Gezondheid
alle pijlers
Kanker
dinsdag 15 mei 2007 om 22:22
Hallo allemaal,
Ik weet dat er verschillende topics zijn over kanker, maar die wil ik niet 'vervuilen' met mijn verhaal.
Sinds afgelopen weekend weet ik dat mijn schoonmoeder kanker heeft. Ze heeft 2 kwaadaardige knobbels; eentje in haar borst en eentje laag in haar hals (vlak boven haar sleutelbeen). Het schijnt niks met elkaar te maken te hebben, dat is gebleken uit de punctie. Vervolgens zijn er allerlei scans en foto's gemaakt, om erachter te komen waar het vandaan komt en/of waar het nog meer zit. Daar krijgen we vrijdag de uitslag van. Mijn vriend en ik zijn erg bang dat die knobbels uitzaaiingen zijn, maar wel vreemd dat ze niks met elkaar te maken lijken te hebben. Weet er verder geen details van.
We leven gespannen naar vrijdag toe, houden rekening met erg slecht nieuws.
Zou hier graag over praten met jullie...hopelijk lucht dat op
Ik weet dat er verschillende topics zijn over kanker, maar die wil ik niet 'vervuilen' met mijn verhaal.
Sinds afgelopen weekend weet ik dat mijn schoonmoeder kanker heeft. Ze heeft 2 kwaadaardige knobbels; eentje in haar borst en eentje laag in haar hals (vlak boven haar sleutelbeen). Het schijnt niks met elkaar te maken te hebben, dat is gebleken uit de punctie. Vervolgens zijn er allerlei scans en foto's gemaakt, om erachter te komen waar het vandaan komt en/of waar het nog meer zit. Daar krijgen we vrijdag de uitslag van. Mijn vriend en ik zijn erg bang dat die knobbels uitzaaiingen zijn, maar wel vreemd dat ze niks met elkaar te maken lijken te hebben. Weet er verder geen details van.
We leven gespannen naar vrijdag toe, houden rekening met erg slecht nieuws.
Zou hier graag over praten met jullie...hopelijk lucht dat op
woensdag 23 mei 2007 om 14:32
Ik hou het ook niet droog bij het lezen van jullie verhalen. Wat een....
Wij hebben vandaag het nieuws gekregen dat zijn moeder inderdaad uitzaaiingen heeft in botten en hersenen. Ze krijgt chemo. Haar borst laten ze voor wat het is. Zegt al genoeg lijkt me. Die tumor van 2 cm is nu nog geïsoleerd, maar blijkbaar maakt het niks uit als ie dalijk ook gaan uitzaaien.
De arts heeft niet gezegd dat ze gaan rekken, en haar voor de keuze gesteld of ze dat wel wilde. Dus dat vind ik vreemd. Omdat het toch zo duidelijk is dat het niet meer te genezen is. Of neemt hij aan dat ze dat zelf wel snappen? Ik bedoel, je levenskwaliteit gaat er op achteruit...dus het is wel iets om over na te denken, als er niks meer te redden valt.
En weetje wat ook minder is? Mijn vriend en ik hebben een vakantie geboekt voor 15 dagen, we zouden volgende week vrijdag gaan...Maar goed, dat is nog het minst erge natuurlijk.
Wij hebben vandaag het nieuws gekregen dat zijn moeder inderdaad uitzaaiingen heeft in botten en hersenen. Ze krijgt chemo. Haar borst laten ze voor wat het is. Zegt al genoeg lijkt me. Die tumor van 2 cm is nu nog geïsoleerd, maar blijkbaar maakt het niks uit als ie dalijk ook gaan uitzaaien.
De arts heeft niet gezegd dat ze gaan rekken, en haar voor de keuze gesteld of ze dat wel wilde. Dus dat vind ik vreemd. Omdat het toch zo duidelijk is dat het niet meer te genezen is. Of neemt hij aan dat ze dat zelf wel snappen? Ik bedoel, je levenskwaliteit gaat er op achteruit...dus het is wel iets om over na te denken, als er niks meer te redden valt.
En weetje wat ook minder is? Mijn vriend en ik hebben een vakantie geboekt voor 15 dagen, we zouden volgende week vrijdag gaan...Maar goed, dat is nog het minst erge natuurlijk.
woensdag 23 mei 2007 om 14:39
quote:
Ik hou het ook niet droog bij het lezen van jullie verhalen. Wat een....
Wij hebben vandaag het nieuws gekregen dat zijn moeder inderdaad uitzaaiingen heeft in botten en hersenen. Ze krijgt chemo. Haar borst laten ze voor wat het is. Zegt al genoeg lijkt me. Die tumor van 2 cm is nu nog geïsoleerd, maar blijkbaar maakt het niks uit als ie dalijk ook gaan uitzaaien.
De arts heeft niet gezegd dat ze gaan rekken, en haar voor de keuze gesteld of ze dat wel wilde. Dus dat vind ik vreemd. Omdat het toch zo duidelijk is dat het niet meer te genezen is. Of neemt hij aan dat ze dat zelf wel snappen? Ik bedoel, je levenskwaliteit gaat er op achteruit...dus het is wel iets om over na te denken, als er niks meer te redden valt.
En weetje wat ook minder is? Mijn vriend en ik hebben een vakantie geboekt voor 15 dagen, we zouden volgende week vrijdag gaan...Maar goed, dat is nog het minst erge natuurlijk.
Jeetje, wat een nieuws, Lalotta! Heftig. Was je bij dat gesprek aanwezig?
Ik hou het ook niet droog bij het lezen van jullie verhalen. Wat een....
Wij hebben vandaag het nieuws gekregen dat zijn moeder inderdaad uitzaaiingen heeft in botten en hersenen. Ze krijgt chemo. Haar borst laten ze voor wat het is. Zegt al genoeg lijkt me. Die tumor van 2 cm is nu nog geïsoleerd, maar blijkbaar maakt het niks uit als ie dalijk ook gaan uitzaaien.
De arts heeft niet gezegd dat ze gaan rekken, en haar voor de keuze gesteld of ze dat wel wilde. Dus dat vind ik vreemd. Omdat het toch zo duidelijk is dat het niet meer te genezen is. Of neemt hij aan dat ze dat zelf wel snappen? Ik bedoel, je levenskwaliteit gaat er op achteruit...dus het is wel iets om over na te denken, als er niks meer te redden valt.
En weetje wat ook minder is? Mijn vriend en ik hebben een vakantie geboekt voor 15 dagen, we zouden volgende week vrijdag gaan...Maar goed, dat is nog het minst erge natuurlijk.
Jeetje, wat een nieuws, Lalotta! Heftig. Was je bij dat gesprek aanwezig?
woensdag 23 mei 2007 om 16:43
mams is een bofkont en wij daarmee ook.
Lalotte, ik zou zo graag wat willen zeggen wat je gerust zou stellen of zou troosten, maar er bestaan geen woorden die goed genoeg en afdoende zijn.
Wat ontzettend veel en heftig zeg!!!!
En die vakantie..toen ik trouwde wilde ik natuurlijk ook een honeymoon, maar mijn vader moest een open hart operatie, we zijn toen bij mijn moeder gaan inwonen 2 maanden, dat waren mijn wittebroodsweken, 2x per dag mijn moeder naar het ziekenhuis rijden, maar geen dag spijt van gehad.
Sterkte Meis!!!
Lalotte, ik zou zo graag wat willen zeggen wat je gerust zou stellen of zou troosten, maar er bestaan geen woorden die goed genoeg en afdoende zijn.
Wat ontzettend veel en heftig zeg!!!!
En die vakantie..toen ik trouwde wilde ik natuurlijk ook een honeymoon, maar mijn vader moest een open hart operatie, we zijn toen bij mijn moeder gaan inwonen 2 maanden, dat waren mijn wittebroodsweken, 2x per dag mijn moeder naar het ziekenhuis rijden, maar geen dag spijt van gehad.
Sterkte Meis!!!
woensdag 23 mei 2007 om 18:52
Nee, ik was niet bij het gesprek aanwezig, mijn vriend wel. Maar zoals gezegd; ze willen niks weten. Ze luisteren alleen naar de arts en stellen geen vragen. Als mijn vriend een vraag wilt stellen, krijgt hij een boze blik van zijn vader. Onderling wordt er ook nauwelijks over gepraat.
Van de ene kant heeft mijn vriend zoiets: ik wil er zijn. Van de andere kant: we kunnen toch niks doen...ze laten het niet toe. In feite is er niks veranderd aan de situatie, behalve dat we nu wéten dat ze heel ziek is.
Voel me echt heel machteloos...
Sto, echt heel bijzonder, de situatie van je moeder....
Van de ene kant heeft mijn vriend zoiets: ik wil er zijn. Van de andere kant: we kunnen toch niks doen...ze laten het niet toe. In feite is er niks veranderd aan de situatie, behalve dat we nu wéten dat ze heel ziek is.
Voel me echt heel machteloos...
Sto, echt heel bijzonder, de situatie van je moeder....
woensdag 23 mei 2007 om 19:31
quote:
Nee, ik was niet bij het gesprek aanwezig, mijn vriend wel. Maar zoals gezegd; ze willen niks weten. Ze luisteren alleen naar de arts en stellen geen vragen. Als mijn vriend een vraag wilt stellen, krijgt hij een boze blik van zijn vader. Onderling wordt er ook nauwelijks over gepraat.
Van de ene kant heeft mijn vriend zoiets: ik wil er zijn. Van de andere kant: we kunnen toch niks doen...ze laten het niet toe. In feite is er niks veranderd aan de situatie, behalve dat we nu wéten dat ze heel ziek is.
Voel me echt heel machteloos...
Sto, echt heel bijzonder, de situatie van je moeder.... Hoi Lotta,
Je kunt niks anders doen respecteren, maar dat zal best moeilijk zijn. Als zijn ouders niets willen vertellen, dan houdt het op, hoe moeilijk het ook is.
Maar vergeet niet dat je er ook dán voor ze kunt zijn, ook al willen ze er niet over praten. Maar machteloos zul je je ws blijven voelen.
Weet je iets over de behandeling? Is het palliatieve zorg (dus zorg die klachten en symptomen bestrijdt) of is het zorg die haar leven verlengd?
Het zal een moeilijke tijd worden, voor jullie allemaal*;
Nee, ik was niet bij het gesprek aanwezig, mijn vriend wel. Maar zoals gezegd; ze willen niks weten. Ze luisteren alleen naar de arts en stellen geen vragen. Als mijn vriend een vraag wilt stellen, krijgt hij een boze blik van zijn vader. Onderling wordt er ook nauwelijks over gepraat.
Van de ene kant heeft mijn vriend zoiets: ik wil er zijn. Van de andere kant: we kunnen toch niks doen...ze laten het niet toe. In feite is er niks veranderd aan de situatie, behalve dat we nu wéten dat ze heel ziek is.
Voel me echt heel machteloos...
Sto, echt heel bijzonder, de situatie van je moeder.... Hoi Lotta,
Je kunt niks anders doen respecteren, maar dat zal best moeilijk zijn. Als zijn ouders niets willen vertellen, dan houdt het op, hoe moeilijk het ook is.
Maar vergeet niet dat je er ook dán voor ze kunt zijn, ook al willen ze er niet over praten. Maar machteloos zul je je ws blijven voelen.
Weet je iets over de behandeling? Is het palliatieve zorg (dus zorg die klachten en symptomen bestrijdt) of is het zorg die haar leven verlengd?
Het zal een moeilijke tijd worden, voor jullie allemaal*;
woensdag 23 mei 2007 om 20:16
Ik weet niks over de behandeling. Mijn vriend heeft tegen zijn vader gezegd dat hij graag wilde weten of het palliatieve zorg of verlengen (of evt. genezen, toen we nog niet wisten dat het zo erg uitgezaaid was) zou worden. Hij wilde hier niks van weten. Daar was hij heel duidelijk in. Dus dat komen we niet te weten, als de arts daar niks over zegt.
Maar zijn moeder heeft tot dusver nog geen klachten. De arts heeft wel aangegeven pas te willen bestralen als op één plek dusdanige vermenigvuldiging plaats gaan vinden, dat ze er last van krijgt.
Maar zijn moeder heeft tot dusver nog geen klachten. De arts heeft wel aangegeven pas te willen bestralen als op één plek dusdanige vermenigvuldiging plaats gaan vinden, dat ze er last van krijgt.
woensdag 23 mei 2007 om 21:01
quote:Hoe kunnen we er voor ze zijn dan, Fleurtje? Door er gewoon te zijn? Terwijl zij over koetjes en kalfjes praten?
Ik denk door er gewoon te zijn. Als zij over koetjes en kalfjes praten, dan over koetjes en kalfjes praten. Als de tijd daar is, zullen er vast wel (onverwachte) momenten komen dat het niet over die koetjes en kalfjes gaat.
Toen ik het hoorde van mijn moeder, was ik zo in shock dat ik niet wist wat ik moest. Mijn moeder zei er ook niet heel veel over, alleen dat ze het allergste vond dat ze haar kleinkind misschien niet zou zien. Ik dacht: die tijd komt nog wel, dat we erover gaan praten. Mijn moeder kennende, zullen er over 'een tijdje' ook wel grapjes komen. Alleen zijn we nooit in die fase terecht gekomen; nadat mijn moeder thuis kwam, werd ze al heel snel suffig, het leek of ze in een grote trip zat.
Aan de ene kant wil ik dus zeggen: heb het er niet over als zij dat niet willen. Aan de andere kant: probeer het tocht, maar wel op een moment dat je denkt dat zíj het ook kunnen handelen.
Denk je dat zijn ouders er met elkáár wel over praten? Ik dacht dat mijn moeder het er met haar vriend ook nooit over had, totdat ze dood was en bleek dat ze al aangegeven had welke muziek ze op de begrafenis wilde.
Maar als er geen spraken is van chemo of medicatie, is het dan geen palliatieve zorg? Moeilijk.
Hoewel je het misschien al wel gedaan hebt, zou ik niet op internet gaan speuren; je komt dan dingen te weten die je óf hoop geven óf negatiever zijn dan het is. Bovendien is elk lichaam anders.
Met de behandeling die mijn moeder kreeg, zou ze nog drie jaar leven (hoorde ik achteraf, dat heeft ze me nooit verteld), het werden er wel zes; ze zou nog zes weken kunnen leven, het werden 6 dagen....
x
Ik denk door er gewoon te zijn. Als zij over koetjes en kalfjes praten, dan over koetjes en kalfjes praten. Als de tijd daar is, zullen er vast wel (onverwachte) momenten komen dat het niet over die koetjes en kalfjes gaat.
Toen ik het hoorde van mijn moeder, was ik zo in shock dat ik niet wist wat ik moest. Mijn moeder zei er ook niet heel veel over, alleen dat ze het allergste vond dat ze haar kleinkind misschien niet zou zien. Ik dacht: die tijd komt nog wel, dat we erover gaan praten. Mijn moeder kennende, zullen er over 'een tijdje' ook wel grapjes komen. Alleen zijn we nooit in die fase terecht gekomen; nadat mijn moeder thuis kwam, werd ze al heel snel suffig, het leek of ze in een grote trip zat.
Aan de ene kant wil ik dus zeggen: heb het er niet over als zij dat niet willen. Aan de andere kant: probeer het tocht, maar wel op een moment dat je denkt dat zíj het ook kunnen handelen.
Denk je dat zijn ouders er met elkáár wel over praten? Ik dacht dat mijn moeder het er met haar vriend ook nooit over had, totdat ze dood was en bleek dat ze al aangegeven had welke muziek ze op de begrafenis wilde.
Maar als er geen spraken is van chemo of medicatie, is het dan geen palliatieve zorg? Moeilijk.
Hoewel je het misschien al wel gedaan hebt, zou ik niet op internet gaan speuren; je komt dan dingen te weten die je óf hoop geven óf negatiever zijn dan het is. Bovendien is elk lichaam anders.
Met de behandeling die mijn moeder kreeg, zou ze nog drie jaar leven (hoorde ik achteraf, dat heeft ze me nooit verteld), het werden er wel zes; ze zou nog zes weken kunnen leven, het werden 6 dagen....
x
woensdag 23 mei 2007 om 21:07
Lalotte, ja, door gewoon over koetjes en kalfjes te praten, dat is altijd wat mijn moeder zegt, dat ze niet graag verteld over haar ziekte omdat mensen haar dan zo anders benaderen of van de schrik niks meer laten horen, dat is een veel gehoorde klacht van deze patienten , hoe de omgeving ermee omgaat of helemaal niet mee omgaat, echt t gebeurd, mijn zus heeft tegen mijn moeder gezegd ; nou mam vind het erg, maar mij zie je niet meer en das nu 15 jaar geleden, mamdam was pissig omdat mijn moeder het in eerste instantie voor zichzelf hield om niet onnodig onrust te zaaien, belde ze mijn vader tijdens mijn moeders operatie blerrend door de telefoon dat ze nu moest weten wat er was, want miss. had zij het ook wel!!
egoist is het en tot op de dag van vandaag, niks van haar.
Dus, leef je leven zoals het altijd al was en wees er gewoon bij zoals je gewend bent.
*;
egoist is het en tot op de dag van vandaag, niks van haar.
Dus, leef je leven zoals het altijd al was en wees er gewoon bij zoals je gewend bent.
*;
woensdag 23 mei 2007 om 23:06
Ik weet niet of ik het duidelijk gezegd heb, maar ze krijgt dus wél chemo. Betekent dat niet gewoon verlengen? Omdat ze nog geen klachten heeft...
Denk dat ze daarna pas kunnen zeggen hoe de situatie ervoor staat. Maar mijn vriend gaat niet meer mee naar het ziekenhuis. Hij heeft een fulltime baan en kan niet iedere keer vrij nemen. Dus we krijgen voortaan vast nog maar de helft van de info te horen.
Heb 't vandaag na het horen van die uitzaaiingen echt moeilijk. Kom tot niks. Denk na over kerst, bezoekjes aan ouders etc. Ook dat ze onze evt. toekomstige kinderen nooit zal zien. Als ze nog 5 jaar zou hebben, is dat voor mij reden om na te denken over eerder kinderen proberen te krijgen.
Sto, bij sommige mensen vraag je je werkelijk af wat ze bezielt...
Schoonouders waren overigens ook bang dat ze gemeden zouden worden door bepaalde mensen.
Ik probeer me gewoon te gedragen, maar wil ook mijn verdriet en bezorgdheid uiten, en dat kan niet echt.
Volgens mij praten ze ook niet met elkaar erover. Ze praten nooit over gevoelens. Zijn moeder zegt niet eens dat ze het erg vindt dat ze ziek is. Ze heeft alleen gezegd dat het 'naar omstandigheden goed gaat', voor de rest weten we noppes.
Denk dat ze daarna pas kunnen zeggen hoe de situatie ervoor staat. Maar mijn vriend gaat niet meer mee naar het ziekenhuis. Hij heeft een fulltime baan en kan niet iedere keer vrij nemen. Dus we krijgen voortaan vast nog maar de helft van de info te horen.
Heb 't vandaag na het horen van die uitzaaiingen echt moeilijk. Kom tot niks. Denk na over kerst, bezoekjes aan ouders etc. Ook dat ze onze evt. toekomstige kinderen nooit zal zien. Als ze nog 5 jaar zou hebben, is dat voor mij reden om na te denken over eerder kinderen proberen te krijgen.
Sto, bij sommige mensen vraag je je werkelijk af wat ze bezielt...
Schoonouders waren overigens ook bang dat ze gemeden zouden worden door bepaalde mensen.
Ik probeer me gewoon te gedragen, maar wil ook mijn verdriet en bezorgdheid uiten, en dat kan niet echt.
Volgens mij praten ze ook niet met elkaar erover. Ze praten nooit over gevoelens. Zijn moeder zegt niet eens dat ze het erg vindt dat ze ziek is. Ze heeft alleen gezegd dat het 'naar omstandigheden goed gaat', voor de rest weten we noppes.
donderdag 24 mei 2007 om 18:20
Sommige mensen zijn nou eenmaal niet zo goed om hun angsten en onzekerheden uit te spreken, heb zelfs weleens het gevoel dat dat iets is van de vorige generatie, ik heb mijn ouders daar zelfs wat over kunnen leren,
Misschien is het voor je eigen gemoedsrust goed dat je je schoonmoeder laat weten dat als ze je nodig heeft dat je graag wilt helpen en dat niks te gek is , dat je het belangrijk vind dat ze dat weet.
Dat je dat nog een keer extra zegt.
En dan maar afwachten of je wat kunt doen.
Mensen hebben daar weleens moeite mee, hulp vragen, maar dan weet je iig voor jezelf dat je er alles aan gedaan hebt om dat duidelijk te maken.
Misschien is het voor je eigen gemoedsrust goed dat je je schoonmoeder laat weten dat als ze je nodig heeft dat je graag wilt helpen en dat niks te gek is , dat je het belangrijk vind dat ze dat weet.
Dat je dat nog een keer extra zegt.
En dan maar afwachten of je wat kunt doen.
Mensen hebben daar weleens moeite mee, hulp vragen, maar dan weet je iig voor jezelf dat je er alles aan gedaan hebt om dat duidelijk te maken.
donderdag 24 mei 2007 om 18:55
Heel moeilijk. Je moet ze respecteren in hun keuzes maar tegelijkertijd denk ik bij mezelf: jullie moet hier ook mee verder straks. Als ze er niet meer is (dat is onvermijdelijk haal ik uit je verhaal) dan is het voor de nabestaanden zaak dat 'alles' zo duidelijk en goed mogelijk is 'afgesloten'.
Misschien moeten ze dit even zelf verwerken in hoeverre dat kan...Je kunt bijvoorbeeld wel proberen af te spreken dat ze even de tijd krijgen maar dat jullie het wel heel erg belangrijk vinden om belangrijke informatie te krijgen. Hoe erg het ook is voor haar...jullie worden er ook mee geconfronteerd en jullie zijn ook verdrietig en bang. Maak ze dat duidelijk...ga niet eisen maar leg uit dat je er graag bij betrokken wordt.
Misschien moeten ze dit even zelf verwerken in hoeverre dat kan...Je kunt bijvoorbeeld wel proberen af te spreken dat ze even de tijd krijgen maar dat jullie het wel heel erg belangrijk vinden om belangrijke informatie te krijgen. Hoe erg het ook is voor haar...jullie worden er ook mee geconfronteerd en jullie zijn ook verdrietig en bang. Maak ze dat duidelijk...ga niet eisen maar leg uit dat je er graag bij betrokken wordt.
donderdag 24 mei 2007 om 23:04
quote:Precies Enigme, jij weet heel goed te verwoorden wat ik voel. Maar ik wil inderdaad onze zin niet doordrijven, dus ik denk dat we de huisarts van zijn moeder maar eens gaan bellen hierover. Hopelijk schept dat meer duidelijkheid.
Maar Lalotta, net als de behandelend arts mag de huisarts niets over je schoonmoeder zeggen, zonder haar medeweten. Je kunt hem wél vragen of hij advies kan geven over hoe ermee om te gaan.
Wanneer begint haar chemo?
liefs
Maar Lalotta, net als de behandelend arts mag de huisarts niets over je schoonmoeder zeggen, zonder haar medeweten. Je kunt hem wél vragen of hij advies kan geven over hoe ermee om te gaan.
Wanneer begint haar chemo?
liefs
donderdag 24 mei 2007 om 23:24
Weet je dat zeker? Want ik hoor van verschillende mensen om mij heen dat de arts ons best iets mag vertellen wat zijzelf niet wilt weten.
Volgende week heeft ze pas een afspraak met de internist, daarna pas weer een nieuwe afspraak voor de chemo. Hoezo moeten daar 10 afspraken (en dus ook weken) aan vooraf gaan? Het duurt echt te lang zo, vind ik.
Sorry, ben gefrustreerd.
Volgende week heeft ze pas een afspraak met de internist, daarna pas weer een nieuwe afspraak voor de chemo. Hoezo moeten daar 10 afspraken (en dus ook weken) aan vooraf gaan? Het duurt echt te lang zo, vind ik.
Sorry, ben gefrustreerd.
vrijdag 25 mei 2007 om 00:17
Ho ho, nooit zonder toestemming informatie opvragen over iemands gezondheid. Zou je zelf ook totaal niet tof vinden. Het gaat natuurlijk ten eerste om je schoonmoeder. Als zij er nog niet aan toe is, dan is er ze er nog niet aan toe...Eerst in gesprek gaan met haar en zelf geen actie ondernemen. Als ze er niet over wil praten...dan gaat het toch echt over aangezien het haar lichaam betreft en zij mag beslissen wat ze er wel of niet over verteld.
Zeer moeilijk voor de omgeving en nabestaanden...Maar heb respect voor haar manier.
Zeer moeilijk voor de omgeving en nabestaanden...Maar heb respect voor haar manier.
vrijdag 25 mei 2007 om 08:36
quote:Ho ho, nooit zonder toestemming informatie opvragen over iemands gezondheid. Zou je zelf ook totaal niet tof vinden. Het gaat natuurlijk ten eerste om je schoonmoeder.
Ja, dat vergat mijn egoistische zus ook zomaar even, resulteerde in een breuk moeder/dochter
Als zij er nog niet aan toe is, dan is er ze er nog niet aan toe...Eerst in gesprek gaan met haar en zelf geen actie ondernemen. Als ze er niet over wil praten...dan gaat het toch echt over aangezien het haar lichaam betreft en zij mag beslissen wat ze er wel of niet over verteld.
Zeer moeilijk voor de omgeving en nabestaanden...Maar heb respect voor haar manier.Wel heel begrijpelijk Lalotte, maar jouw verontrustheid moet niet resulteren in een scheve verhouding , dat is het laatste wat je wilt ,toch*;
Ja, dat vergat mijn egoistische zus ook zomaar even, resulteerde in een breuk moeder/dochter
Als zij er nog niet aan toe is, dan is er ze er nog niet aan toe...Eerst in gesprek gaan met haar en zelf geen actie ondernemen. Als ze er niet over wil praten...dan gaat het toch echt over aangezien het haar lichaam betreft en zij mag beslissen wat ze er wel of niet over verteld.
Zeer moeilijk voor de omgeving en nabestaanden...Maar heb respect voor haar manier.Wel heel begrijpelijk Lalotte, maar jouw verontrustheid moet niet resulteren in een scheve verhouding , dat is het laatste wat je wilt ,toch*;
vrijdag 25 mei 2007 om 08:41
Lalotte en FLeur ,
wil jullie even laten weten dat er voor t eerst iets is van het forum wat me echt aangrijpt en de rest vd dag bezighoud, jouw en fleur haar verhaal.
Ik denk aan jullie en hoop een beetje energie voor jullie te sturen, heb werkelijk kaarsjes branden heur!!
Sterkte komende tijd Lalotte
Fleur, mijn oma schreef op een briefje, wat op haar begrafenis werd voorgelezen: ik ben pas echt dood als niemand meer aan me denkt.
Dat heeft zo een indruk gemaakt op me.
En ik hou mij er trouw aan.
wil jullie even laten weten dat er voor t eerst iets is van het forum wat me echt aangrijpt en de rest vd dag bezighoud, jouw en fleur haar verhaal.
Ik denk aan jullie en hoop een beetje energie voor jullie te sturen, heb werkelijk kaarsjes branden heur!!
Sterkte komende tijd Lalotte
Fleur, mijn oma schreef op een briefje, wat op haar begrafenis werd voorgelezen: ik ben pas echt dood als niemand meer aan me denkt.
Dat heeft zo een indruk gemaakt op me.
En ik hou mij er trouw aan.
vrijdag 25 mei 2007 om 09:59
Dat vind ik heel mooie woorden Sto, van je oma. Krijg er tranen van in mijn ogen.
Het leek me al sterk dat ik info kon krijgen over mijn schoonmoeder, maar verschillende mensen vertelden me dat.
Ik respecteer de wens van mijn schoonouders, maar zelfs over die wens wordt niet expliciet gesproken. Als zij er niet aan toe is om dingen te weten, dan krijgt ze die ook niet te weten, ook al zouden wij er wel van op de hoogte zijn.
We gaan met pinksteren naar ze toe, en het is voor het eerst dat ik er tegenop zie. Ik voel de spanning nu al. Ik wil zoveel zeggen en vragen, en ik voel zoveel, maar ik kan er niks mee. Denk ook eerlijk gezegd niet dat dit een kwestie van tijd is. We zullen zien.
Gisteren sprak mijn vriend z'n moeder en ze heeft toen iets in de trant gezegd van: 'ik vraag me af of chemo nog wel zin heeft'....daaruit blijkt dat ze wel degelijk beseft hoe zorgwekkend de situatie is.
Mijn vriend wil toch op vakantie gaan, als niet blijkt dat zijn moeder wilt dat we blijven en als we niet aanvoelen dat we moeten blijven.
Ik weet nog niet wat ik ervan moet vinden...
Het leek me al sterk dat ik info kon krijgen over mijn schoonmoeder, maar verschillende mensen vertelden me dat.
Ik respecteer de wens van mijn schoonouders, maar zelfs over die wens wordt niet expliciet gesproken. Als zij er niet aan toe is om dingen te weten, dan krijgt ze die ook niet te weten, ook al zouden wij er wel van op de hoogte zijn.
We gaan met pinksteren naar ze toe, en het is voor het eerst dat ik er tegenop zie. Ik voel de spanning nu al. Ik wil zoveel zeggen en vragen, en ik voel zoveel, maar ik kan er niks mee. Denk ook eerlijk gezegd niet dat dit een kwestie van tijd is. We zullen zien.
Gisteren sprak mijn vriend z'n moeder en ze heeft toen iets in de trant gezegd van: 'ik vraag me af of chemo nog wel zin heeft'....daaruit blijkt dat ze wel degelijk beseft hoe zorgwekkend de situatie is.
Mijn vriend wil toch op vakantie gaan, als niet blijkt dat zijn moeder wilt dat we blijven en als we niet aanvoelen dat we moeten blijven.
Ik weet nog niet wat ik ervan moet vinden...
vrijdag 25 mei 2007 om 15:47
Lalotte, wat voor vakantie word dat, bedenk dat eens, sla een keertje over zou ik je aan willen raden.
Ik lees door jouw sfeer v berichten heen dat je iemand bent die zich snel schuldig voelt, dat idee krijg ik en dan is voor jou vakantie miss. niet zo een goed idee.
Werkt eerder tegen dan dat het dan wat toevoegt ,lijkt mij.
Ik lees door jouw sfeer v berichten heen dat je iemand bent die zich snel schuldig voelt, dat idee krijg ik en dan is voor jou vakantie miss. niet zo een goed idee.
Werkt eerder tegen dan dat het dan wat toevoegt ,lijkt mij.
vrijdag 25 mei 2007 om 16:18
Lief dat jullie zo met me meedenken! *;
Maar stel, ze leeft nog 2 jaar...dan kunnen we dus nooit weg?
Dit klinkt heel egoistisch, maar dat is absoluut niet het geval. Ben erg betrokken...en denk eerder aan anderen dan aan mezelf. Maar nu zien we z'n ouders ook maar 1x in de week...
Ik weet het niet.
Maar stel, ze leeft nog 2 jaar...dan kunnen we dus nooit weg?
Dit klinkt heel egoistisch, maar dat is absoluut niet het geval. Ben erg betrokken...en denk eerder aan anderen dan aan mezelf. Maar nu zien we z'n ouders ook maar 1x in de week...
Ik weet het niet.
vrijdag 25 mei 2007 om 18:20
Ja en wat als het zo rap gaat dat ze ineens erg ziek wordt of erger? Dat zul je jezelf nooit kunnen vergeven.
Ik vind het niet te begrijpen dat jullie hier over twijfelen. Niet gaan is m.i. erg logisch. Wie kan na dit heftige nieuws dan relaxed in zn strandstoeltje zitten? Ik bedoel jullie weten het nog maar net? Vakantie kan idd nog over 2 jaar daar ga je niet dood aan....Of je schoonmoeder zolang heeft is maar zeer de vraag gezien de diagnose die gesteld is.
Ik vind het niet te begrijpen dat jullie hier over twijfelen. Niet gaan is m.i. erg logisch. Wie kan na dit heftige nieuws dan relaxed in zn strandstoeltje zitten? Ik bedoel jullie weten het nog maar net? Vakantie kan idd nog over 2 jaar daar ga je niet dood aan....Of je schoonmoeder zolang heeft is maar zeer de vraag gezien de diagnose die gesteld is.
