Gezondheid
alle pijlers
Wanneer weet je dat je overspannen bent?
zaterdag 11 juli 2020 om 21:27
Hoi allemaal,
Ik wist niet of ik dit topic juist benoemd heb, mogelijk kan ik het beter noemen: wanneer geef je toe dat je overspannen bent? Of burnout, of uitgeblust, hoe je het ook wil noemen.
Reden voor dit topic is dat ik het eigenlijk wel weet, maar ik het nog niet toe kan/wil geven. Mijn privé leven loopt ontzettend goed de laatste tijd, daar ben ik gelukkig, maar op mijn werk ben ik intens ongelukkig, en dat duurt al maanden (bijna een jaar) . Wat was voor jullie de trigger dat jullie het uiteindelijk wisten/toe gaven?
Ik ben nog in de fase: dit duurt maar even, schouders eronder, gaan, niet toegeven en het wordt vanzelf beter. Maar achter de schermen ga ik helemaal kapot. Als ik het echt niet trek moet ik niet zeuren en een andere baan zoeken. Het zal wel aan mij liggen....
Heeft iemand een ervaring die zij/hij wil delen?
Ik wist niet of ik dit topic juist benoemd heb, mogelijk kan ik het beter noemen: wanneer geef je toe dat je overspannen bent? Of burnout, of uitgeblust, hoe je het ook wil noemen.
Reden voor dit topic is dat ik het eigenlijk wel weet, maar ik het nog niet toe kan/wil geven. Mijn privé leven loopt ontzettend goed de laatste tijd, daar ben ik gelukkig, maar op mijn werk ben ik intens ongelukkig, en dat duurt al maanden (bijna een jaar) . Wat was voor jullie de trigger dat jullie het uiteindelijk wisten/toe gaven?
Ik ben nog in de fase: dit duurt maar even, schouders eronder, gaan, niet toegeven en het wordt vanzelf beter. Maar achter de schermen ga ik helemaal kapot. Als ik het echt niet trek moet ik niet zeuren en een andere baan zoeken. Het zal wel aan mij liggen....
Heeft iemand een ervaring die zij/hij wil delen?
zaterdag 25 juli 2020 om 10:19
Ik herken je verhaal vanuit mijn vrouw, zij loopt op dit moment ook echt tegen overspannenheid aan (is het naar mijn idee al). Denk dat vooral helpt dat jij in eerste plaats aan jezelf moet denken in plaats van aan loyaliteit (aan collega's, werk) en dus moet kijken wat jou op het werk en thuis zou helpen om met meer plezier naar je werk te gaan. Bijna iedereen op haar werk loopt tegen een burn out aan omdat er niet wordt geluisterd en omdat er een groot personeelstekort is.
Is weggaan voor jou een optie? Is het een idee dat je ander werk zoekt of hetzelfde werk op een andere plek? Minder uren? Voor mijn partner is andersoortig werk geen optie, daarvoor is de opleiding te specifiek, op een andere plek zou kunnen, maar daarin is zij volgens mij wat conservatief en ze vindt haar directe collega's wel erg leuk. Minder uren zegt ze zelf niet te willen. Misschien voor jou wel mogelijk?
Is weggaan voor jou een optie? Is het een idee dat je ander werk zoekt of hetzelfde werk op een andere plek? Minder uren? Voor mijn partner is andersoortig werk geen optie, daarvoor is de opleiding te specifiek, op een andere plek zou kunnen, maar daarin is zij volgens mij wat conservatief en ze vindt haar directe collega's wel erg leuk. Minder uren zegt ze zelf niet te willen. Misschien voor jou wel mogelijk?
zaterdag 25 juli 2020 om 10:46
zo gevoelig snaartje geraakt-Shifty- schreef: ↑25-07-2020 10:09En als je een asociale idioot van een buurman hebt die jouw tuin in pikt kan je ook verhuizen? En wat aan je eigen gedrag doen?
En als je ergens niet kan zitten omdat iemand z'n poten op de bank heeft kan je ook blijven staan? En wat aan je eigen gedrag doen?
En als je omver geduwd wordt kan je ook sorry zeggen omdat je in de weg liep? En wat aan je eigen gedrag doen?
Ik weet natuurlijk niet of summerdance er op zit te wachten om in dezelfde kortzichtige reactie meegenomen te worden, maar persoonlijk zou ik wel een paar stapjes verwijderd willen zijn van dit soort onzin. Je kan er ook voor kiezen om wel te lezen voordat je reageert en iets aan je eigen gedrag doen?
en verder vind ik je reactie erg uit zijn verband getrokken
zaterdag 25 juli 2020 om 10:52
Oh Ravenna, wat fijn dat die arbo dat met je gedeeld heeft! Nog meer bevestiging dat je niet gek bent. 
Niet dat ik daar aan twijfelde, maar herken je gevoel zo sterk, ik had dat in de eerste periode ook.
Wat mij daarbij ook hielp was schrijven. Als ze weer iets idioots deden, deelde ik dat online met een groep vertrouwde mensen, die niet in mijn dagelijks leven zaten en voor wie ik me niet schaamde om mijn verwarring, paniek, zwakte te delen en kon ik even van me af ratelen. Het was meer het schrijven zelf dan de reactie die me steeds meer in lieten zien dat ZIJ echt idioot waren en veel veel veel veeeeeeel te ver gingen en dat ik zelfs in mijn paniek en zwakte nog eigenlijk best sterk en redelijk was.
Mijn werkgever was net zo blind als de jouwe trouwens, want toen ik er uiteindelijk vertrokken ben en in een positie kwam waarin ik ze in zou kunnen huren, gingen ze gewoon vrolijk berichten sturen om eens "een kop koffie te drinken". Hahahahaha! O man, ik zou verhalen kunnen vertellen... maar ik laat het maar even ivm herkenbaarheid.
Het wordt echt beter, maar het gaat even duren. Blijf vertrouwen op de lieve en kundige mensen om je heen en teken niets om "er vanaf te zijn".
1 troost; jij gaat hiervan herstellen. Je komt over als een intelligent mens die de juiste mensen om zich heen heeft weten te verzamelen. Zelfs nu weet je jezelf overeind te houden. Die eikels van een werkgever nemen zichzelf ook overal mee naartoe en of ze ooit herstellen van dat kutkarakter? Ik vraag het me af.
Durf te blijven leunen op je omgeving en neem jezelf serieus. Je kunt met de arts/psycholoog overleggen over de intensiteit en wijze van benaderen van je werkgever. En bewaar alles. Meer hoef je niet te doen. Laat hen maar voor je opkomen.
Niet dat ik daar aan twijfelde, maar herken je gevoel zo sterk, ik had dat in de eerste periode ook.Wat mij daarbij ook hielp was schrijven. Als ze weer iets idioots deden, deelde ik dat online met een groep vertrouwde mensen, die niet in mijn dagelijks leven zaten en voor wie ik me niet schaamde om mijn verwarring, paniek, zwakte te delen en kon ik even van me af ratelen. Het was meer het schrijven zelf dan de reactie die me steeds meer in lieten zien dat ZIJ echt idioot waren en veel veel veel veeeeeeel te ver gingen en dat ik zelfs in mijn paniek en zwakte nog eigenlijk best sterk en redelijk was.
Mijn werkgever was net zo blind als de jouwe trouwens, want toen ik er uiteindelijk vertrokken ben en in een positie kwam waarin ik ze in zou kunnen huren, gingen ze gewoon vrolijk berichten sturen om eens "een kop koffie te drinken". Hahahahaha! O man, ik zou verhalen kunnen vertellen... maar ik laat het maar even ivm herkenbaarheid.
Het wordt echt beter, maar het gaat even duren. Blijf vertrouwen op de lieve en kundige mensen om je heen en teken niets om "er vanaf te zijn".
1 troost; jij gaat hiervan herstellen. Je komt over als een intelligent mens die de juiste mensen om zich heen heeft weten te verzamelen. Zelfs nu weet je jezelf overeind te houden. Die eikels van een werkgever nemen zichzelf ook overal mee naartoe en of ze ooit herstellen van dat kutkarakter? Ik vraag het me af.
Durf te blijven leunen op je omgeving en neem jezelf serieus. Je kunt met de arts/psycholoog overleggen over de intensiteit en wijze van benaderen van je werkgever. En bewaar alles. Meer hoef je niet te doen. Laat hen maar voor je opkomen.
zaterdag 25 juli 2020 om 11:11
Precies hetzelfde hier, haha! Echt een werkgever met een bord voor hun kop. De leidinggevende daar negeerde mij ook altijd en overal, tot ik ineens de inhuur ging bepalen en nu is hij ineens poeslief.Merrick schreef: ↑25-07-2020 10:52Mijn werkgever was net zo blind als de jouwe trouwens, want toen ik er uiteindelijk vertrokken ben en in een positie kwam waarin ik ze in zou kunnen huren, gingen ze gewoon vrolijk berichten sturen om eens "een kop koffie te drinken". Hahahahaha! O man, ik zou verhalen kunnen vertellen... maar ik laat het maar even ivm herkenbaarheid.
Mijn werkgever destijds snapte ook niet dat ik vertrok “want we hebben hele goede coaches en arbodienst zitten die je helpen om uit je burn-out te komen, we zijn zo goed voor onze werknemers.” Toen ik zei dat ik niet voor een werkgever wil werken die het in eerste instantie oké vindt om je die burn-out in te duwen snapten ze dat niet. Vele mensen met burnouts of overspannenheid in dat bedrijf dus die coaches zullen het druk hebben.
Echt TO, het kan ook anders. Genoeg verhalen hier van mensen die (natuurlijk onder contract van oude werkgever) uit de overspannenheid zijn geklommen, toen zijn vertrokken en nu een nieuwe werkgever hebben waar het zoveel beter gaat. Ik ben zo blij dat ik de stap destijds heb gemaakt.
zaterdag 25 juli 2020 om 11:28
Zeer herkenbaar verhaal!
Zelf lig ik er al een jaar uit, Corona crisis heeft ook geen goed gedaan. Gelukkig krijg ik veel vrijheid en steun vanuit de werkgever en ervaar ik totaal geen druk. Het enige minpunt is dat ze niet willen inzien dat er nog steeds een groot probleem is op de werkvloer.
Mijn BA ziet het probleem gelukkig wel, is ook not amused over mijn leidinggevende en de vraag is nu: wil ik gelukkig worden bij huidige werkgever of bij een nieuwe?
Moeilijke vraag voor mij, ik ben er nog niet uit.
Mijn tip voor TO: besef dat jij de enige bent die verantwoordelijk is voor je geluk en gezondheid. Dikke knuffel voor jou!
Zelf lig ik er al een jaar uit, Corona crisis heeft ook geen goed gedaan. Gelukkig krijg ik veel vrijheid en steun vanuit de werkgever en ervaar ik totaal geen druk. Het enige minpunt is dat ze niet willen inzien dat er nog steeds een groot probleem is op de werkvloer.
Mijn BA ziet het probleem gelukkig wel, is ook not amused over mijn leidinggevende en de vraag is nu: wil ik gelukkig worden bij huidige werkgever of bij een nieuwe?
Moeilijke vraag voor mij, ik ben er nog niet uit.
Mijn tip voor TO: besef dat jij de enige bent die verantwoordelijk is voor je geluk en gezondheid. Dikke knuffel voor jou!
zaterdag 25 juli 2020 om 16:19
Ik zou inderdaad ook gewoon kunnen stoppen, spullen pakken, weg gaan en een andere baan zoeken. Maar dat lijkt me het meest gunstig voor mijn huidige werkgever, en een slecht idee voor mijzelf. Ik ben niet het type om mezelf lichtzinnig ziek te melden, ik ga altijd door tot het bittere eind (ik kan nu een fantastische anekdote erin gooien, maar helaas kan ik dat niet doen ivm herkenbaarheid)
En ja, vroeger zou ik dat waarschijnlijk wel gedaan hebben, ontslag nemen en gewoon doei zeggen. Maar wie help ik ermee? Mijn werkgever? Mijzelf?
De sector waarin in werk is keihard, dat weet ik en ik kan echt wel wat hebben. Maar wat zij doen.... Gaat er echt ver over. Zou wel makkelijk zijn voor mijn werkgever als ik ontslag nam. Die lachen dan het hardst op het eind. En posten dan op social media een vacature met een geblurde foto van mij met de tekst: kan jij de druk WEL aan? Dan zoeken we jou!
(true story btw, grapje hebben ze met een vorige collega geflikt)
En ja, vroeger zou ik dat waarschijnlijk wel gedaan hebben, ontslag nemen en gewoon doei zeggen. Maar wie help ik ermee? Mijn werkgever? Mijzelf?
De sector waarin in werk is keihard, dat weet ik en ik kan echt wel wat hebben. Maar wat zij doen.... Gaat er echt ver over. Zou wel makkelijk zijn voor mijn werkgever als ik ontslag nam. Die lachen dan het hardst op het eind. En posten dan op social media een vacature met een geblurde foto van mij met de tekst: kan jij de druk WEL aan? Dan zoeken we jou!
(true story btw, grapje hebben ze met een vorige collega geflikt)
zaterdag 25 juli 2020 om 16:23
En daarom vind ik dit ook zo fijn, een stukje van me afschrijven, ook bevestiging krijgen (die krijg ik nu vanaf alle kanten, met bakken, onverwacht maar oké)
En wat bijzonder om te horen dat dit voor veel mensen herkenbaar is.
Over de optie om minder te werken: ik heb een 38 uurs contract, werk er rond de 80. Overuren worden niet uitbetaald, en je word geacht zoveel uren te klokken. Vaak in wedstrijd vorm (ik heb deze week wel 90 uur gemaakt, jij minder he, had je ergens last van deze week?)
Heb dat al eerder aangegeven bij de werkgever, en die lachtte me in mijn gezicht uit
Dus minder gaan werken is niet bepaald een optie
En wat bijzonder om te horen dat dit voor veel mensen herkenbaar is.
Over de optie om minder te werken: ik heb een 38 uurs contract, werk er rond de 80. Overuren worden niet uitbetaald, en je word geacht zoveel uren te klokken. Vaak in wedstrijd vorm (ik heb deze week wel 90 uur gemaakt, jij minder he, had je ergens last van deze week?)
Heb dat al eerder aangegeven bij de werkgever, en die lachtte me in mijn gezicht uit
Dus minder gaan werken is niet bepaald een optie
zondag 26 juli 2020 om 17:17
Om de vraag te beantwoorden, ik wist het toen ik anders begon adem te halen. Soms vergat ik letterlijk te ademen en dan nam ik in een keer een grote teug. Was ook continue bezig met mijn hoofd, denken denken denken hoe ik mijn problemen zou oplossen. Als je aan niks anders meer kan denken, ja, dat is het wel.
zondag 26 juli 2020 om 18:36
Ravenna_90,
Echt, zo herkenbaar! Ik ging ook door tot de dokter mij met een briefje naar kantoor stuurde omdat ik mij zelf niet ziek durfde te melden.
Ik kreeg ook vaak het verwijt niet evenveel te werken als mijn collega's omdat ik een dag minder werk. Maar als je de cijfers er op nahield zag je dat ik evenveel binnenharkte als mijn FTE collega's...
De manier waarop mijn leidinggevende mij ziet (zijn beeld over mij) is echt bizar, en een issue waar hij zelf aan moet werken. Ik vind mijn baan dus leuk, alleen de manier waarop ik behandeld word niet.
Mijn advies aan jou zou zijn om te herstellen bij deze werkgever en daarna zsm weggaan.
En als je overuren niet uitbetaald worden of op welke manier dan ook gecompenseerd worden dan zou ik ook echt alleen maar 38 uur werken. Ik snap dat het moeilijk is en wellicht ook tegen je eigen werkethiek in, maar als je werkgever niet buigt dan moet jij het ook niet doen.
Echt, zo herkenbaar! Ik ging ook door tot de dokter mij met een briefje naar kantoor stuurde omdat ik mij zelf niet ziek durfde te melden.
Ik kreeg ook vaak het verwijt niet evenveel te werken als mijn collega's omdat ik een dag minder werk. Maar als je de cijfers er op nahield zag je dat ik evenveel binnenharkte als mijn FTE collega's...
De manier waarop mijn leidinggevende mij ziet (zijn beeld over mij) is echt bizar, en een issue waar hij zelf aan moet werken. Ik vind mijn baan dus leuk, alleen de manier waarop ik behandeld word niet.
Mijn advies aan jou zou zijn om te herstellen bij deze werkgever en daarna zsm weggaan.
En als je overuren niet uitbetaald worden of op welke manier dan ook gecompenseerd worden dan zou ik ook echt alleen maar 38 uur werken. Ik snap dat het moeilijk is en wellicht ook tegen je eigen werkethiek in, maar als je werkgever niet buigt dan moet jij het ook niet doen.
zondag 26 juli 2020 om 19:11
zondag 26 juli 2020 om 19:38
zondag 26 juli 2020 om 19:40
Ik zei het op pagina 2 al.....blijkbaar zit je nog steeds in de modus dat je wil winnen ten koste van jezelf...je werkgever kan het ook na je uitval 0,0 schelen.viva-amber schreef: ↑12-07-2020 05:58Het probleem is dat je perse wilt winnen op een plek waar niets te winnen valt. Indien de werkgever zo een hoog verzuim heeft dan zou hij iets aan de werkomstandigheden moeten doen, maar daar kiest hij niet voor. Dit ga niet winnen.
Zoek een andere baan en neem daarna ontslag.
Jezelf neem je overal mee naar toe. Wanneer je bereidt bent om jezelf dood te werken dan loop je daar in je volgende werk ook weer tegen aan.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 26 juli 2020 om 21:58
Wist ik toen maar dat het een signaal was. Ruim een half jaar deed ik precies dat zonder er vraagtekens bij te zetten. En het hyperventileren en de huilbuien in de auto niet herkennen als zodanig, maar wel klagen over te weinig lucht en niet kunnen slapen door het gepieker. Zelfs de eczeem in mijn gezicht terwijl ik nog nooit van mijn leven eczeem gehad had nam ik niet serieus.lily1983 schreef: ↑26-07-2020 17:17Om de vraag te beantwoorden, ik wist het toen ik anders begon adem te halen. Soms vergat ik letterlijk te ademen en dan nam ik in een keer een grote teug. Was ook continue bezig met mijn hoofd, denken denken denken hoe ik mijn problemen zou oplossen. Als je aan niks anders meer kan denken, ja, dat is het wel.
Nu komt dat verkeerd ademhalen en plotselinge zenuwen nog steeds soms op, 2 jaar verder. Of kan ik even niet overzien hoe ik in het weekend huishouden in ga passen terwijl het feitelijk niet erg druk is.. En weet ik dat ik wat gas terug moet nemen.
dinsdag 28 juli 2020 om 22:16
Ik zou een afspraak maken bij je huisarts. Wanneer ik het wist? Toen ik na maanden en maanden van lichamelijk klachten, nauwelijks kunnen slapen en van bloedonderzoek naar fysiotherapeut naar bioresonantie en nog andere hulplijnen gezocht te hebben ineen stortte in de supermarkt om de hoek omdat ik mijn boodschappenlijstje vergeten was en niet meer wist wat ik nodig had. Heb het mandje in het gangpad laten staan en ben op een drafje naar buiten gehold. Eenmaal thuis kon ik alleen nog maar huilen... man gebeld, die kwam thuis en samen hebben we de huisarts gebeld. Ik wilde het nog steeds niet toegeven en dacht: even 14 dagen rust en dan ben ik er wel weer. Dat ging even anders en inmiddels gaat het weer iets beter maar om een lang verhaal kort te maken, wacht niet tot je instort maar zoek nu hulp. Heel veel sterkte!
The problem is people are being hated when they are real, and are being loved when they are fake.
vrijdag 31 juli 2020 om 19:36
Helemaal eens! Ik merkte al snel dat het (naast een burnout) vechten tegen de bierkaai werd. Zowel de bedrijfsarts, arbo en werkgever legden mij het vuur aan de schenen (lang verhaal kort) en toen de psycholoog en huisarts er allebei op aandrongen dat dit gevecht alleen maar zorgde voor een ernstigere burnout, besloot ik om de arbeidsovereenkomst te beëindigen. Financieel kon het en ik heb er nog steeds geen spijt van.viva-amber schreef: ↑26-07-2020 19:38Doorgaan tot het bittere einde is iet goed voor jezelf. je doet je geest en lichaam er schade mee, ook op de lange termijn, terwijl de werkgever jou gewoon inruilt wanneer je uitvalt.
woensdag 12 augustus 2020 om 14:55
Goedemiddag, daar ben ik weer! Wat een ervaringen allemaal zeg. Blij dat jullie vrijwel allemaal de goede keuze voor jezelf hebben gemaakt. Inmiddels zijn we een aantal weken verder en sinds een dag of 4 voel ik me eindelijk weer een beetje mezelf, voor het eerst in maanden. Ik zie het weer duidelijker, zit minder hoog in mijn emoties en de hartkloppingen en huilbuien zijn ook zeer afgezwakt.
Met werkgever heb ik dadelijk een gesprek, ze weigeren mijn loon uit te betalen, omdat ik expres schade zou hebben toegebracht aan het bedrijf (geen idee wat overigens),en omdat ze mijn pensioenregeling verkeerd hadden afgedragen. Inmiddels contact gehad met een jurist en die heeft ze een aantal urgente brieven gestuurd, maar nergens hebben ze op gereageerd. Nu het gesprek aangaan, want daar dwingen ze me ondertussen toe.
Ik ben heel erg benieuwd wat ze straks gaan zeggen, ik ben wel knetter zenuwachtig, maar ik sta steviger in mijn schoenen en heb weer een redelijk helder hoofd
Met werkgever heb ik dadelijk een gesprek, ze weigeren mijn loon uit te betalen, omdat ik expres schade zou hebben toegebracht aan het bedrijf (geen idee wat overigens),en omdat ze mijn pensioenregeling verkeerd hadden afgedragen. Inmiddels contact gehad met een jurist en die heeft ze een aantal urgente brieven gestuurd, maar nergens hebben ze op gereageerd. Nu het gesprek aangaan, want daar dwingen ze me ondertussen toe.
Ik ben heel erg benieuwd wat ze straks gaan zeggen, ik ben wel knetter zenuwachtig, maar ik sta steviger in mijn schoenen en heb weer een redelijk helder hoofd
donderdag 13 augustus 2020 om 11:35
Ik zou echt wel een jurist meenemen: dat is in deze vage fase absoluut nodig, en zelfs als je het uurloon uit eigen zak betaalt, is het de investering waard. Je wil dat er inhoudelijke reacties naar je advocaat gaan, en niet dat ze dingen “even mondeling” met jou afhandelen, terwijl jij niet weet wat er wel en niet mag.
Mocht je advocaat niet kunnen op dit tijdstip, dan is dit een legitieme reden om het gesprek te verschuiven naar een moment dat in ieders agenda past. Laat je niet dwingen om alleen te komen!
Ben je al bij de BA geweest, en heeft die je nu beoordeeld/ziek gemeld? Je schreef iets over meerdere gevallen die bij hem bekend waren, dus je bent er al geweest. Heeft hij gezegd dat je moet overleggen, of is er rust voorgeschreven? Je moet je aan zijn aanwijzingen houden en je werkgever ook. Kaart desnoods bij hem aan wat ze nu van je willen, en of dat binnen zijn adviezen past. Het klonk alsof hij wel op jouw hand was, dus misschien helpt hij je uit de wind te blijven.
Als je wel moet komen, mag het alleen maar gaan over de route naar jouw herstel, en de stappen die jullie daarin gaan zetten: daarover wil het UWV wel verslagen kunnen terugzien.
Je kan dus vooraf aankondigen dat je advocaat meekomt, dat die graag reacties op zijn brieven schriftelijk ontvangt, wat wat jullie betreft de inhoud van de bespreking wordt (plan van aanpak oid?), en dat alle zaken die buiten dit onderwerp om gaan, door jouw advocaat zullen worden afgekapt. Daarvoor kunnen ze apart met hem afstemmen of gewoon zijn brieven beantwoorden.
Maak het ze niet te makkelijk om je steeds in een hoek te krijgen, meissie! Aan alles wat jij over ze beschrijft, blijkt dat ze echt vuil spel spelen. Daar hoef jij je niet voor beschikbaar te stellen. Jij hoeft alleen maar de regels van het UWV op te volgen (en dat zijn feitelijk de richtlijnen van je bedrijfsarts).
Zie het desnoods maar als een genoegendoening dat je ze “frustreert” door niet meer ontvankelijk te zijn voor manipulatie en steeds alles terugverwijst naar de procedures. Dan krijg je er misschien lol in i.p.v. dat je het gevoel hebt dat je ze heus wel even zelf te woord zou moeten staan.
Ik kan me voorstellen dat de “schade” waar ze het over hadden, iets te maken heeft met het balletje dat je aan het rollen gekregen hebt bij de bedrijfsarts. Ook dat hebben ze zelf veroorzaakt. Daarvoor hoef jij niet als afleiding wat frustratie te komen incasseren!
Mocht je advocaat niet kunnen op dit tijdstip, dan is dit een legitieme reden om het gesprek te verschuiven naar een moment dat in ieders agenda past. Laat je niet dwingen om alleen te komen!
Ben je al bij de BA geweest, en heeft die je nu beoordeeld/ziek gemeld? Je schreef iets over meerdere gevallen die bij hem bekend waren, dus je bent er al geweest. Heeft hij gezegd dat je moet overleggen, of is er rust voorgeschreven? Je moet je aan zijn aanwijzingen houden en je werkgever ook. Kaart desnoods bij hem aan wat ze nu van je willen, en of dat binnen zijn adviezen past. Het klonk alsof hij wel op jouw hand was, dus misschien helpt hij je uit de wind te blijven.
Als je wel moet komen, mag het alleen maar gaan over de route naar jouw herstel, en de stappen die jullie daarin gaan zetten: daarover wil het UWV wel verslagen kunnen terugzien.
Je kan dus vooraf aankondigen dat je advocaat meekomt, dat die graag reacties op zijn brieven schriftelijk ontvangt, wat wat jullie betreft de inhoud van de bespreking wordt (plan van aanpak oid?), en dat alle zaken die buiten dit onderwerp om gaan, door jouw advocaat zullen worden afgekapt. Daarvoor kunnen ze apart met hem afstemmen of gewoon zijn brieven beantwoorden.
Maak het ze niet te makkelijk om je steeds in een hoek te krijgen, meissie! Aan alles wat jij over ze beschrijft, blijkt dat ze echt vuil spel spelen. Daar hoef jij je niet voor beschikbaar te stellen. Jij hoeft alleen maar de regels van het UWV op te volgen (en dat zijn feitelijk de richtlijnen van je bedrijfsarts).
Zie het desnoods maar als een genoegendoening dat je ze “frustreert” door niet meer ontvankelijk te zijn voor manipulatie en steeds alles terugverwijst naar de procedures. Dan krijg je er misschien lol in i.p.v. dat je het gevoel hebt dat je ze heus wel even zelf te woord zou moeten staan.
Ik kan me voorstellen dat de “schade” waar ze het over hadden, iets te maken heeft met het balletje dat je aan het rollen gekregen hebt bij de bedrijfsarts. Ook dat hebben ze zelf veroorzaakt. Daarvoor hoef jij niet als afleiding wat frustratie te komen incasseren!
