Gezondheid
alle pijlers
Het gaat niet meer..
maandag 26 mei 2008 om 13:17
Met het forum ben ik niet zo heel erg bekend..
Meer een meelezer dan iemand die post..
En ik weet niet ofdat ik het in het goede onderwerp plaats..
Maar nu ik er even helemaal doorheen zit.. dacht ik misschien bied dit een oplossing..
Ik zal proberen mijn situatie te omschrijven..
5 jaar geleden werd mijn moeder ernstig ziek.. het bleek kanker..
Nog geen 4 maanden daarna overleed zij.. in december 2003..
Mijn ouders waren toen net een jaartje gescheiden..
Ik woonde bij mijn moeder omdat, mijn vader in het buitenland werkt..
Het hele circus ging draaien.. wat nu met ons (mijn broertje en mij)
Wij waren toen immers.. 11 en bijna 16..
Niemand van mijn familie wilde ons "hebben"..
En mijn vader wilde graag in het buitenland blijven werken.. omdat zijn vrouw daar ook woont..
Ter info: hij werkt 6 weken in het buitenland.. en is dan weer 6 weken hier in Nederland
Na lang wikken en wegen.. mocht toch mijn broertje bij mn oom en tante.. maar ik mocht niet komen..
Als oplossing ging ik bij een kennisje wonen.. zij woont heel haar leven al alleen (57 jaar is ze op dit moment)
Dit liep na bijna 2 jaar fout.. en stond ik weer met mijn hachje op straat.. Zij kan nooit en te nimmer met iemand in 1 huis wonen..
Opzoek naar een nieuwe oplossing..
Ondertussen hadden ook mijn oom en tante gebeld naar mn vader dat ze mn broertje ook zat waren..
Er werd een aupair naar Nederland gehaald (een kennis van mn vaders vrouw)..
Maar ook dit ging een half jaartje goed.. en weer zaten wij zonder oplossing..
Dit keer kwam de oplossing dit maar voor mn broertje moest gaan zorgen..
En zo is het nu dus op dit moment.. ik hier in een huis.. en moet alles zien te rooien.. mijn opleiding.. het huishouden..
Nu zou je denken..? wat is hier zwaar aan? maar ik heb totaal nog niks verwerkt..
Het verlies van mijn moeder.. maar ook dat niemand er voor mij is..
En nooit is iemand vraagt.. hoe het nou werkelijk met me gaat.. en ofdat het allemaal wel lukt..
Vandaar de titel het gaat niet meer..
Sorry voor het lange verhaal..
Meer een meelezer dan iemand die post..
En ik weet niet ofdat ik het in het goede onderwerp plaats..
Maar nu ik er even helemaal doorheen zit.. dacht ik misschien bied dit een oplossing..
Ik zal proberen mijn situatie te omschrijven..
5 jaar geleden werd mijn moeder ernstig ziek.. het bleek kanker..
Nog geen 4 maanden daarna overleed zij.. in december 2003..
Mijn ouders waren toen net een jaartje gescheiden..
Ik woonde bij mijn moeder omdat, mijn vader in het buitenland werkt..
Het hele circus ging draaien.. wat nu met ons (mijn broertje en mij)
Wij waren toen immers.. 11 en bijna 16..
Niemand van mijn familie wilde ons "hebben"..
En mijn vader wilde graag in het buitenland blijven werken.. omdat zijn vrouw daar ook woont..
Ter info: hij werkt 6 weken in het buitenland.. en is dan weer 6 weken hier in Nederland
Na lang wikken en wegen.. mocht toch mijn broertje bij mn oom en tante.. maar ik mocht niet komen..
Als oplossing ging ik bij een kennisje wonen.. zij woont heel haar leven al alleen (57 jaar is ze op dit moment)
Dit liep na bijna 2 jaar fout.. en stond ik weer met mijn hachje op straat.. Zij kan nooit en te nimmer met iemand in 1 huis wonen..
Opzoek naar een nieuwe oplossing..
Ondertussen hadden ook mijn oom en tante gebeld naar mn vader dat ze mn broertje ook zat waren..
Er werd een aupair naar Nederland gehaald (een kennis van mn vaders vrouw)..
Maar ook dit ging een half jaartje goed.. en weer zaten wij zonder oplossing..
Dit keer kwam de oplossing dit maar voor mn broertje moest gaan zorgen..
En zo is het nu dus op dit moment.. ik hier in een huis.. en moet alles zien te rooien.. mijn opleiding.. het huishouden..
Nu zou je denken..? wat is hier zwaar aan? maar ik heb totaal nog niks verwerkt..
Het verlies van mijn moeder.. maar ook dat niemand er voor mij is..
En nooit is iemand vraagt.. hoe het nou werkelijk met me gaat.. en ofdat het allemaal wel lukt..
Vandaar de titel het gaat niet meer..
Sorry voor het lange verhaal..
maandag 26 mei 2008 om 15:02
Zo te lezen heb je genoeg vrienden om je heen, en ook je broertje is niet alleen. Ik denk dat je bang bent om hulp te vragen, omdat de rest van de wereld vindt dat je er over heen moet zijn. Nou hoop ik dat je nu gemerkt hebt dat dat dus niet zo is! Je mag hulp vragen en met mensen over je gevoelens praten!!! En of je dat nu hier doet, of echt naar iemand toe gaat om te praten maakt dan niet zo veel uit.
Besef dat je heel sterk bent, en het heel goed doet en dat iedereen er wel eens doorheen zit, dat dat geen schande is, en dat je daar gewoon over mag 'zeuren'. En in jouw geval zal niemand zeggen dat je zeurt!!!!!!!!
Besef dat je heel sterk bent, en het heel goed doet en dat iedereen er wel eens doorheen zit, dat dat geen schande is, en dat je daar gewoon over mag 'zeuren'. En in jouw geval zal niemand zeggen dat je zeurt!!!!!!!!
maandag 26 mei 2008 om 15:03
Ergens vind ik het onbegrijpelijk dat niemand in jullie omgeving zich over jullie ontfermd heeft. Mijn leven is een stuk makkelijker dan de jouwe, maar zelfs als mijn ouders 4 weken op vakantie waren (ik was toen ook al 20), dan kwam de buurvrouw regelmatig even langs om te vragen of het allemaal goed ging. Als mij zoiets was overkomen, dan weet ik haast wel zeker dat vriendinnen van mijn moeder een moederrol in mijn leven zouden willen spelen. En eerlijk gezegd maakt het me eigenlijk nogal boos dat iedereen het allemaal maar zo vanzelfsprekend vindt.
maandag 26 mei 2008 om 15:09
maandag 26 mei 2008 om 15:25
jeetje wat een verhaal joh!
al het goede wat ik zou kunnen zeggen is al gezegt.
ik ben nu 22 en heb een broertje van 18, het lijkt me heel zwaar om voor hem te moeten zorgen als we beide 2 jr jonger zouden zijn, en dan nog met die achtergrond.
als ik iets voor je kan doen, zeg het maar niks is te gek laat het maar weten, en zo denken en hier nog wel meer over.
al het goede wat ik zou kunnen zeggen is al gezegt.
ik ben nu 22 en heb een broertje van 18, het lijkt me heel zwaar om voor hem te moeten zorgen als we beide 2 jr jonger zouden zijn, en dan nog met die achtergrond.
als ik iets voor je kan doen, zeg het maar niks is te gek laat het maar weten, en zo denken en hier nog wel meer over.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
maandag 26 mei 2008 om 15:26
ik vind het echt heel erg om te lezen wat jij allemaal hebt meegemaakt. Ik ben 22 en heb in tegenstelling tot jouw een perfecte jeugd gehad. Tenminste zo zouden anderen het omschrijven, tuurlijk waren er probleempjes etc. Maar dat is niets vergeleken met jou.
Ik denk dat je je nu gewoon iets meer op jezelf moet richten, Het huishouden, tuurlijk heel belangrijk maar niet het belangrijkste. Kan je de taken niet een beetje verdelen met de hulp die 1 ochtend per week komt helpen? laat haar bijvoorbeeld strijken, wassen etc. Zodat jij doordeweeks alleen nog maar even hoeft te stoffen en te stofzuigen. Kan je niet met je vader regelen dat ze 2 ochtenden komt? Ivm met studie etc? Lijkt mij toch dat je vader dat belangrijker vind dan het huishouden.
En als je in de buurt woont, wil ik je graag helpen in het huishouden zodat je eindelijk tijd krijgt voor jezelf, het verwerken en vooral het gelukkig worden!
Ik denk dat je je nu gewoon iets meer op jezelf moet richten, Het huishouden, tuurlijk heel belangrijk maar niet het belangrijkste. Kan je de taken niet een beetje verdelen met de hulp die 1 ochtend per week komt helpen? laat haar bijvoorbeeld strijken, wassen etc. Zodat jij doordeweeks alleen nog maar even hoeft te stoffen en te stofzuigen. Kan je niet met je vader regelen dat ze 2 ochtenden komt? Ivm met studie etc? Lijkt mij toch dat je vader dat belangrijker vind dan het huishouden.
En als je in de buurt woont, wil ik je graag helpen in het huishouden zodat je eindelijk tijd krijgt voor jezelf, het verwerken en vooral het gelukkig worden!
maandag 26 mei 2008 om 15:30
Het valt me vooral op, en dat is eigenlijk ook wat jij beschrijft Suuserd. Op het moment dat je echt mensen nodig hebt uit je omgeving staat er vaak niemand voor je klaar. Je voelt je eenzaam etc.
Het doet me dan goed om op het forum te lezen dat er toch echt wel mensen zijn met een gouden hartje en zelfs klaar willen staan voor de mensen op een forum. Ik vind dat echt super!!
Het doet me dan goed om op het forum te lezen dat er toch echt wel mensen zijn met een gouden hartje en zelfs klaar willen staan voor de mensen op een forum. Ik vind dat echt super!!
maandag 26 mei 2008 om 15:31
Ik heb (nog) geen gezin. Maar zo zie je maar weer dat het altijd belangrijk is om als moeder een goede band met een aantal familieleden of vrienden te hebben. Je weet nooit wanneer je gaat en je kunt niet aan iedere echtgenoot je kinderen overlaten. Je kunt wel denken dat je als moeder ontastbaar bent maar het lijkt mij goed om dingen vast te leggen, mocht het mis gaan.
Hiermee wil ik niet de moeder van TO aanspreken, ik bedoel het in het algemeen.
To, ik ben blij dat je nu toch een soort van vastigheid hebt, je hebt een vaste woonplek en je vader is er af en toe. wel vind ik het jammer dat er niet meer mensen zich om jou bekommerd hebben, vooral omdat je nog zo jong was. Het lijkt mij ook geen prettig gevoel geven dat je broer wel welkom was bij die oom en tante en jij niet.
In mijn familie en tussen vriendinnen van mijn moeder zijn gelukkig een aantal mensen (vooral peetvader- en moeder) die mij hadden opgevangen als mijn ouders wegvielen. De gedachte dat dit niet zo was geweest is zo afschuwelijk, laat staan dat je het echt moet meemaken. Ik kan je alleen maar complimenten geven over hoe moedig je tijdens je tienerjaren bent geweest. Ik hoop dat je nu je wat ouder bent steun krijgt van b.v. je vriend? Veel doorzettingsvermogen en geluk toegewenst in de komende jaren.
Hiermee wil ik niet de moeder van TO aanspreken, ik bedoel het in het algemeen.
To, ik ben blij dat je nu toch een soort van vastigheid hebt, je hebt een vaste woonplek en je vader is er af en toe. wel vind ik het jammer dat er niet meer mensen zich om jou bekommerd hebben, vooral omdat je nog zo jong was. Het lijkt mij ook geen prettig gevoel geven dat je broer wel welkom was bij die oom en tante en jij niet.
In mijn familie en tussen vriendinnen van mijn moeder zijn gelukkig een aantal mensen (vooral peetvader- en moeder) die mij hadden opgevangen als mijn ouders wegvielen. De gedachte dat dit niet zo was geweest is zo afschuwelijk, laat staan dat je het echt moet meemaken. Ik kan je alleen maar complimenten geven over hoe moedig je tijdens je tienerjaren bent geweest. Ik hoop dat je nu je wat ouder bent steun krijgt van b.v. je vriend? Veel doorzettingsvermogen en geluk toegewenst in de komende jaren.
maandag 26 mei 2008 om 16:50
De schoonmaakster.. kan alleen de maandagochtend..
En voor de rest is het een kwestie van de huiskamer om de dag stofzuigen..
Maar wat ik meer mis.. is gewoon iemand die zich inderdaad om mij bekommerd..
Gewoon af en toe eens vraagt van.. Red je het wel? kan ik je ergens bij helpen.. en al is het af en toe maar een knuffel..
Of wat dan ook..
En wat Bellaperez zegt.. mijn moeder ging juist heel erg goed om met de familie..en had ook een voogd vastgesteld in haar testament.. Maar die lieten het gewoon af weten..
Dan denk je alles voor elkaar te hebben.. en eigelijk heb je nog niks..
Voor de buitenwereld heb ik een maskertje op.. ben (bijna) altijd vrolijk en opgewekd.. en een muurtje om me heen gebouwd..
Toen ik op mijn moeders sterfdatum er ook helemaal door heen zat (de wel bekende decembermaand ook nog eens)..
Kwam ik huilend bij mijn vrienden aan.. wel iets getroost.. maar snapte mijn verdriet niet.. het is toch al 4 jaar geleden?
Zo ook met dagen zoals moederdag en haar verjaardag..
Ik stond met haar verjaardag op de bus te wachten.. en kwam een vriendin tegen.. en ik stond met een bos bloemen..
Dus ze zegt.. zo heb je iets te vieren.. dus ik zeg.. naja te vieren.. mn moeder is vandaag jarig..
En dan krijg je gelijk zo'n opmerking van.. die merkt er toch niks van als je bloemen neerzet..
En zo bouw je het muurtje steeds hoger en hoger..
En voor de rest is het een kwestie van de huiskamer om de dag stofzuigen..
Maar wat ik meer mis.. is gewoon iemand die zich inderdaad om mij bekommerd..
Gewoon af en toe eens vraagt van.. Red je het wel? kan ik je ergens bij helpen.. en al is het af en toe maar een knuffel..
Of wat dan ook..
En wat Bellaperez zegt.. mijn moeder ging juist heel erg goed om met de familie..en had ook een voogd vastgesteld in haar testament.. Maar die lieten het gewoon af weten..
Dan denk je alles voor elkaar te hebben.. en eigelijk heb je nog niks..
Voor de buitenwereld heb ik een maskertje op.. ben (bijna) altijd vrolijk en opgewekd.. en een muurtje om me heen gebouwd..
Toen ik op mijn moeders sterfdatum er ook helemaal door heen zat (de wel bekende decembermaand ook nog eens)..
Kwam ik huilend bij mijn vrienden aan.. wel iets getroost.. maar snapte mijn verdriet niet.. het is toch al 4 jaar geleden?
Zo ook met dagen zoals moederdag en haar verjaardag..
Ik stond met haar verjaardag op de bus te wachten.. en kwam een vriendin tegen.. en ik stond met een bos bloemen..
Dus ze zegt.. zo heb je iets te vieren.. dus ik zeg.. naja te vieren.. mn moeder is vandaag jarig..
En dan krijg je gelijk zo'n opmerking van.. die merkt er toch niks van als je bloemen neerzet..
En zo bouw je het muurtje steeds hoger en hoger..
maandag 26 mei 2008 om 19:04
maandag 26 mei 2008 om 19:31
Hoi Suuserd,
tjongejonge een echte zware jeugd die je hebt gehad zeg...
Je moeder weg, je vader half weg, de zorg voor je broertje en je familie wilde niet...en dat allemaal op je 16e.
Maar nu ben je 20 en zo kom je ook over vind ik.
Als een 20-jarige jong volwassen vrouw met verantwoordelijkheden.
Fijn dat je het hier leuk vind op dit forum
Er zullen vast wel meiden zijn die jou tips kunnen geven en een luisterend oor kunnen bieden, maar andersom kan men hier ook genoeg van jou leren uit je ervaringen te lezen!
Jeugzorg, psychotherapeuten en psychologen heb je eigenlijk helemaal niets aan.
Dat wijzen de statistieken ook uit.
Jij hebt met jouw ervaring meer kennis opgedaan dan een psychiater in zijn 12-jarige opleiding kan opdoen neem dat van mij aan...
Je kunt natuurlijk wel geluk hebben dat het klikt met een psycholoog zoals je schreef.
"Van je af praten" kost in dat geval dan wel tussen de 60 - 110 euro per uur voor de belasting en ziektekostenpremie betaler, het heeft niets met psychologie te maken, maar als het helpt...dan is het goed.
Nu ze afwezig is (en als ze te lang afwezig blijft) zou je misschien met een vrijwilliger (meestal ook ervaringsdeskundigen) of geestelijke (je hoeft het zeker niet over religie te hebben) rond de tafel kunnen gaan zitten? Idee?
Tot die tijd hoop ik dat je je hier thuis voelt.
Heel veel sterkte met alles,
Astrid
tjongejonge een echte zware jeugd die je hebt gehad zeg...
Je moeder weg, je vader half weg, de zorg voor je broertje en je familie wilde niet...en dat allemaal op je 16e.
Maar nu ben je 20 en zo kom je ook over vind ik.
Als een 20-jarige jong volwassen vrouw met verantwoordelijkheden.
Fijn dat je het hier leuk vind op dit forum
Er zullen vast wel meiden zijn die jou tips kunnen geven en een luisterend oor kunnen bieden, maar andersom kan men hier ook genoeg van jou leren uit je ervaringen te lezen!
Jeugzorg, psychotherapeuten en psychologen heb je eigenlijk helemaal niets aan.
Dat wijzen de statistieken ook uit.
Jij hebt met jouw ervaring meer kennis opgedaan dan een psychiater in zijn 12-jarige opleiding kan opdoen neem dat van mij aan...
Je kunt natuurlijk wel geluk hebben dat het klikt met een psycholoog zoals je schreef.
"Van je af praten" kost in dat geval dan wel tussen de 60 - 110 euro per uur voor de belasting en ziektekostenpremie betaler, het heeft niets met psychologie te maken, maar als het helpt...dan is het goed.
Nu ze afwezig is (en als ze te lang afwezig blijft) zou je misschien met een vrijwilliger (meestal ook ervaringsdeskundigen) of geestelijke (je hoeft het zeker niet over religie te hebben) rond de tafel kunnen gaan zitten? Idee?
Tot die tijd hoop ik dat je je hier thuis voelt.
Heel veel sterkte met alles,
Astrid
maandag 26 mei 2008 om 21:17
Je mag wel even op mij leunen hoor...
Ik heb geen vlekkeloze jeugd gehad, maar er waren áltijd mensen (niet mijn ouders) die er onvoorwaardelijk voor me waren en me even lieten ademhalen op momenten dat ik bang was te stikken. En dat wil en zal ik nooit vergeten.
Meid, je hebt vier jaar lang iets gedaan dat veel volwassenen je niet eens na kunnen doen. Dan is het niet gek dat je nu moe bent van alles. Dat mág ook.
Leo heeft gelijk als ze zegt dat hier vooral veel lieve mensen zijn (en zij lijkt mij wel één van de liefste - en dat voor iemand die ik niet eens persoonlijk ken) die je willen helpen waar ze kunnen.
Wat heb je nodig en kunnen wij / kan ik je helpen? Je hoeft echt niet alles alleen te doen hoor
Ik heb geen vlekkeloze jeugd gehad, maar er waren áltijd mensen (niet mijn ouders) die er onvoorwaardelijk voor me waren en me even lieten ademhalen op momenten dat ik bang was te stikken. En dat wil en zal ik nooit vergeten.
Meid, je hebt vier jaar lang iets gedaan dat veel volwassenen je niet eens na kunnen doen. Dan is het niet gek dat je nu moe bent van alles. Dat mág ook.
Leo heeft gelijk als ze zegt dat hier vooral veel lieve mensen zijn (en zij lijkt mij wel één van de liefste - en dat voor iemand die ik niet eens persoonlijk ken) die je willen helpen waar ze kunnen.
Wat heb je nodig en kunnen wij / kan ik je helpen? Je hoeft echt niet alles alleen te doen hoor
maandag 26 mei 2008 om 22:27
Jullie zijn echt ontzettend lief allemaal.. stuk voor stuk ..
Weet je wat het is..
Ik durf niet eens meer in gezelschap over mijn eigen moeder te praten..
Een paar keer gedaan.. en ik kreeg of geen antw.. of ze zeiden vna.. dat willen we niet meer horen..
Ik mis gewoon iemand waar ik gewoon mee kan praten over mn moeder.. een vriendin van haar of iets.. maar allemaal praten ze er niet over..
Ik weet echt even niet hoe ik het hier neer moet zetten die 4 jaar.. zo ontzettend veel gebeurd.. of eigelijk die 5 jaar.. met haar ziekte bed meegerekend..
Weet je wat het is..
Ik durf niet eens meer in gezelschap over mijn eigen moeder te praten..
Een paar keer gedaan.. en ik kreeg of geen antw.. of ze zeiden vna.. dat willen we niet meer horen..
Ik mis gewoon iemand waar ik gewoon mee kan praten over mn moeder.. een vriendin van haar of iets.. maar allemaal praten ze er niet over..
Ik weet echt even niet hoe ik het hier neer moet zetten die 4 jaar.. zo ontzettend veel gebeurd.. of eigelijk die 5 jaar.. met haar ziekte bed meegerekend..
dinsdag 27 mei 2008 om 00:45
Hey Suuserd, ik snap heel goed dat het voor jou juist belangrijk is dat je het gevoel hebt dat er mensen echt voor je klaar staan en je ook echt willen en kunnen begrijpen.
Zoals al eerder is gezegd, zou je ongeveer kunnen zeggen waar je vandaan komt? Weet ook zeker dat er vast mensen zijn hier die iets voor je kunnen en willen betekenen. Ligt natuurlijk helemaal aan jezelf of je dit wilt, maar mijn gevoel zegt.. als je hier uit de buurt komt kom ik je morgen nog een dikke knuffel brengen en zo denken en volgens mij meer... Vind het gewoon zoo erg dat je al zoveel hebt mee moeten maken.
Zoals al eerder is gezegd, zou je ongeveer kunnen zeggen waar je vandaan komt? Weet ook zeker dat er vast mensen zijn hier die iets voor je kunnen en willen betekenen. Ligt natuurlijk helemaal aan jezelf of je dit wilt, maar mijn gevoel zegt.. als je hier uit de buurt komt kom ik je morgen nog een dikke knuffel brengen en zo denken en volgens mij meer... Vind het gewoon zoo erg dat je al zoveel hebt mee moeten maken.
dinsdag 27 mei 2008 om 02:18
Hoi Suuserd.
Ik herken heel veel wat je beschrijft jammer genoeg, veel raakpunten en ik kan dat vreselijk eenzame gevoel zo weer oproepen, brrrr.
Maar ivm privacyredenen weid ik daar liever niet over uit hier op het forum, het is een te absurd en dus herkenbaar verhaal.
Mijn jeugdjaren of beter gezegd de afwezigheid van mijn jeugd heeft me gevormd voor het leven.
Gelukkig zijn er later op mijn pad mensen gekomen die mij veel liefde en warmte hebben gegeven waar ik eerst totaal niet mee om kon gaan.
Ik was het niet gewend, kon het me niet voorstellen dat het echt gemeend was en zat te wachten tot ook zij mij in de steek zouden laten.
Maar dat gebeurde maar niet, ze bleven op een zo vanzelfsprekende manier van me houden en achter me staan dat het heel langzaam mijn muurtje begon binnen te sijpelen.
Het heeft lang geduurd voordat mijn muur naar beneden ging, heel lang, echt jaren. Uit zelfbescherming.
Wat ben ik blij dat zij in mijn leven zijn geweest.
Zij hebben de kilte en eenzaamheid verdreven uit mijn leven en me laten zien wat echte liefde is, niet met woorden maar met daden. Mijn zwaar beschadigde vertrouwen in de mens hersteld hoewel de wonden van mijn jeugd altijd zullen blijven.
Ik voelde me zo geliefd op een vanzelfsprekende manier, daar had ik jaren naar verlangd en gelukkig durfde ik het toe te laten uiteindelijk.
Lang verhaal en wat wil ik er eigenlijk mee zeggen.
Ik denk je vertellen dat het niet altijd zo hoeft te blijven, wie weet wat voor moois en wie je pad nog kruist. Ik was ook sterk, eenzaam en boog haast door van de verantwoording die ik moest dragen maar heb toch op een later tijdstip de warmte gevonden die ik zo broodnodig had.
Dat wens ik jou ook toe.
Verder wil ik je de tip meegeven om op internet te gaan zoeken naar lotgenoten van jouw leeftijd, die zijn er echt.
Je bent niet de enige hoewel dat nu wel zo lijkt als je om je heen kijkt. Ik had toen ook geen enkele aansluiting meer bij leeftijdsgenoten, die leefden zo'n ander leven als ik.
Zij hadden toen nog discussies met hun moeder over op tijd thuis zijn etc terwijl ik op mijn 16e alles kwijt raakte wat ik had, een huishouding moest runnen en heel serieuze zorgen aan mijn hoofd had net als jij nu.
Zoek iemand om mee te praten, iemand die je echt begrijpt en weet wat je doormaakt, een lotgenoot dus.
Klop aan bij maatschappelijk werk, huisarts of wat dan ook maar zoek steun en doorbreek je eenzaamheid.
Je hoeft dit niet alleen te doen, je hoeft je niet zo alleen te voelen.
Echt sterk zijn is niet voor iedereen zorgen maar niemand die voor jou zorgt, tanden op elkaar en maar doorgaan tot je eronder bezwijkt. Echt niet. Zoek hulp, dat verdien je.
Ik geef je een hele dikke knuffel en hoop dat ie binnen komt, je hebt hem zo hard nodig.
Ik herken heel veel wat je beschrijft jammer genoeg, veel raakpunten en ik kan dat vreselijk eenzame gevoel zo weer oproepen, brrrr.
Maar ivm privacyredenen weid ik daar liever niet over uit hier op het forum, het is een te absurd en dus herkenbaar verhaal.
Mijn jeugdjaren of beter gezegd de afwezigheid van mijn jeugd heeft me gevormd voor het leven.
Gelukkig zijn er later op mijn pad mensen gekomen die mij veel liefde en warmte hebben gegeven waar ik eerst totaal niet mee om kon gaan.
Ik was het niet gewend, kon het me niet voorstellen dat het echt gemeend was en zat te wachten tot ook zij mij in de steek zouden laten.
Maar dat gebeurde maar niet, ze bleven op een zo vanzelfsprekende manier van me houden en achter me staan dat het heel langzaam mijn muurtje begon binnen te sijpelen.
Het heeft lang geduurd voordat mijn muur naar beneden ging, heel lang, echt jaren. Uit zelfbescherming.
Wat ben ik blij dat zij in mijn leven zijn geweest.
Zij hebben de kilte en eenzaamheid verdreven uit mijn leven en me laten zien wat echte liefde is, niet met woorden maar met daden. Mijn zwaar beschadigde vertrouwen in de mens hersteld hoewel de wonden van mijn jeugd altijd zullen blijven.
Ik voelde me zo geliefd op een vanzelfsprekende manier, daar had ik jaren naar verlangd en gelukkig durfde ik het toe te laten uiteindelijk.
Lang verhaal en wat wil ik er eigenlijk mee zeggen.
Ik denk je vertellen dat het niet altijd zo hoeft te blijven, wie weet wat voor moois en wie je pad nog kruist. Ik was ook sterk, eenzaam en boog haast door van de verantwoording die ik moest dragen maar heb toch op een later tijdstip de warmte gevonden die ik zo broodnodig had.
Dat wens ik jou ook toe.
Verder wil ik je de tip meegeven om op internet te gaan zoeken naar lotgenoten van jouw leeftijd, die zijn er echt.
Je bent niet de enige hoewel dat nu wel zo lijkt als je om je heen kijkt. Ik had toen ook geen enkele aansluiting meer bij leeftijdsgenoten, die leefden zo'n ander leven als ik.
Zij hadden toen nog discussies met hun moeder over op tijd thuis zijn etc terwijl ik op mijn 16e alles kwijt raakte wat ik had, een huishouding moest runnen en heel serieuze zorgen aan mijn hoofd had net als jij nu.
Zoek iemand om mee te praten, iemand die je echt begrijpt en weet wat je doormaakt, een lotgenoot dus.
Klop aan bij maatschappelijk werk, huisarts of wat dan ook maar zoek steun en doorbreek je eenzaamheid.
Je hoeft dit niet alleen te doen, je hoeft je niet zo alleen te voelen.
Echt sterk zijn is niet voor iedereen zorgen maar niemand die voor jou zorgt, tanden op elkaar en maar doorgaan tot je eronder bezwijkt. Echt niet. Zoek hulp, dat verdien je.
Ik geef je een hele dikke knuffel en hoop dat ie binnen komt, je hebt hem zo hard nodig.
dinsdag 27 mei 2008 om 03:36
Meid, wat een verhaal. Ik hoop dat je wat hebt aan de reacties hier en dat het je helpt (inzicht geeft) echt hulp te krijgen in je situatie.
Wat kut he, dat mensen na verloop van tijd niet meer over onze overleden geliefden willen praten. Er moet toch een manier zijn om met iemand over je moeder te kunnen praten.
Nouja, om te beginnen hier op het forum. Vertel ons es wat over haar. Wat voor mens was je moeder?
Wat kut he, dat mensen na verloop van tijd niet meer over onze overleden geliefden willen praten. Er moet toch een manier zijn om met iemand over je moeder te kunnen praten.
Nouja, om te beginnen hier op het forum. Vertel ons es wat over haar. Wat voor mens was je moeder?
dinsdag 27 mei 2008 om 08:22
Goeie Tante S. lotgenoten van jouw leeftijd Suus. Misschien eens op internet rondkijken? Of heb je dat al eens geprobeerd?
Nijntje zegt het ook al, vertel ons eens iets over je moeder. Over wat er allemaal gebeurde. Dan kunnen wij weer inhaken op je verhaal en je vragen stellen of onze ervaringen met jou delen. Zo houden we het gesprek aan de gang. Dit is jouw eigen topic en jouw hoekje op het forum en wij komen kijken en bij je kletsen als jij weer iets vertelt.
Ik zou het leuk vinden als je hier mensen ontmoet die jou verder kunnen helpen met je wensen. Personen die je kunt mailen of bellen met vragen en verhalen en die jou adviseren. Dat moet groeien, dat snap jij zelf ook wel, en dat gaat op zo'n forum heel snel, als er wederzijds interesse is.
Ik heb geen woorden voor mensen die zich als voogd beschikbaar stellen als de zieke nog leeft en het dan af laten weten als de zieke overleden is en het voogdijschap aan hun laars lappen. Het zal best genuanceerder liggen maar beloof het dan niet.
Nijntje zegt het ook al, vertel ons eens iets over je moeder. Over wat er allemaal gebeurde. Dan kunnen wij weer inhaken op je verhaal en je vragen stellen of onze ervaringen met jou delen. Zo houden we het gesprek aan de gang. Dit is jouw eigen topic en jouw hoekje op het forum en wij komen kijken en bij je kletsen als jij weer iets vertelt.
Ik zou het leuk vinden als je hier mensen ontmoet die jou verder kunnen helpen met je wensen. Personen die je kunt mailen of bellen met vragen en verhalen en die jou adviseren. Dat moet groeien, dat snap jij zelf ook wel, en dat gaat op zo'n forum heel snel, als er wederzijds interesse is.
Ik heb geen woorden voor mensen die zich als voogd beschikbaar stellen als de zieke nog leeft en het dan af laten weten als de zieke overleden is en het voogdijschap aan hun laars lappen. Het zal best genuanceerder liggen maar beloof het dan niet.
dinsdag 27 mei 2008 om 09:56
Hoi suuserd,
Wat een verhaal en wat eenzaam zul jij je soms voelen.
Je geeft aan soms gewoon even je ei kwijt te willen, alleen maar even je hart luchten.
Zoals hier op het forum, kan dat ook via een internetsite waar je met lotgenoten, vrijwilligers of deskundigen hierover kan chatten.
Geheel gratis en wanneer jij dat nodig hebt.
Site
Wie weet dat het je verder helpt.
Veel sterkte.
Wat een verhaal en wat eenzaam zul jij je soms voelen.
Je geeft aan soms gewoon even je ei kwijt te willen, alleen maar even je hart luchten.
Zoals hier op het forum, kan dat ook via een internetsite waar je met lotgenoten, vrijwilligers of deskundigen hierover kan chatten.
Geheel gratis en wanneer jij dat nodig hebt.
Site
Wie weet dat het je verder helpt.
Veel sterkte.
dinsdag 27 mei 2008 om 12:04
Ik kom je even een geven, wat ongelofelijk wat jij allemaal op je dak krijgt. Ik heb mijn moeder ook aan kanker verloren toen ik vijftien en mijn broertje twaalf was. Als ik eraan denk hoe wij het zonder steun van mijn vader, familie en buren hadden moeten redden....
Ik hoop dat je hier van je af kan schrijven en dat je hier steun kan vinden.
Ik hoop dat je hier van je af kan schrijven en dat je hier steun kan vinden.
dinsdag 27 mei 2008 om 14:33
Heey lieverds..
Tante Sjaan.. wat een lief en lang bericht!
En de andere natuurlijk ook ..
Ik ben alleen al heel erg blij dat ik hier gewoon op het forum terecht kan.. om mn verhaal van me af te typen.. en wat feedback..
Alleen dat doet me al zo goed ..
Mijn moeder was een onwijs lieve schat.. stond voor iedereen klaar.. en heeft ons veel bijgebracht en was er altijd voor ons..
Maar ook was ze ontzettend sterk en moedig.. want ze heeft veel te voorduren gehad..
Het was echt een droom moeder.. ze steunde me overal in.. en had ontzettend veel geduld..
Toen het allemaal gebeurd is.. heb ik wel eens op een site gezocht voor kinderen die hun ouders of wie dan ook zijn verloren.. Achter de regenboog heet die website..
Wel praat ik vaak met iemand... via msn.. hij heeft mijn moeder ook gekend.. en dat is heel erg fijn.. Maar eigelijk praten we over van alles..
Tante Sjaan.. wat een lief en lang bericht!
En de andere natuurlijk ook ..
Ik ben alleen al heel erg blij dat ik hier gewoon op het forum terecht kan.. om mn verhaal van me af te typen.. en wat feedback..
Alleen dat doet me al zo goed ..
Mijn moeder was een onwijs lieve schat.. stond voor iedereen klaar.. en heeft ons veel bijgebracht en was er altijd voor ons..
Maar ook was ze ontzettend sterk en moedig.. want ze heeft veel te voorduren gehad..
Het was echt een droom moeder.. ze steunde me overal in.. en had ontzettend veel geduld..
Toen het allemaal gebeurd is.. heb ik wel eens op een site gezocht voor kinderen die hun ouders of wie dan ook zijn verloren.. Achter de regenboog heet die website..
Wel praat ik vaak met iemand... via msn.. hij heeft mijn moeder ook gekend.. en dat is heel erg fijn.. Maar eigelijk praten we over van alles..
woensdag 28 mei 2008 om 14:01
Ik heb zelf ook helaas moeten ervaren om er zo jong alleen voor te staan, mijn moederoverleed aan kanker toen ik 12 jaar was en mijn vader 8 jaar daarna.
er was ook helemaal niemand van de familie die naar me omkeek.
Mijn vader heeft de dood van mijn moeder nooit kunnen verwerken en is al die jaren na haar dood overspannen geweest en heeft alles op mij afgereageerd, hij was erg agressief, en ik deed niit wat goed.
Ik heb er nu nog steeds last van het tekend toch je karakter.
Met het verwerken van de dood van mijn moeder heb ik het ook heel moeilijk gehad, daar heb ik nu ook nog last van.
Probeer het toch allemaal zo goed mogelijk te verwerken dat is zo belangrijk vor de toekomst.
Heel veel kracht en sterkte voor de toekomst.
er was ook helemaal niemand van de familie die naar me omkeek.
Mijn vader heeft de dood van mijn moeder nooit kunnen verwerken en is al die jaren na haar dood overspannen geweest en heeft alles op mij afgereageerd, hij was erg agressief, en ik deed niit wat goed.
Ik heb er nu nog steeds last van het tekend toch je karakter.
Met het verwerken van de dood van mijn moeder heb ik het ook heel moeilijk gehad, daar heb ik nu ook nog last van.
Probeer het toch allemaal zo goed mogelijk te verwerken dat is zo belangrijk vor de toekomst.
Heel veel kracht en sterkte voor de toekomst.
vrijdag 30 mei 2008 om 09:17
Goh Rinkie meid, ook jij krijgt het allemaal niet cadeau zeg.....Lief dat je reageert hier (f)
Suuserdje, hoe is het vandaag met je?
Zoals je je moeder beschrijft is zij inderdaad iemand om in je hart te sluiten. Ik kan me denk ik niet eens een beetje voorstellen hoe erg je haar wel niet moet missen.
Ga je het weekend iets leuks doen? Wordt het lekker weer eigenlijk....dat ga ik zo eens nakijken.
Ben benieuwd hoe het met je gaat meid.
Suuserdje, hoe is het vandaag met je?
Zoals je je moeder beschrijft is zij inderdaad iemand om in je hart te sluiten. Ik kan me denk ik niet eens een beetje voorstellen hoe erg je haar wel niet moet missen.
Ga je het weekend iets leuks doen? Wordt het lekker weer eigenlijk....dat ga ik zo eens nakijken.
Ben benieuwd hoe het met je gaat meid.
vrijdag 30 mei 2008 om 10:16
Jemig meid. Je weet als buitenstaander, dat het gebeurt, maar...
Kun je iets met de hulpaanbiedingen? Wil je daar iets mee of vind je dat niet nodig of te eng? Geloof me, er zitten écht heel lieve mensen op dit forum. Je kunt sowieso altijd hier je verhaal kwijt, maar er zijn ook forummers die elkaar privé mailen of ontmoeten en er écht voor je willen zijn.
Als je hulp wil/kunt/durft aan te nemen en je de regio waarin je woont (geen woonplaats, de omgeving zeg maar) hier neerzet, zul je zien, dat er echt mensen voor je willen zijn. Ik zou je ook graag helpen waar mogelijk/wenselijk.
Helaas is het vaak zo, dat je een overlijden/verlies van een dierbare na een tijdje verwerkte zou moeten hebben. Maar dat is natuurlijk onzin en zeker als je nog nooit de tijd hebt gehad te verwerken, is het voor jou gewoon broodnodig. Zoek die hulp, lees Tante Sjaan, lees de reacties nog maar eens na, je wordt nu gehoord!
Goede stap van je om hier te gaan posten! Je bent hier nooit alleen. Sterkte!
Kun je iets met de hulpaanbiedingen? Wil je daar iets mee of vind je dat niet nodig of te eng? Geloof me, er zitten écht heel lieve mensen op dit forum. Je kunt sowieso altijd hier je verhaal kwijt, maar er zijn ook forummers die elkaar privé mailen of ontmoeten en er écht voor je willen zijn.
Als je hulp wil/kunt/durft aan te nemen en je de regio waarin je woont (geen woonplaats, de omgeving zeg maar) hier neerzet, zul je zien, dat er echt mensen voor je willen zijn. Ik zou je ook graag helpen waar mogelijk/wenselijk.
Helaas is het vaak zo, dat je een overlijden/verlies van een dierbare na een tijdje verwerkte zou moeten hebben. Maar dat is natuurlijk onzin en zeker als je nog nooit de tijd hebt gehad te verwerken, is het voor jou gewoon broodnodig. Zoek die hulp, lees Tante Sjaan, lees de reacties nog maar eens na, je wordt nu gehoord!
Goede stap van je om hier te gaan posten! Je bent hier nooit alleen. Sterkte!
