Communicatiebegeleiding in (v)echtscheiding

Als de echtscheidingsprocedure nog loopt kun je via de rechtbank mediation krijgen: http://www.rechtspraak.nl/Naar+de+recht ... chtspraak/



Je kunt ook zelf naar een mediator stappen. Veel advocaten zijn mediator en er zijn tegenwoordig ook veel mediationbureaus:

http://www.focusmediation.nl/

http://www.mediationamsterdam.nl/ http://www.mediationplus.nl/

http://www.settlement.nl/

etc.etc.

Maar, je moet wel allebei bereid zijn om mee te werken anders wordt het lastig.

Als je ex niet wil, dan wordt het nogal lastig te realiseren, dan valt er weinig te coachen. Dat is hetzelfde als relatietherapie zonder dat beide partners dat willen.

Je kunt je tot de rechtbank wenden als er een concreet punt is wat speelt mbt omgang (al jullie allebei gezag hebben op basis van de geschillenregeling van 1:253a BW). En de rb kan verwijzen naar mediation of forensische mediation (dat laatste is heel duur en dan krijgt de rb ook info over de besproken punten en waar het fout ging, bij het eerste hoort de rb alleen of het gelukt of mislukt is)

Als ex geen communicatiebegeleiding of whatsoever wil, dan houdt het op. Dit soort hulpverlening is allemaal op vrijwillige basis. De kinderrechter kan bij de zitting over de omgangsregeling/gezag de ouders dringend adviseren om deze hulp te accepteren, maar hij kan ze niet dwingen.

Ook mediation, door de rechtbank aangewezen, kan niet worden opgelegd als één van de partijen niet wil.

Sneez, als comminiceren moeilijk is, probeer dit dan uitsluitend via de mail te doen en op zakelijke wijze. Dat is de meest emotieloze manier van communiceren.

Sneez daar is inderdaad niet veel tegen te doen ben ik bang. Zit ook al jaren in een soortgelijke communicatie met mijn ex. Doe zoveel mogelijk via email ook, dit vanwege het emotieloze zoals Poes beschrijft. Maar dan nog is het zeker lastig zoals je zegt als ex niet reageert op je mails, of zo vaag mogelijk reageert mijn ex doet dat ook. Het is pure treiterij de exen weten heel goed dat dat je onzekerheid geeft en dat willen ze graag bereiken. Hoofd koel houden, en zelf altijd zo goed mogelijk de communicatie helder laten zijn vanuit jezelf. Vooral ook niet laten merken dat je boos bent maar neutraal blijven, en zonodig je vraag/voorstel wb de kinderen een dag of paar dagen nog eens herhalen, alsof er niks gebeurd is. Dat werkt vaak wel goed in mijn geval. En ook belangrijk accepteren dat een normale communicatie niet mogelijk is dat je het hiermee te doen hebt. Meer valt er gewoonweg niet uit te halen.

Ik heb zelf veel aan therapie (voor mezelf) gehad om te leren beter met mijn ex te communiceren. Hij communiceert nog steeds even belabberd, maar ik heb geleerd om wel effectiever te communiceren, zodat ik in elk geval wel mijn doel bereik. Mijn situatie is anders omdat de kinderen bij mij wonen: dat geeft mij meer controle over de situatie. Maar toch moeten er soms zaken overlegd worden.



Het gaat er niet alleen om geen 'onvertogen woorden' te zeggen, maar ook om grenzen aan te geven, emoties en aannames weg te laten, te wijzen op gevolgen van bepaalde keuzes of beslissingen enz. Ik schrijf een mail eerst, laat hem dan even staan, lees hem door en schrap de helft. Ik schrap bijvoorbeeld alle uitdrukkingen die een mening, gevoel of aanname duiden, zoals 'ik denk dat', 'waarschijnlijk', 'misschien vind je dat', 'ik herinner je eraan dat', 'ongetwijfeld wil jij ook (het beste voor de kinderen)', 'hopelijk' enz. enz. De mail is dan meestal de helft korter.



Ik probeer ook duidelijk te zijn in wat ik wil met de mail, dus eindigen met een duidelijk verzoek. Misschien kun je ook werken met deadlines, door aan te geven: als ik tegen ... geen reactie heb, ga ik ervan uit dat je akkoord bent.



Om wat voor dingen gaat het? Zaken waar zij formeel mee in moet stemmen, communicatie die je (indien nodig) tegenover de rechter moet kunnen verantwoorden? Praktische zaken omtrent de kinderen? Hoe je de mail opstelt, hangt af van het doel dat je ermee wilt bereiken.



Ik vind het trouwens zo goed van je dat je hier zo bewust mee bezig bent! Ik weet zeker dat dit de situatie voor de kinderen positief beïnvloedt, ook al zie je dat misschien niet altijd zo.



liefs,

dubio

Het is ook niet makkelijk Sneez. Ik vind je absoluut niet klagen, integendeel, ik ben blij dat je nog niet helemaal murw bent geworden en nog steeds blijft strijden voor een leefbare situatie.



Ik denk dat het wel haalbaar is. Zoals ik al zei, heb ik veel gehad aan therapie (maar ik heb dan ook een heel wijze therapeut ). Ik begrijp waarom je vanuit jezelf probeert te schrijven. Je wilt graag je standpunt duidelijk maken en ook laten voelen dat er ruimte is voor het hare. Je wilt een redelijke en begripvolle houding bij haar kweken. Je wilt haar aanspreken op haar moedergevoel. Maar heeft die aanpak succes gehad?



Wat denk je dat zij denkt als ze zo'n mail leest? Ik vind... Ja, je kan wel zoveel vinden. In mijn beleving.... ja, het is goed met je! Je spreekt haar niet aan op de vlakken waar zij gevoelig voor is als het gaat om het contact met haar ex. Als ik het goed begrijp, gaat het haar om macht. Ze is bepaald niet onverschillig tegenover hem, daarvoor steekt ze te veel energie in dit gevecht. Ze weet dat de kinderen zijn zwakke plek zijn en dat ze hem daarmee kan manipuleren.



Waar jij een respectvolle mail leest, leest de moeder: ik wil.... En waar zij dat leest, denkt zij: als jij dat wil, dan ga ik eens kijken hoe ik dat kan dwarsbomen. Ze denkt heel anders dan jullie. Voor haar is het puur persoonlijk. Jullie mening voegt niets toe, want die interesseert haar toch niet. De feiten moeten voor zich spreken.



Het is moeilijk daar niet in mee te gaan, juist omdat de kinderen op korte termijn het slachtoffer zijn. Ik denk bijvoorbeeld aan de afspraken die de moeder maakt op dagen dat de kinderen bij hun vader zijn. Als dat leuke afspraakjes zijn, vinden de kinderen het jammer ze af te zeggen. En vader wil hun moeder niet afvallen door ze de waarheid te zeggen en gooit dus maar zijn plannen om. En voilà, doel bereikt. Vader is gemanipuleerd en er ligt een grote uitnodiging voor herhaling.



Wat belangrijk is in dit soort situaties, is de verantwoordelijkheid daar te leggen waar ze thuishoort. Het is in zo'n geval niet aan je vriend om de afspraak na te komen. Het is de taak van de moeder te overleggen met de vader en hem in evt. afspraken/kinderfeestjes e.d. te kennen. Als hij niet op de hoogte is, dan gaan ze dus niet. Heel lullig tegenover de kinderen, dat begrijp ik heel goed. Maar deze situatie is nog veel vervelender op lange termijn. De kinderen gaan de manipulatie steeds beter zien en voelen, ook nu al, dat zij ertussenin staan. Hoe schadelijk is dat? Naar mijn idee schadelijker dan een kinderfeestje missen.



Voor mijn ex is het ook een machtsstrijd en hij probeert keer op keer de kinderen daarvoor in te zetten. Keer op keer krijgt hij nul op het rekest. Dan is het (heel) rot dat ik de kinderen vervelende boodschappen moet brengen en de boel weer op mag vangen. Maar op termijn merk ik wel dat het werkt. Hij is behoorlijk hardleers, maar de boodschap dat ik me niet via de kinderen laat manipuleren begint langzaamaan toch door te dringen.



Misschien praat het over de mail wat makkelijker. Als je wilt, kun je me eens een voorbeeld van een mail sturen en kan ik ideeën aandragen over hoe je zaken anders kan formuleren. Niet dat ik de wijsheid in pacht heb, maar ik heb inmiddels de nodige ervaring en daarmee ook inzicht gekregen in hoe het niet moet (en hoe het anders kan) Mijn mailadres is dubiootje op hotmail.



liefs,

dubio

Sneez, ik ben blij dat het goed overkwam, want ik merk dat ik het toch lastig vind om uit te leggen. Dat komt misschien ook omdat ik het echt vervelend vind om de kinderen soms te schofferen, ook al is dat niet mijn schuld.



Maar het is wel iets om over na te denken dat jullie moeders afspraken nakomen. Afspraken waar zij jullie niet van op de hoogte stelt. Dat is toch wel de eerste verantwoordelijkheid van haar. Op deze manier onthoudt de moeder haar kinderen de mogelijkheid van iets leuks en breekt zij een afspraak. Zij zal namelijk wel bevestigd moeten hebben dat de kinderen komen (als het bijv. om een verjaardagsfeestje gaat).



Als de kinderen groter worden, zullen ze hierin steeds meer gaan schipperen. Ze weten dat het vervelend is voor papa om zo voor het blok te worden gezet en ze weten ook dat mama boos wordt als ze niet gaan, dus gaan ze proberen de zaak te sussen. Misschien gaan ze bijvoorbeeld roepen dat ze niet naar dat feestje willen 'want x is stom', om maar van het gedoe af te zijn. Ze zijn nu nog jong en dan is het makkelijker om de rol van de boeman op je te nemen (die jullie in haar ogen toch wel zijn).



Tegenover de kinderen is dat heel vervelend, maar in mijn ervaring kun je toch wel veel uitleggen. Ik spaar daarbij nu ook niet altijd hun vader meer. Dat deed ik eerst wel, maar het kwam erop neer dat ik dan vaak de gebeten hond was of dingen moest gaan 'invullen'. Dat vertik ik, want het vertrouwen van mijn kinderen in mij is heilig. Ik ga voor hem echt niet liegen of dingen verdraaien. Dus nu leg ik op een zo feitelijk mogelijke manier uit wat er aan de hand is, zonder een (impliciet of subtiel) oordeel over hun vader te vellen. Als hij bijvoorbeeld een weekend afzegt, vertel ik ze dat ik een mail heb gehad dat hij niet komt (niet 'niet wil komen/niet kan komen', want dat weet ik nl. niet). Als ze vragen waarom zeg ik dat dat niet in de mail stond, maar dat ze hem kunnen bellen.



Wat ik ook geleerd heb, is uit de mail de boodschap destilleren die voor mij relevant is. Daarmee elimineer je alle vervelende boodschappen waarbij ze je voor een voldongen feit stelt. De boodschap kan een heel andere zijn dan die zij ermee bedoeld heeft. Vervolgens bedenk je welke boodschap jij aan haar wil overbrengen. Nogmaals, dat kan dus een heel ander verhaal zijn dan wat zij van je vraagt. Het kan ook zijn dat je helemaal niet wilt reageren. Dat mag ook. Ik ben wel van het idee af dat ik verplicht ben op elke e-mail te reageren, zelfs als er geen zinnig woord in staat of alleen agressieve taal.



Mijn ex begon toen ik i.v.m. een uitje een dagje wilde ruilen bijvoorbeeld over de weersomstandigheden en of het wel veilig was om te rijden, enz. Dat was voor mij niet relevant, ik doe in 'mijn tijd' met de kinderen altijd zo verantwoord mogelijk. Maar omdat het dan 'zijn' tijd was greep hij de kans om me op dat soort dingen aan te spreken (ja, we hebben het nog steeds over de vader die dronken in de auto stapt met zijn kinderen).



Ik schrijf: kunnen we een dag ruilen? Hij leest: zij wil wat van mij. Hoe kan ik dat uitmelken? Ik heb uiteindelijk helemaal niet meer gereageerd toen ik alleen maar vragen en geen antwoord van hem kreeg. Dan regelde ik dat uitje wel anders. Ik kijk wel uit dat ik me voor dat soort dingen van hem afhankelijk maak. Uiteindelijk heeft hij toen niet alleen toegestemd in het ruilen, maar er zelfs nog een schepje bovenop gedaan.



(niet meer zo laat gaan posten vannacht hoor!)

dubio

Een scheiding brengt helaas vaak het slechtste in mensen naar boven, sneez, dat is alles. Het kan iedereen overkomen, het gebeurt niet voor niets zo vaak.



Ik wil toch graag antwoorden op je retorische vraag Voet bij stuk houden, consequent blijven, is volgens mij het devies. Moeder gaat zich steeds meer als een kat in het nauw gedragen. Dat is erg vervelend voor de kinderen, inderdaad. Het is vooral vervelend dat ze een moeder hebben die dat doet en die hen gebruikt om haar ex te treffen. Maar daar is zij en alleen zij verantwoordelijk voor. Het is niet zo dat jullie maar klappen moeten blijven incasseren die zij in de richting van de kinderen uitdeelt omdat anders de kinderen geraakt worden. Het is ook zaak om een keer duidelijk en principieel nee te zeggen tegen het slaan.



Het 'voordeel' van de zaak laten escaleren is dat haar gedrag steeds zichtbaarder zal worden. Zolang jullie blijven sussen en pappen en nathouden, blijft de schade voor de kinderen op het oog beperkt. Maar die schade is er op een dieper niveau wel, alleen moeilijker zichtbaar. Daardoor wordt het voor jullie moeilijker aan te tonen wat ze de kinderen aandoet. In feite sla je jezelf de wapens uit handen waarmee je haar een halt kan toeroepen (nl. ingrijpen van instanties/rechter) en stel je haar in staat zich zo te blijven gedragen. Wat dus niet in het belang van de kinderen is.



Het vergt echt een omslag in je denken. Bemiddeling gaat niets opleveren, want zij wil strijd. Ik zou daar echt geen energie in steken, het zal jullie positie ook alleen maar verzwakken.



De ex van je vriend komt steeds met valse beschuldigingen, omdat ze weet dat het werkt. Het leidt zijn aandacht af van waar het om gaat en hij is helemaal met haar bezig. Zijn energie gaat daarnaartoe en niet naar de kinderen, jou, zijn eigen leventje.



Door daarop in te gaan, spoor je haar alleen maar meer aan. Het is alsof zij elke keer een hengel met aas uitgooit en je vriend steeds weer hapt. Zij blijft hengelen zolang hij hapt. Als hij niet meer hapt, gaat zij na verloop van tijd (afhankelijk van haar hardleersheid) stoppen met hengelen.



Het gaat erom het aas te leren herkennen (en de kinderen zijn het ultieme aas, helaas) en niet meer te happen.

Hoi Sneez,



Hoe is het nu? Komen de kinderen naar jullie in de vakantie? Hoe gaat het met hen?



Ik wilde je nog een praktijkvoorbeeld geven over hoe de communicatie kan verlopen en hoe je die zelf kan beïnvloeden.



Vorig weekend zouden de kinderen op zondag naar hun vader gaan. Op die dag bleek er echter een (vaste) activiteit te zijn waar ze graag naar toe gaan. Normaliter viel die op een andere dag en ik had de omgangsregeling (in overleg) daar expres aan aangepast. De vader woont nl. op zekere afstand en aangezien de activiteit hier in de buurt en midden op de dag is, is dat voor hem nogal onhandig (lees: hij wil niet op en neer rijden voor die activiteit en zegt deze dan liever af).



Lastig dus, want ik wilde wel graag dat de kinderen erheen konden gaan. Maar als het op de dag van hun vader valt, is het aan hem om ze te brengen / van dag te willen ruilen. Het valt feitelijk buiten mijn 'bevoegdheid'. Om het nog lastiger te maken, kon de activiteit ook nog vanwege het weer worden afgezegd. Dat zou ik pas een dag van tevoren horen.



Tel daarbij op dat mijn ex niet altijd staat te springen om het mij of de kinderen naar de zin te maken. Terwijl ik per se wil dat ze naar die activiteit gaan, dus er staat wat mij betreft iets op het spel.



Wat ik tegen hem wilde zeggen, was dus ongeveer dit:



"De kinderen hebben a.s. zaterdag om x uur activiteit x. Ik begrijp dat dat niet goed uitkomt en dat jij dan x km heen en weer moet rijden. Juist om die reden heb ik de omgangsregeling in overleg met jou aan die activiteit aangepast, zodat die op mijn dag valt en ik de kinderen zelf kan brengen en halen. Helaas hebben ze nu de dag veranderd en valt het toch op jouw dag. Het kan nog zijn dat de activiteit vanwege het weer wordt afgezegd, maar dat hoor ik pas op vrijdag.



De kinderen kijken er erg naar uit naar act. x te gaan. Ze hebben deze door omstandigheden al een paar keer moeten missen, dus het is wel belangrijk dat ze nu gaan. Ik wil dus graag samen met jou kijken hoe we dit kunnen oplossen. Ik denk dat het handigste is om van dag te ruilen en dat jij de kinderen dit keer op zondag neemt. Mocht ik op vrijdag horen dat activiteit x wordt afgelast, dan zou je ze alsnog op zaterdag kunnen nemen.



Het is nu nog niet duidelijk op welke dagen activiteit x in de toekomst zal vallen. Ik laat je dat weten zodra dat bekend is, dan kunnen we kijken of we de omgangsregeling in overleg kunnen aanpassen."



Lang verhaal Maar het is netjes geschreven, ik denk mee aan oplossingen, stel het belang van de kinderen centraal en appelleer aan hem om hetzelfde te doen. Ook is de toon neutraal en zakelijk.



Het antwoord op een dergelijke mail luidt ongeveer als volgt:



"Ik herinner je eraan dat we volgens de rechterlijk uitspraak alleen dagen mogen ruilen als we daar allebei mee instemmen. Het feit dat jij activiteiten voor de kinderen plant op dagen dat de kinderen bij mij zijn, is voor mij geen reden om me elke keer te gaan aanpassen. Ik heb zelf namelijk ook plannen en die kan ik niet steeds om gaan gooien omdat het jou beter uitkomt.



Blijkbaar vind je activiteit x niet zo belangrijk als je zegt, anders had je er wel voor gezorgd dat ze niet een paar keer gemist hadden. Ik zie niet in waarom ze op mijn dag opeens wél met alle geweld moeten gaan.



Je weet heel goed dat ik geen geld heb om x km op een dag te rijden voor die ene activiteit. Sinds jij mij op straat hebt gezet kom ik amper rond, omdat jij weigert om alimentatie te betalen.



Zorg er maar voor dat activiteit x in het vervolg niet meer op mijn dag valt."



Het is duidelijk: mijn ex is geïrriteerd, ik druk op alle verkeerde knopjes met mijn goedbedoelde oplossingen én ik bereik mijn doel niet. Ik doe aannames (dat hij niet heen en weer wil rijden voor die activiteit: op zich een terechte aanname omdat hij dit al eerder heeft aangegeven, maar niettemin een aanname die hem irriteert), geef mijn mening, geef aan wat "ik wil" en belangrijk vind. En dat is wat hij leest. O, ze wil weer wat van me, nou, dat zullen we nog wel eens zien.



Bovendien zijn het veel te veel woorden en is het een veel te ingewikkeld verhaal. Mijn ex gaat geen moeite doen om dat te begrijpen, want het interesseert hem niet.



Zo'n mail heb ik dus niet gestuurd. Mijn mail zag er als volgt uit:



"De kinderen hebben op zaterdag om x uur activiteit x. Het is mogelijk dat dit afgezegd wordt ivm het weer. Dat hoor ik uiterlijk op vrijdag."



Feiten. Geen aannames, geen vragen, geen oplossingen. Het probleem wordt daarmee bij hem neergelegd.



Ik kreeg het volgende antwoord:



"Op zondag wordt het beter weer, dus ik neem ze dan liever op zondag."



Voilà, probleem opgelost. Hopelijk maakt het voorbeeld een beetje duidelijk wat ik bedoel

Hoi Sneez,



Ik ben blij dat je wat hebt aan mijn input Ik denk dat het hoog tijd is voor een andere aanpak. Hopelijk gaat die in 2009 zijn vruchten afwerpen, dit klinkt als een onhoudbare situatie.



Als het huis tot augustus aan de moeder is toegewezen, heeft je vriend geen recht om erin te wonen. Je kunt niet tegen voorlopige voorzieningen in beroep gaan! (Helaas, dit is een lacune in de Nederlandse rechtsstaat. Belachelijk, maar je doet er niets aan.) In principe gelden de voorlopige voorzieningen totdat er een definitieve voorziening wordt vastgesteld, m.a.w. bij het uitspreken van de scheiding. Het lullige daarvan is dat het interessant kan worden voor een van beide partijen om de scheidingsprocedure te rekken, zodat de voorlopige voorzieningen in stand blijven.



Ik denk dus niet of een kort geding wettelijk mogelijk is. Vraag het voor de zekerheid na bij je advocaat. Misschien zijn er wel andere mogelijkheden. Ik denk met name aan het feit dat zijn ex gratis in de woning zit. Bedoel je dat je vriend de hypotheek volledig betaalt? Is dit door de rechter vastgesteld? Hij zou bijvoorbeeld kunnen aangeven dat hij niet meer in staat is de hypotheek te betalen. Hij moet nu immers zelf ook ruimere woonruimte hebben voor de kinderen.



Als hij de hypotheek niet meer betaalt, zal de bank namelijk ingrijpen en (uiteindelijk) het huis in de gedwongen verkoop gooien. Dat is voor geen van beide partijen interessant (lees: een financiële strop voor de moeder), omdat het huis dan voor een veel lagere prijs zal worden verkocht. Voor de moeder is de optie dat je vriend haar uitkoopt, financieel de meest interessante. Ik denk dat ze wel moeite zal doen om er zelf goed af te komen (dat is althans mijn ervaring met mijn ex). Misschien zal dat haar stimuleren om eraan mee te werken de scheiding sneller te laten verlopen, of ermee in te stemmen dat je vriend haar nu uitkoopt. Daarmee hoef je (bij mijn weten) niet te wachten tot de scheiding rond is.



Appelleer vooral niet aan haar redelijkheid (want afwezig), maar wel aan sentimenten die haar wel bewegen, zoals geldzucht. Ik ben het met je eens dat ze haar ex blijkbaar niet heeft losgelaten. Ze gebruikt het feit dat ze nu in hetzelfde pand woont waar hij werkt en dat nog steeds van hen samen is, waarschijnlijk ook om die band in stand te houden en om macht over hem te blijven uitoefenen. Ik zou er dus voor zorgen dat ze dat machtsmiddel niet meer kan gebruiken, indien nodig door het los te laten. Ik spreek uit ervaring dat dat het gewenste effect kan opleveren.



Ik begrijp dat je vriend in dat huis wil wonen, omdat hij in datzelfde pand werkt. Maar soms moet je bepaalde 'ideale' scenario's loslaten en de voor- en nadelen wat breder afwegen. Over 'ideaal' praten we immers allang niet meer.



De moeder moet begrijpen dat ze hem met het huis en de kinderen niet 'heeft' en dat ze zelf de verliezer zal zijn als je vriend bepaalde maatregelen neemt (zoals de hypotheek niet meer betalen). Ik zou het belang van de kinderen buiten die discussie houden, om de zaak niet te vertroebelen en de moeder niet de kans te geven dit tegen je vriend te gebruiken.

quote:sneez schreef op 04 januari 2009 @ 03:10:

Verder heb ik een vraagje aan alle juristen onder ons: als de gezamenlijke woning haar middels Voorlopige Voorzieningen is toegewezen om te gebruiken tot eind augustus, heeft vriend nu dan niet net zoveel recht op gebruik van de woning als zij? Een moeder met kinderen zet een rechter niet op straat, maar een vader met kinderen (bijna de helft onder zijn hoede), wel? Hij moet morgen zijn tijdelijke woning uit en is nu voor de 3e keer naar een tijdelijk pand vertrokken, omdat zij alles zo lang rekt dat ze er zo lang mogelijk in kan blijven zitten. Het derde jaar van de scheiding gaat in en moeders zit al die tijd hoog en droog (en niet te vergeten: gratis!) in het pand waar zij uit zou gaan. Dat heeft ze ruim 2 jaar geleden al gezegd (ook tegen de kinderen) en in ieder juridisch document onderschreven. Vriend koopt haar uit; hij werkt in hetzelfde pand en wil het pand wél graag bewonen, itt haar. Maar zij vertrekt maar niet... Geld is haar blijkbaar dierbaarder dan het welzijn van de kinderen. Geen houdbare situatie, dus; de kinderen zien hun vader iedere dag en worden iedere dag geconronteerd met een scheiding die moeders tot in het bizar extreme doorvoert. Heel verwarrend voor de kinderen. Dit is door meerdere instanties aangekaart, maar er wordt niets tegen ondernomen. Redenen om moeders in dit geval te verzoeken het pand te verlaten zijn er dus te over. Hoe zit dat juridisch? Kort geding aanspannen? Wat zijn de kansen dan?



Thanks!



Als zij het voorlopig gebruik van de echtelijke woning toegewezen heeft gekregen bij voorlopige voorzieningen, dan staat daar toch geen termijn bij? Die vv verlopen als de echtscheiding wordt ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand.



Het kan ook zijn dat je bedoelt dat het voortgezet gebruik van de echtelijke woning bij de echtscheidingsbeschikking aan haar is toegewezen, dat is voor 6 maanden vanaf de datum inschrijving echtscheiding. Als die datum is verlopen in augustus 2008, dan denk ik dat je met die beschikking in de hand kunt zeggen dat je er zelf weer wilt wonen; gaat inderdaad via een kort geding als ze niet meewerkt. Zeker als ook zwart op wit staat dat jij haar uitkoopt, is dat toch hoe het uiteindelijk gaat lopen en dan moet zij urgentie vragen met die es-beschikking als bewijs. Die 6 maanden zijn ook bedoeld om de andere partij de tijd te gunnen iets anders te vinden. Jouw man heeft ook belangen omdat hij zijn huidige woning uit moet, erop mocht rekenen dat hij na die 6 maanden de echtelijke woning weer in kon, in het pand ook werkt etc. Ex heeft minder belangen meer bij de woning (hoewel ze de kids heeft) want wist al die tijd dat ze uitgekocht zou worden, waarschijnlijk omdat ze het zelf niet kan betalen.

sneez, zomaar 2 dingen die me opvallen (ik heb niet alles gelezen, dus misschien mosterd):

1. je hebt het steeds over wij/ons etc. In hoeverre ben jij betrokken in de communicatie? Dit is (zeker als het al zo moeilijk loopt) iets wat echt tussen je vriend en zijn ex zou moeten zijn. Jouw betrokkenheid maakt misschien alleen maar meer los bij haar.

2. Als moeder geen sportkleren meegeeft geen sport? Dat vind ik eerlijk gezegd absurd. Vader weet toch op welke dagen de kinderen sporten? Hij kan best in het belang van de kinderen óók sportkleren in huis halen, of dat nu de afspraak is of niet. Daardoor ben je niet meer van haar afhankelijk, en ja, dan kost het maar iets geld, maar kunnen de kinderen in ieder geval gewoon de dingen doen die ze normaal ook doen. Ik vind het van de zotte dat dit ten koste gaat van de kinderen! Zelfde over partijtjes overigens. Je laat nu de kinderen de dupe worden van haar gedrag. Je schrijft wel dat je het hartverscheurend vind, maar wat wil je bereiken en in hoeverre helpt dit?