Gezondheid
alle pijlers
Angst om te verliezen
vrijdag 9 oktober 2020 om 09:41
Zoals een aantal forummers wellicht hebben gelezen, heb ik afgelopen jaar 3x mijn vader aangetroffen alsof hij zou komen te overlijden. 2x hiervan heb ik het vanaf het begin meegemaakt (tonisch-clonisch insult, toen nog niet gediagnosticeerd en ervan overtuigd dat het een hartstilstand was vanwege hartfalen) en heb ik hem gereanimeerd. Ik vond dit echt heel heftig.
Ik heb nadien 2x gepraat met de POH en vond het eigenlijk wel prima zo, dus daar is het bij gebleven. Toch merk ik dat ik er nog last van heb. Ik denk er regelmatig aan. Nu de Corona weer opspeelt, ben ik echt ‘als de dood’ om hem of mijn moeder te verliezen. Soms kan ik zo ineens beginnen te huilen. Ik weet nu eigenlijk niet zo goed wat me mankeert en of ik daar iets mee moet, want mijn gevoelens/gedachtes fluctueren altijd wel een beetje.
Ik heb nadien 2x gepraat met de POH en vond het eigenlijk wel prima zo, dus daar is het bij gebleven. Toch merk ik dat ik er nog last van heb. Ik denk er regelmatig aan. Nu de Corona weer opspeelt, ben ik echt ‘als de dood’ om hem of mijn moeder te verliezen. Soms kan ik zo ineens beginnen te huilen. Ik weet nu eigenlijk niet zo goed wat me mankeert en of ik daar iets mee moet, want mijn gevoelens/gedachtes fluctueren altijd wel een beetje.
vrijdag 9 oktober 2020 om 10:50
Heel herkenbaar die angst (oorzaak is anders, namelijk verlies van een sibling). Herkenbaar ook dat ineens kunnen huilen. Als m'n moeder belt, schrik ik vaak. Er zal toch niet iets met m'n vader zijn? En ze belt best vaak haha. Ik had gehoopt dat het met de tijd minder zou worden, maar dat is helaas niet zo bij mij. Ik vind het jammer, want ik besef ook wel dat ik narigheid hiermee niet voorkom en wel voor mezelf het leven wat minder leuk maak zo. Geen tips dus helaas. Als ik zelf in dat verdriet zit, helpt het wel om wat afleiding te zoeken (YouTube oid).
vrijdag 9 oktober 2020 om 12:18
Ik ben waarschijnlijk erg hard en ook wat ouder en dus mijn vader (moeder is al overleden) ook maar ik sta er zo in: dood hoort bij het leven, jet moet accepteren dat je ouders een keer doodgaan en ja: dat is kut en verdrietig. Bedenk je waar je nu precies bang voor bent.
Ik realiseerde me bijv. dat ik ze feitelijk niet meer nodig had, ik had mijn eigen leven goed op een rij dus de wereld zou niet vergaan als ze zouden wegvallen behoudens natuurlijk het 'pure missen van iemand' en dat gevoel is kut maar het hoort bij het leven. Mij heeft deze gedacht best geholpen.
Ik realiseerde me bijv. dat ik ze feitelijk niet meer nodig had, ik had mijn eigen leven goed op een rij dus de wereld zou niet vergaan als ze zouden wegvallen behoudens natuurlijk het 'pure missen van iemand' en dat gevoel is kut maar het hoort bij het leven. Mij heeft deze gedacht best geholpen.
vrijdag 9 oktober 2020 om 12:55
vrijdag 9 oktober 2020 om 18:18
Je bent van niets zeker. Gelukkig zijn we in het westen zekerder van een hoop dingen dan in andere landen. Maar 100% zekerheid zal je nooit krijgen, ook niet dat ieder waar je van houdt 70 of 80 wordt.
Het is een soort tombola; het is afwachten welke zwakke schakel in je lichaam het als eerste begeeft en hopelijk kan het dan worden gefixt. En die kans is hier groter dan in veel andere landen dus we zijn al bevoorrecht.
Het is een soort tombola; het is afwachten welke zwakke schakel in je lichaam het als eerste begeeft en hopelijk kan het dan worden gefixt. En die kans is hier groter dan in veel andere landen dus we zijn al bevoorrecht.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 9 oktober 2020 om 18:23
Zo denk ik er ook over maar rouw is nu eenmaal een van de zwaarste dingen om mee te maken in dit leven. Je hebt wel een vermoeden, een idee hoe dat zal zijn maar toch het verdriet moet je gewoon doorheen; het meeste van het rouwproces is anders dan je had gedacht. En in feite heeft praktisch ieder die capaciteit als het erop aankomt.guppekop schreef: ↑09-10-2020 12:18Ik ben waarschijnlijk erg hard en ook wat ouder en dus mijn vader (moeder is al overleden) ook maar ik sta er zo in: dood hoort bij het leven, jet moet accepteren dat je ouders een keer doodgaan en ja: dat is kut en verdrietig. Bedenk je waar je nu precies bang voor bent.
Ik realiseerde me bijv. dat ik ze feitelijk niet meer nodig had, ik had mijn eigen leven goed op een rij dus de wereld zou niet vergaan als ze zouden wegvallen behoudens natuurlijk het 'pure missen van iemand' en dat gevoel is kut maar het hoort bij het leven. Mij heeft deze gedacht best geholpen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 9 oktober 2020 om 19:02
Als een geliefd persoon overlijdt is de eerste dag van de rest van je leven al begonnen, nog voor je het doorhebt. Als een robot doe je wat de omstandigheden vereisen en de gevoelens wellen pas in je op als je ze kan bevatten, maar dan ben je alweer een paar dagen verder. In feite wordt alles gereguleerd door je eigen psyche. Het is dus gewoon het leven wat je verder leidt. En je zal weer gelukkig zijn. Dat is een van de dingen die je dan trouwens niet wil horen maar er is altijd wel een onhandige oom die dat zegt. 
@Lady_Day - ik weet dat niet; ik lees nooit iemands history maar het kan best zijn dat ze erg onzeker in het leven staat en daardoor aan enkele mensen extreem gehecht is gebleven.
@Lady_Day - ik weet dat niet; ik lees nooit iemands history maar het kan best zijn dat ze erg onzeker in het leven staat en daardoor aan enkele mensen extreem gehecht is gebleven.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 9 oktober 2020 om 19:10
Ik haal dit gewoon uit de OP. Zij heeft haar vader gereanimeerd. Dit kan voor iemand die het in een niet-professionele setting doet, enorm heftig zijn en nog een lange 'nasleep' hebben.
