Vader zou naar verpleeghuis en nu krabbelen ze terug!!!

15 oktober dit jaar kreeg mijn moeder telefonisch bericht dat mijn dementerende vader naar het nieuwe verpleeghuis in Doesburg kon, hij had een plek/kamer gekregen. Ze kreeg te horen dat ze in november zou worden uitgenodigd om te komen kijken, daar zou ze nog bericht over krijgen. In de weken daarna heeft mijn moeder op hun verzoek papieren (indicatie) opgestuurd. Omdat ze niets meer hoorde heeft ze vorige week gebeld. Toen werd haar verteld dat ze met de brieven bezig waren maar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, alles kwam in orde.



En gisterochtend werd haar telefonisch meegedeeld dat hij er toch niet terecht kan!



De reden was/is dat mijn vader te veel zorg nodig zou hebben. Heb ik zeker iets gemist of zo, dementerende bejaarden die dag en nacht vast zitten in een rolstoel of in een zweedse band in bed, die hebben toch veel zorg nodig? Of ben ik nou gek? En dat zou te veel worden voor het personeel in combinatie met het inwerken (van het personeel dus) en het moeten wennen aan elkaar van personeel en bewoners. Het gaat hier om een nieuw verpleeghuis in Doesburg. Ik kan best begrip opbrengen voor het feit dat dit niet makkelijk zal worden. Maar op deze manier wordt het probleem van dit verpleeghuis op mijn ouders afgeschoven! Dit vind ik dus typisch HUN probleem, niet dat van mijn ouders.



Ik ben WOEST! Ik heb een klacht/brief geschreven aan de Raad van Bestuur van dit verpleeghuis en daarin mijn minachting over deze organisatie en de manier waarop zij mijn moeder behandelen niet onder stoelen of banken gestoken. Ik heb het netjes gehouden, niet gescholden of zo. Ik heb wel een aantal keer mijn twijfels over de professionaliteit van deze organisatie uitgesproken. Heb ze verteld dat ik vind dat ze zich dood zouden moeten schamen enz... En ik heb ze verteld dat ze mijn naam de komende weken vaker zullen horen, dat ik niet van plan ben me hier zo maar bij neer te leggen.



Mijn moeder heeft een hartkwaal, hartinfarct gehad, heeft diabetes en zo nog een aantal kwalen waarvoor ze onder behandeling is. Mijn moeder woont in Doesburg, mijn vader zit in Warnsveld, mijn moeder rijdt iedere dag, weer of geen weer, of ze zich nou lekker voelt of niet, heen en weer naar mijn vader. Hem naar een verpleeghuis moeten doen heeft haar hart gebroken, ze waren 42 jaar getrouwd, en dan dit! Ze hebben haar blij gemaakt met een dode mus. Ze hebben haar 2 maanden lang aan het lijntje gehouden!!! En ze was zo gelukkig met die verhuizing want dan kan ze er op de fiets heen, desnoods 2 keer per dag als ze daar behoeft aan heeft.



Mijn vader was agressief, is beresterk in zijn armen en sloeg met vuist en gericht. In het begin heeft hij, met zijn oorlogsverleden, wekenlang in de isoleer gezeten omdat ze niet wisten wat ze met hem aan moesten. Nu wordt hij overdag vastgebonden in een rolstoel en ligt iedere nacht in een zweedse band in bed. Hij praat niet meer en begrijpt niet wat je van hem wilt, hij werkt dus bijvoorbeeld ook niet mee als je hem wilt aankleden of wassen en dergelijke. Dat is dus blijkbaar te veel werk voor dat verpleeghuis.



Aanstaande donderdag is er een gesprek bij Attent, de organisatie die achter dat verpleeghuis zit. Ik wil nu dus gaan actie voeren, dit ga ik niet zo maar laten gebeuren, zij gaan mij leren kennen.



Maandag wil ik dat mijn moeder hun huisarts belt en er langs gaat, geen idee of die iets kan uithalen maar niet geschoten is altijd mis. Maandag bel ik de maatschappelijk werker waar mijn moeder altijd contact mee heeft gehad, geen idee wat die voor ons zou kunnen doen maar dat zie ik maandag wel. Verder heb ik mijn klacht/brief aan de RvB van Attent via de post verstuurd, gemaild aan het algemene e-mailadres en maandag gaat er nog een exemplaar via aangetekende post naar ze toe.



Nu wordt er gezegd dat ze donderdag met ons willen kijken naar ander mogelijkheden. Het punt is alleen dat we dit al maanden horen. Hij staat iedere keer overal op de wachtlijst maar als puntje bij paaltje komt dan durven ze het niet aan! Ik heb inmiddels geen enkel, spatje, greintje vertrouwen meer in de verpleeghuiszorg.



Heeft hier iemand nog enig idee wat ik hieraan kan doen?



Sorry voor het lange verhaal maar ik ben zo vreselijk pis en pis nijdig. Het liefst trek ik iemand van die organisatie door de telefoon om er een paar hele lelijke dingen mee te doen.

Zespri, zie net je laatste reacties pas. Denk dat we gelijktijdig zaten te schrijven.



Mijn vader zit op een afdeling van GGNet in Warnsveld, is een psychiatrische afdeling voor bejaarden. Heb net via Google geleerd dat daar somatische en psychogeriatrische mensen wonen. Hij zit nu op een woonkamer met een vrouw die de hele dag apathisch in haar rolstoel zit en af en toe geluiden maakt (mijn vader reageert net iets meer op ons dan zij doet, maar dit is wel zijn toekomst, ben ik bang). Er zit nog een mevrouw, daar kan je nog wel iets aan vragen (beetje doof maar reageert wel) en er is een man die geestelijk nog behoorlijk bij de tijd is, kijkt ook nog op de klok om te zien hoe laat het is, weet ook waar mijn moeder woont enz..., hij praat alleen moeilijk. Ik zie zelf het probleem niet met mijn vader in een gewoon verpleeghuis. Behalve dan misschien het aan elkaar moeten wennen en inwerken van het personeel. Maar dat zie ik nog steeds als een probleem van het verpleeghuis ik vind het heel zuur dat dit nu op ons wordt afgeschoven. Dan hadden ze beter gelijk kunnen zeggen dat ze hem niet willen opnemen.



Dank voor je reactie. Ik ga eens kijken onder welke organisatie dat verpleeghuis in Westervoort valt.



En nu kap ik er ECHT mee. Morgen weer verder.

Heb net even alle reacties terug zitten lezen. Ik zag ergens staan dat verpleeghuizen verplicht zijn om hem op te nemen, ik neem aan met een dergelijke indicatie. Maar geldt dat ook als hij niet meer thuis woont? Hij zit nu in Warnsveld, dat is een psychiatrisch ziekenhuis, een afdeling voor langdurig verblijf en voor bejaarden.



Bovendien, zelfs als ze verplicht zijn hem op te nemen dan haalt dat nog niets uit. Dat hebben we het afgelopen jaar wel gemerkt. Verpleeghuis nummer 1, Oldershove in Wehl, stond hij op de 2e plaats en lieten ze anderen steeds voorgaan als er een kamer vrij kwam. De reden reden was weliswaar dat ze het niet met hem aandurfden door zijn agressie maar eerlijk daarover naar ons communiceren hebben ze nooit gedaan. Nee, daar kom je dan pas achter als je er over belt.



In feite heb je dus niet veel aan die verplichting van verpleeghuizen want er is altijd wel een manier om er onderuit te komen. Zoals ook nu dat verpleeghuis in Doesburg dat doodleuk meedeelt dat hij er toch niet terecht kan omdat hij te veel zorg nodig heeft en dat niet mogelijk is in combinatie met het inwerken van de mensen op de nieuwe locatie en het feit dat ze aan elkaar moeten wennen. Dat het al toegezegd is, dat vergeten ze voor het gemak maar even.



Hoe zit dat precies met die verplichting iemand op te nemen? Ik vind daar niet echt een duidelijk stukje over op internet.

@Elianne69 Media is laatste redmiddel. Als ik donderdag na dat gesprek nog het gevoel heb dat ik (wij) niet serieus genomen word(en) dan zal ik ze gelijk laten weten dat ik de media opzoek (en dan maar hopen dat het ergens opgepakt wordt anders heb ik dus nog niets...).



Ze mogen wat mij betreft overigens een grondige bloedhekel aan mij krijgen. Daar kan ik geen seconde van wakker liggen. Zolang ze mijn vader maar goed behandelen. En tegen de tijd dat ik klaar ben met die organisatie zullen ze zich wel twee keer bedenken voor ze hem slecht behandelen. Dan zit ik ze binnen de kortste keren weer op hun nek maar dan drie keer zo hard!

@Elianne69 Media is laatste redmiddel. Als ik donderdag na dat gesprek nog het gevoel heb dat ik (wij) niet serieus genomen word(en) dan zal ik ze gelijk laten weten dat ik de media opzoek (en dan maar hopen dat het ergens opgepakt wordt anders heb ik dus nog niets...).



Ze mogen wat mij betreft overigens een grondige bloedhekel aan mij krijgen. Daar kan ik geen seconde van wakker liggen. Zolang ze mijn vader maar goed behandelen. En tegen de tijd dat ik klaar ben met die organisatie zullen ze zich wel twee keer bedenken voor ze hem slecht behandelen. Dan zit ik ze binnen de kortste keren weer op hun nek maar dan drie keer zo hard!

Update



Mijn brief aan de RvB is aangekomen. De afspraak aanstaande donderdag is afgezegd en zal opnieuw ingepland worden. Daar zal ook de directeur van het nieuwe verpleeghuis in Doesburg aanwezig zijn.



Inmiddels heb ik in Excel een flinke lijst aangelegd met daarin alle e-mailadressen van landelijke en regionale kranten, omroepen, actualiteitenprogramma's en dergelijke. Heb ook gegevens gevonden van een aantal journalisten die veel over verpleeghuizen schrijven (en dat is zo ver ik kan nagaan nooit positief). Ik zorg dat die mail klaar staat zodra we daar een gesprek hebben, als daar niets uitkomt dan is de maat vol. Ik heb het gehad met al die verpleeghuizen die mijn vader behandelen als een oud vod en mijn moeder behandelen alsof ze één of ander achterlijk kind is! Ik ga behalve die mail dan ook actie voeren via Hyves, LinkedIn en alle andere netwerken waar ik lid van ben. Heb me ook geregistreerd bij een bataljon websites waar je klachten over verpleeghuizen kwijt kunt. En ga ook flyers in brievenbussen doen van woningen rondom alle verpleeghuizen van deze instelling. Ze hebben de dikke, vette pech dat ze de verkeerde kwaad gemaakt hebben. Als ze mijn vader van de lijst gewipt hebben omdat ze denken dat hij te lastig is, wacht dan maar eens tot ze mij leren kennen!



Het is nu 4 dagen geleden en ik ben nog steeds WOEST! Ze hebben mij trouwens niet gebeld, wel mijn moeder.



Ik heb geen spatje, greintje, flintertje vertrouwen meer in verpleeghuizen. Over wordt mijn vader uitgekotst. Overal worden beloften gedaan, overal staat hij bovenaan de lijst en wippen ze hem er weer af omdat ze het niet aandurven (ik vraag me serieus af waar verpleeghuizen dan überhaupt goed voor zijn als ze met een passieve, dementerende bejaarde niet om kunnen gaan...) en overal vinden ze het normaal om totaal niet bereikbaar te zijn en niet terug te bellen als je een boodschap achterlaat. Ik ken al heel lang de uitdrukking "pappen en nathouden" maar ik ben werkelijk nog geen branche tegen gekomen waar ze deze uitdrukking zo goed toepassen als de verpleeghuiszorg. En nu hebben ze dus aangeboden een plek voor mijn vader te zoeken in een ander verpleeghuis, ook niet al te ver bij mijn moeder vandaag. Maar daar gaat het niet meer om. Wat mij betreft is alleen Doesburg nog een oplossing. Het gaat me nu gewoon om het PRINCIPE. En als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks. Dan heb ik een nieuw doel in mijn leven, de reputatie van deze organisatie dusdanig afbranden dat ze die de komende 5 jaar niet meer te boven komen. Ik ben zo ontiegelijk, vreselijk, extreem, mega woest. En al moet ik doorgaan tot ik er dood bij neerval, ik geef dit niet op!



Zo, ik heb gezegd.



Even wat anders nog, ik hoor in het psychiatrisch ziekenhuis, waar mijn vader nu verblijft op een afdeling voor bejaarden, dat verpleeghuizen erg huivering zijn mensen als mijn vader (met een psychiatrisch verleden, hoewel pas sinds hij dementeert) op te te nemen. Herkent iemand dit?



Verder weet ik dat hij zzp7 heeft als indicatie. Op internet vind ik ook nog een zzp8, hier waar mijn vader nu verblijft kennen ze die indicatie 8 niet. Kent iemand hier die indicatie? Of wordt die misschien niet zoveel toegekend? Misschien kan ik proberen die indicatie 8 voor mijn vader te krijgen. Krijgen ze in het verpleeghuis meer geld voor hem en misschien dat dit bijdraagt aan de oplossing.



Wij hebben als familie ook al maandenlang aangegeven dat wij desnoods met een rooster de eerste weken aanwezig kunnen zijn om te helpen met de verzorging van mijn vader, bijvoorbeeld ook helpen met eten wat hij na iedere verhuizing/verandering slecht doet. Ik heb hem bovendien nu al zo vaak gedoucht dat ik dat best ook wel een aantal weken zelf wil doen. Is dat een optie? Ik bedoel dan i.v.m. de aansprakelijkheid van zo'n verpleeghuis, mogen zij mij dat laten doen of krijgen ze dan problemen als er iets misgaat?



Er werd ook gezegd dat ze hem liever eerst ergens anders opnemen, in Dieren, en dan pas naar Doesburg halen. Het rare vind ik dan wel weer dat ze bij mijn moeder zeggen "na drie maanden" en tegen het personeel van het ziekenhuis waar mijn vader nu verblijft "in mei of zo" zeggen. En dat is toch echt over 6 maanden vanaf nu! Behalve dat hiermee mijn beeld van het niet eerlijk communiceren bevestigd wordt vraag ik mij af wat ik heb aan zo'n toezegging. Want je maakt mij niet wijs dat zij al die tijd zijn kamer vrijhouden en wie garandeert mij dan dat hij er over 3 dan wel 6 maanden terecht kan. Ik zou graag willen weten hoe ik dit kan laten vastleggen. Ik voel er niets voor om daar weer de deur uit te gaan met één of ander vage belofte, een belofte die dan wéér niet nagekomen wordt en dat ik dan eerst weer weken moet gaan bellen om überhaupt iemand aan de telefoon te krijgen.



Ik stel alle tips hier overigens zeer op prijs.

Het gaat me niet om de mensen "aan het bed". Het gaat me om degenen die mijn moeder niet serieus nemen. Degenen die bepalen of hij wel of niet opgenomen wordt. Mijn vader wordt nu prima verzorgd, niets op aan te merken. Maar het totale gebrek aan communicatie, niet terugbellen, dingen verzwijgen omdat ze misschien lastig zijn om te vertellen en mijn moeder voortdurend aan het lijntje houden, dat ben ik inmiddels echt kotsbeu.



Als je keer op keer ziet dat een verpleeghuis, het waren er tot nu toe 4, je vader niet wil opnemen en daar dan vervolgens NOOIT eerlijk over is en net doen alsof ze gek zijn (vader op de 1e plaats op de wachtlijst, verschillende mensen die daar overlijden en anderen op de wachtlijst die voorrang krijgen terwijl mijn moeder er thuis bijna aan onderdoor gaat!) dan lijkt het mij vrijwel onmogelijk om nog vertrouwen te hebben in deze branche.



Ik begrijp best dat het met alle bezuinigingen niet makkelijk is om nog fatsoenlijke zorg te leveren. Maar wat mij betreft wordt die zorg geleverd door de mensen die daadwerkelijk aan het bed staan. En daar heb ik echt wel respect voor. Maar ik krijg binnen de verpleeghuiszorg toch echt het beeld dat het daar barst van het management en bestuur, die vast ook wel ergens nodig voor zijn, maar die niet het fatsoen hebben mijn moeder te vertellen hoe het er voor staat en haar liever weken- en soms maandenlang aan het lijntje houden.



Sorry hoor, maar ik heb echt geen hoge pet meer op van verpleeghuiszorg, niet als ze mensen op deze manier behandelen. Mijn vader is een mens. Een man die zijn hele leven, tot zijn 70e!, graag en hard gewerkt heeft. En nu wordt hij iedere keer gepasseerd en behandeld als een vod, een waardeloos en 3e rangs mens. En dat pik ik niet langer. Dus nogmaals, ik ga door tot het einde. Van mij komen ze niet meer af.



Ik ga dat gesprek heus wel rustig voeren. Maar als ze dan nog denken dat ze met "pappen en nathouden" en loze beloftes kunnen komen dan verklaar ik ze, na dat gesprek, alsnog de oorlog. Ik ben er klaar mee en klaar voor. 101 procent.

Ps: NIET kwaad worden heeft tot nu toe, een jaar later, nog helemaal NIETS opgeleverd. Hoe lang moet ik die mensen nog over mijn moeder heen laten lopen? Tot zij er aan onderdoor gaat?

quote:Syncope schreef op 01 december 2009 @ 18:58:

Is er geen mogelijkheid tot een crisisopname? Als het thuis echt niet meer gaat wordt dat bij ons weleens gedaan?



Crisisopname is al gebeurd. Hij zou naar een verpleeghuis, daar werd hij steeds gepasseerd, hij was agressief en dat durfde dat verpleeghuis niet aan. Toen werd het een ander verpleeghuis, daar ging het al snel mis. Binnen een uur werd al gezegd dat hij daar niet kon blijven. Door alle stress raakte hij in een psychose, is onder dwang naar een psychiatrisch ziekenhuis gebracht. Eerder was al voorgesteld door GGNet om hem éérst naar een psychiatrische afdeling van GGNet te brengen zodat hij daar goed ingesteld kon worden op medicatie waardoor hij rustig zou worden/blijven. Dat vond de geriater niet nodig. Eenmaal bij dat verpleeghuis ging hij helemaal door het lint, stond maar bij de deur waardoor hij naar buiten wou. Dat was dermate dramatisch dat het personeel van dat verpleeghuis er ook door van slag was. Daar is later een bijeenkomst voor geweest zodat ze er met elkaar over konden praten, bij mijn moeder is voor die bijeenkomst geïnformeerd hoe het toen met hem ging. Hij heeft daar van 10.00 tot 20.00 uur voor die deur gestaan en was door niemand te benaderen. Hij is dement, hield niet van veranderingen EN hij kende dat verpleeghuis. Hij zei vroeger altijd al: "als je hier terecht komt dan is het afgelopen met je". Dat was geen kritiek op die instelling, hij bedoelde daar dan mee dat het voor hem niet meer hoefde als hij zo er geestelijk zo slecht aan toe zou zijn dat hij niet meer thuis kon wonen. En nu brachten wij hem daar naartoe...



Hij heeft een aantal weken in de crisisopvang gezeten, in een isoleerkamer. Niet 1 nacht, niet 2 nachten maar wekenlang! Wij hebben geprotesteerd omdat wij dat onmenselijk vonden. De man heeft een oorlogsverleden en in dat verpleeghuis waar hij zo kwaad werd heb ik me regelmatig afgevraagd of hij die situatie zou overleven, of zijn hart het niet gewoon zou opgeven.



Zonder met ons te overleggen werd besloten dat hij naar GGNet in Warnsveld zou gaan want, zo werd ons verteld toen wij daar bij toeval achter kwamen, daar zou hij beter op zijn plek zijn. Op dat moment was hij daar zo gewend dat hij op de afdeling rond liep en op zijn gewone kamer sliep.



In Warnsveld ging het heel snel weer mis, nieuwe omgeving. Hij kwam toen in een nog kleinere isoleerkamer terecht. En hoewel ik met heel mijn verstand begrijp dat het onmogelijk was hem tussen de andere bejaarden te laten rondlopen, met het risico dat hij van schrik en zich bedreigd voelen zou gaan slaan (is gebeurd), brak het mijn hart om hem al achter de deur van melkglas te zien staan als hij de stem van mijn moeder of mij hoorde. In zo'n situatie sterft er ieder keer een stukje van je eigen ziel.



Na protest, ik heb een brief geschreven uit naam van mijn moeder, mij zelf en mijn broers (die daar ook bij de RvB terecht kwam), werd hij overgeplaatst naar een leegstaande afdeling in een gebouw waar ook criminele jongeren met psychische problemen werden opgenomen. Hij zou dan de zorg blijven houden van de afdeling waar hij vandaan kwam, er zou extra personeel ingehuurd worden om dit allemaal op te kunnen vangen qua zorg. Ze zouden dan wel zien waar ze het geld vandaan zouden halen. En dat moet gezegd worden, ze hebben daar echt altijd heel erg hun best gedaan om hem de beste zorg te geven die ze konden geven. Hij werd en wordt heel goed verzorgd daar. De mensen die daar werken zijn echt heel duidelijk gek op die mensen. Er wordt daar bijvoorbeeld heel wat afgeknuffeld met de mensen die daar behoefte aan hebben.



Hij zat een dag of 3 op die afdeling toen ze daar weer mensen begonnen op te nemen. Die situatie was niet houdbaar, mijn vader kon toen niet in een groep functioneren, te veel mensen betekent te veel bedreiging (helemaal in een nieuwe omgeving). Dus zou hij weer terug gaan naar de oude afdeling. Wij kregen toen de "oplossing" voorgesteld om hem in een rolstoel vast te maken met een zweedse band en een blad ervoor, dan kon hij wel in een woonkamer onder de mensen zitten. Wonderbaarlijk genoeg, hoewel wij dachten te kiezen uit twee kwaden (isoleer of rolstoel), deed hem dat niets. Hij was er heel erg rustig onder. Hij leek wel rust te krijgen van die stoel.



Hij is daarna erg snel achteruit gegaan, hij zit nu de hele dag passief in die rolstoel en hij slaapt heel veel. Hij moet met alles geholpen worden, eten, drinken, wassen en aan- en uitkleden. En daarbij zijn 2 paar handen nodig want hij blijft niet vanzelf rechtop staan, bijvoorbeeld. Hij slaat niet meer, maar als hij iets vast heeft dan laat hij niet meer los. Daar is een eenvoudige oplossing voor, hem gewoon geen hand meer geven (want die krijg je ook niet zo maar terug, moet je lostrekken).



Ik ben bang dat zijn "verleden" hem achterna zit. Dat neemt niet weg dat ik vind dat ze eerlijk tegen ons horen te zijn. Als je het niet aandurft met hem ZEG dat dan. Nu is het iedere keer de kop in het zand en laat die familie maar bungelen. En in het geval van het laatste verpleeghuis is TOEGEZEGD dat hij een kamer kreeg, als iemand van zo'n verpleeghuis tegen mijn moeder zegt: "hij komt in januari naar Doesburg" dan lijkt me duidelijk dat mijn moeder aanneemt dat het helemaal rond is. En is dat niet zo dan snap ik niet waarom ze dan niet hun mond hebben gehouden. Indicatie papieren (zzp7) werden door hen opgevraagd en zijn door mijn moeder opgestuurd. Er is contact geweest met de verpleging in Warnsveld. Mijn moeder zou bericht krijgen om te komen kijken en hoorde maar niets dus heeft gebeld. Toen kreeg ze te horen dat ze met die brieven bezig waren maar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken ("alles komt in orde"). En dan bellen ze afgelopen vrijdag dus doodleuk op om te zeggen dat het niet doorgaat. Als je nou niet zeker weet dat hij er terecht kan dan houd je toch gewoon je mond? Dan ga je mijn moeder toch niet blij maken met een dode mus? Ik vind de manier waarop zij haar behandeld hebben echt schandalig. Zo ga je niet om met een vrouw die al zoveel ellende achter de rug heeft. Mijn moeder heeft echt een aantal jaar moeten afzien met mijn vader thuis. Mijn vader praat al een tijd niet meer, wou maar de deur uit, liep midden in de nacht weg, liep in 3 uur helemaal naar mijn oma die in een dorp op een half uur rijden verderop woont (en mijn moeder aar 3 uur zoeken samen met alle buren), mijn moeder sliep soms uit zelfbescherming in de badkamer omdat daar de deur van op slot kon! Zij en ik zijn beide een aantal keer letterlijk bont en blauw geweest (ik laat mijn moeder niet door mijn vader slaan ook al kan hij daar zelf niets aan doen, niet als ik er bij sta in ieder geval). En nog heeft dat eerste verpleeghuis het gepresteerd mijn moeder zo aan het lijntje te houden. En eigenlijk is het daarna niet anders geweest. Mijn moeder heeft zelf ook geen goede gezondheid, als dit zo doorgaat dan kan ik straks EN bij mijn vader in Warnsveld op bezoek EN bij mijn moeder in het ziekenhuis, of erger. En dan overdrijf ik niet. Echt niet. Door dit gebrek aan communicatie en het niet nakomen van afspraken krijgt ze de één na de andere teleurstelling en dat bovenop de crisisjaren thuis en de emotie van het "moeten weg doen" van mijn vader na 42 jaar huwelijk. Ik vind dit echt onmenselijk.



En ik schaam me dood dat ik in een maatschappij leef die maar blijft bezuinigen op de zorg voor bejaarden. De enige hoop die we hebben is dat de volgende generatie die straks in verpleeghuizen terecht komt mondiger is/wordt dan die van mijn ouders. Misschien dat er dan iets verandert. Ik bedoel dan op overheidsniveau, dat er dan misschien meer geld komt voor de zorg.

Er is nu een afspraak gepland aanstaande dinsdag. Mijn broer en ik gaan met mijn moeder mee. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat.

Hij is zo snel achteruit gegaan dat hij nu alleen nog passief in een rolstoel zit. Hij slaapt, eet, drinkt en bromt.



Nu krijgen we dus te horen dat hij wel heel erg passief is, ik vraag me dan af of ze liever hadden gehad dat hij los rondloopt en andere bejaarden te lijf gaat. Een oerdomme opmerking in mijn ogen. Duidelijk iemand die OF zijn dossier niet goed gelezen heeft OF op zoek is naar excuses, smoesjes en uitvluchten. Waarschijnlijk een combinatie van beide... Verder is als reden gegeven dat hij te veel zorg nodig heeft, bijvoorbeeld 2 mensen moeten hem helpen met wassen en aankleden. Hij werkt niet mee en is nog erg sterk in zijn armen. Maar je maakt mij domweg niet wijs dat hij de enige bejaarde is die door 2 verpleegkundige/verzorgers geholpen moeten worden. Er is ook gezegd dat ze het niet aankunnen in combinatie met inwerken van personeel en wennen aan elkaar. Dan zoeken ze dus niet zelf een oplossing, nee, ze wippen hem van de lijst, dat is lekker makkelijk want hij kan zich toch niet verdedigen en mijn moeder heeft er de energie niet voor. Hun domme pech is dat ik barst van de strijdlust en er nu ook nog eens alle tijd van de wereld voor heb. Dat ze al een toezegging gedaan hebben, dat vergeten ze voor het gemak. Ze hadden bijvoorbeeld ook voor de 1e week of 2 weken extra personeel kunnen inzetten. En dat er geen geld is dat is ook onzin, als je zoiets echt wilt dan vind je dat geld wel. Wij hebben als familie ook vanaf het begin aangeboden er iedere dag te zijn om ze te helpen met mijn vader, als hij door de verandering bijvoorbeeld niet wil eten dan krijgt mijn moeder dat waarschijnlijk wel voor elkaar. Daar heb ik ze ook nooit meer over gehoord. Overleggen met familie is blijkbaar not done in die wereld.



Wat de exacte reden ook is vind ik niet zo boeiend. Bovendien, alle argumenten die genoemd slaan nergens op. Ik vind een deel van die zogenaamde argumenten ook nog eens een belediging van onze intelligentie. Ga lekker iemand anders in de maling nemen, WIJ zijn niet dement. En het meest schandalige vind ik de manier waarop ze mijn moeder een toezegging doen, letterlijk is er gezegd: "hij komt in januari naar Doesburg" waarna ze niets meer van zich laten horen en als mijn moeder dan belt dan wordt ze aan het lijntje gehouden. Met aan het eind van het liedje de mededeling dat het niet doorgaat. En dat terwijl mijn moeder (zelf alles behalve gezond) zichzelf de afgelopen jaren dag en nacht heeft weggecijferd om mijn vader zo lang mogelijk thuis te kunnen houden. En terwijl mijn moeder in de badkamer ligt te slapen omdat ze daar de deur van op slot kan doen zodat mijn vader niet bij haar kan komen durft zo'n verpleeghuis (niet in Doesburg) waar hij op de 1e plaats stond hem ook nog iedere keer te passeren! Hoezo zorgplicht... Het lijkt er meer op dat die verpleeghuizen FAALPLICHT hebben, maar dat is slechts mijn persoonlijke mening... Achteraf gezien, nu ik weet hoe het werkt in de verpleeghuiszorg, had ik daar een klacht in moeten dienen en flink van me af moeten schreeuwen op internet. Dan had hij nu waarschijnlijk al lang ergens gezeten. Maar goed, dat is achteraf gepraat. Nu is het afgelopen. Ik geef niet op. Mijn vader heeft geen 20 jaar meer dus ik ga niet langer toezien hoe zij van het kastje naar de muur gestuurd worden. En als dit zo doorgaat heeft mijn moeder geen 2 jaar meer. En dat omdat ze bovenop haar ellende schofterig behandeld wordt door verpleeghuizen? I K D A C H T H E T N I E T !