Entertainment
alle pijlers
Tygo in de psychiatrie
donderdag 28 november 2019 om 22:03
Acteur Tygo Gernandt onderzoekt hoe de psychiatrie in Nederland werkt. Hij praat met patiënten en experts over de diagnosticering van mensen met psychische problemen en over de behandelmethoden. Werken die wel?
Wel interessant en schrijnend tot nu toe, meer mensen die kijken?
(Pijler is misschien wat wrang)
Wel interessant en schrijnend tot nu toe, meer mensen die kijken?
(Pijler is misschien wat wrang)
donderdag 5 december 2019 om 23:06
Ik heb eigenlijk wel te doen met haar vriend. Voor je het weet zit ze weer in die kamer ernaast met dozen vol pillen.
donderdag 5 december 2019 om 23:10
De GGZ is een bijzondere omgeving. Ben zelf werkzaam in een psychiatrisch ziekenhuis en bevoegd om stoornissen vast te stellen waar ik soms ook moeite mee heb.
Het probleem is dat wanneer er geen stoornis wordt vastgesteld het (bijna) onmogelijk is om het zorgtraject vergoed te krijgen met als gevolg dat de diagnose helaas niet altijd correct wordt gesteld.
Soms brengt een labeltje meer ellende dan goeds en een bepaalde groep mensen heeft in zijn leven een slechte periode welke dus gediagnosticeerd “moet” worden met een stoornis terwijl het niet iets chronisch is.
Overigens noem ik het geen stoornis maar ongemak voor de cliënt zelf.
Het probleem is dat wanneer er geen stoornis wordt vastgesteld het (bijna) onmogelijk is om het zorgtraject vergoed te krijgen met als gevolg dat de diagnose helaas niet altijd correct wordt gesteld.
Soms brengt een labeltje meer ellende dan goeds en een bepaalde groep mensen heeft in zijn leven een slechte periode welke dus gediagnosticeerd “moet” worden met een stoornis terwijl het niet iets chronisch is.
Overigens noem ik het geen stoornis maar ongemak voor de cliënt zelf.
anoniem_65272539ccee8 wijzigde dit bericht op 07-12-2019 18:44
2.88% gewijzigd
donderdag 5 december 2019 om 23:12
Ik weet vooral dat diagnoses vaak niet serieus genomen worden.
En zo'n opmerking als dat mensen zich naar hun diagnose gaan gedragen, of zich achter hun label verschuilen, past daar ook weer bij.
Is je laatste zin nou een op-de-man-sneer of een hart-onder-de-riem?
Onsterfelijk Verheven
donderdag 5 december 2019 om 23:16
Ik weet dat mensen na het horen van een diagnose zich bepaald gedrag aan kunnen gaan meten wat ze eerder niet vertoonden.
En het was geen sneer en ook geen hart onder je riem. Gewoon iets waarover ik me verbaas.
donderdag 5 december 2019 om 23:18
Ja, het kan, maar of het vaak gebeurt?
Ik vind het iig volstrekt overbodig om te benoemen en dus ook weer een opmerking die bijdraagt aan het niet (of minder) serieus nemen van diagnoses in de ggz.
Onsterfelijk Verheven
donderdag 5 december 2019 om 23:20
Daarmee zeg je dus dat in meer dan de helft van de gevallen een diagnose ellende oplevert?Koes_1989 schreef: ↑05-12-2019 23:10De GGZ is een bijzondere omgeving. Ben zelf werkzaam in een psychiatrisch ziekenhuis en bevoegd om stoornissen vast te stellen waar ik soms ook moeite mee heb.
Het probleem is dat wanneer er geen stoornis wordt vastgesteld het (bijna) onmogelijk is om het zorgtraject vergoed te krijgen met als gevolg dat de diagnose helaas niet altijd correct wordt gesteld.
Vaker brengt een labeltje meer ellende dan goeds en een bepaalde groep mensen heeft in zijn leven een slechte periode welke dus gediagnosticeerd “moet” worden met een stoornis terwijl het niet iets chronisch is.
Overigens noem ik het geen stoornis maar ongemak voor de cliënt zelf.
Onsterfelijk Verheven
donderdag 5 december 2019 om 23:20
Dan had je het bij mij gelijk afgedaan.Koes_1989 schreef: ↑05-12-2019 23:10De GGZ is een bijzondere omgeving. Ben zelf werkzaam in een psychiatrisch ziekenhuis en bevoegd om stoornissen vast te stellen waar ik soms ook moeite mee heb.
Het probleem is dat wanneer er geen stoornis wordt vastgesteld het (bijna) onmogelijk is om het zorgtraject vergoed te krijgen met als gevolg dat de diagnose helaas niet altijd correct wordt gesteld.
Vaker brengt een labeltje meer ellende dan goeds en een bepaalde groep mensen heeft in zijn leven een slechte periode welke dus gediagnosticeerd “moet” worden met een stoornis terwijl het niet iets chronisch is.
Overigens noem ik het geen stoornis maar ongemak voor de cliënt zelf.
Maar doe eens gek, vraag eens aan je patiënten wat ze willen.
anoniem_392256 wijzigde dit bericht op 05-12-2019 23:21
3.99% gewijzigd
donderdag 5 december 2019 om 23:22
Het kan ook nog onder reificatie vallen. De neiging om een diagnose als vaststaand ' ding' te zien. Als eigenschap x,y. en z passen bij Adhd, en Marietje heeft die eigenschappen en krijgt de diagnose Adhd, dan bestaat de neiging om gedrag te gaan verklaren vanuit die adhd (het komt door de adhd, alsof adhd ' iets' is). De adhd ( of een andere dsm classificatie) wordt een op zichzelf staand iets, terwijl het in oorsprong een overkoepelende bedachte term is om kenmerken die bij elkaar horen te beschrijven.
donderdag 5 december 2019 om 23:23
vrijdag 6 december 2019 om 07:39
Ah, net als Niq dus.
Subjectief, ongegrond en weer een manier om psychiatrische diagnoses niet serieus te nemen.
Onsterfelijk Verheven
vrijdag 6 december 2019 om 08:28
Ja,echt he? Héél iritant
Ik snap echt niet dat er nog steeds mensen zijn die zo denken. Ieder mens wil het liefste gewoon goed meekomen in de maatschappij. Niemand wil opvallen door onaangepast gedrag. Niemand wil bepaalde dingen moeten overslaan vanwege overprikkeling. Niemand wil zichzelf voor lul zetten door een woede-aanval. En toch zijn er nog steeds mensen die denken dat een psychiatrisch patiënt zich "ernaar gaat gedragen".
Het enige dat gebeurt is dat iemand nu een verklaring heeft voor waarom hij/zij zich zo voelde, en zichzelf daardoor serieuzer gaat nemen en niet meer constant over de grenzen heen gaat. Dit is niet zo dat je jezelf opeens naar je diagnose gaat gedragen, dit is juist een teken dat zo'n persoon altijd op zijn tenen heeft gelopen (misschien zelfs wel teennagels!) omdat ie niet beter wist dan dat ie een slecht/raar/onaangepast persoon was ipv een persoon met een aandoening. Op het moment dat je dan een diagnose hebt en dus weet dat je eigenlijk gewoon al die tijd keihard je best hebt gedaan, dan komt er inderdaad wel eens een fase waarin je denkt: fuck it, ik ga nu eens voor mezelf kiezen.
vrijdag 6 december 2019 om 08:41
Doet mij denken aan mijn vriendin met migraine.mindervanmij schreef: ↑06-12-2019 08:28Ja,echt he? Héél iritant
Ik snap echt niet dat er nog steeds mensen zijn die zo denken. Ieder mens wil het liefste gewoon goed meekomen in de maatschappij. Niemand wil opvallen door onaangepast gedrag. Niemand wil bepaalde dingen moeten overslaan vanwege overprikkeling. Niemand wil zichzelf voor lul zetten door een woede-aanval. En toch zijn er nog steeds mensen die denken dat een psychiatrisch patiënt zich "ernaar gaat gedragen".
Het enige dat gebeurt is dat iemand nu een verklaring heeft voor waarom hij/zij zich zo voelde, en zichzelf daardoor serieuzer gaat nemen en niet meer constant over de grenzen heen gaat. Dit is niet zo dat je jezelf opeens naar je diagnose gaat gedragen, dit is juist een teken dat zo'n persoon altijd op zijn tenen heeft gelopen (misschien zelfs wel teennagels!) omdat ie niet beter wist dan dat ie een slecht/raar/onaangepast persoon was ipv een persoon met een aandoening. Op het moment dat je dan een diagnose hebt en dus weet dat je eigenlijk gewoon al die tijd keihard je best hebt gedaan, dan komt er inderdaad wel eens een fase waarin je denkt: fuck it, ik ga nu eens voor mezelf kiezen.
Toen ik haar leerde kennen had ze vaak hoofdpijn, maar nog geen officiële diagnose migraine.
Sinds ze die wel heeft gebruikt ze die diagnose om zich ziek te melden als ze weer een aanval heeft.
Voordat ze de diagnose had meldde ze zich ziek met 'hoofdpijn'.
Dat laatste wordt veel minder serieus genomen dan migraine, terwijl het vetschil dus alleen maar zit in die officiële diagnose.
Ik loop mijn hele leven al tegen bepaalde 'beperkingen' aan.
Sinds mijn officiële autisme-diagnose hoef ik van mezelf bepaalde dingen ook niet meer te proberen.
Dus ja, dan gedraag ik me naar mijn diagnose. Eindelijk.
Tegen iemand zonder benen zeg je toch ook niet: nou, sinds ie de diagnose 'kan niet lopen' heeft gedraagt ie zich daar ook naar.
Onsterfelijk Verheven
vrijdag 6 december 2019 om 08:57
Dat verhaal van Sanne dat begrijp ik ergens wel dat het heel erg traumatiserend kan zijn om de verkeerde hulp te krijgen. Maar ik vraag me wel af hoe dat zit dat haar ouders er niet in betrokken konden worden. Hoe ik het heb ervaren in de GGZ was het altijd wel mogelijk om iemand erbij te betrekken. Als ik had gewild had ik ook gewoon mijn ouders een keer mee kunnen nemen naar een gesprek,als ik dat had aangegeven. Beetje onterecht om te zeggen dat ouders na de 18e niet meer betrokken kunnen worden, toch?
vrijdag 6 december 2019 om 09:07
Nou, blijf jij het vooral allemaal denigrerend benoemen, als jij daar gelukkig van wordt.Bruintjedebeer schreef: ↑06-12-2019 09:01Ze hebben wekenlang jouw gedrag bestudeerd?
Ik hoefde alleen vragenlijstjes te beantwoorden.
Alleen al die term: vragenlijstJES.....
Ik heb aardig wat ervaring met diagnostiektrajecten en die omvatten (veel) meer dan alleen vragenlijsten invullen.
Dus, óf je liegt, óf je hebt niet in de gaten dat bij bijv het bespreken van die vragenlijsten ook nog van alles gebeurt (observeren bijv, doorvragen enz.), óf je zit te provoceren.
Onsterfelijk Verheven
vrijdag 6 december 2019 om 09:13
Bruintjedebeer schreef: ↑06-12-2019 09:01Ze hebben wekenlang jouw gedrag bestudeerd?
Ik hoefde alleen vragenlijstjes te beantwoorden.
Wat verwacht je dan? Dat de GGZ voldoende mensen heeft om iedere persoon een week lang te bestuderen? Hoe realistisch is dat? Bij de GGZ doen ze ook wat mogelijk is binnen hun budget en het beschikbare aantal mensen. En helaas is dat gewoon te weinig. Maar in de GGZ ben ik eerlijk gezegd nog nooit iemand tegengekomen die niet het beste met mensen voor had. Alleen de werkdruk is gigantisch, dus ze zullen wel moeten roeien met de riemen die ze hebben.
En ja, er zullen zeker dingen fout gaan, dat ontken ik niet, maar dit programma geeft een ongenuanceerd beeld. Er komt praktisch niemand aan het woord die wél is geholpen. En uit ervaring weet ik toch zeker wel dat er ook succesverhalen zijn. Alleen tsja, een psychiatrische aandoening is niet zoals een botbreuk iets dat je eenmalig behandeld en dat dan over is, in veel gevallen is het ook een kwestie van ermee om leren gaan en zal zoiets dus ook weer in andere levensfases opnieuw de kop kunnen opsteken.
Zelf ben ik ook meerdere keren behandeld, en elke keer ging dat een laagje dieper. Dan kan ik zeggen; dat is falen van de hulpverlening, dat ze niet direct de onderliggende problematiek zagen. Maar in mijn ogen ben ik toch elke keer weer een stukje op weg geholpen. Het hele probleem wegnemen is onmogelijk, zeker als je al je hoop ophangt aan een hulpverlener. Het is niet een kwestie van eens per week gaan praten en dan lost het zich wel op, vaak is dat keihard werken, nieuwe dingen proberen,op je bek gaan en weer opstaan.... Met hulp van een hulpverlener. Niet dankzij die hulpverlener.
vrijdag 6 december 2019 om 09:17
Ik ben het hier zo mee eens!Sudrì schreef: ↑05-12-2019 22:52Dat was de wederhoor natuurlijk
Ja mooi hè, niet kunnen werken door je diagnoses. NIet dat je diagnoses krijgt omdat functioneren niet tot nauwelijks lukt. En impliceren dat iedereen zich naar zijn label gaat gedragen en dús niet functioneert. Dat de NPO zich niet schaamt voor dit programma zeg.
