Problemen Informatieverwerking bij autisme

kindrebel schreef: ↑

24-12-2020 18:38

Makkelijker voor wie? Voor het kind of voor ons?

Ik heb namelijk het gevoel dat het alleen maar moeilijker wordt. We zijn al 6 jaar onderweg en hebben inmiddels aardig wat ervaring. Als ik me even beperk tot het aanleren van vaardigheden, zie ik dat met het ouder worden van het kind de taken alleen maar complexer worden en ook nog eens toenemen in aantal.

Voor allebei: voor jullie omdat je het vaker gedaan hebt en weet waar je op moet letten, voor hem omdat hij stappenplannen ook gaat herkennen en ze zelf in vergelijkbare situaties kan toepassen.

Als we zoon als kleuter naar boven stuurden om een broek te pakken en daarbij zeiden dat hij de deur niet moest vergeten dicht te doen kwam hij heel trots beneden (zonder broek), want hij had de deur netjes dichtgedaan...

Voor zaken als aankleden, ochtendritueel/ avondritueel/ starten met schoolwerk/ tafel dekken/ douchen/ kamer opruimen/ spreekbeurt maken hebben we in het verleden met stappenplannen gewerkt. Wij hebben ook echt wel kopzorgen over de toekomst, met periodes zagen we hem nooit zelfstandig worden.
Maar...
Zoon is dit jaar op het VO begonnen, en na een paar weken had hij zijn nieuwe ochtendritueel onder de knie, en pakt hij zelf zijn spullen. Had me ingesteld op zeker het eerste jaar vinger aan de pols houden maar de aantekeningen voor spullen niet voor elkaar zijn op 2 handen te tellen en hij is nog nooit te laat geweest. Viel me 1000% mee en geeft mij hoop voor de toekomst.

Maar het vraagt wel investeren, daarom ook mijn vraag hoe dit opgepakt is door de ondersteuning. Als er al zes jaar begeleiding is had dit mijn inziens best al veel bereikt kunnen zijn. Het is best wel een probleem wat je op alle gebieden tegenkomt. Thuis, maar ook op school, bij vrienden, bij sport. Begrijpen en begrepen worden is zo belangrijk.

Vergeet niet dat de ontwikkeling van een autistisch brein echt anders verloopt. Het ontwikkelt ook langer door, zeker tot iemand 30 is. Hoewel ik je zorgen snap zegt wat je nu ziet nog niet zoveel over hoe hij zal functioneren op volwassen leeftijd.

Geef hem tijd om routines eigen te maken, doe er niet teveel tegelijk. Belonen kan soms helpen als de intrinsieke motivatie ontbreekt om iets te leren (alleen als middel, niet als doel). Stappenplannen en taakanalyses kunnen hem helpen.

De andere kant is dat het ook nuttig kan zijn om te weten of er sprake is van een grote verbaal/performaal discrepantie. Samen met een behandelaar kun je dan onderzoeken wat haalbaar zou moeten zijn. Je kunt dan mogelijk je verwachtingen bijstellen.

Hier bij mijn zoon met ASS helpt het heel erg om informatie te visualiseren. Korte gerichte duidelijke vragen gaat prima hier. Als het echt gaat om instructies e.d. heeft hij echt visuele ondersteuning nodig. Wat mondeling verteld wordt kan hij niet volgen als hij dat niet tegelijkertijd kan visualiseren.

Dit is natuurlijk ook gewoon iets heel menselijks. Ik bedoel als je een lezing wilt geven over iets wat veel informatie bevat werk je ook met ondersteunende visualisatie. Dat werkt nou eenmaal veel beter dan dat iedereen alles wat je verteld zonder visualisatie moet verwerken. Alleen in het geval van bijv ASS is dit veel eerder al veel belangrijker. Dus ook bij informatie die voor een ander simpel is.

Nu is mijn zoon ook beelddenker en als je hem de tijd geeft tijdens een instructie kan hij dingen zelf visualiseren tot een bepaald punt. Hij kan zich redelijk makkelijk dingen voorstellen en voor zich zien. Geen idee hoe dat gaat als dat niet het geval is.

Ik stel mijn eerdere vraag nog maar een keer:

En wordt zijn ADHD behandeld? Als dat ook nog speelt en onvoldoende behandeld wordt, kan het ook nog zijn dat hij bijv. niet door had dat je het tegen hem had, dat hij maar de helft van de opdracht heeft gehoord, dat hij halverwege al niet meer weet wat hij ook al weer moest doen etc.

kindrebel schreef: ↑

25-12-2020 12:51

Er is in de afgelopen 6 jaar heel veel bereikt. Vooral op sociaal en emotioneel vlak. Hij maakt best goed contact en kan tegenwoordig ook zijn emoties herkennen, benoemen en reguleren. Maar goed, qua vaardigheden / informatieverwerking vind ik dat de vooruitgang best wel tegenvalt. Juist omdat er al 6 jaar aan gewerkt wordt. Niet continu vol gas omdat het niet het enige probleem is. Maar het is ook niet zo dat we gisteren zijn begonnen. Dat maakt dus ook dat ik we ons zorgen maken. Dat hij er misschien wel slechter voorstaat dan we dachten of hoopten.

Mogelijk is dit deel gewoon wat onderbelicht, ik zou me niet direct zorgen maken, want zeker met zijn intelligentie is hier echt nog wel wat in te bereiken.
Misschien is het zinvol om eens te kijken naar een mogelijke discrepantie in zijn IQ. Ik verwacht dat die wel bepaald is, maar mogelijk niet recent? Juist dit stukje informatie verwerking kan daar heel erg door beïnvloed worden. Ik noem het altijd het verstrooide professor effect: weet van alles maar iets doen is ingewikkeld.

als je zoon bv vroeg om zijn fiets uit de schuur te halen kon je een hele verhandeling krijgen over de uitvinding van de fiets, maar vervolgens komt hij eerst weer naar binnen omdat hij zijn schoenen was vergeten aan te trekken, vervolgens naar binnen omdat hij de schuur sleutels vergeten was, daarna nog een keer om te vragen waar ik zijn fietssleutel heb gelaten terwijl de fiets niet eens op slot staat.....

Vooral in de buitenwereld wordt hij enorm vaak overschat. Hoe vaak ik niet te horen heb gekregen, maar hij is slim zat! Tja, mijn zoon verbaal (107) dus wel, maar performaal is hij gewoon zeer moeilijk lerend (79).

Ben je bekend met picto's?

Ja, dat overschat worden herken ik maar al te goed. Men schat mij ook vaak te hoog in. Heel irritant, maar wel begrijpelijk. Je ziet immers niks aan mij van de buitenkant.

kindrebel schreef: ↑

25-12-2020 22:26

Dat zie hier ook. Zelfs bij opa en oma. Die verklaren ons helemaal voor gek dat we ons zorgen maken. Die denken dat het allemaal van zelf goed komt als hij straks interesse in meisjes krijgt en vinden eigenlijk dat wij niet zo lullig moeten doen. Maar zij zien hem alleen kletsend en spelend. En vinden hem juist begaafd omdat hij super veel over één bepaald onderwerp weet. Classic.

Is ja, opa's en oma's in de ontkenning, helaas herkenbaar. Zo super frustrerend.....

kindrebel schreef: ↑

25-12-2020 23:14

Je bedoelt stappen uitleggen met plaatjes?
Dat hebben we wel gebruikt toen hij kleiner was, maar dat was op een gegeven moment ook wel klaar. Past niet meer bij de leeftijd en de soorten taken.

Ook volwassenen werken nog met picto's hoor, is echt wel een mouw aan te passen!

Kan je zoon uitleggen waar het precies 'mis gaat' bij hem? Je noemde veters strikken. Lukt dat niet door de motoriek of zijn het teveel stappen bv?

Hoi kindrebel,

Onze zoon heeft een taalontwikkeling stoornis. De gevolgen zijn vergelijkbaar met autisme.
Ze hebben jaren aan verwerkinsproblemen gedacht dus wij zijn ook al heel erg lang onderweg...

Misschien kun je dat eens opzoeken en vind je daar nog tips bij, want daar zit een heel groot issue bij informatie verwerking, bij het proces maar ook de tijd die hij nog steeds nodig heeft, wij zijn bij de ggz, logopedie ( het wie wat waar vragen wat iemand al tipte) en een ambulant begeleider van speciaal onderwijs. Heeft hij ook begeleiding op school?
Zien ze het daar ook?

Ik begrijp precies wat je bedoelt, iedereen kan het nog zo goed bedoelen met hun advies ( opa en oma's ach het valt wel mee, het komt wel goed met hem) maar jullie zien hem de hele dag en ik ben ook stik bezorgt!

Geregeld dat hij met zijn jas aan buiten staat zonder schoenen aan... geen spreekwoorden of grapjes begrijpen, veel gaat langs hem af. We moeten enorm veel engelen geduld hebben.

Ik hou me hart vast in deze maatschappij.
Je bent niet alleen, dat is wat ik wil zeggen.

Kinderebel, ik kreeg ooit de tip om ervoor te zorgen dat er meer ‘succeservaringen’ kwamen. Zorg dat ze een taak hebben die niet fout kán gaan.

Bijvoorbeeld: alleen het laatste knoopje laat je ze zelf dichtknopen. Dat klinkt suf, maar het werkte heel goed om ze eerst alleen dingen te laten doen die niet fout kunnen gaan. Dat helpt bij het zelfvertrouwen. Want er is altijd iets dat ze wél kunnen.

Inmiddels zijn alle kledingstukken met knoopjes verbannen en hebben schoenen klittenband of zijn het instappers. Geen ritsen, want dat wekt tics op.

Het is voortdurend aanpassen en zoeken naar de juiste manier.

Wat het lastig maakt, is dat zowel jullie als hijzelf de beperkingen moeten accepteren en tegelijk de ontwikkeling stimuleren.

Wat erg dat hij zichzelf dan dom noemt. Het lijkt me ook erg moeilijk. Mijn broertje had al vroeg de diagnose autisme en werd in alles ontzien, wat hem het idee gaf dom te zijn (ik zeg absoluut niet dat jullie dat doen!). Ik heb pas op volwassen leeftijd de diagnose gekregen en door mijn ouders juist vaak overschat - al speelde er in mijn opvoeding wel meer wat niet juist was.

Ieder kind is anders, ieder kind met autisme is ook anders. Zo te horen doen jullie alles wat jullie kunnen en inderdaad, als kind gaat puberen wordt het alleen maar moeilijker.

Broertje is overigens prima terecht gekomen, maar had wel minder ernstige problemen als ik het zo lees.

Ikzelf ben ook prima terecht gekomen tot een paar jaar terug. Ik heb tweemaal per week ambulante begeleiding voor dagindeling en structuur en binnenkort ook huishoudelijke hulp.
Niet omdat ik het niet kan of het overzicht niet heb, maar de combinatie complexe ptss en autisme zorgt voor een staat van constante overprikkeling.

Hier ook een zoon (inmiddels 16) met ASS en disharmonisch profiel (performaal 91, verbaal 127)

Vanaf zijn 6e jaar tot 2 jaar geleden zeer veel individuele begeleiding gehad. Hierin hebben we hem geleerd om in kleine stapjes te denken en routines op te bouwen. In dat laatste gaat heel veel tijd zitten (en energie) want als de routine ineens aangepast moet worden door invloeden van buitenaf loopt het vaak ook mis. Het zijn dus juist die momenten waar hij heeft moeten leren wat te doen. Dus de routines worden in een stappenplan (echt een geprinte lijst op zijn deur) vastgelegd en samen doorlopen (waarin hij het initiatief neemt en ik bijstuurde waar nodig)

Voorbeeld: opstaan
Wekker gaat, wekker uitdoen, uit bed, gordijnen open, naar badkamer, douchen, afdrogen (en dat is dan ook een ritueel op zich, wat doe je eerst), tanden poetsen, haren kammen, bril poetsen, naar slaapkamer, checken weerbericht, broek uit kast halen, shirt uit kast halen, onderbroek aan, sokken aan, kleding aan, naar beneden, ontbijten.

Inmiddels is deze routine bij hem bekend en gaat het goed en kan dit zelfstandig, maar stel dat zuslief ineens bedenkt dat zij gaat douchen op moment dat zoon klaar is om de badkamer in te gaan, dan breekt de oorlog uit, want hij kan dan niet bedenken dat hij eerst kan gaan ontbijten en later douchen. Als hij blokkeert of het niet meer weet zou hij dus op zon moment terug in zijn bed gaan liggen en weer gaan slapen. Juist deze momenten zijn belangrijk, hij moet l eren wat hij moet doen op die momenten. Hier hebben wij de co-op methode voor gebruikt.

Het gaat nu prima met hem, hij fietst zelfstandig naar school (VSO) in andere stad nadat wij 20x met hem zijn meegefietst, hem onderweg hebben gewezen op herkenningspunten, gevaarlijke punten enz. Voorheen ging hij met taxi naar school, maar dit wilde hij op bepaald moment niet meer. Hij is nog een tijdje met de bus gegaan, dit vond hij heel vervelend omdat hij de controle niet had (zijn vaste plek vaak bezet, bus kwam te vroeg, te laat).

Een mooi voorbeeld: hij heeft samen met zijn begeleidster getraind op zelfstandig reizen met de bus. Handelingen in stappen uitgevoerd. Toen kwam de vraag waar ga je zitten in een bus. (naast de chauffeur ? achterin, voorin ?) waarop begeleidster uitlegt, je kan zitten waar je zelf wilt op een vrije plaats, achterin, voorin en ook naast iemand. Dus bus komt, er zit 1 iemand in de bus en 3x raden waar zoon gaat zitten..... naast die ene persoon in de verder lege bus.
Dat soort aanvoeldingen hebben ze dus niet van nature.

Naarmate hij ouder wordt is hij rustiger en kan zichzelf ook dwingen om in stapjes te denken of op zijn lijstje te kijken wat de volgende stap zou zijn en die dus uitvoeren/afvinken. Dus in geval van zus in badkamer, kijkt hij op lijstje en ziet dat volgende stap ontbijten is, dat hij dus ook gaat doen (wel in zijn onderbroek want de stap aankleden enz hoort bij badkamerritueel)

Veel lijstjes zijn niet meer nodig want door dingen vaak in vaste volgorde te herhalen worden het routines en eenmaal ingesleten routines blijven heel goed hangen. Het aanpassen van ingesleten routines is weer heel lastig, maar met kleine stapjes lukt dat ook. Inmiddels is bij badkamerritueel dus onderwerp scheren toegevoegd.

Ik merk dat hij steeds zelfstandiger wordt en uit zichzelf ook dingen kan aanpassen in zijn rituelen. Het loslaten is iets wat ik als ouder moet leren, ben zo gewend om dingen samen met hem of voor hem te doen. Ik ben me er ook van bewust dat ik hem niet help door hem dingen uit handen te nemen of hem te beschermen voor moeilijke situaties omdat hij daar niks van leert. Ik sta naast hem als een soort coach omdat hij het ooit ook zelf zal moeten doen en de wereld om hem heen steeds verandert en hem niet zal sparen.

Onze zoon is 9 jaar en heeft de diagnose adhd en autisme. Het heeft echt een hele tijd geduurd voor hij zich uit kon uiten. En nog steeds lukt het hem de ene dag beter dan de andere dag. Mijn ervaring met informatie bronnen is; dat het fijn is dat ze er zijn. Elk kind, ieder persoon, ontwikkelt zich echter anders

Ik val nu even middenin je topic en heb daardoor niet alles gelezen.

Ik las als het goed is wel zo even vlug tussendoor dat je de 'geef me de 5' methode nog niet kent. Hier bestaan hele fijne boeken voor! Ik heb ze allemaal gelezen voor mijn opleiding en loop ook stage met deze doelgroep.

Daarnaast heb je oo Facebook de groep: autisme community. Dit was eerste een groep opgericht door de 'geef me de 5' auteurs en ook de geef me de 5 fangroep heette. Nu heet het dus autisme community. Hierin zitten zo rond de 14.000 leden geloof ik en kun je enorm veel dingen lezen en leren. En ook je eigen vragen stellen. Zitten allerlei soorten mensen in. Van ervaringsdeskundigen, tot hulpverleners. Van lichte tot zwaardere problematieken. Erg leerzaam en heel nuttig (al zeg ik het zelf)!