Gezondheid
alle pijlers
Mijn man heeft kanker
dinsdag 3 april 2007 om 09:11
donderdag 5 april 2007 om 09:41
Klopt Iris, het was me even allemaal naar de keel gevlogen en had geen zin te schrijven, maar ging nu juist achter de comp zitten voor een update.
Hoe gaat het hier?
Mwoh....
De tumormarker was wel wat gedaald, maar beduidend minder dan verwacht. Hero en zijn oncoloog staan dus volledig achter het besluit even te stoppen met de chemo, en eerst een scan te maken (volgende week woensdag). Als ze namelijk gaan opereren (en die kans is groot nu het erop lijkt dat alleen chemo de truc vrijwel zeker niet gaat doen)mag de tumor ook weer niet té klein zijn. Dan moeten ze hem eerst weer een stukje laten groeien, pfff...
Deze laatste dosis gif viel Hero wel het zwaarst, veel chemo-klachten en wéér kilo's en kilo's aankomen en afvallen. Hij valt ook iedere keer een beetje meer af, zijn benen zijn nu heel dun (waren al niet zo dik door de dwarsleasie, maar nu zijn het echt stokjes vergeleken met zijn brede, grote bovenlijf).
Van het mooie weer hebben we nauwelijks kunnen genieten. Hier op ons balkonnetje vallen we vol de wind, dus dat is te heftig voor Hero, die krijgt dan gelijk het koude zweet.
Wel zijn we er van het weekend één dagje op uit geweest, op bezoek bij mijn ouders. Die hebben een zonovergoten tuin uit de wind, dus konden we toch even van het mooie weer genieten. Maar helaas, de weestand van Hero is op dit moment zo laag, dat hij gelijk een koutje heeft gevat en nu grieperig en hoesterig op bed ligt. Tja, zo schiet dat niet op, natuurlijk. Dus de uitstapjes/bezoekjes zijn nog niet zo'n succes (we hebben er nu 6 gemaakt dit jaar..). Dus genieten we lekker binnen van elkaar, ontbijten met lekkere broodjes uit de oven, kletsen, maken grapjes, en genieten van de zon die door het raam naar binnen schijnt. En als we de balkondeur op een kiertje zetten, horen we de hanen in het park kraaien. Knus, echt lente!
Gelukkig ben ik wel veel met Mopsey op stap geweest, dat was fijn. Die kleine meid van mij doet het trouwens geweldig. Ze is vorige week zelf ook ziek geweest, en was zo'n bikkel. Ze nam braaf haar medicijnen, want daar "wor je beter van, net as Hejo". Dapper ding. En nu ze beter is straalt ze uit al haar poriën, schatje!
Ik ben vooral bezig geweest met dingen regelen, verzorgen van Mops en Hero, en zelf op de been blijven na een lichte migraine-aanval. Dat is godzijdank allemaal gelukt. Frustrerend is wel dat een aantal voorzieningen die Hero nodig heeft voor zijn rug, niet in ons huis passen. Zo moet hij een speciaal bed, en die past niet in onze slaapkamer. En hij moet een speciale stoel, en die past maar net aan in de woonkamer (en dan houden we alleen een kleine 2-zits bank over). Erg frustrerend, vooral dat van dat bed. Die kán dus gewoon net, maar vooralsnog staat Hero dus wel iedere ochtend met pijnklachten op. Zucht...
Heb echt het gevoel dat ik aan het zeuren ben, en dat is niet mijn bedoeling. Hero is er nog, en zolang er opties zijn is er hoop, maar soms zou ik zo graag willen dat die hoop verzilverd zou worden. Hero knokt zich een slag in de rondte, vecht en is zo sterk, maar dat arme lijf van hem wordt op deze manier zo geteisterd dat ik soms alle hoop verlies. Hij is verdorie in juni al 3 jaar op het randje aan het balanceren, zich in het leven vast aan het bijten, hoe lang kan je zoiets volhouden? Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe minder hoop er, statistisch gezien, is.
Ach, eerst volgende weer die scan, dan een gesprek met de oncoloog en dan weten we weer meer.
En het schijnt met de pasen net zulk heerlijk weer te worden, dus dan zal het zonnetje ook voor ons wel weer eens gaan schijnen!
Excuus voor deze baal-post. Ik zou graag opbeurender en positiever klinken, maar helaas...dat ben ik even niet. Niets dramatisch, ik sta niet op het punt van instorten, maar wel op het punt van heel hardgrondig vloeken. Of schelden...Of een telefoonboek verscheuren. Iets niet constructiefs in ieder geval. Komt ook wel weer goed (behalve voor dat telefoonboek, dan....)!
Rommel, hoe is het met jou? Vloek, scheld en verscheur je met me mee? Bijna een maand, lieverd, wat vliegt het voorbij, en tegelijkertijd lijkt de tijd te kruipen.
Moet voor jou ook lastig zijn, de tijd die gewooon doortikt, de aarde die zich opmaakt voor de zomer, alsof er niets veranderd is. maar er is wel iets veranderd. Iets wezenlijks. Zonder Ray moet het voor jou af en toe een bizarre wereld lijken.
Knuffel voor jou! We denken aan je!
Hoe gaat het hier?
Mwoh....
De tumormarker was wel wat gedaald, maar beduidend minder dan verwacht. Hero en zijn oncoloog staan dus volledig achter het besluit even te stoppen met de chemo, en eerst een scan te maken (volgende week woensdag). Als ze namelijk gaan opereren (en die kans is groot nu het erop lijkt dat alleen chemo de truc vrijwel zeker niet gaat doen)mag de tumor ook weer niet té klein zijn. Dan moeten ze hem eerst weer een stukje laten groeien, pfff...
Deze laatste dosis gif viel Hero wel het zwaarst, veel chemo-klachten en wéér kilo's en kilo's aankomen en afvallen. Hij valt ook iedere keer een beetje meer af, zijn benen zijn nu heel dun (waren al niet zo dik door de dwarsleasie, maar nu zijn het echt stokjes vergeleken met zijn brede, grote bovenlijf).
Van het mooie weer hebben we nauwelijks kunnen genieten. Hier op ons balkonnetje vallen we vol de wind, dus dat is te heftig voor Hero, die krijgt dan gelijk het koude zweet.
Wel zijn we er van het weekend één dagje op uit geweest, op bezoek bij mijn ouders. Die hebben een zonovergoten tuin uit de wind, dus konden we toch even van het mooie weer genieten. Maar helaas, de weestand van Hero is op dit moment zo laag, dat hij gelijk een koutje heeft gevat en nu grieperig en hoesterig op bed ligt. Tja, zo schiet dat niet op, natuurlijk. Dus de uitstapjes/bezoekjes zijn nog niet zo'n succes (we hebben er nu 6 gemaakt dit jaar..). Dus genieten we lekker binnen van elkaar, ontbijten met lekkere broodjes uit de oven, kletsen, maken grapjes, en genieten van de zon die door het raam naar binnen schijnt. En als we de balkondeur op een kiertje zetten, horen we de hanen in het park kraaien. Knus, echt lente!
Gelukkig ben ik wel veel met Mopsey op stap geweest, dat was fijn. Die kleine meid van mij doet het trouwens geweldig. Ze is vorige week zelf ook ziek geweest, en was zo'n bikkel. Ze nam braaf haar medicijnen, want daar "wor je beter van, net as Hejo". Dapper ding. En nu ze beter is straalt ze uit al haar poriën, schatje!
Ik ben vooral bezig geweest met dingen regelen, verzorgen van Mops en Hero, en zelf op de been blijven na een lichte migraine-aanval. Dat is godzijdank allemaal gelukt. Frustrerend is wel dat een aantal voorzieningen die Hero nodig heeft voor zijn rug, niet in ons huis passen. Zo moet hij een speciaal bed, en die past niet in onze slaapkamer. En hij moet een speciale stoel, en die past maar net aan in de woonkamer (en dan houden we alleen een kleine 2-zits bank over). Erg frustrerend, vooral dat van dat bed. Die kán dus gewoon net, maar vooralsnog staat Hero dus wel iedere ochtend met pijnklachten op. Zucht...
Heb echt het gevoel dat ik aan het zeuren ben, en dat is niet mijn bedoeling. Hero is er nog, en zolang er opties zijn is er hoop, maar soms zou ik zo graag willen dat die hoop verzilverd zou worden. Hero knokt zich een slag in de rondte, vecht en is zo sterk, maar dat arme lijf van hem wordt op deze manier zo geteisterd dat ik soms alle hoop verlies. Hij is verdorie in juni al 3 jaar op het randje aan het balanceren, zich in het leven vast aan het bijten, hoe lang kan je zoiets volhouden? Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe minder hoop er, statistisch gezien, is.
Ach, eerst volgende weer die scan, dan een gesprek met de oncoloog en dan weten we weer meer.
En het schijnt met de pasen net zulk heerlijk weer te worden, dus dan zal het zonnetje ook voor ons wel weer eens gaan schijnen!
Excuus voor deze baal-post. Ik zou graag opbeurender en positiever klinken, maar helaas...dat ben ik even niet. Niets dramatisch, ik sta niet op het punt van instorten, maar wel op het punt van heel hardgrondig vloeken. Of schelden...Of een telefoonboek verscheuren. Iets niet constructiefs in ieder geval. Komt ook wel weer goed (behalve voor dat telefoonboek, dan....)!
Rommel, hoe is het met jou? Vloek, scheld en verscheur je met me mee? Bijna een maand, lieverd, wat vliegt het voorbij, en tegelijkertijd lijkt de tijd te kruipen.
Moet voor jou ook lastig zijn, de tijd die gewooon doortikt, de aarde die zich opmaakt voor de zomer, alsof er niets veranderd is. maar er is wel iets veranderd. Iets wezenlijks. Zonder Ray moet het voor jou af en toe een bizarre wereld lijken.
Knuffel voor jou! We denken aan je!
Wat wilde ik nou toch typen?
donderdag 5 april 2007 om 10:04
Lieve Mimsey,
Het maakt helemaal niets uit hoeveel woorden jij nodig hebt om een beetje van jouw zware last te delen, dus voel je vooral niet schuldig of wat dan ook over de lengte en inhoud van jouw posting.
Heel erg veel sterkte met alles en ik wens jullie mooie, warme, zachte zonnestraaltjes toe die het allemaal wat lichter maken.*;
Romilda, ook voor jou *;
Gaat het een beetje met je?
Het maakt helemaal niets uit hoeveel woorden jij nodig hebt om een beetje van jouw zware last te delen, dus voel je vooral niet schuldig of wat dan ook over de lengte en inhoud van jouw posting.
Heel erg veel sterkte met alles en ik wens jullie mooie, warme, zachte zonnestraaltjes toe die het allemaal wat lichter maken.*;
Romilda, ook voor jou *;
Gaat het een beetje met je?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 april 2007 om 10:18
Logisch toch dat je een lange post schrijft Mims, als er veel te vertellen is.
Ik vraag me af of bed in de woonkamer voor jullie geen optie is? Snap best dat dat veel te ziek klinkt, veel te 'we gaan naar een afgrond, het einde' maar aan de andere kant misschien gewoon praktisch, Hero kan weer fatsoenlijk slapen. Misschien je hele huis anders inrichten omdat je situatie nu eenmaal anders is dan toen je erin trok. Hoe ik erop kom: toen ik dit huis introk hadden de vorige bewoners een bed in de woonkamer staan.
Is ook wel erg makkelijk gepraat van iemand die zelf niets van waarde in de woonkamer heeft staan.
Ik vraag me af of bed in de woonkamer voor jullie geen optie is? Snap best dat dat veel te ziek klinkt, veel te 'we gaan naar een afgrond, het einde' maar aan de andere kant misschien gewoon praktisch, Hero kan weer fatsoenlijk slapen. Misschien je hele huis anders inrichten omdat je situatie nu eenmaal anders is dan toen je erin trok. Hoe ik erop kom: toen ik dit huis introk hadden de vorige bewoners een bed in de woonkamer staan.
Is ook wel erg makkelijk gepraat van iemand die zelf niets van waarde in de woonkamer heeft staan.
donderdag 5 april 2007 om 10:28
LIef meegedacht Mamzelle, maar die stap-op-stoel past maar nét....
We wonen met zijn drietjes in een 1-persoonsflatje, de woonkamer is 18 m2, en dus zou het met een bed erin totaal onleefbaar worden, vrees ik.
Maar zelfs als we ons daarover heen zouden zetten, is dat inderdaad te "ziek" voor Hero. hij is zo blij dat hij, wanneer hij uit het ziekenhuis komt, weer in zijn eigen bed kan liggen, naast mij wakker wordt en nog even kan knuffelen voor het slapen gaan....
Ach, we redden ons wel, ik ga gewoon alle miljonairs in mijn omgeving aanschrijven of ze een nieuw huis voor ons willen kopen dat wij dan gaan huren. Alle miljonairs, dat zijn er dus...euh...nul!
Bedankt voor jullie lieve woorden en begrip, trouwens!
*;
We wonen met zijn drietjes in een 1-persoonsflatje, de woonkamer is 18 m2, en dus zou het met een bed erin totaal onleefbaar worden, vrees ik.
Maar zelfs als we ons daarover heen zouden zetten, is dat inderdaad te "ziek" voor Hero. hij is zo blij dat hij, wanneer hij uit het ziekenhuis komt, weer in zijn eigen bed kan liggen, naast mij wakker wordt en nog even kan knuffelen voor het slapen gaan....
Ach, we redden ons wel, ik ga gewoon alle miljonairs in mijn omgeving aanschrijven of ze een nieuw huis voor ons willen kopen dat wij dan gaan huren. Alle miljonairs, dat zijn er dus...euh...nul!
Bedankt voor jullie lieve woorden en begrip, trouwens!
*;
Wat wilde ik nou toch typen?
donderdag 5 april 2007 om 22:39
Hallo allemaal,
Ook ik ben weer even hier. Ik lees elke dag mee. Vind het moeilijk om te posten. Zit midden tussen de tsunami's van gevoelens. Ik doe wel leuke dingen met Mark, maar mijn gevoel is er niet bij. Ik regel allerlei praktische zaken, maar mijn gevoel is er niet bij. Ik sluit me er op die momenten voor af. En dan ineens overvalt het me en dan weet ik het gewoon niet meer. Weet niet meer wat ik dan moet doen, wie ik kan/moet bellen. Weet niet meer wat ik wil. Moet mijn leven hervatten, dat weet ik, maar soms kan ik dat gewoon niet. En met anderen erbij lukt het ook niet. Kortom ik weet het dan gewoon niet en dat is frustrerend. Ik heb al eens een uur op de badkamervloer gelegen tot ik bijna niet meer omhoog kon van de spierpijn en de kou. Toen maar in bad gaan liggen om weer op temperatuur te komen. Ik zit ook de hele tijd te shaken. Trillende handen en soms mijn hele lijf, daarna komt er meestal een jankbui. Denk dat ik dan hulp nodig heb, maar weet niet bij wie ik dat moet zoeken. Maatschappelijk werk zie ik op vaste tijden, maar tot nu toe niet tijdens zo'n tsunami. Wel verteld aan hem daar niet van. Maar dan moet ik het dus maar over me heen laten komen. Van de week een mooie droom gehad, was met Ray onze bruiloft groots aan het vieren. Op het eind was ik hem kwijt en toen zag ik iemand lopen die zijn carnavalskleding aanhad, dus ik wilde hem vragen waarom ie die aan had gedaan, toen bleek het een verklede collega te zijn. Ikke verder zoeken en uiteindelijk vond ik Ray zittend op een verwarming waarbij hij zei dat ie het niet meer trok en dat ie moest gaan. Toen werd ik wakker en werd het een tsunami-dag. wat moet ik daar toch mee.... Vanavond naar Mark gaan kijken toen hij een wedstrijd moest voetballen. Hij vond het natuurlijk geweldig dat ik kwam kijken maar het was zo moeilijk om daar te staan wetende dat ik daar met Ray had kunnen staan als alles anders gelopen was. Hij heeft Mark maar 1 keer kunnen zien voetballen en dat vind ik zo erg... Kortom het gaat gewoon niet goed met me en ik denk dat ik ook maar eens langs de huisarts ga. Maar die heeft vast morgen geen spreekuur...
Mims, ik vind dat je het geweldig doet en lucht hier gewoon je hart, dat is geen zeuren, integendeel. Daarmee laat je juist zien hoe sterk je bent!
Een dikke knuf voor jou, mops en Hero!
*;
Ook ik ben weer even hier. Ik lees elke dag mee. Vind het moeilijk om te posten. Zit midden tussen de tsunami's van gevoelens. Ik doe wel leuke dingen met Mark, maar mijn gevoel is er niet bij. Ik regel allerlei praktische zaken, maar mijn gevoel is er niet bij. Ik sluit me er op die momenten voor af. En dan ineens overvalt het me en dan weet ik het gewoon niet meer. Weet niet meer wat ik dan moet doen, wie ik kan/moet bellen. Weet niet meer wat ik wil. Moet mijn leven hervatten, dat weet ik, maar soms kan ik dat gewoon niet. En met anderen erbij lukt het ook niet. Kortom ik weet het dan gewoon niet en dat is frustrerend. Ik heb al eens een uur op de badkamervloer gelegen tot ik bijna niet meer omhoog kon van de spierpijn en de kou. Toen maar in bad gaan liggen om weer op temperatuur te komen. Ik zit ook de hele tijd te shaken. Trillende handen en soms mijn hele lijf, daarna komt er meestal een jankbui. Denk dat ik dan hulp nodig heb, maar weet niet bij wie ik dat moet zoeken. Maatschappelijk werk zie ik op vaste tijden, maar tot nu toe niet tijdens zo'n tsunami. Wel verteld aan hem daar niet van. Maar dan moet ik het dus maar over me heen laten komen. Van de week een mooie droom gehad, was met Ray onze bruiloft groots aan het vieren. Op het eind was ik hem kwijt en toen zag ik iemand lopen die zijn carnavalskleding aanhad, dus ik wilde hem vragen waarom ie die aan had gedaan, toen bleek het een verklede collega te zijn. Ikke verder zoeken en uiteindelijk vond ik Ray zittend op een verwarming waarbij hij zei dat ie het niet meer trok en dat ie moest gaan. Toen werd ik wakker en werd het een tsunami-dag. wat moet ik daar toch mee.... Vanavond naar Mark gaan kijken toen hij een wedstrijd moest voetballen. Hij vond het natuurlijk geweldig dat ik kwam kijken maar het was zo moeilijk om daar te staan wetende dat ik daar met Ray had kunnen staan als alles anders gelopen was. Hij heeft Mark maar 1 keer kunnen zien voetballen en dat vind ik zo erg... Kortom het gaat gewoon niet goed met me en ik denk dat ik ook maar eens langs de huisarts ga. Maar die heeft vast morgen geen spreekuur...
Mims, ik vind dat je het geweldig doet en lucht hier gewoon je hart, dat is geen zeuren, integendeel. Daarmee laat je juist zien hoe sterk je bent!
Een dikke knuf voor jou, mops en Hero!
*;
donderdag 5 april 2007 om 22:47
Lieve Rommel,naar de huisarts gaan lijkt me idd een goed plan,en anders zou je misschien een keer extra naar maatschappelijk werk kunnen gaan.
Vind het goed van je dat je hier hulp bij gaat zoeken meid.
Ik wou dat ik iets kon doen of zeggen waardoor je je wat beter zou gaan voelen,maar je weet dat je me kan bellen he....? dag of nacht ,maak maar lekker gebruik van de dingen die je worden aangeboden,maar kan me ook goed voorstellen dat je daar geen zin in hebt.
Ik hoorde eens iemand zeggen,mijn lijf zit zo vol met verdriet,maar voel me tegelijk zo leeg,en dat is ook wat ik bij jouw lees.
Ik denk aan je......een superknuffel van mij *;
Vind het goed van je dat je hier hulp bij gaat zoeken meid.
Ik wou dat ik iets kon doen of zeggen waardoor je je wat beter zou gaan voelen,maar je weet dat je me kan bellen he....? dag of nacht ,maak maar lekker gebruik van de dingen die je worden aangeboden,maar kan me ook goed voorstellen dat je daar geen zin in hebt.
Ik hoorde eens iemand zeggen,mijn lijf zit zo vol met verdriet,maar voel me tegelijk zo leeg,en dat is ook wat ik bij jouw lees.
Ik denk aan je......een superknuffel van mij *;
donderdag 5 april 2007 om 23:29
Lieve Rommel,
Heel veel sterkte. Goed idee om even langs de huisarts te gaan. Het rouwproces waar je nu in zit is begrijpelijk. Al die tijd waren jullie bezig met overleven. Nu dringt de harde waarheid door, dat je zonder Ray verder moet.
Woorden schieten in dit soort situaties te kort. Dus een welgemeende dikke *;.
Heel veel sterkte. Goed idee om even langs de huisarts te gaan. Het rouwproces waar je nu in zit is begrijpelijk. Al die tijd waren jullie bezig met overleven. Nu dringt de harde waarheid door, dat je zonder Ray verder moet.
Woorden schieten in dit soort situaties te kort. Dus een welgemeende dikke *;.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 6 april 2007 om 10:03
Ik weet dat Humanitas rouwverwerkingsgroepen start eens in de zoveel tijd, mogelijk hebben ze in jouw woonplaats ook iets. Het zou kunnen opluchten, denk ik, als je iemand treft die ook net haar geliefde is verloren, als je kunt praten met iemand die iets voelt dat vergelijkbaar is met wat jij voelt. Of iemand die al een paar maanden of een paar jaar verder is en je kan laten weten dat er na al dat donker toch echt weer licht komt, maar het zal best wel lang gaan duren.
Huil je, schreeuw je, laat je je emoties toe of duw je ze weg? Kan me voorstellen dat je op het voetbalveld je best doet om ze weg te duwen, maar het helpt wel als je 's avonds je tranen de vrije loop laat. Van je af schrijven, van je af praten, het lijkt niets te helpen, maar het doet wel een klein beetje bij je verwerking.
Ik kan je alleen maar een knuffel geven ...
Huil je, schreeuw je, laat je je emoties toe of duw je ze weg? Kan me voorstellen dat je op het voetbalveld je best doet om ze weg te duwen, maar het helpt wel als je 's avonds je tranen de vrije loop laat. Van je af schrijven, van je af praten, het lijkt niets te helpen, maar het doet wel een klein beetje bij je verwerking.
Ik kan je alleen maar een knuffel geven ...
vrijdag 6 april 2007 om 11:16
@Romilda, je hebt natuurlijk sinds vorig jaar juni in een soort van achtbaan gezeten rondom alle behandelingen van Ray en ziekenhuis in en uit enzo. Je hebt geen moment rust gehad en die rust komt nu. En tijdens die rust komt in alle hevigheid je pijn/verlies/rouw naar boven. Laat het komen en inderdaad misschien kan je huisarts je daarin helpen. Ik wil alleen nog maar eens zeggen hoeveel bewondering ik voor je heb en je een dikke knuffel geven *;
@Mimsey, wat een ellende hè dat je bovenop alle perikelen rondom Hero's ziekte je ook nog met die praktische ellendige dingen zit te kijken. En ik kan me wel voorstellen dat Hero nou eenmaal ook liever samen met jou in z'n eigen bed ligt. En hier komen "zeuren" (zoals jij dat noemt, want ik zou het echt geen zeuren willen noem) is juist goed voor je, dus gewoon blijven doen. Ook voor jou, Hero en Mopsey een knuffel *;
@Mimsey, wat een ellende hè dat je bovenop alle perikelen rondom Hero's ziekte je ook nog met die praktische ellendige dingen zit te kijken. En ik kan me wel voorstellen dat Hero nou eenmaal ook liever samen met jou in z'n eigen bed ligt. En hier komen "zeuren" (zoals jij dat noemt, want ik zou het echt geen zeuren willen noem) is juist goed voor je, dus gewoon blijven doen. Ook voor jou, Hero en Mopsey een knuffel *;
vrijdag 6 april 2007 om 23:01
Ik wil ook even zeggen dat ik altijd meelees, en dat ik jou (Mimsey, Hero en Mopsey) en Romilda veel sterkte en kracht toewens. Het is niet niks wat jullie doormaken.
Romilda: rouw kan lang duren. Neem er de tijd voort. Schreeuw het van je af als je wilt, schrijf erover of zwijg erover. Wat jij zelf wilt en voelt. Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van je maatje. Je kan altijd hier terecht. *;
Romilda: rouw kan lang duren. Neem er de tijd voort. Schreeuw het van je af als je wilt, schrijf erover of zwijg erover. Wat jij zelf wilt en voelt. Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van je maatje. Je kan altijd hier terecht. *;
