Over mijn lijk 2012

De vierde serie alweer en weer terug van een seizoen weggeweest als presentator PATRICK LODIERS

Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog



Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?



In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.



Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk





Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.



Marieke:



"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"





Ronald:



"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"





Amber:



"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"





Mehtap:



"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"





Jip:



"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"

Ik begrijp niet helemaal wat Mehtap heeft. Ik dacht dat ze genezen was ? maar blijkbaar kan het elk moment terugkomen... waar zijn de operaties voor ?

Ze heeft een tumor in haar ruggemerg gehad. Die is nu weg, daardoor heeft ze wel een dwarslaesie gekregen.



De tumor komt hoe dan ook terug. Maar het is niet te zeggen wanneer. Over een jaar, over tien jaar, ga zo maar door. En dan is de verwachting dat ze eraan komt te overlijden.

wat erg... voor die ouders ook, verschrikkelijk

Wat is het toch een mooi programma

Wat een prachtige mensen. Wat een intens verdriet. En wat is Patrick toch een geweldige, integere presentator...

Eens.

Hij doet het precies goed.

quote:Melpomene schreef op 30 augustus 2012 @ 22:56:

Wat een prachtige mensen. Wat een intens verdriet. En wat is Patrick toch een geweldige, integere presentator...



Helemaal mee eens.



De angst van Marieke, over het leven van Lukas na haar dood, was zo triest. De angst dat zijn leven beter zou zijn, dat zij vergeten wordt, dat lijkt me zo verdrietig omdat te voelen. Natuurlijk wordt ze niet vergeten, maar ik kan me voorstellen dat je daar bang voor bent.



Vond het beeld dat Amber met Iejoor op haar buik ligt te slapen treurig. Een meisje nog, net geen vrouw, maar al zoveel verschrikking. En dan werkt die klote chemo niet eens.



Ik moest glimlachen bij het stukje van Jip, wat volgende week komt. Stiekem de gang op, je hoorde de zusters lachen. Hij geeft aan alles wel een leuke of positieve draai. Dat las ik ook in zijn e-book.

Het is ook zo wonderlijk. Yvon deed haar best, maar sloeg de plank Finaal mus. Heel pijnlijk.

En Patrick weet precies die heel gevoelige, directe, maar ook enorm tedere snaar te raken.

Heel, heel bijzonder, en heel respectvol. Bij Yvon draaide het meer om een soort ... nieuwsgierigheid. En hier past alleen verwondering.

En inderdaad Amber. Hartverscheurend. Een bloem in de knop...

quote:Melpomene schreef op 31 augustus 2012 @ 00:11:

Het is ook zo wonderlijk. Yvon deed haar best, maar sloeg de plank Finaal mus. Heel pijnlijk.

En Patrick weet precies die heel gevoelige, directe, maar ook enorm tedere snaar te raken.

Heel, heel bijzonder, en heel respectvol. Bij Yvon draaide het meer om een soort ... nieuwsgierigheid. En hier past alleen verwondering.Ik heb dit seizoen nog niet gezien met Patrick, wel de voorgaande. Ook die met Yvon wel gezien, en dat was tenenkrommend. Ze huilde mee, snikte hoe geweldig en bijzonder ze wel niet zijn. Het hele programma miste zijn integriteit door haar, ook al deed ze haar best. Ik heb dat seizoen toen ook niet veel gekeken.

Weet iemand wanneer deze mensen precies zijn overleden en hoeveel afl. Er komen?

Kun je misschien het beste op de site opzoeken

http://oml.bnn.nl/

Dat zal niet iedereen hier willen lezen.

Ik vind Patrick wel beter, maar ik vond Yvon niet zo tenenkrommend als iedereen zegt. Kan iemand me uitleggen wat er zo erg aan was? Ik zag toch bij haar ook wel veel gevoel.



Heb net nog een oude aflevering gekeken, waarin één van de deelneemsters euthanasie pleegt. (Sandra?) Dat vond ik toch wel heel erg moeilijk om te zien. Dan wordt het iets te "echt".

Ik vons Yvonne ook niet zo tenenkromend. Ik vind Patrick het wel beter doen, hij heeft wel dat talent om op het goede moment de juiste vragen te stellen. Maar ja, Yvonne... Is gewoon Yvon. Hier werd gezegd: 'ze doet het zo boer zoekt vrouw achtig.'Maar zo is zij gewoon. Ik vond dat ze het met Pieter Jan bijvoorbeeld, die jongen van 16, heel leuk / goed deed. En bij Sandra, toen zij ethanasie pleegde, ging ze huilen. Ik vond dat toen niet erg of storend. Ik vond dat wel, menselijk. Eigenlijk.



Ik vind Methap een fantastisch mens, zoals ze in het leven staat en er mee omgaat. "Zoiets doet Allah niet, Allah straft geen mensen." Heel goed Methap, dat vind ik nou ook.

Anderzijds is het wel echt nog een puber, maar dat hoort ook als je 14 bent. Zoals ze niet over het darmspoelen wilde praten. Ach, wij, de kijkers, hoeven ook niet over alles haar gevoel te weten. En ik kan me voorstellen dat zij zich daar, tegenover klasgenootjes of zo, voor schaamt. Darmspoelen is btw een ... karwei. Een vriendin van mij moest dat ook 3x per week. Dat duurde echt een uur of zo.



Ik vond het stuk van Marieke heel eerlijk, over dat ze bang is vergeten te worden. Je hoort heel vaak: 'Ik hoop dat mijn partner iemand ontmoet en gelukkig wordt. " Zij laat ook de andere kant horen.



Ronald: Goeie gast lijkt me dat wel. Ik vond het ook heel eerlijk van zijn vrouw Danielle dat ze even geen vragen wilde omdat het ook geewoon de verjaardag van hun dochter was. En dat is natuurlijk ook zo.



Amber: Daar kan ik echt heel moeilijk naar kijken. Ik vind dat zo... erg. Ik merk bij haar steeds dat ze het maar niet wil en kan accepteren dat ze dood gaat / ging. En dat is logisch, ze was 18! Maar ik vind dat zo... hartverscheurend inderdaad. Ze wilde nog zo graag... Ik heb haar er ook een keer op betrapt dat ze zei: 'Turnen, dat kan ik nu NOG niet.' Alsof ze nog hoop had het ooit nog wel te kunnen, terwijl dat toen eigenlijk al niet meer aan de orde was, dat kon nooit meer. Maar ja, zolang zij misschien toch nog eergens hoop had, kon ze nog vechten. Zo lang zij nog iets wilde, zoals het concert van Nick en Simon meemaken, deed ze het nog ergens voor. Gelukkig heeft ze dat nog gehaald.

Ik had ook erg te doen met die moeder. Het viel me ook op dat ze tegen Patrick heel ernstig praatte ( logisch) en toen tegen Amber zo best opgewekt: 'Amber, kijk eens wie hier is!" Maarja. Je wil tegen je doodziekte dochter ook niet heel de tijd lopen snotteren... Dat kan ook niet.



Ik heb Jip zijn E-book gelezen van de week. Ik heb gehuild. Hij schreef zo mooi. Goed. Eerlijk. Dan zie je ook echt hoe hij in het leven stond. En toen het reguliere circuit niet veel meer kon doen is hij zich meer en meer gaan verdiepen in het alternatievve circuit. Al denk ik dat hij daar altijd voor open heeft gestaan want hij komt best spiritueel over. En toch ook heel nichter. En met humor op zijn tijd. Hij schrijft in ieder geval ook mooi over de eeh dat 'kracht geven ' evenement.



Ik vind het echt heel oneerlijk allemaal. Het is een mooi programma maar ik word er toch wel weer verdrietig van steeds.

quote:rozehanddoek schreef op 31 augustus 2012 @ 10:29:

Ik vind Patrick wel beter, maar ik vond Yvon niet zo tenenkrommend als iedereen zegt. Kan iemand me uitleggen wat er zo erg aan was? Ik zag toch bij haar ook wel veel gevoel.



Heb net nog een oude aflevering gekeken, waarin één van de deelneemsters euthanasie pleegt. (Sandra?) Dat vond ik toch wel heel erg moeilijk om te zien. Dan wordt het iets te "echt".



Het ging ook niet om gevoel, want dat had ze zeker wel. Ik vond haar heel geforceerd. Ik heb ook eens een interview met haar gelezen, waarbij ze zelf stelde, dat dit hét programma was, dat ze ooit nog wilde doen. Het seizoen daarna deed ze het ook.



Het gaat er ook niet om, of Yvon het goed of slecht deed, maar wel dat ze er telkens net eventjes naast zat. Patrick Lodiers heeft een onovertroffen gevoel voor precies de juiste vraag op het juiste moment, waarbij hij zijn eigen emoties zeker niet schuwt. Dat vond ik Yvon niet hebben, en dat maakt de afleveringen die zij presenteerde soms heel 'ongemakkelijk'. Dan posteerde ze zich pontificaal aan een bed om 'eens efkes lekker wat te vragen'.



IIk vind Yvon perfect passen bij vrolijke programma's als Boer zoekt Vrouw, waarin ze dan af en toe een ondeugende vraag kan stellen. Ook dat is een kunst.

yvon is gewoon een tuinpak en kaplaarzen vrouw (beetje lomp) ik vind dat zij het ok deed maar niet zo als patrick...



voor alle presentators petje af.. het lijkt me niet niets om elke keer mensen te ontmoeten en zo dicht bij hun leven betroken raken en dan weer afscheid nemen... vele doen het hun niet na...

Ik zou het niet kunnen. Ik zit soms te kijken en dan raak ik echt overweldigd door emoties. Ik vind het zo oneerlijk, het beneemt me af en toe echt de adem. Ik heb respect voor zowel Patrick als Yvon, dat ze aan zo'n programma meewerken. Het lijkt me heel erg zwaar.

Yvon vind ik onecht overkomen. Voor mijn gevoel doet ze een typetje. En daardoor kwam het niet over bij mij.

Als we dan toch uitdelen wie beter was, dan zeg ik Yvon. Vond haar veel meer bij zichzelf blijven, terwijl die Patrick ook wel eens geforceerd zit te grappen als de situatie daar eigenlijk net niet naar is. Ook stoort het me dat hij de hele tijd wil weten wanneer mensen dood gaan.

"Ohja, en hoeveel weken hebben ze je gegeven? Goh. En hoeveel weken gaan het dan worden denk je?"

Komt op mij wat sensatiebelust over. Zeker omdat hij het niet 1 keertje vraagt, maar iedere keer weer.

Herken ik dan weer totaal niet.

Sensatiebelustheid herken ik ook totaal niet, ik vind Patrick een heel erg integere presentator van dit hartverscheurende programma. Ik vind het programma alles behalve sensatiebelust.

Misschien is het het ook wel dat hij op bepaalde momenten heel rationeel kan zijn. Yvon vond ik vaak emotioneel en Patrick kan op een meer rationele manier over de dood praten. Dat idee heb ik er een beetje bij. En op sommige momenten raakten de emoties van Yvon me ook, want je zag gewoon echt dat het haar wat deed. Op andere momenten hou ik van het rationele van Patrick, met zijn goede vragen.

Eens met schouderklopje.

Patrick heeft in een vorig seizoen rend gevraagd aan de weduwe van die kunstenaar of ze al aan een andere man dacht. Zij reageerde toen echt verbijsterd. Haar man was net overleden.