Vader zou naar verpleeghuis en nu krabbelen ze terug!!!

15 oktober dit jaar kreeg mijn moeder telefonisch bericht dat mijn dementerende vader naar het nieuwe verpleeghuis in Doesburg kon, hij had een plek/kamer gekregen. Ze kreeg te horen dat ze in november zou worden uitgenodigd om te komen kijken, daar zou ze nog bericht over krijgen. In de weken daarna heeft mijn moeder op hun verzoek papieren (indicatie) opgestuurd. Omdat ze niets meer hoorde heeft ze vorige week gebeld. Toen werd haar verteld dat ze met de brieven bezig waren maar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, alles kwam in orde.



En gisterochtend werd haar telefonisch meegedeeld dat hij er toch niet terecht kan!



De reden was/is dat mijn vader te veel zorg nodig zou hebben. Heb ik zeker iets gemist of zo, dementerende bejaarden die dag en nacht vast zitten in een rolstoel of in een zweedse band in bed, die hebben toch veel zorg nodig? Of ben ik nou gek? En dat zou te veel worden voor het personeel in combinatie met het inwerken (van het personeel dus) en het moeten wennen aan elkaar van personeel en bewoners. Het gaat hier om een nieuw verpleeghuis in Doesburg. Ik kan best begrip opbrengen voor het feit dat dit niet makkelijk zal worden. Maar op deze manier wordt het probleem van dit verpleeghuis op mijn ouders afgeschoven! Dit vind ik dus typisch HUN probleem, niet dat van mijn ouders.



Ik ben WOEST! Ik heb een klacht/brief geschreven aan de Raad van Bestuur van dit verpleeghuis en daarin mijn minachting over deze organisatie en de manier waarop zij mijn moeder behandelen niet onder stoelen of banken gestoken. Ik heb het netjes gehouden, niet gescholden of zo. Ik heb wel een aantal keer mijn twijfels over de professionaliteit van deze organisatie uitgesproken. Heb ze verteld dat ik vind dat ze zich dood zouden moeten schamen enz... En ik heb ze verteld dat ze mijn naam de komende weken vaker zullen horen, dat ik niet van plan ben me hier zo maar bij neer te leggen.



Mijn moeder heeft een hartkwaal, hartinfarct gehad, heeft diabetes en zo nog een aantal kwalen waarvoor ze onder behandeling is. Mijn moeder woont in Doesburg, mijn vader zit in Warnsveld, mijn moeder rijdt iedere dag, weer of geen weer, of ze zich nou lekker voelt of niet, heen en weer naar mijn vader. Hem naar een verpleeghuis moeten doen heeft haar hart gebroken, ze waren 42 jaar getrouwd, en dan dit! Ze hebben haar blij gemaakt met een dode mus. Ze hebben haar 2 maanden lang aan het lijntje gehouden!!! En ze was zo gelukkig met die verhuizing want dan kan ze er op de fiets heen, desnoods 2 keer per dag als ze daar behoeft aan heeft.



Mijn vader was agressief, is beresterk in zijn armen en sloeg met vuist en gericht. In het begin heeft hij, met zijn oorlogsverleden, wekenlang in de isoleer gezeten omdat ze niet wisten wat ze met hem aan moesten. Nu wordt hij overdag vastgebonden in een rolstoel en ligt iedere nacht in een zweedse band in bed. Hij praat niet meer en begrijpt niet wat je van hem wilt, hij werkt dus bijvoorbeeld ook niet mee als je hem wilt aankleden of wassen en dergelijke. Dat is dus blijkbaar te veel werk voor dat verpleeghuis.



Aanstaande donderdag is er een gesprek bij Attent, de organisatie die achter dat verpleeghuis zit. Ik wil nu dus gaan actie voeren, dit ga ik niet zo maar laten gebeuren, zij gaan mij leren kennen.



Maandag wil ik dat mijn moeder hun huisarts belt en er langs gaat, geen idee of die iets kan uithalen maar niet geschoten is altijd mis. Maandag bel ik de maatschappelijk werker waar mijn moeder altijd contact mee heeft gehad, geen idee wat die voor ons zou kunnen doen maar dat zie ik maandag wel. Verder heb ik mijn klacht/brief aan de RvB van Attent via de post verstuurd, gemaild aan het algemene e-mailadres en maandag gaat er nog een exemplaar via aangetekende post naar ze toe.



Nu wordt er gezegd dat ze donderdag met ons willen kijken naar ander mogelijkheden. Het punt is alleen dat we dit al maanden horen. Hij staat iedere keer overal op de wachtlijst maar als puntje bij paaltje komt dan durven ze het niet aan! Ik heb inmiddels geen enkel, spatje, greintje vertrouwen meer in de verpleeghuiszorg.



Heeft hier iemand nog enig idee wat ik hieraan kan doen?



Sorry voor het lange verhaal maar ik ben zo vreselijk pis en pis nijdig. Het liefst trek ik iemand van die organisatie door de telefoon om er een paar hele lelijke dingen mee te doen.

Moeilijk was hij toen hij agressief was. En nu is hij weer moeilijk omdat hij veel zorg nodig heeft. De ideale dementerende bejaarde bestaat nou eenmaal niet. Als hij zichzelf nog kon verzorgen en zelfstandig kon eten en zo dan hadden we hem niet naar een verpleeghuis hoeven doen. Ik zal wel gek zijn hoor, maar volgens mij is verpleeghuiszorg voor mensen die verpleegd moeten worden. En hoe dat dan te lastig is, schiet mij maar lek.



Het gaat ook niet alleen om hoe makkelijk of moeilijk hij te verzorgen is. Dat zal allemaal wel. Het gaat me om de manier waarop ze een toezegging doen en die dan vervolgens niet nakomen. Het gaat verdorie niet over een hond in een asiel, mijn vader is een mens! En ik wil dat deze organisatie mijn ouders fatsoenlijk en menselijk behandeld. En dat mijn ouders de kans krijgen om nog zo veel mogelijk bij elkaar te zijn zo lang dat nog mogelijk is.



Ik zal me dinsdag voorbeeldig, keurig, netjes maar vooral assertief (en nee, niet agressief) gedragen. Ik ga ook meedenken, hulp aanbieden (broer ook).

Mijn vader gaat toch naar het verpleeghuis in Doesburg! Hij gaat alleen pas 1 maand na de opening, zo kunnen de medewerkers eerst ingewerkt worden en met de bewoners aan elkaar wennen.



Er werd overigens ook gelijk aan het begin van het gesprek erkent dat er niet goed gehandeld was. Kreeg ook te horen dat het goed was dat ik mijn brief gestuurd had met daarna: "je was helemaal niet boos". Heb maar gereageerd met: "U had mijn eerste concept eens moeten lezen".



Eind goed, al goed.

We hebben voorzichtig weer wat vertrouwen. Ik kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat het zo makkelijk is gegaan en zo snel goed gekomen is.



Ook hebben we aangeboden te helpen als dat nodig mocht blijken. Bijvoorbeeld als mijn vader niet wil eten of drinken, mijn moeder krijgt dat dan meestal wel voor elkaar. Die gaat er dan gewoon een uur voor zitten en warmt zijn eten tussendoor 2 keer op. Daar hebben de verzorgers natuurlijk geen tijd voor. Mijn vader wil nog weleens in etappes eten. 5 happen, dan 5 minuten niets, dan weer 3 happen, dan weer 10 minuten niets, dan weer 8 happen enz... Hij vergeet gewoon dat hij zit te eten en is dan ook even heel erg anders met zijn gedachten. Er zit geen lijn in, behalve dan dat er geen lijn in zit.



Verder is door de instelling/afdeling waar mijn vader nu zit voorgesteld dat ze een keer mogen meelopen bij de verzorging van mijn vader. Dat is ook genoteerd. Ik denk dat een live overdracht makkelijker is dan telefonisch of op papier.



Mijn moeder is dolgelukkig en de buurvrouw vloog haar daarstraks met tranen in de ogen om haar nek omdat ze het ook zo fijn vond. Over 2 maanden is voor mijn moeder het heen en weer reizen afgelopen.



We gaan nu afstrepen tot de week van 11 februari, de opening is 11 januari, hij komt er een maand later dus dan wordt het ergens rond 11 februari. Maar dat komt niet op een dag aan.

Afgelopen vrijdag, 1e kerstdag, is mijn vader overleden. Hartstilstand.



Gedicht voor mijn vader

Met liefde heb je voor ons geleefd en voor ons gezorgd.

Beetje bij beetje heb je ons verlaten.

We konden al een tijdje niet meer met je praten.

Als je ouder wordt en niet meer weet waar je bent.

Als je mensen ziet maar ze niet meer herkent.

Als je toch blijft strijden om bij ons te leven.

Dan hopen wij dat je nu de rust is gegeven.