Gezondheid
alle pijlers
Het gaat niet meer..
maandag 26 mei 2008 om 13:17
Met het forum ben ik niet zo heel erg bekend..
Meer een meelezer dan iemand die post..
En ik weet niet ofdat ik het in het goede onderwerp plaats..
Maar nu ik er even helemaal doorheen zit.. dacht ik misschien bied dit een oplossing..
Ik zal proberen mijn situatie te omschrijven..
5 jaar geleden werd mijn moeder ernstig ziek.. het bleek kanker..
Nog geen 4 maanden daarna overleed zij.. in december 2003..
Mijn ouders waren toen net een jaartje gescheiden..
Ik woonde bij mijn moeder omdat, mijn vader in het buitenland werkt..
Het hele circus ging draaien.. wat nu met ons (mijn broertje en mij)
Wij waren toen immers.. 11 en bijna 16..
Niemand van mijn familie wilde ons "hebben"..
En mijn vader wilde graag in het buitenland blijven werken.. omdat zijn vrouw daar ook woont..
Ter info: hij werkt 6 weken in het buitenland.. en is dan weer 6 weken hier in Nederland
Na lang wikken en wegen.. mocht toch mijn broertje bij mn oom en tante.. maar ik mocht niet komen..
Als oplossing ging ik bij een kennisje wonen.. zij woont heel haar leven al alleen (57 jaar is ze op dit moment)
Dit liep na bijna 2 jaar fout.. en stond ik weer met mijn hachje op straat.. Zij kan nooit en te nimmer met iemand in 1 huis wonen..
Opzoek naar een nieuwe oplossing..
Ondertussen hadden ook mijn oom en tante gebeld naar mn vader dat ze mn broertje ook zat waren..
Er werd een aupair naar Nederland gehaald (een kennis van mn vaders vrouw)..
Maar ook dit ging een half jaartje goed.. en weer zaten wij zonder oplossing..
Dit keer kwam de oplossing dit maar voor mn broertje moest gaan zorgen..
En zo is het nu dus op dit moment.. ik hier in een huis.. en moet alles zien te rooien.. mijn opleiding.. het huishouden..
Nu zou je denken..? wat is hier zwaar aan? maar ik heb totaal nog niks verwerkt..
Het verlies van mijn moeder.. maar ook dat niemand er voor mij is..
En nooit is iemand vraagt.. hoe het nou werkelijk met me gaat.. en ofdat het allemaal wel lukt..
Vandaar de titel het gaat niet meer..
Sorry voor het lange verhaal..
Meer een meelezer dan iemand die post..
En ik weet niet ofdat ik het in het goede onderwerp plaats..
Maar nu ik er even helemaal doorheen zit.. dacht ik misschien bied dit een oplossing..
Ik zal proberen mijn situatie te omschrijven..
5 jaar geleden werd mijn moeder ernstig ziek.. het bleek kanker..
Nog geen 4 maanden daarna overleed zij.. in december 2003..
Mijn ouders waren toen net een jaartje gescheiden..
Ik woonde bij mijn moeder omdat, mijn vader in het buitenland werkt..
Het hele circus ging draaien.. wat nu met ons (mijn broertje en mij)
Wij waren toen immers.. 11 en bijna 16..
Niemand van mijn familie wilde ons "hebben"..
En mijn vader wilde graag in het buitenland blijven werken.. omdat zijn vrouw daar ook woont..
Ter info: hij werkt 6 weken in het buitenland.. en is dan weer 6 weken hier in Nederland
Na lang wikken en wegen.. mocht toch mijn broertje bij mn oom en tante.. maar ik mocht niet komen..
Als oplossing ging ik bij een kennisje wonen.. zij woont heel haar leven al alleen (57 jaar is ze op dit moment)
Dit liep na bijna 2 jaar fout.. en stond ik weer met mijn hachje op straat.. Zij kan nooit en te nimmer met iemand in 1 huis wonen..
Opzoek naar een nieuwe oplossing..
Ondertussen hadden ook mijn oom en tante gebeld naar mn vader dat ze mn broertje ook zat waren..
Er werd een aupair naar Nederland gehaald (een kennis van mn vaders vrouw)..
Maar ook dit ging een half jaartje goed.. en weer zaten wij zonder oplossing..
Dit keer kwam de oplossing dit maar voor mn broertje moest gaan zorgen..
En zo is het nu dus op dit moment.. ik hier in een huis.. en moet alles zien te rooien.. mijn opleiding.. het huishouden..
Nu zou je denken..? wat is hier zwaar aan? maar ik heb totaal nog niks verwerkt..
Het verlies van mijn moeder.. maar ook dat niemand er voor mij is..
En nooit is iemand vraagt.. hoe het nou werkelijk met me gaat.. en ofdat het allemaal wel lukt..
Vandaar de titel het gaat niet meer..
Sorry voor het lange verhaal..
maandag 26 mei 2008 om 13:24
allereerst natuurlijk een Wat heb je een hoop meegemaakt! Knap dat je toch je best doet om er alles van te maken. Ik heb niet zo zeer een echte goede oplossing, wel een aantal vragen:
- krijg je van je vader een bijdrage? Volgens mij hebben jij en je broertje daar recht op, gezien jullie nog minderjarig zijn (jij nu niet meer, maar je broer wel)
- kun je bij jeugdzorg oid langsgaan?
- heb je iemand in de buurt die dit samen met je zou kunnen regelen?
- ook al willen je oom en tante je broer niet meer in huis, zouden zij jullie niet kunnen helpen met het regelen van al die zaken?
- had je moeder een testament, en iemand die haar laatste wensen verzorgde? kun je daar bij terecht?
- krijg je van je vader een bijdrage? Volgens mij hebben jij en je broertje daar recht op, gezien jullie nog minderjarig zijn (jij nu niet meer, maar je broer wel)
- kun je bij jeugdzorg oid langsgaan?
- heb je iemand in de buurt die dit samen met je zou kunnen regelen?
- ook al willen je oom en tante je broer niet meer in huis, zouden zij jullie niet kunnen helpen met het regelen van al die zaken?
- had je moeder een testament, en iemand die haar laatste wensen verzorgde? kun je daar bij terecht?
maandag 26 mei 2008 om 13:32
Maar waarom kunnen jullie niet bij je vader wonen?
Ik woon ook in het buitenland en mijn man heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk die bij hun moeder wonen. Maar geen haar op mijn hoofd die er aan zou twijfelen dat de kinderen hier zouden komen als er iets met hun moeder gebeurt.
Ik vind dit heel erg rot voor je
Ik woon ook in het buitenland en mijn man heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk die bij hun moeder wonen. Maar geen haar op mijn hoofd die er aan zou twijfelen dat de kinderen hier zouden komen als er iets met hun moeder gebeurt.
Ik vind dit heel erg rot voor je
maandag 26 mei 2008 om 13:33
quote:Suuserd schreef op 26 mei 2008 @ 13:17:
Nu zou je denken..? wat is hier zwaar aan? Dat denk ik helemaal niet. Ik denk: meid wat ontzettend knap van je dat je het al die tijd wel staande hebt weten te houden. Dit is ontzettend zwaar. Ik hoop voor je dat de relatie tussen jou en je broertje wel goed is. Weten ze op jullie scholen van de situatie? Misschien kan je naar de huisarts? Ik weet ook niet naar wie anders? Zodat hij ervoor kan zorgen dat je hulp krijgt in de huishouding of iets dergelijks?
jij verdiend een dikke pluim!
Nu zou je denken..? wat is hier zwaar aan? Dat denk ik helemaal niet. Ik denk: meid wat ontzettend knap van je dat je het al die tijd wel staande hebt weten te houden. Dit is ontzettend zwaar. Ik hoop voor je dat de relatie tussen jou en je broertje wel goed is. Weten ze op jullie scholen van de situatie? Misschien kan je naar de huisarts? Ik weet ook niet naar wie anders? Zodat hij ervoor kan zorgen dat je hulp krijgt in de huishouding of iets dergelijks?
jij verdiend een dikke pluim!
maandag 26 mei 2008 om 13:33
Nou zeg... ik heb net je verhaal gelezen. Dit is geen leuke situatie waar jij inzit! Helemaal niet omdat je ook nog zo jong bent en het overkomt alsof je helemaal niemand hebt waar je op terug kunt vallen. Het lijkt wel of jij alles alleen moet dragen.
Jij moet je wel heel erg alleen voelen...
De vragen van draaiorgel schieten mij ook als eerste te binnen, misschien kan je daar iets mee. En heb je misschien nog ergens een vriendin waar je iets mee kan delen. Die kunnen zich niet in jou situatie verplaatsen, maar misschien wel naar je luisteren.
Jij moet je wel heel erg alleen voelen...
De vragen van draaiorgel schieten mij ook als eerste te binnen, misschien kan je daar iets mee. En heb je misschien nog ergens een vriendin waar je iets mee kan delen. Die kunnen zich niet in jou situatie verplaatsen, maar misschien wel naar je luisteren.
maandag 26 mei 2008 om 13:34
Pfff... dat is niet niks Suuserd... Ik ben wel bekend met zo'n situatie als de jouwe, en daar heeft jeugdzorg veel betekend voor de kinderen, anders had de jongen in kwestie er net zoals jou bijgezeten nu. Ik weet niet of jullie gezin bekend is bij jeugdzorg, maar anders zou ik er eens heenbellen en je situatie uitleggen. Zij hebben veel connecties en kunnen je zeker verder helpen. Het is namelijk niet de bedoeling dat jij een huishouden met je broertje runt! Ook kun je daar psychische hulp krijgen met het verwerken en opnieuw opbouwen van je leven. Ik wil je heel veel sterkte wensen, en vind het knap dat je het zo lang hebt vol gehouden!!!
maandag 26 mei 2008 om 13:35
Even antw op de vragen:
- We hebben een pasje voor de boodschappen etc
En krijgen natuurlijk gewoon "zakgeld"
- We zijn toen eens bij jeugdzorg langs geweest, maar als je het daar van moet hebben.. word je ook niet happy van..
En wil best voor mn broer zorgen.. maar een beetje steun van iemand zal wel prettig zijn
- Mijn moeder had inderdaad een testament.. maar die heb ik vooral met haar opgesteld, dat ging meer over materiele zaken.
En wij hadden een voogd maar die hebben het laten afweten.
Ik ben nu 20 trouwens (was ook nog een vraag)
- We hebben een pasje voor de boodschappen etc
En krijgen natuurlijk gewoon "zakgeld"
- We zijn toen eens bij jeugdzorg langs geweest, maar als je het daar van moet hebben.. word je ook niet happy van..
En wil best voor mn broer zorgen.. maar een beetje steun van iemand zal wel prettig zijn
- Mijn moeder had inderdaad een testament.. maar die heb ik vooral met haar opgesteld, dat ging meer over materiele zaken.
En wij hadden een voogd maar die hebben het laten afweten.
Ik ben nu 20 trouwens (was ook nog een vraag)
maandag 26 mei 2008 om 13:38
Wow al veel reacties zeg haha.. tijdens het tikken van mijn andere reactie..
En wij wonen nu in het huis van mijn vader.. hij komt om de 6 weken, voor 6 weken naar huis..
En tuurlijk praat ik wel eens met een vriendin.. maar die snappen het allemaal niet zo.. en vinden het alleen maar "relax" dat ik half op mezelf woon en zien het probleem niet..
En wij wonen nu in het huis van mijn vader.. hij komt om de 6 weken, voor 6 weken naar huis..
En tuurlijk praat ik wel eens met een vriendin.. maar die snappen het allemaal niet zo.. en vinden het alleen maar "relax" dat ik half op mezelf woon en zien het probleem niet..
maandag 26 mei 2008 om 13:39
Jeetje, wat een verhaal!
Ik kan me voorstellen dat je je momenteel behoorlijk ongewenst voelt. Zoals iemand al zei is het misschien een goed idee dat je eens naar de huisarts gaat. Ik neem aan dat je broertje nog minderjarig is en dat er instellingen o.i.d. zijn die jou kunnen helpen, op zowel emotioneel gebied als op het gebied van huishouding e.d.
En ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die vinden dat jij het niet zwaar hebt! Ik heb juist ontzettend veel bewondering voor je en ik vind het jammer voor je dat je "zorgeloze kindertijd" maar zo kort heeft mogen duren.
Ik kan me voorstellen dat je je momenteel behoorlijk ongewenst voelt. Zoals iemand al zei is het misschien een goed idee dat je eens naar de huisarts gaat. Ik neem aan dat je broertje nog minderjarig is en dat er instellingen o.i.d. zijn die jou kunnen helpen, op zowel emotioneel gebied als op het gebied van huishouding e.d.
En ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die vinden dat jij het niet zwaar hebt! Ik heb juist ontzettend veel bewondering voor je en ik vind het jammer voor je dat je "zorgeloze kindertijd" maar zo kort heeft mogen duren.
maandag 26 mei 2008 om 13:41
Jij zorgt dus volcontinu voor je broer, en paps komt om de 6 weken weer voor 6 weken bij jullie wonen. Hij zal dan ook werken neem ik aan, en dús komt alles als nog op jou neer. Tsssss....sorry maar voor je vader kan ik weinig respect op brengen. Voor jou des te meer
Ik hoop dat je snel wat aan je situatie kunt veranderen, want dit is niet goed voor jou.
Ik hoop dat je snel wat aan je situatie kunt veranderen, want dit is niet goed voor jou.
maandag 26 mei 2008 om 13:41
Ok, dus je vader zorgt wel in materiele zin voor jullie, en wat dat betreft komen jullie niks te kort? Dan is het dus zaak om ook je vader emotioneel je te laten helpen. Praat met hem, zeg hem hoe je je voelt!!!! Dat is ook een taak als ouder zijnde!!!
Oh en misschien is een psycholoog iemand waar je je verhaal kwijt kunt? Of misschien is er een praatgroep met andere jongeren die hun ouders zijn kwijtgeraakt?
Oh en misschien is een psycholoog iemand waar je je verhaal kwijt kunt? Of misschien is er een praatgroep met andere jongeren die hun ouders zijn kwijtgeraakt?
maandag 26 mei 2008 om 13:42
Dat je nu (je bent 20) 6 weken alleen kan wonen dat snap ik wel. Maar op het moment dat je moeder overleed was je 16. Ik krijg hier echt een triest gevoel van. En ik snap je vader niet. Hij had (vind ik) automatisch de zorg voor jullie over moeten nemen op dat moment. Werk in het buitenland of niet, dit gaat voor. Het zijn zijn kinderen..........
Maar goed hier heb je nu natuurlijk niets aan.
Wat een rotsituatie zeg.
Maar goed hier heb je nu natuurlijk niets aan.
Wat een rotsituatie zeg.
maandag 26 mei 2008 om 13:45
Lieve Suuserd,
Ik vind het heel erg om te lezen wat jij hebt moeten doorstaan. En ik vind het ook heel erg dat jij je ongewenst moet voelen door sommigen mensen.
Als eerste vind ik het heel erg van je vader dat hij toen zijn eigen geluk heeft voor laten gaan. Ik vind het erg om te moeten horen dat je niet alleen je moeder verloor, maar ook nog ineens je broertje uit huis ging. Gelukkig zijn jullie nu wel weer samen. Ik vind je sterk. Daar heb je niets aan, maar toch wil ik het je even zeggen. Ik heb wel een aantal vragen:
- hoe is de band met je broertje?
- hoe is de band met je vader?
- zit je nog op school of werk je?
Ik hoop dat er heel veel tips komen waar je wat aan hebt.
Ik vind het heel erg om te lezen wat jij hebt moeten doorstaan. En ik vind het ook heel erg dat jij je ongewenst moet voelen door sommigen mensen.
Als eerste vind ik het heel erg van je vader dat hij toen zijn eigen geluk heeft voor laten gaan. Ik vind het erg om te moeten horen dat je niet alleen je moeder verloor, maar ook nog ineens je broertje uit huis ging. Gelukkig zijn jullie nu wel weer samen. Ik vind je sterk. Daar heb je niets aan, maar toch wil ik het je even zeggen. Ik heb wel een aantal vragen:
- hoe is de band met je broertje?
- hoe is de band met je vader?
- zit je nog op school of werk je?
Ik hoop dat er heel veel tips komen waar je wat aan hebt.
maandag 26 mei 2008 om 13:47
Lapin...natuurlijk kan ze wel zes weken alleen wonen, maar feitelijk woont ze de helft van de tijd alleen (want 6 weken wel, 6 weken niet, continu!) én bovendien moet ze dan ook zorgen voor haar broer en het huis. Ik vind dat je je oudste niet moet opzadelen met de zorg voor je jongste, ongeacht hun leeftijd
maandag 26 mei 2008 om 13:51
Meisje, 20 jaar zijn en dan al zoveel eenzaamheid moeten hebben doormaken. Mijn moederhart doet er pijn van....
Logisch dat jij het niet allemaal kan verwerken nu je al bijna alles zelf moet doen en ook nog voor je broer zorgen. Ik kan nu wel gaan roepen dat je hier terecht kunt, op het forum, met je verhaal en voor steun en voor alles wat je moeilijk vind en wat je weten wil en kwijt maar je zoekt een mens van vlees en bloed om je bij te staan. Een arm om je heen en zo en support. Dat snap ik zo goed.
Toch hoop ik dat het je helpt om hier te schrijven. Misschien kun je ons iets meer over je moeder vertellen bijvoorbeeld, als je daar behoefte aan hebt natuurlijk. Aan hoe het ging en hoe het voelde en wat er gebeurde. Het voordeel van een forum is dat je merkt dat je niet alleen bent, niet de enige bent met ervaringen zoals de jouwe en dat je letterlijk van je af kunt typen, wat hopelijk opluchtend voor je werkt.
Ik weet dat ook een therapeut weer een professioneel is waar je misschien niet zo 1,2,3 op zit te wachten maar praten met iemand met wie je het goed kunt vinden kan wel heel prettig zijn. Zou je het daar met je huisarts over willen en kunnen hebben? Rouwverwerking is een onderdeel van psychotherapie. Ik denk niet dat het een slecht idee is om daar eens naar te vragen bij de huisarts. Wat denk jij daarvan?
Meid, ik vind je ongelooflijk stoer en dapper. Goed ook dat je bent gaan schrijven. Je bent niet alleen hoor!
Liefs,
Leo
(f)
Logisch dat jij het niet allemaal kan verwerken nu je al bijna alles zelf moet doen en ook nog voor je broer zorgen. Ik kan nu wel gaan roepen dat je hier terecht kunt, op het forum, met je verhaal en voor steun en voor alles wat je moeilijk vind en wat je weten wil en kwijt maar je zoekt een mens van vlees en bloed om je bij te staan. Een arm om je heen en zo en support. Dat snap ik zo goed.
Toch hoop ik dat het je helpt om hier te schrijven. Misschien kun je ons iets meer over je moeder vertellen bijvoorbeeld, als je daar behoefte aan hebt natuurlijk. Aan hoe het ging en hoe het voelde en wat er gebeurde. Het voordeel van een forum is dat je merkt dat je niet alleen bent, niet de enige bent met ervaringen zoals de jouwe en dat je letterlijk van je af kunt typen, wat hopelijk opluchtend voor je werkt.
Ik weet dat ook een therapeut weer een professioneel is waar je misschien niet zo 1,2,3 op zit te wachten maar praten met iemand met wie je het goed kunt vinden kan wel heel prettig zijn. Zou je het daar met je huisarts over willen en kunnen hebben? Rouwverwerking is een onderdeel van psychotherapie. Ik denk niet dat het een slecht idee is om daar eens naar te vragen bij de huisarts. Wat denk jij daarvan?
Meid, ik vind je ongelooflijk stoer en dapper. Goed ook dat je bent gaan schrijven. Je bent niet alleen hoor!
Liefs,
Leo
(f)
maandag 26 mei 2008 om 13:52
Antwoord op de vragen:
Band met mijn broertje:
Ik zie hem eigenlijk nooit.. alleen 15 min onder het eten..
Voor de rest zit hij continu achter zijn pc boven op zolder.. en hebben wij geen contact met elkaar..
Band met mijn vader:
Er zijn dingen gebeurd die niet kunnen (daarom zijn mijn ouders toen gescheiden).. En voor de rest.. het is geen man van gevoelens.. en loopt weg voor problemen..
Zodra ik ergens over begint loopt hij er voor weg.. hij kan er niet mee omgaan..want toen mijn moeder nog leefde.. was hij vaak langere tijd van huis (denk aan 9 maanden)..
Ik zit momenteel nog op school.. ga 4 dagen per week naar school van 9:30 tot 17:00 uur.. maar het is een verkort traject.. 4 jaar in 2 jaar.. dus heel erg intensief.. en ook veel thuis doen..
Band met mijn broertje:
Ik zie hem eigenlijk nooit.. alleen 15 min onder het eten..
Voor de rest zit hij continu achter zijn pc boven op zolder.. en hebben wij geen contact met elkaar..
Band met mijn vader:
Er zijn dingen gebeurd die niet kunnen (daarom zijn mijn ouders toen gescheiden).. En voor de rest.. het is geen man van gevoelens.. en loopt weg voor problemen..
Zodra ik ergens over begint loopt hij er voor weg.. hij kan er niet mee omgaan..want toen mijn moeder nog leefde.. was hij vaak langere tijd van huis (denk aan 9 maanden)..
Ik zit momenteel nog op school.. ga 4 dagen per week naar school van 9:30 tot 17:00 uur.. maar het is een verkort traject.. 4 jaar in 2 jaar.. dus heel erg intensief.. en ook veel thuis doen..
maandag 26 mei 2008 om 13:58
Ik vind het echt lief dat jullie allemaal zo begripvol en lief reageren.. er gaat een wereld voor me open!
Mijn broertje doet niks in huis.. en is een echt puber.. de hond uitlaten is nog te veel gevraagd..
Ik heb nog wel contact met ze.. maar meer elkaar zien op verjaardagen.. en thats it.. dan heb je het ook wel gehad..
Ze hebben nooit eens spontaan gebeld om te vragen hoe het gaat.. maar ook in reallife is dat nog nooit gebeurd..
Mijn broertje doet niks in huis.. en is een echt puber.. de hond uitlaten is nog te veel gevraagd..
Ik heb nog wel contact met ze.. maar meer elkaar zien op verjaardagen.. en thats it.. dan heb je het ook wel gehad..
Ze hebben nooit eens spontaan gebeld om te vragen hoe het gaat.. maar ook in reallife is dat nog nooit gebeurd..
maandag 26 mei 2008 om 13:59
quote:Suuserd schreef op 26 mei 2008 @ 13:54:
Ook heb ik een hele tijd bij een psychologe gelopen..
Maar zij is momenteel uit de running.. omdat ook zij kanker heeft gekregen
..
En dan stap je niet 1,2,3 weer naar iemand anders..
Omdat je weet hoe fijn die ander was..
Lieverd, wat vreselijk....Ook dát nog he?
Helpt het praten met ons of vind je dat we teveel vragen stellen en zoek je eigenlijk iets anders?
Zeg het maar hoor.....Er zitten hier zoveel lieve mensen met harten van goud, je zult zéker steun ontvangen. Zeg jij maar wat je prettig zou vinden.
Ook heb ik een hele tijd bij een psychologe gelopen..
Maar zij is momenteel uit de running.. omdat ook zij kanker heeft gekregen
..En dan stap je niet 1,2,3 weer naar iemand anders..
Omdat je weet hoe fijn die ander was..
Lieverd, wat vreselijk....Ook dát nog he?
Helpt het praten met ons of vind je dat we teveel vragen stellen en zoek je eigenlijk iets anders?
Zeg het maar hoor.....Er zitten hier zoveel lieve mensen met harten van goud, je zult zéker steun ontvangen. Zeg jij maar wat je prettig zou vinden.
