Entertainment
alle pijlers
Ik vertrek, op Nederland 1
donderdag 8 januari 2009 om 21:57
Kijken jullie ook?
Ik hou mijn hart vast....
Twee kinderen van 19 en 21 (in mijn oude ogen erg jong) die op Kreta een restaurant gaan beginnen met geleend geld.
Geen opleiding in die richting. Gewoon kopen die hut en gaan.
Ze kunnen niet koken, hebben geen werkervaring in de horeca.
Het is te spannend om te blijven kijken, ik heb het aanstaan en luister naar de uitzending.
Ik hou mijn hart vast....
Twee kinderen van 19 en 21 (in mijn oude ogen erg jong) die op Kreta een restaurant gaan beginnen met geleend geld.
Geen opleiding in die richting. Gewoon kopen die hut en gaan.
Ze kunnen niet koken, hebben geen werkervaring in de horeca.
Het is te spannend om te blijven kijken, ik heb het aanstaan en luister naar de uitzending.
vrijdag 9 januari 2009 om 19:49
[quote]eleonora schreef op 09 januari 2009 @ 18:54:
[...].
Op verjaardagen van mijn ouders zit het vol met dit soort mensen. Die staan ineens op om een gedicht voor te dragen of vinden dat je de bloemen niet goed in een vaas hebt gezet omdat ze te veel op elkaar geperst staat en 'niet kunnen ademen en hun blijdschap niet genoeg kunnen tonen'.
[...].
Op verjaardagen van mijn ouders zit het vol met dit soort mensen. Die staan ineens op om een gedicht voor te dragen of vinden dat je de bloemen niet goed in een vaas hebt gezet omdat ze te veel op elkaar geperst staat en 'niet kunnen ademen en hun blijdschap niet genoeg kunnen tonen'.
vrijdag 9 januari 2009 om 19:53
Tadáááááááá gevonden!
Deel I
Over mijn jeugd in zelfgebreide tentenkampen, aflevering omgangsvormen en sanitaire voorzieningen:
Door de week was alles vrij normaal, voor zover je van normaal kunt spreken in een kunstzinnige familie maar in het weekend was er ruimte voor expressie, ontplooiing en ontspanning. Halve softies/hippers, zoals wij trokken er dan massaal op uit om met de natuur in aanraking te komen, iets wat in Oud-Zuid Amsterdam, op een poeppark en een gecultiveerd bos na, niet zo makkelijk was. Lekker even een boom aanraken, wilde zuring plukken, vlierbloesenschermen snijden om er limonadesiroop van te maken, aan bladeren ruiken en in het gras liggen, allemaal activiteiten die in de natuur moesten plaatsvinden.
Een weiland bij een kasteel was een plek waar gelijkgestemden samenkwamen om, ver van alle wereldse gemakken als een WC en een douche, weer eens fijn back to nature te gaan, Marx te bestuderen, Ché te worshippen en hevig te discussiëren bij een zelf bij elkaar gesprokkeld en aangelegd kampvuur. De mannen dan. De hippe vaders. De hippe moeders bleven bij tent en wrak Volkswagen of Citroënbusje, om op de vele, vele kinderen te passen, want als ze iets goed konden, die hips, was het zich voortplanten weet je wel.....
Onder het genot van een dikke sigaar, zelfverzonnen shaggies met rijstpapier gedraaid en hasj - wat toen nog hevig illegaal was - werden er hoogoplopende gesprekken gevoerd over hoe het nu verder moest, de wapenwedloop, het materialisme, kraken, of God nou echt dood was en politiek. Er liep er altijd wel een (meestal meer) kwaad weg, die dan door een langharige vrouw, met een zelfgehaakte lapjesdeken om tegen de kou, werd opgevangen en getroost.
Bij het kampvuur werden intussen sussende woorden gesproken tegen de andere ruziemakers die waren blijven zitten en een emotionele huilbui van deze of gene zorgde voor verbroedering onder de vechtersbazen waarbij de 'hug'- nu vooral gebruikt in Amerikaanse talkshows - en de kus - nu door heel ho en hé Nederland omhelsd maar toen nog een uitzondering, voorbehouden aan de 'zachte man' - niet geschuwd werd. Bedenk daarbij dat de mannen in die tijd zonder uitzondering nogal harig waren en je hebt beeld bij zo'n knuffelpartij.
Huilen mocht. Als man. Gewoon je emoties tonen weet je wel. Niks inhouden, gewoon het eruit gooien, ook al werd die huilbui teweeg gebracht door te veel drank, en eferdrinepil of een verkeerd gevallen joint en waren het altijd dezelfden die in tranen uitbarstten, never mind, laten lopen die waterlanders en geheid dat er andere mannen op je afdoken om haren en baarden door elkaar te gooien voor een troostknuffel. Daarna werd er dan muziek gemaakt (mijn ouders zaten in de folkmusic scene), werkelijk schitterende muziek want als deze mensen gewoon hun kop hielden en deden waar ze goed in waren, namelijk fantastisch een instrument bespelen, dan merkte je niks van al die ingewikkelde karakters en enorme ego's.
Persoonlijk denk ik weleens dat de hippiebeweging uiteindelijk min of meer verdween omdat men elkaars gejank, gezeik over het al dan niet existentialistische gegeven van het bestaan en de ellelange filosofische gesprekken over God, de rol van Jezus in de wereldgeschiedenis en het ontstaan van het heelal gewoon spuugzat was. Alle oude hippies die ik ken uit die tijd zijn korte en bondige zakenmensen geworden die in het weekend solo gaan vissen, in stilte, ogen op de dobber en die nijdig opkijken als iemand vraagt of 'ze al een beetje willen bijten'.
Bedtijd kenden we als kinderen niet. Je ging gewoon als je moe was en in welke tent, of in welk Volswagenbusje, dat maakte niet zoveel uit. Ik was nogal honkvast en mijn moeder hield nog wel enigsinds een oogje in het zeil bij mijn broer en mij maar als ik in een andere slaapzak dan die van mezelf terecht kwam was er niemand die daar een punt van maakte. Voor jonge kinderen was dit natuurlijk fantastisch en ik heb die weekenden van totale vrijheid (binnen de grenzen van het kampeerterrein) altijd erg gewaardeerd.
Lastiger werd het als de vaders en moeders bij elkaar wilden gaan logeren zal ik maar zeggen. Iets waar mijn moeder altijd haar hakken over in het zand heeft gezet. Mijn vader mocht alles - en dat deed hij ook - maar niet bij een andere vrouw slapen. Voor zover ik weet is dat dan ook nooit gebeurd, in ieder geval niet waar wij als kinderen bij waren. Mijn ouders zijn nog steeds samen, als practisch enig stel van een groep die uit bijna 70 mensen bestond.
Als er weer eens een paar weken kamperen werd overgeslagen door deze of gene muziekant en zijn vrouw, dan kon je er donder op zeggen dat er in een voorgaand weekend vreemd overnacht was en hoe hip ook, dat zorgde ook toen voor veel emoties, jaloezie, scheidingen, verdriet en kwaadheid. Ik heb er met mijn neus bovenop gezeten, op die vrije liefde 'n stuff en heb met eigen ogen mogen aanschouwen dat er vroeg of laat toch altijd iemand ongelooflijk gekwetst werd en bij mijn ouders, die niet meededen aan de partnerruil, kwamen dan ook veel bedrogen partners uithuilen, die van plan waren om met een steen om hun nek in de Amstel te springen vanwege vreemdgangerspraktijken van hun geliefde.
Maar goed, terug naar het kampeerterrein waar geen WC was dus en geen douche. Nu was douchen toch iets wat je eens per week deed zo'n beetje, dus op zich niks aan de hand, maar die plee miste je toch wel. We moesten met een schep het bos in en een rol grijs WC papier meenemen, over een smalle wankele plank evenwichtsbalken, het bos in om daar onze grote boodschappen te doen. Om niet in elkaars stronthopen vaarwater te zitten moest je een behoorlijk eind wandelen soms. 'Ik zieieieieie je nóóóg!!' riepen we elkaar na als een van ons het bos inliep. Vooral in de herfst, als de bladeren gevallen waren moest je ver weg om uit het zicht te zitten en dan kon het gebeuren dat je naast een vriendelijk glimlachende hippiepapa terecht kwam, die óók nodig moest en zich, net als jij, ook niet en plein publique wilde ontlasten.
Op de plaats waar poep lag werd met een kruis van takken aangegeven dat je daar uit de buurt moest blijven maar dat ging natuurlijk regelmatig mis, in het donker of tijdens de schemering bijvoorbeeld en zo kon het gebeuren dat je je toch nog ergens moest zien te wassen zeg maar. Ook achterovervallen bij de hurkzit, of voorover bij het afvegen van de voorste genitaliën (voorbehouden aan vrouwen dus) was geen aanrader en dan zal ik de details achterwege laten. Gemiddeld 40 mensen per weekend in een vrij klein bos schreeuwt om sanitaire voorzieningen, laten we het daar op houden.
En daarom kwam er een WC. Jawel! Zelfgebreid Zelfgebouwd ook weer maar, hij kwam er!
In mijn herinnering bouwden de harigste vaders, onder wie mijn eigen vader, in één weekend een constructie van houten palen, zeildoek, een paar planken en een enorme teil. Een echte WC in het bos en vooral voor de langgerokte, bloemgejurkte, wijdgebroekte vrouwen was het een opluchting, al zal ik nooit vergeten dat ik de stank en het feit dat je alles kon horen als je op je beurt stond te wachten, probeerde te verbloemen door keihard te zingen en amechtig door mijn mond te ademen. Iets wat ik nu, als belegen dertiger, nog steeds doe in geval van stank en WC geluiden.
Omdat iedereen erg van het 'terug naar de natuur', 'redt de waddenzee' en 'ban de bom' principe was en ik in mijn jeugd bijvoorbeeld nooit één plastic tas heb gezien in het huis van mijn ouders en hun vrienden, leek het alsof men zich totaal nergens voor geneerde als het om lichaamsfuncties ging maar dat was schijn. Ik snapte later pas dat de vele uitstapjes van mijn moeder naar de kelder van het kasteel, waar ze water kon halen, vooral bedoeld waren om daar naar het toilet te gaan! En wij maar op die stinkende, zelfgebouwde kakdoos zitten!
Deel I
Over mijn jeugd in zelfgebreide tentenkampen, aflevering omgangsvormen en sanitaire voorzieningen:
Door de week was alles vrij normaal, voor zover je van normaal kunt spreken in een kunstzinnige familie maar in het weekend was er ruimte voor expressie, ontplooiing en ontspanning. Halve softies/hippers, zoals wij trokken er dan massaal op uit om met de natuur in aanraking te komen, iets wat in Oud-Zuid Amsterdam, op een poeppark en een gecultiveerd bos na, niet zo makkelijk was. Lekker even een boom aanraken, wilde zuring plukken, vlierbloesenschermen snijden om er limonadesiroop van te maken, aan bladeren ruiken en in het gras liggen, allemaal activiteiten die in de natuur moesten plaatsvinden.
Een weiland bij een kasteel was een plek waar gelijkgestemden samenkwamen om, ver van alle wereldse gemakken als een WC en een douche, weer eens fijn back to nature te gaan, Marx te bestuderen, Ché te worshippen en hevig te discussiëren bij een zelf bij elkaar gesprokkeld en aangelegd kampvuur. De mannen dan. De hippe vaders. De hippe moeders bleven bij tent en wrak Volkswagen of Citroënbusje, om op de vele, vele kinderen te passen, want als ze iets goed konden, die hips, was het zich voortplanten weet je wel.....
Onder het genot van een dikke sigaar, zelfverzonnen shaggies met rijstpapier gedraaid en hasj - wat toen nog hevig illegaal was - werden er hoogoplopende gesprekken gevoerd over hoe het nu verder moest, de wapenwedloop, het materialisme, kraken, of God nou echt dood was en politiek. Er liep er altijd wel een (meestal meer) kwaad weg, die dan door een langharige vrouw, met een zelfgehaakte lapjesdeken om tegen de kou, werd opgevangen en getroost.
Bij het kampvuur werden intussen sussende woorden gesproken tegen de andere ruziemakers die waren blijven zitten en een emotionele huilbui van deze of gene zorgde voor verbroedering onder de vechtersbazen waarbij de 'hug'- nu vooral gebruikt in Amerikaanse talkshows - en de kus - nu door heel ho en hé Nederland omhelsd maar toen nog een uitzondering, voorbehouden aan de 'zachte man' - niet geschuwd werd. Bedenk daarbij dat de mannen in die tijd zonder uitzondering nogal harig waren en je hebt beeld bij zo'n knuffelpartij.
Huilen mocht. Als man. Gewoon je emoties tonen weet je wel. Niks inhouden, gewoon het eruit gooien, ook al werd die huilbui teweeg gebracht door te veel drank, en eferdrinepil of een verkeerd gevallen joint en waren het altijd dezelfden die in tranen uitbarstten, never mind, laten lopen die waterlanders en geheid dat er andere mannen op je afdoken om haren en baarden door elkaar te gooien voor een troostknuffel. Daarna werd er dan muziek gemaakt (mijn ouders zaten in de folkmusic scene), werkelijk schitterende muziek want als deze mensen gewoon hun kop hielden en deden waar ze goed in waren, namelijk fantastisch een instrument bespelen, dan merkte je niks van al die ingewikkelde karakters en enorme ego's.
Persoonlijk denk ik weleens dat de hippiebeweging uiteindelijk min of meer verdween omdat men elkaars gejank, gezeik over het al dan niet existentialistische gegeven van het bestaan en de ellelange filosofische gesprekken over God, de rol van Jezus in de wereldgeschiedenis en het ontstaan van het heelal gewoon spuugzat was. Alle oude hippies die ik ken uit die tijd zijn korte en bondige zakenmensen geworden die in het weekend solo gaan vissen, in stilte, ogen op de dobber en die nijdig opkijken als iemand vraagt of 'ze al een beetje willen bijten'.
Bedtijd kenden we als kinderen niet. Je ging gewoon als je moe was en in welke tent, of in welk Volswagenbusje, dat maakte niet zoveel uit. Ik was nogal honkvast en mijn moeder hield nog wel enigsinds een oogje in het zeil bij mijn broer en mij maar als ik in een andere slaapzak dan die van mezelf terecht kwam was er niemand die daar een punt van maakte. Voor jonge kinderen was dit natuurlijk fantastisch en ik heb die weekenden van totale vrijheid (binnen de grenzen van het kampeerterrein) altijd erg gewaardeerd.
Lastiger werd het als de vaders en moeders bij elkaar wilden gaan logeren zal ik maar zeggen. Iets waar mijn moeder altijd haar hakken over in het zand heeft gezet. Mijn vader mocht alles - en dat deed hij ook - maar niet bij een andere vrouw slapen. Voor zover ik weet is dat dan ook nooit gebeurd, in ieder geval niet waar wij als kinderen bij waren. Mijn ouders zijn nog steeds samen, als practisch enig stel van een groep die uit bijna 70 mensen bestond.
Als er weer eens een paar weken kamperen werd overgeslagen door deze of gene muziekant en zijn vrouw, dan kon je er donder op zeggen dat er in een voorgaand weekend vreemd overnacht was en hoe hip ook, dat zorgde ook toen voor veel emoties, jaloezie, scheidingen, verdriet en kwaadheid. Ik heb er met mijn neus bovenop gezeten, op die vrije liefde 'n stuff en heb met eigen ogen mogen aanschouwen dat er vroeg of laat toch altijd iemand ongelooflijk gekwetst werd en bij mijn ouders, die niet meededen aan de partnerruil, kwamen dan ook veel bedrogen partners uithuilen, die van plan waren om met een steen om hun nek in de Amstel te springen vanwege vreemdgangerspraktijken van hun geliefde.
Maar goed, terug naar het kampeerterrein waar geen WC was dus en geen douche. Nu was douchen toch iets wat je eens per week deed zo'n beetje, dus op zich niks aan de hand, maar die plee miste je toch wel. We moesten met een schep het bos in en een rol grijs WC papier meenemen, over een smalle wankele plank evenwichtsbalken, het bos in om daar onze grote boodschappen te doen. Om niet in elkaars stronthopen vaarwater te zitten moest je een behoorlijk eind wandelen soms. 'Ik zieieieieie je nóóóg!!' riepen we elkaar na als een van ons het bos inliep. Vooral in de herfst, als de bladeren gevallen waren moest je ver weg om uit het zicht te zitten en dan kon het gebeuren dat je naast een vriendelijk glimlachende hippiepapa terecht kwam, die óók nodig moest en zich, net als jij, ook niet en plein publique wilde ontlasten.
Op de plaats waar poep lag werd met een kruis van takken aangegeven dat je daar uit de buurt moest blijven maar dat ging natuurlijk regelmatig mis, in het donker of tijdens de schemering bijvoorbeeld en zo kon het gebeuren dat je je toch nog ergens moest zien te wassen zeg maar. Ook achterovervallen bij de hurkzit, of voorover bij het afvegen van de voorste genitaliën (voorbehouden aan vrouwen dus) was geen aanrader en dan zal ik de details achterwege laten. Gemiddeld 40 mensen per weekend in een vrij klein bos schreeuwt om sanitaire voorzieningen, laten we het daar op houden.
En daarom kwam er een WC. Jawel! Zelfgebreid Zelfgebouwd ook weer maar, hij kwam er!
In mijn herinnering bouwden de harigste vaders, onder wie mijn eigen vader, in één weekend een constructie van houten palen, zeildoek, een paar planken en een enorme teil. Een echte WC in het bos en vooral voor de langgerokte, bloemgejurkte, wijdgebroekte vrouwen was het een opluchting, al zal ik nooit vergeten dat ik de stank en het feit dat je alles kon horen als je op je beurt stond te wachten, probeerde te verbloemen door keihard te zingen en amechtig door mijn mond te ademen. Iets wat ik nu, als belegen dertiger, nog steeds doe in geval van stank en WC geluiden.
Omdat iedereen erg van het 'terug naar de natuur', 'redt de waddenzee' en 'ban de bom' principe was en ik in mijn jeugd bijvoorbeeld nooit één plastic tas heb gezien in het huis van mijn ouders en hun vrienden, leek het alsof men zich totaal nergens voor geneerde als het om lichaamsfuncties ging maar dat was schijn. Ik snapte later pas dat de vele uitstapjes van mijn moeder naar de kelder van het kasteel, waar ze water kon halen, vooral bedoeld waren om daar naar het toilet te gaan! En wij maar op die stinkende, zelfgebouwde kakdoos zitten!
vrijdag 9 januari 2009 om 19:54
Deel II
Hippiejeugd, deel II, voeding
Als ik aan mijn jeugd denk, in samenhang met voedsel, dan dringen beelden van grote, zelfgebakken zuurdesem broden, rozenbottelthee en bergen bruine rijst met 'prutjes' zich onmiddellijk op. Vooral van die prutjes werd ik verdrietig en nog steeds word ik onpasselijk als iemand aangeeft 'iets met rijst en een prutje' te gaan eten. Dank u, geen belangstelling, ik scoor mijn bord voer wel elders, bye bye. Het is maar net welke associatie je als mens hebt bij een bepaald woord en 'prutje' is voor mij een traumatisch woord.
Nu waren mijn ouders niet strict in de leer en stonden er bij ons met grote regelmaat vrij ordinaire dingen op tafel. Mijn moeder wilde nog weleens een blik opendraaien bijvoorbeeld. Iets van doperwten of zo. O gruwel, kon eigenlijk niet maar gemak dient de mens en mijn moeder die zelf wol kaardde, spon, verfde om er vervolgens hele garderobes van te breien, daarbij op volksdansen zat en in het bestuur van het NIVON, wilde ook weleens snel klaar zijn in de keuken, want een ultra sofen maaltijd stond niet zo 1,2,3 op tafel. Daar moest uren voor gepeld, geweekt, gekookt en gestampt worden. Kruiden hoefde daarentegen gelukkig niet of nauwelijks en pesto bestond nog niet in Nederland. Dat scheelde weer tijd.
Wanhopig hebben mijn broer en ik tegen brokken in ondefinieerbare sausjes aan zitten hikken. Ogen dicht, kauwen en aan iets anders denken was het devies. Dat wij het voedsel niet waardeerden vonden mijn ouders uitermate grappig want je mocht je mening uiten, niet dat er iets veranderde maar zeggen wat je dacht, het mocht gewoon! Bij anderen eten, als in bij hipstervrienden was nog veel vreselijker. Van de leukste en lekkerste dingen wisten die mensen nog iets verschrikkelijks te maken. Pannekoeken moesten met bruin meel gemaakt worden bijvoorbeeld. Niet gare, van ruw gemalen bruin meel gebakken pannekoeken, weleens gegeten? Niet? Mag ik je feliciteren?
Als de moeders vanachter het met hout gestookte fornuis riepen dat er iets 'speciaal voor de kinderen' gekookt zou worden, moest je op je qui vive zijn, je vooral nergens op verheugen en niet verwachten dat er goudgele frieten, iets van kroketten of knakworsten geserveerd zou gaan worden want dan kwam je bedrogen uit. Hooguit had men zelf tomatensoep gekookt, van tomaten uit de tuin. Zonder balletjes natuurlijk maar wel met rozemarijn, uit de eigen kruidentuin, vanzelfsprekend.
Ik heb alle hoop op een écht lekkere maaltijd ' speciaal voor de kinderen' opgegeven, toen we voor de zoveelste keer de vrolijke en blijmakende mededeling kregen dat er 'speciaal voor de kinderen' iets geserveerd zou gaan worden en er vervolgens een schijf gebakken aubergine met een plak schapenkaas er op voor mijn neus gezet werd. Ik zal een jaar of acht geweest zijn en ik was een illusie armer. Te vaak had ik me zitten verheugen op dingen die ik uiteindelijk zelf nog van het land moest halen of die het niet haalden bij de real deal, zoals de koolrabifrieten van de beste vriendin van mijn ouders, met een saus van half slasaus, half maïzena, het toetje was banaan uit de oven met Marmite. Marmíte!
Voor mij tot op de dag van vandaag geen linzen, bruine rijst, bonen of peulvruchten, wij hadden namelijk een volkstuin en een vriezer en dan weet je het wel. Ben je dan zo'n zeur met eten Leo? Nee hoor, helemaal niet, vind ik zelf. Ik lust best het een en ander niet maar ik ben altijd bereid om alles te proberen, behalve als het om bepaalde dieren gaat want ik ben een salonvegetariër die de vleesconsumptie beperkt tot een aantal (arme) dieren en tegen de consumptie van alle andere dieren is. Een fanatieke vegetariër, behalve tijdens het eten als het ware.
Al demonstrerend tegen van alles en nog wat (we waren van tegen de atoombom t/m tegen zeegasboringen) heb ik nogal tegen het een en ander aan dierenleed geageerd en ik moet zeggen, het waren mijn fanatiekste demontraties, waarbij ik zelfs eens verkleed als zeehond door wijlen Ed van der Elsken (een hippieheld) al demonstrerend op de foto ben gezet, samen met mijn broer.
Maar goed, thuis viel het eten nog mee, al behoort doorgeschoten sla en boerenkool waar de vrieskou wel vier keer overheen is geweest nog steeds niet tot mijn favoriete maaltijden. Zelfgemaakte kaas, zelfgebakken brood en zelfgemaakte jam ook niet. Tenminste, niet van de mensen met wie ik mijn jeugd doorbracht, die wisten zelfs de lekkerste dingen nog te verknoeien vonden mijn broer en ik. Geen wonder dat mijn broer nog steeds overal mayonaise overheen gooit. Op het schoolplein van de Montesorrischool was een levendige handel gaande tussen de sofenkinderen en diegenen die wit brood met suiker of kokosbrood mee naar school kregen. Ik deed daar zelf nooit aan mee, had geen handelsgeest maar er waren duidelijk meer kinderen van hippieouders die moeite hadden met het thuis gevoerde eetregime.
Bij elkaar eten was gebeurtenis die een paar keer per week plaatsvond. Oude, uitgewoonde, enorme panden in Amsterdam die nu met gemak een paar miljoen opleveren, waren toentertijd niet zelden een woonhuis voor een alternatieve familie die de boel gewoon gekraakt had en er na verloop van tijd mocht blijven wonen (tegen betaling natuurlijk) of soms niet omdat er een kantoor moest komen en dan ging men op zoek naar een ander verwaarloosd en leegstaand pand. Net zo makkelijk. Of eigenlijk niet net zo makkelijk achteraf maar als kind leek het allemaal zeer eenvoudig. Veel van onze hippe vrienden hadden rijke ouders, zelf veel geld verdiend ooit ergens eens of hadden invloerijke posities binnen bijvoorbeeld een politieke organisatie en konden lullen als Brugman, wat ook weleens kon helpen.
In de zomer was wat er op tafel kwam nog wel te hachelen want dan was er sla (kon weinig mis mee gaan al hou ik nog steeds niet van kaas in mijn sla), er was rauwkost, er werden aardappelen gepoft in zelfgebouwde ovens, buiten, op de grote binnenplaatsen van de oude scholen of kantoren waar gewoond werd. Dan was het dansen, zingen, muziek maken, en de buren kwamen er bij zitten, of leunden over hun balkons om mee te genieten van de gratis voorstellingen. Fruit was er ook altijd wel en zelfgebakken broodjes, waarbij je brooddeeg om een stok wikkelde en net zo lang net boven het vuur hield tot ze lekker bruin en hier en daar zwart kleurden waren prima te eten. Vooral als er eens bloem gebruikt werd en niet meel van de molenaar. Genieten was dat.
Ook was er natuurlijk ijs en zelfgemaakt ijs bestond nog niet omdat men nog niet over vriezers beschikte, thuis, tenminste, niet de mensen die ik veel zag, dus voor ijs zochten wij onze toevlucht, net als ieder ander, bij de Italiaanse ijssalons, Jamins en de sigarenboeren die waterijs verkochten. Geweldig! Kleurstoffen, smaakstoffen, suiker, smaak! Manna uit de hemel was het! Er is een foto van mijn broer die gehurkt zit en terwijl zijn lange, sneeuwwitte haar naar voren is gevallen, zijn gevallen waterijsje (een raket) van de straat eet.
In de winter waren het bonenschotels, linzensoepen en de eeuwige capucijnders die de klok sloegen. Grote pannen kookten onze moeders want je wist nooit wie er aan zou schuiven tenslotte. Meestal wel een aantal vrolijke, magere, langharige vrouwen en baardige mannen die 'toevallig' rond etenstijd in de buurt waren weet je wel.....Mijn moeder haatte dat maar liet niks merken, het hoorde gewoon zo, iedereen deed het, maar niet heus wante er waren er natuurlijk bij die altijd met anderen mee snavelden maar zelf nou nooit eens een bruine boon in het zakje deden of een fijn stuk tempeh meenamen. Ze waren principieel vegetarisch maar kippesoep van mijn moeder kon niet worden weerstaan.
Ik haatte het als die baardige mannen soep aten, je wil niet weten wat er allemaal voor rommel in die haren blijft hangen en het was helemaal misselijkmakend als ze na het leegslurpen van de aardewerken kom de soepresten nog even uit de baard snoepten. Bonenschotels en veel uien bij de capucijnders zorgden voor andere problemen. Gas. Bij kinderen best aandoenlijk maar volwassenen die om de haverklap 'sorry' naar elkaar riepen en dan wapperende gebaren met de handen maakten om de lucht te verspreiden vond ik al heel snel helemaal niet grappig meer. Slapen op grote slaapzalen in jeugdherbergen was dus ook geen onverdeeld genoegen als er weer eens bonen of capu's met uien op het menu hadden gestaan.
Mijn broer en ik sliepen graag bij onze opa en oma. Na het eten naar de Poggebeekstraat in de Rivierenbuurt in Amsterdam-Zuid en dan slapen in het grote bed op zolder. De volgende ochtend was het feest. Tijgerbrood met een zachtgekookt ei en van die chocomel die je wel een jaar buiten de koelkast kon bewaren! Jam en pindakaas van Calvé en soms zelfs kokosbrood en anders gewoon een schep suiker op je met Bona besmeerde boterham. Van het brood thuis was je na één steenhard, bijna niet gerezen zuurdesembroodje wel uitgegeten, bij opa en oma aten we minstens zes boterhammen en na een uur of twee hadden we weer honger en dan kwam de klapper, dan gingen we naar de Ferdinand Bolstraat want daar zat een Wimpy! Jawel.Daarna konden we drie dagen niet poepen, poepje je een paar dagen geitenkeutels of we kregen ter plekke juist enorme buikloop maar die hotdogs namen ze ons niet meer af. Na zo'n logeerpartijtje konden wij weer een paar weken heel goed tegen de bonen, het harde, grijze brood, de appelen met wurmen er in (natuur lief kind, dat is natúúr!) en de bergen bruine rijst met prutjes!
Hippiejeugd, deel II, voeding
Als ik aan mijn jeugd denk, in samenhang met voedsel, dan dringen beelden van grote, zelfgebakken zuurdesem broden, rozenbottelthee en bergen bruine rijst met 'prutjes' zich onmiddellijk op. Vooral van die prutjes werd ik verdrietig en nog steeds word ik onpasselijk als iemand aangeeft 'iets met rijst en een prutje' te gaan eten. Dank u, geen belangstelling, ik scoor mijn bord voer wel elders, bye bye. Het is maar net welke associatie je als mens hebt bij een bepaald woord en 'prutje' is voor mij een traumatisch woord.
Nu waren mijn ouders niet strict in de leer en stonden er bij ons met grote regelmaat vrij ordinaire dingen op tafel. Mijn moeder wilde nog weleens een blik opendraaien bijvoorbeeld. Iets van doperwten of zo. O gruwel, kon eigenlijk niet maar gemak dient de mens en mijn moeder die zelf wol kaardde, spon, verfde om er vervolgens hele garderobes van te breien, daarbij op volksdansen zat en in het bestuur van het NIVON, wilde ook weleens snel klaar zijn in de keuken, want een ultra sofen maaltijd stond niet zo 1,2,3 op tafel. Daar moest uren voor gepeld, geweekt, gekookt en gestampt worden. Kruiden hoefde daarentegen gelukkig niet of nauwelijks en pesto bestond nog niet in Nederland. Dat scheelde weer tijd.
Wanhopig hebben mijn broer en ik tegen brokken in ondefinieerbare sausjes aan zitten hikken. Ogen dicht, kauwen en aan iets anders denken was het devies. Dat wij het voedsel niet waardeerden vonden mijn ouders uitermate grappig want je mocht je mening uiten, niet dat er iets veranderde maar zeggen wat je dacht, het mocht gewoon! Bij anderen eten, als in bij hipstervrienden was nog veel vreselijker. Van de leukste en lekkerste dingen wisten die mensen nog iets verschrikkelijks te maken. Pannekoeken moesten met bruin meel gemaakt worden bijvoorbeeld. Niet gare, van ruw gemalen bruin meel gebakken pannekoeken, weleens gegeten? Niet? Mag ik je feliciteren?
Als de moeders vanachter het met hout gestookte fornuis riepen dat er iets 'speciaal voor de kinderen' gekookt zou worden, moest je op je qui vive zijn, je vooral nergens op verheugen en niet verwachten dat er goudgele frieten, iets van kroketten of knakworsten geserveerd zou gaan worden want dan kwam je bedrogen uit. Hooguit had men zelf tomatensoep gekookt, van tomaten uit de tuin. Zonder balletjes natuurlijk maar wel met rozemarijn, uit de eigen kruidentuin, vanzelfsprekend.
Ik heb alle hoop op een écht lekkere maaltijd ' speciaal voor de kinderen' opgegeven, toen we voor de zoveelste keer de vrolijke en blijmakende mededeling kregen dat er 'speciaal voor de kinderen' iets geserveerd zou gaan worden en er vervolgens een schijf gebakken aubergine met een plak schapenkaas er op voor mijn neus gezet werd. Ik zal een jaar of acht geweest zijn en ik was een illusie armer. Te vaak had ik me zitten verheugen op dingen die ik uiteindelijk zelf nog van het land moest halen of die het niet haalden bij de real deal, zoals de koolrabifrieten van de beste vriendin van mijn ouders, met een saus van half slasaus, half maïzena, het toetje was banaan uit de oven met Marmite. Marmíte!
Voor mij tot op de dag van vandaag geen linzen, bruine rijst, bonen of peulvruchten, wij hadden namelijk een volkstuin en een vriezer en dan weet je het wel. Ben je dan zo'n zeur met eten Leo? Nee hoor, helemaal niet, vind ik zelf. Ik lust best het een en ander niet maar ik ben altijd bereid om alles te proberen, behalve als het om bepaalde dieren gaat want ik ben een salonvegetariër die de vleesconsumptie beperkt tot een aantal (arme) dieren en tegen de consumptie van alle andere dieren is. Een fanatieke vegetariër, behalve tijdens het eten als het ware.
Al demonstrerend tegen van alles en nog wat (we waren van tegen de atoombom t/m tegen zeegasboringen) heb ik nogal tegen het een en ander aan dierenleed geageerd en ik moet zeggen, het waren mijn fanatiekste demontraties, waarbij ik zelfs eens verkleed als zeehond door wijlen Ed van der Elsken (een hippieheld) al demonstrerend op de foto ben gezet, samen met mijn broer.
Maar goed, thuis viel het eten nog mee, al behoort doorgeschoten sla en boerenkool waar de vrieskou wel vier keer overheen is geweest nog steeds niet tot mijn favoriete maaltijden. Zelfgemaakte kaas, zelfgebakken brood en zelfgemaakte jam ook niet. Tenminste, niet van de mensen met wie ik mijn jeugd doorbracht, die wisten zelfs de lekkerste dingen nog te verknoeien vonden mijn broer en ik. Geen wonder dat mijn broer nog steeds overal mayonaise overheen gooit. Op het schoolplein van de Montesorrischool was een levendige handel gaande tussen de sofenkinderen en diegenen die wit brood met suiker of kokosbrood mee naar school kregen. Ik deed daar zelf nooit aan mee, had geen handelsgeest maar er waren duidelijk meer kinderen van hippieouders die moeite hadden met het thuis gevoerde eetregime.
Bij elkaar eten was gebeurtenis die een paar keer per week plaatsvond. Oude, uitgewoonde, enorme panden in Amsterdam die nu met gemak een paar miljoen opleveren, waren toentertijd niet zelden een woonhuis voor een alternatieve familie die de boel gewoon gekraakt had en er na verloop van tijd mocht blijven wonen (tegen betaling natuurlijk) of soms niet omdat er een kantoor moest komen en dan ging men op zoek naar een ander verwaarloosd en leegstaand pand. Net zo makkelijk. Of eigenlijk niet net zo makkelijk achteraf maar als kind leek het allemaal zeer eenvoudig. Veel van onze hippe vrienden hadden rijke ouders, zelf veel geld verdiend ooit ergens eens of hadden invloerijke posities binnen bijvoorbeeld een politieke organisatie en konden lullen als Brugman, wat ook weleens kon helpen.
In de zomer was wat er op tafel kwam nog wel te hachelen want dan was er sla (kon weinig mis mee gaan al hou ik nog steeds niet van kaas in mijn sla), er was rauwkost, er werden aardappelen gepoft in zelfgebouwde ovens, buiten, op de grote binnenplaatsen van de oude scholen of kantoren waar gewoond werd. Dan was het dansen, zingen, muziek maken, en de buren kwamen er bij zitten, of leunden over hun balkons om mee te genieten van de gratis voorstellingen. Fruit was er ook altijd wel en zelfgebakken broodjes, waarbij je brooddeeg om een stok wikkelde en net zo lang net boven het vuur hield tot ze lekker bruin en hier en daar zwart kleurden waren prima te eten. Vooral als er eens bloem gebruikt werd en niet meel van de molenaar. Genieten was dat.
Ook was er natuurlijk ijs en zelfgemaakt ijs bestond nog niet omdat men nog niet over vriezers beschikte, thuis, tenminste, niet de mensen die ik veel zag, dus voor ijs zochten wij onze toevlucht, net als ieder ander, bij de Italiaanse ijssalons, Jamins en de sigarenboeren die waterijs verkochten. Geweldig! Kleurstoffen, smaakstoffen, suiker, smaak! Manna uit de hemel was het! Er is een foto van mijn broer die gehurkt zit en terwijl zijn lange, sneeuwwitte haar naar voren is gevallen, zijn gevallen waterijsje (een raket) van de straat eet.
In de winter waren het bonenschotels, linzensoepen en de eeuwige capucijnders die de klok sloegen. Grote pannen kookten onze moeders want je wist nooit wie er aan zou schuiven tenslotte. Meestal wel een aantal vrolijke, magere, langharige vrouwen en baardige mannen die 'toevallig' rond etenstijd in de buurt waren weet je wel.....Mijn moeder haatte dat maar liet niks merken, het hoorde gewoon zo, iedereen deed het, maar niet heus wante er waren er natuurlijk bij die altijd met anderen mee snavelden maar zelf nou nooit eens een bruine boon in het zakje deden of een fijn stuk tempeh meenamen. Ze waren principieel vegetarisch maar kippesoep van mijn moeder kon niet worden weerstaan.
Ik haatte het als die baardige mannen soep aten, je wil niet weten wat er allemaal voor rommel in die haren blijft hangen en het was helemaal misselijkmakend als ze na het leegslurpen van de aardewerken kom de soepresten nog even uit de baard snoepten. Bonenschotels en veel uien bij de capucijnders zorgden voor andere problemen. Gas. Bij kinderen best aandoenlijk maar volwassenen die om de haverklap 'sorry' naar elkaar riepen en dan wapperende gebaren met de handen maakten om de lucht te verspreiden vond ik al heel snel helemaal niet grappig meer. Slapen op grote slaapzalen in jeugdherbergen was dus ook geen onverdeeld genoegen als er weer eens bonen of capu's met uien op het menu hadden gestaan.
Mijn broer en ik sliepen graag bij onze opa en oma. Na het eten naar de Poggebeekstraat in de Rivierenbuurt in Amsterdam-Zuid en dan slapen in het grote bed op zolder. De volgende ochtend was het feest. Tijgerbrood met een zachtgekookt ei en van die chocomel die je wel een jaar buiten de koelkast kon bewaren! Jam en pindakaas van Calvé en soms zelfs kokosbrood en anders gewoon een schep suiker op je met Bona besmeerde boterham. Van het brood thuis was je na één steenhard, bijna niet gerezen zuurdesembroodje wel uitgegeten, bij opa en oma aten we minstens zes boterhammen en na een uur of twee hadden we weer honger en dan kwam de klapper, dan gingen we naar de Ferdinand Bolstraat want daar zat een Wimpy! Jawel.Daarna konden we drie dagen niet poepen, poepje je een paar dagen geitenkeutels of we kregen ter plekke juist enorme buikloop maar die hotdogs namen ze ons niet meer af. Na zo'n logeerpartijtje konden wij weer een paar weken heel goed tegen de bonen, het harde, grijze brood, de appelen met wurmen er in (natuur lief kind, dat is natúúr!) en de bergen bruine rijst met prutjes!
vrijdag 9 januari 2009 om 19:55
quote:MissMara schreef op 09 januari 2009 @ 19:47:
Dat was echt een hilarisch topic! Ik zou het graag nog eens lezen. Er zit niks anders op, Ann Liv, dan om op het vergrootglas onder Leo's parmantige neusje te klikken en alle pagina's tussen (ongeveer) 100 en 250 door te kijken. Kost je een dagje, maar dan heb je ook wat.
*trekt wit weg*
Ik hoor het graag Leo, als je op slinkse wijze (google is een goeie) hebt achterhaald waar je deze ontboezemingen hebt gedaan. De vriendenfunctie werkt niet bij me maar ik heb wel 'n viva-hyves, als in annliv.hyves.nl. Dus érgens ben ik wel te bereiken. Ik wacht met smart.
Dat was echt een hilarisch topic! Ik zou het graag nog eens lezen. Er zit niks anders op, Ann Liv, dan om op het vergrootglas onder Leo's parmantige neusje te klikken en alle pagina's tussen (ongeveer) 100 en 250 door te kijken. Kost je een dagje, maar dan heb je ook wat.
*trekt wit weg*
Ik hoor het graag Leo, als je op slinkse wijze (google is een goeie) hebt achterhaald waar je deze ontboezemingen hebt gedaan. De vriendenfunctie werkt niet bij me maar ik heb wel 'n viva-hyves, als in annliv.hyves.nl. Dus érgens ben ik wel te bereiken. Ik wacht met smart.
vrijdag 9 januari 2009 om 20:42
Ik vind het érg grappig, maar toch met een nare bijsmaak zeg. Ben blij dat je moeder niet helemaal meeliep met de andere hipperds, maar dan nog. Wat een chaos en wát een ellendige gerechten. Zijn er eigenlijk dingen aan de hippie-beweging die je zo waardeerde dat je ze zelf later ook zo hebt gedaan?
Bij het lezen van jouw verhaal moet ik wel toegeven dat ik extra blij ben met mijn saaie normale mams.
Bij het lezen van jouw verhaal moet ik wel toegeven dat ik extra blij ben met mijn saaie normale mams.
vrijdag 9 januari 2009 om 20:54
Geweldig om (weer) te lezen Leo, een feest van herkenning!
Nou ja, gedeeltelijk dan, kwa feest en kwa herkenning. Anti-autoritaire creche, macrobiotisch eten, vreemde figuren over de vloer die in huilen konden uitbarsten want ze wilden doohohood na een bepaalde hoeveelheid drank, vriendinnetjes die opeens wegbleven want op wereldreis of naar een commune weet ik veel waar in Amerika met nóg meer gelijkgestemden. Ik voelde me gezegend dat ik wel de kleur blauw mocht dragen itt tot de tot Bhagwan bekeerde kinderen. Én ik hield gewoon mijn eigen naam, lucky me!
Maar jij kan veel beter vertellen, dus ik hoop op meer!
Nou ja, gedeeltelijk dan, kwa feest en kwa herkenning. Anti-autoritaire creche, macrobiotisch eten, vreemde figuren over de vloer die in huilen konden uitbarsten want ze wilden doohohood na een bepaalde hoeveelheid drank, vriendinnetjes die opeens wegbleven want op wereldreis of naar een commune weet ik veel waar in Amerika met nóg meer gelijkgestemden. Ik voelde me gezegend dat ik wel de kleur blauw mocht dragen itt tot de tot Bhagwan bekeerde kinderen. Én ik hield gewoon mijn eigen naam, lucky me!
Maar jij kan veel beter vertellen, dus ik hoop op meer!
vrijdag 9 januari 2009 om 21:04
vrijdag 9 januari 2009 om 21:32
Haha Ann Liv, je had het over je normale moeder en ik bedacht me net dat ik ook wel weer benieuwd ben naar normale verhalen. Vroeger was dat iets, 'normale mensen', iets wat wij voor mijn gevoel niet waren en ik vroeg me altijd af hoe zij het deden. Normale mensen met echte dingen (echt= nieuw gekocht in een winkel en niet zelf gemaakt/ in elkaar geknutseld of macrobiotisch gebakken). Nu denk ik inmiddels zelf heel normaal te zijn hoor, gelukkig maar
