Gezondheid
alle pijlers
Endometriose + verminderd vruchtbare man+ wel of geen kids
maandag 9 november 2020 om 17:40
Hoi allemaal,
Om maar even met de deur in huis te vallen: mijn vriend is 33, ik ben 31. Ik ben al een tijdje geleden gediagnosticeerd met Endometriose (verklevingen buiten de baarmoeder, aan de eierstokken e.d.) en aangezien wij een kinderwens hebben/hadden, is laatst ook mijn vriend getest. Na een jaar waren we namelijk niet spontaan zwanger. Nu blijkt ook hij problemen te hebben: sterk verminderd vruchtbaar. Kutnieuws dus. In januari hebben we een afspraak bij de fertiliteitskliniek om alle info op een rij te krijgen + de opties te horen. Nu denken wij er sterk aan om geen behandelingen aan te gaan. Ik vroeg me af of er hier meer vrouwen zijn die dit (in zekere mate) herkennen en die al verder zijn in het proces. Ik merk dat ik het best moeilijk vind allemaal. Niet gek natuurlijk, maar hoor graag hoe anderen er mee omgaan.
Wij kiezen er (op dit moment) zelf voor om geen traject in te gaan, omdat we ons leven ook niet op pauze willen zetten voor langere tijd. Gevoelsmatig doen we dat al een tijdje vanwege mijn ziekenhuisbezoeken het afgelopen anderhalf jaar. Daarnaast hebben we een wens, niet een gevoel van 'we moeten en zullen kinderen proberen te krijgen'. En zelfs dat voelt soms gek, omdat het maatschappelijk natuurlijk 'normaal' is om aan kids te beginnen. Nouja, nogmaals: wie herkent dit? Hoe ga je ermee om? Tips? Praten doe ik genoeg, maar ken geen mensen die hier ook mee te maken hebben
Om maar even met de deur in huis te vallen: mijn vriend is 33, ik ben 31. Ik ben al een tijdje geleden gediagnosticeerd met Endometriose (verklevingen buiten de baarmoeder, aan de eierstokken e.d.) en aangezien wij een kinderwens hebben/hadden, is laatst ook mijn vriend getest. Na een jaar waren we namelijk niet spontaan zwanger. Nu blijkt ook hij problemen te hebben: sterk verminderd vruchtbaar. Kutnieuws dus. In januari hebben we een afspraak bij de fertiliteitskliniek om alle info op een rij te krijgen + de opties te horen. Nu denken wij er sterk aan om geen behandelingen aan te gaan. Ik vroeg me af of er hier meer vrouwen zijn die dit (in zekere mate) herkennen en die al verder zijn in het proces. Ik merk dat ik het best moeilijk vind allemaal. Niet gek natuurlijk, maar hoor graag hoe anderen er mee omgaan.
Wij kiezen er (op dit moment) zelf voor om geen traject in te gaan, omdat we ons leven ook niet op pauze willen zetten voor langere tijd. Gevoelsmatig doen we dat al een tijdje vanwege mijn ziekenhuisbezoeken het afgelopen anderhalf jaar. Daarnaast hebben we een wens, niet een gevoel van 'we moeten en zullen kinderen proberen te krijgen'. En zelfs dat voelt soms gek, omdat het maatschappelijk natuurlijk 'normaal' is om aan kids te beginnen. Nouja, nogmaals: wie herkent dit? Hoe ga je ermee om? Tips? Praten doe ik genoeg, maar ken geen mensen die hier ook mee te maken hebben
maandag 9 november 2020 om 17:43
Dat is het gelukkig al niet meer, het is anno nu heel acceptabel om er voor te kiezen om kindvrij te blijven.En zelfs dat voelt soms gek, omdat het maatschappelijk natuurlijk 'normaal' is om aan kids te beginnen.
Lees 'ns mee in het bewust kindvrij topic om te kijken of je daar herkenning vindt ipv te willen doen wat de massa doet.
maandag 9 november 2020 om 17:51
Het is hier niet bewust kindvrij...redbulletje schreef: ↑09-11-2020 17:43Dat is het gelukkig al niet meer, het is anno nu heel acceptabel om er voor te kiezen om kindvrij te blijven.
Lees 'ns mee in het bewust kindvrij topic om te kijken of je daar herkenning vindt ipv te willen doen wat de massa doet.
maandag 9 november 2020 om 18:04
Er valt wel iets voor te zeggen om te kiezen voor de natuurlijke weg of niet, daarnaast betekent nu geen behandeling niet perse nooit geen behandeling. Mocht de kinderwens toch de over hand nemen, zou je het dan weer overwegen?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 9 november 2020 om 18:06
Lastig om hier goed advies op te geven. Wij hebben zelf jarenlang trajecten gehad en ik ben nu eindelijk zwanger, iets wat volgens mij niemand meer had verwacht. En op dit punt merk ik dat mijn man en ik echt gelukkiger zijn dan ooit. Even afgezien nog van het feit of het ouderschap wel of niet leuk gaat zijn, maar die enorm donkere rand van het behandelen en de uitzichtloosheid is weg.
Je moet jezelf afvragen of je spijt gaat krijgen als jullie nu besluiten geen behandeling te doen. Ik ken het maar al te goed hoor, ons leven werd ook gedomineerd door ziekenhuisbezoeken en dat ongeveer vijf jaar lang. Maar toch had ik echt niet kunnen stoppen voordat het echt helemaal kansloos was geweest.
Wij vonden het alternatief - namelijk geen kinderen - voor ons gewoon niet acceptabel. Als jullie dat wel vinden, of zelfs gewoon goed, is dat een prima reden om geen behandelingen te doen. Maar voorkom in ieder geval, als dat lukt, dat je spijt krijgt. Want er zijn ook genoeg mensen met dezelfde diagnose die wel na één keer IVF zwanger zijn geworden.
Je moet jezelf afvragen of je spijt gaat krijgen als jullie nu besluiten geen behandeling te doen. Ik ken het maar al te goed hoor, ons leven werd ook gedomineerd door ziekenhuisbezoeken en dat ongeveer vijf jaar lang. Maar toch had ik echt niet kunnen stoppen voordat het echt helemaal kansloos was geweest.
Wij vonden het alternatief - namelijk geen kinderen - voor ons gewoon niet acceptabel. Als jullie dat wel vinden, of zelfs gewoon goed, is dat een prima reden om geen behandelingen te doen. Maar voorkom in ieder geval, als dat lukt, dat je spijt krijgt. Want er zijn ook genoeg mensen met dezelfde diagnose die wel na één keer IVF zwanger zijn geworden.
maandag 9 november 2020 om 18:07
Ik zeg liever 'spontaan' ipv 'natuurlijk'. Legt gelijk zo'n stigma op behandelen ofzo (maar dat is een pet peeve van mij hoor!!). Ik denk dat het lastige met endometriose is dat je niet te lang moet wachten. Klopt dat TO?viva-amber schreef: ↑09-11-2020 18:04Er valt wel iets voor te zeggen om te kiezen voor de natuurlijke weg of niet, daarnaast betekent nu geen behandeling niet perse nooit geen behandeling. Mocht de kinderwens toch de over hand nemen, zou je het dan weer overwegen?
maandag 9 november 2020 om 18:19
Niet iedereen is voor behandelen en dat bedoel ik niet als stigma, een ander mag van mij kiezen hoe ver hij of zij gaat, maar ik zou ook niet kiezen voor een behandeling om een kind te krijgen. Ik houd in die zin niet van rommelen met de natuur. Dat is mijn persoonlijke keuze, dat de ander de grens ergens anders legt kan ik goed begrijpen. Maar er zijn meer mensen die kiezen voor natuurlijk of niet. Ik hoef daarin niet gecorrigeerd te worden.
Ik zou bijvoorbeeld nooit een kind willen van een andere biologische vader dan mijn partner. Ik geloof in het recht dat een kind heeft om beide biologische ouders te kennen,..etc.
Ik zou bijvoorbeeld nooit een kind willen van een andere biologische vader dan mijn partner. Ik geloof in het recht dat een kind heeft om beide biologische ouders te kennen,..etc.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 9 november 2020 om 18:24
Wat een moeilijke keuze! Ik denk dat het heel realistisch is om je af te vragen of je een medisch traject in wilt, wat mogelijk jaren kan duren EN geen garantie op succes geeft ook. Als je nu al besluit dat traject helemaal niet in te gaan, kun je ook eerder beginnen met het rouwen om het leven dat je voor ogen had, het afscheidsproces van het gezin dat je ooit had gewild. Dat lijkt me op zich heel gezond. Op die manier kun je ook zonder de bagage van zo'n (mogelijk best traumatisch) traject, de rest van je leven weer in gaan richten.
Succes e nsterkte!
Succes e nsterkte!
maandag 9 november 2020 om 18:25
Zou je je wel laten behandelen als je kanker krijgt? Dat is in zekere zin toch ook rommelen met de natuur? Bloeddrukverlagers? Een pacemaker? Etc?viva-amber schreef: ↑09-11-2020 18:19Niet iedereen is voor behandelen en dat bedoel ik niet als stigma, een ander mag van mij kiezen hoe ver hij of zij gaat, maar ik zou ook niet kiezen voor een behandeling om een kind te krijgen. Ik houd in die zin niet van rommelen met de natuur. Dat is mijn persoonlijke keuze, dat de ander de grens ergens anders legt kan ik goed begrijpen. Maar er zijn meer mensen die kiezen voor natuurlijk of niet. Ik hoef daarin niet gecorrigeerd te worden.
maandag 9 november 2020 om 18:27
Ik geloof ook in dat recht. Gelukkig bestaat er zoiets als bekende donatieviva-amber schreef: ↑09-11-2020 18:19Ik zou bijvoorbeeld nooit een kind willen van een andere biologische vader dan mijn partner. Ik geloof in het recht dat een kind heeft om beide biologische ouders te kennen,..etc.
maandag 9 november 2020 om 18:29
Ik geloof ook dat er op zijn minst de intentie zou moeten zijn van beide biologische ouders om voor het kind te zorgen, wanneer je samen de bewuste keuze maakt om een kind te krijgen, wat niet betekent dat iemand anders heel iets anders kan geloven. Maar voor mezelf zou ik dus niet rommelen met de natuur.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 9 november 2020 om 18:30
Daarmee krijg je geen kind dus het is geen vergelijking.heartsxdaggers schreef: ↑09-11-2020 18:25Zou je je wel laten behandelen als je kanker krijgt? Dat is in zekere zin toch ook rommelen met de natuur? Bloeddrukverlagers? Een pacemaker? Etc?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 9 november 2020 om 18:37
Ik kan uit het openingsbericht niet helemaal opmaken hoe sterk nou die kinderwens bij jullie leeft.
Zelf vond ik het in ieder geval heel verrassend hoe ontzettend intens dat gevoel kan zijn (terwijl ik over andere dingen een heel gelijkmatig persoon ben... en precies hetzelfde geldt voor mijn man). Dat proef ik niet helemaal uit je post, maar kan natuurlijk ook aan het digitale liggen of aan mijn interpretatie.
Maar als je daadwerkelijk twijfelt of je wel echt beide vanuit jezelf zeker weten kinderen wilt, ga daar dan eerst uitgebreid met elkaar over praten en diep je gevoel hierover uit. Ik zou aanraden met een traject te wachten tot je er echt uit bent, anders onderga je allerlei onderzoeken, onzekerheid en steek je superveel energie in iets waarvan je helemaal nog niet weet of jullie het de moeite waard vinden...
Zelf vond ik het in ieder geval heel verrassend hoe ontzettend intens dat gevoel kan zijn (terwijl ik over andere dingen een heel gelijkmatig persoon ben... en precies hetzelfde geldt voor mijn man). Dat proef ik niet helemaal uit je post, maar kan natuurlijk ook aan het digitale liggen of aan mijn interpretatie.
Maar als je daadwerkelijk twijfelt of je wel echt beide vanuit jezelf zeker weten kinderen wilt, ga daar dan eerst uitgebreid met elkaar over praten en diep je gevoel hierover uit. Ik zou aanraden met een traject te wachten tot je er echt uit bent, anders onderga je allerlei onderzoeken, onzekerheid en steek je superveel energie in iets waarvan je helemaal nog niet weet of jullie het de moeite waard vinden...
Heb lief, houd moed. Komt goed.
maandag 9 november 2020 om 18:44
Ik hou van rommelen met de natuur. Vaccinaties, operaties, injecties: you name it. Zonder was ik in 2013 overleden
Maar on topic: ik ben wel het ziekenhuis ingegaan. Want ik, en man, wilden heel erg graag een kind. Echt heel erg graag. Maar het was zwaar, fysiek en emotioneel. Het is nu zeven jaar geleden en ik denk dat ik nog steeds de gevolgen merk. Maar dat ik mijn kinderen zo graag wilde, maakte het de ellende waard. Als je eraan twijfelt of je ze wil, kan ik me heel goed voorstellen dat je het traject niet ingaat. Sterkte met jullie beslissing
Maar on topic: ik ben wel het ziekenhuis ingegaan. Want ik, en man, wilden heel erg graag een kind. Echt heel erg graag. Maar het was zwaar, fysiek en emotioneel. Het is nu zeven jaar geleden en ik denk dat ik nog steeds de gevolgen merk. Maar dat ik mijn kinderen zo graag wilde, maakte het de ellende waard. Als je eraan twijfelt of je ze wil, kan ik me heel goed voorstellen dat je het traject niet ingaat. Sterkte met jullie beslissing
anoniem_639c119608cab wijzigde dit bericht op 09-11-2020 18:47
0.27% gewijzigd
maandag 9 november 2020 om 18:44
Ik herken het TO. Ik kreeg destijds de diagnose PCOS.
Toen ik trouwde had mijn man geen kinderwens en dat accepteerde ik, ik wist dat ik mogelijk kinderloos zou blijven met hem, want ik wou hem geen kind opdringen als hij het echt niet wou. Toen we een paar jaar getrouwd waren veranderde hij hierin, en hebben we het geprobeerd. Ik menstrueerde echter vrijwel niet, en ik bleek dus PCOS te hebben. Wij hadden voor het bezoek aan de gyn al uitgesproken tegen elkaar dat we nooit het IVF-traject in zouden gaan, dat vonden we te belastend, en dan zouden we weer gaan naar het uitgangspunt vanaf het begin: geen kinderen.
De gyn begon echter niet over IVF, hij begon met een hormoonpreparaat, en daarnaast bloed prikken, urine inleveren, dagelijks temperaturen, etc. Kortom, al behoorlijk medisch bezig zijn. We hebben er toen, na enkele weken twijfelen, vanaf gezien om dat traject in te gaan. Ook omdat ik van iemand anders die hetzelfde medicijn gebruikte vervelende bijwerkingen hoorde (hormonale ruzies, samen geen zin in seks omdat ze zo opvliegend was en ruzie zocht, maar dan wel verplicht moeten seksen, dat soort dingen).
Ik ben nu halverwege de veertig, en ik heb er geen spijt van dat we dit traject niet in zijn gegaan. Ook omdat we inmiddels zijn gescheiden, en dat was met een kind toch wel wat vervelender geweest.
Toen ik trouwde had mijn man geen kinderwens en dat accepteerde ik, ik wist dat ik mogelijk kinderloos zou blijven met hem, want ik wou hem geen kind opdringen als hij het echt niet wou. Toen we een paar jaar getrouwd waren veranderde hij hierin, en hebben we het geprobeerd. Ik menstrueerde echter vrijwel niet, en ik bleek dus PCOS te hebben. Wij hadden voor het bezoek aan de gyn al uitgesproken tegen elkaar dat we nooit het IVF-traject in zouden gaan, dat vonden we te belastend, en dan zouden we weer gaan naar het uitgangspunt vanaf het begin: geen kinderen.
De gyn begon echter niet over IVF, hij begon met een hormoonpreparaat, en daarnaast bloed prikken, urine inleveren, dagelijks temperaturen, etc. Kortom, al behoorlijk medisch bezig zijn. We hebben er toen, na enkele weken twijfelen, vanaf gezien om dat traject in te gaan. Ook omdat ik van iemand anders die hetzelfde medicijn gebruikte vervelende bijwerkingen hoorde (hormonale ruzies, samen geen zin in seks omdat ze zo opvliegend was en ruzie zocht, maar dan wel verplicht moeten seksen, dat soort dingen).
Ik ben nu halverwege de veertig, en ik heb er geen spijt van dat we dit traject niet in zijn gegaan. Ook omdat we inmiddels zijn gescheiden, en dat was met een kind toch wel wat vervelender geweest.
maandag 9 november 2020 om 18:50
Wij hebben om dezelfde redenen iui gedaan en dat was zwaar, maar ook weer niet zo zwaar. Ik werd alleen heel depressief van de hormonen, dat was vervelend. Na drie pogingen was het raak, dus het traject duurde al met al ongeveer een half jaar (HSG, prikles, starten, drie cycli).
Het was niet onze beste tijd, echt niet. Vooral als je weer ongesteld wordt na een poging. Maar onze mooie dochter is alles meer dan waard geweest.
Het was niet onze beste tijd, echt niet. Vooral als je weer ongesteld wordt na een poging. Maar onze mooie dochter is alles meer dan waard geweest.
maandag 9 november 2020 om 18:52
Ik weet niet zo goed hoe sterk de wens is eerlijk gezegd. En dat zegt voor mij op dit moment genoeg. Ik herken niet dat enorme gevoel van: het moet, want anders...
De keuze wel of geen bemoeienis vanuit het ziekenhuis vind ik vooral wat lastiger. Voordat ik dit alles wist, dacht ik altijd dat ik dat nooit zou willen. Nu kijk ik vooral tegen alle behandelingen op en is dat mijn struikelblok. Het is wel duidelijk voor ons beiden: of een kind van ons samen, of niet. Nooit naar het ziekenhuis stappen is ook niet besloten trouwens. Onze gedachten nu zijn: de kans is nihil, dus we gaan uit van niet. En over de inrichting van ons leven maak ik me niet zo druk. Toch is het gek genoeg een behoorlijke knauw. Ik merk dat het me veel doet. Dank voor het meedenken en nogmaals: mocht je ervaringen hebben, ik lees ze graag. Misschien ook wel onderdeel van mijn proces.
De keuze wel of geen bemoeienis vanuit het ziekenhuis vind ik vooral wat lastiger. Voordat ik dit alles wist, dacht ik altijd dat ik dat nooit zou willen. Nu kijk ik vooral tegen alle behandelingen op en is dat mijn struikelblok. Het is wel duidelijk voor ons beiden: of een kind van ons samen, of niet. Nooit naar het ziekenhuis stappen is ook niet besloten trouwens. Onze gedachten nu zijn: de kans is nihil, dus we gaan uit van niet. En over de inrichting van ons leven maak ik me niet zo druk. Toch is het gek genoeg een behoorlijke knauw. Ik merk dat het me veel doet. Dank voor het meedenken en nogmaals: mocht je ervaringen hebben, ik lees ze graag. Misschien ook wel onderdeel van mijn proces.
maandag 9 november 2020 om 18:55
Ter aanvullign: de derde poging was raak, maar dat wisten we een tijdlang (14 dagen) niet. Toen hadden we binnen die tijd weer een afspraak bij de fertiliteitsarts en zij raadde aan om te stoppen met iui en over te gaan op ivf. Man en ik besloten dat het mooi geweest was en dat we dat niet wilden. We hadden dus wel een duidelijke grens.
maandag 9 november 2020 om 18:58
Dat hangt af van hoe diep de kinderwens zit.
maandag 9 november 2020 om 19:01
Het is lastig in te schatten. Ik merkte bij mezelf heel erg dat toen ik eenmaal een kinderwens had, er ook geen weg meer terug was. Het is niet dat ik ineens dacht: nou met een wereldreis word ik ook wel gelukkig. Ik heb er nu twee, maar heb wel meerdere miskramen gehad.
Heb een vriendin in jouw situatie. Zij had met name rond haar 39e en 40e heel veel twijfel om het niet tóch te proberen. Uiteindelijk heeft ze het niet gedaan met als reden: als ik het echt had gewild dan had ik er wel eerder werk van gemaakt, dit voel ik vooral nu omdat ik bijna te oud ben. Ze is nu 45 en wel tevreden met haar keuze. Soms steekt het nog wel, bijvoorbeeld wanneer anderen kinderen krijgen, maar ze leidt een rijk leven (reizen, mooie carrière, fijne relatie met iemand die het ook wel best vindt, etc.).
Voor allebei is wat te zeggen.
Heb een vriendin in jouw situatie. Zij had met name rond haar 39e en 40e heel veel twijfel om het niet tóch te proberen. Uiteindelijk heeft ze het niet gedaan met als reden: als ik het echt had gewild dan had ik er wel eerder werk van gemaakt, dit voel ik vooral nu omdat ik bijna te oud ben. Ze is nu 45 en wel tevreden met haar keuze. Soms steekt het nog wel, bijvoorbeeld wanneer anderen kinderen krijgen, maar ze leidt een rijk leven (reizen, mooie carrière, fijne relatie met iemand die het ook wel best vindt, etc.).
Voor allebei is wat te zeggen.
maandag 9 november 2020 om 19:03
Zeventiendrie schreef: ↑09-11-2020 18:52
De keuze wel of geen bemoeienis vanuit het ziekenhuis vind ik vooral wat lastiger. Voordat ik dit alles wist, dacht ik altijd dat ik dat nooit zou willen. Nu kijk ik vooral tegen alle behandelingen op en is dat mijn struikelblok.
Precies waar ik destijds over twijfelde dus.
Ik ben in die tijd ook gaan nadenken over een leven zonder kinderen, hoe dat er uit zou zien. Ik heb mezelf afgevraagd waarom ik kinderen wou, en ik besefte me bijv dat ik bang was voor eenzaamheid later. Het krijgen van een kind is geen garantie dat je later niet eenzaam bent. Ik wou ook kinderen omdat dat zo de natuurlijke weg is van het leven, maar ik zag dus ook wel een leven zonder een kind voor me. Een andere invulling.
Ik voelde in mezelf ook een weerstand om in te gaan tegen de voorzienigheid/God/de natuur. Als de natuur aangeeft dat het niet spontaan gaat, moet ik daar dan echt tegenin gaan?
En tot slot schrok ik van de risico's. De kans op een moeilijke zwangerschap of een kind met een afwijking is groter, en mijn kinderwens was niet zo diep dat ik het dat waard vond.
