Gezondheid
alle pijlers
Is dit echt?!
donderdag 18 juni 2009 om 23:46
donderdag 18 juni 2009 om 23:48
quote:iry schreef op 18 juni 2009 @ 23:46:
Nee joh gekkie,je mag mij alles vragen hoor!!
Kom er op een ander tijdstip op terug.
maar ga binnenkort weer een nieuw (en zoveelste) traject in.ik ben wel benieuwd naar welk traject je gaat volgen en waarom de andere therapiën nog geen baat hebben gehad voor je.
Nee joh gekkie,je mag mij alles vragen hoor!!
Kom er op een ander tijdstip op terug.
maar ga binnenkort weer een nieuw (en zoveelste) traject in.ik ben wel benieuwd naar welk traject je gaat volgen en waarom de andere therapiën nog geen baat hebben gehad voor je.
donderdag 18 juni 2009 om 23:50
donderdag 18 juni 2009 om 23:57
quote:newstylista schreef op 18 juni 2009 @ 23:47:
vinyl waarom snap je dat niet? ik vind dat dan weer moeilijk om te snappen.
Omdat ik me niet kan voorstellen hoe het moet voelen om zo te denken als een anorexiapatient. Dat ik me niet kan voorstellen dat je in de spiegel kijkt en jezelf nog te dik vindt... Dat vind ik zó moeilijk te snappen hoe dat toch kan!
Want de buitenwereld ziet het altijd wel. Wat gebeurt er dan met iemand dat diegene het niet kan zien? Snap je wat ik bedoel?
vinyl waarom snap je dat niet? ik vind dat dan weer moeilijk om te snappen.
Omdat ik me niet kan voorstellen hoe het moet voelen om zo te denken als een anorexiapatient. Dat ik me niet kan voorstellen dat je in de spiegel kijkt en jezelf nog te dik vindt... Dat vind ik zó moeilijk te snappen hoe dat toch kan!
Want de buitenwereld ziet het altijd wel. Wat gebeurt er dan met iemand dat diegene het niet kan zien? Snap je wat ik bedoel?
vrijdag 19 juni 2009 om 00:04
vrijdag 19 juni 2009 om 00:38
@ Vinyl, misschien kun je het snappen naar aanleiding van een analogie: ken je het gevoel dat je als je na lange tijd weer 's je huis gaat poetsen (ook al vond je het nog niet eens zo vies), je ineens overal viezigheid gaat ontdekken? Soms kun je misschien in zo'n bui komen dat je maar blijft poetsen of dat je je na het poetsen ergert aan de viezigheid die nog over is?Andere mensen vinden je huis prima opgeruimd en netjes..
Zoiets?
Ik ken het wel. Tien kilo lichter dan nu voelde ik me net zo dik als nu. Als ik foto's terug kijk, ben ik jaloers. Al weet ik hoe ik me toen voelde..
En nu heb ik het nog.. dat ik de ene dag in de spiegel kijk en mezelf heel mooi en best slank vind. Een volgende dag voel ik me heel dik en zie ik echt iets anders in de spiegel. Ik vind het bizar.
@ Iry: sterkte
Zoiets?
Ik ken het wel. Tien kilo lichter dan nu voelde ik me net zo dik als nu. Als ik foto's terug kijk, ben ik jaloers. Al weet ik hoe ik me toen voelde..
En nu heb ik het nog.. dat ik de ene dag in de spiegel kijk en mezelf heel mooi en best slank vind. Een volgende dag voel ik me heel dik en zie ik echt iets anders in de spiegel. Ik vind het bizar.
@ Iry: sterkte
anoniem_83599 wijzigde dit bericht op 19-06-2009 00:39
Reden: typo
Reden: typo
% gewijzigd
vrijdag 19 juni 2009 om 10:56
Nou vooral dát lijkt me zo moeilijk. Dat je echt iets anders in de spiegel ziet. Een kennis van me was er van overtuigd dat ik veeel slanker was en zij enorm dik.
Ze pakte dan haar buikvelletje vast en zei: "kijk dan wat een laag vet man" terwijl ze zo mager is.
Maar ik zei toen dus mijn BMI is veel hoger dan jou BMI (we zijn even lang) dus het is écht helder, ik ben in ieder geval niet slanker. Ze kon het NIET geloven.
Nou zullen we dan de weegschaal erbij pakken dan kun je het zelf zien. Nou ja dat wilde ze niet omdat ze alleen op nauw gezette tijden aankon naar haar gewicht te kijken. Maar dat vertekende beeld, zo ontzettend naar lijkt me dat. Je eigen hoofd houdt je gewoon voor de gek.
Ze pakte dan haar buikvelletje vast en zei: "kijk dan wat een laag vet man" terwijl ze zo mager is.
Maar ik zei toen dus mijn BMI is veel hoger dan jou BMI (we zijn even lang) dus het is écht helder, ik ben in ieder geval niet slanker. Ze kon het NIET geloven.
Nou zullen we dan de weegschaal erbij pakken dan kun je het zelf zien. Nou ja dat wilde ze niet omdat ze alleen op nauw gezette tijden aankon naar haar gewicht te kijken. Maar dat vertekende beeld, zo ontzettend naar lijkt me dat. Je eigen hoofd houdt je gewoon voor de gek.
vrijdag 19 juni 2009 om 11:10
Anorexia is zo'n rotziekte. Als je eindelijk eenmaal inziet dat je 'helemaal niet te dik bent' (=vel over been) en dat je je realiseert dat je echt iets moet eten om er niet compleet aan onderdoor te gaan, blijft voedsel en het opeten ervan nog een tijd lang een ware kwelling. Daarom vind ik het heel dapper en bewonderingswaardig wanneer zulke meiden zich er eenmaal toe zetten. Terwijl hun grootste angst is om 'dik' te worden worden (als in: normaal gewicht). Mijn ervaring is dat meiden die ooit anorexia hebben gehad, zelden 'echt dik' worden (als in: overgewicht).
Wat ik wel altijd van die treurige gevallen vind, zijn die vrouwen van een jaar of 30, 40 die duidelijk (nog) anorexia hebben. Dan denk ik: 'Waarom heb jij jezelf nooit een flinke schop onder je kont gegeven?!' Maar ja... zoiets zeg je natuurlijk niet.
Wat ik wel altijd van die treurige gevallen vind, zijn die vrouwen van een jaar of 30, 40 die duidelijk (nog) anorexia hebben. Dan denk ik: 'Waarom heb jij jezelf nooit een flinke schop onder je kont gegeven?!' Maar ja... zoiets zeg je natuurlijk niet.
vrijdag 19 juni 2009 om 11:18
@ Twompie: lastig is dat, je kunt je vriendin niet overtuigen vrees ik. Er zijn altijd argumenten (bv. jouw botten zijn zwaarder, of bij jou staat het beter..). Het gaat volgens mij veel meer om een gevoel dat zij heeft.
Ik voel me soms heel zwaar en blubberig, soms heel mooi slank. Terwijl m'n gewicht vrij constant is. Toch vind ik zelf dat ik volledig van mijn eetstoornis af ben. Ik heb een normaal gewicht, vetpercentage is ook best aardig. Gewoon heel gemiddeld. Gelukkig kan het ik mijn gevoel zo altijd rationeel tegenspreken. En daarmee een negatief gevoel tot 'onzin' verklaren! Dat werkt best goed gelukkig.
@Vinyl: dank voor de knuffel
@Zoete: het is inderdaad een ziekte. Ik denk dat niet iedereen in staat is om het te overwinnen, door wat voor reden dan ook. Zelfs al heeft iemand zich al 20 jaar schoppen onder de kont gegeven.
Ik voel me soms heel zwaar en blubberig, soms heel mooi slank. Terwijl m'n gewicht vrij constant is. Toch vind ik zelf dat ik volledig van mijn eetstoornis af ben. Ik heb een normaal gewicht, vetpercentage is ook best aardig. Gewoon heel gemiddeld. Gelukkig kan het ik mijn gevoel zo altijd rationeel tegenspreken. En daarmee een negatief gevoel tot 'onzin' verklaren! Dat werkt best goed gelukkig.
@Vinyl: dank voor de knuffel
@Zoete: het is inderdaad een ziekte. Ik denk dat niet iedereen in staat is om het te overwinnen, door wat voor reden dan ook. Zelfs al heeft iemand zich al 20 jaar schoppen onder de kont gegeven.
vrijdag 19 juni 2009 om 12:52
Het is idd een rotziekte.
Inmiddels ben ik al 20 jaar slachtoffer van dit duiveltje.
In die 20 jaar heeft mijn eetstoornis al vele gezichten gehad.
Van puur anorectisch,alleen vloeibaar durven eten,voedsel kauwen en niet doorslikken maar uitspugen.
Inmiddels kwam er steeds meer compensatiegedrag bij.
Kreeg in therapie nog eetbuien erbij kado (want ik moest gaan eten maar raakte totaal de weg kwijt),ging braken,was inmiddels ook al jaren verslaafd aan laxeertabletten.
En nu zit ik er nog steeds middenin.
3 x in dagtherapie geweest heeft ,nog wat andere therapieen geprobeerd.
De laatste 5 jaar heb ik bij het ggz gelopen,niet meer ter behandeling maar leren accepteren en leven met de eetstoornis en crisispreventie.
Newstylista.
Ik sta nu op een wachtlijst voor traumabehandeling.
Inmiddels al de intensieve intake achter de rug.
Dit word een individueel en lang traject (is een andere aanpak dan regulier).
Ik hoop hiermee de onderliggende kern aan te pakken en daarmee de eetstoornis wat meer los te kunnen laten.
Ik geloof in mijn geval niet meer dat ik er vanaf kom.
20 jaar zit zo verwikkeld in mijn persoonlijkheid.
Ik weet heel goed hoe het anders moet,hoe het werkt en wat ik moet doen.
Ik zag ook best toen ik ondergewicht had dat ik te mager was.
Het gaat verder dan dat.
Het is een walging van je lichaam,willen verdwijnen.
Mijn lichaam en ik zijn vreemden van elkaar en kan daar moeilijk mee in contact komen.
Inmiddels zit er ook een verslavend aspect aan.
Inmiddels ben ik al 20 jaar slachtoffer van dit duiveltje.
In die 20 jaar heeft mijn eetstoornis al vele gezichten gehad.
Van puur anorectisch,alleen vloeibaar durven eten,voedsel kauwen en niet doorslikken maar uitspugen.
Inmiddels kwam er steeds meer compensatiegedrag bij.
Kreeg in therapie nog eetbuien erbij kado (want ik moest gaan eten maar raakte totaal de weg kwijt),ging braken,was inmiddels ook al jaren verslaafd aan laxeertabletten.
En nu zit ik er nog steeds middenin.
3 x in dagtherapie geweest heeft ,nog wat andere therapieen geprobeerd.
De laatste 5 jaar heb ik bij het ggz gelopen,niet meer ter behandeling maar leren accepteren en leven met de eetstoornis en crisispreventie.
Newstylista.
Ik sta nu op een wachtlijst voor traumabehandeling.
Inmiddels al de intensieve intake achter de rug.
Dit word een individueel en lang traject (is een andere aanpak dan regulier).
Ik hoop hiermee de onderliggende kern aan te pakken en daarmee de eetstoornis wat meer los te kunnen laten.
Ik geloof in mijn geval niet meer dat ik er vanaf kom.
20 jaar zit zo verwikkeld in mijn persoonlijkheid.
Ik weet heel goed hoe het anders moet,hoe het werkt en wat ik moet doen.
Ik zag ook best toen ik ondergewicht had dat ik te mager was.
Het gaat verder dan dat.
Het is een walging van je lichaam,willen verdwijnen.
Mijn lichaam en ik zijn vreemden van elkaar en kan daar moeilijk mee in contact komen.
Inmiddels zit er ook een verslavend aspect aan.
zaterdag 20 juni 2009 om 14:12
Tja of de foto echt is ...nou ja, ik hoor allemaal dingen over fotoshop e.d.
Daar heb ik allemaal geen verstand van.
Wel heb ik dit soort lijfen meerdere malen in het echt gezien.
Jammer genoeg kan het dus echt zo eruit zien.
De persoon in kwestie kan zelfs dan nog vinden dat zijn/haar lijf te vetkwabbig is, of, en dat is misschien nog wel enger,men vindt zichzelf prachtig op "gewicht".
Iemand die er zo uitziet heeft niet meer een gemiddeld uithoudingsvermogen, maar kan soms nog verbazingwekkend lang meedoen hoor met een soort van normaal dagelijks leven.
Daar heb ik allemaal geen verstand van.
Wel heb ik dit soort lijfen meerdere malen in het echt gezien.
Jammer genoeg kan het dus echt zo eruit zien.
De persoon in kwestie kan zelfs dan nog vinden dat zijn/haar lijf te vetkwabbig is, of, en dat is misschien nog wel enger,men vindt zichzelf prachtig op "gewicht".
Iemand die er zo uitziet heeft niet meer een gemiddeld uithoudingsvermogen, maar kan soms nog verbazingwekkend lang meedoen hoor met een soort van normaal dagelijks leven.
maandag 22 juni 2009 om 09:13
quote:Zoete schreef op 19 juni 2009 @ 11:10:
Wat ik wel altijd van die treurige gevallen vind, zijn die vrouwen van een jaar of 30, 40 die duidelijk (nog) anorexia hebben. Dan denk ik: 'Waarom heb jij jezelf nooit een flinke schop onder je kont gegeven?!' Maar ja... zoiets zeg je natuurlijk niet.Ik heb m'n best gedaan hierop niet te reageren, maar kan het toch niet laten. Wat je hier zegt is namelijk zo'n onzin! Het is juist zo dat hoe langer je anorexia hebt, hoe moeilijker het is ervan af te komen. Dat heeft werkelijk niets te maken met jezelf een schop onder de kont geven. Ik ben nu 35, en heb al tien jaar anorexia. De laatste twee jaar gaat het goed, en kan ik er aardig mee leven. Ik werk weer wat, heb een aardig gewicht, kan weer redelijk genieten, kortom, het begint weer ergens op te lijken. Maar nog geen vijf jaar geleden was ik op sterven na dood. Ik was toen 30, en dus op de leeftijd dat ik volgens jou een treurig geval zou zijn. Ik werkte toen fulltime in het onderwijs en studeerde daarnaast deeltijd Psychologie aan de universiteit. Dit alles met een gevaarlijk ondergewicht (15 kilo te licht). Dat houdt natuurlijk geen mens vol, en zodoende ben ik finaal ingestort. Het is een afschuwelijke ziekte, óók als je 30, 40 of voor mijn part 50 jaar bent. Denk dus voortaan twee keer na, voordat je zo'n opmerking plaats als hierboven. Dank je vriendelijk!
Wat ik wel altijd van die treurige gevallen vind, zijn die vrouwen van een jaar of 30, 40 die duidelijk (nog) anorexia hebben. Dan denk ik: 'Waarom heb jij jezelf nooit een flinke schop onder je kont gegeven?!' Maar ja... zoiets zeg je natuurlijk niet.Ik heb m'n best gedaan hierop niet te reageren, maar kan het toch niet laten. Wat je hier zegt is namelijk zo'n onzin! Het is juist zo dat hoe langer je anorexia hebt, hoe moeilijker het is ervan af te komen. Dat heeft werkelijk niets te maken met jezelf een schop onder de kont geven. Ik ben nu 35, en heb al tien jaar anorexia. De laatste twee jaar gaat het goed, en kan ik er aardig mee leven. Ik werk weer wat, heb een aardig gewicht, kan weer redelijk genieten, kortom, het begint weer ergens op te lijken. Maar nog geen vijf jaar geleden was ik op sterven na dood. Ik was toen 30, en dus op de leeftijd dat ik volgens jou een treurig geval zou zijn. Ik werkte toen fulltime in het onderwijs en studeerde daarnaast deeltijd Psychologie aan de universiteit. Dit alles met een gevaarlijk ondergewicht (15 kilo te licht). Dat houdt natuurlijk geen mens vol, en zodoende ben ik finaal ingestort. Het is een afschuwelijke ziekte, óók als je 30, 40 of voor mijn part 50 jaar bent. Denk dus voortaan twee keer na, voordat je zo'n opmerking plaats als hierboven. Dank je vriendelijk!
You don't have to fit into the format
donderdag 25 juni 2009 om 10:42
Lotte, ik weet juist wel hoe moeilijk het is. Met 'een schop onder je kont' bedoel ik dan ook het probleem serieus aanpakken en daar 100%, nee 200% van je aandacht insteken, en verder niets.Tot het probleem bij de wortel is uitgeroeid. Dus niet alleen dat je weer een gezond gewicht hebt, maar dat de oorzaak is opgelost.
Lotte, wat je zegt over met zo'n fors ondergewicht en dan toch: En werken, En studeren... Dat is jezelf volledig uitputten, dat niemand daar iets van gezegd heeft. Maar ik herken het wel, toen ik op sterven na dood was, haalde ik ook alleen nog negens en tienen.
Kwam nog langs dit plaatje waar ik niet van weet wat ik moet denken.
Lotte, wat je zegt over met zo'n fors ondergewicht en dan toch: En werken, En studeren... Dat is jezelf volledig uitputten, dat niemand daar iets van gezegd heeft. Maar ik herken het wel, toen ik op sterven na dood was, haalde ik ook alleen nog negens en tienen.
Kwam nog langs dit plaatje waar ik niet van weet wat ik moet denken.
donderdag 25 juni 2009 om 18:52
quote:Zoete schreef op 25 juni 2009 @ 10:42:
Lotte, ik weet juist wel hoe moeilijk het is. Met 'een schop onder je kont' bedoel ik dan ook het probleem serieus aanpakken en daar 100%, nee 200% van je aandacht insteken, en verder niets.Tot het probleem bij de wortel is uitgeroeid. Dus niet alleen dat je weer een gezond gewicht hebt, maar dat de oorzaak is opgelost.
Oké, dat klinkt al heel anders. En je hebt gelijk dat het probleem pas is opgelost als de oorzaak van alle ellende boven water is. Ik ben destijds in therapie gegaan, en keurig die 15 kilo aangekomen. Ik was een voorbeeldige patiënt, altijd opgeruimd en vrolijk. Geen zin om te praten over m'n problemen, dat ging 'ze' niks aan. Gevolg: na ontslag in rap tempo m'n 15 kilo weer kwijt.
Daarna heb ik het gelukkig anders aangepakt, en ben ik wél gaan praten. Anorexia gaat over zoveel meer dan alleen eten. Mijn probleem was vooral een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen, en ik heb ervaren dat het gigántisch moeilijk is om dat op latere leeftijd nog te kweken. Het kán wel, maar het blijft een dagelijks gevecht.
Achteraf vind ik het zelf ook ongelofelijk, dat niemand in die slechtste periode ooit iets tegen me gezegd heeft. Ik zal nooit vergeten die dag, dat ik mijn klas gymles had gegeven. 25 Krioelende kinderen in een sporthal, en dat moest ik in het gareel houden met mijn afgepeigerde lijf. Blauw van de kou en ziek van de honger kwam ik terug op school, alwaar de directeur op het schoolplein stond. 'Zo, gaat goed hè', zei hij.......................
Lotte, ik weet juist wel hoe moeilijk het is. Met 'een schop onder je kont' bedoel ik dan ook het probleem serieus aanpakken en daar 100%, nee 200% van je aandacht insteken, en verder niets.Tot het probleem bij de wortel is uitgeroeid. Dus niet alleen dat je weer een gezond gewicht hebt, maar dat de oorzaak is opgelost.
Oké, dat klinkt al heel anders. En je hebt gelijk dat het probleem pas is opgelost als de oorzaak van alle ellende boven water is. Ik ben destijds in therapie gegaan, en keurig die 15 kilo aangekomen. Ik was een voorbeeldige patiënt, altijd opgeruimd en vrolijk. Geen zin om te praten over m'n problemen, dat ging 'ze' niks aan. Gevolg: na ontslag in rap tempo m'n 15 kilo weer kwijt.
Daarna heb ik het gelukkig anders aangepakt, en ben ik wél gaan praten. Anorexia gaat over zoveel meer dan alleen eten. Mijn probleem was vooral een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen, en ik heb ervaren dat het gigántisch moeilijk is om dat op latere leeftijd nog te kweken. Het kán wel, maar het blijft een dagelijks gevecht.
Achteraf vind ik het zelf ook ongelofelijk, dat niemand in die slechtste periode ooit iets tegen me gezegd heeft. Ik zal nooit vergeten die dag, dat ik mijn klas gymles had gegeven. 25 Krioelende kinderen in een sporthal, en dat moest ik in het gareel houden met mijn afgepeigerde lijf. Blauw van de kou en ziek van de honger kwam ik terug op school, alwaar de directeur op het schoolplein stond. 'Zo, gaat goed hè', zei hij.......................
You don't have to fit into the format
