Wat te doen als je het niet eens bent met de huisarts.

Ik denk dat zacht zijn haar niet helpt.



Mensen met een fobie wringen zich in allerlei bochten om toch gedaan te krijgen wat zij willen. TO heeft zich nog in geeneen bocht gewrongen, en zegt alleen maar NEE, WIL IK NIET. Als ze echt veel pijn had gehad dan was ze wel op zoek gegaan naar andere mogelijkheden hoor. Dat hebben ze toen voor haar vader toch ook gedaan.

Mensen met een fobie vermijden vaak jarenlang de situatie waar ze bang voor zijn. Wat is het verschil?

Als zacht zijn niet helpt, dan helpt iemand verwijten dat ze kinderachtig is of zich aanstelt en niet echt pijn heeft zeker niet.

wat wel kan helpen is wat een aantal mensen hier gedaan heeft: reeel advies geven, stimuleren en net even een zetje geven. Maar TO moet er toch zelf wat mee doen. En hopelijk doet ze dat.

als jij een pijnfobie hebt, waarom wil je dan wel een operatie ondergaan?

Vlinder,ik denk wel dat dat kan.

Nog geen jaar geleden,kwam er bij ons op de afdeling een patiente met een bloedende borst.

Ze kwam via de spoedeisende hulp binnen en werd door haar overigens erg geschrokken huisarts doorgestuurd.



Wat bleek,ze had een tumor in de borst,waar ze uit angst nooit hulp voor had gezocht.De tumor was naar buiten gegroeid en daardoor was een open wond ontstaan.Ze kon het daardoor niet meer verborgen houden voor haar echtgenoot die haar naar de dokter bracht.

De vrouw was wel voor andere zaken bij de dokter geweest,maar had haar borst uit angst voor kanker verzwegen.

Het trieste is,dat ze nu alleen nog maar pijnstilling kon krijgen en dat haar kans op genezing waarschijnlijk hoger had gelegen als ze eerder was gekomen.

Overigens heeft niemand dat ooit tegen haar gezegd,ten eerste nogal mosterd na de maaltijd,ten tweede vonden we het onmenselijk om haar daarmee te confronteren.



Dus ja,ze bestaan,mensen die liever de kop in het zand steken uit angst.

Maar ja, waar is TO dan precies bang voor? Kennelijk niet voor de pijn, aangezien andere methoden voor onderzoek pijnlijker zijn en die ziet ze wel zitten.



Is ze bang voor de uitslag? Denk het niet, ze vraagt juist naar onderzoeksmethoden, daar hoort uiteraard ook een uitslag bij.



Bang voor haar huisarts? Zelfs als dat zo is, dan weet juist zij (vanwege haar vader) dat je ook naar een andere arts kan gaan, desnoods in het buitenland.



Ze zegt ook niet dat ze bang is om haar anus te laten aanraken door een ander dan zijzelf.



Ik vind het gewoon zo raar dat ze zo weinig van alternatieve scenario's afweet. En ik denk niet dat ze een fobie heeft.

Ik denk dat de huisarts niet wil meewerken aan andere onderzoeken omdat hij denkt dat je, als je dit al weigert, niet zo ziek bent als je beweert te zijn.



Ook denk ik dat een paar van de onderzoeken die je wel zou willen hebben gewoon niet van toepassing zijn bij de klachten die jij hebt. Die krijg je dus ook niet, want dat is geld wegsmijten en onnodig wachtlijsten creeëren.

Verder denk ik dat je je behandeling aan de mensen moet overlaten die er verstand van hebben, jij kunt als leek niet bepalen wat nodig is.



Laat je doorverwijzen naar een specialist (MDL-arts/internist), dan ben je van de huisarts af waar het niet mee botert, en doe dan wél wat de specialist voorstelt.

vlinder,TO gaf in haar 2e post aan dat ze in het verleden zo'n onderzoek heeft ondergaan en dat als heel traumatisch heeft ervaren.

Ik zeg niet ze een fobie heeft. Dat kunnen wij niet beoordelen.

Ik lees wel dat Katja een traumatische ervaring heeft opgedaan ( ik dacht als kind) en daardoor heel bang is.

Tegen iemand die heel bang is zeggen dat ze zich niet moet aanstellen of maar even haar tanden op elkaar moet bijten of iets dergelijks dat helpt echt niet. Dat wil niet zeggen dat je maar niets moet doen of 'mee moet jammeren'.

Janejane38, ja klopt, maar waarom was dit traumatisch? Omdat het zeer deed of omdat het genant was of omdat er iemand bij was die ze er liever niet bij had willen hebben.



Daarom vraag ik ook, waar ben je nou precies bang voor TO?

Annetd, kennelijk werkt de zachte aanpak bij TO al 5 jaar niet. Ik wil wel eens horen/lezen waar de schoen wringt, dan kunnen we misschien passend, eventueel zacht, advies geven.



Er is in dit topic al een hoop info geboden aan TO en dat is heel erg goed maar ik denk dat we haar daar niet mee over de brug helpen. Er is namelijk zo veel info over dit onderwerp gewoon op internet te vinden, als je ergens al 5 jaar last van hebt dan zul je toch wel eens een keer gegoogled hebben lijkt me.



Ik denk dat TO een angst heeft die misschien helemaal niet zoveel te maken heeft met de pijn in haar darmen. Maar ik kan het natuurlijk helemaal mis hebben, ben zelf ook maar een leek.

Nu stel je een vraag. Een goede vraag ook omdat het belangrijk is de angst duidelijker te krijgen. maar in je eerdere berichten deed je vooral een aantal aannames. Je dacht dat TO niet echt pijn had want anders had ze wel iets gedaan, dat ze geen fobie heeft, dat ze hard aangepakt moet worden etc. Dat nodigt niet echt uit voor TO om meer uit te leggen over haar angst.

quote:Katja schreef op 14 november 2007 @ 14:36:

Nou Ine zeg, er zijn ook mensen die gewoon DOODSBANG zijn, ook al bestaan er een tal van mogelijkheden. Ik wil niet zelf mijn onderzoekschema vaststellen. Ik wil gewoon een andere mogelijkheid!

Hij geeft 1 mogelijkheid. Een onderzoek... geen narcose... niets !! Graag of niet. En ik zeg niet!! En vind het dan vreselijk dat hij mij gewoon laat gaan zonder alle andere optie's uit te leggen.

Ik ben bang voor pijn ja !! Is dat erg ?? En al helemaal bang voor verpleegkundigen die dan zeggen "ben je bang voor een beetje pijn? " Nou lekker dan als jij verpleegkundige bent en je patient niet eens op haar gemak kunt stellen. Niet echt je roeping dus. Arme patienten van je !!!!



Haha.. of het mijn roeping wel of niet is, is hier niet echt aan de orde. Zelf ben ik inderdaad niet zo bang voor een beetje pijn, en zou ik nooit een onderzoek afwijzen alleen maar omdat het zeer zou kunnen doen. Ik ben inderdaad niet een invoelende, meelevende, lieve, aardige, geduldige en op gemak stellende vpk als het gaat om mensen die de instelling hebben zoals jij die hier presenteert. Daar heb ik geen geduld of begrip voor en ben ik snel klaar mee. Het is je eigen keuze. Jij hebt een probleem, waar een heel normaal, algemeen onderzoek voor bestaat om te kijken wat er aan de hand zou kunnen zijn en jij weigert dat.



Je hebt gelijk dat er mensen zijn die een lagere pijngrens hebben. Een colonscopie is geen prettig onderzoek, mede door angst voor pijn en een deel gene en moeilijk kunnen ontspannen. De mensen die het onderzoek uitvoeren zijn daar echter op getraind, gaan er dagelijks mee om en kunnen je absoluut op je gemak stellen. Je hebt afspraken afgezegd, zeg je, maar heb je het ooit wel een eerlijke kans gegeven? Heb je al op die bank gelegen? Ik heb niet de indruk dat je echt je best hebt gedaan om toch het onderzoek te ondergaan. Als ik je topic lees, denk ik dat je afgebeld hebt en niet daar bent geweest, maar ik kan dat natuurlijk mis hebben.



Met bang zijn is niets mis. Dat zijn veel meer mensen. Maar je kunt ook info inwinnen over de behandeling (hier een topic openen met de vraag hoe mensen een colonscopie hebben ervaren ipv meteen je HA aan te vallen, etc.) en in ieder geval een poging wagen in het ziekenhuis. Van te voren kun je het ziekenhuis bellen en vragen voor tips, als je al geen folder krijgt. Misschien bieden ze standaard wel een rustgevend middel of mag je een sterkere pijnstiller komen halen om van te voren in te nemen. Heb je geinformeerd? Tijdens het onderzoek kun je altijd nog een pauze vragen of als het echt niet gaat en je in paniek raakt, het onderzoek laten stoppen.



Voordat je naar de internist gaat, moet je huisarts een aantal dingen hebben laten onderzoeken. Hij bouwt een dossier op en stuurt je door als hij daar reden toe heeft. Een internist zit niet te wachten op patienten waar alle standaard onderzoeken nog bij gedaan moeten worden. Daarvoor is zijn tijd te kostbaar.



Je manier van schrijven wekt bij mij de indruk dat je ook niet echt je best wilt doen of over die drempel van angst voor pijn wilt (proberen te) stappen. Jij wilt dat onderzoek niet, jij wilt een ander onderzoek en zolang dat niet kan, ben je boos en doe je niets.

Een huisarts is daar echt niet van onder de indruk hoor.

Dat hij geen tijd neemt om jou meer uitleg te geven, ligt voor 98% aan jouw houding, tenminste als die in de spreekkamer hetzelfde is zoals je hem hier aan ons presenteert. Jij bent inderdaad als patient ietsje te mondig en denkt het allemaal wel te kunnen regelen zoals jij het wilt.



Het is heel verdrietig dat je je vader hebt verloren. Als je onvrede of wantrouwen in de deskundigheid van je huisarts zo'n grote rol speelt, kun je dit ten eerste gewoon met hem proberen te bespreken en desnoods een nieuwe huisarts zoeken.



Misschien ben ik wat kort door de bocht, maar ik ben niet de enige met een reactie in deze strekking.. Daarmee blijkt wel dat mijn interpretatie niet helemaal wereldvreemd of abnormaal is.



PS. Ik was ook al lekker mosterd zie ik nu.. en nu weer te lang van stof..

Ik stelde dezelfde vraag al eerder.



Iedereen doet aannames hier op het forum omdat we niet alles van elkaar weten. Jij neemt bijvoorbeeld aan dat ze bang is voor de pijn, nou ja, ik niet.



Op zich ben ik niet zo'n harde hoor, maar er moet toch iemand zijn die het een keertje over een andere boeg gooit. Als je telkens hetzelfde vraagt, kun je namelijk telkens hetzelfde verwachten.

Beukenootje, dank je wel. Dat is lief.



En verder lees ik nog eens terug, (als niet-geroepen vpk steek ik toch verdraaid veel tijd in je!) en je gebruikt de situatie rond je vader. Jouw klachten lopen al 5 jaar, ik weet niet wanneer je vader zo ziek is geworden, maar dat klinkt mij allemaal korter geleden.

Begrijp me goed, ik vind het heel vervelend voor je dat je vader misschien eerder geholpen had kunnen worden en nog geleefd had, maar je moet de kerk wel midden in het dorp laten.

quote:Ine schreef op 14 november 2007 @ 16:56:

[...]





Haha.. of het mijn roeping wel of niet is, is hier niet echt aan de orde. Zelf ben ik inderdaad niet zo bang voor een beetje pijn, en zou ik nooit een onderzoek afwijzen alleen maar omdat het zeer zou kunnen doen. Ik ben inderdaad niet een invoelende, meelevende, lieve, aardige, geduldige en op gemak stellende vpk als het gaat om mensen die de instelling hebben zoals jij die hier presenteert. Daar heb ik geen geduld of begrip voor en ben ik snel klaar mee. Het is je eigen keuze. Jij hebt een probleem, waar een heel normaal, algemeen onderzoek voor bestaat om te kijken wat er aan de hand zou kunnen zijn en jij weigert dat.

.....

Je manier van schrijven wekt bij mij de indruk dat je ook niet echt je best wilt doen of over die drempel van angst voor pijn wilt (proberen te) stappen. Jij wilt dat onderzoek niet, jij wilt een ander onderzoek en zolang dat niet kan, ben je boos en doe je niets.

Een huisarts is daar echt niet van onder de indruk hoor.

Dat hij geen tijd neemt om jou meer uitleg te geven, ligt voor 98% aan jouw houding, tenminste als die in de spreekkamer hetzelfde is zoals je hem hier aan ons presenteert. Jij bent inderdaad als patient ietsje te mondig en denkt het allemaal wel te kunnen regelen zoals jij het wilt.





Dit meen je toch niet serieus hoop ik?!?

Want je moet het niet omdraaien. Artsen en vpk's zijn er voor ons, worden door de burger betaald en hebben informatieplicht en zorgplicht. Aan die informatieplicht heeft haar huiarts zich zo te horen al onthouden door niet alle opties te noemen.



En als het gezicht of de toon van de patient je niet aanstaat mag dat nooit meewegen in de behandeling of bejegening. Jij hebt er geen geduld voor??? Nu moet je de boel niet omdraaien aub.



Machtsmisbruik noem je dat. En dat praat je ook nog goed.



Ine, je doet me nu wel erg denken aan nurse Ratched uit de (overig erg goede) film 'one flew....'

Vind de reactie van jouw huisarts niet zo vreemd hoor, jij vindt dus blijkbaar dat hij alleen maar behandelingen/onderzoeken mag uitvoeren die jij leuk vindt? Ik vind het wel logisch dat ie in je darmen wil kijken om te onderzoeken of daar het probleem zit....wat wil jij dan, dat ze je buik gaan open maken, dan je darmen opensnijden en op die manier ín je darmen gaan kijken??!! lijkt me niet helemaal haalbaar....

maar ja je kunt t natuurlijk bij een andere arts proberen....

Soundpost, als iedere arts en vpk zich zo lang en intensief zou moeten bezighouden met patienten die niet willen dan zou dat de zorg voor mensen die wel willen nadelig beinvloeden. Een arts en een vpk hebben ook maar 24 uur in een dag. Ondanks dat de gezondheidszorg door de burger wordt betaald is een budget voor een arts geen bodemloze put.



En inderdaad, informatie waar niet naar wordt gevraagd, wordt niet gegeven, dan kun je wel aan de gang blijven.



Zeker als een patient alleen maar zegt "WIL IK NIET" en niet vertelt waarom of hoe het komt dat ze niet wil, tja, waar moet je dan beginnen met informeren. En bovendien weten artsen ook wel dat over zowat iedere aandoening en ieder ziektebeeld van alles is op te zoeken op internet.



En als de huisarts van TO moedwillig allerlei info had achter gehouden dan kan ze toch verder zoeken, er zijn meerdere artsen, meerdere informatiebronnen. Als zou ze zelfs maar aan een collega, familielid of vriendin iets hebben gevraagd, dan zou hij/zij ook vast hebben gezegd, joh kijk eens op internet, bezoek eens een andere arts.



Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen gezondheid. Je hebt het recht op zorg maar dat moet je wel halen.

quote:Vl43inder schreef op 14 november 2007 @ 17:58:

Soundpost, als iedere arts en vpk zich zo lang en intensief zou moeten bezighouden met patienten die niet willen dan zou dat de zorg voor mensen die wel willen nadelig beinvloeden.

Hoe lang en hoe intensief? En goede arts weet bezwaren te weerleggen of alternatieven te bieden. "niet willen' heeft vaak te maken met gebrek aan informatie. Die kan je dan geven. En dus is er dan maar 1 consult nodig en zijn klachten sneller opgelost.

Een arts en een vpk hebben ook maar 24 uur in een dag. Ondanks dat de gezondheidszorg door de burger wordt betaald is een budget voor een arts geen bodemloze put.



En inderdaad, informatie waar niet naar wordt gevraagd, wordt niet gegeven, dan kun je wel aan de gang blijven.

? Hier valt me de bek van open! Wie is de expert en weet uit de brei van klachten en info het juiste te halen en te geven? Lijkt mij de taak van de arts. Daarvoor is hij ingehuurd. Dus als ik koppijn heb en niet weet dat drie keer met mijn ogen knipperen helpt, vraag ik niet of drie keer met mij ogen knipperen ook helpt!



Zeker als een patient alleen maar zegt "WIL IK NIET" en niet vertelt waarom of hoe het komt dat ze niet wil, tja, waar moet je dan beginnen met informeren.

Nogmaals, als arts moet je hier naar vragen. Ben je voor opgeleid en ingehuurd.



En bovendien weten artsen ook wel dat over zowat iedere aandoening en ieder ziektebeeld van alles is op te zoeken op internet.

Ja zeg, hier reageer ik niet eens op, lijkt me duidelijk waarom.



En als de huisarts van TO moedwillig allerlei info had achter gehouden dan kan ze toch verder zoeken, er zijn meerdere artsen, meerdere informatiebronnen. Als zou ze zelfs maar aan een collega, familielid of vriendin iets hebben gevraagd, dan zou hij/zij ook vast hebben gezegd, joh kijk eens op internet, bezoek eens een andere arts.

Je weet niet of er info wordt achtergehouden, dat is nou net het kenmerk van achtergehouden info namelijk, dat je van het bestaan niet afweet. En ze vraagt nu toch info, op internet?Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen gezondheid. Je hebt het recht op zorg maar dat moet je wel halen.

Ik weet niet hoe het echt is om in die situatie te zitten, maar het lijkt mij dat als ik iets heb waar ik constant pijn aan zou hebben en verergert en mijn leven beheerst, ik zelfs wel naar het ziekenhuis wil kruipen bij wijze van spreken. Ik zou mijn angst wel kenbaar maken, maar ik zou wel dat onderzoek laten doen.

Wat bizar om een huisarts als de slechterik aan te wijzen, terwijl jij Katja het probleem bent.

De huisarts geeft een optie, en die weiger jij. Dan heb jij toch een probleem, niet de huisarts.

Of je gaat akkoord met het onderzoek of je houdt op met zeuren.

Je loopt al 5 jaar met klachten, sorry maar ik vind je gedrag belachelijk.

quote:Katja schreef op 14 november 2007 @ 14:41:Helaas bestaan er ook patienten die bang zijn ja.. die moet je dan maar op hun gemak stellen denk ik.



Ik heb als verpleegkundige totaal geen problemen met angstige patienten en probeer mensen (als ze daarvoor open staan) altijd op hun gemak te stellen. Wel verwacht ik van de patienten dat ze in staat zijn om te relativeren.

In 80% van de onderzoeken geldt: men lijdt het meest van het leed dat hij vreest.



Verder: 5 jaar met deze klachten lopen is belachelijk. Als je klachten echt zo heftig zijn als je omschrijft zou je bij wijze van spreken zelfs de eerste hulp nog binnen kunnen lopen.



Zeiken over je huisarts is heel makkelijk. Blijven piepen over je klachten helpt geen mallemoer als je zelf geen actie onderneemt. I.p.v. je angst te projecteren op hulpverleners kun je gewoon ook eens door de zure appel heenbijten en voor je eigen gezondheid op gaan komen. Gezien je leeftijd lijkt me dat gepast verantwoordelijk gedrag. Geef jezelf een schop onder je hol en onderneem actie.

Heb met mijn huisarts een dergelijk 'akkevietje' gehad. Via mijn zorgverzekering heb ik een (versnelde) afspraak bij een specialist kunnen maken. Huisarts heeft vervolgens een verwijsbrief uit moeten schrijven; zijn ze verplicht. Huisarts pissed, maar het is mijn lichaam en het zijn mijn pijnklachten!



Veel zorgverzekeraars verlenen dergelijke ondersteunende diensten. Blijkbaar zijn er meer mensen die tegen dit probleem aan lopen..

Tijdens het bijkomen van het roesje na mijn eerste colonscopie, was ik zelfs een beetje verontwaardigd. Voor mijn gevoel waren ze maar een klein stukje naar binnen gegaan en heeft het onderzoek nog geen 10 minuten geduurd. Moest ik daarvoor nu een hele dag laxeren? In werkelijkheid duurde het onderzoek de normale drie kwartier en heeft de slang mijn hele dikke darm gezien..tot in mijn dunne darm aan toe. Niks van gemerkt.



Stelt dit je een beetje gerust? Bloed in ontlasting hoeft niet altijd darmkanker te zijn hoor. Het kan ook komen door inwendige aambeien of een wondje of ontstekingen. Met ontstekingen bedoel ik crohn of colitus ulcerosa; niet leuk als je dat hebt maar het is niet levensbedreigend en met medicijnen kun je er in veel gevallen een normaal leven mee leiden (spreek uit ervaring). M.a.w. de uitslag kan ook meevallen. Zie je er nu iets minder tegenop?



Ga niet googlen, want dan kom je de ergste verhalen tegen en maak je jezelf alleen maar gek. Eerst maar eens naar die mdl-arts, kleine stapjes tegelijk, gewoon doen, niet te ver vooruitdenken. Gaan hoor meid. Voor je het weet is het achter de rug en kun je weer verder.

Dan nog wat tips voor het laxeren:

1. Meng suikervrije limonade of appelsap door het middel, dan smaakt het minder vies. Zet het mengsel in de koelkast. Als het koud is proef je het iets minder.

2. Neem na elk glas direct een slokje gewoon water of thee, of neem een suikervrij kauwgumpje. Bouillon mag ook.

3. Drink met een (dik) rietje; dat kun je achterin je mond stoppen zodat je het middel niet hoeft te proeven.

4. Begin op tijd, zodat je leeg bent voordat je gaat slapen (als je 's middags moet laxeren). Begin gerust een uur eerder dan in de bijsluiter staat.

je moet toch, ik gaf al 2 weken bloed over, en ik wist dat er brochoscopie eraan kwam, ik ben in paniek geraakt met het onderzoek, maar steeds weer gedacht ik ga niet dood anders gaan ze niet door. en de dokter zeggen wat kan jij trappen als een paard, tja ze zitten met een slang in je longen die ga ik niet heen en weer schudden, dan mijn onderlijf maar.