Gezondheid
alle pijlers
Wat heb je geleerd van langdurig 'ziek' zijn?
vrijdag 29 januari 2021 om 19:10
(ziek tussen haakjes omdat ik het wat breder bedoel, niet om het ziek zijn niet als waarheid te beschouwen)
Voor degenen die langdurig thuiszitten of in het verleden hebben thuisgezeten door ziekte (zowel fysiek als mentaal) of andere problemen waardoor je voor enkele maanden niet mee kunt draaien in de maatschappij, je normale leven, je werk etc.... Wat heb je geleerd? Wat neem je mee qua mindset?
Dit kan richting jezelf zijn, richting contact met anderen (die het bijvoorbeeld niet snapten) etc. Mag heel breed! Ben benieuwd.
Voor degenen die langdurig thuiszitten of in het verleden hebben thuisgezeten door ziekte (zowel fysiek als mentaal) of andere problemen waardoor je voor enkele maanden niet mee kunt draaien in de maatschappij, je normale leven, je werk etc.... Wat heb je geleerd? Wat neem je mee qua mindset?
Dit kan richting jezelf zijn, richting contact met anderen (die het bijvoorbeeld niet snapten) etc. Mag heel breed! Ben benieuwd.
zaterdag 30 januari 2021 om 09:04
pejeka schreef: ↑29-01-2021 22:16De anderen die destijds dicht bij me stonden, vonden me nooit klagelijk. Integendeel. Is ook mijn aard, ik wilde mijn omgeving niet belasten en wilde het leven zo goed en zo kwaad mogelijk normaal laten verlopen. Dus stond ik in de ochtend (mét barstende hoofdpijn van de chemo vaak) opgewekt ontbijt te maken voor mijn man en mij, en dan zei mijn man heus wel eens "Laat MIJ dat nou toch doen", waarop ik dan riep "Ja dáág, ik heb wel rottigheid in mijn lijf, maar mijn handen werken nog steeds. Koffie?"
En heus, als ik écht een keer niet vooruit kon, zag mijn man dat heus wel, maakte zich zorgen, en zorgde voor me. Maar dan nog ging ik niet klagen, want sorry, klagen heeft nog nooit iets geholpen, je wordt er niet beter van, en bij een man die zich al zorgen maakt over je situatie, ga je er niet nog eens een schep op doen door eindeloos te klagen. Dus nee. Zit niet in mijn natuur.
Klagen helpt misschien niet, maar een keer lekker uit kunnen spreken dat je je kut voelt ipv je tegen heug en meug groot houden wel. Een soort acceptatie is dat, in mijn ogen. Waar je groot houden meer een negeren van je situatie is, waardoor je over je grenzen heen kunt blijven gaan, waardoor eea kan verergeren.
Dus even 'klagen' en dan weer door.
Veel chronisch zieken viel het op dat gezonde mensen tijdens lockdown ontzettend kunnen klagen over het feit dat ze niets mogen en kunnen, terwijl diezelfde mensen daarvoor tegen chronisch zieken uitten, dat 'het toch lekker is, niet naar werk te hoeven'.
En nee, dat gaat niet 1 op 1 op, maar het viel mij in elk geval wel op. Dat de gezonde mensen ineens inzien dat hele dagen thuiszitten helemaal niet zo leuk is, als ze altijd tegen hun zieke medemens zeiden.
Later is nu
zaterdag 30 januari 2021 om 09:14
Ik hield me nooit tegen heug en meug groot, ik zou me zélf niet lekkerder gaan voelen door steeds te klagen. Mijn man zag het tóch wel als ik me even wat minder voelde, daar hoefde ik niet ook nog eens een hele jeremiade aan te wijden. Mijn motto is gewoon (altijd al geweest): als die ander er niks aan kan doen of niks kan doen om je klachten te verhelpen, niet zeiken. Wat heeft het voor zin een ander op te schepen met jouw kut-gevoel als die ander er ook niks aan kan veranderen?Dreamer schreef: ↑30-01-2021 09:04Klagen helpt misschien niet, maar een keer lekker uit kunnen spreken dat je je kut voelt ipv je tegen heug en meug groot houden wel. Een soort acceptatie is dat, in mijn ogen. Waar je groot houden meer een negeren van je situatie is, waardoor je over je grenzen heen kunt blijven gaan, waardoor eea kan verergeren.
Dus even 'klagen' en dan weer door.
Veel chronisch zieken viel het op dat gezonde mensen tijdens lockdown ontzettend kunnen klagen over het feit dat ze niets mogen en kunnen, terwijl diezelfde mensen daarvoor tegen chronisch zieken uitten, dat 'het toch lekker is, niet naar werk te hoeven'.
En nee, dat gaat niet 1 op 1 op, maar het viel mij in elk geval wel op. Dat de gezonde mensen ineens inzien dat hele dagen thuiszitten helemaal niet zo leuk is, als ze altijd tegen hun zieke medemens zeiden.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 30 januari 2021 om 09:17
Supergoed van jou. Je komt ook echt over als een zeer positief persoon altijd. Helemaal niet over ongeveer alles klagen hier op forum. Dus heel goed dat je nooit klaagde over je ziek zijn. Dat lijkt me voor de omgeving inderdaad erg prettig.pejeka schreef: ↑30-01-2021 09:14Ik hield me nooit tegen heug en meug groot, ik zou me zélf niet lekkerder gaan voelen door steeds te klagen. Mijn man zag het tóch wel als ik me even wat minder voelde, daar hoefde ik niet ook nog eens een hele jeremiade aan te wijden. Mijn motto is gewoon (altijd al geweest): als die ander er niks aan kan doen of niks kan doen om je klachten te verhelpen, niet zeiken. Wat heeft het voor zin een ander op te schepen met jouw kut-gevoel als die ander er ook niks aan kan veranderen?
zaterdag 30 januari 2021 om 09:35
Maarja, niet iedereen is hetzelfde hepejeka schreef: ↑30-01-2021 09:14Ik hield me nooit tegen heug en meug groot, ik zou me zélf niet lekkerder gaan voelen door steeds te klagen. Mijn man zag het tóch wel als ik me even wat minder voelde, daar hoefde ik niet ook nog eens een hele jeremiade aan te wijden. Mijn motto is gewoon (altijd al geweest): als die ander er niks aan kan doen of niks kan doen om je klachten te verhelpen, niet zeiken. Wat heeft het voor zin een ander op te schepen met jouw kut-gevoel als die ander er ook niks aan kan veranderen?
Jou helpt het niet, een ander vindt het lekker af en toe even lekker te klagen. Als je er niet in blijft hangen, is het goed er af en toe bij stil te staan dat het leven niet leuk is, in mijn ogen.
Je ziet soms mensen die altijd maar vrolijk doen, terwijl je het verdriet in hun ogen ziet. Dat negeren van hun echte gevoelens kan juist tegen je werken, terwijl andere mensen zichzelf ermee op kunnen peppen.
Later is nu
zaterdag 30 januari 2021 om 09:47
IK snap wat je wilt zeggen, maar dat was niet aan de hand. Mijn man en ik wisten allebei donders goed wat er aan de hand was met mijn ziekte, maar dat hoefde niet elke dag uitgesproken te worden. Mijn insteek was ook altijd: dit gaat voorbij, daar ga ik voor. En tuurlijk waren er dagen dat je je minder voelde, maar dan dacht ik: het wordt er echt niet leuker door als ik dan ga zitten klagen en kreunen, ik ga me daar niet beter door voelen en ik ga ook nog eens mijn man daarmee opschepen, terwijl hij er eigenlijk niks mee kan. Dus niet doen. En hé, soms was ik mijn klachten dan opeens zomaar een uurtje vergeten, kop koffie samen, even TV kijken, en gaandeweg trok het dan weer wat bij.Dreamer schreef: ↑30-01-2021 09:35Maarja, niet iedereen is hetzelfde he
Jou helpt het niet, een ander vindt het lekker af en toe even lekker te klagen. Als je er niet in blijft hangen, is het goed er af en toe bij stil te staan dat het leven niet leuk is, in mijn ogen.
Je ziet soms mensen die altijd maar vrolijk doen, terwijl je het verdriet in hun ogen ziet. Dat negeren van hun echte gevoelens kan juist tegen je werken, terwijl andere mensen zichzelf ermee op kunnen peppen.
En misschien ben ik "te hard" in dit opzicht, maar ik heb nooit kunnen dealen met mensen die heel de dag maar kreunen en klagen. Heb je koppijn? Ja shit, heel vervelend, maar moet je daar écht een uur over zaniken? Wordt het dan beter? Zoiets dus.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 30 januari 2021 om 09:48
Ik leerde vooral dat ik geen idee had wie ik nou eigenlijk was en wat ik leuk vond. Dat ik alleen maar alles voor een ander deed en mezelf altijd op de laatste plaats zette. En daar dan ook nog eens niks voor terug kreeg. Terwijl ik juist behoefte heb aan waardering.
Ik leerde luisteren naar mezelf en mijn lichaam, ontdekte het nut van emoties en gevoel. Ik heb veel behoefte aan rust en stilte, en dat mag. Ik hoef niet het perfecte leven van een ander na te streven, maar ik mag doen waar ik mezelf goed bij voel. Wat de buitenwereld daarvan vindt is niet belangrijk.
Grenzen stellen en nee zeggen is niet zwak. Wel moeten anderen mensen wennen aan de nieuwe ik. Maar dat betekent niet dat ik me weer moet gaan gedragen zoals voorheen. Ik weet nu eindelijk waar mijn patronen en gedrag ten diepste vandaan komen en ben in staat te zien wanneer ik in oud gedrag terugval.
Mijn sociale kring is te klein, ik heb weinig mensen om op terug te vallen. Veel oppervlakkige contacten die niets meer laten horen. Geen echte vriendinnen om mee te kunnen praten. Het leven is eenzaam sinds Corona, maar gelukkig kan ik het met mezelf steeds beter vinden.
Ik leerde luisteren naar mezelf en mijn lichaam, ontdekte het nut van emoties en gevoel. Ik heb veel behoefte aan rust en stilte, en dat mag. Ik hoef niet het perfecte leven van een ander na te streven, maar ik mag doen waar ik mezelf goed bij voel. Wat de buitenwereld daarvan vindt is niet belangrijk.
Grenzen stellen en nee zeggen is niet zwak. Wel moeten anderen mensen wennen aan de nieuwe ik. Maar dat betekent niet dat ik me weer moet gaan gedragen zoals voorheen. Ik weet nu eindelijk waar mijn patronen en gedrag ten diepste vandaan komen en ben in staat te zien wanneer ik in oud gedrag terugval.
Mijn sociale kring is te klein, ik heb weinig mensen om op terug te vallen. Veel oppervlakkige contacten die niets meer laten horen. Geen echte vriendinnen om mee te kunnen praten. Het leven is eenzaam sinds Corona, maar gelukkig kan ik het met mezelf steeds beter vinden.
zaterdag 30 januari 2021 om 09:59
Herkenbaar
- dat je wereld heel klein wordt
- dat je medeleven krijgt van wie je het niet verwacht
- dat je het best wel zelf moet regelen allemaal (bv zoeken naar de juiste begeleiding)
- dat je erachter komt dat mensen die zelf ook iets hebben meegemaakt je een stuk beter begrijpen
- dat het, als je weer wat meer kan, het gevoel hebt onder een steen geleefd te hebben
- dat je trots mag zijn op wat je zelf hebt bereikt
- dat je wereld heel klein wordt
- dat je medeleven krijgt van wie je het niet verwacht
- dat je het best wel zelf moet regelen allemaal (bv zoeken naar de juiste begeleiding)
- dat je erachter komt dat mensen die zelf ook iets hebben meegemaakt je een stuk beter begrijpen
- dat het, als je weer wat meer kan, het gevoel hebt onder een steen geleefd te hebben
- dat je trots mag zijn op wat je zelf hebt bereikt
zaterdag 30 januari 2021 om 10:06
Ik vind het een hele ervaring om even "uit de ratrace" te stappen. Als een soort van observant ons leven te beoordelen. Waarom in godsnaam die haast, dat continue streven naar dingen die we eigenlijk niet eens willen, consumptie en méér, méér, méér.
Nu probeer ik zoveel mogelijk vanuit rust en innerlijke motivatie leven.
Nu probeer ik zoveel mogelijk vanuit rust en innerlijke motivatie leven.
- Fight for your right to party -
zaterdag 30 januari 2021 om 10:11
Ik zeg ook niet dat jij het anders had moeten doen, uiteraard. Laat ik dat voorop stellen. En mooi dat jij en je man hier een modus in vonden. Niet iedere partner kan zo makkelijk inschatten hoe de nader zich voelt.pejeka schreef: ↑30-01-2021 09:47IK snap wat je wilt zeggen, maar dat was niet aan de hand. Mijn man en ik wisten allebei donders goed wat er aan de hand was met mijn ziekte, maar dat hoefde niet elke dag uitgesproken te worden. Mijn insteek was ook altijd: dit gaat voorbij, daar ga ik voor. En tuurlijk waren er dagen dat je je minder voelde, maar dan dacht ik: het wordt er echt niet leuker door als ik dan ga zitten klagen en kreunen, ik ga me daar niet beter door voelen en ik ga ook nog eens mijn man daarmee opschepen, terwijl hij er eigenlijk niks mee kan. Dus niet doen. En hé, soms was ik mijn klachten dan opeens zomaar een uurtje vergeten, kop koffie samen, even TV kijken, en gaandeweg trok het dan weer wat bij.
En misschien ben ik "te hard" in dit opzicht, maar ik heb nooit kunnen dealen met mensen die heel de dag maar kreunen en klagen. Heb je koppijn? Ja shit, heel vervelend, maar moet je daar écht een uur over zaniken? Wordt het dan beter? Zoiets dus.
Ik heb er alleen problemen mee dat mensen, die hun pijn en zorgen wél benoemen, door mensen weggezet worden als klagers en daarbij misschien zelfs zeuren. Iedereen gaat met z'n toestand anders om. De ene klaagt af en toe, de ander niet. Wat voor jou het beste voelt.
Ik vind het gewoon belangrijk dat klagers niet weggezet worden als stelletje zeurende chagrijnen, die maar moeten leren dragen ipv te klagen.
IK ben zelf trouwens ook geen klager en hoewel mijn man veel voor mij doet en z'n best doet, houd ik regelmatig mezelf zo goed, dat hij niet doorheeft dat de pijn (te) erg is. Dan is benoemen juist wel handig. En benoemen is niet gelijk klagen. En klagen is gewoon af en toe lekker.
Later is nu
zaterdag 30 januari 2021 om 10:15
Klagen heb ik nooit lekker gevonden. Maar los daarvan, er is een enorm verschil voor mij tussen "benoemen" en klagen. Benoemen is voor mij aangeven dat je ergens last van hebt, en klaar. Klagen is voor mij eindeloos doorzeuren over het feit dat je ergens last van hebt, en daar kan ik niks mee. Dus het eerst is: "Shit, ik heb écht koppijn" en dan heb je dat benoemd en klaar. Het tweede is: urenlang gaan zitten zaniken en chagrijnig doen en aandacht willen omdat je koppijn hebt, en dat is klagen. En dat laatste, daar kan ik niks mee.Dreamer schreef: ↑30-01-2021 10:11Ik zeg ook niet dat jij het anders had moeten doen, uiteraard. Laat ik dat voorop stellen. En mooi dat jij en je man hier een modus in vonden. Niet iedere partner kan zo makkelijk inschatten hoe de nader zich voelt.
Ik heb er alleen problemen mee dat mensen, die hun pijn en zorgen wél benoemen, door mensen weggezet worden als klagers en daarbij misschien zelfs zeuren. Iedereen gaat met z'n toestand anders om. De ene klaagt af en toe, de ander niet. Wat voor jou het beste voelt.
Ik vind het gewoon belangrijk dat klagers niet weggezet worden als stelletje zeurende chagrijnen, die maar moeten leren dragen ipv te klagen.
IK ben zelf trouwens ook geen klager en hoewel mijn man veel voor mij doet en z'n best doet, houd ik regelmatig mezelf zo goed, dat hij niet doorheeft dat de pijn (te) erg is. Dan is benoemen juist wel handig. En benoemen is niet gelijk klagen. En klagen is gewoon af en toe lekker.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 30 januari 2021 om 10:29
Ik vind het lekker om, als ik alleen thuis ben, even flink te vloeken (in het wilde weg) en zaniken (tegen de hond) dat ik het helemaal gehad heb.pejeka schreef: ↑30-01-2021 10:15Klagen heb ik nooit lekker gevonden. Maar los daarvan, er is een enorm verschil voor mij tussen "benoemen" en klagen. Benoemen is voor mij aangeven dat je ergens last van hebt, en klaar. Klagen is voor mij eindeloos doorzeuren over het feit dat je ergens last van hebt, en daar kan ik niks mee. Dus het eerst is: "Shit, ik heb écht koppijn" en dan heb je dat benoemd en klaar. Het tweede is: urenlang gaan zitten zaniken en chagrijnig doen en aandacht willen omdat je koppijn hebt, en dat is klagen. En dat laatste, daar kan ik niks mee.
En er is natuurlijk een tussenweg tussen benoemen en urenlang klagen. Soms zit je er doorheen. Als je dat 'benoemt' en daarover dan een (half) uur met je partner wil praten, is dat dan zeuren of oeverloos klagen of gewoon van je af praten. Daar denken mensen verschillend over. Maar de psychotherapie heeft toch wel duidelijk gemaakt dat het goed is af en toe over je problemen, zorgen of andere zaken te kunnen praten. En hoe fijn is dat niet als dat met een vriend(in) of partner kan, zonder dat die je gelijk wegzet als zeur
![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy"){kind=small}
Later is nu
zaterdag 30 januari 2021 om 10:31
Ik heb trouwens geleerd van mijn ziekzijn, dat ik kennelijk altijd al een buitenbeentje was. Ik heb nooit meegedaan aan een ratrace. Heb er nooit problemen mee gehad dat k m'n leven anders indeel dan anderen. Haal veel voldoening uit kleine dingen en heb een soort 'geluksbron' in me, waar ik heel blij mee ben.
Later is nu
zaterdag 30 januari 2021 om 10:38
Met je eens, over je zorgen en perikelen een keer praten, helemaal OK. Maar ik neem aan dat je snapte wat ik bedoelde. Zo'n gesprek kan ik prima aangaan, maar mensen die heel de dag lopen te zuchten en te klagen en te steunen en dan lijdzaam rondhangen, daar kan ik niks mee. Nogmaals, misschien ben ik te hard, maar ik doe dat zelf ook niet.Dreamer schreef: ↑30-01-2021 10:29Ik vind het lekker om, als ik alleen thuis ben, even flink te vloeken (in het wilde weg) en zaniken (tegen de hond) dat ik het helemaal gehad heb.
En er is natuurlijk een tussenweg tussen benoemen en urenlang klagen. Soms zit je er doorheen. Als je dat 'benoemt' en daarover dan een (half) uur met je partner wil praten, is dat dan zeuren of oeverloos klagen of gewoon van je af praten. Daar denken mensen verschillend over. Maar de psychotherapie heeft toch wel duidelijk gemaakt dat het goed is af en toe over je problemen, zorgen of andere zaken te kunnen praten. En hoe fijn is dat niet als dat met een vriend(in) of partner kan, zonder dat die je gelijk wegzet als zeur
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 30 januari 2021 om 10:52
Dat je soms gewoon dikke vette pech hebt.
Dat een groot gedeelte van de mensen om je heen het gewoon niet begrijpt, hoe graag ze het ook zouden willen. En dat het energie scheelt om niet de hele tijd uit te leggen, maar te accepteren dat het niet-begrijpen geen onwil is.
Dat een klein leventje ook zo zijn voordelen heeft. (Opeens de rust, tijd en ruimte hebben om in de zon op een bankje te zitten om te kijken naar baby fuutjes)
Dat je jezelf niet de hele tijd eruit hoeft te positief-psychologiën. Baal, schop, wees boos, huil, schreeuw, rust uit en doe dan iets dat goed voor je is. En liefdevol en voedend.
Dat een groot gedeelte van de mensen om je heen het gewoon niet begrijpt, hoe graag ze het ook zouden willen. En dat het energie scheelt om niet de hele tijd uit te leggen, maar te accepteren dat het niet-begrijpen geen onwil is.
Dat een klein leventje ook zo zijn voordelen heeft. (Opeens de rust, tijd en ruimte hebben om in de zon op een bankje te zitten om te kijken naar baby fuutjes)
Dat je jezelf niet de hele tijd eruit hoeft te positief-psychologiën. Baal, schop, wees boos, huil, schreeuw, rust uit en doe dan iets dat goed voor je is. En liefdevol en voedend.
zaterdag 30 januari 2021 om 10:55
Ik snap wel wat je bedoelt en deel je mening ook wel. Echt klagen kan ik ook niet zo goed hebben. Dat gaat dan idd om langdurig en heel vaak zuchten en zeggen hoe zwaar het is. Maar een vriendin van mij zegt altijd 'ach, komt wel goed' terwijl ik bij haar wel eens denk 'joh, je mag echt wel eens gewoon zeggen hoe kut het is'. En ik vind ik ook dat je heus wel eens mag klagen en boos mag zijn, want leuk is het niet om ziek te zijn of om iets te mankeren.pejeka schreef: ↑30-01-2021 10:38Met je eens, over je zorgen en perikelen een keer praten, helemaal OK. Maar ik neem aan dat je snapte wat ik bedoelde. Zo'n gesprek kan ik prima aangaan, maar mensen die heel de dag lopen te zuchten en te klagen en te steunen en dan lijdzaam rondhangen, daar kan ik niks mee. Nogmaals, misschien ben ik te hard, maar ik doe dat zelf ook niet.
anoniem_63b69dd0648a4 wijzigde dit bericht op 30-01-2021 10:56
8.04% gewijzigd
zaterdag 30 januari 2021 om 11:31
Ik denk dat hier ook wel een verschil in zit met mensen die een progressieve ziekte hebben. Zelf moet ik steeds meer inleveren. Elke keer is dat een confrontatie. Elke keer vraagt dat om veerkracht. Ik heb het geluk dat ik van mezelf een positief persoon ben. Gelukkig kan zijn voor anderen die dingen kunnen die ik niet (meer) kan en anderen kan laten klagen/vertellen over pijn die zij ervaren ook al is dat minder heftig dan die van mij. Denk dat dat ook vaak als klagerig ervaren wordt; mensen die de pijn van anderen altijd tenietdoen omdat het minder 'erg' is dan hun eigen pijn. Pijn moet je niet vergelijken. Wat voor de één vervelend is is voor de ander voldoende om compleet in te storten. En dat mag. Oprecht luisteren naar elkaar én durven vertellen tegen de ander hoe je je écht voelt verbindt mensen. Dat is heel anders dan klagen of juist negeren.pejeka schreef: ↑30-01-2021 09:47IK snap wat je wilt zeggen, maar dat was niet aan de hand. Mijn man en ik wisten allebei donders goed wat er aan de hand was met mijn ziekte, maar dat hoefde niet elke dag uitgesproken te worden. Mijn insteek was ook altijd: dit gaat voorbij, daar ga ik voor. En tuurlijk waren er dagen dat je je minder voelde, maar dan dacht ik: het wordt er echt niet leuker door als ik dan ga zitten klagen en kreunen, ik ga me daar niet beter door voelen en ik ga ook nog eens mijn man daarmee opschepen, terwijl hij er eigenlijk niks mee kan. Dus niet doen. En hé, soms was ik mijn klachten dan opeens zomaar een uurtje vergeten, kop koffie samen, even TV kijken, en gaandeweg trok het dan weer wat bij.
En misschien ben ik "te hard" in dit opzicht, maar ik heb nooit kunnen dealen met mensen die heel de dag maar kreunen en klagen. Heb je koppijn? Ja shit, heel vervelend, maar moet je daar écht een uur over zaniken? Wordt het dan beter? Zoiets dus.
zaterdag 30 januari 2021 om 11:35
Je hebt mooie inzichten opgedaan. Je klinkt zoveel gesterkt. Dat heeft vast veel pijn opgeleverd. Mijn ervaring, en dat gun ik jou ook, is dat na een poos (soms wel jaren) je een kring opbouwt met mensen die nu écht in je leven passen. Niet omdat je alles meer doet wat zij willen. Maar die je nu leren kennen met hoe je nú bent. Jouw kwaliteiten, jouw eigenschappen. Dus niet om wie je was, maar om wie je bent. En die mensen passen dan écht bij jou. Duurt even, maar geef jezelf de tijd. En laat de mensen die níet meer bij jou passen, niet de ruimte innemen van de mensen die nu wél bij jou passen. Maak de stoelen vrij voor nieuwe vrienden.elling381 schreef: ↑30-01-2021 09:48Ik leerde vooral dat ik geen idee had wie ik nou eigenlijk was en wat ik leuk vond. Dat ik alleen maar alles voor een ander deed en mezelf altijd op de laatste plaats zette. En daar dan ook nog eens niks voor terug kreeg. Terwijl ik juist behoefte heb aan waardering.
Ik leerde luisteren naar mezelf en mijn lichaam, ontdekte het nut van emoties en gevoel. Ik heb veel behoefte aan rust en stilte, en dat mag. Ik hoef niet het perfecte leven van een ander na te streven, maar ik mag doen waar ik mezelf goed bij voel. Wat de buitenwereld daarvan vindt is niet belangrijk.
Grenzen stellen en nee zeggen is niet zwak. Wel moeten anderen mensen wennen aan de nieuwe ik. Maar dat betekent niet dat ik me weer moet gaan gedragen zoals voorheen. Ik weet nu eindelijk waar mijn patronen en gedrag ten diepste vandaan komen en ben in staat te zien wanneer ik in oud gedrag terugval.
Mijn sociale kring is te klein, ik heb weinig mensen om op terug te vallen. Veel oppervlakkige contacten die niets meer laten horen. Geen echte vriendinnen om mee te kunnen praten. Het leven is eenzaam sinds Corona, maar gelukkig kan ik het met mezelf steeds beter vinden.
apiejapie wijzigde dit bericht op 30-01-2021 11:44
0.24% gewijzigd
zaterdag 30 januari 2021 om 11:40
Denk verschil tussen mensen die gewoon benoemen wat er is/hoe ze zich voelen en mensen die zichzelf een slachtofferrol aanmeten? En dat ben ik dan met je eens. Mensen die in een slachtofferrol kruipen, ik kan er niks mee.pejeka schreef: ↑30-01-2021 10:38Met je eens, over je zorgen en perikelen een keer praten, helemaal OK. Maar ik neem aan dat je snapte wat ik bedoelde. Zo'n gesprek kan ik prima aangaan, maar mensen die heel de dag lopen te zuchten en te klagen en te steunen en dan lijdzaam rondhangen, daar kan ik niks mee. Nogmaals, misschien ben ik te hard, maar ik doe dat zelf ook niet.
zaterdag 30 januari 2021 om 16:32
Dankje apiejapie, een mooi inzicht waar ik zeker iets mee kan voor de toekomst....apiejapie schreef: ↑30-01-2021 11:35Je hebt mooie inzichten opgedaan. Je klinkt zoveel gesterkt. Dat heeft vast veel pijn opgeleverd. Mijn ervaring, en dat gun ik jou ook, is dat na een poos (soms wel jaren) je een kring opbouwt met mensen die nu écht in je leven passen. Niet omdat je alles meer doet wat zij willen. Maar die je nu leren kennen met hoe je nú bent. Jouw kwaliteiten, jouw eigenschappen. Dus niet om wie je was, maar om wie je bent. En die mensen passen dan écht bij jou. Duurt even, maar geef jezelf de tijd. En laat de mensen die níet meer bij jou passen, niet de ruimte innemen van de mensen die nu wél bij jou passen. Maak de stoelen vrij voor nieuwe vrienden.
zaterdag 30 januari 2021 om 17:15
redbulletje schreef: ↑30-01-2021 01:54Omdenken: ik verschaf veel mensen een inkomen: de psych, diverse specialisten, de huisarts, de apotheker etc, ik ben dus van maatschappelijk nut
Haha ja dat is wel een goede ja
zaterdag 30 januari 2021 om 21:56
Zo mee eens.Luci_Mster2 schreef: ↑30-01-2021 09:17Supergoed van jou. Je komt ook echt over als een zeer positief persoon altijd. Helemaal niet over ongeveer alles klagen hier op forum. Dus heel goed dat je nooit klaagde over je ziek zijn. Dat lijkt me voor de omgeving inderdaad erg prettig.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 31 januari 2021 om 22:44
Ik heb geleerd dat het geen zin heeft om te stressen over dingen die niet te veranderen zijn. Er stond laatst een uitspraak over in de Volkskrant magazine:
Ieder krijgt zijn portie ellende; dat is een zekerheid. Je moet er alleen niet op gaan zitten wachten. Maak er ondertussen zelf wat van.
Dus ik ben blij met wat er goed gaat en lukt, en ik ben niet boos of jaloers om de tegenslagen die anderen niet hebben (afgunst vind ik wel zo zinloos!). Ik voel me echt nooit tekort gedaan, al is de situatie waar mijn man en ik in zitten wel een heleboel stappen richting begrenzing die anderen zich niet snel voorstellen of waar ze als de dood voor zijn (zowel qua capaciteit als qua geld). Ik vind dan weer dat we gelukkig wel in de luwte terecht zijn gekomen en dat er geen gapende afgrond naast mij dreigt. Niemand gaat achteruit, niemand loopt gevaar, het geld dat binnenkomt is redelijk zeker, al is het niet veel.
Ik weet dat er ook bij ons ooit weer tegenslag komt: dat gaat door tot je dood bent. Mensen om je heen worden ziek of gaan dood, er komen geldzorgen, er zijn tegenslagen... Maar nu is het goed.
Ik vind het wel lastig om zo ver af te staan van het plaatje dat andere mensen verwachten. Je wordt er voor mijn gevoel minder interessant door; mensen steken er niet snel moeite in om je te leren kennen: ze vragen niets maar vullen het vast zelf in.
Daarnaast vind ik dat je nu met Corona ook het verschil ziet tussen mensen die al weten dat het leven kut kan zijn, die redelijk gedwee wachten tot het beter wordt, en mensen die alles mee hadden zitten, die niet willen accepteren dat ze geen volledige regie meer hebben.
Ieder krijgt zijn portie ellende; dat is een zekerheid. Je moet er alleen niet op gaan zitten wachten. Maak er ondertussen zelf wat van.
Dus ik ben blij met wat er goed gaat en lukt, en ik ben niet boos of jaloers om de tegenslagen die anderen niet hebben (afgunst vind ik wel zo zinloos!). Ik voel me echt nooit tekort gedaan, al is de situatie waar mijn man en ik in zitten wel een heleboel stappen richting begrenzing die anderen zich niet snel voorstellen of waar ze als de dood voor zijn (zowel qua capaciteit als qua geld). Ik vind dan weer dat we gelukkig wel in de luwte terecht zijn gekomen en dat er geen gapende afgrond naast mij dreigt. Niemand gaat achteruit, niemand loopt gevaar, het geld dat binnenkomt is redelijk zeker, al is het niet veel.
Ik weet dat er ook bij ons ooit weer tegenslag komt: dat gaat door tot je dood bent. Mensen om je heen worden ziek of gaan dood, er komen geldzorgen, er zijn tegenslagen... Maar nu is het goed.
Ik vind het wel lastig om zo ver af te staan van het plaatje dat andere mensen verwachten. Je wordt er voor mijn gevoel minder interessant door; mensen steken er niet snel moeite in om je te leren kennen: ze vragen niets maar vullen het vast zelf in.
Daarnaast vind ik dat je nu met Corona ook het verschil ziet tussen mensen die al weten dat het leven kut kan zijn, die redelijk gedwee wachten tot het beter wordt, en mensen die alles mee hadden zitten, die niet willen accepteren dat ze geen volledige regie meer hebben.
