Gezondheid
alle pijlers
Ervaringen van naasten van mensen met waanstoornis
vrijdag 26 maart 2021 om 12:24
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen die in hun nabije omgeving iemand hebben met een langdurige waanstoornis. Of misschien mensen die hier zelf mee te maken hebben gehad? Ik heb een naaste die een langdurige waanstoornis heeft, die helaas leidt tot erg ontwrichtende soms psychotische episodes. Het heeft geleid tot ziekenhuisopname en begeleiding door crisisdienst en helaas bijna tot zijn dood. Helaas denkt mijn naaste dat de hele wereld gek is, behalve hijzelf, dus voor behandeling staat hij niet open.
Wat mij in het hele traject heeft bevreemd is dat geen enkele arts, psychiater of crisismanager ooit rechtstreeks tegen hem heeft gezegd wat zijn psychiatrische diagnose is (langdurige waanstoornis). Het zou “hem zich alleen maar van de zorg laten afzetten”. Weten jullie of dit gebruikelijk is?
Het is toch vreemd dat een patiënt zijn eigen diagnose niet kent? Leidt het bekendmaken van zo’n diagnose nooit tot een soort ziektebesef van de patiënt?
Wat mij in het hele traject heeft bevreemd is dat geen enkele arts, psychiater of crisismanager ooit rechtstreeks tegen hem heeft gezegd wat zijn psychiatrische diagnose is (langdurige waanstoornis). Het zou “hem zich alleen maar van de zorg laten afzetten”. Weten jullie of dit gebruikelijk is?
Het is toch vreemd dat een patiënt zijn eigen diagnose niet kent? Leidt het bekendmaken van zo’n diagnose nooit tot een soort ziektebesef van de patiënt?
vrijdag 26 maart 2021 om 16:28
Ik heb een gezinslid met psychoses en waanideeën. Hij is nu gelukkig al jaren stabiel. Heeft nu al lange periode geen psychoses en waanideeën meer. Het enige dat goed helpt is de juiste medicatie. Het was een lang traject om te vinden wat bij hem pastte.
De diagnose vind ik minder van belang zolang het leven voor hem maar enigszins prettig door te komen is.
Volledig functioneren in de samenleving zal niet meer lukken en dat is verdrietig.
De diagnose vind ik minder van belang zolang het leven voor hem maar enigszins prettig door te komen is.
Volledig functioneren in de samenleving zal niet meer lukken en dat is verdrietig.
vrijdag 26 maart 2021 om 16:40
Wat heftig!, en fijn dat er passende medicatie gevonden is..BassVick schreef: ↑26-03-2021 16:28Ik heb een gezinslid met psychoses en waanideeën. Hij is nu gelukkig al jaren stabiel. Heeft nu al lange periode geen psychoses en waanideeën meer. Het enige dat goed helpt is de juiste medicatie. Het was een lang traject om te vinden wat bij hem pastte.
De diagnose vind ik minder van belang zolang het leven voor hem maar enigszins prettig door te komen is.
Volledig functioneren in de samenleving zal niet meer lukken en dat is verdrietig.
Maar ja, volgens mij staat er voor het familielid van TO ook vast wel passende medicatie klaar op de plank, is het vinden van passende medicatie zo zeer het probleem niet.
Het punt is.. hoe krijg je iemand zo ver dat in te nemen?
Iedereen is immers gek behalve hij?
Als het aan mij lag was mijn eigen moeder 30 jaar geleden al begonnen met iets in te nemen om haar eeuwig wisselende gemoedstoestanden iets te temperen.
Maar ja, "zij iets slikken?" Waarom? "Het lag toch niet aan haar?!!"
vrijdag 26 maart 2021 om 17:05
Ja, dat is lastig. Een andere bekende van mij is een aantal keer gedwongen opgenomen geweest maar heeft ook tot schade/trauma’s geleid. Dat je mensen je recht afnemen en je niet, voor je gevoel, menselijk wordt behandeld.BuzzFeed schreef: ↑26-03-2021 16:24Lastig he dit. Mijn naaste was op een gegeven moment wel een gevaar voor zichzelf, maar stemde toen toch in met behandeling voor zijn lichamelijke toestand. Daardoor was het directe lichamelijke gevaar geweken, en was er dus ook geen sprake meer van direct gevaar en gedwongen opname. Frustrerend. Hoewel ik me afvraag of gedwongen opname de oplossing zou zijn. Zijn psychiater liet al doorschemeren dat prognose van behandeling met medicatie ook niet heel gunstig zou zijn..
Met reden natuurlijk maar dit geeft ook wel schade.
vrijdag 26 maart 2021 om 17:14
Dit heeft mijn gezinslid ook meegemaakt, gedwongen opname en een aantal keer isoleercel. Dit heeft hij inderdaad als traumatisch ervaren. Maar hij was echt een gevaar voor zichzelf ( zelfmoordpogingen) en anderen ( had de gordijnen in de fik gestoken ). Het was dus niet voor niets.Arequipa schreef: ↑26-03-2021 17:05Ja, dat is lastig. Een andere bekende van mij is een aantal keer gedwongen opgenomen geweest maar heeft ook tot schade/trauma’s geleid. Dat je mensen je recht afnemen en je niet, voor je gevoel, menselijk wordt behandeld.
Met reden natuurlijk maar dit geeft ook wel schade.
Hoe je iemand zover krijgt weet ik niet. Hij had zelf in ieder geval ook last van de wanen en de psychoses omdat ze hem extreme angst aanjoegen. Zijn medicatie nam hij wel in. Hoewel ook niet altijd want sommige medicijnen gaven nare bijwerkingen zoals bewegingsdrang. Uiteindelijk is gelukkig de juiste medicatie gevonden.
vrijdag 26 maart 2021 om 18:16
Mijn broer heeft last van psychoses. Ik heb alleen haast geen contact met hem omdat hij altijd al een aparte jongen was en er altijd ruzie was. Hij was agressief naar mij waardoor ik op mijn 30e afstand van hem heb genomen.
Wat ik het ergste vind is dat mijn ouders zijn gedrag altijd normaal vonden. Voor mij is dit ziektebeeld een bevestiging dat hij altijd al behoorlijk in de knoop zat met zichzelf. Helaas wordt dit verder niet van mij aangenomen, wat ervoor zorgt dat ik ook afstand houdt naar mijn ouders toe. Ik vind wel het idee dat mijn broer psychisch niet in orde is, lastig.
Wat ik het ergste vind is dat mijn ouders zijn gedrag altijd normaal vonden. Voor mij is dit ziektebeeld een bevestiging dat hij altijd al behoorlijk in de knoop zat met zichzelf. Helaas wordt dit verder niet van mij aangenomen, wat ervoor zorgt dat ik ook afstand houdt naar mijn ouders toe. Ik vind wel het idee dat mijn broer psychisch niet in orde is, lastig.
vrijdag 26 maart 2021 om 19:45
Dat is zeker verdrietig.. maar wel fijn dat hij nu in een stabiele periode zit en de medicatie voor hem werkt. Dat biedt mij ook wel een soort hoop dat dat wel kán, een soort stabiele toestand bereiken.BassVick schreef: ↑26-03-2021 16:28Ik heb een gezinslid met psychoses en waanideeën. Hij is nu gelukkig al jaren stabiel. Heeft nu al lange periode geen psychoses en waanideeën meer. Het enige dat goed helpt is de juiste medicatie. Het was een lang traject om te vinden wat bij hem pastte.
De diagnose vind ik minder van belang zolang het leven voor hem maar enigszins prettig door te komen is.
Volledig functioneren in de samenleving zal niet meer lukken en dat is verdrietig.
vrijdag 26 maart 2021 om 19:46
vrijdag 26 maart 2021 om 19:49
Ja hier zijn wij ook wel bang voor mocht het zover komen. En het vertrouwen in zijn naasten wat dan misschien definitief wel geschaad zal zijn. Hoewel daar nu eigenlijk ook al niet veel meer van over is. Het liefst hoop je gewoon dat ze zelf tot inzicht komen...Arequipa schreef: ↑26-03-2021 17:05Ja, dat is lastig. Een andere bekende van mij is een aantal keer gedwongen opgenomen geweest maar heeft ook tot schade/trauma’s geleid. Dat je mensen je recht afnemen en je niet, voor je gevoel, menselijk wordt behandeld.
Met reden natuurlijk maar dit geeft ook wel schade.
vrijdag 26 maart 2021 om 19:56
Lastig he.. gelukkig liggen wij binnen het gezin nu wel redelijk op 1 lijn wat dit betreft, maar ik merkte wel dat het voor ouders langer duurt om echt tot het besef te komen dat hun kind psychisch niet in orde is. Dat is waarschijnlijk zo iets pijnlijks wat ze zo lang mogelijk voor zichzelf blijven ontkennen.Opsekop schreef: ↑26-03-2021 18:16Mijn broer heeft last van psychoses. Ik heb alleen haast geen contact met hem omdat hij altijd al een aparte jongen was en er altijd ruzie was. Hij was agressief naar mij waardoor ik op mijn 30e afstand van hem heb genomen.
Wat ik het ergste vind is dat mijn ouders zijn gedrag altijd normaal vonden. Voor mij is dit ziektebeeld een bevestiging dat hij altijd al behoorlijk in de knoop zat met zichzelf. Helaas wordt dit verder niet van mij aangenomen, wat ervoor zorgt dat ik ook afstand houdt naar mijn ouders toe. Ik vind wel het idee dat mijn broer psychisch niet in orde is, lastig.
vrijdag 26 maart 2021 om 21:27
Als ik naar mezelf kijk als ouderBuzzFeed schreef: ↑26-03-2021 19:56Lastig he.. gelukkig liggen wij binnen het gezin nu wel redelijk op 1 lijn wat dit betreft, maar ik merkte wel dat het voor ouders langer duurt om echt tot het besef te komen dat hun kind psychisch niet in orde is. Dat is waarschijnlijk zo iets pijnlijks wat ze zo lang mogelijk voor zichzelf blijven ontkennen.
Pijnlijk jazeker , ontkennen niet echt. Wel dat het erg erg erg lastig is om goede hulp te vinden. Lange wachtlijsten vooral.
Machteloosheid vooral
vrijdag 26 maart 2021 om 22:48
Ben ik nu aan het lezen, prachtig mooi geschreven!
zaterdag 27 maart 2021 om 10:16
Wat ontzettend naar! Ik herken het deels maar op een andere manier, mijn ouders beide hulpverlener achtig willen het zelf oplossen. Ze kennen de hulpverlening van de hoed en de rand, wat ook zeker niet rooskleurig is maar hopen dat ze het zelf kunnen. Iets wat veel te zwaar is en ons als zussen buitenspel zet.Opsekop schreef: ↑26-03-2021 18:16Mijn broer heeft last van psychoses. Ik heb alleen haast geen contact met hem omdat hij altijd al een aparte jongen was en er altijd ruzie was. Hij was agressief naar mij waardoor ik op mijn 30e afstand van hem heb genomen.
Wat ik het ergste vind is dat mijn ouders zijn gedrag altijd normaal vonden. Voor mij is dit ziektebeeld een bevestiging dat hij altijd al behoorlijk in de knoop zat met zichzelf. Helaas wordt dit verder niet van mij aangenomen, wat ervoor zorgt dat ik ook afstand houdt naar mijn ouders toe. Ik vind wel het idee dat mijn broer psychisch niet in orde is, lastig.
Inmiddels na de zoveelste psychose komen we er als gezin steeds iets beter uit. Heb ook geleerd wat vaker voor mezelf te kiezen, je kan niet altijd helpen en of ik nou wel heel veel of heel weinig doe het heeft weinig effect op de psychose en hoe snel die voorbij is.
Heb wel echt heftige verhalen gehoord over de crisisdienst. Zaal waar je in eerste instantie op komt, mannen en vrouwen door elkaar, alle psychische problematiek door elkaar. Ken iemand die daar twee keer is verkracht.
