt wat Derek zegt. Als hij zich tot hen wendt, doen ze hun uiterste best om al zijn uitspraken op zichzelf te betrekken, op hun familieleden, of desnoods op een vage kennis. Ze willen graag dat hij slaagt.
De wens om bevestiging te vinden dreigt spaak te lopen wanneer Derek tegen een vrouw zegt: ‘Je hebt twee jaar geleden een nieuw bed gekocht, hè?’ Dat blijkt niet te kloppen. ‘Was het een nieuwe matras?’ Ook niet. ‘Nieuwe kussens?’ Helaas. ‘Een nieuwe kleur overtrek dan?’ Weer mis. Op dat moment fluistert een dame die naast de vrouw zit iets in haar oor, waarop ze uitroept: ‘O, mijn moeder wel!’ Derek spreidt zijn armen en zegt: ‘Unbelievable!’ Het applaus klatert voor de zoveelste maal, want dit is Dereks manier om applaus te krijgen. Hij doet dan net alsof er iets ongelofelijks is gebeurd dat zijn begrip te boven gaat.
Persoonlijk verbaasde het mij meer dat hij het nodig vond de vrouw nog even een kleine reprimande te geven omdat ze zolang was blijven ontkennen. Tegen het einde van de show legde hij overigens nog uit waarom bedden en matrassen zo’n prominent thema zijn in zijn readings. Dat komt omdat geesten je vaak bezoeken in de slaapkamer. Ze onthouden wat je daar recentelijk hebt veranderd en geven dat aan Derek door.
Als het hem beter uitkomt, wijzigt Derek soms plotseling en op nonchalante wijze zijn doelwit. Dit overkomt een vrouw die zich in eerste instantie volledig herkent in enkele problemen die Derek noemt. Maar naarmate het gesprek vordert, kan ze zich minder goed vinden in zijn uitspraken. Gelukkig is er een andere vrouw die opstaat en de microfoon grijpt. ‘Wut joe sey is eksaktly about mie!’, beweert ze. Derek laat die kans niet lopen: ‘Okay, I’m happy to go with her’. De eerste vrouw heeft het nakijken en lijkt wat onthutst, want het ging toch over háár overleden dierbare? Met duizend mensen in de zaal is er vaak wel iemand te vinden die wil bevestigen wat Derek zegt.
Derek heeft er geen moeite mee om zijn missers ten koste van anderen in treffers om te buigen. Zo vraagt hij aan een jonge vrouw of ze buikklachten heeft gehad. Ze bevestigt dat, maar voordat ze kan vertellen dat het te maken heeft met een miskraam die ze twee maanden eerder kreeg, heeft Derek al beweerd dat het probleem zich anderhalf jaar geleden voordeed. Bij navraag erkent de vrouw dat ze destijds ook wat maagklachten had. Even is er een wat vreemde spanning in de zaal. Waarom negeert Derek de miskraam en begint hij over iets anders? Dit lost hij echter handig op door gewoon te zeggen dat die eerdere keer óók een miskraam was, om er nog snel achteraan te zeggen dat het ‘trouwens twee zoontjes waren’. Daarna gaat hij onverwijld op zoek naar een volgend slachtoffer. Ethisch gezien kon dit niet door de beugel.
Als laatste voorbeeld nog de moeder en dochter die samen naar de show zijn gekomen. Voor de pauze heeft de moeder al een reading gehad en na de pauze komt de dochter ook aan de beurt omdat ze zich herkent in iets wat Derek doorkrijgt. Alles loopt goed tot Derek wat dingen zegt die de dochter niet kan plaatsen, maar haar moeder wel. ‘Okay, laten we naar de moeder gaan’, zegt Derek, die zich niet meer kan herinneren dat hij haar al eerder onder handen heeft genomen. Hij wordt snel onderbroken door iemand van de organisatie om te voorkomen dat hij de vrouw nu heel iets anders gaat zeggen dan voor de pauze.
Derek vond het natuurlijk weer ‘unbelievable!’. Nog nooit was het tijdens zijn shows voorgekomen dat iemand twee keer achter elkaar een reading kreeg! Maar hij moest wel eerlijk zijn en de rest ook een beurt gunnen, dus stopte hij met de moeder en dochter en begon weer andere problematiek te omschrijven om een nieuw slachtoffer te lokken.
Het patroon is steeds ongeveer hetzelfde. Derek begint met wat vage en algemene beweringen die nog op heel veel dingen kunnen slaan. Afhankelijk van de reacties past hij zijn uitspraken wat aan. Hij stelt voortdurend vragen en laat het publiek het meeste zelf invullen, om het daarna nog een keer te herhalen alsof hij het zelf bedacht had. Als iemand niet optimaal meewerkt, stapt hij snel over naar een ander. Een wat aarzelende bevestiging kan hij laten volgen door een groot applaus door met nadruk ‘dankjewel’ te zeggen. Hij heeft daarbij veel baat van het prestige dat hij dankzij de tv-uitzendingen geniet. In deze uitzendingen worden slechts een paar krenten uit de pap getoond.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 8 juni 2010 om 09:44
quote:Yella41 schreef op 07 juni 2010 @ 23:10:
Maar de belangrijkste vraag die ik heb: waarom ontlenen mensen troost aan het feit dat een overleden dierbare nog bij hen zou zijn?
Los van het feit wat ik van Derek vind, wil ik best op deze vraag ingaan.
Ik geloof er niet in dat je hier nog bent als je overleden bent. Maar wat zou ik het fijn vinden als dat wel zo zou zijn. Ik denk dat het troost kan bieden wanneer iemand overlijdt waarmee iets niet is afgesloten. Ik heb heel wat mensen verloren en met het overgrote deel heb ik vrede. Mensen die oud waren of erg ziek, dan zie je het aankomen je kunt afscheid nemen en als het waren het leven met hen afsluiten. Met die mensen heb ik nu ze er niet meer zijn geen behoefte aan 'contact' meer.
Wanneer een leven niet afgesloten is, als je geen afscheid hebt kunnen nemen is het anders. Ik zou mijn zoontje verschrikkelijk graag willen vertellen hoe zielsveel ik van hem hou en gehouden heb. Met hem zou ik heel graag contact hebben, een kans, een mogelijkheid om 'afscheid' te nemen. Iets af te kunnen sluiten in woorden en niet enkel in gebaren.
Maar de belangrijkste vraag die ik heb: waarom ontlenen mensen troost aan het feit dat een overleden dierbare nog bij hen zou zijn?
Los van het feit wat ik van Derek vind, wil ik best op deze vraag ingaan.
Ik geloof er niet in dat je hier nog bent als je overleden bent. Maar wat zou ik het fijn vinden als dat wel zo zou zijn. Ik denk dat het troost kan bieden wanneer iemand overlijdt waarmee iets niet is afgesloten. Ik heb heel wat mensen verloren en met het overgrote deel heb ik vrede. Mensen die oud waren of erg ziek, dan zie je het aankomen je kunt afscheid nemen en als het waren het leven met hen afsluiten. Met die mensen heb ik nu ze er niet meer zijn geen behoefte aan 'contact' meer.
Wanneer een leven niet afgesloten is, als je geen afscheid hebt kunnen nemen is het anders. Ik zou mijn zoontje verschrikkelijk graag willen vertellen hoe zielsveel ik van hem hou en gehouden heb. Met hem zou ik heel graag contact hebben, een kans, een mogelijkheid om 'afscheid' te nemen. Iets af te kunnen sluiten in woorden en niet enkel in gebaren.
dinsdag 8 juni 2010 om 09:53
Inderdaad, erg interessant ook.
Vorige week heb ik toevallig wat artikelen over hem zitten lezen.
Ik was daarvoor ook al nooit overtuigd en vind 't maar een vreemd mannetje. Jammer dat zulk soort mensen nog steeds volle zalen trekken.Ik heb hem trouwens ook nooit gezien als integer, meer als een acteur.
Om nog even in te gaan op de vraag van TO:
Als er al iets is als gene zijde, dan denk ik dat de geesten of zielen van overledenen 'gewoon' kunnen reizen of switchen tussen de geestenwereld en wereld van de levenden. Verder denk ik dat ze zich ook niet meer zodanig verbonden voelen met onze wereld dat ze ook niet duidelijk zullen laten merken dat ze er zijn.
Ik vind het idee van blijven hangen als geest niet erg aantrekkelijk, een beetje rust zou ik prettiger vinden. Ik zie het doel er ook niet van, maar toch vind ik het 'niet bestaan' ook geen aangenaam perspectief.
Maar goed, dat laatste is weer een andere discussie.
Vorige week heb ik toevallig wat artikelen over hem zitten lezen.
Ik was daarvoor ook al nooit overtuigd en vind 't maar een vreemd mannetje. Jammer dat zulk soort mensen nog steeds volle zalen trekken.Ik heb hem trouwens ook nooit gezien als integer, meer als een acteur.
Om nog even in te gaan op de vraag van TO:
Als er al iets is als gene zijde, dan denk ik dat de geesten of zielen van overledenen 'gewoon' kunnen reizen of switchen tussen de geestenwereld en wereld van de levenden. Verder denk ik dat ze zich ook niet meer zodanig verbonden voelen met onze wereld dat ze ook niet duidelijk zullen laten merken dat ze er zijn.
Ik vind het idee van blijven hangen als geest niet erg aantrekkelijk, een beetje rust zou ik prettiger vinden. Ik zie het doel er ook niet van, maar toch vind ik het 'niet bestaan' ook geen aangenaam perspectief.
Maar goed, dat laatste is weer een andere discussie.
dinsdag 8 juni 2010 om 09:59
Tja Derek Oglivie, wat moet ik ervan zeggen.
Toen ik hem op tv zag geloofde ik heilig dat hij echt goed was en goeie readings deed, vooral toen een vriendin van mij ook naar zijn show was geweest en helemaal onder de indruk was. Nu is zij wel erg goedgelovig en naief. Zelf geloof ik wel in leven na de dood, en ik denk ook wel dat er mensen zijn die contact kunnen leggen met de andere zijde. Maar Derek is daar niet een van, dat dacht ik al toen ik een tijd geleden dat youtube filmpje zag over die Randi in amerika. En het komt ook omdat ik Derek een paar keer heb ontmoet op Schiphol ( ik werkte daar toen ) en ik hem verschrikkelijk onbeschoft vond. Hij kwam bij mij wat eten bestellen en klaagde non stop over de prijs, en hij wou mijn naam weten zodat hij kon klagen bij mijn manager enzo. Ik was stomverbaasd, was dit nou de geweldige Derek.
Vervolgens zat ik bij de starbucks koffie te drinken toen ik hem daar in de rij zag staan, en weer ging hij tekeer tegen het meisje die de koffie verkocht, dat het te duur was en dat ze haar naam moest geven. Later liep ik naar haar toe en zei dat hij tegen mij ook al een keer onbeschoft was geweest. Een paar weken later zag ik hem opnieuw bij een gate, woedend op een meisje bij een koffie unit. Tja kijk als iemand een keer boos is oke, maar als ik iemand 3x heb gezien en diegene is alleen maar boos en arrogant dan weet ik het wel. Blijkbaar is hij dan gewoon zo.
Toen ik hem op tv zag geloofde ik heilig dat hij echt goed was en goeie readings deed, vooral toen een vriendin van mij ook naar zijn show was geweest en helemaal onder de indruk was. Nu is zij wel erg goedgelovig en naief. Zelf geloof ik wel in leven na de dood, en ik denk ook wel dat er mensen zijn die contact kunnen leggen met de andere zijde. Maar Derek is daar niet een van, dat dacht ik al toen ik een tijd geleden dat youtube filmpje zag over die Randi in amerika. En het komt ook omdat ik Derek een paar keer heb ontmoet op Schiphol ( ik werkte daar toen ) en ik hem verschrikkelijk onbeschoft vond. Hij kwam bij mij wat eten bestellen en klaagde non stop over de prijs, en hij wou mijn naam weten zodat hij kon klagen bij mijn manager enzo. Ik was stomverbaasd, was dit nou de geweldige Derek.
Vervolgens zat ik bij de starbucks koffie te drinken toen ik hem daar in de rij zag staan, en weer ging hij tekeer tegen het meisje die de koffie verkocht, dat het te duur was en dat ze haar naam moest geven. Later liep ik naar haar toe en zei dat hij tegen mij ook al een keer onbeschoft was geweest. Een paar weken later zag ik hem opnieuw bij een gate, woedend op een meisje bij een koffie unit. Tja kijk als iemand een keer boos is oke, maar als ik iemand 3x heb gezien en diegene is alleen maar boos en arrogant dan weet ik het wel. Blijkbaar is hij dan gewoon zo.
dinsdag 8 juni 2010 om 11:13
quote:lil_star schreef op 08 juni 2010 @ 00:42:
ik ben er gweest, voor de verjaardag van mijn moeder.
1000 mensen, en geloof me dat waren er veel.
ik was er al sceptisch over, van de 1000 kwamen er hoogstens 8/10 readings uit in heel die show, sommige heel vaag en onduidelijk die uiteindelijk nergens heen gingen.
en omdat je met 1000 man zit is het heel onpersoonlijk.
wat ik ook nog eens heel dom vond is dat er veel mensen zaten die geen engels konden.
dus dan vroeg hij wat en dan zaten ze hem dom aan te staren met uhhh uhhh wat zegtie???? zo kreeg je een vermoeiend gesprek van 10 minuten wat alles behalve spectaculair was,ik dacht echt...wat doe je hier dan als je geen reet verstaat van wat hij zegt....of had je verwacht dat ze er ondertiteling bij gaven net zoals op je beeldbuisje
had het idee dat er meer simpele emotioneel labiele en afhankelijke huisvrouwtjes zaten, ach ja mn moeder en ik hebben gelachen
Zaten wij bij dezelfde show??? Hij bleef maar tegen zo'n tante Sjaan uit de Jordaan praten die geen woord Engels sprak. Na 10 minuten gaf hij het op maar iedereen in de zaal had er na 1 minuut al genoeg van. Als je geen Engels spreekt blijf dan weg! En zij was niet de enige die er geen reet van begreep. Het gebeurde zeker nog een keer of drie. Hij gaf aan het einde van zijn show ook toe dat er helaas deze keer weinig concreets naar voren kwam.
Verder begon hij een reading met een jonge vrouw en het ging over een miskraam of te vroeg en doodgeboren kindje. Zij was helemaal verdrietig, tot aan tranen toe. Ineens onderbreekt hij haar en begint te flirten met een jonge vent die schuin voor die vrouw zit. Over dat hij straks na de show met hem mee naar zijn hotel mee mocht etc etc. Hij stond daar helemaal blij te lachen en te doen terwijl die vrouw stilletjes zit te huilen en in shock is over het feit dat hij zomaar switched naar die jonge kerel. Het was echt te genant voor woorden!
ik ben er gweest, voor de verjaardag van mijn moeder.
1000 mensen, en geloof me dat waren er veel.
ik was er al sceptisch over, van de 1000 kwamen er hoogstens 8/10 readings uit in heel die show, sommige heel vaag en onduidelijk die uiteindelijk nergens heen gingen.
en omdat je met 1000 man zit is het heel onpersoonlijk.
wat ik ook nog eens heel dom vond is dat er veel mensen zaten die geen engels konden.
dus dan vroeg hij wat en dan zaten ze hem dom aan te staren met uhhh uhhh wat zegtie???? zo kreeg je een vermoeiend gesprek van 10 minuten wat alles behalve spectaculair was,ik dacht echt...wat doe je hier dan als je geen reet verstaat van wat hij zegt....of had je verwacht dat ze er ondertiteling bij gaven net zoals op je beeldbuisje
had het idee dat er meer simpele emotioneel labiele en afhankelijke huisvrouwtjes zaten, ach ja mn moeder en ik hebben gelachen
Zaten wij bij dezelfde show??? Hij bleef maar tegen zo'n tante Sjaan uit de Jordaan praten die geen woord Engels sprak. Na 10 minuten gaf hij het op maar iedereen in de zaal had er na 1 minuut al genoeg van. Als je geen Engels spreekt blijf dan weg! En zij was niet de enige die er geen reet van begreep. Het gebeurde zeker nog een keer of drie. Hij gaf aan het einde van zijn show ook toe dat er helaas deze keer weinig concreets naar voren kwam.
Verder begon hij een reading met een jonge vrouw en het ging over een miskraam of te vroeg en doodgeboren kindje. Zij was helemaal verdrietig, tot aan tranen toe. Ineens onderbreekt hij haar en begint te flirten met een jonge vent die schuin voor die vrouw zit. Over dat hij straks na de show met hem mee naar zijn hotel mee mocht etc etc. Hij stond daar helemaal blij te lachen en te doen terwijl die vrouw stilletjes zit te huilen en in shock is over het feit dat hij zomaar switched naar die jonge kerel. Het was echt te genant voor woorden!
Poep, wie heeft jou gescheten?
dinsdag 8 juni 2010 om 13:46
Jee zeg, dat had ik niet achter die Derek gezocht, moet ik zeggen, de voorbeelden die jullie noemen van zijn gedrag. Schokkend! Op tv komt hij op mij over als een fijn en gevoelig mens, empathisch. Een vriendin van mij gaat naar een show zo vaak ze kan en vindt hem nog steeds het einde trouwens, maar zij wil ook heel erg graag dat er leven na de dood is en contact met haar overleden moeder, schoonzus en zoontje. Haar moeder ging, toen ze nog leefde, zelf ook heel vaak naar Yomanda toe. Ik begrijp dat mensen heel ver willen gaan als ze graag iets willen geloven, maar ik kan niet snappen dat zoveel overduidelijk kromme dingen bij dat alles door maar weinig mensen aan de kaak gesteld worden.
Sune, behoefte aan contact en afscheid kunnen nemen snap ik helemaal. Ik ken je verhaal natuurlijk. Je zou willen dat alles terug te draaien was en omdat dat niet kan, zou het fijn zijn met gene zijde enige vorm van contact te kunnen hebben. Het 'nooit' is eigenlijk ook niet te vatten en ook niet goed te accepteren. Het is wreed dat je daar je weg in moet zien te vinden, vind ik. Los van jouw verhaal: dat je als mens beseft dat voor iedereen die dag ooit komt te moeten (of mogen) sterven, is eigenlijk een foutje, volgens mij. Het is bijna niet te doen. Soms heb ik er vrede mee, vaak niet. Omdat ik er voor mijn kinderen altijd zou willen zijn, in elk geval heel graag de komende 50 jaar nog.
Dus ach, ik begrijp ook wel dat mensen zich vastklampen aan types als Ogilvie, die een sprankje hoop bieden op het tegendeel, dat het níet voorbij zal zijn.
Maar dat iedereen er gewoon maar van uit schijnt te gaan dat het 'hiernamaals' een fijne plek is, vind ik vreemd. Misschien is het wel vele malen erger dan hier! Waarom niet? Waarom zijn er anders, volgens veel paragnosten, zielen die niet dood willen zijn??? En zeuren ze na hun dood nog over lichamelijke gebreken?!
En... en... en...
xYella.
Sune, behoefte aan contact en afscheid kunnen nemen snap ik helemaal. Ik ken je verhaal natuurlijk. Je zou willen dat alles terug te draaien was en omdat dat niet kan, zou het fijn zijn met gene zijde enige vorm van contact te kunnen hebben. Het 'nooit' is eigenlijk ook niet te vatten en ook niet goed te accepteren. Het is wreed dat je daar je weg in moet zien te vinden, vind ik. Los van jouw verhaal: dat je als mens beseft dat voor iedereen die dag ooit komt te moeten (of mogen) sterven, is eigenlijk een foutje, volgens mij. Het is bijna niet te doen. Soms heb ik er vrede mee, vaak niet. Omdat ik er voor mijn kinderen altijd zou willen zijn, in elk geval heel graag de komende 50 jaar nog.
Dus ach, ik begrijp ook wel dat mensen zich vastklampen aan types als Ogilvie, die een sprankje hoop bieden op het tegendeel, dat het níet voorbij zal zijn.
Maar dat iedereen er gewoon maar van uit schijnt te gaan dat het 'hiernamaals' een fijne plek is, vind ik vreemd. Misschien is het wel vele malen erger dan hier! Waarom niet? Waarom zijn er anders, volgens veel paragnosten, zielen die niet dood willen zijn??? En zeuren ze na hun dood nog over lichamelijke gebreken?!
En... en... en...
xYella.
dinsdag 8 juni 2010 om 14:45
Dat en.. en.. en.. daar kom je pas achter als het 'te laat' is natuurlijk. Maar ik hoop toch heel hard dat als er iets zou zijn (wat ik dus niet echt geloof) dat dat dan wel een fijne plek mag zijn. Ik zou het nog onverteerbaarder vinden als de mensen die we moeten missen ook nog eens niet uit hun lijden verlost zijn.
dinsdag 8 juni 2010 om 20:33
Nee, gewoon goed inleven in de rol door de actrice, haha. Zie je wel dat hij oppikt wat je zelf uitzendt... of maar wat gokt, dat kan ook. (dat laatste begin ik te geloven na alles wat ik hier gelezen heb)
Sune, inderdaad, dat is een nog gruwelijker gedachte dan dat dood gewoon helemaal weg is, dat een eventueel hiernamaals een erge plek zou zijn... dan hou ik me toch maar aan mijn idee van geen hiernamaals.
Ik denk dat alles zich toch in je eigen hoofd afspeelt, en dat alleen al is een fenomeen op zich dat zijn weerga niet kent.
Wat dat betreft ben ik blij met het digitale tijdperk. Wat je nalaat op internet en de digitale snelweg opstuurt, blijft in principe voor de eeuwigheid. Mooi idee (hoewel soms ook beangstigend) wat mij betreft.
xYella.
Sune, inderdaad, dat is een nog gruwelijker gedachte dan dat dood gewoon helemaal weg is, dat een eventueel hiernamaals een erge plek zou zijn... dan hou ik me toch maar aan mijn idee van geen hiernamaals.
Ik denk dat alles zich toch in je eigen hoofd afspeelt, en dat alleen al is een fenomeen op zich dat zijn weerga niet kent.
Wat dat betreft ben ik blij met het digitale tijdperk. Wat je nalaat op internet en de digitale snelweg opstuurt, blijft in principe voor de eeuwigheid. Mooi idee (hoewel soms ook beangstigend) wat mij betreft.
xYella.
woensdag 9 juni 2010 om 19:17
quote:meds schreef op 07 juni 2010 @ 23:50:
[...]
Nee het is nog veel erger, mensen moet zich opgeven voor een reading moeten dan een vragenlijst invullen en zitten vervolgens in het publiek, en worden er dan uitgepikt. Je ziet dat ook, het lijkt allemaal heel toevallig maar de persoon zit wel in het licht en heeft heel snel een microfoon
Is niet waar Meds!
Ik ben bij opnames geweest. Ik heb zelf geen reading gehad, maar een vriendin van mij wel. Er is door niemand van ons een vragenlijst ingevuld. En helaas voor jou .... alles wat hij zei klopte. Ik had de kaarten gekocht via Internet, dus ze stonden op mijn naam. Mijn vriendin haar naam stond nergens, dus ook daar kan niet op gegoogled zijn.
[...]
Nee het is nog veel erger, mensen moet zich opgeven voor een reading moeten dan een vragenlijst invullen en zitten vervolgens in het publiek, en worden er dan uitgepikt. Je ziet dat ook, het lijkt allemaal heel toevallig maar de persoon zit wel in het licht en heeft heel snel een microfoon
Is niet waar Meds!
Ik ben bij opnames geweest. Ik heb zelf geen reading gehad, maar een vriendin van mij wel. Er is door niemand van ons een vragenlijst ingevuld. En helaas voor jou .... alles wat hij zei klopte. Ik had de kaarten gekocht via Internet, dus ze stonden op mijn naam. Mijn vriendin haar naam stond nergens, dus ook daar kan niet op gegoogled zijn.
