Gezondheid
alle pijlers
Kanker
dinsdag 15 mei 2007 om 22:22
Hallo allemaal,
Ik weet dat er verschillende topics zijn over kanker, maar die wil ik niet 'vervuilen' met mijn verhaal.
Sinds afgelopen weekend weet ik dat mijn schoonmoeder kanker heeft. Ze heeft 2 kwaadaardige knobbels; eentje in haar borst en eentje laag in haar hals (vlak boven haar sleutelbeen). Het schijnt niks met elkaar te maken te hebben, dat is gebleken uit de punctie. Vervolgens zijn er allerlei scans en foto's gemaakt, om erachter te komen waar het vandaan komt en/of waar het nog meer zit. Daar krijgen we vrijdag de uitslag van. Mijn vriend en ik zijn erg bang dat die knobbels uitzaaiingen zijn, maar wel vreemd dat ze niks met elkaar te maken lijken te hebben. Weet er verder geen details van.
We leven gespannen naar vrijdag toe, houden rekening met erg slecht nieuws.
Zou hier graag over praten met jullie...hopelijk lucht dat op
Ik weet dat er verschillende topics zijn over kanker, maar die wil ik niet 'vervuilen' met mijn verhaal.
Sinds afgelopen weekend weet ik dat mijn schoonmoeder kanker heeft. Ze heeft 2 kwaadaardige knobbels; eentje in haar borst en eentje laag in haar hals (vlak boven haar sleutelbeen). Het schijnt niks met elkaar te maken te hebben, dat is gebleken uit de punctie. Vervolgens zijn er allerlei scans en foto's gemaakt, om erachter te komen waar het vandaan komt en/of waar het nog meer zit. Daar krijgen we vrijdag de uitslag van. Mijn vriend en ik zijn erg bang dat die knobbels uitzaaiingen zijn, maar wel vreemd dat ze niks met elkaar te maken lijken te hebben. Weet er verder geen details van.
We leven gespannen naar vrijdag toe, houden rekening met erg slecht nieuws.
Zou hier graag over praten met jullie...hopelijk lucht dat op
woensdag 16 mei 2007 om 18:15
Hoi Lalotta,
Hoe kun je nu denken dat je een ander topic "vervuilt"? Natuurlijk niet.
Als je iets wilt weten, vraag maar raak. Heb zelf borstkanker en zit midden in de chemokuur. Heb mijn eigen topic.En er zijn helaas een hoop mensen met me die ergens wat van af weten.
Ben wel benieuwd wat die andere knobbel eigenlijk is dan. Als ze niets met elkaar te maken hebben.
Ik zou denken van wel. Maar ben geen dokter. Toch even afwachten tot vrijdag. Laat je niet gek maken door allerlei verhalen van anderen. Ook niet door die van mij. Elk geval staat weer op zich.
Sterkte.
Laat maar snel wat weten.
groetjes marcec
Hoe kun je nu denken dat je een ander topic "vervuilt"? Natuurlijk niet.
Als je iets wilt weten, vraag maar raak. Heb zelf borstkanker en zit midden in de chemokuur. Heb mijn eigen topic.En er zijn helaas een hoop mensen met me die ergens wat van af weten.
Ben wel benieuwd wat die andere knobbel eigenlijk is dan. Als ze niets met elkaar te maken hebben.
Ik zou denken van wel. Maar ben geen dokter. Toch even afwachten tot vrijdag. Laat je niet gek maken door allerlei verhalen van anderen. Ook niet door die van mij. Elk geval staat weer op zich.
Sterkte.
Laat maar snel wat weten.
groetjes marcec
woensdag 16 mei 2007 om 18:37
Dankje voor je reactie Marcec. Ga zometeen je topic lezen. Komen allemaal vragen in me op, maar die zullen wel beantwoord worden als ik ga lezen.
Ik weet dat het weinig zin heeft, maar ben op internet gaan lezen na het slechte nieuws. Ik las dat de veschillende kankersoorten voorkeursplekken voor uitzaaiingen blijken te hebben. En alleen bij longkanker stond 'laag in de hals', de plek waar mijn schoonmoeder een knobbeltje heeft. Dus ik ben heel bang dat ze longkanker heeft (en dus uitzaaiingen, waardoor de prognose niet zo goed is). Misschien heb ik het niet helemaal goed begrepen over die twee verschillende knobbeltjes, kunnen ze dat zien bij een punctie?
Je gaat hoe dan ook speculeren over hoe en wat, ondanks dat het alle kanten op kan gaan. Maar ik vrees dus echt het ergste...;(
Ik weet dat het weinig zin heeft, maar ben op internet gaan lezen na het slechte nieuws. Ik las dat de veschillende kankersoorten voorkeursplekken voor uitzaaiingen blijken te hebben. En alleen bij longkanker stond 'laag in de hals', de plek waar mijn schoonmoeder een knobbeltje heeft. Dus ik ben heel bang dat ze longkanker heeft (en dus uitzaaiingen, waardoor de prognose niet zo goed is). Misschien heb ik het niet helemaal goed begrepen over die twee verschillende knobbeltjes, kunnen ze dat zien bij een punctie?
Je gaat hoe dan ook speculeren over hoe en wat, ondanks dat het alle kanten op kan gaan. Maar ik vrees dus echt het ergste...;(
woensdag 16 mei 2007 om 22:45
Hoi LaLotta,
Ik vind het heel erg wat jullie op dit moment overkomt.
Mijn schoonmoeder heeft tot 2 keer toe borstkanker gehad, dat is nu 7 jaar geleden en het gaat op het moment goed met haar het is niet meer terug gekomen, maar de angst blijft er altijd.
Ik wil jullie heel veel sterkte toewensen, in deze moeilijke periode
Liefs Suus *;
Ik vind het heel erg wat jullie op dit moment overkomt.
Mijn schoonmoeder heeft tot 2 keer toe borstkanker gehad, dat is nu 7 jaar geleden en het gaat op het moment goed met haar het is niet meer terug gekomen, maar de angst blijft er altijd.
Ik wil jullie heel veel sterkte toewensen, in deze moeilijke periode
Liefs Suus *;
woensdag 16 mei 2007 om 23:35
Dankjewel Suuzy. Kan me die angst helemaal voorstellen, want vaak hoor je inderdaad dat kanker terugkomt. En bij jouw schoonmoeder is dat ook nog het geval geweest ook.
Wat ik nu voornamelijk heb, is ongeloof. Ik merk niks aan mijn schoonmoeder. Als we bij haar zijn en 't over andere dingen hebben, dan lijkt er zó niks aan de hand. Dan denk ik echt: het kán toch niet waar zijn? Zo onwerkelijk. Ik stond er wel regelmatig bij stil: 'stel dat het mijn ouders of vrienden overkomt...', maar als het dan echt zo is...dan kun je 't gewoon niet bevatten. Ik vroeg me ook meteen af: 'hoe kan dat nou?' terwijl er natuurlijk geen logische oorzaak voor hoeft te zijn. En zo'n oorzaak maakt het ook niet minder erg.
Rationeel gezien weet ik dat de kans aanzienlijk is dat ze uiteindelijk overlijdt, maar gevoelsmatig heb ik -mede dankzij mijn ongeloof- heel erg de hoop dat het allemaal wel meevalt, of dat het een foute diagnose is. Logisch ook...zou niet goed zijn als ik nu al geen hoop meer had, terwijl nog niet eens alles duidelijk is.
Vind overigens wel, ook als ik andere verhalen lees, dat al die onderzoeken maar lang duren. Opereren, dan weer opnieuw bekijken, afwachten tot de uitslag er is, dan weer wachten tot de volgende maatregel etc.
Het wordt een lang en zwaar proces...
Sterkte voor iedereen die er ook mee te maken heeft *;
Wat ik nu voornamelijk heb, is ongeloof. Ik merk niks aan mijn schoonmoeder. Als we bij haar zijn en 't over andere dingen hebben, dan lijkt er zó niks aan de hand. Dan denk ik echt: het kán toch niet waar zijn? Zo onwerkelijk. Ik stond er wel regelmatig bij stil: 'stel dat het mijn ouders of vrienden overkomt...', maar als het dan echt zo is...dan kun je 't gewoon niet bevatten. Ik vroeg me ook meteen af: 'hoe kan dat nou?' terwijl er natuurlijk geen logische oorzaak voor hoeft te zijn. En zo'n oorzaak maakt het ook niet minder erg.
Rationeel gezien weet ik dat de kans aanzienlijk is dat ze uiteindelijk overlijdt, maar gevoelsmatig heb ik -mede dankzij mijn ongeloof- heel erg de hoop dat het allemaal wel meevalt, of dat het een foute diagnose is. Logisch ook...zou niet goed zijn als ik nu al geen hoop meer had, terwijl nog niet eens alles duidelijk is.
Vind overigens wel, ook als ik andere verhalen lees, dat al die onderzoeken maar lang duren. Opereren, dan weer opnieuw bekijken, afwachten tot de uitslag er is, dan weer wachten tot de volgende maatregel etc.
Het wordt een lang en zwaar proces...
Sterkte voor iedereen die er ook mee te maken heeft *;
vrijdag 18 mei 2007 om 12:58
Lieve Lalotta,
Allereerst: *;
Wat een ontzettende schok voor jullie. Dat waar je voor vreesde is dus toch waar, al lijkt het nu vast een nare droom..
Wij hebben dit 5 jaar geleden meegemaakt met mijn schoonmoeder. Ze was nog jong, 58, en van de een op andere dag longkanker. Ik weet nog precies hoe dat voelde die eerste weken: je kan het gewoon niet geloven, het gaat er niet in. En logisch, het is ook iets waar je niet bij kunt. Verschrikkelijk dat iemand zomaar zo ziek kan zijn, zonder dat je het doorhebt.
Ik wens jou en je vriend heel veel sterkte.
Robin
Allereerst: *;
Wat een ontzettende schok voor jullie. Dat waar je voor vreesde is dus toch waar, al lijkt het nu vast een nare droom..
Wij hebben dit 5 jaar geleden meegemaakt met mijn schoonmoeder. Ze was nog jong, 58, en van de een op andere dag longkanker. Ik weet nog precies hoe dat voelde die eerste weken: je kan het gewoon niet geloven, het gaat er niet in. En logisch, het is ook iets waar je niet bij kunt. Verschrikkelijk dat iemand zomaar zo ziek kan zijn, zonder dat je het doorhebt.
Ik wens jou en je vriend heel veel sterkte.
Robin
zaterdag 19 mei 2007 om 14:09
Bedankt voor jullie lieve woorden...
Toen ik het pas hoorde, was ik compleet verslagen en verdrietig. Nu merk ik af en toe dat het nog niet helemaal doordringt. Soms betrap ik mezelf op de gedachte: het komt vast allemaal goed. Erg realistisch is dat niet, gezien de prognose van longkanker. Maar ze voelt zich nog goed, ziet er goed uit...
Ik denk dat ik het pas ga beseffen als het eenmaal zover is dat we er niet omheen kunnen dat ze ziek is. Misschien zelfs pas als ze er niet meer is. Ze is 61, ook nog veel te jong.
Is dat normaal? Dat mijn vriend en ik nog kunnen functioneren nu? Nog kunnen lachen zelfs?
Toen ik het pas hoorde, was ik compleet verslagen en verdrietig. Nu merk ik af en toe dat het nog niet helemaal doordringt. Soms betrap ik mezelf op de gedachte: het komt vast allemaal goed. Erg realistisch is dat niet, gezien de prognose van longkanker. Maar ze voelt zich nog goed, ziet er goed uit...
Ik denk dat ik het pas ga beseffen als het eenmaal zover is dat we er niet omheen kunnen dat ze ziek is. Misschien zelfs pas als ze er niet meer is. Ze is 61, ook nog veel te jong.
Is dat normaal? Dat mijn vriend en ik nog kunnen functioneren nu? Nog kunnen lachen zelfs?
zaterdag 19 mei 2007 om 16:34
Hoi Lalotta,
Dat is normaal hoor. Je móet ook wel. Je kunt niet opeens stoppen met ademen. Misschien had je dit soort dingen ooit anders voorgesteld; als het jezelf echt overkomt, kun je meer hebben dan je ooit voor mogelijk had gehouden.
Mijn moeder is overleden toen ik acht maanden zwanger was, worst scenario ever. Als ik me dat ooit had bedacht, had ik gedacht dat ik er in zou blijven. Niet dus, ben blijven ademen en adem nog steeds...
Liefs,
fleur
Dat is normaal hoor. Je móet ook wel. Je kunt niet opeens stoppen met ademen. Misschien had je dit soort dingen ooit anders voorgesteld; als het jezelf echt overkomt, kun je meer hebben dan je ooit voor mogelijk had gehouden.
Mijn moeder is overleden toen ik acht maanden zwanger was, worst scenario ever. Als ik me dat ooit had bedacht, had ik gedacht dat ik er in zou blijven. Niet dus, ben blijven ademen en adem nog steeds...
Liefs,
fleur
zondag 20 mei 2007 om 23:39
Jeetje Fleurtje, wat vreselijk! *; Is zij ook aan kanker gestorven? Goh, wat lijkt me dat dubbel: de vreugde die je voelt bij de geboorte van je kind en het verdriet over je moeder. Dat is inderdaad echt worst scenario....Sta je niet bij stil, dat zoiets gewoon kan gebeuren...bah.
Het zal er bij mij ook wel aan liggen dat het niet mijn eigen moeder is. Dan zou ik iets minder goed functioneren nu. Maar waarschijnlijk heb je gelijk; we kunnen meer hebben dan we denken.
Waar ik op het moment het verdrietigst van word is het verdriet van mijn vriend. Als ik hem zie huilen of over z'n moeder hoor praten, breekt mijn hart.
Ben benieuwd wat ons woensdag te wachten staat...
Het zal er bij mij ook wel aan liggen dat het niet mijn eigen moeder is. Dan zou ik iets minder goed functioneren nu. Maar waarschijnlijk heb je gelijk; we kunnen meer hebben dan we denken.
Waar ik op het moment het verdrietigst van word is het verdriet van mijn vriend. Als ik hem zie huilen of over z'n moeder hoor praten, breekt mijn hart.
Ben benieuwd wat ons woensdag te wachten staat...
dinsdag 22 mei 2007 om 23:08
Fleurtje, ik heb er geen woorden voor....*;
We horen inderdaad morgen wat ze van plan zijn. Eigenlijk weten we nog zo weinig. Mijn schoonouders vragen zelf ook helemaal niks; we weten niet hoe ver de kanker in de longen zit, hoe slecht de prognose is etc. Als mijn vriend aangeeft dat hij dit graag wilt weten, dan krijgt hij te horen: 'waarom wil je dat weten? daar heb je toch helemaal niks aan....nee dat wil ik niet weten' (met name van zijn vader). Ze praten er ook nauwelijks over. Heb niet het idee dat ze in ontkenning zijn, want je leest van hun gezichten af dat ze het zwaar hebben. Als ze in ontkenning waren, zouden ze toch minder pijn en verdriet laten zien? Vind het vooral heel klote voor mijn vriend, die blijft met vragen zitten over hoe nou PRECIES allemaal zit. Hij heeft al geopperd om zelf contact te zoeken met de arts, maar of hij die gegevens zomaar mag geven...?
Ik snap het niet...je wilt toch weten wat er met je aan de hand is en wat alles betekent?
Dit maakt het voor ons nog een stukje lastiger....
Sto, bedankt voor je beschermengeltje.
Als jullie willen, vertel me over jullie ervaringen :R
We horen inderdaad morgen wat ze van plan zijn. Eigenlijk weten we nog zo weinig. Mijn schoonouders vragen zelf ook helemaal niks; we weten niet hoe ver de kanker in de longen zit, hoe slecht de prognose is etc. Als mijn vriend aangeeft dat hij dit graag wilt weten, dan krijgt hij te horen: 'waarom wil je dat weten? daar heb je toch helemaal niks aan....nee dat wil ik niet weten' (met name van zijn vader). Ze praten er ook nauwelijks over. Heb niet het idee dat ze in ontkenning zijn, want je leest van hun gezichten af dat ze het zwaar hebben. Als ze in ontkenning waren, zouden ze toch minder pijn en verdriet laten zien? Vind het vooral heel klote voor mijn vriend, die blijft met vragen zitten over hoe nou PRECIES allemaal zit. Hij heeft al geopperd om zelf contact te zoeken met de arts, maar of hij die gegevens zomaar mag geven...?
Ik snap het niet...je wilt toch weten wat er met je aan de hand is en wat alles betekent?
Dit maakt het voor ons nog een stukje lastiger....
Sto, bedankt voor je beschermengeltje.
Als jullie willen, vertel me over jullie ervaringen :R
woensdag 23 mei 2007 om 07:11
Hoi Lotta,
De arts zal geen informatie aan je vriend geven, daar moet hij eerst toestemming voor hebben van zijn moeder...
Niet iedereen die ziek is, wil weten wat er aan de hand is, wat de prognoses zijn. Dan is er nog de optie dat de óuders het wel weten, maar het niet aan hun kinderen willen vertellen. Omdat ze de kinderen willen beschermen, omdat ze het moeilijk vinden om te vertellen, omdat het (op het moment van vertellen) definitief en echt is...
Je kan niks anders dan dat respecteren, hoe moeilijk dat ook is.
Later meer, nu even douchen.
*;
De arts zal geen informatie aan je vriend geven, daar moet hij eerst toestemming voor hebben van zijn moeder...
Niet iedereen die ziek is, wil weten wat er aan de hand is, wat de prognoses zijn. Dan is er nog de optie dat de óuders het wel weten, maar het niet aan hun kinderen willen vertellen. Omdat ze de kinderen willen beschermen, omdat ze het moeilijk vinden om te vertellen, omdat het (op het moment van vertellen) definitief en echt is...
Je kan niks anders dan dat respecteren, hoe moeilijk dat ook is.
Later meer, nu even douchen.
*;
woensdag 23 mei 2007 om 09:40
Ben ik weer.
Ik heb weleens het idee dat mijn moeder meer wist dan ze ons vertelde.
Ik wist wel dat ze uiteindelijk dood zou gaan aan die kanker, dat was evident, maar niet dat dat nú al zou gebeuren. Je kan je natuurlijk ook afvragen in hoeverre ik het heb wíllen zien. Ik zal daar wel nooit achterkomen, denk ik.
De laatste maanden was ik ook minder bezig met de ziekte van mijn moeder, ik was vol van mijn eigen zwangerschap. Nooit een seconde gedacht dat mijn moeder de bevalling niet mee zou maken.
Op maandag 28 augustus heeft ze gehoord dat ze uitbehandeld was, de 29e vertelde ze het mijn broer en mij. De artsen zouden er alles aan doen om het te rekken, zodat ze haar kleinkind nog kon zien; ik was 10 oktober uitgerekend. 1 september mocht ze naar huis.
Mijn kind is op 10 oktober geboren. Mijn moeder is op 5 september overleden.
liefs,
fleur
Ik heb weleens het idee dat mijn moeder meer wist dan ze ons vertelde.
Ik wist wel dat ze uiteindelijk dood zou gaan aan die kanker, dat was evident, maar niet dat dat nú al zou gebeuren. Je kan je natuurlijk ook afvragen in hoeverre ik het heb wíllen zien. Ik zal daar wel nooit achterkomen, denk ik.
De laatste maanden was ik ook minder bezig met de ziekte van mijn moeder, ik was vol van mijn eigen zwangerschap. Nooit een seconde gedacht dat mijn moeder de bevalling niet mee zou maken.
Op maandag 28 augustus heeft ze gehoord dat ze uitbehandeld was, de 29e vertelde ze het mijn broer en mij. De artsen zouden er alles aan doen om het te rekken, zodat ze haar kleinkind nog kon zien; ik was 10 oktober uitgerekend. 1 september mocht ze naar huis.
Mijn kind is op 10 oktober geboren. Mijn moeder is op 5 september overleden.
liefs,
fleur
woensdag 23 mei 2007 om 09:48
Lieve Lalotte,
Begrijpelijk dat jullie heel erg geschrokken zijn.
Deze ziekte hoeft niet altijd het begin van het einde te zijn.
Bij mijn moeder is 15 jaar geleden borstkamker ontdekt, er is toen ene boorstbesparende operatie gedaan en een stukje weefsel is op kweek gezet, om uit te zoeken dat als de kanker cellen ergens anders opdoken aan welke behandeling ze zouden moeten denken.
De kankercellen kwamen..
op haar longen, botten, baarmoeder,
maar..
Doordat ze goed in het vizier hadden wat voor mijn moeder werkzaam was, is zij er nu nog steeds, ze slikt een continuerende medicatie van hormonen en die stagneert de kankercellen overal waar ze opduiken
Ze hebben wel haar baarmoedr weggehaald en een stukje bot, maar ze is er nog steeds en het is leefbaar, ze is heel positief en geinteresseerd in het leven en staat er middenion.
Valt niet altijd mee, maar ze doet het heel goed.
Ze heeft indertijd wel een chemokuur ook gehad en die is vermoeiend, daar hoort rust en hulp omheen.
Ik hoop dat ik je een beetje steun met mijn verhaal, ik ben heel dankbaar dat mijn moeder mijn kinderen ziet opgroeien en toen ik het verhaal van Fleur las, nou dan hou ik het niet droog hoor, ik snap het ook niet, tis zo oneerlijk, zo ontzettend oneerlijk.
Fleur*;
Lalotte, heel heel veel sterkte, zal aan je denken met een kaarsje hier aan!!
Begrijpelijk dat jullie heel erg geschrokken zijn.
Deze ziekte hoeft niet altijd het begin van het einde te zijn.
Bij mijn moeder is 15 jaar geleden borstkamker ontdekt, er is toen ene boorstbesparende operatie gedaan en een stukje weefsel is op kweek gezet, om uit te zoeken dat als de kanker cellen ergens anders opdoken aan welke behandeling ze zouden moeten denken.
De kankercellen kwamen..
op haar longen, botten, baarmoeder,
maar..
Doordat ze goed in het vizier hadden wat voor mijn moeder werkzaam was, is zij er nu nog steeds, ze slikt een continuerende medicatie van hormonen en die stagneert de kankercellen overal waar ze opduiken
Ze hebben wel haar baarmoedr weggehaald en een stukje bot, maar ze is er nog steeds en het is leefbaar, ze is heel positief en geinteresseerd in het leven en staat er middenion.
Valt niet altijd mee, maar ze doet het heel goed.
Ze heeft indertijd wel een chemokuur ook gehad en die is vermoeiend, daar hoort rust en hulp omheen.
Ik hoop dat ik je een beetje steun met mijn verhaal, ik ben heel dankbaar dat mijn moeder mijn kinderen ziet opgroeien en toen ik het verhaal van Fleur las, nou dan hou ik het niet droog hoor, ik snap het ook niet, tis zo oneerlijk, zo ontzettend oneerlijk.
Fleur*;
Lalotte, heel heel veel sterkte, zal aan je denken met een kaarsje hier aan!!
woensdag 23 mei 2007 om 09:50
quote:
Ben ik weer.
Ik heb weleens het idee dat mijn moeder meer wist dan ze ons vertelde.
Ik wist wel dat ze uiteindelijk dood zou gaan aan die kanker, dat was evident, maar niet dat dat nú al zou gebeuren. Je kan je natuurlijk ook afvragen in hoeverre ik het heb wíllen zien. Ik zal daar wel nooit achterkomen, denk ik.
De laatste maanden was ik ook minder bezig met de ziekte van mijn moeder, ik was vol van mijn eigen zwangerschap. Nooit een seconde gedacht dat mijn moeder de bevalling niet mee zou maken.
Op maandag 28 augustus heeft ze gehoord dat ze uitbehandeld was, de 29e vertelde ze het mijn broer en mij. De artsen zouden er alles aan doen om het te rekken, zodat ze haar kleinkind nog kon zien; ik was 10 oktober uitgerekend. 1 september mocht ze naar huis.
Mijn kind is op 10 oktober geboren. Mijn moeder is op 5 september overleden.
liefs,
fleur
Mijn moeder vertelde in het begin niet eens waarom ze in het ziekenhuis ging, ze wilde de boel niet verontrusten een soort bescherming waar moeders van denken dat dat beter is voor de kinderen, maar je word er alleen maar onzeker van, een les voor ons Fleur ,als moeder zijnde.
Ben ik weer.
Ik heb weleens het idee dat mijn moeder meer wist dan ze ons vertelde.
Ik wist wel dat ze uiteindelijk dood zou gaan aan die kanker, dat was evident, maar niet dat dat nú al zou gebeuren. Je kan je natuurlijk ook afvragen in hoeverre ik het heb wíllen zien. Ik zal daar wel nooit achterkomen, denk ik.
De laatste maanden was ik ook minder bezig met de ziekte van mijn moeder, ik was vol van mijn eigen zwangerschap. Nooit een seconde gedacht dat mijn moeder de bevalling niet mee zou maken.
Op maandag 28 augustus heeft ze gehoord dat ze uitbehandeld was, de 29e vertelde ze het mijn broer en mij. De artsen zouden er alles aan doen om het te rekken, zodat ze haar kleinkind nog kon zien; ik was 10 oktober uitgerekend. 1 september mocht ze naar huis.
Mijn kind is op 10 oktober geboren. Mijn moeder is op 5 september overleden.
liefs,
fleur
Mijn moeder vertelde in het begin niet eens waarom ze in het ziekenhuis ging, ze wilde de boel niet verontrusten een soort bescherming waar moeders van denken dat dat beter is voor de kinderen, maar je word er alleen maar onzeker van, een les voor ons Fleur ,als moeder zijnde.
