Entertainment
alle pijlers
Frank Masmeijer
zondag 17 september 2017 om 17:05
dinsdag 17 oktober 2017 om 11:56
Stel dat je door schulden dakloos wordt. Mag je dan ook met enkelband vrij komen?
Nee, grapje.
Maar in Penoza (NCRV en voormalige werkgever) zijn ze ook over gestapt op XTC.
Cocaïnehandel kan hij toch niet meer doen. Hoewel ... hij kan ook als lokaas ...
Dinges ken ik niet. Was dat niet iets met kinderen?
Toch even
op youtube levert een stukje https://www.youtube.com/watch?v=oOmZUf8-siI
Ja, met kinderen en een paar BN'ers die moesten raden.
Nee, grapje.
Maar in Penoza (NCRV en voormalige werkgever) zijn ze ook over gestapt op XTC.
Cocaïnehandel kan hij toch niet meer doen. Hoewel ... hij kan ook als lokaas ...
Dinges ken ik niet. Was dat niet iets met kinderen?
Toch even
op youtube levert een stukje https://www.youtube.com/watch?v=oOmZUf8-siIJa, met kinderen en een paar BN'ers die moesten raden.
dinsdag 17 oktober 2017 om 11:58
Hé, Martine Bijl deed het leuker: https://www.youtube.com/watch?v=gQzJEzdD6jQ
DINGES met Martine Bijl.
DINGES met Martine Bijl.
zaterdag 18 november 2017 om 15:01
Pumps_italiaans schreef: ↑17-10-2017 11:58Hé, Martine Bijl deed het leuker: https://www.youtube.com/watch?v=gQzJEzdD6jQ
DINGES met Martine Bijl.
Martine lijkt hier best wat op Tooske.
Rotoorlog, ik zeg NEE tegen deze OORLOG.
zaterdag 18 november 2017 om 15:09
Schuldig maar toch kan hij gewoon vrij rondlopen?
De Telegraaf
Marieke 't Hart
4 uur geleden
Ex-vrouw Frank Masmeijer: ‘Ik kon hem niet in de steek laten’
foto: © Vrouw.nl
Het leven lachte Sandra Birsak (voorheen Masmeijer, 53) toe. Getrouwd met haar grote liefde Frank, twee geweldige dochters, een droomhuis, drie tot vier keer per jaar met vakantie en veel lieve vrienden en familie om haar heen. Tot die ene, zwarte dag waarop haar droomleven als een kaartenhuis in elkaar stortte.
Bekijk ook ’Frank Masmeijer ontloopt volledige celstraf’:
’Frank Masmeijer ontloopt volledige celstraf’ http://a.msn.com/07/nl-nl/AAu24vr?ocid=se
“Frank en ik leerden elkaar kennen tijdens de opnamen van De Helemaal alleen in je eentje-Show. Ik was danseres in het showballet, hij presenteerde het programma. Frank werkte als entertainer in een hotel op Mallorca en had net auditie gedaan als quizmaster bij de NCRV. Bij de allereerste show sloeg de vonk al over. Ik vond hem meteen leuk: een flamboyante man. We kregen verkering. We waren allebei nog piepjong: 20 en 23. Na vijf jaar zijn we getrouwd en op mijn 29e werd onze oudste dochter Michelle geboren.
Ik werd huisvrouw en Frank ging als een komeet bij de NCRV. Hij presenteerde diverse entertainmentprogramma’s, waaronder de Holidayshow waarbij je als hoofdprijs een mooie reis kon winnen.
Op een gegeven moment besloot hij het over een andere boeg te gooien. Met mijn neef begon hij een horecazaak in een nabijgelegen winkelcentrum. Die liep als een trein; uiteindelijk hadden ze een hele keten aan restaurants. De zaken gingen heel goed. Frank deed nog weleens een programma voor tv, maar hij vond het werken in de horeca eigenlijk leuker.
Bovendien verdiende hij geld als water. We hadden alles wat ons hartje begeerde. We woonden in een grote villa van 2 miljoen, gingen drie tot vier keer per jaar op vakantie, kochten dure merkartikelen en leidden dus eigenlijk een superdeluxe leven.
Maar ja, toen begon de ellende. Eind 2008 verkochten ze de horecaketen en begonnen een restaurant in een klein dorpje. In een winkelcentrum lopen vanzelf veel mensen langs, maar in een klein dorp natuurlijk niet. Er ging veel meer uit dan er binnenkwam.
Zelf merkte ik dat niet zo: ik had geen idee van onze financiële situatie. Ik kreeg elke week huishoudgeld om de boodschappen van te doen en ik had een creditcard voor mijn persoonlijke uitgaven. Heel erg, ik weet het. Ik zeg nu ook tegen mijn kinderen dat ze altijd hun eigen geld moeten verdienen en nóóit financieel afhankelijk moeten worden van hun echtgenoot.
Het restaurant ging failliet en we moesten noodgedwongen ons dure huis verkopen. Frank heeft van alles geprobeerd om aan geld te komen: ijs verkopen, op beurzen staan, enzovoort... Ik ging ook werken, in een kledingzaak. We verhuisden naar een appartement, maar hij kwam er financieel niet bovenop.
Het ging over de hele linie steeds slechter, ook tussen ons. Hij begon steeds meer te drinken en kwam ’s avonds zonder iets te zeggen niet thuis eten. Ik wist heel vaak niet waar hij was of waar hij mee bezig was. Ja, en vervolgens is hij – maar dat weet ik nu pas – met de verkeerde mensen in aanraking gekomen, mensen die hij in het restaurant had leren kennen.
En toen kwam die afschuwelijke dag, 14 oktober 2014, waarop Frank werd gearresteerd. Het was ’s morgens heel vroeg en ik werd wakker van een zaklantaarn die in mijn ogen scheen. Er stonden minstens 12 politieagenten in huis, ook in de slaapkamers van de meisjes.
Ik was stomverbaasd, vooral toen ik hoorde dat het om het smokkelen van ruim 400 kilo cocaïne zou gaan. Frank zei natuurlijk dat het één groot misverstand was en dat hij volkomen onschuldig was. Uiteindelijk heeft hij acht maanden vastgezeten.
Ik weet niet meer hoe ik die maanden ben doorgekomen. Ik had helemaal niets meer. Al zijn rekeningen werden bevroren en van mijn salaris konden we de vaste lasten niet meer betalen. Gelukkig kreeg ik van mijn huisbaas meteen een andere huurwoning aangeboden die ik wél zelf kon betalen.
Maar behalve dat ik de zorg had voor onze dochters, die natuurlijk volkomen onthutst waren, moest ik ook ineens op eigen benen staan. Ik ging intussen ook minstens één keer per week bij Frank in de gevangenis op bezoek. Ik kón en wílde hem niet in de steek laten. We waren al 33 jaar samen en die jaren vlak je niet zomaar uit. Frank heeft zeker fouten gemaakt, maar ik ben zelf ook stom bezig geweest door hem maar aan te laten modderen en nooit vragen te stellen.
In de zomer van 2015 werd Frank met een enkelband vrijgelaten. Dat betekende dat hij de hele dag thuiszat en dat ik mijn eigen leven ook weer ‘on hold’ zette. Maar we waren allebei veranderd. Frank was gewend dat hij altijd alles in huis bepaalde en ik pikte dat niet meer. Ik was een stuk zelfstandiger geworden. Bovendien was hij weer heel uithuizig.
Uiteindelijk heeft hij besloten terug naar Nederland te gaan en is hij bij zijn moeder in Soest gaan wonen. Hij begon ook met andere vrouwen uit te gaan en toen zijn we dus gescheiden. Aan de ene kant vond ik dat vreselijk, maar aan de andere kant luchtte het me ook op. Want het ging écht niet meer tussen ons.
Sinds die tijd sta ik op eigen benen en daar ben ik trots op. Ik heb mijn eigen huis en verdien mijn eigen geld. Ik ben blij met mijn baan, mijn appartement en de goede band die ik met mijn dochters heb. Mijn meiden wonen allebei bij mij en werken net als ik in een winkel. We moeten alle drie hard werken voor ons geld, maar het gaat ons goed af.
Aan de andere kant: ik heb ook fouten gemaakt. Toen hij in de gevangenis zat, heb ik hem vooral veel verwijten gemaakt en hem niet gevraagd hoe hij zich voelde of hoe het met hem ging. Dat kon ik niet opbrengen; ik was vooral bezig met wat hij ons allemaal had aangedaan. Ik kon geen medelijden hebben met het feit dat hij in de gevangenis zat.
We zijn ons dan ook allemaal wild geschrokken dat hij uiteindelijk acht jaar gevangenisstraf opgelegd heeft gekregen. Frank verwachtte dat hij maximaal vijf jaar zou krijgen en hoopte natuurlijk op vrijspraak. Nu moest hij weer terug naar die hel en zelfs nog langer dan er werd geëist.
Het ergste was dat hij het op het nieuws moest horen en dat de meiden het zelfs nog eerder wisten dan hij. Zij zijn verschrikkelijk verdrietig, net als Franks moeder. Ik hoop dat hij een deel van zijn straf in Nederland mag uitzitten, dat hij zijn leven weer op de rails krijgt.
Over mijn eigen toekomst denk ik eigenlijk niet na. Frank en ik hadden mooie toekomstplannen samen: als de kinderen de deur uit zouden zijn, zouden we naar Zuid-Frankrijk verhuizen. Dat zit er niet meer in. Maar ik sta wel weer open voor een leuke nieuwe vriend.
En wat ik zou doen als Frank me terug zou willen? Dat weet ik niet. Mijn verstand zegt ‘nee’, maar mijn gevoel zegt ‘ja’. Want heel eerlijk gezegd: ondanks alles hou ik nog steeds van hem.”
De Telegraaf
Marieke 't Hart
4 uur geleden
Ex-vrouw Frank Masmeijer: ‘Ik kon hem niet in de steek laten’
foto: © Vrouw.nl
Het leven lachte Sandra Birsak (voorheen Masmeijer, 53) toe. Getrouwd met haar grote liefde Frank, twee geweldige dochters, een droomhuis, drie tot vier keer per jaar met vakantie en veel lieve vrienden en familie om haar heen. Tot die ene, zwarte dag waarop haar droomleven als een kaartenhuis in elkaar stortte.
Bekijk ook ’Frank Masmeijer ontloopt volledige celstraf’:
’Frank Masmeijer ontloopt volledige celstraf’ http://a.msn.com/07/nl-nl/AAu24vr?ocid=se
“Frank en ik leerden elkaar kennen tijdens de opnamen van De Helemaal alleen in je eentje-Show. Ik was danseres in het showballet, hij presenteerde het programma. Frank werkte als entertainer in een hotel op Mallorca en had net auditie gedaan als quizmaster bij de NCRV. Bij de allereerste show sloeg de vonk al over. Ik vond hem meteen leuk: een flamboyante man. We kregen verkering. We waren allebei nog piepjong: 20 en 23. Na vijf jaar zijn we getrouwd en op mijn 29e werd onze oudste dochter Michelle geboren.
Ik werd huisvrouw en Frank ging als een komeet bij de NCRV. Hij presenteerde diverse entertainmentprogramma’s, waaronder de Holidayshow waarbij je als hoofdprijs een mooie reis kon winnen.
Op een gegeven moment besloot hij het over een andere boeg te gooien. Met mijn neef begon hij een horecazaak in een nabijgelegen winkelcentrum. Die liep als een trein; uiteindelijk hadden ze een hele keten aan restaurants. De zaken gingen heel goed. Frank deed nog weleens een programma voor tv, maar hij vond het werken in de horeca eigenlijk leuker.
Bovendien verdiende hij geld als water. We hadden alles wat ons hartje begeerde. We woonden in een grote villa van 2 miljoen, gingen drie tot vier keer per jaar op vakantie, kochten dure merkartikelen en leidden dus eigenlijk een superdeluxe leven.
Maar ja, toen begon de ellende. Eind 2008 verkochten ze de horecaketen en begonnen een restaurant in een klein dorpje. In een winkelcentrum lopen vanzelf veel mensen langs, maar in een klein dorp natuurlijk niet. Er ging veel meer uit dan er binnenkwam.
Zelf merkte ik dat niet zo: ik had geen idee van onze financiële situatie. Ik kreeg elke week huishoudgeld om de boodschappen van te doen en ik had een creditcard voor mijn persoonlijke uitgaven. Heel erg, ik weet het. Ik zeg nu ook tegen mijn kinderen dat ze altijd hun eigen geld moeten verdienen en nóóit financieel afhankelijk moeten worden van hun echtgenoot.
Het restaurant ging failliet en we moesten noodgedwongen ons dure huis verkopen. Frank heeft van alles geprobeerd om aan geld te komen: ijs verkopen, op beurzen staan, enzovoort... Ik ging ook werken, in een kledingzaak. We verhuisden naar een appartement, maar hij kwam er financieel niet bovenop.
Het ging over de hele linie steeds slechter, ook tussen ons. Hij begon steeds meer te drinken en kwam ’s avonds zonder iets te zeggen niet thuis eten. Ik wist heel vaak niet waar hij was of waar hij mee bezig was. Ja, en vervolgens is hij – maar dat weet ik nu pas – met de verkeerde mensen in aanraking gekomen, mensen die hij in het restaurant had leren kennen.
En toen kwam die afschuwelijke dag, 14 oktober 2014, waarop Frank werd gearresteerd. Het was ’s morgens heel vroeg en ik werd wakker van een zaklantaarn die in mijn ogen scheen. Er stonden minstens 12 politieagenten in huis, ook in de slaapkamers van de meisjes.
Ik was stomverbaasd, vooral toen ik hoorde dat het om het smokkelen van ruim 400 kilo cocaïne zou gaan. Frank zei natuurlijk dat het één groot misverstand was en dat hij volkomen onschuldig was. Uiteindelijk heeft hij acht maanden vastgezeten.
Ik weet niet meer hoe ik die maanden ben doorgekomen. Ik had helemaal niets meer. Al zijn rekeningen werden bevroren en van mijn salaris konden we de vaste lasten niet meer betalen. Gelukkig kreeg ik van mijn huisbaas meteen een andere huurwoning aangeboden die ik wél zelf kon betalen.
Maar behalve dat ik de zorg had voor onze dochters, die natuurlijk volkomen onthutst waren, moest ik ook ineens op eigen benen staan. Ik ging intussen ook minstens één keer per week bij Frank in de gevangenis op bezoek. Ik kón en wílde hem niet in de steek laten. We waren al 33 jaar samen en die jaren vlak je niet zomaar uit. Frank heeft zeker fouten gemaakt, maar ik ben zelf ook stom bezig geweest door hem maar aan te laten modderen en nooit vragen te stellen.
In de zomer van 2015 werd Frank met een enkelband vrijgelaten. Dat betekende dat hij de hele dag thuiszat en dat ik mijn eigen leven ook weer ‘on hold’ zette. Maar we waren allebei veranderd. Frank was gewend dat hij altijd alles in huis bepaalde en ik pikte dat niet meer. Ik was een stuk zelfstandiger geworden. Bovendien was hij weer heel uithuizig.
Uiteindelijk heeft hij besloten terug naar Nederland te gaan en is hij bij zijn moeder in Soest gaan wonen. Hij begon ook met andere vrouwen uit te gaan en toen zijn we dus gescheiden. Aan de ene kant vond ik dat vreselijk, maar aan de andere kant luchtte het me ook op. Want het ging écht niet meer tussen ons.
Sinds die tijd sta ik op eigen benen en daar ben ik trots op. Ik heb mijn eigen huis en verdien mijn eigen geld. Ik ben blij met mijn baan, mijn appartement en de goede band die ik met mijn dochters heb. Mijn meiden wonen allebei bij mij en werken net als ik in een winkel. We moeten alle drie hard werken voor ons geld, maar het gaat ons goed af.
Aan de andere kant: ik heb ook fouten gemaakt. Toen hij in de gevangenis zat, heb ik hem vooral veel verwijten gemaakt en hem niet gevraagd hoe hij zich voelde of hoe het met hem ging. Dat kon ik niet opbrengen; ik was vooral bezig met wat hij ons allemaal had aangedaan. Ik kon geen medelijden hebben met het feit dat hij in de gevangenis zat.
We zijn ons dan ook allemaal wild geschrokken dat hij uiteindelijk acht jaar gevangenisstraf opgelegd heeft gekregen. Frank verwachtte dat hij maximaal vijf jaar zou krijgen en hoopte natuurlijk op vrijspraak. Nu moest hij weer terug naar die hel en zelfs nog langer dan er werd geëist.
Het ergste was dat hij het op het nieuws moest horen en dat de meiden het zelfs nog eerder wisten dan hij. Zij zijn verschrikkelijk verdrietig, net als Franks moeder. Ik hoop dat hij een deel van zijn straf in Nederland mag uitzitten, dat hij zijn leven weer op de rails krijgt.
Over mijn eigen toekomst denk ik eigenlijk niet na. Frank en ik hadden mooie toekomstplannen samen: als de kinderen de deur uit zouden zijn, zouden we naar Zuid-Frankrijk verhuizen. Dat zit er niet meer in. Maar ik sta wel weer open voor een leuke nieuwe vriend.
En wat ik zou doen als Frank me terug zou willen? Dat weet ik niet. Mijn verstand zegt ‘nee’, maar mijn gevoel zegt ‘ja’. Want heel eerlijk gezegd: ondanks alles hou ik nog steeds van hem.”
Rotoorlog, ik zeg NEE tegen deze OORLOG.
