Hoe snel merkbare conditie verbetering?

bitterbal schreef: ↑

09-09-2020 07:59

Gekke is dat ik na het stoppen van de medicatie een verergering van mijn kortademigheid begon op te merken, heb me in die 6 weken dat ik dat ik die puffer gebruikte veel beter gevoeld.

Zou het kunnen dat het ook een stukje perceptie is? Als mijn pijn ondragelijk wordt kom ik niet onder het gebruik van oxycodon uit. Maar omdat ik altijd pijn heb ben ik ook gewend aan een bepaald niveau van pijn. Als ik dan weer door het ergste stukje heen ben en weer zonder pillen kan dan voel ik de pijn die ik anders gewoon als onderdeel van mijn leven ervaar opeens veel 'helderder'. Het is dan mijn hoofd dat bepaalt of ik die pijn inschaal als heftig genoeg om nog meer medicijnen te gebruiken of dat ik aanvaard dat die pijn er nou eenmaal is. In het begin, toen ik nog bang was van de pijn en er onzeker door werd was het moeilijker om weer in de pijn te duiken.

Misschien werkt dat met een puffer die je het leven merkbaar makkelijker maakte ook wel een beetje zo. In dat geval zou je je probleem ook gedeeltelijk te lijf kunnen gaan door te werken aan het vertrouwen dat je in je eigen lichaam hebt.

sprankelend schreef: ↑

09-09-2020 10:54

Zou het kunnen dat het ook een stukje perceptie is? Als mijn pijn ondragelijk wordt kom ik niet onder het gebruik van oxycodon uit. Maar omdat ik altijd pijn heb ben ik ook gewend aan een bepaald niveau van pijn. Als ik dan weer door het ergste stukje heen ben en weer zonder pillen kan dan voel ik de pijn die ik anders gewoon als onderdeel van mijn leven ervaar opeens veel 'helderder'. Het is dan mijn hoofd dat bepaalt of ik die pijn inschaal als heftig genoeg om nog meer medicijnen te gebruiken of dat ik aanvaard dat die pijn er nou eenmaal is. In het begin, toen ik nog bang was van de pijn en er onzeker door werd was het moeilijker om weer in de pijn te duiken.

Misschien werkt dat met een puffer die je het leven merkbaar makkelijker maakte ook wel een beetje zo. In dat geval zou je je probleem ook gedeeltelijk te lijf kunnen gaan door te werken aan het vertrouwen dat je in je eigen lichaam hebt.

Als daar prednison in zit, is dat gewoon pure doping. Niet zo gek dat je je dan veel beter voelt.

Nee, natuurlijk niet. Mijn hoofd wekt ook de pijn niet op. Hij merkt hem op.
Fijn dat er al een open dialoog is met je fysio.

Pech

bitterbal schreef: ↑

09-09-2020 12:35

Ja het is een combinatie van werken aan mijn lichaam , maar ook het stukje psychisch.
Volgens haar reageert mijn lichaam ook op het feit dat ik opeens letterlijk stil stond sinds de gedeeltelijke lockdown. Ik had altijd een vreselijk druk, maar leuk leven. Maar ik stond altijd aan zeg maar. Dus in mijn hoofd sta ik nog altijd aan, alleen mijn lichaam niet. Vervolgens word ik ziek. Na die kuren ga ik weer aan de slag, want ik voelde me goed, alleen wilt mijn lichaam niet. Frustraties erbij en klaar is de cirkel. Dat in combinatie met een conditie van 0 en 25 kg overgewicht . Dusssss.....

Vervelend dat jij zoveel pijn hebt, mag ik vragen wat je hebt?

Je klinkt super hard voor jezelf. En in je verhaal lees ik ook echt wel dat er werk aan de winkel is, dus dat wil ik zeker niet bagatelliseren. Maar jezelf steeds zo veroordelend toespreken over je overgewicht en dat het allemaal zo lang duurt en dat je 'ook' een conditie van nul hebt heeft geen versnellend effect op de dingen die je wil bereiken.

Misschien zou je een andere interne dialoog kunnen opstarten met jezelf. Eén waarin je trots bent dat je de knop om hebt gezet en nu je kans pakt om jezelf naar een beter punt te trainen dan waar je was voordat je ziek werd. 25 kilo overgewicht krijg je er niet bij in vijf weken ziek zijn. Maar dit ellendige stukje ziek zijn geeft je nu wel een boost om aan zowel je conditie als je gewicht te gaan werken. En je bent absoluut gemotiveerd, anders zat je nu niet op 2x2500 stappen per dag. Motivatie is ook iets om trots op te zijn, misschien nog wel meer als het serieus tegenzit. Veel mensen kunnen de verleiding bij de pakken neer te gaan zitten niet weerstaan. Jij wel. Super goed.

Ben zelf nog steeds herstellende van ziekte. Het eerste halfjaar kon ik heel erg weinig.
Na een half jaar ben ik in een revalidatie traject gekomen. Tijdens dat traject is er gewerkt aan mijn conditie, heb ik een dieet gehad en via de ergo therapeute geleerd hoe je met ziekte om moet gaan. Dat was toen wel een openbaring voor mij. Iedereen stimuleert je om zoveel mogelijk te doen, terwijl zij juist aangaf dat niet te doen. Veel rustpauzes inbouwen dus. Weten dat je veel beperkingen hebt.
Besef dat je ziek bent, besef dat het leeg halen van de wasmachine topsport is. Rust daarna gewoon uit. Doe je dat niet dan pleeg je roofbouw op je herstel. Dat heeft mij enorm geholpen.
Beseffen dat je niet vroeg opstaat omdat je gewoon nog te moe bent en niet te lui. Beseffen dat je veel moet rusten, zeker na inspanning. Doe je dat niet dan herstel je langzamer.
Hoe vervelend ook, je herstel gaat dan wel sneller en beter

Ik wist ook niet dat zo lang ziek zijn zoveel impact heeft. Ook voor je omgeving is het moeilijk te begrijpen.
Het sporten onder begeleiding van fysiotherapeut was ook enorm helend. Je doet dan wat je aan kan. Bij mij was hierin groepsverband en ook dat is helpend. Je ziet iedereen opknappen. Toe. Het afgesloten was, ik nog een operatie heb gehad en weer moest herstellen, ben ik zelf naar sportschool gegaanom verder te werken aan conditie. Heb toen nog wel een gesprek gehad in ziekenhuis, omdat de overstap van fysio naar sportschool heel groot was. Zij gaan nu mensen daar beter in begeleiden. Jammer dat sportscholen nog te weinig ingesteld zijn op mensen met beperkingen of in herstel situaties.

Ik wens je veel beterschap toe en hoor het wel als je nog meer wil weten.
Ben vooral heel erg geduldig, zorg voor goede rust tussendoor en het komt goed!