Gezondheid
alle pijlers
Wat heb je geleerd van langdurig 'ziek' zijn?
vrijdag 29 januari 2021 om 19:10
(ziek tussen haakjes omdat ik het wat breder bedoel, niet om het ziek zijn niet als waarheid te beschouwen)
Voor degenen die langdurig thuiszitten of in het verleden hebben thuisgezeten door ziekte (zowel fysiek als mentaal) of andere problemen waardoor je voor enkele maanden niet mee kunt draaien in de maatschappij, je normale leven, je werk etc.... Wat heb je geleerd? Wat neem je mee qua mindset?
Dit kan richting jezelf zijn, richting contact met anderen (die het bijvoorbeeld niet snapten) etc. Mag heel breed! Ben benieuwd.
Voor degenen die langdurig thuiszitten of in het verleden hebben thuisgezeten door ziekte (zowel fysiek als mentaal) of andere problemen waardoor je voor enkele maanden niet mee kunt draaien in de maatschappij, je normale leven, je werk etc.... Wat heb je geleerd? Wat neem je mee qua mindset?
Dit kan richting jezelf zijn, richting contact met anderen (die het bijvoorbeeld niet snapten) etc. Mag heel breed! Ben benieuwd.
donderdag 4 februari 2021 om 19:29
Niet altijd. Bij de tien jaar ben ik nog niet, maar na acht jaar zijn zowel mijn vrienden, collega's als werkgever nog net zo betrokken als in het eerste jaar. Ik realiseer me dat ik daar enorm geluk mee heb. Dat is wat ik vooral geleerd heb, wat een fijne mensen ik om me heen heb. Ook wel belangrijk, want veel nieuwe mensen heb ik niet echt leren kennen in die periode.
Nou heb ik af en toe ook wel wat betere periodes en hopelijk de komende tijd zicht op verbetering, misschien dat dit uitmaakt.
Nou heb ik af en toe ook wel wat betere periodes en hopelijk de komende tijd zicht op verbetering, misschien dat dit uitmaakt.
Tjezus, wat vals
donderdag 4 februari 2021 om 19:33
Kan ik uiteraard niet over meepraten, want ik heb nooit in die situatie gezeten. Maar van 3 van onze vrienden (beste vrienden) durf ik te beweren dat ze ons ook dan niet zouden vergeten, Net als wij hen dan niet zouden vergeten en daar kan ik wel over meepraten. Eén van onze beste vriendinnen kampt al jaren met voortschrijdende ziektes, en ze is als een zus voor me, zelfs als ze bij ons op bezoek komt, zorg ik dat er een bloemetje voor haar klaar staat dat ze mee mag nemen als ze weer naar huis gaat. We hangen op de bank, kijken een film, of kletsen wat, of doen een spelletje, en als ze ergens mee zit, zijn wij de eersten die ze belt en waar ze welkom is. Maar ik weet omgekeerd dat ik ook haar desnoods midden in de nacht kan bellen als het nodig is. Dat is vriendschap.Wissewis schreef: ↑04-02-2021 19:21Tot je ziek zijn geen 10 maanden maar 10 jaar of langer duurt.
Tegen dan is zowat iedereen écht wel afgehaakt.
Een paar maand trekken sommige vrienden écht wel.
Bij "een paar jaar" zijn ze weg.
Op zoek naar gezondere vrienden.
Die wel een leven hebben, iets om over te praten, die wel mee uitjes kunnen doen, ...
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
donderdag 4 februari 2021 om 19:36
Dit is dus ook mijn ervaring.Wissewis schreef: ↑04-02-2021 19:21Tot je ziek zijn geen 10 maanden maar 10 jaar of langer duurt.
Tegen dan is zowat iedereen écht wel afgehaakt.
Een paar maand trekken sommige vrienden écht wel.
Bij "een paar jaar" zijn ze weg.
Op zoek naar gezondere vrienden.
Die wel een leven hebben, iets om over te praten, die wel mee uitjes kunnen doen, ...
donderdag 4 februari 2021 om 19:37
donderdag 4 februari 2021 om 19:37
Er zijn altijd uitzonderingen en er komen gelukkig ook weer nieuwe menen bij. Maar de schaarsheid blijft. Je kunt immers niet meer deelnemen aan het sociale leven zoals zij dat wel kunnen.pejeka schreef: ↑04-02-2021 19:33Kan ik uiteraard niet over meepraten, want ik heb nooit in die situatie gezeten. Maar van 3 van onze vrienden (beste vrienden) durf ik te beweren dat ze ons ook dan niet zouden vergeten, Net als wij hen dan niet zouden vergeten en daar kan ik wel over meepraten. Eén van onze beste vriendinnen kampt al jaren met voortschrijdende ziektes, en ze is als een zus voor me, zelfs als ze bij ons op bezoek komt, zorg ik dat er een bloemetje voor haar klaar staat dat ze mee mag nemen als ze weer naar huis gaat. We hangen op de bank, kijken een film, of kletsen wat, of doen een spelletje, en als ze ergens mee zit, zijn wij de eersten die ze belt en waar ze welkom is. Maar ik weet omgekeerd dat ik ook haar desnoods midden in de nacht kan bellen als het nodig is. Dat is vriendschap.
donderdag 4 februari 2021 om 19:38
Dit vind ik een goede voor mezelf om te onthouden.MevrouwJack schreef: ↑04-02-2021 19:37Fijn zo'n vriendschap Pejeka, gelukkig heb ik er ook een paar die zo hecht zijn.
Wat ik verder heb geleerd, bedenk ik nu: hulp accepteren is moeilijk maar je doet er niet alleen jezelf maar vaak ook de ander een plezier mee.
donderdag 4 februari 2021 om 19:40
Veel van wat anderen hier schrijven.
Wat Solo zegt ook helemaal!
Ik merk op feestjes met leeftijdsgenoten (rondom de dertig) dat vrijwel alle gesprekken lijken te gaan over werk of kinderen, dingen die ik door mijn ziekte niet heb. Op de vraag 'wat doe jij?' wordt verwacht dat je antwoord wat je voor werk doet. Ik ben erachter gekomen dat ik het vaak veel interessanter vind om te weten wat iemand buiten zijn werk doet.
Dat veel mensen erg hard oordelen, want Greenlady kan niet werken maar doet wel x of y. Dat ik meestal schijt heb aan die oordelen, maar ook bang ben ervoor soms. Morgen start hier iemand die komt helpen in het huishouden (via de WMO). Maar ik ben geen dementerende 70 plusser, ik ben nog geen dertig en zie er kerngezond uit. Ik weet zelf hoe het zit, maar wil me op mijn gemak voelen als iemand in mijn huis bezig is voor me. Waarschijnlijk loopt het allemaal wel los, maar ik merk dat ik me ook op een negatieve reactie voorbereid inmiddels.
Ik heb vooral geleerd milder naar mezelf te zijn, en ben automatisch ook milder naar anderen geworden. Ik geniet van wat ik heb, wat ik kan, wat er gebeurt in het hier en nu. Want ik weet niet hoe het volgende moment gaat zijn. Hiervoor leefde ik altijd voor de toekomst, grote plannen en doelen. Ik zit thuis en kan heel veel niet, maar heb wel vaker geluksmomentjes dan hiervoor.
Ik ben gelukkiger met minder.
En ik heb geleerd dat heel veel van wie je bent, en wat je voelt, alleen in jezelf zit. Ik heb niks of niemand meer nodig om tevreden te zijn, om mezelf waardevol te vinden. Mijn identiteit is helemaal van mij en zal niet makkelijk weer diepe wonden oplopen doordat ik iets kwijtraak. Ik ben niet mijn functie. Ik ben niet mijn relaties. Ik ben niet mijn bezittingen.
Wat overigens niet wil zeggen dat ik al die zaken niet waardeer, of dat ik nu precies weet wie ik ben of wat mijn identiteit is (want laat ik daar nou net problemen mee ervaren). Ik weet slechts dat mijn identiteit niet vastzit aan zaken om me heen, alleen met lijntjes die je door kunt knippen zonder de kern te beschadigen.
Wat Solo zegt ook helemaal!
Ik merk op feestjes met leeftijdsgenoten (rondom de dertig) dat vrijwel alle gesprekken lijken te gaan over werk of kinderen, dingen die ik door mijn ziekte niet heb. Op de vraag 'wat doe jij?' wordt verwacht dat je antwoord wat je voor werk doet. Ik ben erachter gekomen dat ik het vaak veel interessanter vind om te weten wat iemand buiten zijn werk doet.
Dat veel mensen erg hard oordelen, want Greenlady kan niet werken maar doet wel x of y. Dat ik meestal schijt heb aan die oordelen, maar ook bang ben ervoor soms. Morgen start hier iemand die komt helpen in het huishouden (via de WMO). Maar ik ben geen dementerende 70 plusser, ik ben nog geen dertig en zie er kerngezond uit. Ik weet zelf hoe het zit, maar wil me op mijn gemak voelen als iemand in mijn huis bezig is voor me. Waarschijnlijk loopt het allemaal wel los, maar ik merk dat ik me ook op een negatieve reactie voorbereid inmiddels.
Ik heb vooral geleerd milder naar mezelf te zijn, en ben automatisch ook milder naar anderen geworden. Ik geniet van wat ik heb, wat ik kan, wat er gebeurt in het hier en nu. Want ik weet niet hoe het volgende moment gaat zijn. Hiervoor leefde ik altijd voor de toekomst, grote plannen en doelen. Ik zit thuis en kan heel veel niet, maar heb wel vaker geluksmomentjes dan hiervoor.
Ik ben gelukkiger met minder.
En ik heb geleerd dat heel veel van wie je bent, en wat je voelt, alleen in jezelf zit. Ik heb niks of niemand meer nodig om tevreden te zijn, om mezelf waardevol te vinden. Mijn identiteit is helemaal van mij en zal niet makkelijk weer diepe wonden oplopen doordat ik iets kwijtraak. Ik ben niet mijn functie. Ik ben niet mijn relaties. Ik ben niet mijn bezittingen.
Wat overigens niet wil zeggen dat ik al die zaken niet waardeer, of dat ik nu precies weet wie ik ben of wat mijn identiteit is (want laat ik daar nou net problemen mee ervaren). Ik weet slechts dat mijn identiteit niet vastzit aan zaken om me heen, alleen met lijntjes die je door kunt knippen zonder de kern te beschadigen.
donderdag 4 februari 2021 om 20:00
De vraag 'wat doe jij' vind ik ook erg vervelend. Ik zeg nu meestal alleen dat ik geen werk heb, maar de reden laat ik, zeker in het begin, achterwege. Kreeg altijd dezelfde reacties 'oh, maar er is helemaal niks aan je te zien'. Nee, maar dat zegt niet alles he. Ik voel me nog altijd wat minderwaardig omdat ik arbeidsongeschikt ben.
donderdag 4 februari 2021 om 20:06
En dan krijg je achteraf "uit goedigheid" en masse vacatures aanElfje* schreef: ↑04-02-2021 20:00De vraag 'wat doe jij' vind ik ook erg vervelend. Ik zeg nu meestal alleen dat ik geen werk heb, maar de reden laat ik, zeker in het begin, achterwege. Kreeg altijd dezelfde reacties 'oh, maar er is helemaal niks aan je te zien'. Nee, maar dat zegt niet alles he. Ik voel me nog altijd wat minderwaardig omdat ik arbeidsongeschikt ben.
.Die totaal niet passen bij je profiel, die véél te ver weg zijn zeker als je zoals ik geen rijbewijs hebt en afhangt van openbaar vervoer, bedrijven waar ze mij toch niet aannemen met al mijn ziektes en beperkingen, jobs die qua flexibiliteit véél te hoog gegrepen zijn, fulltime jobs terwijl je maximaal 50 % aan kan, ...
Om dan vervolgens kwaad te zijn dat je er ofwel niets mee doet, ofwel dat je 3 maand later "nog altijd thuis zit", want "hé, ik heb je toch een paar schitterende vacatures doorgestuurd".
(Ik ben 2 jaar op zoek geweest naar een geschikte deeltijdse bereikbare job in een bedrijf dat mij wou aannemen.
Met hulp van allerlei instanties.
Een bedrijf dat mij uiteindelijk alleen maar een kans gaf omdat ze 40 % van mijn loonkosten terugverdienen met premies en in 't reguliere circuit niemand afkwam op de vacature
.)
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 4 februari 2021 om 20:08
Prachtig verwoord!GreenLadyFern schreef: ↑04-02-2021 19:40Veel van wat anderen hier schrijven.
Wat Solo zegt ook helemaal!
Ik merk op feestjes met leeftijdsgenoten (rondom de dertig) dat vrijwel alle gesprekken lijken te gaan over werk of kinderen, dingen die ik door mijn ziekte niet heb. Op de vraag 'wat doe jij?' wordt verwacht dat je antwoord wat je voor werk doet. Ik ben erachter gekomen dat ik het vaak veel interessanter vind om te weten wat iemand buiten zijn werk doet.
Dat veel mensen erg hard oordelen, want Greenlady kan niet werken maar doet wel x of y. Dat ik meestal schijt heb aan die oordelen, maar ook bang ben ervoor soms. Morgen start hier iemand die komt helpen in het huishouden (via de WMO). Maar ik ben geen dementerende 70 plusser, ik ben nog geen dertig en zie er kerngezond uit. Ik weet zelf hoe het zit, maar wil me op mijn gemak voelen als iemand in mijn huis bezig is voor me. Waarschijnlijk loopt het allemaal wel los, maar ik merk dat ik me ook op een negatieve reactie voorbereid inmiddels.
Ik heb vooral geleerd milder naar mezelf te zijn, en ben automatisch ook milder naar anderen geworden. Ik geniet van wat ik heb, wat ik kan, wat er gebeurt in het hier en nu. Want ik weet niet hoe het volgende moment gaat zijn. Hiervoor leefde ik altijd voor de toekomst, grote plannen en doelen. Ik zit thuis en kan heel veel niet, maar heb wel vaker geluksmomentjes dan hiervoor.
Ik ben gelukkiger met minder.
En ik heb geleerd dat heel veel van wie je bent, en wat je voelt, alleen in jezelf zit. Ik heb niks of niemand meer nodig om tevreden te zijn, om mezelf waardevol te vinden. Mijn identiteit is helemaal van mij en zal niet makkelijk weer diepe wonden oplopen doordat ik iets kwijtraak. Ik ben niet mijn functie. Ik ben niet mijn relaties. Ik ben niet mijn bezittingen.
Wat overigens niet wil zeggen dat ik al die zaken niet waardeer, of dat ik nu precies weet wie ik ben of wat mijn identiteit is (want laat ik daar nou net problemen mee ervaren). Ik weet slechts dat mijn identiteit niet vastzit aan zaken om me heen, alleen met lijntjes die je door kunt knippen zonder de kern te beschadigen.
donderdag 4 februari 2021 om 22:07
Heb je IVA of WGA? Bij dat eerste zijn de grillen gelukkig minder.redbulletje schreef: ↑03-02-2021 22:34Als ik de energie/kracht had om te werken, zou ik het niet vrijwillig doen maar gewoon voor de keiharde duiten. Mijn mentale elastiek is gebroken en het minste of geringste geeft enorme kortsluiting.
Ik voel me niet schuldig over het feit dat ik WIA krijg, heb tenslotte jaren gewerkt en afgedragen. Ik ben wel heel dankbaar dat ik vanuit een baan in de ziektewet kwam. Als ik hier wel 'ns lees dat mensen arbeidsongeschikt zijn, maar niet erkend worden in hun aandoeningen en de bijstand in worden gebonjourd, dan heb ik daar wel mee te doen. En het boezemt mij ook angst in omdat ook ik afhankelijk ben van de grillen van de UWV.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 4 februari 2021 om 22:12
Er zijn ook mensen afgekeurd op psychische klachten. Die doen het prima wanneer ze naar een paard kunnen of door het bos struinen maar zodra ze moeten werken volledig instorten. Teveel prikkels bijvoorbeeld. Dan kunnen ze dus niet meer naar hun paard maar zitten ze de hele dag binnen te spacen.pejeka schreef: ↑04-02-2021 19:11Mijn vraag was aan Redbulletje gericht, die regelmatig vertelt dat ze elke dag weer lekker in de weer is met haar paarden, door het bos struinen, met de auto naar het nabijgelegen dorp om inkopen te doen, af en toe uit eten in een goede horecagelegenheid, ze gaat regelmatige op reis naar verre oorden, enz. En heus, dan geloof ik oprecht dat die WIA een goede grond zal hebben, maar als ik dan lees zoals zij leeft, dan klinkt dat als een heel prettig en relaxt leven.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 4 februari 2021 om 22:16
Wat fijn voor je zegMevrouwJack schreef: ↑04-02-2021 19:29Niet altijd. Bij de tien jaar ben ik nog niet, maar na acht jaar zijn zowel mijn vrienden, collega's als werkgever nog net zo betrokken als in het eerste jaar. Ik realiseer me dat ik daar enorm geluk mee heb. Dat is wat ik vooral geleerd heb, wat een fijne mensen ik om me heen heb. Ook wel belangrijk, want veel nieuwe mensen heb ik niet echt leren kennen in die periode.
Nou heb ik af en toe ook wel wat betere periodes en hopelijk de komende tijd zicht op verbetering, misschien dat dit uitmaakt.
. Hier ook helaas mijn ervaring dat mensen afhaken. Ik heb onwijs veel contacten en voor het gemak worden ze in gesprekken vrienden genoemd.
De groep met wie ik 20 jaar omging is helemaal uit elkaar gevallen. Bijna niemand ziet elkaar meer. Ik heb een groep vrouwen waar ik al 13 jaar lief en leed mee deel maar die wonen ver weg. Dat is toch anders dan die goede buur.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 4 februari 2021 om 22:20
Ik vind het ook lastig dat ik geen docent meer ben, ja, je bent het maar kan die rol niet meer vervullen. Het was en is voor mij zo’n groot deel van mijn leven geweest. Alles ademde dat. Gelukkig doe ik wel vrijwillig weer taken op een school (leerlingbegeleiding). Zo wordt ik thuis niet gek van de muren om mij heen.Elfje* schreef: ↑04-02-2021 20:00De vraag 'wat doe jij' vind ik ook erg vervelend. Ik zeg nu meestal alleen dat ik geen werk heb, maar de reden laat ik, zeker in het begin, achterwege. Kreeg altijd dezelfde reacties 'oh, maar er is helemaal niks aan je te zien'. Nee, maar dat zegt niet alles he. Ik voel me nog altijd wat minderwaardig omdat ik arbeidsongeschikt ben.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 4 februari 2021 om 22:33
Jij bent een ervaringsdeskundige?Beth1985 schreef: ↑04-02-2021 19:02Dat is denk ik niet het punt wat Dreamer wilde maken en je laatste zin heeft er al helemaal niets mee te maken. Dat iemand goedgekeurd wordt wil niet zeggen dat er daarmee sprake is van somatisch onverklaarbare lichamelijke klachten. Dat hangt absoluut niet met elkaar samen.
Misschien moet je je eens inlezen over wat SOLK werkelijk inhoudt. Het is namelijk behoorlijk complex. Voor een arts al, laat staan voor leken zoals op dit forum (hoewel hier vast ook artsen actief zullen zijn, maar ik ga even uit van de meerderheid).
Ik weet wat SOLK inhoudt.
Het moeilijkst is natuurlijk wanneer mensen blijven ontkennen, dat hun klachten echt niet somatisch te verklaren zijn.
Of maar ten dele.
Deze mensen blijven zoeken naar een somatische oorzaak van hun klachten of blijven hun hele leven de klachten labelen aan een "ziekte".
donderdag 4 februari 2021 om 22:34
Je bevestigt wat ik zeg, begrijp je dat? Dat Redbulletje dus niet zomaar thuiszit. Want daar ging het hier over.
Ik snap je laatste zin niet? Waarschijnlijk gaat het over mij, en ik werk, heb nooit WIA aangevraagd ondanks wat jij allemaal over mij denkt, dus trek je nageltjes maar weer in
Later is nu
donderdag 4 februari 2021 om 22:35
pejeka schreef: ↑04-02-2021 19:11Mijn vraag was aan Redbulletje gericht, die regelmatig vertelt dat ze elke dag weer lekker in de weer is met haar paarden, door het bos struinen, met de auto naar het nabijgelegen dorp om inkopen te doen, af en toe uit eten in een goede horecagelegenheid, ze gaat regelmatige op reis naar verre oorden, enz. En heus, dan geloof ik oprecht dat die WIA een goede grond zal hebben, maar als ik dan lees zoals zij leeft, dan klinkt dat als een heel prettig en relaxt leven.
Ja, nu wel. Niet als ze werkt.
Later is nu
donderdag 4 februari 2021 om 22:37
MevrouwJack schreef: ↑04-02-2021 19:37Fijn zo'n vriendschap Pejeka, gelukkig heb ik er ook een paar die zo hecht zijn.
Wat ik verder heb geleerd, bedenk ik nu: hulp accepteren is moeilijk maar je doet er niet alleen jezelf maar vaak ook de ander een plezier mee.
Ik vind hulp vragen één van de moeilijkste dingen die er is. Hulp geven is zoveel makkelijker.
Later is nu
donderdag 4 februari 2021 om 22:37
Dit topic gaat niet specifiek over Redbulletje en ook niet over jou.Dreamer schreef: ↑04-02-2021 22:34Je bevestigt wat ik zeg, begrijp je dat? Dat Redbulletje dus niet zomaar thuiszit. Want daar ging het hier over.
Ik snap je laatste zin niet? Waarschijnlijk gaat het over mij, en ik werk, heb nooit WIA aangevraagd ondanks wat jij allemaal over mij denkt, dus trek je nageltjes maar weer in
donderdag 4 februari 2021 om 22:38
Elfje* schreef: ↑04-02-2021 20:00De vraag 'wat doe jij' vind ik ook erg vervelend. Ik zeg nu meestal alleen dat ik geen werk heb, maar de reden laat ik, zeker in het begin, achterwege. Kreeg altijd dezelfde reacties 'oh, maar er is helemaal niks aan je te zien'. Nee, maar dat zegt niet alles he. Ik voel me nog altijd wat minderwaardig omdat ik arbeidsongeschikt ben.
Dat vind ik oprecht vervelend voor je
Een aantal opmerkingen in dit topic zullen je dan niet helpen.
Later is nu
donderdag 4 februari 2021 om 22:42
Nee, dat zeg ik ook niet. Maar je reageert wel op mij, waar ik op Pejeka reageer, die op Bulletje reageert.
Jij maakt het over mij, zodra jij zegt "Je klachten worden gezien als SOLK" terwijl ik heb dus nergens had over afkeuren van mezelf en Bulletje haar klachten niet benoemd had.
Geeft niet. Ik weet hoe jij denkt, met name over mij. Jouw probleem. Probeer het van je af te zetten
Later is nu
donderdag 4 februari 2021 om 22:43
Dit heeft allemaal niets te maken met wel of niet goedgekeurd worden door het UWV, begrijp je dat?hannaa46 schreef: ↑04-02-2021 22:33Jij bent een ervaringsdeskundige?
Ik weet wat SOLK inhoudt.
Het moeilijkst is natuurlijk wanneer mensen blijven ontkennen, dat hun klachten echt niet somatisch te verklaren zijn.
Of maar ten dele.
Deze mensen blijven zoeken naar een somatische oorzaak van hun klachten of blijven hun hele leven de klachten labelen aan een "ziekte".
Het UWV diagnosticeert niet, maar bekijkt je arbeidsmogelijkheden. Mensen met onverklaarbare klachten kunnen ook afgekeurd worden, net als dat mensen met verklaarbare klachten ook goedgekeurd kunnen worden.
Jij tracht een verband te schetsen tussen het keuringsbeleid van het UWV en SOLK, maar dat is er niet.
SOLK is in dit hele topic niet van toepassing.
donderdag 4 februari 2021 om 22:54
Beth1985 schreef: ↑04-02-2021 22:43Dit heeft allemaal niets te maken met wel of niet goedgekeurd worden door het UWV, begrijp je dat?
Het UWV diagnosticeert niet, maar bekijkt je arbeidsmogelijkheden. Mensen met onverklaarbare klachten kunnen ook afgekeurd worden, net als dat mensen met verklaarbare klachten ook goedgekeurd kunnen worden.
Jij tracht een verband te schetsen tussen het keuringsbeleid van het UWV en SOLK, maar dat is er niet.
SOLK is in dit hele topic niet van toepassing.
Nee, daar kwam ze zelf gewoon mee. Grappig hoe dat werkt
![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy"){kind=small}
Later is nu
