Gezondheid
alle pijlers
Het gaat niet meer..
maandag 26 mei 2008 om 13:17
Met het forum ben ik niet zo heel erg bekend..
Meer een meelezer dan iemand die post..
En ik weet niet ofdat ik het in het goede onderwerp plaats..
Maar nu ik er even helemaal doorheen zit.. dacht ik misschien bied dit een oplossing..
Ik zal proberen mijn situatie te omschrijven..
5 jaar geleden werd mijn moeder ernstig ziek.. het bleek kanker..
Nog geen 4 maanden daarna overleed zij.. in december 2003..
Mijn ouders waren toen net een jaartje gescheiden..
Ik woonde bij mijn moeder omdat, mijn vader in het buitenland werkt..
Het hele circus ging draaien.. wat nu met ons (mijn broertje en mij)
Wij waren toen immers.. 11 en bijna 16..
Niemand van mijn familie wilde ons "hebben"..
En mijn vader wilde graag in het buitenland blijven werken.. omdat zijn vrouw daar ook woont..
Ter info: hij werkt 6 weken in het buitenland.. en is dan weer 6 weken hier in Nederland
Na lang wikken en wegen.. mocht toch mijn broertje bij mn oom en tante.. maar ik mocht niet komen..
Als oplossing ging ik bij een kennisje wonen.. zij woont heel haar leven al alleen (57 jaar is ze op dit moment)
Dit liep na bijna 2 jaar fout.. en stond ik weer met mijn hachje op straat.. Zij kan nooit en te nimmer met iemand in 1 huis wonen..
Opzoek naar een nieuwe oplossing..
Ondertussen hadden ook mijn oom en tante gebeld naar mn vader dat ze mn broertje ook zat waren..
Er werd een aupair naar Nederland gehaald (een kennis van mn vaders vrouw)..
Maar ook dit ging een half jaartje goed.. en weer zaten wij zonder oplossing..
Dit keer kwam de oplossing dit maar voor mn broertje moest gaan zorgen..
En zo is het nu dus op dit moment.. ik hier in een huis.. en moet alles zien te rooien.. mijn opleiding.. het huishouden..
Nu zou je denken..? wat is hier zwaar aan? maar ik heb totaal nog niks verwerkt..
Het verlies van mijn moeder.. maar ook dat niemand er voor mij is..
En nooit is iemand vraagt.. hoe het nou werkelijk met me gaat.. en ofdat het allemaal wel lukt..
Vandaar de titel het gaat niet meer..
Sorry voor het lange verhaal..
Meer een meelezer dan iemand die post..
En ik weet niet ofdat ik het in het goede onderwerp plaats..
Maar nu ik er even helemaal doorheen zit.. dacht ik misschien bied dit een oplossing..
Ik zal proberen mijn situatie te omschrijven..
5 jaar geleden werd mijn moeder ernstig ziek.. het bleek kanker..
Nog geen 4 maanden daarna overleed zij.. in december 2003..
Mijn ouders waren toen net een jaartje gescheiden..
Ik woonde bij mijn moeder omdat, mijn vader in het buitenland werkt..
Het hele circus ging draaien.. wat nu met ons (mijn broertje en mij)
Wij waren toen immers.. 11 en bijna 16..
Niemand van mijn familie wilde ons "hebben"..
En mijn vader wilde graag in het buitenland blijven werken.. omdat zijn vrouw daar ook woont..
Ter info: hij werkt 6 weken in het buitenland.. en is dan weer 6 weken hier in Nederland
Na lang wikken en wegen.. mocht toch mijn broertje bij mn oom en tante.. maar ik mocht niet komen..
Als oplossing ging ik bij een kennisje wonen.. zij woont heel haar leven al alleen (57 jaar is ze op dit moment)
Dit liep na bijna 2 jaar fout.. en stond ik weer met mijn hachje op straat.. Zij kan nooit en te nimmer met iemand in 1 huis wonen..
Opzoek naar een nieuwe oplossing..
Ondertussen hadden ook mijn oom en tante gebeld naar mn vader dat ze mn broertje ook zat waren..
Er werd een aupair naar Nederland gehaald (een kennis van mn vaders vrouw)..
Maar ook dit ging een half jaartje goed.. en weer zaten wij zonder oplossing..
Dit keer kwam de oplossing dit maar voor mn broertje moest gaan zorgen..
En zo is het nu dus op dit moment.. ik hier in een huis.. en moet alles zien te rooien.. mijn opleiding.. het huishouden..
Nu zou je denken..? wat is hier zwaar aan? maar ik heb totaal nog niks verwerkt..
Het verlies van mijn moeder.. maar ook dat niemand er voor mij is..
En nooit is iemand vraagt.. hoe het nou werkelijk met me gaat.. en ofdat het allemaal wel lukt..
Vandaar de titel het gaat niet meer..
Sorry voor het lange verhaal..
maandag 26 mei 2008 om 14:02
Hoe waren de familiebanden voor de scheiding en voordat je moeder overleed?
En misschien is je broer wel extra aan het puberen omdat hij een en ander ook niet heeft verwerkt. Probeer eens met hem te praten. En dan niet vanuit: wat voel jij, broer? (want dan klapt ie misschien dicht), maar meer tijdens het eten: goh, ik moest vandaag aan mama denken, ik mis haar wel, enz enz. gewoon je eigen gevoelens delen, wie weet heeft je broer ook erg behoefte om te praten, maar doet hij het niet omdat hij jou zo sterk ziet zijn!
En misschien is je broer wel extra aan het puberen omdat hij een en ander ook niet heeft verwerkt. Probeer eens met hem te praten. En dan niet vanuit: wat voel jij, broer? (want dan klapt ie misschien dicht), maar meer tijdens het eten: goh, ik moest vandaag aan mama denken, ik mis haar wel, enz enz. gewoon je eigen gevoelens delen, wie weet heeft je broer ook erg behoefte om te praten, maar doet hij het niet omdat hij jou zo sterk ziet zijn!
maandag 26 mei 2008 om 14:02
quote:Suuserd schreef op 26 mei 2008 @ 13:58:
Ik vind het echt lief dat jullie allemaal zo begripvol en lief reageren.. er gaat een wereld voor me open!
Fijn om te lezen Suuserd.
Ik ben zo benieuwd wat je graag zou willen, qua hulp. Dat zit 'm niet in het materiële en zo, dat begrijp ik.
Als je bijvoorbeeld zou willen vertellen over je mama, dan zijn er duizend ogen die het lezen. Geloof me maar.
Ik vind het echt lief dat jullie allemaal zo begripvol en lief reageren.. er gaat een wereld voor me open!
Fijn om te lezen Suuserd.
Ik ben zo benieuwd wat je graag zou willen, qua hulp. Dat zit 'm niet in het materiële en zo, dat begrijp ik.
Als je bijvoorbeeld zou willen vertellen over je mama, dan zijn er duizend ogen die het lezen. Geloof me maar.
maandag 26 mei 2008 om 14:04
quote:Sarah Scott schreef op 26 mei 2008 @ 13:47:
Lapin...natuurlijk kan ze wel zes weken alleen wonen, maar feitelijk woont ze de helft van de tijd alleen (want 6 weken wel, 6 weken niet, continu!) én bovendien moet ze dan ook zorgen voor haar broer en het huis. Ik vind dat je je oudste niet moet opzadelen met de zorg voor je jongste, ongeacht hun leeftijd Ja Sarah, dat bedoel ik ook.
Lapin...natuurlijk kan ze wel zes weken alleen wonen, maar feitelijk woont ze de helft van de tijd alleen (want 6 weken wel, 6 weken niet, continu!) én bovendien moet ze dan ook zorgen voor haar broer en het huis. Ik vind dat je je oudste niet moet opzadelen met de zorg voor je jongste, ongeacht hun leeftijd Ja Sarah, dat bedoel ik ook.
maandag 26 mei 2008 om 14:07
lieve Suuserd,
ik weet ook niet meer te zeggen dan iedereen hier al gedaan heeft maar ik wil je wel even een hele dikke knuffel geven en je prijzen voor hoe je het tot nu toe allemaal gedaan hebt.. Echt meid, diep diep respect...
Een periode die voor jezelf al zo ontzettend moeilijk is geweest, en waarin je eigenlijk al je verdriet opzij hebt moeten zetten zodat je voor je broertje kon zorgen...
Ik zou bijna zeggen laat alles zoals het is en kom maar even bij mij logeren, even vertroeteld worden en even in de watten gelegd worden....
en zoals eleonora al zegt, als je je verhaal kwijt wilt, ga je gang meis, er zijn hier heel veel mensen die graag even naar je "luisteren"!
veel liefs, Biol
ik weet ook niet meer te zeggen dan iedereen hier al gedaan heeft maar ik wil je wel even een hele dikke knuffel geven en je prijzen voor hoe je het tot nu toe allemaal gedaan hebt.. Echt meid, diep diep respect...
Een periode die voor jezelf al zo ontzettend moeilijk is geweest, en waarin je eigenlijk al je verdriet opzij hebt moeten zetten zodat je voor je broertje kon zorgen...
Ik zou bijna zeggen laat alles zoals het is en kom maar even bij mij logeren, even vertroeteld worden en even in de watten gelegd worden....
en zoals eleonora al zegt, als je je verhaal kwijt wilt, ga je gang meis, er zijn hier heel veel mensen die graag even naar je "luisteren"!
veel liefs, Biol
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
maandag 26 mei 2008 om 14:08
Ik weet niet precies wat ik wil..
Hier thuis wonen vind ik geen probleem..
Het is zwaar.. maar kan weer op adem komen als mn vader er is.. dan geef ik het weer even voor 6 weken uit handen..
Met mijn broer heb ik vaak geprobeerd te praten.. ook als we bijv bij mijn moeders graf stonden.. daar is hij maar enkele keren geweest..
Maar hij zegt er nooit iets over.. en geeft ook duidelijk aan daar geen behoefte aan te hebben..
Toen mijn ouders gingen scheiden.. veranderde er eigelijk weinig aan de familie banden..
Mijn moeder ging ook nog heel goed met mijn vaders kant om laat maar zeggen.. Het ging toen eigelijk allemaal goed.. we liepen niet de deur bij elkaar plat.. maar ze belde wel regelmatig.. of kwamen gewoon even langs..
Hier thuis wonen vind ik geen probleem..
Het is zwaar.. maar kan weer op adem komen als mn vader er is.. dan geef ik het weer even voor 6 weken uit handen..
Met mijn broer heb ik vaak geprobeerd te praten.. ook als we bijv bij mijn moeders graf stonden.. daar is hij maar enkele keren geweest..
Maar hij zegt er nooit iets over.. en geeft ook duidelijk aan daar geen behoefte aan te hebben..
Toen mijn ouders gingen scheiden.. veranderde er eigelijk weinig aan de familie banden..
Mijn moeder ging ook nog heel goed met mijn vaders kant om laat maar zeggen.. Het ging toen eigelijk allemaal goed.. we liepen niet de deur bij elkaar plat.. maar ze belde wel regelmatig.. of kwamen gewoon even langs..
maandag 26 mei 2008 om 14:13
maandag 26 mei 2008 om 14:17
quote:Suuserd schreef op 26 mei 2008 @ 14:08:
Ik weet niet precies wat ik wil..
Hier thuis wonen vind ik geen probleem..
Het is zwaar.. maar kan weer op adem komen als mn vader er is.. dan geef ik het weer even voor 6 weken uit handen..
Met mijn broer heb ik vaak geprobeerd te praten.. ook als we bijv bij mijn moeders graf stonden.. daar is hij maar enkele keren geweest..
Maar hij zegt er nooit iets over.. en geeft ook duidelijk aan daar geen behoefte aan te hebben..
Toen mijn ouders gingen scheiden.. veranderde er eigelijk weinig aan de familie banden..
Mijn moeder ging ook nog heel goed met mijn vaders kant om laat maar zeggen.. Het ging toen eigelijk allemaal goed.. we liepen niet de deur bij elkaar plat.. maar ze belde wel regelmatig.. of kwamen gewoon even langs..
Je broer verwerkt zijn verdriet anders dan jij. Dat begrijp je natuurlijk. Het lijkt misschien alsof het hem niks doet maar sommige mensen hebben dat, die sluiten hun verdriet op, ver weg en het komt er wel een keer uit maar wanneer, dat is onbekend en onvoorspelbaar. Krijgt je broer ook psychische hulp?
Je broer is een echte puber zo te lezen. Alleen geïnteresseerd in zichzelf en zijn eigen wereldje. Een ontzettend lastige periode, zeker als je er voor hem moet zijn als oudere en wijzere zus. Ik moet zeggen dat ik het ongelooflijk vind dat jij de zorg voor je broer in de schoenen geschoven kreeg. Hoe volwassen mensen denken is mij - als bijna 40-er - nog steeds vaak volkomen een raadsel.
Maar wat een knoeperd ben jij zeg. Poeh, pet af en hoed ook. Het gaat niet meer schrijf je nu, nee, dat is niet zo gek. Een ander had al lang de handdoek in de ring gegooid en was het verkeerde pad op gehuppeld o.i.d. Het geeft wel aan wat een sterk mens jij bent meid, dat jij het al zo lang volhoudt.
Ik ga niet over je vader schrijven, nu. Ik voel alleen maar woede naar hem toe en daar heb jij niks aan, aan mijn woede en daarbij ken ik je vader niet, dus dat zou ongepast zijn. Ik hoop dat hij inziet wat een dappere vrouw hij als dochter heeft.
En nu jij. Want het gaat hier om jou. Wat maakt je gelukkig? Of misschien beter gezegd; wat maakt je minder ongelukkig?
Ik weet niet precies wat ik wil..
Hier thuis wonen vind ik geen probleem..
Het is zwaar.. maar kan weer op adem komen als mn vader er is.. dan geef ik het weer even voor 6 weken uit handen..
Met mijn broer heb ik vaak geprobeerd te praten.. ook als we bijv bij mijn moeders graf stonden.. daar is hij maar enkele keren geweest..
Maar hij zegt er nooit iets over.. en geeft ook duidelijk aan daar geen behoefte aan te hebben..
Toen mijn ouders gingen scheiden.. veranderde er eigelijk weinig aan de familie banden..
Mijn moeder ging ook nog heel goed met mijn vaders kant om laat maar zeggen.. Het ging toen eigelijk allemaal goed.. we liepen niet de deur bij elkaar plat.. maar ze belde wel regelmatig.. of kwamen gewoon even langs..
Je broer verwerkt zijn verdriet anders dan jij. Dat begrijp je natuurlijk. Het lijkt misschien alsof het hem niks doet maar sommige mensen hebben dat, die sluiten hun verdriet op, ver weg en het komt er wel een keer uit maar wanneer, dat is onbekend en onvoorspelbaar. Krijgt je broer ook psychische hulp?
Je broer is een echte puber zo te lezen. Alleen geïnteresseerd in zichzelf en zijn eigen wereldje. Een ontzettend lastige periode, zeker als je er voor hem moet zijn als oudere en wijzere zus. Ik moet zeggen dat ik het ongelooflijk vind dat jij de zorg voor je broer in de schoenen geschoven kreeg. Hoe volwassen mensen denken is mij - als bijna 40-er - nog steeds vaak volkomen een raadsel.
Maar wat een knoeperd ben jij zeg. Poeh, pet af en hoed ook. Het gaat niet meer schrijf je nu, nee, dat is niet zo gek. Een ander had al lang de handdoek in de ring gegooid en was het verkeerde pad op gehuppeld o.i.d. Het geeft wel aan wat een sterk mens jij bent meid, dat jij het al zo lang volhoudt.
Ik ga niet over je vader schrijven, nu. Ik voel alleen maar woede naar hem toe en daar heb jij niks aan, aan mijn woede en daarbij ken ik je vader niet, dus dat zou ongepast zijn. Ik hoop dat hij inziet wat een dappere vrouw hij als dochter heeft.
En nu jij. Want het gaat hier om jou. Wat maakt je gelukkig? Of misschien beter gezegd; wat maakt je minder ongelukkig?
maandag 26 mei 2008 om 14:30
Er komt wel sinds kort 1x in de week een ochtendje iemand schoonmaken..
1,5 uur.. dat scheelt mij weer stofzuigen..
We hebben ook nog een hond.. dus die veroorzaakt wat meer rommel
..
Maar zij doet niet de was en de strijk..
Mn broer krijgt geen psych. hulp want die wil dat absoluut zelf niet.. en vind het de grootste onzin..
Maar ik maak me zorgen om hem.. bang dat hij te veel opkropt en als ie ouder is.. er last van gaat krijgen (ben zelf het grote voorbeeld)
Wat mij gelukkig maakt.. dat zijn op dit moment al hele kleine dingetjes.. als ik bijv op zaterdag met mn vrienden aan het bbqen ben.. of even met hond in het bos aan het lopen ben..
1,5 uur.. dat scheelt mij weer stofzuigen..
We hebben ook nog een hond.. dus die veroorzaakt wat meer rommel
..Maar zij doet niet de was en de strijk..
Mn broer krijgt geen psych. hulp want die wil dat absoluut zelf niet.. en vind het de grootste onzin..
Maar ik maak me zorgen om hem.. bang dat hij te veel opkropt en als ie ouder is.. er last van gaat krijgen (ben zelf het grote voorbeeld)
Wat mij gelukkig maakt.. dat zijn op dit moment al hele kleine dingetjes.. als ik bijv op zaterdag met mn vrienden aan het bbqen ben.. of even met hond in het bos aan het lopen ben..
maandag 26 mei 2008 om 14:34
Jeetje Suuzerd,
Wat vind ik jou een dappere en sterke vrouw. Maar wat moet jij je ongewenst voelen. Ik hoop dat alle reacties hier op dit forum laten zien dat je echt een topper bent.
Als ik alles zo lees word ik zo verschrikkelijk kwaad op je familie. Wat voor recht hebben zij om jullie het gevoel te geven dat je nergens welkom bent.
Weten zij trouwens hoe moeilijk je het hebt? Ik kan me voorstellen dat jij je naar buiten toe als een sterke vrouw presenteert. Misschien weten ze niet hoe veel pijn je van binnen hebt.
Ik begrijp wel dat je vriendinnen zo reageren, ik neem aan dat ze dezelfde leeftijd hebben als jij. Dan is het moeilijk om jouw situatie voor te stellen. Hoe lief ze het misschien ook bedoelen
Misschien kan je ergens een oproepje plaatsen om met meiden van jouw leeftijd die hetzelfde mee hebben gemaakt te praten?
Wou je eigenlijk alleen maar een hele dikke knuffel geven.
Wat vind ik jou een dappere en sterke vrouw. Maar wat moet jij je ongewenst voelen. Ik hoop dat alle reacties hier op dit forum laten zien dat je echt een topper bent.
Als ik alles zo lees word ik zo verschrikkelijk kwaad op je familie. Wat voor recht hebben zij om jullie het gevoel te geven dat je nergens welkom bent.
Weten zij trouwens hoe moeilijk je het hebt? Ik kan me voorstellen dat jij je naar buiten toe als een sterke vrouw presenteert. Misschien weten ze niet hoe veel pijn je van binnen hebt.
Ik begrijp wel dat je vriendinnen zo reageren, ik neem aan dat ze dezelfde leeftijd hebben als jij. Dan is het moeilijk om jouw situatie voor te stellen. Hoe lief ze het misschien ook bedoelen
Misschien kan je ergens een oproepje plaatsen om met meiden van jouw leeftijd die hetzelfde mee hebben gemaakt te praten?
Wou je eigenlijk alleen maar een hele dikke knuffel geven.
maandag 26 mei 2008 om 14:35
Het is fijn om te horen dat je leuke dingen doet met vrienden! Blijf dat ook vooral doen. Heb je misschien een lieve vriendin, wiens moeder je een beetje mag 'lenen'? Dus waar je lekker een kopje thee mee kan drinken, kan praten en die je misschien nog met wel meer dingen wil helpen?
Weten je vrienden in welke situatie jij verkeert?
Weten je vrienden in welke situatie jij verkeert?
maandag 26 mei 2008 om 14:37
Mooi dat je al met zo weinig tevreden bent Suus. Genieten van kleine dingen lijken veel mensen niet te kunnen, jij kan het wel. Jammer dat je het op zo'n harde manier moet leren. Of kon je altijd al blij zijn met weinig?
Je broer....Ja dat is lastig. Ik denk dat hij weet dat hij met je kan praten als hij dat wil en dat hij professionele hulp onzin vindt hoort ook een beetje bij zijn leeftijd. Wie weet knapt hij erg op als hij een partner vindt. Dat zie je veel bij jongens die nare dingen hebben meegemaakt. Die kunnen niet bij hun gevoel komen tot ze verliefd worden en iemand treffen bij wil ze wel hun hart uit durven storten. Dan hebben al die verliefdheidsgevoelens ook als functie om de impasse doorbreken die zo'n jongen er van weerhield om zijn verhaal te vertellen en emotioneel te zijn.
Dat hoop ik tenminste voor hem.
Heb jij een vriend? Verliefd of iemand die je erg leuk vindt? Of heb je moeite met de liefde?
Je broer....Ja dat is lastig. Ik denk dat hij weet dat hij met je kan praten als hij dat wil en dat hij professionele hulp onzin vindt hoort ook een beetje bij zijn leeftijd. Wie weet knapt hij erg op als hij een partner vindt. Dat zie je veel bij jongens die nare dingen hebben meegemaakt. Die kunnen niet bij hun gevoel komen tot ze verliefd worden en iemand treffen bij wil ze wel hun hart uit durven storten. Dan hebben al die verliefdheidsgevoelens ook als functie om de impasse doorbreken die zo'n jongen er van weerhield om zijn verhaal te vertellen en emotioneel te zijn.
Dat hoop ik tenminste voor hem.
Heb jij een vriend? Verliefd of iemand die je erg leuk vindt? Of heb je moeite met de liefde?
maandag 26 mei 2008 om 14:37
Lieve Suuserd,
Jeetje meid, da's niet niks. ^weken op en af voor je puberbroer moeten zorgen... Ik wil je aslleen maar even een knuffel komen geven . Als je in de buurt woont zou ik best zo af en toe willen koken, zodat je het eten alleen nog in de magnetron hoeft te zetten. Ik weet nog dat ik voor het eerst op mijzelf ging wonen en ik vond het toen al zwaar: én school én werken én een sociaal leven onderhouden én het huishouden. En nu had ik een studentenkamertje van 20 m2 en geen puberbroer om voor te zorgen.
Wat jammer dat de familie van je ouders hun handen zo van je af hebben getrokken. Dat doet me echt pijn. En wat fantastisch dat jij nu voor je broer zorgt, 6 van de 12 weken. Ik snap dat hij het niet waardeert en niet ziet wat jij doet: daar is hij puber voor. Heb je wel een beetje overwicht? Luistert hij wel een beetje naar je? Zodat jullie de taken een beetje kunnen verdelen, ook al klaagt hij steen en been daarover?
Of is het inderdaad mogelijk dat je vader iemand inhuurt, die twee keer per week komt wassen, strijken en koken? Zodat jij wat lucht krijgt?
Sterkte meis!
En Leo, je bent een lieverd. En een wijserd. En oja: een lieverd.
Jeetje meid, da's niet niks. ^weken op en af voor je puberbroer moeten zorgen... Ik wil je aslleen maar even een knuffel komen geven . Als je in de buurt woont zou ik best zo af en toe willen koken, zodat je het eten alleen nog in de magnetron hoeft te zetten. Ik weet nog dat ik voor het eerst op mijzelf ging wonen en ik vond het toen al zwaar: én school én werken én een sociaal leven onderhouden én het huishouden. En nu had ik een studentenkamertje van 20 m2 en geen puberbroer om voor te zorgen.
Wat jammer dat de familie van je ouders hun handen zo van je af hebben getrokken. Dat doet me echt pijn. En wat fantastisch dat jij nu voor je broer zorgt, 6 van de 12 weken. Ik snap dat hij het niet waardeert en niet ziet wat jij doet: daar is hij puber voor. Heb je wel een beetje overwicht? Luistert hij wel een beetje naar je? Zodat jullie de taken een beetje kunnen verdelen, ook al klaagt hij steen en been daarover?
Of is het inderdaad mogelijk dat je vader iemand inhuurt, die twee keer per week komt wassen, strijken en koken? Zodat jij wat lucht krijgt?
Sterkte meis!
En Leo, je bent een lieverd. En een wijserd. En oja: een lieverd.
maandag 26 mei 2008 om 14:40
Ik ken de meeste al sinds de basisschool.. en met een hele groep naar dezelfde middelbare school.. in dezelfde klas.. en nu zie ik ze nog ontzettend vaak (paar keer per week)..
Ze weten allemaal van mijn leventje.. omdat ik ook toen mn moeder ziek was.. heel erg open kaart speelde..
Rond die tijd kreeg ik verschrikkelijk veel aandacht van het personeel van mn toenmalige middelbare school.. en van mn klasgenoten..
Maar na een paar weken.. gaat iedereen weer door met zn leventje.. en denken dat je er na een paar maanden wel weer overheen bent..
(ik heb in een paar dagen tijd het topic over Mimsey en haar Hero gelezen.. ontzettend herkenbaar)
Ze weten allemaal van mijn leventje.. omdat ik ook toen mn moeder ziek was.. heel erg open kaart speelde..
Rond die tijd kreeg ik verschrikkelijk veel aandacht van het personeel van mn toenmalige middelbare school.. en van mn klasgenoten..
Maar na een paar weken.. gaat iedereen weer door met zn leventje.. en denken dat je er na een paar maanden wel weer overheen bent..
(ik heb in een paar dagen tijd het topic over Mimsey en haar Hero gelezen.. ontzettend herkenbaar)
maandag 26 mei 2008 om 14:44
Het koken maakt mij niet zoveel uit.. dat vind ik niet zo zwaar..dat kost me hooguit een half uurtje.. en vind ik niet erg..
Ik vind inderdaad op het moment iemand erg leuk.. het is mijn ex.. hij vind mij ook erg leuk.. maar het moment is er even niet naar.. maar dat komt wel weer.. daar maak ik me geen zorgen om..
En mijn broertje heeft al een jaar een vriendin..
Ik vind inderdaad op het moment iemand erg leuk.. het is mijn ex.. hij vind mij ook erg leuk.. maar het moment is er even niet naar.. maar dat komt wel weer.. daar maak ik me geen zorgen om..
En mijn broertje heeft al een jaar een vriendin..
maandag 26 mei 2008 om 14:55
Dan helpt het 'vriendineffect' niet bij je broer blijkbaar. Het kan ook zo zijn dat hij zich tegenover jou niet meer zo broederlijk voelt nu jij min of meer de leiding in het gezin hebt overgenomen. Ik kan me zo voorstellen dat hij je nu meer als opvoeder ziet dan als zijn zus.
Ik hoop maar voor jou (en hem) dat dat allemaal bij gaat trekken in de toekomst.
Owwww mensen zijn zo makkelijk als het gaat om rouwen. Inderdaad, na een paar maanden krijg je al vragen of je 'er al overheen bent' terwijl je hele hart nog met een steunkous bij elkaar gehouden moet worden en je alleen maar niet de hele dag huilt omdat je zelf ook wel inziet dat je daar de overledene niet mee terugkrijgt. Daarbij kreeg jij meteen zoveel op je bord, je had letterlijk geen tijd om in de rouw te gaan.
En dan komt 'ie toch. Die klap en dat verdriet. Dat is juist zo erg aan rouw. Mijn vriendin kreeg na de zelfmoord van haar man ook al na een paar maanden de vraag of het alweer ging. Goed bedoeld natuurlijk maar het arme mens ging door een hel die niet te bevatten is voor iemand die er niet in zit. Daar gaat het ook mis natuurlijk. Mensen vinden het heel erg voor je maar kunnen niet verder meeleven dan ze zelf werkelijk aankunnen en aan kunnen voelen en als ze zien dat jij doorgaat, dan doen zij het ook.
Maak je je verdriet weleens bespreekbaar bij ze? Je vrienden dus?
Ik hoop maar voor jou (en hem) dat dat allemaal bij gaat trekken in de toekomst.
Owwww mensen zijn zo makkelijk als het gaat om rouwen. Inderdaad, na een paar maanden krijg je al vragen of je 'er al overheen bent' terwijl je hele hart nog met een steunkous bij elkaar gehouden moet worden en je alleen maar niet de hele dag huilt omdat je zelf ook wel inziet dat je daar de overledene niet mee terugkrijgt. Daarbij kreeg jij meteen zoveel op je bord, je had letterlijk geen tijd om in de rouw te gaan.
En dan komt 'ie toch. Die klap en dat verdriet. Dat is juist zo erg aan rouw. Mijn vriendin kreeg na de zelfmoord van haar man ook al na een paar maanden de vraag of het alweer ging. Goed bedoeld natuurlijk maar het arme mens ging door een hel die niet te bevatten is voor iemand die er niet in zit. Daar gaat het ook mis natuurlijk. Mensen vinden het heel erg voor je maar kunnen niet verder meeleven dan ze zelf werkelijk aankunnen en aan kunnen voelen en als ze zien dat jij doorgaat, dan doen zij het ook.
Maak je je verdriet weleens bespreekbaar bij ze? Je vrienden dus?
maandag 26 mei 2008 om 15:02
..
