Entertainment
alle pijlers
Tygo in de psychiatrie
donderdag 28 november 2019 om 22:03
Acteur Tygo Gernandt onderzoekt hoe de psychiatrie in Nederland werkt. Hij praat met patiënten en experts over de diagnosticering van mensen met psychische problemen en over de behandelmethoden. Werken die wel?
Wel interessant en schrijnend tot nu toe, meer mensen die kijken?
(Pijler is misschien wat wrang)
Wel interessant en schrijnend tot nu toe, meer mensen die kijken?
(Pijler is misschien wat wrang)
maandag 2 december 2019 om 16:55
Ja, dat stoort me wel. Vaak worden die woorden idd gebruikt door mensen om het vooral te kunnen afkraken.
Onsterfelijk Verheven
maandag 2 december 2019 om 16:56
Misschien zit daar ook nog belevingsverschil in. Depressieve en manische episodes ( hoewel niet op het moment zelf) ervaar ik wel degelijk als een stoornis, het verstoort mijn leven, mijn zijn en ik moet er 24/7 alert op zijn en rekening mee houden.
maandag 2 december 2019 om 16:57
Je zei: als je zelf je ziekte serieus neemt, dan doen anderen dat ook. Maar dat ervaar ik dus niet zo.
Voorbeeld: ik weet dat ik op bepaalde dagen in mijn cyclus geen knip voor de neus waard ben. Dus dan maak ik geen afspraken op die dagen. Helaas valt 5 december op 1 van die dagen. Dus dat zei ik tegen mijn ouders, dat ik dan wél kom, maar een beetje op de achtergrond blijf. Dan weten ze dat alvast. Daarmee neem ik mezelf volgens mij wel serieus. En wat krijg ik dan voor reactie:
- Dat kun je nu helemaal nog niet weten (want het feit dat ik al 5 jaar lang mijn cyclus bijhou en dus weer wanneer "de danger zone" is, dat telt niet mee)
- Je gaat er helemaal naar leven, als je verwacht dat het niet goed gaat, dan gaat het niet goed, je moet gewoon positief zijn en er niet zoveel over nadenken of van tevoren al oplossingen gaan bedenken
maandag 2 december 2019 om 17:08
Je legt het verkeerd uit. Ik zeg: als je jezelf niet serieus neemt doen anderen dat ook niet.mindervanmij schreef: ↑02-12-2019 16:57Je zei: als je zelf je ziekte serieus neemt, dan doen anderen dat ook. Maar dat ervaar ik dus niet zo.
Voorbeeld: ik weet dat ik op bepaalde dagen in mijn cyclus geen knip voor de neus waard ben. Dus dan maak ik geen afspraken op die dagen. Helaas valt 5 december op 1 van die dagen. Dus dat zei ik tegen mijn ouders, dat ik dan wél kom, maar een beetje op de achtergrond blijf. Dan weten ze dat alvast. Daarmee neem ik mezelf volgens mij wel serieus. En wat krijg ik dan voor reactie:
- Dat kun je nu helemaal nog niet weten (want het feit dat ik al 5 jaar lang mijn cyclus bijhou en dus weer wanneer "de danger zone" is, dat telt niet mee)
- Je gaat er helemaal naar leven, als je verwacht dat het niet goed gaat, dan gaat het niet goed, je moet gewoon positief zijn en er niet zoveel over nadenken of van tevoren al oplossingen gaan bedenken
Jij zegt: als ik mezelf serieus neem doen anderen dat alsnog niet.
Dat is iets heel anders. Maar ik denk wel dat als iedereen het maar label, etiketje en stempel blijft noemen zoal die tycho, dat anderen het sowieso al nooit serieus zullen nemen. Het is een maatschappij die nog opgevoed moet worden.
maandag 2 december 2019 om 17:08
De depressie (officeel heb ik dat nu net niet meer) en PTSS ervaar ik idd ook als stoornis.
maandag 2 december 2019 om 17:10
Ik ook, maar ik hoop toch echt dat die diagnose er weer vanaf kan.Coconuts12 schreef: ↑02-12-2019 17:08De depressie (officeel heb ik dat nu net niet meer) en PTSS ervaar ik idd ook als stoornis.
maandag 2 december 2019 om 17:10
Sudrì schreef: ↑02-12-2019 17:08Je legt het verkeerd uit. Ik zeg: als je jezelf niet serieus neemt doen anderen dat ook niet.
Jij zegt: als ik mezelf serieus neem doen anderen dat alsnog niet.
Dat is iets heel anders. Maar ik denk wel dat als iedereen het maar label, etiketje en stempel blijft noemen zoal die tycho, dat anderen het sowieso al nooit serieus zullen nemen. Het is een maatschappij die nog opgevoed moet worden.
Dat zeker. Maar ik ben bang dat het niet gaat gebeuren in onze tijd in elk geval.
maandag 2 december 2019 om 17:14
Geen idee. Maar dat wil iig niet zeggen dat ik het dus dan maar zo laat.mindervanmij schreef: ↑02-12-2019 17:10Dat zeker. Maar ik ben bang dat het niet gaat gebeuren in onze tijd in elk geval.
maandag 2 december 2019 om 17:17
Interessant topic. Zelf toevallig middenin het traject, dus werd door m’n ex gewezen op de uitzending. Het heeft mij wel degelijk beïnvloed. Ik heb inmiddels twee psychologen versleten, de eerste heb ik een jaar lang wekelijks gesproken maar heeft geen diagnose gesteld en de tweede heb ik na 7 of 8 afspraken zelf de deur gewezen. Nul zicht op een plan en die ging van OCD, naar narcisme, naar borderline, naar ‘iets in het spectrum’ om te eindigen met een ‘niet gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis’, ik had tenslotte van alles enkele kenmerken. Zelf heb ik al die tijd niet gedacht dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat, maar om psychische klachten naar aanleiding van omstandigheden. Die dus ook (volledig) te verhelpen zijn.
Nu heb ik heb twee weken terug een intake gehad bij een grote instelling voor psychische zorg. 1,5 uur met twee psychologen. Over mijn ‘problemen’ verteld, een hoop ja/nee-vragen uit het befaamde DSM-boek beantwoord en zij hebben mijn dossier van mijn eerste therapeut gelezen. Afgelopen dinsdag volgde het adviesgesprek. Een diagnose en een behandelplan. De psycholoog gaf zelf aan dat ze niet per se een diagnose willen stellen, maar dat dit verplicht is voor de zorgverzekering. Dat vind ik best kwalijk. Maar schijnbaar vink ik een hoop kenmerken van een bepaalde persoonlijkheidsstoornis aan. Dat was heftig. Dus ik probeerde dat te accepteren. Dit is dus de reden dat ik tegen al deze problemen aanloop. Waarom ik zo met mensen, relaties, emoties, etc. omga. En toen zag ik de uitzending van Tygo en begon ik weer te twijfelen. Is het wel echt een stoornis? Hoe kunnen ze dat bepalen na een gesprek van 1,5 uur waarin ik mijn slechtste kanten belicht? Wat mij trof, zijn uitspraak “De glijdende schaal van opluchting naar verlies van je identiteit”. Mijn moeder zegt dat het niet uitmaakt of ik de diagnose krijg of niet, of die klopt of niet, als de behandeling maar werkt (en dat denk ik wel). Maar voor mij is het wel belangrijk. Omdat het betekent dat dit nooit meer weggaat. Dat ik hier altijd rekening mee moet houden. Dat ik mijn omgang met emoties kan verklaren. Dat ik iets tastbaars heb om mee aan de slag te gaan. Maar dan moet het wel echt zo zijn. En liever niet, natuurlijk. Dat helpt ook niet mee in het hele twijfelen.
Goed, jullie merken dat het bij mij nogal veel teweeg heeft gebracht
Maar ik zit er nu dan ook middenin.
Nu heb ik heb twee weken terug een intake gehad bij een grote instelling voor psychische zorg. 1,5 uur met twee psychologen. Over mijn ‘problemen’ verteld, een hoop ja/nee-vragen uit het befaamde DSM-boek beantwoord en zij hebben mijn dossier van mijn eerste therapeut gelezen. Afgelopen dinsdag volgde het adviesgesprek. Een diagnose en een behandelplan. De psycholoog gaf zelf aan dat ze niet per se een diagnose willen stellen, maar dat dit verplicht is voor de zorgverzekering. Dat vind ik best kwalijk. Maar schijnbaar vink ik een hoop kenmerken van een bepaalde persoonlijkheidsstoornis aan. Dat was heftig. Dus ik probeerde dat te accepteren. Dit is dus de reden dat ik tegen al deze problemen aanloop. Waarom ik zo met mensen, relaties, emoties, etc. omga. En toen zag ik de uitzending van Tygo en begon ik weer te twijfelen. Is het wel echt een stoornis? Hoe kunnen ze dat bepalen na een gesprek van 1,5 uur waarin ik mijn slechtste kanten belicht? Wat mij trof, zijn uitspraak “De glijdende schaal van opluchting naar verlies van je identiteit”. Mijn moeder zegt dat het niet uitmaakt of ik de diagnose krijg of niet, of die klopt of niet, als de behandeling maar werkt (en dat denk ik wel). Maar voor mij is het wel belangrijk. Omdat het betekent dat dit nooit meer weggaat. Dat ik hier altijd rekening mee moet houden. Dat ik mijn omgang met emoties kan verklaren. Dat ik iets tastbaars heb om mee aan de slag te gaan. Maar dan moet het wel echt zo zijn. En liever niet, natuurlijk. Dat helpt ook niet mee in het hele twijfelen.
Goed, jullie merken dat het bij mij nogal veel teweeg heeft gebracht
Maar ik zit er nu dan ook middenin.
mcsteamy wijzigde dit bericht op 02-12-2019 17:18
0.04% gewijzigd
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
maandag 2 december 2019 om 17:17
Ik heb emdr gehad, maar het zijn niet echt losse gebeurtenissen, meer een algeheel gevoel van. Dus hoop ik dat het slijt door vooral maar te doen. Het beperkt me iig niet meer volledig en daardoor is ook de ocd niet meer superdominant.Coconuts12 schreef: ↑02-12-2019 17:12Dat hoop ik uiteindelijk ook. Maar daarvoor zal ik eerst traumatherapie moeten krijgen. Jij?
Ik kan trouwens wel ontzettend om mezelf lachen, niet op momenten dat het echt niet gaat, maar verder gelukkig wel
maandag 2 december 2019 om 17:20
Ik weet nog niet welke therapie ik krijg. Moet eerst voldoende stabiel zijn voordat ze er überhaupt aan willen beginnen.Sudrì schreef: ↑02-12-2019 17:17Ik heb emdr gehad, maar het zijn niet echt losse gebeurtenissen, meer een algeheel gevoel van. Dus hoop ik dat het slijt door vooral maar te doen. Het beperkt me iig niet meer volledig en daardoor is ook de ocd niet meer superdominant.
Ik kan trouwens wel ontzettend om mezelf lachen, niet op momenten dat het echt niet gaat, maar verder gelukkig wel
Ohja, om mezelf lachen kan ik ook. Het maakt het veel te zwaar als ik dat niet meer deed. Maar ook als ik niet veel te diep zit.
maandag 2 december 2019 om 17:23
Ik kan echt verschrikkelijk lachen als iemand iets ‘verkeerd’ legt bijvoorbeeld, maar tot een maand of 2 terug echt nietCoconuts12 schreef: ↑02-12-2019 17:20Ik weet nog niet welke therapie ik krijg. Moet eerst voldoende stabiel zijn voordat ze er überhaupt aan willen beginnen.
Ohja, om mezelf lachen kan ik ook. Het maakt het veel te zwaar als ik dat niet meer deed. Maar ook als ik niet veel te diep zit.
maandag 2 december 2019 om 17:24
Ik ken heel wat hele leuke psychiaters.
dinsdag 3 december 2019 om 05:06
Bij mij is een paar jaar geleden een persoonlijkheidsstoornis (cluster c) gediagnosticeerd. Ik herkende mij daar ook in. Daarna therapie gehad. Van deeltijd naar 1 keer per week. Nu ervaar ik de persoonlijkheidsstoornis niet meer zo. Ik scoor nu ook niet meer 'voldoende' om van een persoonlijkheidsstoornis te spreken. Natuurlijk zijn er nog steeds kenmerken van... en heb ik zo mijn valkuilen. Maar ik kan ermee dealen en het beïnvloedt mijn dagelijkse leven niet meer in zo'n mate dat je kunt spelen van een persoonlijkheidsstoornis. Therapie heeft hier invloed op gehad en door de therapie ook het werk wat ik nu doe. Mijn werk is eigenlijk ook en stukje therapie geweest.mcsteamy schreef: ↑02-12-2019 17:17Interessant topic. Zelf toevallig middenin het traject, dus werd door m’n ex gewezen op de uitzending. Het heeft mij wel degelijk beïnvloed. Ik heb inmiddels twee psychologen versleten, de eerste heb ik een jaar lang wekelijks gesproken maar heeft geen diagnose gesteld en de tweede heb ik na 7 of 8 afspraken zelf de deur gewezen. Nul zicht op een plan en die ging van OCD, naar narcisme, naar borderline, naar ‘iets in het spectrum’ om te eindigen met een ‘niet gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis’, ik had tenslotte van alles enkele kenmerken. Zelf heb ik al die tijd niet gedacht dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat, maar om psychische klachten naar aanleiding van omstandigheden. Die dus ook (volledig) te verhelpen zijn.
Nu heb ik heb twee weken terug een intake gehad bij een grote instelling voor psychische zorg. 1,5 uur met twee psychologen. Over mijn ‘problemen’ verteld, een hoop ja/nee-vragen uit het befaamde DSM-boek beantwoord en zij hebben mijn dossier van mijn eerste therapeut gelezen. Afgelopen dinsdag volgde het adviesgesprek. Een diagnose en een behandelplan. De psycholoog gaf zelf aan dat ze niet per se een diagnose willen stellen, maar dat dit verplicht is voor de zorgverzekering. Dat vind ik best kwalijk. Maar schijnbaar vink ik een hoop kenmerken van een bepaalde persoonlijkheidsstoornis aan. Dat was heftig. Dus ik probeerde dat te accepteren. Dit is dus de reden dat ik tegen al deze problemen aanloop. Waarom ik zo met mensen, relaties, emoties, etc. omga. En toen zag ik de uitzending van Tygo en begon ik weer te twijfelen. Is het wel echt een stoornis? Hoe kunnen ze dat bepalen na een gesprek van 1,5 uur waarin ik mijn slechtste kanten belicht? Wat mij trof, zijn uitspraak “De glijdende schaal van opluchting naar verlies van je identiteit”. Mijn moeder zegt dat het niet uitmaakt of ik de diagnose krijg of niet, of die klopt of niet, als de behandeling maar werkt (en dat denk ik wel). Maar voor mij is het wel belangrijk. Omdat het betekent dat dit nooit meer weggaat. Dat ik hier altijd rekening mee moet houden. Dat ik mijn omgang met emoties kan verklaren. Dat ik iets tastbaars heb om mee aan de slag te gaan. Maar dan moet het wel echt zo zijn. En liever niet, natuurlijk. Dat helpt ook niet mee in het hele twijfelen.
Goed, jullie merken dat het bij mij nogal veel teweeg heeft gebracht
Mijn psycholoog die ik had legde ook uit dat een persoonlijkheidsstoornis ook bepaald wordt door de last die je ervaart. die last was groot. Ik was zo angstig dat Ik veel dingen niet durfde. Normale dingen als bv. in een rij staan bij de kassa. Als je dan nu zou weten wat voor werk ik doe is dat echt een wereld van verschil.
Natuurlijk gaat het lang niet altijd zo. Maar dat het niet te genezen is, vind Ik te kort door de bocht.
En nogmaals er zijn nog wel kenmerken en valkuilen maar daar kan ik zo mee omgaan dat ze mijn leven niet belemmeren (en soms is dat nou hard werken maar ik leef nu en het is geen overleven meer).
Dit is wel hoe ik het persoonlijk ervaren heb. Ik weet dat het bij veel mensen nooit zo verbeterd dat je niet meer kunt spreken van een persoonlijkheidsstoornis. Ik heb echter wel veel mensen ontmoet van wie het leven echt beter hanteerbaar en leuker is geworden door de behandelingen (en soms medicatie) die ze krijgen.
dinsdag 3 december 2019 om 05:17
Ik heb het programma gisteren terug gekeken. Tycho is er niet open ingestapt maar vol vooroordelen. Hij laat een erg eenzijdig slecht beeld zien. De vragen die tycho ook op staat ging stellen aan voorbijgangers 
echt suggestieve vragen.
Ik vind het zo jammer want de drempel naar hulp zoeken is al zo hoog bij veel mensen. Door dit door programma zal dat echt niet beter worden.
Natuurlijk mogen de situaties waarbij het fout gaat belicht worden maar laat dan ook positieve verhalen zien.
De hulpverlening wordt ook zo in een hoek gedrukt. Een psychiatrisch patiënt doet zijn verhaal. Een behandelaar kan daar natuurlijk nooit inhoudelijk op reageren op televisie. Alleen in het algemeen. Daarvoor spreekt hij een paar psychologen/ psychiaters aan die niet echt de kans krijgen het duidelijk uit te leggen.
echt suggestieve vragen. Ik vind het zo jammer want de drempel naar hulp zoeken is al zo hoog bij veel mensen. Door dit door programma zal dat echt niet beter worden.
Natuurlijk mogen de situaties waarbij het fout gaat belicht worden maar laat dan ook positieve verhalen zien.
De hulpverlening wordt ook zo in een hoek gedrukt. Een psychiatrisch patiënt doet zijn verhaal. Een behandelaar kan daar natuurlijk nooit inhoudelijk op reageren op televisie. Alleen in het algemeen. Daarvoor spreekt hij een paar psychologen/ psychiaters aan die niet echt de kans krijgen het duidelijk uit te leggen.
