Gezondheid
alle pijlers
Kanker
dinsdag 15 mei 2007 om 22:22
Hallo allemaal,
Ik weet dat er verschillende topics zijn over kanker, maar die wil ik niet 'vervuilen' met mijn verhaal.
Sinds afgelopen weekend weet ik dat mijn schoonmoeder kanker heeft. Ze heeft 2 kwaadaardige knobbels; eentje in haar borst en eentje laag in haar hals (vlak boven haar sleutelbeen). Het schijnt niks met elkaar te maken te hebben, dat is gebleken uit de punctie. Vervolgens zijn er allerlei scans en foto's gemaakt, om erachter te komen waar het vandaan komt en/of waar het nog meer zit. Daar krijgen we vrijdag de uitslag van. Mijn vriend en ik zijn erg bang dat die knobbels uitzaaiingen zijn, maar wel vreemd dat ze niks met elkaar te maken lijken te hebben. Weet er verder geen details van.
We leven gespannen naar vrijdag toe, houden rekening met erg slecht nieuws.
Zou hier graag over praten met jullie...hopelijk lucht dat op
Ik weet dat er verschillende topics zijn over kanker, maar die wil ik niet 'vervuilen' met mijn verhaal.
Sinds afgelopen weekend weet ik dat mijn schoonmoeder kanker heeft. Ze heeft 2 kwaadaardige knobbels; eentje in haar borst en eentje laag in haar hals (vlak boven haar sleutelbeen). Het schijnt niks met elkaar te maken te hebben, dat is gebleken uit de punctie. Vervolgens zijn er allerlei scans en foto's gemaakt, om erachter te komen waar het vandaan komt en/of waar het nog meer zit. Daar krijgen we vrijdag de uitslag van. Mijn vriend en ik zijn erg bang dat die knobbels uitzaaiingen zijn, maar wel vreemd dat ze niks met elkaar te maken lijken te hebben. Weet er verder geen details van.
We leven gespannen naar vrijdag toe, houden rekening met erg slecht nieuws.
Zou hier graag over praten met jullie...hopelijk lucht dat op
zondag 1 juli 2007 om 15:36
Dank voor alle lieve reacties. We gaan waarschijnlijk volgend weekend, met zijn vieren: mijn ouders, mijn vriend en ik (ik ben enig kind). Hoe lang, dat zien we wel, en waar we precies heen gaan zien we ook nog wel. Mijn ouders kunnen de camper lenen van goede vrienden van mijn ouders. Mijn vriend en ik gaan met onze tent. Dat past bij ons, we hebben altijd gekampeerd.
Nog maar 3 dagen is het geleden dat we de diagnose kregen. Het lijkt wel een eeuwigheid. Ik blijf steeds maar hopen dat ik een keer wakker word uit deze nachtmerrie, maar voorlopig zal de nachtmerrie alleen maar erger worden. Al hoop ik dat we nog wel een mooie tijd kunnen hebben op vakantie.
Nog maar 3 dagen is het geleden dat we de diagnose kregen. Het lijkt wel een eeuwigheid. Ik blijf steeds maar hopen dat ik een keer wakker word uit deze nachtmerrie, maar voorlopig zal de nachtmerrie alleen maar erger worden. Al hoop ik dat we nog wel een mooie tijd kunnen hebben op vakantie.
zondag 1 juli 2007 om 15:42
Nog een aanvulling: mijn vader heeft gelukkig weinig pijn, paracetamol is al sterk genoeg als pijnstiller. Bij tumoren aan de alvleesklier heb je gelukkig ook niet veel pijn. Hij heeft met name veel kracht verloren maar hij is altijd supersportief en sterk geweest. Een jaar of wat geleden kwam hij in zijn leeftijdscategorie bij een medische keuring uit als helemaal in de top, zelfs als er alleen naar sporters werd gekeken. En dan te bedenken dat die tumor er waarschijnlijk toen ook al zat... De internist zei dat die er waarschijnlijk al jaren zit. Het verraderlijke van een tumor aan de alvleesklier is dus ook dat je er niet zo veel last van hebt. Tegen de tijd dat je dat wel krijgt, is het al veel en veel te laat.
Maar ondanks zijn krachtverlies kan mijn vader nu ook nog goed fietsen. Vanmorgen heeft hij met mijn moeder nog bijna 20 km gemountainbiket. Hij moet daarna wel rusten, maar toch. Dat heeft trouwens de artsen steeds ook op een verkeerd been gezet. Bij het eerste gesprek zei de internist dat hij veel te fit was, hij wilde voor de zekerheid wel een echo laten maken maar daar zou waarschijnlijk toch niets uit komen. Daar moest de internist wel even van terugkomen, nu hebben we het bericht dat hij verrassend weinig klachten heeft voor hoever de ziekte al is gevorderd. Ik weet niet of ik dat een hoopgevende of enge gedachte vind, eigenlijk.
Maar ondanks zijn krachtverlies kan mijn vader nu ook nog goed fietsen. Vanmorgen heeft hij met mijn moeder nog bijna 20 km gemountainbiket. Hij moet daarna wel rusten, maar toch. Dat heeft trouwens de artsen steeds ook op een verkeerd been gezet. Bij het eerste gesprek zei de internist dat hij veel te fit was, hij wilde voor de zekerheid wel een echo laten maken maar daar zou waarschijnlijk toch niets uit komen. Daar moest de internist wel even van terugkomen, nu hebben we het bericht dat hij verrassend weinig klachten heeft voor hoever de ziekte al is gevorderd. Ik weet niet of ik dat een hoopgevende of enge gedachte vind, eigenlijk.
dinsdag 10 juli 2007 om 11:51
Dankje Sto, voor de interesse. Ik gok dat Pyridine op vakantie is nu.
Met mijn schoonmoeder gaat het iets minder goed. Ze heeft ontzettende last van hoofdpijn, door de kanker daar. Zó erg, dat ze vorige week de hele dag misselijk is geweest en heeft moeten braken. Ook was ze volgens mijn schoonvader 3/4e van de dag 'weg' (aan het slapen?). Dat mijn schoonvader naar de apotheek is geweest, kan ze zich niet meer herinneren. Inmiddels gaat het wat beter, ze is niet meer misselijk. Maar de hoofdpijn blijft...
Moeilijk hoor, zucht.
Met mijn schoonmoeder gaat het iets minder goed. Ze heeft ontzettende last van hoofdpijn, door de kanker daar. Zó erg, dat ze vorige week de hele dag misselijk is geweest en heeft moeten braken. Ook was ze volgens mijn schoonvader 3/4e van de dag 'weg' (aan het slapen?). Dat mijn schoonvader naar de apotheek is geweest, kan ze zich niet meer herinneren. Inmiddels gaat het wat beter, ze is niet meer misselijk. Maar de hoofdpijn blijft...
Moeilijk hoor, zucht.
dinsdag 10 juli 2007 om 11:55
Bah Lalotta...continue hoofdpijn hebben ten gevolge van een tumor in je hoofd...ik kan (en wil) me niet voorstellen hoe dat moet voelen.
Gelukkig lijkt het nu wat beter te gaan...ik hoop dat haar klachten mbv medicijnen toch redelijk onder controle blijven.
Hoe gaat het met jou en je vriend (of was het nou je man..)? Praat je schoonmoeder er nou al wat meer over?
Gelukkig lijkt het nu wat beter te gaan...ik hoop dat haar klachten mbv medicijnen toch redelijk onder controle blijven.
Hoe gaat het met jou en je vriend (of was het nou je man..)? Praat je schoonmoeder er nou al wat meer over?
dinsdag 10 juli 2007 om 18:02
Ik weet niet of het een tumor is of niet...worden uitzaaiingen in het hoofd ook zo genoemd?
Met mijn vriend gaat het redelijk, ik vind dat hij zich er tot op heden goed doorheen slaat. Hij kan overigens ook goed onderdrukken...heb het idee dat hij dat regelmatig doet. Probeert er niet teveel bij stil te staan. Heeft zo weinig zin, zegt hij dan. Hij heeft gewoon zijn momenten, waarop hij eraan denkt.
We praten er veel over, maar huilen doet hij liever in zijn eentje.
Lief dat je ernaar vraagt, Enigme
Met mijn vriend gaat het redelijk, ik vind dat hij zich er tot op heden goed doorheen slaat. Hij kan overigens ook goed onderdrukken...heb het idee dat hij dat regelmatig doet. Probeert er niet teveel bij stil te staan. Heeft zo weinig zin, zegt hij dan. Hij heeft gewoon zijn momenten, waarop hij eraan denkt.
We praten er veel over, maar huilen doet hij liever in zijn eentje.
Lief dat je ernaar vraagt, Enigme
woensdag 11 juli 2007 om 13:17
We zijn toch niet op vakantie gegaan. Mijn vader had er geen goed gevoel bij, zag er erg tegenop en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Daarbij komt nu ook dat hij toch chemo gaat doen, de arts heeft hem ervan weten te overtuigen dat er een kuur is waar hij wel baat bij kan hebben zonder veel bijwerkingen. Deze week gaat het beginnen. Maar de arts wist ook te vertellen dat de tumormarker in het bloed heel erg hoog was en dat is geen goed teken. Dus nu maar hopen dat de chemo aanslaat.
Ik vind het heel moeilijk maar op dringend verzoek van allebei mijn ouders ga ik nu volgende week toch op vakantie met mijn vriend. Mijn ouders hebben liever dat we met mooie verhalen terugkomen dan dat we voor hen alles aan de kant zetten. Ze vinden ook dat we de gelegenheid moeten hebben om met zijn tweeën te zijn, want dat komt er nu nauwelijks van, aangezien we niet samenwonen en we nu elk weekend bij mijn ouders zijn. Dus met gemengde gevoelens ga ik volgende week toch op vakantie.
Ik vind het heel moeilijk maar op dringend verzoek van allebei mijn ouders ga ik nu volgende week toch op vakantie met mijn vriend. Mijn ouders hebben liever dat we met mooie verhalen terugkomen dan dat we voor hen alles aan de kant zetten. Ze vinden ook dat we de gelegenheid moeten hebben om met zijn tweeën te zijn, want dat komt er nu nauwelijks van, aangezien we niet samenwonen en we nu elk weekend bij mijn ouders zijn. Dus met gemengde gevoelens ga ik volgende week toch op vakantie.
woensdag 11 juli 2007 om 13:19
woensdag 11 juli 2007 om 18:54
dinsdag 17 juli 2007 om 18:33
Lieve mensen, ik vind het echt heel moeilijk...
Gaat eigenlijk steeds slechter, hoewel ze (nog) niet bedlegerig is en zich met momenten redelijk voelt. Maar ze ziet er wat zwakjes uit nu, is heel moe, heeft hoofdpijn en wordt volgens m'n schoonvader trager. Toen hij dat zei, herkende ik het meteen. Ze is inderdaad trager, doet alles nét iets langzamer. Weet overigens niet of de oorzaak psychisch of lichamelijk is. Ze zegt ook minder, zit er stilletjes bij. Kan wel nog lachen met momenten, gelukkig. Ze slooft zich nog uit voor ons; zondag waren we op bezoek en had ze voor lekker eten gezorgd. Vind het zo moeilijk voor haar, voor mijn schoonvader...voor mijn vriend. Kan nog steeds niet geloven dat ze daar straks niet meer zit...dat ze nooit meer belt, dat we haar nooit meer zien. Terwijl ze er nu wel nog is! Kan het niet bevatten...
Toen we zondag thuiskwamen, waren we erg verdrietig. De gedachte: 'misschien was het wel de laatste keer' spookte door mijn hoofd...
Pyridine, hoe gaat het met jouw vader? En met jullie?
Gaat eigenlijk steeds slechter, hoewel ze (nog) niet bedlegerig is en zich met momenten redelijk voelt. Maar ze ziet er wat zwakjes uit nu, is heel moe, heeft hoofdpijn en wordt volgens m'n schoonvader trager. Toen hij dat zei, herkende ik het meteen. Ze is inderdaad trager, doet alles nét iets langzamer. Weet overigens niet of de oorzaak psychisch of lichamelijk is. Ze zegt ook minder, zit er stilletjes bij. Kan wel nog lachen met momenten, gelukkig. Ze slooft zich nog uit voor ons; zondag waren we op bezoek en had ze voor lekker eten gezorgd. Vind het zo moeilijk voor haar, voor mijn schoonvader...voor mijn vriend. Kan nog steeds niet geloven dat ze daar straks niet meer zit...dat ze nooit meer belt, dat we haar nooit meer zien. Terwijl ze er nu wel nog is! Kan het niet bevatten...
Toen we zondag thuiskwamen, waren we erg verdrietig. De gedachte: 'misschien was het wel de laatste keer' spookte door mijn hoofd...
Pyridine, hoe gaat het met jouw vader? En met jullie?
dinsdag 17 juli 2007 om 19:30
Het is onwerkelijk hard en moeilijk te bevatten dat een dierbare binnen afzienbare tijd uit je midden zal verdwijnen..
Dus probeer het ook maar niet te snappen/voor te stellen. Want het lukt toch niet...
Pak nog een paar momenten met elkaar..maak nog een paar herinneringen, al lukt het niet met woorden...pak een hand...zie een lach of een traan...een blik..en maak gebruik van de tijd die jullie nog gegund is.
Dus probeer het ook maar niet te snappen/voor te stellen. Want het lukt toch niet...
Pak nog een paar momenten met elkaar..maak nog een paar herinneringen, al lukt het niet met woorden...pak een hand...zie een lach of een traan...een blik..en maak gebruik van de tijd die jullie nog gegund is.
dinsdag 17 juli 2007 om 20:17
Dankjewel Enigme...die laatste woorden zijn heel mooi.
Krijg net van m'n vriend te horen dat schoonmoeder gister weer heel ziek is geweest (misselijk en overgeven). Ze heeft daar nu aangepaste (zware) medicatie voor gekregen. De huisarts heeft met de oncoloog gebeld en ze hebben besloten dat ze op korte termijn haar hoofd gaan bestralen. Ik hoop dat het helpt...
Krijg net van m'n vriend te horen dat schoonmoeder gister weer heel ziek is geweest (misselijk en overgeven). Ze heeft daar nu aangepaste (zware) medicatie voor gekregen. De huisarts heeft met de oncoloog gebeld en ze hebben besloten dat ze op korte termijn haar hoofd gaan bestralen. Ik hoop dat het helpt...
woensdag 1 augustus 2007 om 17:21
Ik ben weer terug van vakantie. Met mijn vader gaat het redelijk maar hij gaat natuurlijk wel achteruit. Hij heeft weer sterkere pijnstillers en daardoor voelt hij zich nu beter. De huisarts gaf aan dat we ook aan morfine moeten gaan denken, vroeger werd dat alleen op het allerlaatst gegeven maar tegenwoordig is men daar makkelijker in. Het blijkt niet verslavend te zijn bijvoorbeeld, je kan het lange tijd gebruiken en het is effectief. Dus dat kan in de nabije toekomst wel een optie zijn.
Mijn moeder heeft het erg moeilijk. De laatste weken is er continue bezoek geweest, meerdere malen per dag, die mijn moeder dan steeds moest ontvangen en tussendoor ook nog het huishouden doen. Ze kwam niet meer aan zichzelf toe, alles stond in het teken van mijn vader en het bezoek. Dat probeerde ze zo lang mogelijk vol te houden maar na een maand ging dat echt niet meer. Nu doen ze wat rustiger aan met bezoek en nu gaat het ook met mijn moeder weer wat beter.
Ik heb zelf op mijn werk kunnen regelen dat ik daar thuis kan werken wanneer ik wil en dat niemand mij er op aan zal kijken als ik eens wat minder efficiënt zal zijn of kortere uren maak. Heel veel begrip dus gelukkig op dat vlak.
Mijn vader heeft trouwens het boek Pap vertel 's ingevuld. Ik had het hem voordat ik op vakantie ging ingevuld en nu, 2 weken later, heeft hij het al af. En het zijn meer dan 100 pagina's om in te vullen! Ik ben er ontzettend blij mee en hij vond het zelf ook heel fijn om te doen, om alles voor zichzelf ook op een rijtje te zetten. Ik heb nog niet alles gelezen, dat doe ik stukje bij beetje. Maar ik ben in elk geval ontzettend blij dat ik dit nog heb kunnen krijgen van hem, dat mijn vader niet ineens een hartinfarct of iets dergelijks heeft gekregen.
LaLotta, akelig nieuws weer van jouw kant zeg. Het is alweer van een tijdje geleden, hoe gaat het nu?
Mijn moeder heeft het erg moeilijk. De laatste weken is er continue bezoek geweest, meerdere malen per dag, die mijn moeder dan steeds moest ontvangen en tussendoor ook nog het huishouden doen. Ze kwam niet meer aan zichzelf toe, alles stond in het teken van mijn vader en het bezoek. Dat probeerde ze zo lang mogelijk vol te houden maar na een maand ging dat echt niet meer. Nu doen ze wat rustiger aan met bezoek en nu gaat het ook met mijn moeder weer wat beter.
Ik heb zelf op mijn werk kunnen regelen dat ik daar thuis kan werken wanneer ik wil en dat niemand mij er op aan zal kijken als ik eens wat minder efficiënt zal zijn of kortere uren maak. Heel veel begrip dus gelukkig op dat vlak.
Mijn vader heeft trouwens het boek Pap vertel 's ingevuld. Ik had het hem voordat ik op vakantie ging ingevuld en nu, 2 weken later, heeft hij het al af. En het zijn meer dan 100 pagina's om in te vullen! Ik ben er ontzettend blij mee en hij vond het zelf ook heel fijn om te doen, om alles voor zichzelf ook op een rijtje te zetten. Ik heb nog niet alles gelezen, dat doe ik stukje bij beetje. Maar ik ben in elk geval ontzettend blij dat ik dit nog heb kunnen krijgen van hem, dat mijn vader niet ineens een hartinfarct of iets dergelijks heeft gekregen.
LaLotta, akelig nieuws weer van jouw kant zeg. Het is alweer van een tijdje geleden, hoe gaat het nu?
dinsdag 14 augustus 2007 om 13:24
Het is rustig. Voorzichtig kunnen we zeggen dat de chemo aanslaat. Na twee behandelingen was de tumormarker bijna gehalveerd. Nou begon die al torenhoog (zo zei de arts het letterlijk) en het is nog steeds heel hoog, en het kan ook zijn dat de tumor ondanks een daling van de marker toch doorgroeit. Maar toch. Een voorzichtig lichtpuntje. Je kan het pas echt zien als er weer een CT-scan wordt gemaakt en dat duurt nog even.
En nu is het dus even vrij rustig. Geen duidelijke achteruitgang. Hij blijft natuurlijk ziek, maar zo lang het zo blijft, is alles wel te hebben.
En nu is het dus even vrij rustig. Geen duidelijke achteruitgang. Hij blijft natuurlijk ziek, maar zo lang het zo blijft, is alles wel te hebben.
maandag 20 augustus 2007 om 17:25
Hoi allemaal,
Ik heb hier nog helemaal niet gelezen, maar kom dat snel doen. 10 augustus is mijn schoonmoeder aan longkanker overleden. Nog maar 4-5 weken nadat ze hoorde dat ze longkanker had. Het is zo bizar snel gegaan allemaal, wij waren op vakantie toen we met spoed naar huis moesten komen. De crematie is morgen een week geleden, vandaag moest ik weer werken, maar het voelt zo verkeerd allemaal....
Ik heb hier nog helemaal niet gelezen, maar kom dat snel doen. 10 augustus is mijn schoonmoeder aan longkanker overleden. Nog maar 4-5 weken nadat ze hoorde dat ze longkanker had. Het is zo bizar snel gegaan allemaal, wij waren op vakantie toen we met spoed naar huis moesten komen. De crematie is morgen een week geleden, vandaag moest ik weer werken, maar het voelt zo verkeerd allemaal....
dinsdag 21 augustus 2007 om 15:52
Wat akelig meave en wat is dat snel gegaan! Dan hebben mijn vader en jouw schoonmoeder de diagnose ongeveer tegelijk gekregen. Mijn vader zelfs nog iets eerder. Ik ben erg blij dat hij er nog is en ik zou het ook niet kunnen bevatten als hij er nu al niet meer zou zijn. Het idee begint te wennen maar ik hoop dat ik nog lang de tijd heb om daaraan te wennen. Het lijkt me echt verschrikkelijk als het zo snel gaat. Ik wens je heel veel sterkte om dat allemaal te verwerken.
dinsdag 21 augustus 2007 om 21:09
Hallo allemaal,
Ik heb helaas ook ervaring met deze vorm van kanker. Mijn schoonvader is eraan overleden. Dit ging ook zo snel als jullie beschrijven. Van de diagnose tot en met de begrafenis was het amper 5 weken! Niet te bevatten en heel erg. Het was ook de kleincellige vorm van longkanker.
Inmiddels is het alweer 10 jaar geleden, maar het lijkt gisteren.Het laat me nooit los. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik met een sterfgeval te maken had en dan meteen zo heftig.
Ik wil iedereen hier heel veel sterkte toewensen.
Ik heb helaas ook ervaring met deze vorm van kanker. Mijn schoonvader is eraan overleden. Dit ging ook zo snel als jullie beschrijven. Van de diagnose tot en met de begrafenis was het amper 5 weken! Niet te bevatten en heel erg. Het was ook de kleincellige vorm van longkanker.
Inmiddels is het alweer 10 jaar geleden, maar het lijkt gisteren.Het laat me nooit los. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik met een sterfgeval te maken had en dan meteen zo heftig.
Ik wil iedereen hier heel veel sterkte toewensen.
woensdag 22 augustus 2007 om 12:42
Hallo allemaal. Hier helaas ook een ervaringsdeskundige met deze vorm van kanker. Zowel mijn vader als mijn moeder zijn er aan overleden.
Mijn vader in 1995. Hij is behandeld met chemo, maar hij had de primaire tumor in de longen en uitzaaingen naar zijn schouder en hals. Tumor en uitzaaingen waren na de chemo weg, maar ze hebben zijn hersenen nooit gecontroleerd. Nog geen week na de controle en het goede nieuws, kreeg hij een zware epileptische aanval. De huisatrs was direct erg duidelijk: dit was geen epileptie, maar waarschijnlijk nog meer uitzaaiingen van de kanker. En hij had gelijk. Mijn vader heeft daarna nog minder dan anderhalve week geleefd. Ik herken het trage, het afwezige, de hoofdpijn en het spugen van jouw schoonmoeder LaLotte.
Mijn moeder is in 2003 overleden. Ze kreeg een hele zware beroerte, was op één hand na verlamd. Kon nauwelijks praten. Na verder onderzoek kwamen ze er een week later achter dat ze longvlieskanker had. Niets meer aan te doen. Ze heeft nog een week of 6 geleefd daarna.
Waar ik het moeilijk mee heb, is dat ik het contact met beide ouders kwijt was tijdens hun ziekte. Van mijn vader weten we niet eens of hij beseft heeft dat hij dood zou gaan. En mijn moeder kon er, door de afasie van de beroerte, niet over praten.
Als ik alle ervaringen hoor en lees, gekoppeld aan mijn eigen ervaringen (meer familie met kanker, waaronder een zus met chronische leukemie), dan denk ik: wat een ongelofelijke K-ziekte! Dat mensen zo moeten lijden, dat is zo moeiljk. En je voelt je zo vreselijk machteloos!
Voor degenen die er nog middenin zitten (LaLotta en Pyridine geloof ik): heel veel sterkte! Ik weet waar jullie doorheen gaan.
, Pinksterbloem
Mijn vader in 1995. Hij is behandeld met chemo, maar hij had de primaire tumor in de longen en uitzaaingen naar zijn schouder en hals. Tumor en uitzaaingen waren na de chemo weg, maar ze hebben zijn hersenen nooit gecontroleerd. Nog geen week na de controle en het goede nieuws, kreeg hij een zware epileptische aanval. De huisatrs was direct erg duidelijk: dit was geen epileptie, maar waarschijnlijk nog meer uitzaaiingen van de kanker. En hij had gelijk. Mijn vader heeft daarna nog minder dan anderhalve week geleefd. Ik herken het trage, het afwezige, de hoofdpijn en het spugen van jouw schoonmoeder LaLotte.
Mijn moeder is in 2003 overleden. Ze kreeg een hele zware beroerte, was op één hand na verlamd. Kon nauwelijks praten. Na verder onderzoek kwamen ze er een week later achter dat ze longvlieskanker had. Niets meer aan te doen. Ze heeft nog een week of 6 geleefd daarna.
Waar ik het moeilijk mee heb, is dat ik het contact met beide ouders kwijt was tijdens hun ziekte. Van mijn vader weten we niet eens of hij beseft heeft dat hij dood zou gaan. En mijn moeder kon er, door de afasie van de beroerte, niet over praten.
Als ik alle ervaringen hoor en lees, gekoppeld aan mijn eigen ervaringen (meer familie met kanker, waaronder een zus met chronische leukemie), dan denk ik: wat een ongelofelijke K-ziekte! Dat mensen zo moeten lijden, dat is zo moeiljk. En je voelt je zo vreselijk machteloos!
Voor degenen die er nog middenin zitten (LaLotta en Pyridine geloof ik): heel veel sterkte! Ik weet waar jullie doorheen gaan.
, Pinksterbloem
woensdag 22 augustus 2007 om 15:10
Ja, het is een vreselijk gemene (en vaak ook nog sluipende) ziekte.
Mijn schoonvader heeft er nog wel over kunnen praten met zijn kinderen. Gelukkig. Hij was er zelfs heel gelaten onder, en ook erg verdrietig. Ook bij hem waren de eerste tekenen inderdaad traagheid (dat had hij al wat langer) en er grauw uitzien. De alarmbellen gingen pas echt rinkelen toen hij opeens niet meer kon schrijven. De huisarts dacht aan een beroerte en heeft hem gelijk laten onderzoeken. Toen bleek het op een aantal plekken in zijn hoofd te zitten. Niets meer aan te doen. Niet te beschrijven wat je dan voelt.
Het is zo snel gegaan allemaal, dat de verwerking (voor zover je dat ooit echt verwerkt) heel lang duurde. Nog steeds denk ik er elke dag aan. Het is een groot gemis en ik vind het zo verschrikkelijk jammer dat hij zijn kleinkinderen nooit heeft gezien.
Mijn schoonvader heeft er nog wel over kunnen praten met zijn kinderen. Gelukkig. Hij was er zelfs heel gelaten onder, en ook erg verdrietig. Ook bij hem waren de eerste tekenen inderdaad traagheid (dat had hij al wat langer) en er grauw uitzien. De alarmbellen gingen pas echt rinkelen toen hij opeens niet meer kon schrijven. De huisarts dacht aan een beroerte en heeft hem gelijk laten onderzoeken. Toen bleek het op een aantal plekken in zijn hoofd te zitten. Niets meer aan te doen. Niet te beschrijven wat je dan voelt.
Het is zo snel gegaan allemaal, dat de verwerking (voor zover je dat ooit echt verwerkt) heel lang duurde. Nog steeds denk ik er elke dag aan. Het is een groot gemis en ik vind het zo verschrikkelijk jammer dat hij zijn kleinkinderen nooit heeft gezien.
