Gezondheid
alle pijlers
Kanker
dinsdag 15 mei 2007 om 22:22
Hallo allemaal,
Ik weet dat er verschillende topics zijn over kanker, maar die wil ik niet 'vervuilen' met mijn verhaal.
Sinds afgelopen weekend weet ik dat mijn schoonmoeder kanker heeft. Ze heeft 2 kwaadaardige knobbels; eentje in haar borst en eentje laag in haar hals (vlak boven haar sleutelbeen). Het schijnt niks met elkaar te maken te hebben, dat is gebleken uit de punctie. Vervolgens zijn er allerlei scans en foto's gemaakt, om erachter te komen waar het vandaan komt en/of waar het nog meer zit. Daar krijgen we vrijdag de uitslag van. Mijn vriend en ik zijn erg bang dat die knobbels uitzaaiingen zijn, maar wel vreemd dat ze niks met elkaar te maken lijken te hebben. Weet er verder geen details van.
We leven gespannen naar vrijdag toe, houden rekening met erg slecht nieuws.
Zou hier graag over praten met jullie...hopelijk lucht dat op
Ik weet dat er verschillende topics zijn over kanker, maar die wil ik niet 'vervuilen' met mijn verhaal.
Sinds afgelopen weekend weet ik dat mijn schoonmoeder kanker heeft. Ze heeft 2 kwaadaardige knobbels; eentje in haar borst en eentje laag in haar hals (vlak boven haar sleutelbeen). Het schijnt niks met elkaar te maken te hebben, dat is gebleken uit de punctie. Vervolgens zijn er allerlei scans en foto's gemaakt, om erachter te komen waar het vandaan komt en/of waar het nog meer zit. Daar krijgen we vrijdag de uitslag van. Mijn vriend en ik zijn erg bang dat die knobbels uitzaaiingen zijn, maar wel vreemd dat ze niks met elkaar te maken lijken te hebben. Weet er verder geen details van.
We leven gespannen naar vrijdag toe, houden rekening met erg slecht nieuws.
Zou hier graag over praten met jullie...hopelijk lucht dat op
maandag 11 juni 2007 om 12:19
Ik vind met prognoses gooien ook niet erg verstandig, maar kan me wel voorstellen dat je 't wilt weten. Ik heb er zelf ook naar gezocht en begrepen dat 10% van ALLE longkankergevallen, na 5 jaar nog leeft. Dus de mensen zónder uitzaaiingen meegeteld.
Zegt alleen dat er weinig mensen overleven, maar in feite zegt het niks over de kansen van een individu. Dat zul je echt aan een arts moeten vragen.
Fleurtje, bedankt voor je interesse. Het gaat hier wel. We hebben een periode achter de rug dat het wat meer begon door te dringen, maar op het moment heb ik nog steeds een onwerkelijk gevoel. Ze heeft nergens last van, de pijn in haar schouder is verminderd (volgens de oncoloog kwam de pijn van de kanker) en ze weet nog niet of ze chemo wilt of niet. De oncoloog heeft haar nogmaals duidelijk gemaakt dat de kans dat het aanslaat heel klein is. Ook heeft hij min of meer gezegd dat ze beter kan kiezen voor kwaliteit van leven.
We zien onze schoonouders regelmatig en proberen voor wat afleiding te zorgen.
Hoe gaat het eigenlijk met jou?
Zegt alleen dat er weinig mensen overleven, maar in feite zegt het niks over de kansen van een individu. Dat zul je echt aan een arts moeten vragen.
Fleurtje, bedankt voor je interesse. Het gaat hier wel. We hebben een periode achter de rug dat het wat meer begon door te dringen, maar op het moment heb ik nog steeds een onwerkelijk gevoel. Ze heeft nergens last van, de pijn in haar schouder is verminderd (volgens de oncoloog kwam de pijn van de kanker) en ze weet nog niet of ze chemo wilt of niet. De oncoloog heeft haar nogmaals duidelijk gemaakt dat de kans dat het aanslaat heel klein is. Ook heeft hij min of meer gezegd dat ze beter kan kiezen voor kwaliteit van leven.
We zien onze schoonouders regelmatig en proberen voor wat afleiding te zorgen.
Hoe gaat het eigenlijk met jou?
donderdag 21 juni 2007 om 13:19
Hoi, bedankt voor jullie belangstelling...
Mijn schoonmoeder heeft de beslissing genomen om niks te doen, geen chemo. Op zich een logische beslissing, aangezien de artsen al duidelijk hadden gemaakt niks voor haar te kunnen betekenen. Dat had ik nog niet zo goed begrepen. Ik dacht dat ze haar voor de keuze hadden gesteld: chemo of niks, met een kleine kans dat de chemo aan zou slaan (maar dan sowieso niet in de hersenen). Het blijkt dus iets anders gezegd te zijn geworden: ze kunnen haar niet helpen, maar als ze tóch chemo zou willen, zouden ze het meteen doen.
Dus het is een logische stap, hoewel ik me voor kan stellen dat het toch moeilijk is om te beslissen dat je niks gaat doen, ook al weet je dat de kans bijna 0 is als je wel iets doet.
Mijn vriend heeft het boek aan zijn moeder gegeven. Ze reageerde er nauwelijks op. Bladerde er wat in, en legde het opzij. Is te confronterend denk ik. Ze heeft nog niet geaccepteerd dat er niks aan de situatie te doen is, en zo'n boek drukt je met de neus op de feiten.
Mijn vriend heeft zich afgevraagd of hij er goed aan gedaan heeft om het boek te geven, maar is inmiddels van mening dat het goed is zo. Ze kan nu zelf beslissen om het in te vullen of niet. Denk eerlijk gezegd dat er geen woord in geschreven zal worden. Zou heel jammer zijn, maar dan is het haar keuze. Denk ook niet dat ze makkelijk over gevoelens en gedachten schrijft. Ze praat er nooit over, denk niet dat schrijven makkelijker gaat.
Maar we zullen het zien.
Verder heeft ze nog steeds nergens last van (zegt ze), dus het raakt een beetje op de achtergrond. Het is heel erg om te zeggen, maar als iemand nergens last van heeft, sta je er niet meer 24/7 bij stil. Soms verdwijnt de gedachte zelfs helemaal. Het lijkt er dan gewoon niet te zijn.
Zo ervaart mijn vriend het ook. We gaan wel vaker langs, maar er wordt nog steeds nauwelijks over gepraat. Als je ernaar vraagt, krijg je vage, korte antwoorden en is het gespreksonderwerp snel veranderd. Misschien komt het nog, misschien ook niet. Denk het niet. Is wel enigszins frustrerend voor mijn vriend, hij kan er op het moment ook niks mee. Heeft zijn moeder voorgesteld om samen iets te ondernemen, maar dat houdt ze af: 'laten we daar nog maar even mee wachten', krijgt ie te horen. Voelt zich machteloos, kan er niet open over praten met zijn ouders. Ook al is dit de manier waarop zij ermee omgaat, hij is degene die er straks mee zit als ze er niet meer is. Dus dat vind ik wel heel naar voor hem....
Hoe gaat het met jullie?
Mijn schoonmoeder heeft de beslissing genomen om niks te doen, geen chemo. Op zich een logische beslissing, aangezien de artsen al duidelijk hadden gemaakt niks voor haar te kunnen betekenen. Dat had ik nog niet zo goed begrepen. Ik dacht dat ze haar voor de keuze hadden gesteld: chemo of niks, met een kleine kans dat de chemo aan zou slaan (maar dan sowieso niet in de hersenen). Het blijkt dus iets anders gezegd te zijn geworden: ze kunnen haar niet helpen, maar als ze tóch chemo zou willen, zouden ze het meteen doen.
Dus het is een logische stap, hoewel ik me voor kan stellen dat het toch moeilijk is om te beslissen dat je niks gaat doen, ook al weet je dat de kans bijna 0 is als je wel iets doet.
Mijn vriend heeft het boek aan zijn moeder gegeven. Ze reageerde er nauwelijks op. Bladerde er wat in, en legde het opzij. Is te confronterend denk ik. Ze heeft nog niet geaccepteerd dat er niks aan de situatie te doen is, en zo'n boek drukt je met de neus op de feiten.
Mijn vriend heeft zich afgevraagd of hij er goed aan gedaan heeft om het boek te geven, maar is inmiddels van mening dat het goed is zo. Ze kan nu zelf beslissen om het in te vullen of niet. Denk eerlijk gezegd dat er geen woord in geschreven zal worden. Zou heel jammer zijn, maar dan is het haar keuze. Denk ook niet dat ze makkelijk over gevoelens en gedachten schrijft. Ze praat er nooit over, denk niet dat schrijven makkelijker gaat.
Maar we zullen het zien.
Verder heeft ze nog steeds nergens last van (zegt ze), dus het raakt een beetje op de achtergrond. Het is heel erg om te zeggen, maar als iemand nergens last van heeft, sta je er niet meer 24/7 bij stil. Soms verdwijnt de gedachte zelfs helemaal. Het lijkt er dan gewoon niet te zijn.
Zo ervaart mijn vriend het ook. We gaan wel vaker langs, maar er wordt nog steeds nauwelijks over gepraat. Als je ernaar vraagt, krijg je vage, korte antwoorden en is het gespreksonderwerp snel veranderd. Misschien komt het nog, misschien ook niet. Denk het niet. Is wel enigszins frustrerend voor mijn vriend, hij kan er op het moment ook niks mee. Heeft zijn moeder voorgesteld om samen iets te ondernemen, maar dat houdt ze af: 'laten we daar nog maar even mee wachten', krijgt ie te horen. Voelt zich machteloos, kan er niet open over praten met zijn ouders. Ook al is dit de manier waarop zij ermee omgaat, hij is degene die er straks mee zit als ze er niet meer is. Dus dat vind ik wel heel naar voor hem....
Hoe gaat het met jullie?
donderdag 21 juni 2007 om 17:49
La lotte, heftig allemaal en moeilijk voor jullie dat jouw schoonmoeder zo gesloten is, echt iets van de vorige generatie, jammer is dat he.
je wilt zoveel kwijt en weten en meeleven en er staat een enorm hek voor, das frustrerend voor jullie die dat heel anders zouden doen, maar neem het ze niet kwalijk, alsjeblieft, ze hebben het al moeilijk genoeg.
Leer ervan,
Als je voor jezelf het gevoel hebt alles voor ze te willen doen en ze genoeg aandacht geeft doet hen dat in hun hart heel goed, daar kun je van uit gaan.
tuurlijk als de schrik en informatie winning een beetje gelud is , is het normaal dat je er ff niet aan denkt, lijkt wle of je je schuldig over voelt, ma dat hoeft niet, dat is blijkbaar ook een beetje de manier zoals zij het willen, in zichzelf gekeerd alles beleven.
dat boek is goed, het komt goedbedoeld uit een goed hart, dat kan niet fout zijn.
sterkte meis, ik denk aan je!*;
je wilt zoveel kwijt en weten en meeleven en er staat een enorm hek voor, das frustrerend voor jullie die dat heel anders zouden doen, maar neem het ze niet kwalijk, alsjeblieft, ze hebben het al moeilijk genoeg.
Leer ervan,
Als je voor jezelf het gevoel hebt alles voor ze te willen doen en ze genoeg aandacht geeft doet hen dat in hun hart heel goed, daar kun je van uit gaan.
tuurlijk als de schrik en informatie winning een beetje gelud is , is het normaal dat je er ff niet aan denkt, lijkt wle of je je schuldig over voelt, ma dat hoeft niet, dat is blijkbaar ook een beetje de manier zoals zij het willen, in zichzelf gekeerd alles beleven.
dat boek is goed, het komt goedbedoeld uit een goed hart, dat kan niet fout zijn.
sterkte meis, ik denk aan je!*;
zondag 24 juni 2007 om 13:05
Toen ik thuis kwam, inmiddels alweer 10 jaar geleden, zag ik aan mijn moeder dat er iets was. Mijn moeder wilde me natuurlijk NIETS vertellen. Maar ik begon te vissen. Mijn moeder had borstkanker...
Mijn vader was op cursus 2 dagen, die heb ik weg laten roepen bij zijn cursus en gesommeerd om naar huis te komen. Klinkt raar, zoals ik het nu typ, maar mijn moeder was het type die "dacht dat ze het allemaal wel even zou doen" dit was ook het signaal dat ze af gaf naar mijn vader.
Nog geen week later werd haar volledige rechterborst geamputeerd.
Gecombineerde chemo en bestraling, waren toen nog experimenteel.
Maar mijn moeder koos ervoor het zo te doen.
Door de bestraling, had mijn moeder erg veel last, het litteken weefsel kromp en ze kreeg moeite me ademen...
Toen ze in 2000 oma werd, van mijn zoontje, geloof ik niet dat ik haar ooit zo gelukkig heb gezien! Ze koos ervoor te knokken, en is toen voor onderzoek naar het ziekenhuis in Beverwijk geweest.
Doordat de littekens krompen, kreeg ze pijn bij het ademen, doordat er een spier vanuit haar rug naar de voorkant zou worden getransplanteerd, zouden de klachten verholpen worden.
Halverwege oktober was mijn vader een weekje naar het buitenland, dit omdat mijn moeder elk moment kon worden opgeroepen voor de operatie en ze daarna een tijd "uit de roulatie zou zijn" zoals ze het zelf zei.
In het weekend voor mijn verjaardag, was ik bij mijn moeder, ze had het zo benauwd, dat ze niets meer kon en ik besloot bij te springen. Ik moest mijn vader die op mijn verjaardag weer in Nederland zou aankomen, ophalen op Schiphol, ik vroeg hem naar huis te gaan.
Een paar uur na zijn aankomst thuis belde hij op, we gaan naar het ziekenhuis.
Het was 17 oktober, op 1 november kregen we het nieuws, wat we niet hoopten te horen, de borstkanker van 3 jaar eerder was uitgezaaiid, in haar longvlies.
Geen behandeling mogelijk, hoogstens rekken...
Mijn moeder koos voor kwaliteitstijd...
op 3 november kwam ze thuis, op 28 november is ze overleden, de dag dat ze 31 jaar getrouwd was met mijn vader...
Ondertussen ben ik voor de 2e keer moeder geworden, ben gescheiden van de vader van mijn kinderen.
Ik mis mijn moeder, nu nog, heel erg....
De dingen die je als dochter met haar had willen delen, het feit dat ze haar kleinzoon net 10 maanden heeft meegemaakt..
Het doet elke dag nog pijn!
x
D
Mijn vader was op cursus 2 dagen, die heb ik weg laten roepen bij zijn cursus en gesommeerd om naar huis te komen. Klinkt raar, zoals ik het nu typ, maar mijn moeder was het type die "dacht dat ze het allemaal wel even zou doen" dit was ook het signaal dat ze af gaf naar mijn vader.
Nog geen week later werd haar volledige rechterborst geamputeerd.
Gecombineerde chemo en bestraling, waren toen nog experimenteel.
Maar mijn moeder koos ervoor het zo te doen.
Door de bestraling, had mijn moeder erg veel last, het litteken weefsel kromp en ze kreeg moeite me ademen...
Toen ze in 2000 oma werd, van mijn zoontje, geloof ik niet dat ik haar ooit zo gelukkig heb gezien! Ze koos ervoor te knokken, en is toen voor onderzoek naar het ziekenhuis in Beverwijk geweest.
Doordat de littekens krompen, kreeg ze pijn bij het ademen, doordat er een spier vanuit haar rug naar de voorkant zou worden getransplanteerd, zouden de klachten verholpen worden.
Halverwege oktober was mijn vader een weekje naar het buitenland, dit omdat mijn moeder elk moment kon worden opgeroepen voor de operatie en ze daarna een tijd "uit de roulatie zou zijn" zoals ze het zelf zei.
In het weekend voor mijn verjaardag, was ik bij mijn moeder, ze had het zo benauwd, dat ze niets meer kon en ik besloot bij te springen. Ik moest mijn vader die op mijn verjaardag weer in Nederland zou aankomen, ophalen op Schiphol, ik vroeg hem naar huis te gaan.
Een paar uur na zijn aankomst thuis belde hij op, we gaan naar het ziekenhuis.
Het was 17 oktober, op 1 november kregen we het nieuws, wat we niet hoopten te horen, de borstkanker van 3 jaar eerder was uitgezaaiid, in haar longvlies.
Geen behandeling mogelijk, hoogstens rekken...
Mijn moeder koos voor kwaliteitstijd...
op 3 november kwam ze thuis, op 28 november is ze overleden, de dag dat ze 31 jaar getrouwd was met mijn vader...
Ondertussen ben ik voor de 2e keer moeder geworden, ben gescheiden van de vader van mijn kinderen.
Ik mis mijn moeder, nu nog, heel erg....
De dingen die je als dochter met haar had willen delen, het feit dat ze haar kleinzoon net 10 maanden heeft meegemaakt..
Het doet elke dag nog pijn!
x
D
zondag 24 juni 2007 om 22:02
dinsdag 26 juni 2007 om 15:01
LaLotta, wat akelig allemaal. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik jouw draadje nu ook 'vervuil', maar ik geloof dat ik nu ook pas weet hóe erg het is, nu ook bij mijn vader met grote waarschijnlijkheid kanker met uitzaaiingen is gediagnosticeerd. We weten nog geen prognose en hebben ook nog geen definitieve diagnose. Dat komt allemaal donderdag. Het gaat opeens heel snel, dat het mis is weet ik pas een paar dagen. Het ene moment ben ik heel emotioneel en verdrietig en op andere momenten voel ik helemaal niets.
Gelukkig kan ik wel heel goed hierover praten met mijn ouders. Het lijkt me afschuwelijk als dat niet kan en als je ook niet weet wat er nu allemaal precies aan de hand is. Nu ik jouw verhalen lees, besef ik pas hoe fijn het is dat mijn ouders zo open zijn en ook hun verdriet tonen. Het is akelig om te zien maar er niets van zien terwijl je weet dat het er wel is lijkt me nog veel akeliger.
Ik vind trouwens wel dat iedereen heel erg over LaLotta heen is gevallen met het al dan niet op vakantie gaan. Ik twijfel zelf nog of ik op vakantie ga en dat zal ook afhangen van wat de artsen zeggen, maar ik denk dat ik wel ga, alleen niet lang en met de auto binnen Europa zodat ik binnen een dag terug kan zijn als dat moet. Ik heb al best een vermoeiend jaar achter de rug met een verhuizing en een nieuwe baan en ik wil graag even opladen voor de ongetwijfeld zware tijd die er nog gaat komen. Mijn ouders staan daar ook achter en mijn moeder vindt zelfs dat ik móet gaan, dat zei ze zelfs al toen ik nog twijfelde. Als er een heel slechte prognose uitkomt is het natuurlijk een ander verhaal. Maar ik zou het heel erg vinden als mensen het mij kwalijk zouden nemen dat ik op vakantie wil gaan.
Sto, heb je al bericht over je schoonzusje? Ik vind elke dag wachten al zenuwslopend en wekenlang lijkt me echt vreselijk, dat kunnen ze toch eigenlijk niet maken?
Gelukkig kan ik wel heel goed hierover praten met mijn ouders. Het lijkt me afschuwelijk als dat niet kan en als je ook niet weet wat er nu allemaal precies aan de hand is. Nu ik jouw verhalen lees, besef ik pas hoe fijn het is dat mijn ouders zo open zijn en ook hun verdriet tonen. Het is akelig om te zien maar er niets van zien terwijl je weet dat het er wel is lijkt me nog veel akeliger.
Ik vind trouwens wel dat iedereen heel erg over LaLotta heen is gevallen met het al dan niet op vakantie gaan. Ik twijfel zelf nog of ik op vakantie ga en dat zal ook afhangen van wat de artsen zeggen, maar ik denk dat ik wel ga, alleen niet lang en met de auto binnen Europa zodat ik binnen een dag terug kan zijn als dat moet. Ik heb al best een vermoeiend jaar achter de rug met een verhuizing en een nieuwe baan en ik wil graag even opladen voor de ongetwijfeld zware tijd die er nog gaat komen. Mijn ouders staan daar ook achter en mijn moeder vindt zelfs dat ik móet gaan, dat zei ze zelfs al toen ik nog twijfelde. Als er een heel slechte prognose uitkomt is het natuurlijk een ander verhaal. Maar ik zou het heel erg vinden als mensen het mij kwalijk zouden nemen dat ik op vakantie wil gaan.
Sto, heb je al bericht over je schoonzusje? Ik vind elke dag wachten al zenuwslopend en wekenlang lijkt me echt vreselijk, dat kunnen ze toch eigenlijk niet maken?
dinsdag 26 juni 2007 om 20:02
LaLotta *;
Mijn schoonvader kon ook nergens over praten, echt heel frustrerend. Hij wilde ook niet behandeld worden. Wij hadden dit uiteraard maar te respecteren, maar o wat is dat moeilijk. Zolang er behandeld wordt is er hoop.
Pyridine, volg je eigen gevoel *;
Double_D, zo herkenbaar wat jij schrijft. Ik heb dan wel geen kinderen, maar kan me voorstellen dat het dan nog extra zwaar is. Ook ik mis mijn moeder elke dag, ook al is ze alweer 6,5 jaar gelden overleden. Wij waren 2 handen op een buik, een band die ik helaas niet met mijn vader en zussen heb.
Zij vond het heerlijk om te verbouwen e.d., ik ben nu mijn 2e huis aan het verbouwen. Bij ons eerste huis leefde ze nog wel, maar had helaas niet meer de energie om te helpen. Wel heeft ze toen nog gordijnen genaaid. Ons 2e huis heeft ze helaas nooit gezien. En o wat mis ik haar als ik eindeloos aan het schilderen ben of behangen of wat dan ook. Nu stromen ook weer de tranen over mijn wangen. Maar wat zal ze trost op ons zijn.
Mijn schoonvader kon ook nergens over praten, echt heel frustrerend. Hij wilde ook niet behandeld worden. Wij hadden dit uiteraard maar te respecteren, maar o wat is dat moeilijk. Zolang er behandeld wordt is er hoop.
Pyridine, volg je eigen gevoel *;
Double_D, zo herkenbaar wat jij schrijft. Ik heb dan wel geen kinderen, maar kan me voorstellen dat het dan nog extra zwaar is. Ook ik mis mijn moeder elke dag, ook al is ze alweer 6,5 jaar gelden overleden. Wij waren 2 handen op een buik, een band die ik helaas niet met mijn vader en zussen heb.
Zij vond het heerlijk om te verbouwen e.d., ik ben nu mijn 2e huis aan het verbouwen. Bij ons eerste huis leefde ze nog wel, maar had helaas niet meer de energie om te helpen. Wel heeft ze toen nog gordijnen genaaid. Ons 2e huis heeft ze helaas nooit gezien. En o wat mis ik haar als ik eindeloos aan het schilderen ben of behangen of wat dan ook. Nu stromen ook weer de tranen over mijn wangen. Maar wat zal ze trost op ons zijn.
dinsdag 26 juni 2007 om 20:13
Pyridine, wat erg voor je *; Heel veel sterkte de komende tijd!
Welke klachten had je vader? Hoe komt het dat je weet dat hij 'waarschijnlijk' kanker met uitzaaiingen heeft, maar dat er nog geen definitieve diagnose is?
Kan me jouw overweging om op vakantie te gaan heel goed voorstellen, zoals je begrijpt. Ik heb 't ook heel erg gevonden dat mensen me daarop aankeken, maar je moet écht doen wat jou het beste lijkt. Wij zijn niet op vakantie gegaan en je moet eigenlijk niet achteraf praten, maar ik vind het toch wel jammer dat we niet gegaan zijn. We zitten er helemaal doorheen nu, hebben onze vakantie thuis gehad, maar dat is toch niet echt vakantie. En in de tussentijd is er weinig veranderd. Maar goed, dat soort dingen weet je van tevoren niet en bovendien vond mijn schoonmoeder het wel prettig dat we niet gingen, geloof ik.
Ben blij voor je dat je er met je ouders over kan praten, hier wordt de sfeer steeds moeizamer door dat gezwijg. Ik vraag hoe het gaat, maar meer dan een 't gaat' komt er niet uit. Durf er af toe niet eens over te beginnen. En dan zit je daar, pratend over alledaagse dingen...in een trieste sfeer. Ik vind het persoonlijk heel pijnlijk en verdrietig. Kan er niet mee omgaan, omdat ik juist echt een gevoelsmens ben en iemand die ook over gevoelens praat. Ik respecteer ze, maar het is zwaar, vooral voor mijn vriend. Hij krijgt niet eens de kans om nog van z'n moeder te genieten...
Het leven is hard...
Sto, ik ben heeeel blij voor je dat je schoonzusje geen kanker heeft! Eindelijk positief nieuws tussen al die trieste berichten...
Welke klachten had je vader? Hoe komt het dat je weet dat hij 'waarschijnlijk' kanker met uitzaaiingen heeft, maar dat er nog geen definitieve diagnose is?
Kan me jouw overweging om op vakantie te gaan heel goed voorstellen, zoals je begrijpt. Ik heb 't ook heel erg gevonden dat mensen me daarop aankeken, maar je moet écht doen wat jou het beste lijkt. Wij zijn niet op vakantie gegaan en je moet eigenlijk niet achteraf praten, maar ik vind het toch wel jammer dat we niet gegaan zijn. We zitten er helemaal doorheen nu, hebben onze vakantie thuis gehad, maar dat is toch niet echt vakantie. En in de tussentijd is er weinig veranderd. Maar goed, dat soort dingen weet je van tevoren niet en bovendien vond mijn schoonmoeder het wel prettig dat we niet gingen, geloof ik.
Ben blij voor je dat je er met je ouders over kan praten, hier wordt de sfeer steeds moeizamer door dat gezwijg. Ik vraag hoe het gaat, maar meer dan een 't gaat' komt er niet uit. Durf er af toe niet eens over te beginnen. En dan zit je daar, pratend over alledaagse dingen...in een trieste sfeer. Ik vind het persoonlijk heel pijnlijk en verdrietig. Kan er niet mee omgaan, omdat ik juist echt een gevoelsmens ben en iemand die ook over gevoelens praat. Ik respecteer ze, maar het is zwaar, vooral voor mijn vriend. Hij krijgt niet eens de kans om nog van z'n moeder te genieten...
Het leven is hard...
Sto, ik ben heeeel blij voor je dat je schoonzusje geen kanker heeft! Eindelijk positief nieuws tussen al die trieste berichten...
woensdag 27 juni 2007 om 11:59
Sto: wat een goed nieuws! Eindelijk kunnen jullie opgelucht ademhalen. Ben echt blij voor jullie!
April: ik kan me voorstellen dat het heel zwaar is om weer te verbouwen. Wel goed dat je het toch doet hoor. Veel sterkte en gewoon huilen, dit verdriet blijft...
LaLotta: op een echo zijn bij mijn vader meerdere gezwellen in 1 nier en in de lever ontdekt. In theorie kan dat goedaardig zijn (cystes). De kans is alleen niet groot, want mijn vaders gezondheid gaat hard achteruit. Hij is erg vermoeid, heeft 's nachts ook pijn, hij heeft geen eetlust en alles wat hij eet levert pijn op en hij is flink afgevallen. Cystes leveren doorgaans niet zo veel klachten op. Bovendien zou het wel erg toevallig zijn als ze allemaal tegelijk zijn ontstaan. Als het kwaadaardig blijkt te zijn dan betekent dat dat er al meerdere uitzaaiingen zijn en waarschijnlijk is het dan een primaire tumor in de nier met uitzaaiingen naar de lever. De prognoses daarvan zijn slecht, dat is een agressieve tumor die eigenlijk nergens op reageert, een echte behandeling is niet mogelijk en de levensverwachting is kort. Maar sommige organen, bijv. de darmen, zijn met echo niet goed te onderzoeken en het zou dus best kunnen dat er nog meer organen zijn aangedaan en misschien komt de primaire tumor ook wel daar vandaan. Er is nu een uitgebreidere scan gemaakt (CT-scan) waar dat allemaal op te zien is en daarvan krijgen we morgen de uitslag. Tot die tijd kan ik nog hopen, maar hoe realistisch is die hoop...
April: ik kan me voorstellen dat het heel zwaar is om weer te verbouwen. Wel goed dat je het toch doet hoor. Veel sterkte en gewoon huilen, dit verdriet blijft...
LaLotta: op een echo zijn bij mijn vader meerdere gezwellen in 1 nier en in de lever ontdekt. In theorie kan dat goedaardig zijn (cystes). De kans is alleen niet groot, want mijn vaders gezondheid gaat hard achteruit. Hij is erg vermoeid, heeft 's nachts ook pijn, hij heeft geen eetlust en alles wat hij eet levert pijn op en hij is flink afgevallen. Cystes leveren doorgaans niet zo veel klachten op. Bovendien zou het wel erg toevallig zijn als ze allemaal tegelijk zijn ontstaan. Als het kwaadaardig blijkt te zijn dan betekent dat dat er al meerdere uitzaaiingen zijn en waarschijnlijk is het dan een primaire tumor in de nier met uitzaaiingen naar de lever. De prognoses daarvan zijn slecht, dat is een agressieve tumor die eigenlijk nergens op reageert, een echte behandeling is niet mogelijk en de levensverwachting is kort. Maar sommige organen, bijv. de darmen, zijn met echo niet goed te onderzoeken en het zou dus best kunnen dat er nog meer organen zijn aangedaan en misschien komt de primaire tumor ook wel daar vandaan. Er is nu een uitgebreidere scan gemaakt (CT-scan) waar dat allemaal op te zien is en daarvan krijgen we morgen de uitslag. Tot die tijd kan ik nog hopen, maar hoe realistisch is die hoop...
woensdag 27 juni 2007 om 13:17
quote:
Het is hier een beetje feest in huis, want mijn schoonzusje blijkt geen kanker te hebben ,maar een zeer traag genezende heftige longontsteking.
Opluchting alom, want mijn schoonzusje is 1 vd liefste mensen die ik ken.
Ben heel erg blij.
Oooooh, wat een goed nieuws Sto! Ben blij voor jullie!
@pyridine(?)": hard over Lalotta heenvallen? Het was meer dat wij uit ervaring zeiden dat ze misschien beter niet kon gaan. Als ik het zelf niet had meegemaakt, had ik misschien ook wel gezegd: joh, ga op vakantie. Nu ik weet hoe ongelooflijk snel de dingen kunnen gaan (3 dagen ipv zes weken), zeg ik: blijf hier.
Het is hier een beetje feest in huis, want mijn schoonzusje blijkt geen kanker te hebben ,maar een zeer traag genezende heftige longontsteking.
Opluchting alom, want mijn schoonzusje is 1 vd liefste mensen die ik ken.
Ben heel erg blij.
Oooooh, wat een goed nieuws Sto! Ben blij voor jullie!
@pyridine(?)": hard over Lalotta heenvallen? Het was meer dat wij uit ervaring zeiden dat ze misschien beter niet kon gaan. Als ik het zelf niet had meegemaakt, had ik misschien ook wel gezegd: joh, ga op vakantie. Nu ik weet hoe ongelooflijk snel de dingen kunnen gaan (3 dagen ipv zes weken), zeg ik: blijf hier.
woensdag 27 juni 2007 om 13:27
quote:
quote: sto reageerde
Het is hier een beetje feest in huis, want mijn schoonzusje blijkt geen kanker te hebben ,maar een zeer traag genezende heftige longontsteking.
Opluchting alom, want mijn schoonzusje is 1 vd liefste mensen die ik ken.
Ben heel erg blij.
Oooooh, wat een goed nieuws Sto! Ben blij voor jullie!
@pyridine(?)": hard over Lalotta heenvallen? Het was meer dat wij uit ervaring zeiden dat ze misschien beter niet kon gaan. Als ik het zelf niet had meegemaakt, had ik misschien ook wel gezegd: joh, ga op vakantie. Nu ik weet hoe ongelooflijk snel de dingen kunnen gaan (3 dagen ipv zes weken), zeg ik: blijf hier.
Idd Pyridine. Het is niet dat ik mensen een vakantie misgun, maar op vakantie gaan in zo'n heftige periode vind ik persoonlijk niet 'gepast'. Als ik zelf net te horen zou hebben gekregen dat ik ernstig ziek ben wil ik (denk ik) mijn dierbaren in mijn buurt hebben...misschien niet eens zozeer om te praten of voor de steun..maar puur het veilige gevoel dat ze 'in de buurt zijn'.
Daarnaast kun je altijd nog op vakantie gaan. Maar nogmaals een ieder moet dat zelf weten.
quote: sto reageerde
Het is hier een beetje feest in huis, want mijn schoonzusje blijkt geen kanker te hebben ,maar een zeer traag genezende heftige longontsteking.
Opluchting alom, want mijn schoonzusje is 1 vd liefste mensen die ik ken.
Ben heel erg blij.
Oooooh, wat een goed nieuws Sto! Ben blij voor jullie!
@pyridine(?)": hard over Lalotta heenvallen? Het was meer dat wij uit ervaring zeiden dat ze misschien beter niet kon gaan. Als ik het zelf niet had meegemaakt, had ik misschien ook wel gezegd: joh, ga op vakantie. Nu ik weet hoe ongelooflijk snel de dingen kunnen gaan (3 dagen ipv zes weken), zeg ik: blijf hier.
Idd Pyridine. Het is niet dat ik mensen een vakantie misgun, maar op vakantie gaan in zo'n heftige periode vind ik persoonlijk niet 'gepast'. Als ik zelf net te horen zou hebben gekregen dat ik ernstig ziek ben wil ik (denk ik) mijn dierbaren in mijn buurt hebben...misschien niet eens zozeer om te praten of voor de steun..maar puur het veilige gevoel dat ze 'in de buurt zijn'.
Daarnaast kun je altijd nog op vakantie gaan. Maar nogmaals een ieder moet dat zelf weten.
donderdag 28 juni 2007 om 12:43
dank jullie wel voor de lieve berichtjes over mijn schoonzusje!
Het over vakantie gaan terwijl geliefdes ziek zijn is een onmogelijke discussie, en daar komt nog bij dat de zieke zelf altijd zoiets zal hebben dat de mensen gewoon lekker op vakantie moeten gaan, je kunt nooit oordelen over een ander hoe of wat, dat vind ik niet zo gepast.Het is allemaal al moeilijk genoeg, kan me voorstellen dat Lalotte nu zoiets heeft dat ze liever had gegaan, maar aan de andere kant als er iets gebeurd was, had je je ook niet lekker gevoeld.
Zou zeggen, ga lekker een weekendje eruit, 1 nachtje een hotelletje langs het strand ofzo of een relax dag erbij, je bent dichtbij huis en het duurt niet lang en je bent weer ff een beetje bijgetankt, misschien een idee!
Sterkte allemaal.*;
Het over vakantie gaan terwijl geliefdes ziek zijn is een onmogelijke discussie, en daar komt nog bij dat de zieke zelf altijd zoiets zal hebben dat de mensen gewoon lekker op vakantie moeten gaan, je kunt nooit oordelen over een ander hoe of wat, dat vind ik niet zo gepast.Het is allemaal al moeilijk genoeg, kan me voorstellen dat Lalotte nu zoiets heeft dat ze liever had gegaan, maar aan de andere kant als er iets gebeurd was, had je je ook niet lekker gevoeld.
Zou zeggen, ga lekker een weekendje eruit, 1 nachtje een hotelletje langs het strand ofzo of een relax dag erbij, je bent dichtbij huis en het duurt niet lang en je bent weer ff een beetje bijgetankt, misschien een idee!
Sterkte allemaal.*;
donderdag 28 juni 2007 om 17:25
Hebben we gedaan Sto, weekendje weg. Heeft niet genoeg geholpen. Maar zoals misschien niet duidelijk genoeg gezegd: we hebben geen spijt van de keuze hier te blijven. Die keuze hebben we toen gemaakt en dat is goed zo. Kan nu alleen oordelen hoe ik er achteraf over denk. Als er iets gebeurd was, en we waren wél op vakantie geweest, was dat ook niet fijn natuurlijk. Zulke dingen weet je nooit van tevoren en die overweging moet je zelf maken. Als het mijn eigen moeder betrof, was er geen discussie mogelijk geweest. Dan was ik per definitie thuis gebleven. Dit gold echter niet zo resoluut voor mijn vriend. Dat dat 'ongepast' wordt genoemd, vind ik erg jammer.
Pyridine, hebben jullie inmiddels de uitslag? Hoop echt voor je dat het bijna onmogelijke toch waar blijkt te zijn; nl dat het cystes zijn *;
Pyridine, hebben jullie inmiddels de uitslag? Hoop echt voor je dat het bijna onmogelijke toch waar blijkt te zijn; nl dat het cystes zijn *;
vrijdag 29 juni 2007 om 08:06
vrijdag 29 juni 2007 om 11:21
Ja, we hebben de uitslag nu. En het is nog veel erger dan we dachten. De tumor blijkt uit de alvleesklier te komen en in nier, lever en buikholte te zijn uitgezaaid. Waarschijnlijk zit de tumor er al jaren, alvleesklier geeft doorgaans pas klachten als het al veel te laat is. Prognose is nog een paar maanden maar geen jaar meer. Het is al vergevorderd en mijn vader heeft gezien zijn toestand relatief milde klachten.
Chemo is een optie maar het is de vraag of het niet meer aanricht dan het helpt. Genezen kan toch niet meer en chemo is wel een aanslag op je lichaam, als je pech hebt dan versnelt dat het proces alleen maar. Gesprek met oncoloog volgt nog, mijn vader neigt nu naar geen chemo.
Wat de vakantie betreft, we gaan samen. Mijn vader wil heel graag nog een keer naar Zwitserland waar we al vaker zijn geweest en dat gaan we doen. Het gaat nu nog best goed en we weten niet wat ons te wachten staat dus we gaan snel. Mocht er in Zwitserland toch iets fout gaan dan zijn daar goede ziekenhuizen maar we hopen dat dat nog niet nodig is.
Chemo is een optie maar het is de vraag of het niet meer aanricht dan het helpt. Genezen kan toch niet meer en chemo is wel een aanslag op je lichaam, als je pech hebt dan versnelt dat het proces alleen maar. Gesprek met oncoloog volgt nog, mijn vader neigt nu naar geen chemo.
Wat de vakantie betreft, we gaan samen. Mijn vader wil heel graag nog een keer naar Zwitserland waar we al vaker zijn geweest en dat gaan we doen. Het gaat nu nog best goed en we weten niet wat ons te wachten staat dus we gaan snel. Mocht er in Zwitserland toch iets fout gaan dan zijn daar goede ziekenhuizen maar we hopen dat dat nog niet nodig is.
vrijdag 29 juni 2007 om 16:34
Pyridine, wat vreselijk voor je *;
Weet niet zo goed wat ik moet zeggen, woorden schieten altijd te kort...
Kan je alleen maar sterkte wensen voor de komende tijd, en blijf vooral hier posten als je dat fijn vindt.
Samen op vakantie gaan is natuurlijk de mooiste optie...
Hopelijk kunnen jullie voorlopig nog genieten van jullie tijd samen.
Sterkte!
*;Weet niet zo goed wat ik moet zeggen, woorden schieten altijd te kort...
Kan je alleen maar sterkte wensen voor de komende tijd, en blijf vooral hier posten als je dat fijn vindt.
Samen op vakantie gaan is natuurlijk de mooiste optie...
Hopelijk kunnen jullie voorlopig nog genieten van jullie tijd samen.
Sterkte!
zaterdag 30 juni 2007 om 07:55
