Gezondheid
alle pijlers
Hoe zijn paniekaanvallen voor jou?
dinsdag 8 augustus 2023 om 09:47
Nav een ander topic over oxazepam werd ik nieuwsgierig naar andere ervaringen met paniekaanvallen. Waardoor worden ze veroorzaakt, hoe vaak heb je ze, welke symptomen geven ze, hoe lang duren ze, wat doe je ertegen (of niet), hoe voel je je naderhand?
Ik denk dat paniekaanvallen per definitie psychisch zijn, maar misschien liggen er wel andere niet-psychische oorzaken achter, dus daarom op de gezondheidspijler en niet op 'psyche'.
Dus wie wil delen, go for it!
Ik denk dat paniekaanvallen per definitie psychisch zijn, maar misschien liggen er wel andere niet-psychische oorzaken achter, dus daarom op de gezondheidspijler en niet op 'psyche'.
Dus wie wil delen, go for it!
dinsdag 8 augustus 2023 om 09:50
Bij mij werden ze veroorzaakt door schommelingen in mijn hormonen (ik was begin 40)
Wat ik voelde is te vergelijken met een deja-vue. "is dit echt?" "droom ik" "ben ik wel wakker?" De paniek die je kunt voelen als je ontwaakt uit een nachtmerrie
OOk werd ik heel achterdochtig.
Bij mij hielpen hormonen dus, en kwam ik er helemaal van af
Toevoeging: lichamelijk voelde ik: zweten, trillen, angst, maagpijn
Wat ik voelde is te vergelijken met een deja-vue. "is dit echt?" "droom ik" "ben ik wel wakker?" De paniek die je kunt voelen als je ontwaakt uit een nachtmerrie
OOk werd ik heel achterdochtig.
Bij mij hielpen hormonen dus, en kwam ik er helemaal van af
Toevoeging: lichamelijk voelde ik: zweten, trillen, angst, maagpijn
lila-linda wijzigde dit bericht op 08-08-2023 09:53
9.24% gewijzigd
dinsdag 8 augustus 2023 om 09:52
Ik vind 'TO trapt af' onzin maar bij dezen...
Ik heb al heel lang paniekaanvallen en in verschillende vormen maar wel altijd door concrete stressoren of door chronische stress.
Ik krijg ze vaak ná iets spannends. Na een sollicitatiegesprek ofzo. Omdat ze dan redelijk voorspelbaar zijn en ik weet waar de oorzaak ligt, en de druk eraf is, kan ik ze redelijk goed over me heen laten komen. Ik trek me dan effe terug op de bank of op bed en wacht tot het voorbijgaat. Ik ben wel altijd bang voor een paniekaanval tijdens een sollicitatiegesprek maar weet wel dat dat nooit gebeurt.
Soms krijg ik ze meer random tijdens periodes van langdurige stress. Vaak is het dan alleen in mijn lijf en minder in mijn hoofd. Ik heb op dat moment niet heel enge gedachten over de paniekaanval zelf maar omdat de aanleiding dan vaag of abstract voelt, ga ik naderhand enorm piekeren. Ben dan de hele tijd bezig met 'Waarom? Wat is er mis met mij? Ik lag gewoon lekker een boek te lezen? Ik ben helemaal niet bang voor iets?', en dat gepieker maakt het natuurlijk alleen maar erger.
Symptomen zijn spierspanning en -trekkingen, misselijkheid, duizeligheid, intern trillen, zweten en/of juist koude rillingen. Soms overgeven en diarree en hyperventilatie. Ik heb er vaak weken of maanden geen last van, maar soms ook periodes met meerdere per dag (paniekstoornis).
Ik kan tijdens een PA eigenlijk niks doen behalve op bed liggen wachten tot het weggaat. Tips op het internet als 'ga een stuk rennen of doe wat jumping jacks' slaan voor mij nergens op, en ook 'binnen een paar minuten bereik je een piek en neemt het af' is ook niet op mij van toepassing. Ik heb meestal meerdere 'golven' achter elkaar binnen een paar uur.
Daarna ben ik gesloopt en kan ik nog wel een dag of langer last houden van angst (afhankelijk van hoe lang ik er zelf over door blijf piekeren) en vermoeidheid en huilbuien.
Ik ben wel in therapie vanwege angstklachten (gegeneraliseerde angststoornis) maar heb weinig hoop dat ik echt van paniekaanvallen af kom. Ik leef al 30 jaar met die dingen en heb er heel vaak tijden geen last van. Als ik weer door deze GAS heen kom, kan ik de paniekaanvallen wel accepteren.
Ik heb al heel lang paniekaanvallen en in verschillende vormen maar wel altijd door concrete stressoren of door chronische stress.
Ik krijg ze vaak ná iets spannends. Na een sollicitatiegesprek ofzo. Omdat ze dan redelijk voorspelbaar zijn en ik weet waar de oorzaak ligt, en de druk eraf is, kan ik ze redelijk goed over me heen laten komen. Ik trek me dan effe terug op de bank of op bed en wacht tot het voorbijgaat. Ik ben wel altijd bang voor een paniekaanval tijdens een sollicitatiegesprek maar weet wel dat dat nooit gebeurt.
Soms krijg ik ze meer random tijdens periodes van langdurige stress. Vaak is het dan alleen in mijn lijf en minder in mijn hoofd. Ik heb op dat moment niet heel enge gedachten over de paniekaanval zelf maar omdat de aanleiding dan vaag of abstract voelt, ga ik naderhand enorm piekeren. Ben dan de hele tijd bezig met 'Waarom? Wat is er mis met mij? Ik lag gewoon lekker een boek te lezen? Ik ben helemaal niet bang voor iets?', en dat gepieker maakt het natuurlijk alleen maar erger.
Symptomen zijn spierspanning en -trekkingen, misselijkheid, duizeligheid, intern trillen, zweten en/of juist koude rillingen. Soms overgeven en diarree en hyperventilatie. Ik heb er vaak weken of maanden geen last van, maar soms ook periodes met meerdere per dag (paniekstoornis).
Ik kan tijdens een PA eigenlijk niks doen behalve op bed liggen wachten tot het weggaat. Tips op het internet als 'ga een stuk rennen of doe wat jumping jacks' slaan voor mij nergens op, en ook 'binnen een paar minuten bereik je een piek en neemt het af' is ook niet op mij van toepassing. Ik heb meestal meerdere 'golven' achter elkaar binnen een paar uur.
Daarna ben ik gesloopt en kan ik nog wel een dag of langer last houden van angst (afhankelijk van hoe lang ik er zelf over door blijf piekeren) en vermoeidheid en huilbuien.
Ik ben wel in therapie vanwege angstklachten (gegeneraliseerde angststoornis) maar heb weinig hoop dat ik echt van paniekaanvallen af kom. Ik leef al 30 jaar met die dingen en heb er heel vaak tijden geen last van. Als ik weer door deze GAS heen kom, kan ik de paniekaanvallen wel accepteren.
dinsdag 8 augustus 2023 om 09:56
Hmm, trouwens, ik ben ook begin 40. Heb jij gewoon je huisarts gevraagd om je hormoonwaarden te checken? En slik je nu de pil, of krijg je iets anders?Lila-Linda schreef: ↑08-08-2023 09:50Bij mij werden ze veroorzaakt door schommelingen in mijn hormonen (ik was begin 40)
Wat ik voelde is te vergelijken met een deja-vue. "is dit echt?" "droom ik" "ben ik wel wakker?" De paniek die je kunt voelen als je ontwaakt uit een nachtmerrie
OOk werd ik heel achterdochtig.
Bij mij hielpen hormonen dus, en kwam ik er helemaal van af
Toevoeging: lichamelijk voelde ik: zweten, trillen, angst, maagpijn
dinsdag 8 augustus 2023 om 10:00
ik ging naar de huisarts met deze klachten, had zelf niet aan hormonen gedacht. Zij kwam er meteen mee
Omdat de klachten heftig waren, hebben we eerst "alles plat gelegd", dus paar jaar klassieke AC-pil (microgyon-variant), dus geen stopweken.
Ondertussen slik ik femoston
Hormoonwaarden zijn nooit getest. Het idee was: probeer de pil, als het werkt weten we dat we op juiste spoor zitten.
dinsdag 8 augustus 2023 om 10:33
Bij mij zijn ze trauma gerelateerd, door een brand 2 jaar terug reageer ik überhaupt heel sterk op het geluid van alarmen, vage piepjes en de uitrukkende brandweer maar wanneer er ofwel thuis of op werk zonder makkelijk verklaarbare reden het brandalarm afgaat schiet ik in een stressaanval waar ik zonder steun van mijn man of 1 bepaalde collega moeilijk uit kom. Heeft er ook voor gezorgd dat ik mijn taak als hoofdbhv-er heb moeten neerleggen, kon het niet meer doen uit verlammende angst voor een brand.
Loop nu op advies van de huisarts mee met de brandweer en heb binnenkort een rondleiding op de kazerne om hopelijk meer vertrouwen te krijgen in de veiligheid.. Een soort van "exposure therapie" zou je kunnen zeggen..
Loop nu op advies van de huisarts mee met de brandweer en heb binnenkort een rondleiding op de kazerne om hopelijk meer vertrouwen te krijgen in de veiligheid.. Een soort van "exposure therapie" zou je kunnen zeggen..
Ik lach in de regen, dans in de wind en kijk niet achterom. Of zoiets...
dinsdag 8 augustus 2023 om 10:35
heb je al EMDR geprobeerd?Nolanollie schreef: ↑08-08-2023 10:33Bij mij zijn ze trauma gerelateerd, door een brand 2 jaar terug reageer ik überhaupt heel sterk op het geluid van alarmen, vage piepjes en de uitrukkende brandweer maar wanneer er ofwel thuis of op werk zonder makkelijk verklaarbare reden het brandalarm afgaat schiet ik in een stressaanval waar ik zonder steun van mijn man of 1 bepaalde collega moeilijk uit kom. Heeft er ook voor gezorgd dat ik mijn taak als hoofdbhv-er heb moeten neerleggen, kon het niet meer doen uit verlammende angst voor een brand.
Loop nu op advies van de huisarts mee met de brandweer en heb binnenkort een rondleiding op de kazerne om hopelijk meer vertrouwen te krijgen in de veiligheid.. Een soort van "exposure therapie" zou je kunnen zeggen..
dinsdag 8 augustus 2023 om 10:39
Dat is de volgende stap. We wilden niet meteen een heel traject instappen, ook omdat ik nu pas heb aangegeven ervan af te willen en we eerst dit nu proberen. Ook ben ik op dit moment 32 weken zwanger en zie ik het zelf ook niet zo zitten om er een heel traject voor in te stappen. Alle focus gaat eerst lekker naar het nestelen en die kleine
Ik lach in de regen, dans in de wind en kijk niet achterom. Of zoiets...
dinsdag 8 augustus 2023 om 10:44
Bij mij is het denk ik veroorzaakt door het gevoel altijd aan te moeten staan en niet uit te kunnen vallen. Ik heb sowieso een aantal jaar geleefd met een kindje in huis met veel epilepsie aanvallen, ook in de nacht. Dus 24 uur per dag, ook in je slaap, alert zijn. Wij konden de zorg niet meer bieden thuis en hij is uit huis gegaan. Vlak daarna kreeg mijn man een ernstig ongeluk en was een aantal maanden compleet afhankelijk van andere mensen. Kon niet lopen/uit bed. Dat heeft het nog erger getriggerd dat iedereen voor mijn gevoel afhankelijk was van mij (onze jongste was toen 3) en is het begonnen. Ik ga normaal slapen, niks aan de hand. Maar ik word uit het niks wakker en alles in mijn lijf zegt dat ik ziek word (buikgriep gevoel). Hoge hartslag, zweten, duizelig, waterige mond (alsof ik moet overgeven) en dat gevoel houdt als ik pech heb wel een uur of 2-3 aan. De volgende dag heb ik vaak heel erge pijn op mijn borstkas. We hebben meestal wel een aantal keer per jaar traumatische ervaringen met mijn oudste zoon, dus ja... ik kom er nog niet echt vanaf.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 8 augustus 2023 om 10:46
ah ja snap ikNolanollie schreef: ↑08-08-2023 10:39Dat is de volgende stap. We wilden niet meteen een heel traject instappen, ook omdat ik nu pas heb aangegeven ervan af te willen en we eerst dit nu proberen. Ook ben ik op dit moment 32 weken zwanger en zie ik het zelf ook niet zo zitten om er een heel traject voor in te stappen. Alle focus gaat eerst lekker naar het nestelen en die kleine
Maar juist EMDR is in soort gelijke gevallen DE oplossing
Ik vraag me af, of naar de brandweer gaan echt wel een goed idee is. Dat zou ik zeker nu, niet opzoeken
dinsdag 8 augustus 2023 om 10:46
En daarnaast heb ik soms paniekaanvalletjes light, die komen overdag, dan krijg ik het knetterheet, zweten, ook weer het gevoel te moeten overgeven, ik ga dan ook vaak kokhalzen. Ik kan dat gelukkig vaak stoppen door mijn polsen onder koud water te doen en mijn gezicht te deppen met koud water. En goed letten op mijn ademhaling. Dat duurt vaak max 10 minuten en is vaak als ik me te druk maak (belangrijke afspraak vlak erna oid).
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 8 augustus 2023 om 10:58
Hier begint het met hartkloppingen,beklemmend gevoel. Laatste keer oorsuizingen en gevoel van flauwvallen.
Heb er sinds kort (denk aan een maand of 3 max) last van. Trigger was hier ziekte van familieleden en veel stress en zorgen rondom alles.
Eind van de maand eindelijk afspraak kunnen krijgen bij een psycholoog (huisarts wou al direct starten met AD maar dat is voor mezelf nog een stapje te ver)
Heb er sinds kort (denk aan een maand of 3 max) last van. Trigger was hier ziekte van familieleden en veel stress en zorgen rondom alles.
Eind van de maand eindelijk afspraak kunnen krijgen bij een psycholoog (huisarts wou al direct starten met AD maar dat is voor mezelf nog een stapje te ver)
dinsdag 8 augustus 2023 om 10:59
Ik heb ze zelf niet maar dochter heeft ze. Ze heeft nu ook de diagnose gegeneraliseerde angststoornis.
Ze heeft standaard een hoog spanningslevel. Slaapt slecht en heeft vaak migraine. Bij paniekaanvallen wordt ze ziek, misselijk migraine maar ook flauwvallen bijvoorbeeld. Soms heeft ze ook last van dissociatie.
Bij haar denken dat het een karakter ding is. Ze heeft al van kinds af aan angstproblemen.
Ze heeft standaard een hoog spanningslevel. Slaapt slecht en heeft vaak migraine. Bij paniekaanvallen wordt ze ziek, misselijk migraine maar ook flauwvallen bijvoorbeeld. Soms heeft ze ook last van dissociatie.
Bij haar denken dat het een karakter ding is. Ze heeft al van kinds af aan angstproblemen.
dinsdag 8 augustus 2023 om 11:24
Het ergste vind ik de gevolgen. Bij mij komt er een golf op van angst ,bv in de trein of in de auto ,en dan moet ik a la minute naar de wc met diarree dus ook handig als je in de file staat.Ook al zou de angstgolf afnemen moet ik nog steeds naar de wc ,en dat vind ik dus echt lastig ,ben vooral bang voor de angst en de gevolgen, als ik niet naar de wc zou moeten zou ik minder bang zijn.
dinsdag 8 augustus 2023 om 12:41
Bij mij bouwt de paniekaanval dagen van te voren op en dan komt die pas echt. Ik merk doordat ik begin met pijn op de borst als gevolg van hyperventilatie, hoofdpijn, schrikkerig en angst. Komt helaas door ptss, heb er therapie voor gehad en slik AD. Het kan weken/ maanden goed gaan en dan is het weer raak.
dinsdag 8 augustus 2023 om 13:12
Door hevige angst/stress word ik vaak misselijk en doodmoe. Geen paniekaanval in de zin van klachten als 'hartaanval' ofzo.
Ik kreeg er last van kort na de geboorte van zoon. En het werd erger/vaker toen ik er na 1,5 jaar alleen voor kwam te staan door plotseling vertrek van zijn vader. De altijd aanwezige verantwoordelijkheid om er voor hem te zijn, brood op de plank te brengen etc.
Het komt bij mij, denken we (therapeut en ik), voort uit controle willen houden. Zaken die bepaalde risico's (hoe klein ook) met zich meebrengen, zie ik als enorme beren op de weg. Omdat ik het gevoel heb er niet nóg meer bij te kunnen hebben.
Zoon is inmiddels 22 en heeft mijn zorg in letterlijke zin niet meer nodig, maar hij gééft me helaas nog wel met regelmaat zorgen. En sinds overlijden van mijn vader ook meer zorgen om/voor mijn moeder.
Denk dat hormonen nu ook een rol gaan spelen. Ben wel gestart met AD, maar tot op heden zonder resultaat. Na de zomer wil ik starten met (bio-identieke) hormoonsuppletie (en stoppen met de pil).
Verder ben ik waarschijnlijk genetisch belast.
Ik kreeg er last van kort na de geboorte van zoon. En het werd erger/vaker toen ik er na 1,5 jaar alleen voor kwam te staan door plotseling vertrek van zijn vader. De altijd aanwezige verantwoordelijkheid om er voor hem te zijn, brood op de plank te brengen etc.
Het komt bij mij, denken we (therapeut en ik), voort uit controle willen houden. Zaken die bepaalde risico's (hoe klein ook) met zich meebrengen, zie ik als enorme beren op de weg. Omdat ik het gevoel heb er niet nóg meer bij te kunnen hebben.
Zoon is inmiddels 22 en heeft mijn zorg in letterlijke zin niet meer nodig, maar hij gééft me helaas nog wel met regelmaat zorgen. En sinds overlijden van mijn vader ook meer zorgen om/voor mijn moeder.
Denk dat hormonen nu ook een rol gaan spelen. Ben wel gestart met AD, maar tot op heden zonder resultaat. Na de zomer wil ik starten met (bio-identieke) hormoonsuppletie (en stoppen met de pil).
Verder ben ik waarschijnlijk genetisch belast.
dinsdag 8 augustus 2023 om 14:30
Veel herkenbare ervaringen, maar toch ook veel verschillen (dat verbaast me niet, hoor). Verdrietig dat het bij sommigen door echt een flinke bron van stress of trauma komt. Bij mij niet echt. Wel veel chronische stress en een neurotische persoonlijkheid 
en erg veel meegemaakt maar geen zorgen om kinderen, of traumatische ervaringen... Dat lijkt me erg moeilijk.
Ik heb mijn leven wel dusdanig veranderd om minder stress te hebben; nieuwe baan, terug naar NL verhuisd, betere sociale voorzieningen, familie en vrienden om me heen, zekerheid en zeker geen stap achteruit! Maar de stress van de afgelopen tijd blijft toch nog wel even hangen, merk ik.
en erg veel meegemaakt maar geen zorgen om kinderen, of traumatische ervaringen... Dat lijkt me erg moeilijk. Ik heb mijn leven wel dusdanig veranderd om minder stress te hebben; nieuwe baan, terug naar NL verhuisd, betere sociale voorzieningen, familie en vrienden om me heen, zekerheid en zeker geen stap achteruit! Maar de stress van de afgelopen tijd blijft toch nog wel even hangen, merk ik.
dinsdag 8 augustus 2023 om 15:09
wat je voelt, zit niet in je omgeving/omstandigheden, maar in jezelfMia schreef: ↑08-08-2023 14:30
Ik heb mijn leven wel dusdanig veranderd om minder stress te hebben; nieuwe baan, terug naar NL verhuisd, betere sociale voorzieningen, familie en vrienden om me heen, zekerheid en zeker geen stap achteruit! Maar de stress van de afgelopen tijd blijft toch nog wel even hangen, merk ik.
dinsdag 8 augustus 2023 om 15:18
Ik heb een periode van een aantal maanden gehad waarin ik ze regelmatig 's nachts had. Dan werd ik wakker, zweette ik me rot en dacht ik dat ik een hartaanval had. Verder had ik het dan erg benauwd en was ik aan het trillen. Gek genoeg was ik daarna altijd zo extreem moe dat ik na 15 minuten ellende wel weer verder kon slapen alsof het überhaupt nooit was gebeurd.
Overdag is het ook één keer gebeurd, maar daarna nooit weer. De laatste keer is gelukkig alweer twee jaar geleden. Ik zit nu (over het algemeen) een stuk beter in mijn vel.
Overdag is het ook één keer gebeurd, maar daarna nooit weer. De laatste keer is gelukkig alweer twee jaar geleden. Ik zit nu (over het algemeen) een stuk beter in mijn vel.
dinsdag 8 augustus 2023 om 15:28
Nou, dat is niet helemaal waar. Chronische stress is wel een bekende aanjager van paniekaanvallen. Maar ja, er zit ook iets in mij waardoor ik paniekaanvallen krijg en mijn man, die door dezelfde stress gaat, niet. En ook mijn reactie erop (piekeren) maakt het erger.Lila-Linda schreef: ↑08-08-2023 15:09wat je voelt, zit niet in je omgeving/omstandigheden, maar in jezelf
dinsdag 8 augustus 2023 om 15:55
Ik heb dan het idee dat ik niet kan ademhalen, wordt heel onrustig (zitten, staan, lopen, liggen), ga trillen tot aan shaken, gevoel van onechtheid, gevoel dat ik nergens heen kan, klappertanden, druk in m'n hoofd met angstgedachten en het proberen te relativeren.
Daarna doodmoe, zere spieren en kaken en angst dat het terugkomt.
Daarna doodmoe, zere spieren en kaken en angst dat het terugkomt.
dinsdag 8 augustus 2023 om 16:14
Factoren in het ontstaan bij mij zijn niet lekker in m'n vel zitten, het overzicht compleet kwijt zijn, me onveilig voelen en gekwetst worden.
De ene keer heb ik lange tijd stress en gebeurd er niks, andere keer is het raak met een simpele discussie/ruzie. Weer een andere keer voel ik het de hele dag/middag/avond al opbouwen. Soms helpt afleiding of knijpen in m'n arm/been. Soms totaal niet.
Het begint met m'n hart dat harder begint te kloppen, ijsklomp in m'n maag, krijg het warm, zweten, duizelig, benauwd en m'n ademhaling versneld. Daarna ongecontroleerd huilen, onregelmatige/oppervlakkige ademhaling en niet meer horen/opvolgen wat er tegen me gezegd wordt. In m'n hoofd de ene na de andere negatieve gedachte. Ik ga ook eigenlijk altijd voorover gebogen zitten of rechtop, liggen kan niet.
M'n ex kreeg me er altijd uit door achter/naast me te gaan zitten met z'n armen om me heen en dan overdreven te gaan ademhalen. Op een of andere manier gaf die tegendruk en dat ritme van zijn ademhaling mij rust en het gevoel van veiligheid.
Wat niet helpt is zeggen wat ik moet doen, ik hoor je niet en ik kan je instructies niet omzetten tot actie. Zeggen dat ik normaal moet doen is ook een hele slechte. Zal dan ook eerder nog meer in paniek raken dan kalmeren.
Erna ben ik altijd doodop, de dag erna vaak nog een beetje sloom/afwezig en vaak ook een hoop schaamte omdat ik de controle kwijt ben geraakt.
De ene keer heb ik lange tijd stress en gebeurd er niks, andere keer is het raak met een simpele discussie/ruzie. Weer een andere keer voel ik het de hele dag/middag/avond al opbouwen. Soms helpt afleiding of knijpen in m'n arm/been. Soms totaal niet.
Het begint met m'n hart dat harder begint te kloppen, ijsklomp in m'n maag, krijg het warm, zweten, duizelig, benauwd en m'n ademhaling versneld. Daarna ongecontroleerd huilen, onregelmatige/oppervlakkige ademhaling en niet meer horen/opvolgen wat er tegen me gezegd wordt. In m'n hoofd de ene na de andere negatieve gedachte. Ik ga ook eigenlijk altijd voorover gebogen zitten of rechtop, liggen kan niet.
M'n ex kreeg me er altijd uit door achter/naast me te gaan zitten met z'n armen om me heen en dan overdreven te gaan ademhalen. Op een of andere manier gaf die tegendruk en dat ritme van zijn ademhaling mij rust en het gevoel van veiligheid.
Wat niet helpt is zeggen wat ik moet doen, ik hoor je niet en ik kan je instructies niet omzetten tot actie. Zeggen dat ik normaal moet doen is ook een hele slechte. Zal dan ook eerder nog meer in paniek raken dan kalmeren.
Erna ben ik altijd doodop, de dag erna vaak nog een beetje sloom/afwezig en vaak ook een hoop schaamte omdat ik de controle kwijt ben geraakt.
dinsdag 8 augustus 2023 om 16:27
Ik krijg altijd eerst last van mijn darmen, daarna word ik misselijk en vervolgens ga ik trillen, word enorm onrustig (staan, zitten, liggen, bewegen, etc) en vervolgens word ik heel erg bang voor dingen die ik zie (bijvoorbeeld iets op tv, de tv moet dan uit). Mijn triggers zijn stress en eten. Zolang ik kleine beetjes eet gaat het goed maar op het moment dat ik het gevoel heb 'vol' te zitten krijg ik stress en begint het.
dinsdag 8 augustus 2023 om 17:47
Ik ga hyperventileren. Ik begin met hartkloppingen, spanning in mijn lichaam, onrustig gevoel, algehele paniek. Vooral als ik lichamelijk pijntjes heb, wordt het sneller getriggerd. Ik trek mezelf dan terug in de slaapkamer, gordijnen dicht, warme kruik, soms man die me een massage geeft.
In mijn familie komt hartfalen voor, en momenteel heb ik veel last van mijn rechter schouder/ arm. Nu heb ik al bloed laten prikken, ecg laten maken. Op de ecg was een lichte ritmestoornis te zien. De reactie van de assistente was niet helpend: ik moest wachten op een beoordeling van de andere huisarts en dat kon dan ook betekenen dat er een ambulance moest komen. Dat stelde me weinig gerust, ondanks dat de huisarts me gerust stelde dat de ecg verder gewoon goed was. Als het aan mij ligt, loop ik 24 uur met zo’n monitoringskastje rond. Dat zal mij denk ik meer gerust stellen. Overigens heb ik deze huisartspraktijk sinds januari, omdat de vorige met pensioen is. Dus nieuwe huisarts, nieuwe assistenten, het helpt gevoelsmatig niet echt
Ik heb een pittige tijd gehad op mijn werk, sta altijd aan, heb altijd mezelf moeten bewijzen en anderen ‘moeten’ pleasen en is er weinig achtervang, dus man en ik kunnen ook niet zo een avondje/ dagje weg samen. Verder is er een verdenking van ADD, maar ziet niemand reden om verder te onderzoeken. Dus ik zit nu sinds een maand met burn-out klachten thuis en voel mij enorm schuldig tegenover een mislukte zomervakantie voor mijn kinderen.
In mijn familie komt hartfalen voor, en momenteel heb ik veel last van mijn rechter schouder/ arm. Nu heb ik al bloed laten prikken, ecg laten maken. Op de ecg was een lichte ritmestoornis te zien. De reactie van de assistente was niet helpend: ik moest wachten op een beoordeling van de andere huisarts en dat kon dan ook betekenen dat er een ambulance moest komen. Dat stelde me weinig gerust, ondanks dat de huisarts me gerust stelde dat de ecg verder gewoon goed was. Als het aan mij ligt, loop ik 24 uur met zo’n monitoringskastje rond. Dat zal mij denk ik meer gerust stellen. Overigens heb ik deze huisartspraktijk sinds januari, omdat de vorige met pensioen is. Dus nieuwe huisarts, nieuwe assistenten, het helpt gevoelsmatig niet echt
Ik heb een pittige tijd gehad op mijn werk, sta altijd aan, heb altijd mezelf moeten bewijzen en anderen ‘moeten’ pleasen en is er weinig achtervang, dus man en ik kunnen ook niet zo een avondje/ dagje weg samen. Verder is er een verdenking van ADD, maar ziet niemand reden om verder te onderzoeken. Dus ik zit nu sinds een maand met burn-out klachten thuis en voel mij enorm schuldig tegenover een mislukte zomervakantie voor mijn kinderen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
