Over mijn lijk 2012

De vierde serie alweer en weer terug van een seizoen weggeweest als presentator PATRICK LODIERS

Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog



Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?



In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.



Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk





Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.



Marieke:



"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"





Ronald:



"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"





Amber:



"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"





Mehtap:



"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"





Jip:



"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"

Pfffffff.... Wat heftig allemaal.

<20% leeft nog na 9 maand, dus reele kans dat hij er dan niet meer bij kan zijn

zij heeft wel een beetje een obsessie met vergeten

Marieke heeft weinig vertrouwen in haar naasten.

Hoe Kan ze nu denken dat ze vergeten wordt?

@teuntje deze beelden zijn al van een hele tijd terug en ondertussen leeft hij nog steeds. Dus ik vind gewoon dat ze dat nog samen meemaken



Ik vindt Marieke een mooi en puur persoon. Ik kan me wel voorstellen dat ze bang is om vergeten te worden. Ze zijn nog jong en er is een reeële kans dat Lucas nog een andere vrouw gaat vinden na haar overlijden. Dan kan zij best op de achtergrond raken voor hem en zijn familie. En vrienden gaan ook door met hun leven. Ik snap haar angst wel.

ik snap het ook wel, maar je gunt je partner toch wel een nwe partner?

Calvijn, 'Ze' met opzet met een hoofdletter?



Ik kijk voor het eerst niet, deze keer. Raakte zo van slag de afgelopen weken.

Ga maar niet meer bewust iets opzoeken wat me verdrietig maakt, heeft ook niemand wat aan.

en ze mogen van mij ook echt nog wel samen een kind krijgen hoor

Nou misschien uiteindelijk wel maar stel je weet dat je dood gaat. Ik zou ook nog niet roepen "nou schat ik hoop dat je gauw weer een andere vrouw tegenkomt om je leven mee te delen". En zij zegt dat gewoon. Dat vind ik wel heel eerlijk.

Tuurlijk zou ik mijn vent een goed leven gunnen met eventueel een nieuwe liefde maar om dat nu al te denken en zeggen? Nee, dan zou ik mezelf te vroeg vervangen ofzo.

Nee, Ze niet express. Doet mijn telefoon.

Ik vind haar zo'n leuk mens en erg dat ze zo denkt.

jeetje wat is jip toch een leuke persoon met af en toe lekkere harde humor

ik vind het ook vooral sneu voor haar dat ze zo denkt

Ik ook teuntje, maar kan het ergens ook wel weer begrijpen.



Arme jip inderdaad, het is denk ik toch wel snel gegaan bij hem

Bij Marieke proef ik pure paniek.





Zo heftig allemaal.

Ik zou niet willen dat mijn man alleen zou blijven. Wel zou ik willen dat hij vreselijk kieskeurig zou zijn. Maar dat zou met name zijn vanwege de kinderen. En daarom zou ik het erg vinden als hij zou latten ipv samen wonen.samen wonen ipv latten! (zojuist had ik het verkeerd)



Gelukkig denkt hij hetzelfde.

Mooi weer. En ook zo erg.

Je hoopt zo dat ze toch beter worden, dat er toch een wonder plaatsvindt, terwijl je de afloop al kent.

quote:lottekeNL schreef op 13 september 2012 @ 23:10:

Mooi weer. En ook zo erg.

Je hoopt zo dat ze toch beter worden, dat er toch een wonder plaatsvindt, terwijl je de afloop al kent.Dat hoopte ik ook zo. Wat een moedige mensen. Zit echt met tranen in mijn ogen te kijken.

Ja, ik denk dat de meesten onder ons wel iemand kennen, in een dergelijke situatie, of iemand die er al niet meer is, dus herkenning. En ook voor de mensen zelf, zulke mooie mensen, die je het zo zou gunnen om nog heel lang te leven.



Ik zou het echt niet weten. Als ik denk aan mijn dochtertje, dat ze iemand anders mama zou noemen, breekt mijn hart een beetje, maar het breekt evengoed als ik denk dat ze nooit meer een mama zou hebben. Het is allemaal moeilijk. Gelukkig is dat hier niet aan de orde hoor, maar je gaat toch nadenken, met zo'n programma.

En dan die hele jonge mensen, die zoiets niet eens mee hebben kunnen maken.

Ik hoop dat mijn kinderen een hele lieve nieuwe moeder krijgen, maar genoeg herinneringen aan mij hebben om mij nooit te vergeten. En dat ik ook bespreekbaar ben.

Pfff...

quote:-teuntje- schreef op 13 september 2012 @ 22:46:

zij heeft wel een beetje een obsessie met vergeteneen obsessie? doe normaal zeg, deze vrouw gaat dood haar leven is een achtbaan van angst, hoop, woede en strijd.

quote:calvijn1 schreef op 13 september 2012 @ 23:35:

Pfff...





voor je tranen



Het is ook een verschrikkelijk idee.

Dank je.

Heel confronterend ineens.

Het is denk de angst van iedere ouder om je kinderen niet te zien opgroeien

quote:calvijn1 schreef op 13 september 2012 @ 23:51:

Dank je.

Heel confronterend ineens.

Het is denk de angst van iedere ouder om je kinderen niet te zien opgroeienDe eerste angst is om mijn kinderen niet te zien opgroeien.

De tweede angst is om mijn kinderen niet te zien opgroeien.

Ja, idd je hebt gelijk.

Geldt voor mij ook