Gezondheid
alle pijlers
in therapie maar weinig discipline
maandag 11 juni 2007 om 18:47
maandag 11 juni 2007 om 19:13
Hoi 30graden. Ik vind het helemaal niet zo raar. Ik heb psychologie gestudeerd en heb zelf therapie. Ik heb geleerd (in theorie maar ook in praktijk) dat iedereen wel weerstand heeft, met name in het begin van de therapie. Dat is eigenlijk ook een deel van het proces.. Verandering is namelijk ook eng, ook al weet je verstandelijk dat het beter is als..etc etc. Wat wel zinvol is is om dit wat je hier vertelt ook te bespreken met je therapeut. Als je het bespreekbaar maakt is dat misschien wel een flinke stap vooruit. Succes.
dinsdag 12 juni 2007 om 00:02
vrijdag 15 juni 2007 om 20:02
@meds
dat is een bijzonder flauwe opmerking. Als jij je huiswerk vroeger eens niet maakte betekende dat toch ook niet dat je geen diploma wou halen?
Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is om discipline op te brengen... sommigen gaan juist voor dat soort problemen in therapie (adhd bijv.) en juist diegenen lijken mij het minst in staat om dat soort opdrachten in orde en regelmaat te voltooien...
Ik zou het inderdaad ook met de therapeut bespreken.
dat is een bijzonder flauwe opmerking. Als jij je huiswerk vroeger eens niet maakte betekende dat toch ook niet dat je geen diploma wou halen?
Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is om discipline op te brengen... sommigen gaan juist voor dat soort problemen in therapie (adhd bijv.) en juist diegenen lijken mij het minst in staat om dat soort opdrachten in orde en regelmaat te voltooien...
Ik zou het inderdaad ook met de therapeut bespreken.
zaterdag 16 juni 2007 om 13:49
quote:
dat is een bijzonder flauwe opmerking. Als jij je huiswerk vroeger eens niet maakte betekende dat toch ook niet dat je geen diploma wou halen?
Misschien dat Meds het wat bot zei, maar het is wel waar het om gaat.
En jij geeft met jouw vraag nog eens de kern aan: je huiswerk niet doen, maar je wilde wel dat diploma halen.
Oftewel het willen halen, maar er geen moeite voor hoeven doen.
Een psychisch probleem kan niet door een ander opgelost worden (zals een kuurtje antibiotica een bacterie voor je aanpakt).
Een psycholoog, psychiater of wat voor therapeut dan ook kan je alleen maar helpen het probleem op te lossen.
ZELF ben je degene die het echte werk moet doen. Als je daar de motivatie niet voor op kunt brengen is het probleem blijkbaar niet groot genoeg voor je. Oftewel zonde van het geld en van de tijd van de therapeut. Misschien dat je over een jaar, of twee, of tien wel de tijd en moeite erin wilt stoppen er zelf aan te werken, dan heeft therapie WEL zin.
dat is een bijzonder flauwe opmerking. Als jij je huiswerk vroeger eens niet maakte betekende dat toch ook niet dat je geen diploma wou halen?
Misschien dat Meds het wat bot zei, maar het is wel waar het om gaat.
En jij geeft met jouw vraag nog eens de kern aan: je huiswerk niet doen, maar je wilde wel dat diploma halen.
Oftewel het willen halen, maar er geen moeite voor hoeven doen.
Een psychisch probleem kan niet door een ander opgelost worden (zals een kuurtje antibiotica een bacterie voor je aanpakt).
Een psycholoog, psychiater of wat voor therapeut dan ook kan je alleen maar helpen het probleem op te lossen.
ZELF ben je degene die het echte werk moet doen. Als je daar de motivatie niet voor op kunt brengen is het probleem blijkbaar niet groot genoeg voor je. Oftewel zonde van het geld en van de tijd van de therapeut. Misschien dat je over een jaar, of twee, of tien wel de tijd en moeite erin wilt stoppen er zelf aan te werken, dan heeft therapie WEL zin.
zaterdag 16 juni 2007 om 20:06
zaterdag 16 juni 2007 om 22:19
Ik denk dat het toch ergens wel handig is voor je om een schema te maken. Zodat je jezelf dwingt wat aan je huiswerk/ opdrachtjes van je therapeut te gaan doen. Alleen dan kweek je discipline. Door het te doen en er ook geen smoesjes, excusses en dergelijke voor te hebben om vooral niet aan je huiswerk/ opdrachten te gaan werken. Door je denkpatroon te doorbreken zul je ook wat aan je therapie hebben. En als beloning wellicht sneller klaar zijn en "genezen" zijn zodat je weer verder kunt met je leven. De vraag is wil je van je angststoornis af? Wil je er echt echt echt heel graag vanaf? Want dan zul je echt aan de slag moeten. Tuurlijk is het geen picknick, eitje of makkelijk. Dat snap ik best wel. Maar door ervoor weg te lopen los je je angst niet op en blijft je cirkeltje klein. Door de confrontatie aan te gaan met je problemen kun je trots zijn op jezelf. Want je komt de moeilijkste dingen onder ogen en verwerkt ze zodat je weer happy bent. Denk aan de langere termijn en ga aan de slag. Ik herken dan wel niet wat je in je OP zegt maar weet wel dat je op deze manier niet verder komt. Je hebt een keuze..maak die dan ook voor jezelf en hou jezelf eraan. Dan komt het helemaal goed! Sterkte
zondag 17 juni 2007 om 04:49
Ah, hier bespeur ik wat ik 'de schop onder de kont' methode noem.
Zowat de helft van de reacties hier vertellen hoe het niet moet, praten TO naar beneden e.d.
Ik denk dat er beter gekeken kan worden waaróm iemand het huiswerk of een bepaalde taak niet doet. Waarom er gebrek aan discipline is.
Als je de oorzaak weet, is het makkelijker er verandering in te brengen.
Misschien dat iemand die helemaal gezond is en geen therapie nodig heeft beter in staat is te voldoen aan taken en huiswerk.
En nee, ze zit er niet voor een gebrek aan discipline maar soms komt er nog meer boven water als je bezig bent met een therapie.
To, ik adviseer je om iemand in je naaste omgeving te zoeken die als stok achter de deur dient. Jou eraan herinneren dat je nog huiswerk hebt te doen of die het samen met je gaat doen. Dan gebeurt het tenminste. Sommige mensen hebben ietsje meer nodig en hebben uitstelgedrag wat niet verandert als ze het alleen moeten doen. Soms kun je heel erg tegen iets aanhikken in je eentje en valt het 100% mee als je het niet alleen hoeft te doen.
Zowat de helft van de reacties hier vertellen hoe het niet moet, praten TO naar beneden e.d.
Ik denk dat er beter gekeken kan worden waaróm iemand het huiswerk of een bepaalde taak niet doet. Waarom er gebrek aan discipline is.
Als je de oorzaak weet, is het makkelijker er verandering in te brengen.
Misschien dat iemand die helemaal gezond is en geen therapie nodig heeft beter in staat is te voldoen aan taken en huiswerk.
En nee, ze zit er niet voor een gebrek aan discipline maar soms komt er nog meer boven water als je bezig bent met een therapie.
To, ik adviseer je om iemand in je naaste omgeving te zoeken die als stok achter de deur dient. Jou eraan herinneren dat je nog huiswerk hebt te doen of die het samen met je gaat doen. Dan gebeurt het tenminste. Sommige mensen hebben ietsje meer nodig en hebben uitstelgedrag wat niet verandert als ze het alleen moeten doen. Soms kun je heel erg tegen iets aanhikken in je eentje en valt het 100% mee als je het niet alleen hoeft te doen.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 20 juni 2007 om 11:38
Hoi 30 graden,
In therapie zijn kost ook energie. Je wordt geconfronteerd met jezelf en dat is moeilijk en dat kost ook doorzettingsvermogen.
Als jij het niet doet, doet niemand het voor je en blijf je nog jaren tobben.
Doe je best, zet anders een tijdstip in je agenda dat je er dan bijvoorbeeld weer een uurtje aan besteed. Die schema´s zijn ook irritant, maar je hebt het wel nodig om inzicht in jezelf te krijgen.
Help yourself, en uiteindelijk zul je de vruchten plukken. Hoe langer je uitstelt en treuzelt, hoe langer je met je ´ziektebeeld´ blijft zitten.
Zet hem op!
In therapie zijn kost ook energie. Je wordt geconfronteerd met jezelf en dat is moeilijk en dat kost ook doorzettingsvermogen.
Als jij het niet doet, doet niemand het voor je en blijf je nog jaren tobben.
Doe je best, zet anders een tijdstip in je agenda dat je er dan bijvoorbeeld weer een uurtje aan besteed. Die schema´s zijn ook irritant, maar je hebt het wel nodig om inzicht in jezelf te krijgen.
Help yourself, en uiteindelijk zul je de vruchten plukken. Hoe langer je uitstelt en treuzelt, hoe langer je met je ´ziektebeeld´ blijft zitten.
Zet hem op!
donderdag 21 juni 2007 om 11:45
donderdag 21 juni 2007 om 12:16
quote:
Als je de discipline niet hebt, is het lastig deze op te brengen, zelfs als het moet. Die mensen hebben dan toch snel een soort struisvogelpolitiek.
Het handigste in die gevallen is toch echt hulp inschakelen. Iemand die het met je samen doet.
En dát mijn beste Shala, is nou net de clue. Het aanpakken van psychische problemen doe je uiteindelijk niet samen. Iemand kan jou een spiegel voorhouden, maar het échte werk zul je altijd, geen uitzonderingen, zelf moeten doen. En ja, daar is pure wil voor nodig.
Gebrek aan discipline heeft altijd als grondslag dat er ergens (nog) niet genoeg wil is. De redenen kunnen heel verschillend zijn, van angst om te veranderen tot toch nog een bepaald voordeel halen uit het probleem dat men niet wil opgeven. Blijft echter staan dat er de simpele ultieme wíl moet zijn.
Mijn discipline toen ik in een diepe depressie zat? Ik wist niet eens hoe ik het moest spellen, laat staan dat het in mijn dagelijks patroon zat. Tot bij mij de ging branden. Er zijn twee opties; of doorgaan in de situatie waar ik in zit of mezelf er uit vechten. De wereld was zo gitzwart dat ik als de dood was voor de situatie waar ik in zat en er dus heel simpel maar 1 optie overbleef; vechten! Met genoeg weerstand in mijn gedrag wist mijn verstand heel goed wat er nodig was; het doorbreken van patronen. Ik moest weer dingen gaan dóen, ongeacht wat mijn "zin" was. Ik móest weer zelf naar de winkel, mezelf aan het eten dwingen, ik móest mezelf aankijken in de spiegel en aan mezelf werken. Genoeg redenen en excuses om het te laten varen, maar het resultaat wat dat op zou leveren (nog meer ellende) zinde me niet. Dat schept zoveel wil om uit de ellende te komen dat je de discipline wel maakt.
Niemand anders kan dergelijk werk voor je doen, niemand anders kan de discipline kweken. Dat zul je als persoon zelf moeten doen. Wachten tot je discipline krijgt maakt dat je wacht tot je een ons weegt. Discipline is onzin, discipline is niets meer of minder dan de wíl. Of zoals iemand voor mij al zo mooi zei; je krijgt het resultaat niet zonder er het werk voor te willen doen.
Dat wil overigens niet zeggen dat iemand die de "discipline niet heeft" een slecht of minder mens is. Hij/zij maakt slechts andere keuzes in zijn/haar leven.
Als je de discipline niet hebt, is het lastig deze op te brengen, zelfs als het moet. Die mensen hebben dan toch snel een soort struisvogelpolitiek.
Het handigste in die gevallen is toch echt hulp inschakelen. Iemand die het met je samen doet.
En dát mijn beste Shala, is nou net de clue. Het aanpakken van psychische problemen doe je uiteindelijk niet samen. Iemand kan jou een spiegel voorhouden, maar het échte werk zul je altijd, geen uitzonderingen, zelf moeten doen. En ja, daar is pure wil voor nodig.
Gebrek aan discipline heeft altijd als grondslag dat er ergens (nog) niet genoeg wil is. De redenen kunnen heel verschillend zijn, van angst om te veranderen tot toch nog een bepaald voordeel halen uit het probleem dat men niet wil opgeven. Blijft echter staan dat er de simpele ultieme wíl moet zijn.
Mijn discipline toen ik in een diepe depressie zat? Ik wist niet eens hoe ik het moest spellen, laat staan dat het in mijn dagelijks patroon zat. Tot bij mij de ging branden. Er zijn twee opties; of doorgaan in de situatie waar ik in zit of mezelf er uit vechten. De wereld was zo gitzwart dat ik als de dood was voor de situatie waar ik in zat en er dus heel simpel maar 1 optie overbleef; vechten! Met genoeg weerstand in mijn gedrag wist mijn verstand heel goed wat er nodig was; het doorbreken van patronen. Ik moest weer dingen gaan dóen, ongeacht wat mijn "zin" was. Ik móest weer zelf naar de winkel, mezelf aan het eten dwingen, ik móest mezelf aankijken in de spiegel en aan mezelf werken. Genoeg redenen en excuses om het te laten varen, maar het resultaat wat dat op zou leveren (nog meer ellende) zinde me niet. Dat schept zoveel wil om uit de ellende te komen dat je de discipline wel maakt.
Niemand anders kan dergelijk werk voor je doen, niemand anders kan de discipline kweken. Dat zul je als persoon zelf moeten doen. Wachten tot je discipline krijgt maakt dat je wacht tot je een ons weegt. Discipline is onzin, discipline is niets meer of minder dan de wíl. Of zoals iemand voor mij al zo mooi zei; je krijgt het resultaat niet zonder er het werk voor te willen doen.
Dat wil overigens niet zeggen dat iemand die de "discipline niet heeft" een slecht of minder mens is. Hij/zij maakt slechts andere keuzes in zijn/haar leven.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 21 juni 2007 om 17:39
Mooi gezegd. Dat wel. Alleen denk ik dat het hebben van discipline niet slechts een kwestie van wil is. Zeker niet als er psychische problemen in het spel zijn. Er is bv. ook nog zoiets als aanleg voor discipline hebben. De één kan zich makkelijker tot het doen van bepaalde taken zetten als weer iemand anders dat zou kunnen. Zeggen dat het puur aan wilskracht ligt, dan doe je sommige mensen echt tekort. Willen is niet altijd ook kunnen.
Als je alles in het leven zelf zou moeten kunnen, waar hebben mensen elkaar dan nog voor nodig. Dan was er ook niet zoiets nodig als een sociaal leven. Dan zijn er o.a. geen psychologen en psychiaters nodig want als je maar graag genoeg wil, kun je immers alles overwinnen in je eentje? Ik denk niet dat het zo werkt maar dat is in dit topic blijkbaar alleen míjn visie.
Als je alles in het leven zelf zou moeten kunnen, waar hebben mensen elkaar dan nog voor nodig. Dan was er ook niet zoiets nodig als een sociaal leven. Dan zijn er o.a. geen psychologen en psychiaters nodig want als je maar graag genoeg wil, kun je immers alles overwinnen in je eentje? Ik denk niet dat het zo werkt maar dat is in dit topic blijkbaar alleen míjn visie.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 21 juni 2007 om 17:53
donderdag 21 juni 2007 om 18:07
Ik haal even aan wat ik eerder heb geschreven:
Ik heb geleerd (in theorie maar ook in praktijk) dat iedereen wel weerstand heeft, met name in het begin van de therapie. Dat is eigenlijk ook een deel van het proces.. Verandering is namelijk ook eng, ook al weet je verstandelijk dat het beter is als..etc etc. Wat wel zinvol is is om dit wat je hier vertelt ook te bespreken met je therapeut. Als je het bespreekbaar maakt is dat misschien wel een flinke stap vooruit..
Ik begrijp exact wat Shahla bedoelt, al zou ik het stukje sociaal leven er ook buiten laten. roosvrouw jij bedoelt wellicht dat juist mét een veilige sociale omgeving een mens een hoop zelf kan doen, op eigen kracht. Mee eens. Sommigen van ons hebben echter niet die vaardigheden, achtergrond, psychische stabiliteit etc. om deze wilskracht zelf te kunnen ontdekken en dit zinvol te gebruiken.
Ik ben ook een tijd depressief geweest, en er was bij mij ook weinig wilskracht te bespeuren om weer op te knappen. Is dat ook niet deels wat een depressie inhoudt? Ik voelde mezelf namelijk in eerste instantie helemaal niet de moeite waard om te herstellen. Mijn therapeut heeft mij geholpen dat kleine beetje wilskracht dat er nog wel was (ik bleef immers ook naar therapie gaan in die periode en mijn dingen daarvoor doen, al was het veel minder dan voorheen) toch weer uit te bouwen. Ik wou dat ik alles alleen kon. Helaas werkt dat niet voor iedereen zo. Ook met therapie doe ik het uiteindelijk zelf, maar de steun in de rug laat mij het wellicht sneller bereiken en op een constructiever manier.
Shoot me, maar nog steeds zijn er momenten dat er geen wilskracht bij mij te bespeuren is. Op die momenten vind ik mezelf nog steeds niet belangrijk genoeg. Gelukkig kan ik dit bespreken in therapie, en kom ik daar steeds een stapje verder mee.
Ik heb geleerd (in theorie maar ook in praktijk) dat iedereen wel weerstand heeft, met name in het begin van de therapie. Dat is eigenlijk ook een deel van het proces.. Verandering is namelijk ook eng, ook al weet je verstandelijk dat het beter is als..etc etc. Wat wel zinvol is is om dit wat je hier vertelt ook te bespreken met je therapeut. Als je het bespreekbaar maakt is dat misschien wel een flinke stap vooruit..
Ik begrijp exact wat Shahla bedoelt, al zou ik het stukje sociaal leven er ook buiten laten. roosvrouw jij bedoelt wellicht dat juist mét een veilige sociale omgeving een mens een hoop zelf kan doen, op eigen kracht. Mee eens. Sommigen van ons hebben echter niet die vaardigheden, achtergrond, psychische stabiliteit etc. om deze wilskracht zelf te kunnen ontdekken en dit zinvol te gebruiken.
Ik ben ook een tijd depressief geweest, en er was bij mij ook weinig wilskracht te bespeuren om weer op te knappen. Is dat ook niet deels wat een depressie inhoudt? Ik voelde mezelf namelijk in eerste instantie helemaal niet de moeite waard om te herstellen. Mijn therapeut heeft mij geholpen dat kleine beetje wilskracht dat er nog wel was (ik bleef immers ook naar therapie gaan in die periode en mijn dingen daarvoor doen, al was het veel minder dan voorheen) toch weer uit te bouwen. Ik wou dat ik alles alleen kon. Helaas werkt dat niet voor iedereen zo. Ook met therapie doe ik het uiteindelijk zelf, maar de steun in de rug laat mij het wellicht sneller bereiken en op een constructiever manier.
Shoot me, maar nog steeds zijn er momenten dat er geen wilskracht bij mij te bespeuren is. Op die momenten vind ik mezelf nog steeds niet belangrijk genoeg. Gelukkig kan ik dit bespreken in therapie, en kom ik daar steeds een stapje verder mee.
donderdag 21 juni 2007 om 18:49
Robin, voor mijn beleving haal je 2 dingen door elkaar. Een ander kan je zeker een spiegel voorhouden, maar uiteindelijk zul je het zélf moeten doen. Zelf doen vergt zelf willen; ergo Robin had toen de wil om het gebeurde om te keren en aan haarzelf te werken. Als jij niet had gewild, dan hadden er 100 therapeuten 24/7 op je in kunnen praten, maar dan had je nu nog minstens zo depressief geweest.
Lusteloosheid en bekijk-het-maar horen bij een depressie, klopt. Je afvragen of je het wel waard bent, ook. Maar het "grappige" is dat als je in een diepe depressie zit het dood- en doodeng is. Het leven is op dat moment zo gitzwart dat je bij wijze van spreken acuut een linkerbeen zou inleveren om van dat doodenge af te zijn (vandaar ook dat de dood voor velen aanlokkelijk lijkt; weg uit die shit). Zelfs bij twijfel aan eigenwaarde blijven er 2 opties; in die hel blijven of eruit vechten. Dat vechten mag dan een grote klus zijn, maar niets is erger dan die hel. En zie daar; op een of andere manier dwing je jezelf tot het eruit komen. Of niet op een of andere manier, je wilt er zo graag uit dat je elk gevecht wat daar voor nodig is aangaat.
Even voor de duidelijkheid; ik heb het hier niet over "je hebt zelf veroorzaakt" of "willen geneest alles spontaan". Dat is onzinnig en overtrokken. Ik heb het over "willen is de motor naar beter in het leven te staan zoals het is, om beter te functioneren incl. problemen en waar mogelijk een probleem om zeep te helpen". Willen is ook geen quick-fix, het zal vallen en opstaan blijven maal tig keer. (het weer opstaan is ook alweer zo'n willen, je had immers ook kunnen blijven zitten waar je gevallen bent)
Je kunt het grootser trekken dan het "alleen maar" overkomen van psychische problemen. Het hele leven en hoe we dat ervaren komt uiteindelijk neer op hoe we er zelf naar kijken en daar actief in besluiten te handelen. Handelen doe je vanuit een wil. Wil naar beter, wil naar anders, wil naar "ik weet het niet maar alles is beter dan dit", allerlei vormen van wil. Ook lang niet alles is maakbaar, zeker niet. Genoeg dingen in ons leven overkomen ons, daar wordt ons niets over gevraagd. Hoe we daar vervolgens verder mee gaan; daar komt die wil weer bij om de hoek kijken.
Als je het mij vraagt is de kracht van de eigen geest -en daarmee dus o.a. de wil- erg onderschat. Onze geest is in staat tot halve wonderen. En dan niet de ik-genees-spontaan-van-kanker-wonder, want daar zijn we het denk ik allemaal wel over eens dat dit onzin is. Maar wel in de context dat we vele grotere dingen kunnen overkomen dan we ooit voor mogelijk had gehouden.
Lusteloosheid en bekijk-het-maar horen bij een depressie, klopt. Je afvragen of je het wel waard bent, ook. Maar het "grappige" is dat als je in een diepe depressie zit het dood- en doodeng is. Het leven is op dat moment zo gitzwart dat je bij wijze van spreken acuut een linkerbeen zou inleveren om van dat doodenge af te zijn (vandaar ook dat de dood voor velen aanlokkelijk lijkt; weg uit die shit). Zelfs bij twijfel aan eigenwaarde blijven er 2 opties; in die hel blijven of eruit vechten. Dat vechten mag dan een grote klus zijn, maar niets is erger dan die hel. En zie daar; op een of andere manier dwing je jezelf tot het eruit komen. Of niet op een of andere manier, je wilt er zo graag uit dat je elk gevecht wat daar voor nodig is aangaat.
Even voor de duidelijkheid; ik heb het hier niet over "je hebt zelf veroorzaakt" of "willen geneest alles spontaan". Dat is onzinnig en overtrokken. Ik heb het over "willen is de motor naar beter in het leven te staan zoals het is, om beter te functioneren incl. problemen en waar mogelijk een probleem om zeep te helpen". Willen is ook geen quick-fix, het zal vallen en opstaan blijven maal tig keer. (het weer opstaan is ook alweer zo'n willen, je had immers ook kunnen blijven zitten waar je gevallen bent)
Je kunt het grootser trekken dan het "alleen maar" overkomen van psychische problemen. Het hele leven en hoe we dat ervaren komt uiteindelijk neer op hoe we er zelf naar kijken en daar actief in besluiten te handelen. Handelen doe je vanuit een wil. Wil naar beter, wil naar anders, wil naar "ik weet het niet maar alles is beter dan dit", allerlei vormen van wil. Ook lang niet alles is maakbaar, zeker niet. Genoeg dingen in ons leven overkomen ons, daar wordt ons niets over gevraagd. Hoe we daar vervolgens verder mee gaan; daar komt die wil weer bij om de hoek kijken.
Als je het mij vraagt is de kracht van de eigen geest -en daarmee dus o.a. de wil- erg onderschat. Onze geest is in staat tot halve wonderen. En dan niet de ik-genees-spontaan-van-kanker-wonder, want daar zijn we het denk ik allemaal wel over eens dat dit onzin is. Maar wel in de context dat we vele grotere dingen kunnen overkomen dan we ooit voor mogelijk had gehouden.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 21 juni 2007 om 19:06
Roosvrouw: Dat vechten mag dan een grote klus zijn, maar niets is erger dan die hel. En zie daar; op een of andere manier dwing je jezelf tot het eruit komen. Of niet op een of andere manier, je wilt er zo graag uit dat je elk gevecht wat daar voor nodig is aangaat.
Eigenlijk bedoelen we dus hetzelfde. ook ik ben het gevecht aangegaan. Ik had dat waarschijnlijk ook helemaal alleen gekund, maar wellicht zoals ik al zei: langzamer. De steun van iemand zorgt er ook voor dat je het gevecht beter aankunt.
Je bent erg sterk in je woorden, ik heb de pit nu niet in een lange discussie.
Maar om ook even op het onderwerp terug te komen waar TO mee kwam: ik denk dat wilskracht kan fluctueren, bij TO, maar dat herken ik ook bij mezelf. Jij beschrijft wilskracht als iets wat er óf wel, óf niet is.
Eigenlijk bedoelen we dus hetzelfde. ook ik ben het gevecht aangegaan. Ik had dat waarschijnlijk ook helemaal alleen gekund, maar wellicht zoals ik al zei: langzamer. De steun van iemand zorgt er ook voor dat je het gevecht beter aankunt.
Je bent erg sterk in je woorden, ik heb de pit nu niet in een lange discussie.
Maar om ook even op het onderwerp terug te komen waar TO mee kwam: ik denk dat wilskracht kan fluctueren, bij TO, maar dat herken ik ook bij mezelf. Jij beschrijft wilskracht als iets wat er óf wel, óf niet is.
