Wanneer weet je dat je overspannen bent?

Zoals ik jouw situatie lees, klinkt dat niet als overspannen of Burn out

Het klinkt wel als een waardeloze baan

En dat kan je veranderen
Door van baan te veranderen

Je bent ontzettend warrig. Wat vindt je partner van de situatie?

Dat je een andere baan - of dezelfde baan in een andere werkomgeving moet zoeken is duidelijk.

Dus, tijd voor een exit plan. Langs de bedrijfsarts, ga goed voor jezelf zorgen.

Ravenna_90 schreef: ↑

11-07-2020 22:04

Ik heb geen idee hoe ik iets moet quoten, maar dan zo: ik ben 300 km van mijn familie vandaan verhuisd voor deze baan. Droombaan, alles erop en eraan, prachtig salaris, uiteraard te mooi om waar te zijn.

Een aantal maanden nodig gehad te settelen, sinds kort begin ik hier mensen te leren kennen, vriendschappen op te bouwen ed. Maar mijn werk blijkt de meest horrific place ooit te zijn. Lange werkdagen, geen eten, camera's worden gemonitord, leugens, niet in je gezicht aan durven spreken maar wel roddelen. Echt, vanwege herkenbaarheid durf ik niks te plaatsen, maar de arbo arts zou hier een feestje geven vanwege alle boetes die uitgeschreven zouden kunnen worden.

Reden voor dit topic is dan ook dat ik een beetje een kader in mijn hoofd wil hebben, wat houd overspannenheid nou in? Vind ik dat ik dat heb, of moet ik gewoon mijn omgeving veranderen? Stel ik me aan, of moet ik gewoon van baan veranderen?

Ik raad aan om niet te lang te wachten met ziekmelden, als u op het werk geen plezier meer heeft.
En ander werk te zoeken.

Gewoon doen wat je partner zegt, dus. Klaar. En nu meteen om erger te voorkomen.

Maandag bellen!
Je mág ziek zijn, je mág je ziek melden ook al kost je werkgever dat veel geld.

Je baan klinkt vreselijk en het is niet gek dat je je zo voelt.

Ravenna_90 schreef: ↑

11-07-2020 22:40

Mijn partner vind dat ik mezelf ziek moet melden op het werk, ondertussen naar iets anders moet zoeken en dan als de sodemieter weg moet gaan daar.

Ja, ik weet dat ik mega warrig ben, de lijntjes in mijn hoofd lopen niet meer zo fantastisch heb ik zo het idee. Vandaar ook mijn oorspronkelijke opening van dit topic. Ik heb echt geen idee meer waar ik nou nog moet beginnen. Wel fijn dat goede en onderbouwende reacties krijg, ik heb er wel serieus wat aan.

Ok even serieus: Je weet dat je de situatie niet meer helder overziet. Dan moet je beginnen bij je vriend en je huisarts. Vertrouw daar op (meer dan op jezelf). Ze hebben het beste met je voor en overzien wel beter de situatie waar je in zit. Luister daar naar.

Je huisarts zegt dat je per direct moet stoppen.
Je vriend zegt dat je per direct moet stoppen.
Ik denk dat je per direct moet stoppen.
Ik denk dat er niemand hier is die niet vind dat je niet per direct moet stoppen.

Per direct stoppen is de eerste stap die noodzakelijk is om overzicht te krijgen op toekomstige stappen. Dat is dus waar je moet beginnen. Je moet beginnen met stoppen om daarna weer op gang te komen als je een nieuwe koers hebt. Anders vaar je tegen de klippen op.

Ravenna_90 schreef: ↑

11-07-2020 21:54

Dankjulliewel voor de reactie.

Ik ben vorige week naar de huisarts gegaan, en zij zei dat ik per direct moest stoppen met werken en met mezelf aan de slag moest gaan.

Ik heb dit met mijn werkgever overlegd en die vindt dat onvoldoende.

Waarom heb je niet naar je huisarts geluisterd dan? Prima dat je werkgever dat onvoldoende vindt, maar als jij je ziekmeldt, komt de bedrijfsarts in beeld. Die mag er iets over zeggen en je huisarts.

Laat je in deze situatie NOOIT onder druk zetten om vrijwillig te vertrekken. Probeerden ze bij mij ook, maar dat kan je op lange termijn problemen opleveren.

Bij mij is het veel te ver gegaan, werd ook lange tijd enorm onder druk gezet. Werkgever gaf ook gewoon toe dat ze het hebben zien gebeuren, maar de druk bleven opvoeren, want als ondernemer ben je toch altijd de Sjaak (of zoiets).

Wij kunnen niet bepalen of je overspannen bent of burn out hebt of wat dan ook. En jij zelf waarschijnlijk ook niet. Artsen hebben hier voor geleerd. Dat maakt ze niet onfeilbaar, maar ik zou in dit geval toch luisteren. Hoe moeilijk ook.

Jouw werkgever probeert jou nu een soort schuldgevoel aan te praten..... het kost te veel geld? Wtf als er zoveel mensen ziek zijn dan moeten ze iets doen aan de bedrijfscultuur. Dat is jouw probleem/ schuld toch niet?!

Dus ga niet koppig lopen volhouden terwijl het bedrijf degene is die de zaakjes niet op orde heeft. Wat wil je bewijzen? Dat jij boven een slechte werkplek staat? Waarom zou je dat in hemelsnaam doen? Meld je ziek, wees open naar de Arbo en ga lekker solliciteren.

In het beste geval ben je nu overwerkt/ overspannend en gaat het zodra je stressfactor weg is beter. Negeer je de signalen van je lijf en hoofd rol je een burn-out/ depressie in en dan kost deze werkgever jou zo anderhalf jaar ziek zijn. Lijken me de kosten die zij maken omdat zij een slechte werksfeer creëren me niet zo relevant....

Ravenna, ik heb ook heel lang niet willen toegeven dat het niet meer ging. Wou doorzetten, me er niet onder laten krijgen.

Met als resultaat dat ik nog steeds ziek thuis zit en ik ben bijna een jaar verder.
Wees verstandig. Zorg voor jezelf.

Heel vervelend voor het werk dat er zoveel mensen zijn uitgevallen en dat ze dat veel geld kost. Maar dat zegt natuurlijk al genoeg hé?
In plaats van te gaan kijken naar wat de oorzaak is dat men bij bosjes omvalt en er wat aan te doen, leggen ze de schuld bij de werknemer neer.
Dat jij maar ontslag moet nemen, terwijl je ziek bent, is toch te zot voor woorden?

Ik had ongeveer hetzelfde, niet een burn-out maar een boreout. Ik heb als de wiedeweerga een P&O consulente ingeschakeld, gesolliciteerd en intern een andere functie gevonden.
Dat zou ik je ook aanraden, prioriteit maken van het solliciteren. Je ziek melden is de makkelijke weg, maar ga het aan en neem de regie in eigen handen. Je hoeft niet in een ongezonde omgeving te blijven. Je hebt een keuze. Wil je wat anders, dan moet je in beweging komen!

Dit klinkt niet gezond. Ik zou me ziek melden (werkgever mag dan de arbodienst inschakelen, maar dat lijkt me geen probleem in jouw situatie). Dan de tijd nemen om bij te komen en op zoek gaan naar een andere baan.

Eigen ervaring: ik wist dat het niet goed zat toen ik als een zombie door de gangen van kantoor liep na al nachten lang wakker te hebben gelegen door gepieker wat er allemaal nog "moest" gebeuren. Ik merkte dat het niet goed ging, maar kon geen vrije dagen opnemen op het werk. Toen besloot ik dat ik me de volgende dag ziek zou gaan melden. Toen ik eraan toegaf, was het hek van de dam. Heb 3 weken overspannen thuis gezeten.

Wat vervelend dat het niet lekker loopt.
Ik wil als eerste aanraden om het niet meer met je leidinggevende te bespreken. Blijkbaar is het niet echt een meedenkend type, en daarnaast, jouw leidinggevende hoeft neit te weten wat er met jou aan de hand is. Als jij je ziek meldt, mag hij ook niet vragen wat je mankeert. Ja, het mag wel, maar jij bent niet tot reageren verrplicht.

Daarnaast, ik denk dat het wel tekenend is dat er heel veel collega's omvallen. Dat zegt wel wat over de werkdruk, niet over de taken op zich.
Ik vind dat je wel richting een burnout gaat, en dat is ook lichamelijks want uit bed komen lukt je ook lastig.
Wen maar aan het idee, maar ga ook in gesprek met de poh ggz van je huisarts.M Maak kennis met je eigen lichaam, met je eigen beperkingen en leer dat gezondheid altijd belangrijker is dan werk of de prestatiedruk die erbij komt kijken.

Leren dat je lief moet zijn voor jezelf, dat je voor jezelf mag kiezen. Dat je kiest op basis van je eigen gevoel, ipv op wat je denkt te moeten doen voor anderen.

Totally Free heeft gelijk, als zo veel collega's zich ziek melden dan moet het bedrijf naar zichzelf kijken en niet naar het personeel. Wat is jouw voordeel om te blijven werken? Het enige die er van profiteert is je werkgever en denk vooral niet dat die dat gaat waarderen want je hebt al gezeurd en je moet maar ontslag nemen. Ik merkte het toen ik de trap niet meer op kon komen van moeheid, veelt te laat dus en niemand die daar profijt van heeft gehad.

Ravenna_90 schreef: ↑

11-07-2020 21:54

Dankjulliewel voor de reactie.

maar mijn (meer dan) eigenwijze karakter zegt dat ik moet bewijzen dat ik dit wel vol kan houden, en wel kan. Niet opgeven dus.

Het probleem is dat je perse wilt winnen op een plek waar niets te winnen valt. Indien de werkgever zo een hoog verzuim heeft dan zou hij iets aan de werkomstandigheden moeten doen, maar daar kiest hij niet voor. Dit ga niet winnen.

Zoek een andere baan en neem daarna ontslag.

Jezelf neem je overal mee naar toe. Wanneer je bereidt bent om jezelf dood te werken dan loop je daar in je volgende werk ook weer tegen aan.

viva-amber schreef: ↑

12-07-2020 05:58

Het probleem is dat je perse wilt winnen op een plek waar niets te winnen valt. Indien de werkgever zo een hoog verzuim heeft dan zou hij iets aan de werkomstandigheden moeten doen, maar daar kiest hij niet voor. Dit ga niet winnen.

Zoek een andere baan en neem daarna ontslag.

Jezelf neem je overal mee naar toe. Wanneer je bereidt bent om jezelf dood te werken dan loop je daar in je volgende werk ook weer tegen aan.

Dit. Zelfs een jaar verder en nu bij een andere baan loop ik nog tegen deze mindset aan.

Het is al eerder genoemd, maar maak inderdaad zo snel mogelijk een afspraak met de bedrijfsarts! Je leidinggevende heeft er niets over te zeggen of jij je ziek mag melden of niet.

Ravenna_90 schreef: ↑

11-07-2020 22:04

Maar mijn werk blijkt de meest horrific place ooit te zijn. Lange werkdagen, geen eten, camera's worden gemonitord, leugens, niet in je gezicht aan durven spreken maar wel roddelen.

Is dit in Nederland?! Waarom pikt iedereen dit? Dat is toch overduidelijk geen gezonde werksituatie.

Ravenna_90 schreef: ↑

11-07-2020 21:54

maar mijn (meer dan) eigenwijze karakter zegt dat ik moet bewijzen dat ik dit wel vol kan houden, en wel kan. Niet opgeven dus.

Heeeeel herkenbaar dit. Ik heb moeten leren dat kracht juist zit in weten wanneer je moet stoppen. Dat het niet gaat om doorzetten ten koste van alles. Ook al heb ik voor hetere vuren gestaan, dat betekent niet dat ik elke keer als ik in een fikkie terecht kom, dat vuur weer hoef te bevechten.

Ja. Je kunt veel en je kunt veel dragen. En dat gaat goed, totdat het niet meer goed gaat. En het lijkt nu niet meer goed te gaan, maar omdat het er zo in sluipt en jij nog in vechtmodus staat, denk je dat je door moet vechten. (Allemaal projectie hè)

Het loslaten is doodeng. Het is niet dat je niet meer kunt doorzetten. Het is dat je jezelf kapotmaakt door door te zetten. Alleen voor je eigen zelfbeeld en een paar eikels van werkgevers?

Ik zocht nog naar mensen die op mijn nieuwe werk een keer een fantastische workshop hebben gegeven hierover. Vanuit evolutionaire psychologie. Maar ik kan het niet vinden.

En probeer voor jezelf te laten zorgen. Denk dat je vriend dat graag zou willen.

Sterkte.

En je bent superdapper. Het hier uitspreken is al een eerste stap. En ik denk dat je dat zelf ook wel weet. Het aan jezelf toegeven is het lastigste.

Je werkgever heeft eigenlijk niets te vinden. Je laat weten dat je ziek thuis zit, denkt dat het niet in een paar dagen over is, en dat je een afspraak met de BA maakt. Werkgever MOET jou ziek melden en mag geen discussie aangaan over wat je hebt en hoe erg dat is.
Je hoeft feitelijk niet eens de aandoening te noemen; dat is privé tussen jou en behandelaars en de BA.
De BA moet op basis van gegevens van jouw behandelaars (in dit geval je huisarts) bepalen wat de consequenties zijn voor je werk en wat je belastbaarheid is. Een BA doet niet zoveel onderzoek zelf, hooguit wat vragenlijsten.

Er moet een plan van aanpak worden opgesteld wat ze aan je uitval gaan doen en een lijst met functionele mogelijkheden waarmee bepaald wordt of je op dit moment beschikbaar bent voor werk, al dan niet minder uur of aangepast aan beperkingen. Of dat je helemaal thuis gaat zitten tot de volgende afspraak. Je werkgever moet de lijst beperkingen omzetten in tijdelijk passend werk (als je weer moet gaan opbouwen bijvoorbeeld). Als er een duidelijk arbeidsconflict is, kan er gekozen worden voor een “tweede spoor”; dan is de intentie niet dat je naar je eigen baan terug gaat, maar dat de werkgever moeite moet doen (bv met betalen van outplacement traject of een jobcoach), dat je terug op de arbeidsmarkt komt in een andere baan. In zo’n situatie kan juridische bijstand heel nuttig zijn voor jou.

Dat is de theorie. In de praktijk bemoeit je werkgever zich met zaken die ze niets aangaan. Ze zouden de ziekmelding niet kunnen invoeren. Zorg daarom dat je na een telefonisch gesprek de boel bevestigt per mail.

De BA zou “fout” kunnen zijn (lees; vooringenomen of op de hand van de werkgever), en je uitval niet kunnen erkennen.
Maar alleen als hij aan je werkgever rapporteert dat er geen beperkingen zijn en geen ziekte, kan je werkgever je dwingen om te komen door bijvoorbeeld officiële waarschuwingen te sturen over werkontduiking.

Volgens de regels moet de BA zich houden aan de gegevens van je behandelaars, en zal een verklaring van je huisarts een standaard procedure in werking zetten rond uitval met overspannenheid of burn-out.

Let op. Een BA is niet in de positie om je werkgever te berispen voor slecht werkgeverschap. Hij kan wel beperkingen noteren waar jouw werk aan moet voldoen, als hij vindt dat sommige omstandigheden niet bevorderlijk zijn voor je herstel.

Mocht de werkgever je daadwerkelijk niet ziek melden na je melding, of mocht de BA steken laten vallen, dan zit je in een kutsituatie. Er is geen instantie waarmee je direct het naleven van de regelt af kunt dwingen. Het UVW controleert BA en werkgever, en stelt eisen. Als er dingen aantoonbaar procedureel niet kloppen (het plan van aanpak wordt bv te laat opgesteld), kan je bij het UWV een deskundigenoordeel aanvragen. Dit kost je geld. Het levert je weinig op: als je gelijk krijgt, zou je werkgever of BA nog verder kunnen doorrommelen zonder dat iemand iets af kan dwingen. Pas bij 2 jaar ziekte, het moment waarop het UWV een zieke werknemer overneemt voor een ziekte- uitkering (waardoor de werkgever niet meer hoeft te betalen), wordt er getoetst of je werkgever zich voorbeeldig heeft gedragen. Als er dan een of meerdere deskundigenoordelen liggen, is de “straf” dat je werkgever het langer met je moet proberen en je hem dus langer zelf geld kost.
Maar dan zit jij ook nog langer aan je werkgever vast.

Wie kunnen je wel helpen? Als je lid bent van een vakbond, kunnen zij juridische bemiddeling aanbieden. Anders kan een advocaat met de specialisatie arbeidsrecht je helpen met sommige dingen.

Ik heb een dergelijke situatie meegemaakt. Toen ik helemaal niets meer kon, maar de bedrijfsarts mij na 3 maanden met terugwerkende kracht beter meldde, begon mijn werkgever (gedwongen door regels van het UWV) aan mij te trekken met officiële waarschuwingen om een dossier op te bouwen. Een advocaat heeft de situatie weten te sussen zodat ik daar niet om ben ontslagen. Ik heb in meerdere deskundigenoordelen gelijk gekregen maar ben pas na 1,5 jaar door de BA (op kosten van mijn werk) voor een Second opinion naar een psychiater gestuurd. Dat was zijn eerste actie om zelf materiaal te genereren om zijn beleid op te baseren; ik leverde steeds info van behandelaars met een diagnose, maar hij zei gewoon dat het niet zo was. De psychiater gaf mij echter op alle fronten gelijk en toen werd ik (weer met terugwerkende kracht voor de anderhalf jaar daarvoor) ziekgemeld. Theoretisch kan dat gewoon; wat er ondertussen van de patiënt overblijft, was blijkbaar geen zorg. Het waren helse jaren.

Tot zover de procedurele kant...
Volgende post over je gezondheid.

Nu over hoe jij je voelt en wat er aan de hand kan zijn.

Er is mij uitgelegd dat er een verschil is tussen overspannen en burn-out.

Het grootste verschil is dat je bij burn-out gedurende een veel langere tijd zodanig in de stress blijft, dat je lichaam er ziek van wordt (continu stresshormoon zet allerlei herstelprocessen in je lichaam stil) . Je pleegt roofbouw. Dit heeft ook echt lang nodig om te herstellen.

Overspannenheid moet ook serieus genomen worden, maar komt voort uit een acute situatie. Een zieke partner, een bijzonder negatieve situatie op je werk, het overlijden van een naaste, grote financiële dreiging; het kan allemaal zorgen dat je tijdelijk vastloopt en niet meer weet hoe je je leven op de rit houdt, of dat je merkt dat je geen beslissingen meer kunt nemen. Als jij uit de acute situatie gehaald wordt (als dat kan), verdwijnen je klachten ook weer snel.

Bij het verschil tussen onderuit gaan of onder grote druk blijven presteren (maar dit als positief ervaren), is het gevoel van zinvolheid van je werk heel erg belangrijk. Er zijn zat casussen bekend van managers die een organisatie in lastige tijden door de situatie heen wisten te slepen, maar die keihard onderuit gingen toen de afdeling, waar ze alles voor gaven, alsnog werd opgeheven. Dus het zijn niet altijd de taken en de omstandigheden die “slecht” zijn, maar ook de mate waarin jij voelt of je een verschil kunt maken, en iets kan realiseren van de redenen waarom je die baan bent aangegaan. Bij een slecht bedrijfscultuur is dit vaak waar mensen op knakken.

Iemand met gezonde stress of werkdruk, heeft ook oplaadmomenten die het werk de moeite waard maken. Als dat ontbreekt, probeer je nog een tijd dingen naast je werk te doen om in balans te blijven (sporten, sociale contacten etc.), maar omdat je het werk nooit positief “afsluit”, blijft het een energie drain. Er blijft uiteindelijk geen puf meer over voor compenserende activiteiten. Te moe om te sporten of uit eten te gaan...

Jouw situatie klinkt als de tweede categorie (overspannenheid), tenzij je onderliggende problemen hebt waardoor je voor je gevoel steeds in dit soort situaties terecht komt, er er eigenlijk meer speelt. Een goede psycholoog kan met je meekijken hoe je met valkuilen in je leven omgaat, en meedenken wat er speelt. Als je zelf echt het gevoel hebt dat er niets anders speelt dan de werksituatie bij deze werkgever, kan je meer praktische begeleiding zoeken zoals een outplacement bureau.

Hangt ook af van je contract vorm; als ze aan je vast zitten, worden er vaak duurdere middelen gekozen dan wanneer je contract eindig is.

Het is slim om geen ontslag te nemen zolang je niet goed in staat bent om gezond en in balans een nieuwe baan aan te gaan.
Ontslag nemen betekent bovendien dat je verwijtbaar werkeloos bent, en heel veel rechten kwijt raakt (uitkering, begeleiding naar werk etc). Dus laat je door je werkgever niet in die (voor hem gunstige) positie manouvreren.

Goede posts blijmetmij!