Gezondheid
alle pijlers
Wat heb je geleerd van langdurig 'ziek' zijn?
vrijdag 29 januari 2021 om 19:10
(ziek tussen haakjes omdat ik het wat breder bedoel, niet om het ziek zijn niet als waarheid te beschouwen)
Voor degenen die langdurig thuiszitten of in het verleden hebben thuisgezeten door ziekte (zowel fysiek als mentaal) of andere problemen waardoor je voor enkele maanden niet mee kunt draaien in de maatschappij, je normale leven, je werk etc.... Wat heb je geleerd? Wat neem je mee qua mindset?
Dit kan richting jezelf zijn, richting contact met anderen (die het bijvoorbeeld niet snapten) etc. Mag heel breed! Ben benieuwd.
Voor degenen die langdurig thuiszitten of in het verleden hebben thuisgezeten door ziekte (zowel fysiek als mentaal) of andere problemen waardoor je voor enkele maanden niet mee kunt draaien in de maatschappij, je normale leven, je werk etc.... Wat heb je geleerd? Wat neem je mee qua mindset?
Dit kan richting jezelf zijn, richting contact met anderen (die het bijvoorbeeld niet snapten) etc. Mag heel breed! Ben benieuwd.
woensdag 3 februari 2021 om 16:10
woensdag 3 februari 2021 om 16:27
Wat rot, ik had het niet goed gelezen. Snap dat niet dat zoveel mensen je hebben laten vallen.nachtvlinder1977 schreef: ↑03-02-2021 16:1025+ jaar chronisch ziek en het heeft me geleerd dat het leven zelden maakbaar is. Ook dat mijn gezin het belangrijkste is en dat we kunnen genieten van kleine dingen.
In de negatieve zin: op één vriendin na iedereen kwijt geraakt, want de rest heeft me laten vallen.
woensdag 3 februari 2021 om 18:42
Niet helemaal een antwoord op je vraag. Door het Corona-topic (die van gisteravond bedoel ik, die van 'bah bah bah') realiseer ik me dat bij gezonde mensen waar de structuur wegvalt ook een soort blues ontstaat.
Dus je hebt dat wat je ziek maakt en wat maakt dat je (tijdelijk) uitvalt. Maar ook een soort blues van thuis zitten terwijl anderen werken, minder te besteden hebben, iets later naar bed gaan en iets later opstaan, dingen uitstellen.
Iets meer antwoord op je vraag:
Dat niet iedereen dezelfde weg bewandelt. Niet iedereen gaat eerst studeren, dan werken, vindt ergens onderweg een leuke partner, gaat samenwonen, trouwen, krijgt kinderen en leeft nog lang en gelukkig.
Bij genoeg mensen gaat het anders maar die staan vaak wat minder in the picture.
Dus je hebt dat wat je ziek maakt en wat maakt dat je (tijdelijk) uitvalt. Maar ook een soort blues van thuis zitten terwijl anderen werken, minder te besteden hebben, iets later naar bed gaan en iets later opstaan, dingen uitstellen.
Iets meer antwoord op je vraag:
Dat niet iedereen dezelfde weg bewandelt. Niet iedereen gaat eerst studeren, dan werken, vindt ergens onderweg een leuke partner, gaat samenwonen, trouwen, krijgt kinderen en leeft nog lang en gelukkig.
Bij genoeg mensen gaat het anders maar die staan vaak wat minder in the picture.
Je kunt méér.
woensdag 3 februari 2021 om 19:40
Ik heb heel veel compassie met mensen die welke akelige ziekte dan ook hebben, maar ik ben eerlijk, ik kan niet tegen mensen die alleen maar kunnen klagen over hun ziekte. Ik kan er niks mee. Ik kan er niks aan doen. Ik kan de toestand niet verbeteren. En tuurlijk ben ik best bereid om als de nood echt hoog is, een luisterend oor te hebben, maar mensen die elke dag weer de godganse dag alleen maar zuchten en steunen, ik kan er niks mee.apiejapie schreef: ↑30-01-2021 11:31Ik denk dat hier ook wel een verschil in zit met mensen die een progressieve ziekte hebben. Zelf moet ik steeds meer inleveren. Elke keer is dat een confrontatie. Elke keer vraagt dat om veerkracht. Ik heb het geluk dat ik van mezelf een positief persoon ben. Gelukkig kan zijn voor anderen die dingen kunnen die ik niet (meer) kan en anderen kan laten klagen/vertellen over pijn die zij ervaren ook al is dat minder heftig dan die van mij. Denk dat dat ook vaak als klagerig ervaren wordt; mensen die de pijn van anderen altijd tenietdoen omdat het minder 'erg' is dan hun eigen pijn. Pijn moet je niet vergelijken. Wat voor de één vervelend is is voor de ander voldoende om compleet in te storten. En dat mag. Oprecht luisteren naar elkaar én durven vertellen tegen de ander hoe je je écht voelt verbindt mensen. Dat is heel anders dan klagen of juist negeren.
Toen ik zelf zwaar kanker had (en gelukkig is het tot nu toe onder controle, al heb ik er ook wat voor moeten inleveren), zat ik echt niet heel de dag te klagen. Tussen de chemo's en behandelingen door had je betere en minder leuke dagen, maar mijn insteek was altijd: ga ik me lekkerder voelen door heel de dag daarover te zeuren en te zaniken? Nee dus.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 3 februari 2021 om 19:50
Sinds ik in de WIA zit ben ik er achter dat er best wel veel mensen niet (meer) werken. Nu ben ik ook al wel wat ouder (50+) en zal dat wellicht anders liggen voor mensen die 30+ zijn. Vind het leven juist wel kwalitatiever geworden nu ik niet meer deel uit maak van de ratrace.Moon-Alisa schreef: ↑03-02-2021 18:42Niet helemaal een antwoord op je vraag. Door het Corona-topic (die van gisteravond bedoel ik, die van 'bah bah bah') realiseer ik me dat bij gezonde mensen waar de structuur wegvalt ook een soort blues ontstaat.
Dus je hebt dat wat je ziek maakt en wat maakt dat je (tijdelijk) uitvalt. Maar ook een soort blues van thuis zitten terwijl anderen werken, minder te besteden hebben, iets later naar bed gaan en iets later opstaan, dingen uitstellen.
Iets meer antwoord op je vraag:
Dat niet iedereen dezelfde weg bewandelt. Niet iedereen gaat eerst studeren, dan werken, vindt ergens onderweg een leuke partner, gaat samenwonen, trouwen, krijgt kinderen en leeft nog lang en gelukkig.
Bij genoeg mensen gaat het anders maar die staan vaak wat minder in the picture.
woensdag 3 februari 2021 om 19:54
Maar wie moeten jouw relaxte leven dan betalen? Ofwel, je vindt het helemaal OK dat anderen wél in die ratrace moeten blijven zitten om door hun bijdragen jouw relaxte leven te subsidiëren?redbulletje schreef: ↑03-02-2021 19:50Sinds ik in de WIA zit ben ik er achter dat er best wel veel mensen niet (meer) werken. Nu ben ik ook al wel wat ouder (50+) en zal dat wellicht anders liggen voor mensen die 30+ zijn. Vind het leven juist wel kwalitatiever geworden nu ik niet meer deel uit maak van de ratrace.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 3 februari 2021 om 21:38
Gelukkig zit je niet in de WIA voor zweetvoeten, én is er tijdens je werkende leven gewoon premie afgedragen, dus mag ze dat gewoon fijn vinden.
woensdag 3 februari 2021 om 21:44
Helemaal prima. Maar soms moet je ook gewoon beseffen, als je zelf een grote borst opzet dat je zo'n heerlijk relaxt leven hebt als 50-er, dat dat geld niet uit de lucht komt vallen.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 3 februari 2021 om 22:26
Ik had niet meegekregen dat je nu in de WIA zit. Gelukkig ervaar je het positief.redbulletje schreef: ↑03-02-2021 19:50Sinds ik in de WIA zit ben ik er achter dat er best wel veel mensen niet (meer) werken. Nu ben ik ook al wel wat ouder (50+) en zal dat wellicht anders liggen voor mensen die 30+ zijn. Vind het leven juist wel kwalitatiever geworden nu ik niet meer deel uit maak van de ratrace.
Ik ken idd veel 50+ ers die niet meer werken en minder twintigers/dertigers. Eigenlijk van de laatste mensen die óf aan het re-integreren zijn, of juist nogal heftig (psychisch) ziek zijn en daar krijg ik niet altijd energie van.
Overigens heb ik ook een paar jaar gelden iemand ontmoet die lichamelijk bijna niets meer kon. Zij ging vrijwilligerswerk doen en dat deed ze zó goed. (ze had iets juridisch gestudeerd). Ze leeft helaas niet meer maar ze is echt een inspiratie geweest voor velen. Dat kan dus óók.
Je kunt méér.
woensdag 3 februari 2021 om 22:28
Ze schrijft dat ze blij is uit de ratrace te zijn en nu meer kwaliteit van leven te ervaren. Is dat ‘een grote borst opzetten’?
woensdag 3 februari 2021 om 22:34
Als ik de energie/kracht had om te werken, zou ik het niet vrijwillig doen maar gewoon voor de keiharde duiten. Mijn mentale elastiek is gebroken en het minste of geringste geeft enorme kortsluiting.Moon-Alisa schreef: ↑03-02-2021 22:26Ik had niet meegekregen dat je nu in de WIA zit. Gelukkig ervaar je het positief.
Ik ken idd veel 50+ ers die niet meer werken en minder twintigers/dertigers. Eigenlijk van de laatste mensen die óf aan het re-integreren zijn, of juist nogal heftig (psychisch) ziek zijn en daar krijg ik niet altijd energie van.
Overigens heb ik ook een paar jaar gelden iemand ontmoet die lichamelijk bijna niets meer kon. Zij ging vrijwilligerswerk doen en dat deed ze zó goed. (ze had iets juridisch gestudeerd). Ze leeft helaas niet meer maar ze is echt een inspiratie geweest voor velen. Dat kan dus óók.
Ik voel me niet schuldig over het feit dat ik WIA krijg, heb tenslotte jaren gewerkt en afgedragen. Ik ben wel heel dankbaar dat ik vanuit een baan in de ziektewet kwam. Als ik hier wel 'ns lees dat mensen arbeidsongeschikt zijn, maar niet erkend worden in hun aandoeningen en de bijstand in worden gebonjourd, dan heb ik daar wel mee te doen. En het boezemt mij ook angst in omdat ook ik afhankelijk ben van de grillen van de UWV.
woensdag 3 februari 2021 om 22:36
Nou sorry, ik vind dat alleen maar klinken alsof ze die wia nodig heeft.
Ik heb een Wajong uitkering en ik vind het heerlijk dat ik niet elke dag uitgeput (overgeven, mezelf niet op temperatuur kunnen houden) ben en dat ik gewoon mezelf kan afdrogen en dat mijn moeder me niet hoeft te voeren, omdat ik niet hoef te werken.
Ik kan ook zelf voor mijn kinderen zorgen en op mezelf wonen met die kinderen omdat ik niet hoef te werken.
donderdag 4 februari 2021 om 08:00
Je zegt dat je compassie kunt opbrengen voor mensen die ziek zijn, maar zo klink je niet.
Als ik zie hoeveel mensen met een ernstig belemmerende beperking zich steeds weer bij het UWV moeten 'bewijzen' dat ze niet in staat zijn te werken en dan toch goedgekeurd worden, ga ik er niet vanuit dat iemand die wél WIA krijgt, een 'lekker relaxt' leven heeft. Afgekeurd zijn is het niet hetzelfde als continue vakantie hebben.
Later is nu
donderdag 4 februari 2021 om 09:45
- Dat mensen lang niet zoveel begrip kunnen opbrengen voor mensen met een beperking dan ze zelf denken.
- Dat je enorm assertief moet zijn en je veel veerkracht en energie moet hebben om dat te kunnen blijven opbrengen.
- Dat je je gevoel niet moet wegstoppen of op moet kroppen, maar vooral moet blijven uiten.
- Dat een uitkering een recht is en je die niet zomaar krijgt omdat je je kleine teen gestoten hebt en ik ook echt liever had gewerkt voor mijn geld, maar soms lopen dingen helaas anders dan je gewild had.
- Dat je enorm assertief moet zijn en je veel veerkracht en energie moet hebben om dat te kunnen blijven opbrengen.
- Dat je je gevoel niet moet wegstoppen of op moet kroppen, maar vooral moet blijven uiten.
- Dat een uitkering een recht is en je die niet zomaar krijgt omdat je je kleine teen gestoten hebt en ik ook echt liever had gewerkt voor mijn geld, maar soms lopen dingen helaas anders dan je gewild had.
donderdag 4 februari 2021 om 17:02
Voor het UWV is het verhaal van de mensen niet leidend, wel of er objectief redenen zijn te vinden om iemand af te kunnen keuren.
Als die er niet zijn, of onvoldoende, dan wordt iemand goed gekeurd.
Je klachten worden geclassificeerd als SOLK.
donderdag 4 februari 2021 om 19:02
Dat is denk ik niet het punt wat Dreamer wilde maken en je laatste zin heeft er al helemaal niets mee te maken. Dat iemand goedgekeurd wordt wil niet zeggen dat er daarmee sprake is van somatisch onverklaarbare lichamelijke klachten. Dat hangt absoluut niet met elkaar samen.
Misschien moet je je eens inlezen over wat SOLK werkelijk inhoudt. Het is namelijk behoorlijk complex. Voor een arts al, laat staan voor leken zoals op dit forum (hoewel hier vast ook artsen actief zullen zijn, maar ik ga even uit van de meerderheid).
Edit: en er zijn ook mensen met SOLK klachten die wel worden afgekeurd.
anoniem_402669 wijzigde dit bericht op 04-02-2021 20:01
4.13% gewijzigd
donderdag 4 februari 2021 om 19:11
Mijn vraag was aan Redbulletje gericht, die regelmatig vertelt dat ze elke dag weer lekker in de weer is met haar paarden, door het bos struinen, met de auto naar het nabijgelegen dorp om inkopen te doen, af en toe uit eten in een goede horecagelegenheid, ze gaat regelmatige op reis naar verre oorden, enz. En heus, dan geloof ik oprecht dat die WIA een goede grond zal hebben, maar als ik dan lees zoals zij leeft, dan klinkt dat als een heel prettig en relaxt leven.Dreamer schreef: ↑04-02-2021 08:00Je zegt dat je compassie kunt opbrengen voor mensen die ziek zijn, maar zo klink je niet.
Als ik zie hoeveel mensen met een ernstig belemmerende beperking zich steeds weer bij het UWV moeten 'bewijzen' dat ze niet in staat zijn te werken en dan toch goedgekeurd worden, ga ik er niet vanuit dat iemand die wél WIA krijgt, een 'lekker relaxt' leven heeft. Afgekeurd zijn is het niet hetzelfde als continue vakantie hebben.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
donderdag 4 februari 2021 om 19:11
Wat heb ik geleerd:
Dat je weinig tot geen echte vrienden hebt als je langdurig ziek bent
Dat je hoofd laten hangen niet helpt als je een rotdag hebt want dan wordt je dag nóg rotter.
Dat je nooit moet opgeven met het zoeken naar mogelijkheden ( wat kan ik nog wel, wat is er qua symptoombestrtijding nog mogelijk enz)
Dat je goed naar je lichaam moet luisteren en niet over je grenzen moet gaan( mijn valkuil nog steeds)
Dat je weinig tot geen echte vrienden hebt als je langdurig ziek bent
Dat je hoofd laten hangen niet helpt als je een rotdag hebt want dan wordt je dag nóg rotter.
Dat je nooit moet opgeven met het zoeken naar mogelijkheden ( wat kan ik nog wel, wat is er qua symptoombestrtijding nog mogelijk enz)
Dat je goed naar je lichaam moet luisteren en niet over je grenzen moet gaan( mijn valkuil nog steeds)
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
donderdag 4 februari 2021 om 19:17
Met je eerste conclusie ben ik het absoluut niet eens. Mijn vrienden waren geweldig. Reden me naar onderzoeken toen, en wachtten geduldig tot ik klaar was en reden me weer naar huis. Kwamen regelmatig een uurtje op de koffie, en dan vrolijkten ze me op, en ze snapten zelf dat een uurtje lang genoeg was, dus dan gingen ze weer. Vaak hadden ze een aardigheidje of bosje bloemen bij zich. Heel af en toe kwam een goede vriendin op zaterdagavond langs (tussen mijn chemo's zat drie weken, dus dan kwam ze in het laatste weekend voordat de volgende chemoronde begon, want dan voelde ik me meestal het beste). En dan keken we samen een film, hapjes op tafel, of we keken één of ander TV-programma waar we lekker om konden lachen, en dat was geweldig. Heel even vergat je dan alles.lientje69 schreef: ↑04-02-2021 19:11Wat heb ik geleerd:
Dat je weinig tot geen echte vrienden hebt als je langdurig ziek bent
Dat je hoofd laten hangen niet helpt als je een rotdag hebt want dan wordt je dag nóg rotter.
Dat je nooit moet opgeven met het zoeken naar mogelijkheden ( wat kan ik nog wel, wat is er qua symptoombestrtijding nog mogelijk enz)
Dat je goed naar je lichaam moet luisteren en niet over je grenzen moet gaan( mijn valkuil nog steeds)
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
donderdag 4 februari 2021 om 19:21
Tot je ziek zijn geen 10 maanden maar 10 jaar of langer duurt.pejeka schreef: ↑04-02-2021 19:17Met je eerste conclusie ben ik het absoluut niet eens. Mijn vrienden waren geweldig. Reden me naar onderzoeken toen, en wachtten geduldig tot ik klaar was en reden me weer naar huis. Kwamen regelmatig een uurtje op de koffie, en dan vrolijkten ze me op, en ze snapten zelf dat een uurtje lang genoeg was, dus dan gingen ze weer. Vaak hadden ze een aardigheidje of bosje bloemen bij zich. Heel af en toe kwam een goede vriendin op zaterdagavond langs (tussen mijn chemo's zat drie weken, dus dan kwam ze in het laatste weekend voordat de volgende chemoronde begon, want dan voelde ik me meestal het beste). En dan keken we samen een film, hapjes op tafel, of we keken één of ander TV-programma waar we lekker om konden lachen, en dat was geweldig. Heel even vergat je dan alles.
Tegen dan is zowat iedereen écht wel afgehaakt.
Een paar maand trekken sommige vrienden écht wel.
Bij "een paar jaar" zijn ze weg.
Op zoek naar gezondere vrienden.
Die wel een leven hebben, iets om over te praten, die wel mee uitjes kunnen doen, ...
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 4 februari 2021 om 19:26
Dit is dus inderdaad helaas mijn ervaring. Als het langer duurt in de zin van jaren, en je moet altijd afzeggen wegens moe, pijn, gaat niet enzovoort , blijven er maar héél weinig vrienden overWissewis schreef: ↑04-02-2021 19:21Tot je ziek zijn geen 10 maanden maar 10 jaar of langer duurt.
Tegen dan is zowat iedereen écht wel afgehaakt.
Een paar maand trekken sommige vrienden écht wel.
Bij "een paar jaar" zijn ze weg.
Op zoek naar gezondere vrienden.
Die wel een leven hebben, iets om over te praten, die wel mee uitjes kunnen doen, ...
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
