Over mijn lijk 2012

De vierde serie alweer en weer terug van een seizoen weggeweest als presentator PATRICK LODIERS

Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog



Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?



In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.



Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk





Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.



Marieke:



"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"





Ronald:



"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"





Amber:



"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"





Mehtap:



"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"





Jip:



"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"

grotere angst is je kind te verliezen lijkt me

.

quote:sabbaticalmeds schreef op 14 september 2012 @ 00:07:

grotere angst is je kind te verliezen lijkt meDat zeg ik ook

quote:qwerttu schreef op 14 september 2012 @ 00:10:

Daar lig ik toch minder wakker van dan van de angst dat zij het zonder moeder moet stellen, Meds.Dat is een angst die ik voor hun heb. Voor mezelf is het dat ik mijn meiden zou verliezen.

.

.

het is dezelfde angst je moet afscheid nemen van je kind.

Maar kinderen zijn flexibel en vinden, hoe hard het ook klinkt, hun weg wel, ze hebben nog een heel leven voor zich.

Ouders kunnen na het verlies van een kind letterlijk kapot gaan.

Het was al een emotioneel kut topic. Vind het nu nog emotioneel kutterder.

ja, het is ook een emotioneel programma.

Tel je zegening dat is wat ik er van leer

.

.

Ik heb vanavond zitten huilen voor de tv, tijdens de uitvaart van Amber.

Wat is het verschrikkelijk oneerlijk wat deze mensen door moeten maken en wat confronterend ook helaas.

De afgelopen jaren heb ik meerdere mensen uit mijn omgeving, jong en oud, verloren aan o.a. deze en andere ziekten, moet zeggen dat de afleveringen telkens hard binnenkomen zo hartverscheurend.



En dat terwijl ik vrolijk toekomstplannen aan het maken ben. Op zo'n moment denk je dan toch wel even na en mag je in je handjes knijpen dat je gezond bent. Bah, krijg er gewoon kriebels van..

Ik moest ook zo huilen, tijdens de begrafenis van Amber.

Het meiske is er niet meer,wat verschrikkelijk is...., maar het verdriet van de moeder.......



Sluit mij helemaal aan bij Meds, een kind verliezen, ... erger kan je niet overkomen.

Ik vind het superheftig en de uitvaart van Amber dan.Ik prikte

een traantje weg.En dan Jip,leuke vent.Hij heeft een hoop

moeten doorstaan,vind het allemaal erg treurig.Maar vind hem

ook heel moedig.Ik snap Mariekes angst ook wel.Ze wilde

plannen maken en dan komt alles anders.En dan Ronald!Zou

hun samen echt een tweede kindje gunnen.Ben benieuwd naar

Methap (volgende aflevering dus).



Ja,het ergste wat je als ouder kan overkomen is je kind te

verliezen.Ik was toen 10 toen ik een vriendinnetje verlor aan een

ernstig verkeersongelukje.Een stel reed 80 km per uur waar je

maar 30 mocht.Ik hoor de remmen nog steeds.Mijn moeder

heeft haar nog omgedraaid.Dezelfde avond is zij overleden,een

dag voor moederdag en die arme moeder tijdens de begravenis.

Ook mijn moeder is bijna haar enige zoon verloren i.v.m. een

verdrinkingsongeval.Hij heeft zuurstoftekort gehad,is zwaar

gehandicapt,maar leeft gelukkig nog en is zelf ook een gelukkig

mens.



Misschien hoort dat hier niet maar ik kan me echt wel voorstellen hoe het voelt om een kind of in mijn geval een vriendin te verliezen (mijn broer bijna).

Dat weet je pas als het je overkomt. God verhoede het

Ik kan en wil het me niet voorstellen hoe dat moet zijn

Ik heb al afscheid moeten nemen van mijn opa's/oma's, ouders en een broer maar die pijn lijkt me echt niet te vergelijken met het verlies van 1 van mijn kinderen. Ik heb al eens een situatie meegemaakt waarin er enorme angst was of mijn kind het wel ging redden (hersenvliesontsteking) en dat was al zo heftig dat ik er niet aan kan denken als het ergste ons was overkomen. Nog een poosje dromen gehad over een klein kinderkistje en man wat werd ik dan beroerd wakker

Ik wens de nabestaanden dan ook heel veel kracht toe!

Ik ook anyko!

Deze gooit hem alvast omhoog.

quote:Anyco schreef op 15 september 2012 @ 15:22:

Ik heb al afscheid moeten nemen van mijn opa's/oma's, ouders en een broer maar die pijn lijkt me echt niet te vergelijken met het verlies van 1 van mijn kinderen. Ik heb al eens een situatie meegemaakt waarin er enorme angst was of mijn kind het wel ging redden (hersenvliesontsteking) en dat was al zo heftig dat ik er niet aan kan denken als het ergste ons was overkomen. Nog een poosje dromen gehad over een klein kinderkistje en man wat werd ik dan beroerd wakker

Ik wens de nabestaanden dan ook heel veel kracht toe!



Nou Anyco, dan heb je ook al aardig voor je kiezen gehad .



Iemand schreef laatst al je weet al hoe het met de mensen van dit programma afloopt maar je hoopt zo dat het goedkomt.

Wat verschrikkelijk voor Jip

Nog even niet bijgelezen, maar jezus, wat ziet Jip er slecht uit.

Het is zo'n positieve jongen, die Jip. Wat heb ik een enorm respect voor hem.