Entertainment
alle pijlers
Ik vertrek, op Nederland 1
donderdag 8 januari 2009 om 21:57
Kijken jullie ook?
Ik hou mijn hart vast....
Twee kinderen van 19 en 21 (in mijn oude ogen erg jong) die op Kreta een restaurant gaan beginnen met geleend geld.
Geen opleiding in die richting. Gewoon kopen die hut en gaan.
Ze kunnen niet koken, hebben geen werkervaring in de horeca.
Het is te spannend om te blijven kijken, ik heb het aanstaan en luister naar de uitzending.
Ik hou mijn hart vast....
Twee kinderen van 19 en 21 (in mijn oude ogen erg jong) die op Kreta een restaurant gaan beginnen met geleend geld.
Geen opleiding in die richting. Gewoon kopen die hut en gaan.
Ze kunnen niet koken, hebben geen werkervaring in de horeca.
Het is te spannend om te blijven kijken, ik heb het aanstaan en luister naar de uitzending.
vrijdag 9 januari 2009 om 21:37
Gek is dat hé Soundpost, hoe je dagelijkse leven ook doorwerkte in je hele belevingswereld...
Ik heb niets spectaculairs, ik had hele burgelijke ouders, met een groene auto, ik had een paarse kamer, we hadden wit met oranje stoelen.
Ik herinner me vooral veel kleueren.
En dat er mensen waren die heel anders leefden, of vegetariers,homosexualiteit of de Wallen in Amsterdam en zo, daar had ik echt nog nooit van gehoord!
En dat is misschien ook wel een gebrek hoor.
Ik heb niets spectaculairs, ik had hele burgelijke ouders, met een groene auto, ik had een paarse kamer, we hadden wit met oranje stoelen.
Ik herinner me vooral veel kleueren.
En dat er mensen waren die heel anders leefden, of vegetariers,homosexualiteit of de Wallen in Amsterdam en zo, daar had ik echt nog nooit van gehoord!
En dat is misschien ook wel een gebrek hoor.
vrijdag 9 januari 2009 om 21:50
quote:Ann Liv schreef op 09 januari 2009 @ 20:42:
Ik vind het érg grappig, maar toch met een nare bijsmaak zeg. Ben blij dat je moeder niet helemaal meeliep met de andere hipperds, maar dan nog. Wat een chaos en wát een ellendige gerechten. Zijn er eigenlijk dingen aan de hippie-beweging die je zo waardeerde dat je ze zelf later ook zo hebt gedaan?
Bij het lezen van jouw verhaal moet ik wel toegeven dat ik extra blij ben met mijn saaie normale mams.
Ik waardeer mijn vrije kijk op de wereld. Ik zie wel al jaren in dat de emancipatie niet zo geweldig was doorgevoerd bij de hippies als mensen wel niet dachten in die tijd. Vrouwen zorgden voor de kinderen en de mannen wisten niet hoe andijvie er ongekookt uitzag, maar er was altijd ruimte voor een eigen mening en mensen dachten buiten the box, wat ik ook mooi vind.
Ik heb veel geleerd door veel te reizen met mijn ouders, veel andere culturen leren kennen, veel soorten muziek, dans, voedsel leren waarderen (want ik at ook lékkere dingen). Veel talen leren speken (of me verstaanbaar kunnen maken in een flink aantal talen), ik zing liedjes uit wel 20 landen en schrik niet van een orkest van 100 doedelzakken in Bulgarije. Ik red me overal en in bijna iedere omstandigheid, weet wat ik moet doen als er een latrine gegraven moet worden en als er zware regen dreigt en er een greppel om de tent moet worden gegraven. Ik maak zó een fluit van een eikelhoedje en kan een heleboel vogels imiteren. Ik durf me te uiten, mensen aan te raken, te zingen (ook op straat), te acteren, te dansen (al doen mijn benen het niet meer van de reuma) en ik ben makkelijk met mensen, kan veel van ze hebben.
Dus ja.....ik ben blij met veel dingen, achteraf.
Het softe, het zweverige, het zogenaamde 'vrij zijn' in je hoofd en dan net zo dogmatisch bezig zijn als de gevestigde geloven waar je je tegen afzet, het anarchistische, dat is allemaal niks voor mij, dat zit niet in mijn karakter. Ik heb juist grenzen nodig, duidelijkheid, de wetenschap. Maar dat ben ik, omdat ik ik ben.
Mijn ouders hebben hun best gedaan, mijn moeder, met wie ik het meeste te maken had, vooral. Ze was (is) eigenlijk heel behoudend, werd ook maar meegenomen op de hippiegolf van mijn vader en had het er moeilijk mee, kon sommige mensen niet uitstaan, wilde haar huis aan kant hebben, de was gestreken in de kast, een zakje (zelfgeplukte) lavendel tussen de lakens en op woensdag een gehaktbal.
In plaats daarvan zat ze vaak in een tent, op een spartaanse camping, in een kraakpand, op de sociale academie (mijn vader ging daar op z'n 40ste studeren) naar zijn eindproductie drama te kijken en ze genoot de helft van de tijd, de andere helft had ze het graag anders gezien. Maar mijn moeder was niet geëmancipeerd maar speelde van wel, in gezelschap.
Mijn moeder was dus een behoudende vrouw met een gebatikte jurk aan en haar haar sluik recht naar beneden hangend maar wel met een keurige Hema onderbroek aan en secretaresse van de ouderraad op school. Dát contrast, dat heb ik altijd moeilijk gevonden, dat schipperen. Dat leerde ze me en ik heb het heel lang gedaan, ook in mijn relaties. Ik deed wat mijn moeder deed; de man tevreden houden.
Ik heb kritiek, ik heb ook veel bewondering, zoals veel mensen die terugkijken op hun jeugd denk ik.
Mijn jeugd wordt gekleurd door de hippietijd. Door dingen die 'allemaal moesten kunnen' en die in mijn ogen niet konden. Ik vind dat de kinderen niet genoeg beschermd werden, omdat de ouders in veel gevallen te veel met zichzelf bezig waren.
Zo kon een vriend van ons gezin zich jarenlang aan mij vergrijpen, hij kreeg gelegenheid genoeg. Als je ouders een workshop aan het volgen zijn in beeldhouwen, politiek discussiëren, yoga, kaarsen maken of wat dan ook, dan hebben ze geen tijd om op je te letten en omdat wij vaak in het gezelschap waren van een groep dezelfde mensen, kwam het voor dat je je ouders maar weinig zag, je werd toch wel opgevangen. Ja, maar niet altijd door mensen die daarvoor geschikt waren.
Dus mijn blik terug is gekleurd. Ik probeer er uit te gebruiken wat ik goed vind, ik probeer absoluut te vermijden wat ik er slecht aan vond.
............dus.....
Ik vind het érg grappig, maar toch met een nare bijsmaak zeg. Ben blij dat je moeder niet helemaal meeliep met de andere hipperds, maar dan nog. Wat een chaos en wát een ellendige gerechten. Zijn er eigenlijk dingen aan de hippie-beweging die je zo waardeerde dat je ze zelf later ook zo hebt gedaan?
Bij het lezen van jouw verhaal moet ik wel toegeven dat ik extra blij ben met mijn saaie normale mams.
Ik waardeer mijn vrije kijk op de wereld. Ik zie wel al jaren in dat de emancipatie niet zo geweldig was doorgevoerd bij de hippies als mensen wel niet dachten in die tijd. Vrouwen zorgden voor de kinderen en de mannen wisten niet hoe andijvie er ongekookt uitzag, maar er was altijd ruimte voor een eigen mening en mensen dachten buiten the box, wat ik ook mooi vind.
Ik heb veel geleerd door veel te reizen met mijn ouders, veel andere culturen leren kennen, veel soorten muziek, dans, voedsel leren waarderen (want ik at ook lékkere dingen). Veel talen leren speken (of me verstaanbaar kunnen maken in een flink aantal talen), ik zing liedjes uit wel 20 landen en schrik niet van een orkest van 100 doedelzakken in Bulgarije. Ik red me overal en in bijna iedere omstandigheid, weet wat ik moet doen als er een latrine gegraven moet worden en als er zware regen dreigt en er een greppel om de tent moet worden gegraven. Ik maak zó een fluit van een eikelhoedje en kan een heleboel vogels imiteren. Ik durf me te uiten, mensen aan te raken, te zingen (ook op straat), te acteren, te dansen (al doen mijn benen het niet meer van de reuma) en ik ben makkelijk met mensen, kan veel van ze hebben.
Dus ja.....ik ben blij met veel dingen, achteraf.
Het softe, het zweverige, het zogenaamde 'vrij zijn' in je hoofd en dan net zo dogmatisch bezig zijn als de gevestigde geloven waar je je tegen afzet, het anarchistische, dat is allemaal niks voor mij, dat zit niet in mijn karakter. Ik heb juist grenzen nodig, duidelijkheid, de wetenschap. Maar dat ben ik, omdat ik ik ben.
Mijn ouders hebben hun best gedaan, mijn moeder, met wie ik het meeste te maken had, vooral. Ze was (is) eigenlijk heel behoudend, werd ook maar meegenomen op de hippiegolf van mijn vader en had het er moeilijk mee, kon sommige mensen niet uitstaan, wilde haar huis aan kant hebben, de was gestreken in de kast, een zakje (zelfgeplukte) lavendel tussen de lakens en op woensdag een gehaktbal.
In plaats daarvan zat ze vaak in een tent, op een spartaanse camping, in een kraakpand, op de sociale academie (mijn vader ging daar op z'n 40ste studeren) naar zijn eindproductie drama te kijken en ze genoot de helft van de tijd, de andere helft had ze het graag anders gezien. Maar mijn moeder was niet geëmancipeerd maar speelde van wel, in gezelschap.
Mijn moeder was dus een behoudende vrouw met een gebatikte jurk aan en haar haar sluik recht naar beneden hangend maar wel met een keurige Hema onderbroek aan en secretaresse van de ouderraad op school. Dát contrast, dat heb ik altijd moeilijk gevonden, dat schipperen. Dat leerde ze me en ik heb het heel lang gedaan, ook in mijn relaties. Ik deed wat mijn moeder deed; de man tevreden houden.
Ik heb kritiek, ik heb ook veel bewondering, zoals veel mensen die terugkijken op hun jeugd denk ik.
Mijn jeugd wordt gekleurd door de hippietijd. Door dingen die 'allemaal moesten kunnen' en die in mijn ogen niet konden. Ik vind dat de kinderen niet genoeg beschermd werden, omdat de ouders in veel gevallen te veel met zichzelf bezig waren.
Zo kon een vriend van ons gezin zich jarenlang aan mij vergrijpen, hij kreeg gelegenheid genoeg. Als je ouders een workshop aan het volgen zijn in beeldhouwen, politiek discussiëren, yoga, kaarsen maken of wat dan ook, dan hebben ze geen tijd om op je te letten en omdat wij vaak in het gezelschap waren van een groep dezelfde mensen, kwam het voor dat je je ouders maar weinig zag, je werd toch wel opgevangen. Ja, maar niet altijd door mensen die daarvoor geschikt waren.
Dus mijn blik terug is gekleurd. Ik probeer er uit te gebruiken wat ik goed vind, ik probeer absoluut te vermijden wat ik er slecht aan vond.
............dus.....
vrijdag 9 januari 2009 om 21:50
Mijn moeder was (en is) wat eten betreft nogal inspiratieloos. Eigenlijk aten we heel vaak hetzelfde. Ze overlegde ook veel met vriendinnen. Dan kwamen we iemand tegen in de supermarkt en vroeg mijn moeder zuchtend en steunend: weet jij al wat jullie gaan eten? Ik weet het echt niet hoor! Hoeveel vrouwen ze ook ondervroeg, veel variatie zat er niet. Maar sóms, dan had ze een succesrecept te pakken. Op een gegeven moment had ze van vriendinnen het boursin-spinazie-gehakt-spaghetti-recept. Deed ze dan voor de veelzijdigheid ook een paar champignonnetjes en een uitje doorheen. Wij waren door het dolle heen en omdat mijn zusje en ik erg slechte eters waren, wist mijn moeder niet wat haar overkwam, smullende kinders! Dat recept hebben we maandenlang minstens één keer per week gegeten. Tot ik het echt niet meer kon zíen. Arme gedesillusioneerde mama, we vonden het eerst toch zo lekker?
En wat zelfgemaakte kleren betreft: mijn moeder maakte eens in het jaar een set kleding voor ons, voor onze verjaardag. Erg hip en veelkleurig, ze was er best goed in. Ze vroeg ook onze mening, want mams kon het aan haar reet roesten wat anderen van onze kleding vonden, als wij ons er maar prettig in voelden. (Ze blijkt regelmatig aangesproken te zijn door vrienden/familie die onze kledingkeuze bizar vonden. Rood, roze en paars vloekte toch bij elkaar? Maar mijn moeder zei: dat heeft Ann anders zelf uitgekozen en zij vindt het wél leuk. Ik wist gewoon als kleuter al dat een paar decennia later deze kleurcombinaties überhip zouden zijn.) Wat de zelfmakerij betreft: voor mijn 11de verjaardag mocht ik zelf de stoffen uitkiezen voor een mooie blouse. Na een paar compromissen (want ik had natuurlijk een beeld in mijn hoofd waar de stoffenwinkel nooit of te nimmer aan kon voldoen) stonden we bij de kassa waar mijn moeder van kleur verschoot toen de winkeljuffrouw de totaalprijs noemde. Hierna zijn we nooit meer aan een zelfmaakavontuur begonnen, maar zijn we gewoon samen gaan winkelen. Al kreeg ik na een paar jaar verplicht kleedgeld, ongezellig was dat.
Wat een schat is AnnLivSenior toch!
En wat zelfgemaakte kleren betreft: mijn moeder maakte eens in het jaar een set kleding voor ons, voor onze verjaardag. Erg hip en veelkleurig, ze was er best goed in. Ze vroeg ook onze mening, want mams kon het aan haar reet roesten wat anderen van onze kleding vonden, als wij ons er maar prettig in voelden. (Ze blijkt regelmatig aangesproken te zijn door vrienden/familie die onze kledingkeuze bizar vonden. Rood, roze en paars vloekte toch bij elkaar? Maar mijn moeder zei: dat heeft Ann anders zelf uitgekozen en zij vindt het wél leuk. Ik wist gewoon als kleuter al dat een paar decennia later deze kleurcombinaties überhip zouden zijn.) Wat de zelfmakerij betreft: voor mijn 11de verjaardag mocht ik zelf de stoffen uitkiezen voor een mooie blouse. Na een paar compromissen (want ik had natuurlijk een beeld in mijn hoofd waar de stoffenwinkel nooit of te nimmer aan kon voldoen) stonden we bij de kassa waar mijn moeder van kleur verschoot toen de winkeljuffrouw de totaalprijs noemde. Hierna zijn we nooit meer aan een zelfmaakavontuur begonnen, maar zijn we gewoon samen gaan winkelen. Al kreeg ik na een paar jaar verplicht kleedgeld, ongezellig was dat.
Wat een schat is AnnLivSenior toch!
vrijdag 9 januari 2009 om 21:55
quote:herfstrood schreef op 09 januari 2009 @ 20:51:
Hee, gezellig hier weer zeg!
Leo, merk je dat je nu ten opzichte van de opvoeding van Fien ook juist het tegenovergestelde doet eigenlijk?
(Ik gooi er zomaar een vraag in hoor, als dat mag)
Dat mag lief.
Fien krijgt duidelijke grenzen. Ze weet dondersgoed waar ze aan toe is. Het is niet de ene dag zus en de andere dag zo. Nee is nee, ja is ja, dat soort dingen. Bij ons wilde dat nog weleens fluctueren, omdat je de ene dag wel en de andere dag niet met je ouders alleen te maken had. Dat vond ik onduidelijk, lastig in te schatten hoe het ook alweer zat.
Ja.....en ik waak meer over mijn dochter. Ga er niet zomaar vanuit dat iedereen het beste met haar voor heeft. Daar ben ik misschien zelfs té beschermend in maar ik wil koste wat het kost voorkomen dat Fien hetzelfde mee moet maken als ik. Wel de mooie dingen van een brede algemene ontwikkeling, niet het gemak waarmee kinderen in handen van verkeerden vielen, omdat ze ten onrechte vertrouwd werden.
Datte zeg maar.
Hee, gezellig hier weer zeg!
Leo, merk je dat je nu ten opzichte van de opvoeding van Fien ook juist het tegenovergestelde doet eigenlijk?
(Ik gooi er zomaar een vraag in hoor, als dat mag)
Dat mag lief.
Fien krijgt duidelijke grenzen. Ze weet dondersgoed waar ze aan toe is. Het is niet de ene dag zus en de andere dag zo. Nee is nee, ja is ja, dat soort dingen. Bij ons wilde dat nog weleens fluctueren, omdat je de ene dag wel en de andere dag niet met je ouders alleen te maken had. Dat vond ik onduidelijk, lastig in te schatten hoe het ook alweer zat.
Ja.....en ik waak meer over mijn dochter. Ga er niet zomaar vanuit dat iedereen het beste met haar voor heeft. Daar ben ik misschien zelfs té beschermend in maar ik wil koste wat het kost voorkomen dat Fien hetzelfde mee moet maken als ik. Wel de mooie dingen van een brede algemene ontwikkeling, niet het gemak waarmee kinderen in handen van verkeerden vielen, omdat ze ten onrechte vertrouwd werden.
Datte zeg maar.
vrijdag 9 januari 2009 om 21:57
vrijdag 9 januari 2009 om 22:00
quote:Soundpost schreef op 09 januari 2009 @ 20:54:
Geweldig om (weer) te lezen Leo, een feest van herkenning!
Nou ja, gedeeltelijk dan, kwa feest en kwa herkenning. Anti-autoritaire creche, sofenschool, macrobiotisch eten, vreemde figuren over de vloer die in huilen konden uitbarsten want ze wilden doohohood na een bepaalde hoeveelheid drank, vriendinnetjes die opeens een jaar wegbleven want op wereldreis of naar een commune weet ik veel waar in Amerika met nóg meer gelijkgestemden. Ik voelde me gezegend dat ik wel de kleur blauw mocht dragen itt tot de tot Bhagwan bekeerde kinderen. Én ik hield gewoon mijn eigen naam, lucky me!
Maar jij kan veel beter vertellen, dus ik hoop op meer!
Ik hoop op meer van jou!
O ja, die mensen die dohood wilden, die hadden wij ook vaak over de vloer. Mijn ouders waren uiterst stabiel vergeleken met anderen (zijn ze ook hoor trouwens, vooral samen), dus het was een nationale uithuilplek bij ons thuis.
Van die jongens die naar Poona gingen en dan ineens Swami Antar heetten....Of men ging naar Israël en kwam terug als Jozef. Lastig, ingewikkeld vond ik dat soort dingen.
Geweldig om (weer) te lezen Leo, een feest van herkenning!
Nou ja, gedeeltelijk dan, kwa feest en kwa herkenning. Anti-autoritaire creche, sofenschool, macrobiotisch eten, vreemde figuren over de vloer die in huilen konden uitbarsten want ze wilden doohohood na een bepaalde hoeveelheid drank, vriendinnetjes die opeens een jaar wegbleven want op wereldreis of naar een commune weet ik veel waar in Amerika met nóg meer gelijkgestemden. Ik voelde me gezegend dat ik wel de kleur blauw mocht dragen itt tot de tot Bhagwan bekeerde kinderen. Én ik hield gewoon mijn eigen naam, lucky me!
Maar jij kan veel beter vertellen, dus ik hoop op meer!
Ik hoop op meer van jou!
O ja, die mensen die dohood wilden, die hadden wij ook vaak over de vloer. Mijn ouders waren uiterst stabiel vergeleken met anderen (zijn ze ook hoor trouwens, vooral samen), dus het was een nationale uithuilplek bij ons thuis.
Van die jongens die naar Poona gingen en dan ineens Swami Antar heetten....Of men ging naar Israël en kwam terug als Jozef. Lastig, ingewikkeld vond ik dat soort dingen.
vrijdag 9 januari 2009 om 22:02
Wat een mooie post. Zo te lezen heb je alle mooie dingen meegenomen en daar je eigen brij van gemaakt. Mooi om te lezen. Ik kan me voorstellen dat juist die extremen in je leefsituatie je bewust hebben laten stilstaan bij wat jij wil en wat niet. Volgens mij heeft dit je tot een prachtig mens gemaakt.quote:eleonora schreef op 09 januari 2009 @ 21:50:
Zo kon een vriend van ons gezin zich jarenlang aan mij vergrijpen, hij kreeg gelegenheid genoeg. Als je ouders een workshop aan het volgen zijn in beeldhouwen, politiek discussiëren, yoga, kaarsen maken of wat dan ook, dan hebben ze geen tijd om op je te letten en omdat wij vaak in het gezelschap waren van een groep dezelfde mensen, kwam het voor dat je je ouders maar weinig zag, je werd toch wel opgevangen. Ja, maar niet altijd door mensen die daarvoor geschikt waren.
Dus mijn blik terug is gekleurd. Ik probeer er uit te gebruiken wat ik goed vind, ik probeer absoluut te vermijden wat ik er slecht aan vond.
Dit is wel onnoemlijk heftig. Ik weet niet of ik zo positief als jij terug zou kunnen kijken op de gemeenschap waarin je bent opgegroeid als het juist de deur heeft geopend voor zo'n jeugdtrauma. Ik vind je een heldin.
Zo kon een vriend van ons gezin zich jarenlang aan mij vergrijpen, hij kreeg gelegenheid genoeg. Als je ouders een workshop aan het volgen zijn in beeldhouwen, politiek discussiëren, yoga, kaarsen maken of wat dan ook, dan hebben ze geen tijd om op je te letten en omdat wij vaak in het gezelschap waren van een groep dezelfde mensen, kwam het voor dat je je ouders maar weinig zag, je werd toch wel opgevangen. Ja, maar niet altijd door mensen die daarvoor geschikt waren.
Dus mijn blik terug is gekleurd. Ik probeer er uit te gebruiken wat ik goed vind, ik probeer absoluut te vermijden wat ik er slecht aan vond.
Dit is wel onnoemlijk heftig. Ik weet niet of ik zo positief als jij terug zou kunnen kijken op de gemeenschap waarin je bent opgegroeid als het juist de deur heeft geopend voor zo'n jeugdtrauma. Ik vind je een heldin.
vrijdag 9 januari 2009 om 22:02
quote:Soundpost schreef op 09 januari 2009 @ 21:59:
Leo, zit met tranen in mijn ogen je laatste stuk te lezen. Wat mooi dat je er zo naar kan kijken maar wat een schrijnende contrasten eigenlijk die je mee hebt moeten maken (f)
Ik heb het ook moeilijk hoor. Steeds slikken en zo. Ik zou graag willen dat ik er nou eens over kon vertellen zonder emotioneel te worden maar.....nah ja, nóg niet in ieder geval. Die eenzaamheid als kind, poeh, dat kan ik zomaar weer voelen.
Leo, zit met tranen in mijn ogen je laatste stuk te lezen. Wat mooi dat je er zo naar kan kijken maar wat een schrijnende contrasten eigenlijk die je mee hebt moeten maken (f)
Ik heb het ook moeilijk hoor. Steeds slikken en zo. Ik zou graag willen dat ik er nou eens over kon vertellen zonder emotioneel te worden maar.....nah ja, nóg niet in ieder geval. Die eenzaamheid als kind, poeh, dat kan ik zomaar weer voelen.
vrijdag 9 januari 2009 om 22:06
quote:Ann Liv schreef op 09 januari 2009 @ 21:50:
Wat een schat is AnnLivSenior toch! Wat een lief verhaal over je moeder, vertederend en beeldend, ik zie het helemaal voor me......Dat koken, dat is me ook wat. Mijn dochter heeft geen klagen (vind ik), ik kook me een ongeluk en ik maak de zaligste (wederom, volgens mij) dingen. Zij eet het liefst pizza.....En dat mag dan gewoon een diepvriesjongen zijn.
Wat een schat is AnnLivSenior toch! Wat een lief verhaal over je moeder, vertederend en beeldend, ik zie het helemaal voor me......Dat koken, dat is me ook wat. Mijn dochter heeft geen klagen (vind ik), ik kook me een ongeluk en ik maak de zaligste (wederom, volgens mij) dingen. Zij eet het liefst pizza.....En dat mag dan gewoon een diepvriesjongen zijn.
vrijdag 9 januari 2009 om 22:09
quote:Ann Liv schreef op 09 januari 2009 @ 22:02:
Dit is wel onnoemlijk heftig. Ik weet niet of ik zo positief als jij terug zou kunnen kijken op de gemeenschap waarin je bent opgegroeid als het juist de deur heeft geopend voor zo'n jeugdtrauma. Ik vind je een heldin. Een heldin....wauw, zo heb ik mezelf nou nog nooit bekeken. Ik vind mijn eigen vileinigheid over mijn jeugd geinig, het is dé manier om het luchtig te houden. Praten over wat er niet leuk was, en dan bedoel ik écht niet leuk, kan ik pas heel kort nog maar. Sinds een paar jaar pas. Dat is niet erg heroïsch. Daarvoor had ik niet de ballen om het te vertellen, ik deed gewoon net alsof het niet gebeurd was.
Dit is wel onnoemlijk heftig. Ik weet niet of ik zo positief als jij terug zou kunnen kijken op de gemeenschap waarin je bent opgegroeid als het juist de deur heeft geopend voor zo'n jeugdtrauma. Ik vind je een heldin. Een heldin....wauw, zo heb ik mezelf nou nog nooit bekeken. Ik vind mijn eigen vileinigheid over mijn jeugd geinig, het is dé manier om het luchtig te houden. Praten over wat er niet leuk was, en dan bedoel ik écht niet leuk, kan ik pas heel kort nog maar. Sinds een paar jaar pas. Dat is niet erg heroïsch. Daarvoor had ik niet de ballen om het te vertellen, ik deed gewoon net alsof het niet gebeurd was.
vrijdag 9 januari 2009 om 22:11
Je laatste alinea is heel begrijpelijk Leo, ik denk dat het ook een soort natuurlijke reactie is, om je kind te beschermen, na wat jou overkomen is als kind.
En dat doet mij ineens ook denken aan die keer, dat mijn vriendin en ik in het bos achterna gezeten werden door een man, waarvan later bleek, dat hij 2 meisjes had verkracht.
Wij waren 13, en maakten geintjes met elkaar, toen de man ineens achter een bosje verdween.
Dat hij wel naakt tevoorschijn zou komen en zo, en dat dat precies was, wat er gebeurde.
Ik heb mijn moeder toen nog nooit eerder zo overstuur gezien.
Mijn nuchtere moeder, die wel heel beschermend was.
Veel later heeft ze me verteld dat zij meerdere malen als kind misbruikt is door bekenden.
Toen pas snapte ik ook haar overbezorgdheid, dat ik nooit alleen naar een vriendinnetje mocht fietsen, dat mijn vader me altijd moest brengen enz.
Goh, ik was het echt bijna vergeten zeg.
Laat het eerst ook maar even zakken Leo, het was ook niet mijn bedoeling om de nare dingen weer bij jou naar boven te halen.
Bedankt voor je openhartigheid
En dat doet mij ineens ook denken aan die keer, dat mijn vriendin en ik in het bos achterna gezeten werden door een man, waarvan later bleek, dat hij 2 meisjes had verkracht.
Wij waren 13, en maakten geintjes met elkaar, toen de man ineens achter een bosje verdween.
Dat hij wel naakt tevoorschijn zou komen en zo, en dat dat precies was, wat er gebeurde.
Ik heb mijn moeder toen nog nooit eerder zo overstuur gezien.
Mijn nuchtere moeder, die wel heel beschermend was.
Veel later heeft ze me verteld dat zij meerdere malen als kind misbruikt is door bekenden.
Toen pas snapte ik ook haar overbezorgdheid, dat ik nooit alleen naar een vriendinnetje mocht fietsen, dat mijn vader me altijd moest brengen enz.
Goh, ik was het echt bijna vergeten zeg.
Laat het eerst ook maar even zakken Leo, het was ook niet mijn bedoeling om de nare dingen weer bij jou naar boven te halen.
Bedankt voor je openhartigheid
vrijdag 9 januari 2009 om 22:12
Wat kook-inspiratie betreft lijkt je moeder op mij Ann Liv, het beschrijft precies hoe ik me kan voelen in een supermarkt! Wat dat betreft is het met de emancipatie hier wel goed gekomen, mijn vriend is van het lekkere koken en het bedenken van nieuwe recepten. En wat lief van haar dat jullie gewoon zelf de kleuren mochten kiezen met lak aan de rest van de wereld, genoeg mensen die niet anders horen dan ' wat zullen de buren wel denken' en een leven lang daar van los moeten komen. Fijn dat je zo aan haar (terug) kan denken!
vrijdag 9 januari 2009 om 22:15
quote:eleonora schreef op 09 januari 2009 @ 22:02:
[...]
Ik heb het ook moeilijk hoor. Steeds slikken en zo. Ik zou graag willen dat ik er nou eens over kon vertellen zonder emotioneel te worden maar.....nah ja, nóg niet in ieder geval. Die eenzaamheid als kind, poeh, dat kan ik zomaar weer voelen.
Je blijft voelen dat het over jóu gaat, en dat is niet zomaar iets.
[...]
Ik heb het ook moeilijk hoor. Steeds slikken en zo. Ik zou graag willen dat ik er nou eens over kon vertellen zonder emotioneel te worden maar.....nah ja, nóg niet in ieder geval. Die eenzaamheid als kind, poeh, dat kan ik zomaar weer voelen.
Je blijft voelen dat het over jóu gaat, en dat is niet zomaar iets.
vrijdag 9 januari 2009 om 22:17
Soundpost, ik ben het met je eens!
Ik heb juist een ontzettende hekel aan zelfgemaakte kleren.
Juist omdat mijn moeder er heel goed in was, en ons (mijn zusje en ik) altijd in creaties stak, waarbij we net tweelingen leken haha.
Nu heb ik zelf een tweeling, en ik heb ze echt nog nooit een keer dezelfde kleren aan laten trekken.
Net zoals ik nu pas hardop durf te zeggen dat ik klassieke muziek best mooi vind.
Ik lijk wel een puber, (en ik was een hele erge), nog steeds doe ik graag het tegenovergestelde van wat mijn ouders deden.
En Ann Liv, mijn moeder kookte net zo, en nu nog steeds eet ze hetzelfde als 20 jaar geleden!
Ik heb juist een ontzettende hekel aan zelfgemaakte kleren.
Juist omdat mijn moeder er heel goed in was, en ons (mijn zusje en ik) altijd in creaties stak, waarbij we net tweelingen leken haha.
Nu heb ik zelf een tweeling, en ik heb ze echt nog nooit een keer dezelfde kleren aan laten trekken.
Net zoals ik nu pas hardop durf te zeggen dat ik klassieke muziek best mooi vind.
Ik lijk wel een puber, (en ik was een hele erge), nog steeds doe ik graag het tegenovergestelde van wat mijn ouders deden.
En Ann Liv, mijn moeder kookte net zo, en nu nog steeds eet ze hetzelfde als 20 jaar geleden!
vrijdag 9 januari 2009 om 22:18
quote:Soundpost schreef op 09 januari 2009 @ 21:59:
Leo, zit met tranen in mijn ogen je laatste stuk te lezen. Wat mooi dat je er zo naar kan kijken maar wat een schrijnende contrasten eigenlijk die je mee hebt moeten maken (f)Hier idem dito, wat schrijf je liefdevol-kritisch Leo. Het zal vast een hoop werk hebben gekost om op deze manier op je jeugd te kunnen reflecteren.
Leo, zit met tranen in mijn ogen je laatste stuk te lezen. Wat mooi dat je er zo naar kan kijken maar wat een schrijnende contrasten eigenlijk die je mee hebt moeten maken (f)Hier idem dito, wat schrijf je liefdevol-kritisch Leo. Het zal vast een hoop werk hebben gekost om op deze manier op je jeugd te kunnen reflecteren.
vrijdag 9 januari 2009 om 22:19
pfff als ik zo de verhalen lees......eleonora, ik heb wel met je te doen op sommige punten.....
wat ben ik toch "gewoon" opgevoed, niet gelovig, wel oranje eethoek, bruine bank en retro bloemetjesbehang (van die grote bloemen dan), oja, erg vaak meegesleurd naar het museum vroeger, was goed voor de algemene ontwikkeling. Achteraf gezien toch leuk geweest allemaal. en niet te vergeten, ik had een goudvis ook oranje, kleurde zo leuk bij de brabantia spullen in de keuken, ken je ze nog met die bruine bloemen erop
wat ben ik toch "gewoon" opgevoed, niet gelovig, wel oranje eethoek, bruine bank en retro bloemetjesbehang (van die grote bloemen dan), oja, erg vaak meegesleurd naar het museum vroeger, was goed voor de algemene ontwikkeling. Achteraf gezien toch leuk geweest allemaal. en niet te vergeten, ik had een goudvis ook oranje, kleurde zo leuk bij de brabantia spullen in de keuken, ken je ze nog met die bruine bloemen erop
Ik heb geen middelvinger nodig, ik kan dat met mijn ogen !
vrijdag 9 januari 2009 om 22:20
quote:eleonora schreef op 09 januari 2009 @ 22:09:
[...]
Een heldin....wauw, zo heb ik mezelf nou nog nooit bekeken. Ik vind mijn eigen vileinigheid over mijn jeugd geinig, het is dé manier om het luchtig te houden. Praten over wat er niet leuk was, en dan bedoel ik écht niet leuk, kan ik pas heel kort nog maar. Sinds een paar jaar pas. Dat is niet erg heroïsch. Daarvoor had ik niet de ballen om het te vertellen, ik deed gewoon net alsof het niet gebeurd was.
[...]
Een heldin....wauw, zo heb ik mezelf nou nog nooit bekeken. Ik vind mijn eigen vileinigheid over mijn jeugd geinig, het is dé manier om het luchtig te houden. Praten over wat er niet leuk was, en dan bedoel ik écht niet leuk, kan ik pas heel kort nog maar. Sinds een paar jaar pas. Dat is niet erg heroïsch. Daarvoor had ik niet de ballen om het te vertellen, ik deed gewoon net alsof het niet gebeurd was.
vrijdag 9 januari 2009 om 22:24
quote:Ann Liv schreef op 09 januari 2009 @ 21:50:
Maar sóms, dan had ze een succesrecept te pakken. Op een gegeven moment had ze van vriendinnen het boursin-spinazie-gehakt-spaghetti-recept. Deed ze dan voor de veelzijdigheid ook een paar champignonnetjes en een uitje doorheen. Wij waren door het dolle heen en omdat mijn zusje en ik erg slechte eters waren, wist mijn moeder niet wat haar overkwam, smullende kinders! Dat recept hebben we maandenlang minstens één keer per week gegeten. Tot ik het echt niet meer kon zíen. Arme gedesillusioneerde mama, we vonden het eerst toch zo lekker?
Herkenbaar!!! En ook het recept!
Maar sóms, dan had ze een succesrecept te pakken. Op een gegeven moment had ze van vriendinnen het boursin-spinazie-gehakt-spaghetti-recept. Deed ze dan voor de veelzijdigheid ook een paar champignonnetjes en een uitje doorheen. Wij waren door het dolle heen en omdat mijn zusje en ik erg slechte eters waren, wist mijn moeder niet wat haar overkwam, smullende kinders! Dat recept hebben we maandenlang minstens één keer per week gegeten. Tot ik het echt niet meer kon zíen. Arme gedesillusioneerde mama, we vonden het eerst toch zo lekker?
Herkenbaar!!! En ook het recept!
vrijdag 9 januari 2009 om 22:25
quote:Gomer schreef op 09 januari 2009 @ 22:18:
[...]
Hier idem dito, wat schrijf je liefdevol-kritisch Leo. Het zal vast een hoop werk hebben gekost om op deze manier op je jeugd te kunnen reflecteren. Goh, ja, daar zeg je wat. Ik denk dat je gelijk hebt. Dat het een klus was. Zo heb ik het zelf nooit bekeken maar het heeft wat inspanning gekost, dat zeker.
[...]
Hier idem dito, wat schrijf je liefdevol-kritisch Leo. Het zal vast een hoop werk hebben gekost om op deze manier op je jeugd te kunnen reflecteren. Goh, ja, daar zeg je wat. Ik denk dat je gelijk hebt. Dat het een klus was. Zo heb ik het zelf nooit bekeken maar het heeft wat inspanning gekost, dat zeker.
