Gezondheid
alle pijlers
Wat te doen als je het niet eens bent met de huisarts.
woensdag 14 november 2007 om 13:27
Ik heb nu zo'n 5 jaar last van mijn darmen. Het wordt er alleen maar erger en erger op. Zo erg, dat mijn leven hierdoor wordt bepaald. (niet voor te stellen misschien, maar toch is het zo)
Ik ben al diverse keren bij mijn huisarts geweest en die raad mij een darmonderzoek aan. Maar deze veeg ik al 5 jaar van tafel, simpelweg omdat ik het NIET wil. Dit onderzoek vindt plaats via de anus en is een zeer pijnlijk onderzoek.
Er zijn diverse andere soorten onderzoeken of evt. een kijkoperatie, maar dat wil mijn huisarts dus absoluut niet.
Bij wie moet ik nu aankloppen om toch een ander onderzoek voor elkaar te krijgen. De symptonen verergeren alleen maar.
Ik heb al 5 jaar geen normale ontlasting en de bloed in mijn ontlasting wordt alleen maar meer en meer. En toch blijft mijn huisarts bij zijn besluit! En ik ook !
Maar ik kan niet zo verder........
Wie o wie weet bij wie ik kan aankloppen ?
Ik ben al diverse keren bij mijn huisarts geweest en die raad mij een darmonderzoek aan. Maar deze veeg ik al 5 jaar van tafel, simpelweg omdat ik het NIET wil. Dit onderzoek vindt plaats via de anus en is een zeer pijnlijk onderzoek.
Er zijn diverse andere soorten onderzoeken of evt. een kijkoperatie, maar dat wil mijn huisarts dus absoluut niet.
Bij wie moet ik nu aankloppen om toch een ander onderzoek voor elkaar te krijgen. De symptonen verergeren alleen maar.
Ik heb al 5 jaar geen normale ontlasting en de bloed in mijn ontlasting wordt alleen maar meer en meer. En toch blijft mijn huisarts bij zijn besluit! En ik ook !
Maar ik kan niet zo verder........
Wie o wie weet bij wie ik kan aankloppen ?
donderdag 15 november 2007 om 14:46
quote:
Artsen en vpk's zijn er voor ons, worden door de burger betaald en hebben informatieplicht en zorgplicht. Aan die informatieplicht heeft haar huiarts zich zo te horen al onthouden door niet alle opties te noemen.
En als het gezicht of de toon van de patient je niet aanstaat mag dat nooit meewegen in de behandeling of bejegening. Jij hebt er geen geduld voor??? Nu moet je de boel niet omdraaien aub.
Machtsmisbruik noem je dat. En dat praat je ook nog goed.
Ine, je doet me nu wel erg denken aan nurse Ratched uit de (overig erg goede) film 'one flew....'
Dit meen jij toch niet zeg?
Een arts is een professional! Heeft minimaal 10 jaar gestudeerd voordat hij/zij de BIG-registratie kreeg. Weet meer over het menselijk lichaam dan de burgers die wikipedia ontdekt hebben.
Deze professional maakt de keuze wat goed is VOOR de patiënt, op basis van wat de patiënt zegt. (Het is ook wettelijk bepaald dat de patiënt alle informatie moet geven die noodzakelijk is voor een juiste diagnose/strategie).
Typisch weer zo'n voorbeeld van het consumentisme. Het onderdrukt het professionalisme. De consument WIL iets, het management WIL iets, en de professional zit midden in een spagaat. Moet aan de ene kant de klant tegemoet komen, aan de andere kant het management.
En dat terwijl de professional iemand is die zijn leven lang bezig is met zijn vak (kan overigens ook een verpleegkundige, sociaal werker, of een hoogleraar ofzo zijn). Hij is continu bezig met het verbeteren van zijn kennis op zijn werkterrein, continu zijn praktijk up-to-date aan het houden. En dan vinden mensen het gek dat juist deze sector continu aan het klagen is. Dat juist deze sector over 10 jaar met een ontzettend personeelstekort te maken heeft.
En dan komen de klanten en de managers even langs om te zeggen hoe het moet. Huh?
Artsen en vpk's zijn er voor ons, worden door de burger betaald en hebben informatieplicht en zorgplicht. Aan die informatieplicht heeft haar huiarts zich zo te horen al onthouden door niet alle opties te noemen.
En als het gezicht of de toon van de patient je niet aanstaat mag dat nooit meewegen in de behandeling of bejegening. Jij hebt er geen geduld voor??? Nu moet je de boel niet omdraaien aub.
Machtsmisbruik noem je dat. En dat praat je ook nog goed.
Ine, je doet me nu wel erg denken aan nurse Ratched uit de (overig erg goede) film 'one flew....'
Dit meen jij toch niet zeg?
Een arts is een professional! Heeft minimaal 10 jaar gestudeerd voordat hij/zij de BIG-registratie kreeg. Weet meer over het menselijk lichaam dan de burgers die wikipedia ontdekt hebben.
Deze professional maakt de keuze wat goed is VOOR de patiënt, op basis van wat de patiënt zegt. (Het is ook wettelijk bepaald dat de patiënt alle informatie moet geven die noodzakelijk is voor een juiste diagnose/strategie).
Typisch weer zo'n voorbeeld van het consumentisme. Het onderdrukt het professionalisme. De consument WIL iets, het management WIL iets, en de professional zit midden in een spagaat. Moet aan de ene kant de klant tegemoet komen, aan de andere kant het management.
En dat terwijl de professional iemand is die zijn leven lang bezig is met zijn vak (kan overigens ook een verpleegkundige, sociaal werker, of een hoogleraar ofzo zijn). Hij is continu bezig met het verbeteren van zijn kennis op zijn werkterrein, continu zijn praktijk up-to-date aan het houden. En dan vinden mensen het gek dat juist deze sector continu aan het klagen is. Dat juist deze sector over 10 jaar met een ontzettend personeelstekort te maken heeft.
En dan komen de klanten en de managers even langs om te zeggen hoe het moet. Huh?
donderdag 15 november 2007 om 18:58
Uh, ja en? Klanten, managers, heb ik het daarover gehad?
En dan nog kan een arts zijn werk toch wel goed doen, zoals de klachten navragen om geinformeerde keuzes te maken zonder machtsmisbruik?
Als het wettelijk bepaald is dat een patient de noodzakelijke info moet geven, kan een arts na al die jaren opleiding toch wel de juiste vragen stellen?
En mag een patient niet iets willen en aangeven hoe hij/zij het het liefste zou willen? Een arts is tot niets verplicht, mag inderdaad een behandeling weigeren, maar dan verwacht ik inderdaad argumenten. Daarvoor is hij/zij opgeleid.
Wat is het probleem?
En dan nog kan een arts zijn werk toch wel goed doen, zoals de klachten navragen om geinformeerde keuzes te maken zonder machtsmisbruik?
Als het wettelijk bepaald is dat een patient de noodzakelijke info moet geven, kan een arts na al die jaren opleiding toch wel de juiste vragen stellen?
En mag een patient niet iets willen en aangeven hoe hij/zij het het liefste zou willen? Een arts is tot niets verplicht, mag inderdaad een behandeling weigeren, maar dan verwacht ik inderdaad argumenten. Daarvoor is hij/zij opgeleid.
Wat is het probleem?
donderdag 15 november 2007 om 19:51
Ben zelf verpleegkundige, en weet uit ervaring dat héél veel patiënten belangrijke informatie NIET vertellen! Ook al vraag je soms specifiek om bepaalde informatie. Soms hoor je achteraf die informatie dan alsnog via bv familie... en kun je dingen beter plaatsen....
En daarbij: als TO tegen de huisarts ook zegt: 'Ik weiger het onderzoek, simpelweg omdat ik het NIET wil', en ze legt daarbij niet uit waarom ze het niet wil, en ze het op zo'n kattige toon zegt als dat het in haar openingspost overkomt, kan ik me voorstellen dat zo'n huisarts op een gegeven moment denkt 'nou ja, ze wil niet, luistert niet naar me, wil niet in overleg....laat dan maar'. Ik weet zeker dat als TO tegen een arts zegt 'Dokter, ik begrijp dat dat onderzoek belangrijk is, maar ik zie er echt ontzettend tegenop. De reden daarvoor is ....... Is er een ander onderzoek mogelijk? Of misschien een manier waarop ik minder last zal hebben van het onderzoek?', dat de huisarts héél anders had gereageerd dan TO hier vermeldt.....En daarbij: één keer uitleggen: prima. Nog een keer herhalen omdat iemand het niet begrepen heeft: Helemaal goed. Maar als iemand continu met dezelfde vraag en klachten komt, en bij voorbaat al schreeuwt dat ze iets niet wil, dan zou ik op een gegeven moment ook denken 'zoek t maar lekker zelf uit!'.
En 'als de toon van een patiënt je niet aanstaat mag dat niet meewegen in je bejegening'?!?! Nou, als iemand mij asociaal behandelt, moet je echt niet denken dat ik een patiënt nog netjes blijf behandelen hoor! Iedereen kan wel denken dat artsen en verpleegkundigen een beroep hebben met 'een roeping' . Ik doe mn werk omdat ik het leuk vindt, en wil gewoon netjes behandeld worden, net zoals ik dat bij mijn patiënten ook doe!
Pien
En daarbij: als TO tegen de huisarts ook zegt: 'Ik weiger het onderzoek, simpelweg omdat ik het NIET wil', en ze legt daarbij niet uit waarom ze het niet wil, en ze het op zo'n kattige toon zegt als dat het in haar openingspost overkomt, kan ik me voorstellen dat zo'n huisarts op een gegeven moment denkt 'nou ja, ze wil niet, luistert niet naar me, wil niet in overleg....laat dan maar'. Ik weet zeker dat als TO tegen een arts zegt 'Dokter, ik begrijp dat dat onderzoek belangrijk is, maar ik zie er echt ontzettend tegenop. De reden daarvoor is ....... Is er een ander onderzoek mogelijk? Of misschien een manier waarop ik minder last zal hebben van het onderzoek?', dat de huisarts héél anders had gereageerd dan TO hier vermeldt.....En daarbij: één keer uitleggen: prima. Nog een keer herhalen omdat iemand het niet begrepen heeft: Helemaal goed. Maar als iemand continu met dezelfde vraag en klachten komt, en bij voorbaat al schreeuwt dat ze iets niet wil, dan zou ik op een gegeven moment ook denken 'zoek t maar lekker zelf uit!'.
En 'als de toon van een patiënt je niet aanstaat mag dat niet meewegen in je bejegening'?!?! Nou, als iemand mij asociaal behandelt, moet je echt niet denken dat ik een patiënt nog netjes blijf behandelen hoor! Iedereen kan wel denken dat artsen en verpleegkundigen een beroep hebben met 'een roeping' . Ik doe mn werk omdat ik het leuk vindt, en wil gewoon netjes behandeld worden, net zoals ik dat bij mijn patiënten ook doe!
Pien
donderdag 15 november 2007 om 20:03
quote:Pien252 schreef op 15 november 2007 @ 19:51:
Ben zelf verpleegkundige, en weet uit ervaring dat héél veel patiënten belangrijke informatie NIET vertellen! Ook al vraag je soms specifiek om bepaalde informatie. Soms hoor je achteraf die informatie dan alsnog via bv familie... en kun je dingen beter plaatsen....
En daarbij: als TO tegen de huisarts ook zegt: 'Ik weiger het onderzoek, simpelweg omdat ik het NIET wil', en ze legt daarbij niet uit waarom ze het niet wil, en ze het op zo'n kattige toon zegt als dat het in haar openingspost overkomt, kan ik me voorstellen dat zo'n huisarts op een gegeven moment denkt 'nou ja, ze wil niet, luistert niet naar me, wil niet in overleg....laat dan maar'.
Dat klinkt niet echt professioneel, toch? Verwacht van een arts een basis aan sociale vaardigheden.
Ik weet zeker dat als TO tegen een arts zegt 'Dokter, ik begrijp dat dat onderzoek belangrijk is, maar ik zie er echt ontzettend tegenop. De reden daarvoor is ....... Is er een ander onderzoek mogelijk? Of misschien een manier waarop ik minder last zal hebben van het onderzoek?', dat de huisarts héél anders had gereageerd dan TO hier vermeldt.....En daarbij: één keer uitleggen: prima. Nog een keer herhalen omdat iemand het niet begrepen heeft: Helemaal goed. Maar als iemand continu met dezelfde vraag en klachten komt, en bij voorbaat al schreeuwt dat ze iets niet wil, dan zou ik op een gegeven moment ook denken 'zoek t maar lekker zelf uit!'.
Klinkt nog steeds niet professioneel. Als iemand steeds met hetzelfde komt, is er blijkbaar iets niet duidelijk en is het jouw taak uit te leggen. Je hoeft je niet mee te laten slepen in de dynamiek, het is jouw (zijn/haar) werk maar het de patients leven.
En 'als de toon van een patiënt je niet aanstaat mag dat niet meewegen in je bejegening'?!?! Nou, als iemand mij asociaal behandelt, moet je echt niet denken dat ik een patiënt nog netjes blijf behandelen hoor! Iedereen kan wel denken dat artsen en verpleegkundigen een beroep hebben met 'een roeping' . Ik doe mn werk omdat ik het leuk vindt, en wil gewoon netjes behandeld worden, net zoals ik dat bij mijn patiënten ook doe!
Ja natuurlijk, ik wil ook helemaal niet onbeschoft gedrag goed praten. Ik werk zelf in de hulpverlening en stel mijn grenzen. Maar ik blijf onthouden dat het voor mij werk is, voor de ander zijn/haar leven. En hoe ik reageer bepaalt ook in grote mate de rest van de interactie, tot op zekere hoogte heb ik er dus invloed op.
Pien
Ben zelf verpleegkundige, en weet uit ervaring dat héél veel patiënten belangrijke informatie NIET vertellen! Ook al vraag je soms specifiek om bepaalde informatie. Soms hoor je achteraf die informatie dan alsnog via bv familie... en kun je dingen beter plaatsen....
En daarbij: als TO tegen de huisarts ook zegt: 'Ik weiger het onderzoek, simpelweg omdat ik het NIET wil', en ze legt daarbij niet uit waarom ze het niet wil, en ze het op zo'n kattige toon zegt als dat het in haar openingspost overkomt, kan ik me voorstellen dat zo'n huisarts op een gegeven moment denkt 'nou ja, ze wil niet, luistert niet naar me, wil niet in overleg....laat dan maar'.
Dat klinkt niet echt professioneel, toch? Verwacht van een arts een basis aan sociale vaardigheden.
Ik weet zeker dat als TO tegen een arts zegt 'Dokter, ik begrijp dat dat onderzoek belangrijk is, maar ik zie er echt ontzettend tegenop. De reden daarvoor is ....... Is er een ander onderzoek mogelijk? Of misschien een manier waarop ik minder last zal hebben van het onderzoek?', dat de huisarts héél anders had gereageerd dan TO hier vermeldt.....En daarbij: één keer uitleggen: prima. Nog een keer herhalen omdat iemand het niet begrepen heeft: Helemaal goed. Maar als iemand continu met dezelfde vraag en klachten komt, en bij voorbaat al schreeuwt dat ze iets niet wil, dan zou ik op een gegeven moment ook denken 'zoek t maar lekker zelf uit!'.
Klinkt nog steeds niet professioneel. Als iemand steeds met hetzelfde komt, is er blijkbaar iets niet duidelijk en is het jouw taak uit te leggen. Je hoeft je niet mee te laten slepen in de dynamiek, het is jouw (zijn/haar) werk maar het de patients leven.
En 'als de toon van een patiënt je niet aanstaat mag dat niet meewegen in je bejegening'?!?! Nou, als iemand mij asociaal behandelt, moet je echt niet denken dat ik een patiënt nog netjes blijf behandelen hoor! Iedereen kan wel denken dat artsen en verpleegkundigen een beroep hebben met 'een roeping' . Ik doe mn werk omdat ik het leuk vindt, en wil gewoon netjes behandeld worden, net zoals ik dat bij mijn patiënten ook doe!
Ja natuurlijk, ik wil ook helemaal niet onbeschoft gedrag goed praten. Ik werk zelf in de hulpverlening en stel mijn grenzen. Maar ik blijf onthouden dat het voor mij werk is, voor de ander zijn/haar leven. En hoe ik reageer bepaalt ook in grote mate de rest van de interactie, tot op zekere hoogte heb ik er dus invloed op.
Pien
donderdag 15 november 2007 om 20:17
quote:Soundpost schreef op 15 november 2007 @ 20:03:
[...]
Tuurlijk moet je als hulpverlener beschikken over goede sociale vaardigheden. Maar ik blijf erbij dat je bij sommige patiënten niet de informatie krijgt die je wel nodig hebt, ondanks vragen....Ik noem maar een heel klein voorbeeldje: Patiënt opgenomen voor OK. Gebruikt u medicatie? -> Nee Zijn er nog bijzonderheden in de voorgeschiedenis? Bijv. ziektes, eerdere ziekenhuisopnames etc? -> Nee. Nou, prima, geen bijzonderheden denk je dan dus. Vervolgens blijkt dat familie continu héééél lang bij patiënt blijft, ook buiten bezoekuren. Navraag gedaan 'is er een reden dat het bezoek wat langer blijft zitten?' -> Nee, ze blijven gewoon zitten tot u er wat van zegt. Als ik dus zo'n antwoord krijg, sta ik bezoek buiten bezoekuur dus niet meer toe.
Zelfde patiënt heeft continu heel veel pijn. Krijgt van mij standaard paracetamol. Zegt zelf dat dit wel voldoende helpt. Totdat ik uiteindelijk (vlak voor patiënt naar huis gaat) te horen krijg van moeder wat patiënte allemaal in de voorgeschiedenis heeft meegemaakt! Welke pijnmedicatie patiënte allemaal gebruikt! Toen vond ik het niet meer gek dat die paracetamol niet hielp! En dat het bezoek langer bleef dan toegestaan.
Maar ja...als ze dat allemaal een weekje eerder hadden gezegd, had patiënt meer en betere pijnstilling gekregen, had ze méér begrip van mij gekregen, was ik niet dagelijks enigszins boos de kamer opgekomen na het bezoekuur/buiten het bezoekuur om bezoek weg te sturen....Ik heb nog gevraagd waarom dit allemaal niet was verteld 'patiënt wilde niet zeuren'.......
En dit soort dingen komt dus geregeld voor! Patiënten denken volgens mij soms dat wij maar in hun hoofd kunnen kijken ofzo....Ik weet dus niet wat ik in het bovenstaande voorbeeld anders had moeten doen om toch de informatie te krijgen die ik uiteindelijk na 1 week wel kreeg. Ik heb me dus wél professioneel opgesteld. Heb patiënt en familie zeer veel gelegenheden geboden om mij informatie te geven....als zij die gelegenheid niet willen aangrijpen om mij wat uitleg te geven vind ik dat prima, maar dan wel op eigen verantwoordelijkheid van de patiënt. En als dan de dingen tijdens een opname achteraf gezien niet zo zijn gegaan zoals de patiënt dit wél graag had gewild, dan is dat helemaal zijn eigen schuld wat mij betreft!!
[...]
Tuurlijk moet je als hulpverlener beschikken over goede sociale vaardigheden. Maar ik blijf erbij dat je bij sommige patiënten niet de informatie krijgt die je wel nodig hebt, ondanks vragen....Ik noem maar een heel klein voorbeeldje: Patiënt opgenomen voor OK. Gebruikt u medicatie? -> Nee Zijn er nog bijzonderheden in de voorgeschiedenis? Bijv. ziektes, eerdere ziekenhuisopnames etc? -> Nee. Nou, prima, geen bijzonderheden denk je dan dus. Vervolgens blijkt dat familie continu héééél lang bij patiënt blijft, ook buiten bezoekuren. Navraag gedaan 'is er een reden dat het bezoek wat langer blijft zitten?' -> Nee, ze blijven gewoon zitten tot u er wat van zegt. Als ik dus zo'n antwoord krijg, sta ik bezoek buiten bezoekuur dus niet meer toe.
Zelfde patiënt heeft continu heel veel pijn. Krijgt van mij standaard paracetamol. Zegt zelf dat dit wel voldoende helpt. Totdat ik uiteindelijk (vlak voor patiënt naar huis gaat) te horen krijg van moeder wat patiënte allemaal in de voorgeschiedenis heeft meegemaakt! Welke pijnmedicatie patiënte allemaal gebruikt! Toen vond ik het niet meer gek dat die paracetamol niet hielp! En dat het bezoek langer bleef dan toegestaan.
Maar ja...als ze dat allemaal een weekje eerder hadden gezegd, had patiënt meer en betere pijnstilling gekregen, had ze méér begrip van mij gekregen, was ik niet dagelijks enigszins boos de kamer opgekomen na het bezoekuur/buiten het bezoekuur om bezoek weg te sturen....Ik heb nog gevraagd waarom dit allemaal niet was verteld 'patiënt wilde niet zeuren'.......
En dit soort dingen komt dus geregeld voor! Patiënten denken volgens mij soms dat wij maar in hun hoofd kunnen kijken ofzo....Ik weet dus niet wat ik in het bovenstaande voorbeeld anders had moeten doen om toch de informatie te krijgen die ik uiteindelijk na 1 week wel kreeg. Ik heb me dus wél professioneel opgesteld. Heb patiënt en familie zeer veel gelegenheden geboden om mij informatie te geven....als zij die gelegenheid niet willen aangrijpen om mij wat uitleg te geven vind ik dat prima, maar dan wel op eigen verantwoordelijkheid van de patiënt. En als dan de dingen tijdens een opname achteraf gezien niet zo zijn gegaan zoals de patiënt dit wél graag had gewild, dan is dat helemaal zijn eigen schuld wat mij betreft!!
donderdag 15 november 2007 om 20:18
Er wordt weer een verpleegkundige beschuldigd van niet betrokken zijn bij haar patienten.
Daar kan ik slecht tegen. Niet meer doen alsjeblieft Soundpost, en al helemaal niet in combinatie met opmerkingen over hoe jou houding is naar patienten/klanten in de hulpverlening. Dat komt over alsof je je superieur voelt ten opzichte van Pien en dat lijkt me niet de bedoeling.
Verpleegkundigen die aangeven hun werk leuk te vinden heb ik alle vertrouwen in dat zij hun werk naar behoren doen, ook bij patienten die hen niet zo vriendelijk behandelen. Het is goed dat Pien aangeeft dat er ook voor haar grenzen zijn, bij wat ik gezien heb in de ziekenhuizen waar ik gewerkt heb kunnen patienten heel ver gaan.
Daar kan ik slecht tegen. Niet meer doen alsjeblieft Soundpost, en al helemaal niet in combinatie met opmerkingen over hoe jou houding is naar patienten/klanten in de hulpverlening. Dat komt over alsof je je superieur voelt ten opzichte van Pien en dat lijkt me niet de bedoeling.
Verpleegkundigen die aangeven hun werk leuk te vinden heb ik alle vertrouwen in dat zij hun werk naar behoren doen, ook bij patienten die hen niet zo vriendelijk behandelen. Het is goed dat Pien aangeeft dat er ook voor haar grenzen zijn, bij wat ik gezien heb in de ziekenhuizen waar ik gewerkt heb kunnen patienten heel ver gaan.
anoniem_18629 wijzigde dit bericht op 15-11-2007 20:18
Reden: typefout
Reden: typefout
% gewijzigd
donderdag 15 november 2007 om 20:26
quote:Beukenootje schreef op 15 november 2007 @ 20:18:
Er wordt weer een verpleegkundige beschuldigd van niet betrokken zijn bij haar patienten.
Waar beschuldig ik Pien van niet-betrokkenheid? Ik heb het tot nu toe gehad over artsen in het algemeen en de arts van TO specifiek (voor zover daar iets duidelijk over is, niet veel natuurlijk).
Daar kan ik slecht tegen. Niet meer doen alsjeblieft Soundpost, en al helemaal niet in combinatie met opmerkingen over hoe jou houding is naar patienten/klanten in de hulpverlening. Dat komt over alsof je je superieur voelt ten opzichte van Pien en dat lijkt me niet de bedoeling.
Ik heb het ook niet over mijn houding vergeleken met Pien. Heb het over mijn houding vergeleken met artsen die hun macht misbruiken en die geen sociale vaardigheden tonen. Pien noemt voorbeelden waarbij ze zich dingen kan voorstellen. Dat kan ik me ook allemaal wel voorstellen, vind het alleen niet professioneel.
Verpleegkundigen die aangeven hun werk leuk te vinden heb ik alle vertrouwen in dat zij hun werk naar behoren doen, ook bij patienten die hen niet zo vriendelijk behandelen. Het is goed dat Pien aangeeft dat er ook voor haar grenzen zijn, bij wat ik gezien heb in de ziekenhuizen waar ik gewerkt heb kunnen patienten heel ver gaan.Daar ben ik het toch ook mee eens? Geef toch ook aan dat je grenzen moet aangeven? Ik wil ook echt niet alle hulpverleners over 1 kam scheren, ik reageerde vooral op bv Ine uit een eerdere post.
Er wordt weer een verpleegkundige beschuldigd van niet betrokken zijn bij haar patienten.
Waar beschuldig ik Pien van niet-betrokkenheid? Ik heb het tot nu toe gehad over artsen in het algemeen en de arts van TO specifiek (voor zover daar iets duidelijk over is, niet veel natuurlijk).
Daar kan ik slecht tegen. Niet meer doen alsjeblieft Soundpost, en al helemaal niet in combinatie met opmerkingen over hoe jou houding is naar patienten/klanten in de hulpverlening. Dat komt over alsof je je superieur voelt ten opzichte van Pien en dat lijkt me niet de bedoeling.
Ik heb het ook niet over mijn houding vergeleken met Pien. Heb het over mijn houding vergeleken met artsen die hun macht misbruiken en die geen sociale vaardigheden tonen. Pien noemt voorbeelden waarbij ze zich dingen kan voorstellen. Dat kan ik me ook allemaal wel voorstellen, vind het alleen niet professioneel.
Verpleegkundigen die aangeven hun werk leuk te vinden heb ik alle vertrouwen in dat zij hun werk naar behoren doen, ook bij patienten die hen niet zo vriendelijk behandelen. Het is goed dat Pien aangeeft dat er ook voor haar grenzen zijn, bij wat ik gezien heb in de ziekenhuizen waar ik gewerkt heb kunnen patienten heel ver gaan.Daar ben ik het toch ook mee eens? Geef toch ook aan dat je grenzen moet aangeven? Ik wil ook echt niet alle hulpverleners over 1 kam scheren, ik reageerde vooral op bv Ine uit een eerdere post.
donderdag 15 november 2007 om 20:31
quote:Pien252 schreef op 15 november 2007 @ 20:17:
[...]
Tuurlijk moet je als hulpverlener beschikken over goede sociale vaardigheden. Maar ik blijf erbij dat je bij sommige patiënten niet de informatie krijgt die je wel nodig hebt, ondanks vragen....Ik noem maar een heel klein voorbeeldje: Patiënt opgenomen voor OK. Gebruikt u medicatie? -> Nee Zijn er nog bijzonderheden in de voorgeschiedenis? Bijv. ziektes, eerdere ziekenhuisopnames etc? -> Nee. Nou, prima, geen bijzonderheden denk je dan dus. Vervolgens blijkt dat familie continu héééél lang bij patiënt blijft, ook buiten bezoekuren. Navraag gedaan 'is er een reden dat het bezoek wat langer blijft zitten?' -> Nee, ze blijven gewoon zitten tot u er wat van zegt. Als ik dus zo'n antwoord krijg, sta ik bezoek buiten bezoekuur dus niet meer toe.
Zelfde patiënt heeft continu heel veel pijn. Krijgt van mij standaard paracetamol. Zegt zelf dat dit wel voldoende helpt. Totdat ik uiteindelijk (vlak voor patiënt naar huis gaat) te horen krijg van moeder wat patiënte allemaal in de voorgeschiedenis heeft meegemaakt! Welke pijnmedicatie patiënte allemaal gebruikt! Toen vond ik het niet meer gek dat die paracetamol niet hielp! En dat het bezoek langer bleef dan toegestaan.
Maar ja...als ze dat allemaal een weekje eerder hadden gezegd, had patiënt meer en betere pijnstilling gekregen, had ze méér begrip van mij gekregen, was ik niet dagelijks enigszins boos de kamer opgekomen na het bezoekuur/buiten het bezoekuur om bezoek weg te sturen....Ik heb nog gevraagd waarom dit allemaal niet was verteld 'patiënt wilde niet zeuren'.......
En dit soort dingen komt dus geregeld voor! Patiënten denken volgens mij soms dat wij maar in hun hoofd kunnen kijken ofzo....Ik weet dus niet wat ik in het bovenstaande voorbeeld anders had moeten doen om toch de informatie te krijgen die ik uiteindelijk na 1 week wel kreeg. Ik heb me dus wél professioneel opgesteld. Heb patiënt en familie zeer veel gelegenheden geboden om mij informatie te geven....als zij die gelegenheid niet willen aangrijpen om mij wat uitleg te geven vind ik dat prima, maar dan wel op eigen verantwoordelijkheid van de patiënt. En als dan de dingen tijdens een opname achteraf gezien niet zo zijn gegaan zoals de patiënt dit wél graag had gewild, dan is dat helemaal zijn eigen schuld wat mij betreft!!
Als jij zo je best doet en nog geeft de patient geen info, dan valt jou inderdaad niets te verwijten. Daarover ben ik het echt wel met je eens, hoop dat dat nu duidelijk is.
Ik zit nog steeds met de arts van TO in mijn hoofd (maag ) en andere vpk's die hier hebben gereageerd. Iedereen is anders, dat is duidelijk, en bij sommige hulpverleners krijg ik de indruk dat het ze meer om de macht dan om de hulp te doen is (niet bij jou dus).
[...]
Tuurlijk moet je als hulpverlener beschikken over goede sociale vaardigheden. Maar ik blijf erbij dat je bij sommige patiënten niet de informatie krijgt die je wel nodig hebt, ondanks vragen....Ik noem maar een heel klein voorbeeldje: Patiënt opgenomen voor OK. Gebruikt u medicatie? -> Nee Zijn er nog bijzonderheden in de voorgeschiedenis? Bijv. ziektes, eerdere ziekenhuisopnames etc? -> Nee. Nou, prima, geen bijzonderheden denk je dan dus. Vervolgens blijkt dat familie continu héééél lang bij patiënt blijft, ook buiten bezoekuren. Navraag gedaan 'is er een reden dat het bezoek wat langer blijft zitten?' -> Nee, ze blijven gewoon zitten tot u er wat van zegt. Als ik dus zo'n antwoord krijg, sta ik bezoek buiten bezoekuur dus niet meer toe.
Zelfde patiënt heeft continu heel veel pijn. Krijgt van mij standaard paracetamol. Zegt zelf dat dit wel voldoende helpt. Totdat ik uiteindelijk (vlak voor patiënt naar huis gaat) te horen krijg van moeder wat patiënte allemaal in de voorgeschiedenis heeft meegemaakt! Welke pijnmedicatie patiënte allemaal gebruikt! Toen vond ik het niet meer gek dat die paracetamol niet hielp! En dat het bezoek langer bleef dan toegestaan.
Maar ja...als ze dat allemaal een weekje eerder hadden gezegd, had patiënt meer en betere pijnstilling gekregen, had ze méér begrip van mij gekregen, was ik niet dagelijks enigszins boos de kamer opgekomen na het bezoekuur/buiten het bezoekuur om bezoek weg te sturen....Ik heb nog gevraagd waarom dit allemaal niet was verteld 'patiënt wilde niet zeuren'.......
En dit soort dingen komt dus geregeld voor! Patiënten denken volgens mij soms dat wij maar in hun hoofd kunnen kijken ofzo....Ik weet dus niet wat ik in het bovenstaande voorbeeld anders had moeten doen om toch de informatie te krijgen die ik uiteindelijk na 1 week wel kreeg. Ik heb me dus wél professioneel opgesteld. Heb patiënt en familie zeer veel gelegenheden geboden om mij informatie te geven....als zij die gelegenheid niet willen aangrijpen om mij wat uitleg te geven vind ik dat prima, maar dan wel op eigen verantwoordelijkheid van de patiënt. En als dan de dingen tijdens een opname achteraf gezien niet zo zijn gegaan zoals de patiënt dit wél graag had gewild, dan is dat helemaal zijn eigen schuld wat mij betreft!!
Als jij zo je best doet en nog geeft de patient geen info, dan valt jou inderdaad niets te verwijten. Daarover ben ik het echt wel met je eens, hoop dat dat nu duidelijk is.
Ik zit nog steeds met de arts van TO in mijn hoofd (maag ) en andere vpk's die hier hebben gereageerd. Iedereen is anders, dat is duidelijk, en bij sommige hulpverleners krijg ik de indruk dat het ze meer om de macht dan om de hulp te doen is (niet bij jou dus).
donderdag 15 november 2007 om 20:35
quote:Soundpost schreef op 15 november 2007 @ 20:31:
[...]
Als jij zo je best doet en nog geeft de patient geen info, dan valt jou inderdaad niets te verwijten. Daarover ben ik het echt wel met je eens, hoop dat dat nu duidelijk is.
Ik zit nog steeds met de arts van TO in mijn hoofd (maag ) en andere vpk's die hier hebben gereageerd. Iedereen is anders, dat is duidelijk, en bij sommige hulpverleners krijg ik de indruk dat het ze meer om de macht dan om de hulp te doen is (niet bij jou dus).ok, dankje voor je uitleg
[...]
Als jij zo je best doet en nog geeft de patient geen info, dan valt jou inderdaad niets te verwijten. Daarover ben ik het echt wel met je eens, hoop dat dat nu duidelijk is.
Ik zit nog steeds met de arts van TO in mijn hoofd (maag ) en andere vpk's die hier hebben gereageerd. Iedereen is anders, dat is duidelijk, en bij sommige hulpverleners krijg ik de indruk dat het ze meer om de macht dan om de hulp te doen is (niet bij jou dus).ok, dankje voor je uitleg
donderdag 15 november 2007 om 20:38
en toch he, blijf ik het wel apart vinden dat als je al 5 jaar lang veel last hebt van buikpijn en er steeds meer bloed bij je ontlsting komt, je niet gewoon een onderzoek laat doen (ik wil nu de angst van TO niet bagatalliseren hoor!)....kan me wel voorstellen dat je tegen zo'n onderzoek opziet, maar zou echt wel ongerust zijn....en zou graag weten wat me mankeerde. zodat er naar een oplossing voor het probleem gezocht kan worden....
maandag 19 november 2007 om 22:04
Beetje stil hier ineens.. Zelfs Katja is erg stil.
Maar goed, ik zou er op terug komen en doe dat dus ook. Mijn vriendin is weer naar huis en gisteren heb ik de hele dag op de piste doorgebracht.
Soundpost, ik ben vpk en vind het een mooi vak.
Ik behandel patienten met respect, laat ze in hun waarde en sta open voor hun verhaal. Ik probeer zoveel mogelijk info te vergaren, maar ben afhankelijk van wat mensen vertellen. Datzelfde geldt voor een huisarts. Als iemand geen info vertelt, om wat voor reden dan ook, houdt het op. Je kunt niet aan hun oren zien wat er allemaal aan de hand is.
Vergeet echter niet dat patienten heel vervelend kunnen zijn. Ze kunnen verbaal heel burtaal zijn, ze kunnen zelfs fysiek agressief worden. Als je met veel geduld geprobeerd hebt iemand iets duidelijk te maken en geluisterd hebt naar datgene dat de patient kwijt wil, is het prettig als iemand jou als (para)medicus ook serieus neemt. De arts van TO is al 5 jaar bezig om haar naar dat ene onderzoek te laten gaan. Dat TO dat al 5 jaar weigert, is haar zaak. Dat betekent toch niet dat die arts zich in alle mogelijke bochten moet wringen om voor haar een onderzoek te zoeken dat wel in haar straatje past?
Die arts biedt haar iets aan, zij heeft klachten waar ze vanaf wil, dan is het take it or leave it. Als hij haar zonder meer zou wegsturen, wordt het een ander verhaal, maar hij biedt haar onderzoek aan!
TO komt in haar post allesbehalve vriendelijk en meewerkend over. Ze heeft in haar hoofd een bepaald behandeltraject en komt niet over als iemand die open staat voor overleg. Haar arts wil inzicht krijgen in haar lichamelijke conditie, dus zal ze mee moeten werken. Vergelijk het met bloedprikken, een hele simpele ingreep, die voor veel mensen ook spannend kan zijn. Dat resultaat vertelt veel over je gesteldheid, maar als je dat weigert, onthoud je de arts van heel veel basale info en kan hij gewoon niet verder. Het is wel zijn beroep en werk om een diagnose te stellen, maar is afhankelijk van de cooperatieve houding van de patient.
Een colonscopie is geen bijzonder onderzoek, in de zin van uitzonderlijk en zelden uitgevoerd. Het is heel alledaags, wordt veel uitgevoerd en vertelt veel over je darmstelsel. Info die essentieel is als je met de klachten loopt die TO heeft. Zij heeft echter in haar hoofd dat ze het niet wil. Dat kan zijn uit angst, prima, maar verder dan dat komt ze niet. Mensen die zo'n onderzoek uitvoeren stellen je echt wel op je gemak, maar dan moet je zelf wel willen.
Machtsmisbruik vind ik iets heel anders.
Een gezicht die je niet aanstaat, is geen enkel probleem voor een behandeltraject, want inderdaad blijf je dan professioneel. Ik ook. Sommige mensen liggen je nu eenmaal beter dan andere. In mijn loopbaan heb ik weinig problemen gehad met mensen. Vooral in een gevangenis zitten veel 'bijzondere types' die erg goed weten wat ze willen. Ze zijn niet altijd redelijk en vaak veeleisend. Zaak is om open te blijven staan voor de echte klachten en alle overbodige klaagzangen te negeren. Maar als mensen onderzoeken blijven weigeren, houdt het echt op.
Verwacht jij nu eerlijk van artsen en vpks dat ze als een hondje kruipen voor de patienten? Dat ze alles doen wat patienten verlangen?
Ik kan je wel vertellen dat als een patient mij onredelijk behandeld, mij als een soort serveerster/loopjongen/dienstmeisje/voetveeg ziet, ben ik er echt snel klaar mee. Zo werkt het niet in de wereld. Artsen en vpks willen iedereen graag helpen en geruststellen, maar vragen daarvoor wel medewerking en een open, respectvolle houding. Dat is niets teveel gevraagd toch? TO krijgt geen keuzemenu voorgeschoteld, wat ze graag zou willen, omdat dat niet realistisch en absoluut onzin is.
Oja, tot slot, kunnen wij geen oordeel geven over de info voorziening van TO's huisarts. Geen idee wat hij verteld heeft, wat zij daarvan gehoord en onthouden heeft, wat haar houding in die spreekkamer is, hoe spraakzaam die arts uberhaupt is, etc. In haar postings komt ze echter niet heel cooperatief over.
Maar goed, ik zou er op terug komen en doe dat dus ook. Mijn vriendin is weer naar huis en gisteren heb ik de hele dag op de piste doorgebracht.
Soundpost, ik ben vpk en vind het een mooi vak.
Ik behandel patienten met respect, laat ze in hun waarde en sta open voor hun verhaal. Ik probeer zoveel mogelijk info te vergaren, maar ben afhankelijk van wat mensen vertellen. Datzelfde geldt voor een huisarts. Als iemand geen info vertelt, om wat voor reden dan ook, houdt het op. Je kunt niet aan hun oren zien wat er allemaal aan de hand is.
Vergeet echter niet dat patienten heel vervelend kunnen zijn. Ze kunnen verbaal heel burtaal zijn, ze kunnen zelfs fysiek agressief worden. Als je met veel geduld geprobeerd hebt iemand iets duidelijk te maken en geluisterd hebt naar datgene dat de patient kwijt wil, is het prettig als iemand jou als (para)medicus ook serieus neemt. De arts van TO is al 5 jaar bezig om haar naar dat ene onderzoek te laten gaan. Dat TO dat al 5 jaar weigert, is haar zaak. Dat betekent toch niet dat die arts zich in alle mogelijke bochten moet wringen om voor haar een onderzoek te zoeken dat wel in haar straatje past?
Die arts biedt haar iets aan, zij heeft klachten waar ze vanaf wil, dan is het take it or leave it. Als hij haar zonder meer zou wegsturen, wordt het een ander verhaal, maar hij biedt haar onderzoek aan!
TO komt in haar post allesbehalve vriendelijk en meewerkend over. Ze heeft in haar hoofd een bepaald behandeltraject en komt niet over als iemand die open staat voor overleg. Haar arts wil inzicht krijgen in haar lichamelijke conditie, dus zal ze mee moeten werken. Vergelijk het met bloedprikken, een hele simpele ingreep, die voor veel mensen ook spannend kan zijn. Dat resultaat vertelt veel over je gesteldheid, maar als je dat weigert, onthoud je de arts van heel veel basale info en kan hij gewoon niet verder. Het is wel zijn beroep en werk om een diagnose te stellen, maar is afhankelijk van de cooperatieve houding van de patient.
Een colonscopie is geen bijzonder onderzoek, in de zin van uitzonderlijk en zelden uitgevoerd. Het is heel alledaags, wordt veel uitgevoerd en vertelt veel over je darmstelsel. Info die essentieel is als je met de klachten loopt die TO heeft. Zij heeft echter in haar hoofd dat ze het niet wil. Dat kan zijn uit angst, prima, maar verder dan dat komt ze niet. Mensen die zo'n onderzoek uitvoeren stellen je echt wel op je gemak, maar dan moet je zelf wel willen.
Machtsmisbruik vind ik iets heel anders.
Een gezicht die je niet aanstaat, is geen enkel probleem voor een behandeltraject, want inderdaad blijf je dan professioneel. Ik ook. Sommige mensen liggen je nu eenmaal beter dan andere. In mijn loopbaan heb ik weinig problemen gehad met mensen. Vooral in een gevangenis zitten veel 'bijzondere types' die erg goed weten wat ze willen. Ze zijn niet altijd redelijk en vaak veeleisend. Zaak is om open te blijven staan voor de echte klachten en alle overbodige klaagzangen te negeren. Maar als mensen onderzoeken blijven weigeren, houdt het echt op.
Verwacht jij nu eerlijk van artsen en vpks dat ze als een hondje kruipen voor de patienten? Dat ze alles doen wat patienten verlangen?
Ik kan je wel vertellen dat als een patient mij onredelijk behandeld, mij als een soort serveerster/loopjongen/dienstmeisje/voetveeg ziet, ben ik er echt snel klaar mee. Zo werkt het niet in de wereld. Artsen en vpks willen iedereen graag helpen en geruststellen, maar vragen daarvoor wel medewerking en een open, respectvolle houding. Dat is niets teveel gevraagd toch? TO krijgt geen keuzemenu voorgeschoteld, wat ze graag zou willen, omdat dat niet realistisch en absoluut onzin is.
Oja, tot slot, kunnen wij geen oordeel geven over de info voorziening van TO's huisarts. Geen idee wat hij verteld heeft, wat zij daarvan gehoord en onthouden heeft, wat haar houding in die spreekkamer is, hoe spraakzaam die arts uberhaupt is, etc. In haar postings komt ze echter niet heel cooperatief over.
maandag 19 november 2007 om 22:55
quote:Ine schreef op 19 november 2007 @ 22:04:
Soundpost, ik ben vpk en vind het een mooi vak.
Ik behandel patienten met respect, laat ze in hun waarde en sta open voor hun verhaal. Ik probeer zoveel mogelijk info te vergaren, maar ben afhankelijk van wat mensen vertellen. Datzelfde geldt voor een huisarts. Als iemand geen info vertelt, om wat voor reden dan ook, houdt het op. Je kunt niet aan hun oren zien wat er allemaal aan de hand is.
Mijn eerdere reactie over/tegen jou ging over het feit dat jij elders schreef dat jij niet de invoelende vpk bent als het gaat om mensen die niet meewerken (grove samenvatting). Als jij nu weer mensen in hun waarde laat, is dat alleen maar positief toch? Vanwaar die omslag?
Vergeet echter niet dat patienten heel vervelend kunnen zijn. Ze kunnen verbaal heel burtaal zijn, ze kunnen zelfs fysiek agressief worden. Als je met veel geduld geprobeerd hebt iemand iets duidelijk te maken en geluisterd hebt naar datgene dat de patient kwijt wil, is het prettig als iemand jou als (para)medicus ook serieus neemt. De arts van TO is al 5 jaar bezig om haar naar dat ene onderzoek te laten gaan. Dat TO dat al 5 jaar weigert, is haar zaak. Dat betekent toch niet dat die arts zich in alle mogelijke bochten moet wringen om voor haar een onderzoek te zoeken dat wel in haar straatje past?
Nee, maar wat ik al eerder heb gezegd: waarschijnlijk, als de arts goede info had gegeven en de goede vragen had gesteld, was TO allang geholpen. En ik geef toe, wij waren er allebei niet bij en het blijft gissen, maar dat is mijn indruk. Die arts biedt haar iets aan, zij heeft klachten waar ze vanaf wil, dan is het take it or leave it. Als hij haar zonder meer zou wegsturen, wordt het een ander verhaal, maar hij biedt haar onderzoek aan!
TO komt in haar post allesbehalve vriendelijk en meewerkend over. Ze heeft in haar hoofd een bepaald behandeltraject en komt niet over als iemand die open staat voor overleg. Haar arts wil inzicht krijgen in haar lichamelijke conditie, dus zal ze mee moeten werken. Vergelijk het met bloedprikken, een hele simpele ingreep, die voor veel mensen ook spannend kan zijn. Dat resultaat vertelt veel over je gesteldheid, maar als je dat weigert, onthoud je de arts van heel veel basale info en kan hij gewoon niet verder. Het is wel zijn beroep en werk om een diagnose te stellen, maar is afhankelijk van de cooperatieve houding van de patient.
Een colonscopie is geen bijzonder onderzoek, in de zin van uitzonderlijk en zelden uitgevoerd. Het is heel alledaags, wordt veel uitgevoerd en vertelt veel over je darmstelsel. Info die essentieel is als je met de klachten loopt die TO heeft. Zij heeft echter in haar hoofd dat ze het niet wil. Dat kan zijn uit angst, prima, maar verder dan dat komt ze niet. Mensen die zo'n onderzoek uitvoeren stellen je echt wel op je gemak, maar dan moet je zelf wel willen.
Zie mijn eerdere opmerking
Machtsmisbruik vind ik iets heel anders.
Een gezicht die je niet aanstaat, is geen enkel probleem voor een behandeltraject, want inderdaad blijf je dan professioneel. Ik ook. Sommige mensen liggen je nu eenmaal beter dan andere. In mijn loopbaan heb ik weinig problemen gehad met mensen. Vooral in een gevangenis zitten veel 'bijzondere types' die erg goed weten wat ze willen. Ze zijn niet altijd redelijk en vaak veeleisend. Zaak is om open te blijven staan voor de echte klachten en alle overbodige klaagzangen te negeren. Maar als mensen onderzoeken blijven weigeren, houdt het echt op.
Verwacht jij nu eerlijk van artsen en vpks dat ze als een hondje kruipen voor de patienten? Dat ze alles doen wat patienten verlangen?
Nee, ik verwacht basis-sociale vaardigheden en goede info over mogelijke behandelingen.
ik kan je wel vertellen dat als een patient mij onredelijk behandeld, mij als een soort serveerster/loopjongen/dienstmeisje/voetveeg ziet, ben ik er echt snel klaar mee. Zo werkt het niet in de wereld. Artsen en vpks willen iedereen graag helpen en geruststellen, maar vragen daarvoor wel medewerking en een open, respectvolle houding. Dat is niets teveel gevraagd toch? TO krijgt geen keuzemenu voorgeschoteld, wat ze graag zou willen, omdat dat niet realistisch en absoluut onzin is.
Het bleek achteraf wel realistisch, dat is nou het hele punt van de discussie. Een 'roesje' bleek een mogelijkheid, dit was echter nooit door haar huisarts aangegeven waardoor TO jaren met (onterechte) angst heeft rondgelopen.
Oja, tot slot, kunnen wij geen oordeel geven over de info voorziening van TO's huisarts. Geen idee wat hij verteld heeft, wat zij daarvan gehoord en onthouden heeft, wat haar houding in die spreekkamer is, hoe spraakzaam die arts uberhaupt is, etc.
Inderdaad.
In haar postings komt ze echter niet heel cooperatief over.
Dat kan ik me in haar geval (te weinig info + verhaal over haar vader) goed voorstellen. Geen reden om een slechte behandeling door arts goed te praten lijkt mij.
Soundpost, ik ben vpk en vind het een mooi vak.
Ik behandel patienten met respect, laat ze in hun waarde en sta open voor hun verhaal. Ik probeer zoveel mogelijk info te vergaren, maar ben afhankelijk van wat mensen vertellen. Datzelfde geldt voor een huisarts. Als iemand geen info vertelt, om wat voor reden dan ook, houdt het op. Je kunt niet aan hun oren zien wat er allemaal aan de hand is.
Mijn eerdere reactie over/tegen jou ging over het feit dat jij elders schreef dat jij niet de invoelende vpk bent als het gaat om mensen die niet meewerken (grove samenvatting). Als jij nu weer mensen in hun waarde laat, is dat alleen maar positief toch? Vanwaar die omslag?
Vergeet echter niet dat patienten heel vervelend kunnen zijn. Ze kunnen verbaal heel burtaal zijn, ze kunnen zelfs fysiek agressief worden. Als je met veel geduld geprobeerd hebt iemand iets duidelijk te maken en geluisterd hebt naar datgene dat de patient kwijt wil, is het prettig als iemand jou als (para)medicus ook serieus neemt. De arts van TO is al 5 jaar bezig om haar naar dat ene onderzoek te laten gaan. Dat TO dat al 5 jaar weigert, is haar zaak. Dat betekent toch niet dat die arts zich in alle mogelijke bochten moet wringen om voor haar een onderzoek te zoeken dat wel in haar straatje past?
Nee, maar wat ik al eerder heb gezegd: waarschijnlijk, als de arts goede info had gegeven en de goede vragen had gesteld, was TO allang geholpen. En ik geef toe, wij waren er allebei niet bij en het blijft gissen, maar dat is mijn indruk. Die arts biedt haar iets aan, zij heeft klachten waar ze vanaf wil, dan is het take it or leave it. Als hij haar zonder meer zou wegsturen, wordt het een ander verhaal, maar hij biedt haar onderzoek aan!
TO komt in haar post allesbehalve vriendelijk en meewerkend over. Ze heeft in haar hoofd een bepaald behandeltraject en komt niet over als iemand die open staat voor overleg. Haar arts wil inzicht krijgen in haar lichamelijke conditie, dus zal ze mee moeten werken. Vergelijk het met bloedprikken, een hele simpele ingreep, die voor veel mensen ook spannend kan zijn. Dat resultaat vertelt veel over je gesteldheid, maar als je dat weigert, onthoud je de arts van heel veel basale info en kan hij gewoon niet verder. Het is wel zijn beroep en werk om een diagnose te stellen, maar is afhankelijk van de cooperatieve houding van de patient.
Een colonscopie is geen bijzonder onderzoek, in de zin van uitzonderlijk en zelden uitgevoerd. Het is heel alledaags, wordt veel uitgevoerd en vertelt veel over je darmstelsel. Info die essentieel is als je met de klachten loopt die TO heeft. Zij heeft echter in haar hoofd dat ze het niet wil. Dat kan zijn uit angst, prima, maar verder dan dat komt ze niet. Mensen die zo'n onderzoek uitvoeren stellen je echt wel op je gemak, maar dan moet je zelf wel willen.
Zie mijn eerdere opmerking
Machtsmisbruik vind ik iets heel anders.
Een gezicht die je niet aanstaat, is geen enkel probleem voor een behandeltraject, want inderdaad blijf je dan professioneel. Ik ook. Sommige mensen liggen je nu eenmaal beter dan andere. In mijn loopbaan heb ik weinig problemen gehad met mensen. Vooral in een gevangenis zitten veel 'bijzondere types' die erg goed weten wat ze willen. Ze zijn niet altijd redelijk en vaak veeleisend. Zaak is om open te blijven staan voor de echte klachten en alle overbodige klaagzangen te negeren. Maar als mensen onderzoeken blijven weigeren, houdt het echt op.
Verwacht jij nu eerlijk van artsen en vpks dat ze als een hondje kruipen voor de patienten? Dat ze alles doen wat patienten verlangen?
Nee, ik verwacht basis-sociale vaardigheden en goede info over mogelijke behandelingen.
ik kan je wel vertellen dat als een patient mij onredelijk behandeld, mij als een soort serveerster/loopjongen/dienstmeisje/voetveeg ziet, ben ik er echt snel klaar mee. Zo werkt het niet in de wereld. Artsen en vpks willen iedereen graag helpen en geruststellen, maar vragen daarvoor wel medewerking en een open, respectvolle houding. Dat is niets teveel gevraagd toch? TO krijgt geen keuzemenu voorgeschoteld, wat ze graag zou willen, omdat dat niet realistisch en absoluut onzin is.
Het bleek achteraf wel realistisch, dat is nou het hele punt van de discussie. Een 'roesje' bleek een mogelijkheid, dit was echter nooit door haar huisarts aangegeven waardoor TO jaren met (onterechte) angst heeft rondgelopen.
Oja, tot slot, kunnen wij geen oordeel geven over de info voorziening van TO's huisarts. Geen idee wat hij verteld heeft, wat zij daarvan gehoord en onthouden heeft, wat haar houding in die spreekkamer is, hoe spraakzaam die arts uberhaupt is, etc.
Inderdaad.
In haar postings komt ze echter niet heel cooperatief over.
Dat kan ik me in haar geval (te weinig info + verhaal over haar vader) goed voorstellen. Geen reden om een slechte behandeling door arts goed te praten lijkt mij.
anoniem_58180 wijzigde dit bericht op 19-11-2007 22:59
Reden: corr en toevoeging
Reden: corr en toevoeging
% gewijzigd
dinsdag 20 november 2007 om 00:04
ik denk niet dat je hier zomaar over een slechte behandeling kunt praten! TO krijgt een onderzoek aangeboden door haar huisarts, mbv dat onderzoek kan mogelijk duidelijk worden waar de klachten van TO vandaan komen, en wat de behandeling zou kunnen/moeten zijn. TO weigert het onderzoek echter, en als zij tegenover haat huisarts op eenzelfde manier reageert als dat ze hier in dit topic (mn openingspost) overkomt, dan kan ik het me voorstellen dat de huisarts er niet echt verder mee komt. TO zou ook zelf aan kunnen geven waarom ze het onderzoek niet wil! Mogelijk had de huisarts haar dan info kunnen geven over evt roesje etc.Maar als TO gewoon blijft volhouden dat ze geen colonscopie obdergaat 'simpelweg omdat ze dat niet wil', dan kan ik het me voorstellen dat de huisarts op een gegeven moment ook denkt en zegt: prima, dan niet. Hij kan haar niet dwingen om dat onderzoek te ondergaan.
Vind het dus nog wel wat om nu zomaar te spreken van een slechte behandeling!
Vind het dus nog wel wat om nu zomaar te spreken van een slechte behandeling!
dinsdag 20 november 2007 om 00:10
Ze ondergaat de colonscopie niet 'simpel omdat ze dat niet wil'. Ze heeft er een traumatische ervaring mee, waardoor ze het niet wilde. Angst zorgt voor vermijding, dat zou een arts ook moeten weten. En nadat hier duidelijk werd dat een roes mogelijk is, is TO het weer gaan overwegen. Lijkt mij dat de huisarts door meer info te geven dit al veel eerder had kunnen bereiken. Dat vind ik slecht, inderdaad.
dinsdag 20 november 2007 om 01:05
Wat denk je dat er met zo'n kijkoperatie te bereiken valt? Ze moeten immers in je darmen kijken, of wil je dat ze zover gaan dat ze tijdens die operatie je darmen opensnijden om er dan een camera naar binnen te brengen? Denk je dat die napijn, de narcose en het aanzienlijk hogere risico opweegt tegen een endoscopie? Denk je nu werkelijk dat er ook maar 1 huisarts te vinden is die zal toegeven aan jouw wensen? Kom op zeg, pak je zelf bijeen en doe dat onderzoek, je kan een "roesje" krijgen waardoor het allemaal reuze meevalt.
dinsdag 20 november 2007 om 13:18
quote:Soundpost schreef op 20 november 2007 @ 00:10:
Ze ondergaat de colonscopie niet 'simpel omdat ze dat niet wil'. Ze heeft er een traumatische ervaring mee, waardoor ze het niet wilde. Angst zorgt voor vermijding, dat zou een arts ook moeten weten. En nadat hier duidelijk werd dat een roes mogelijk is, is TO het weer gaan overwegen. Lijkt mij dat de huisarts door meer info te geven dit al veel eerder had kunnen bereiken. Dat vind ik slecht, inderdaad.dit staat in de openingspost! pas ergens een stuk verderop in dit topic vertelt TO dat ze het onderzoek niet wil vanwege angst. Als TO tegenover haar huisarts net zo onduidelijk blijft (én aanvallend!) als in dit topic, kan ik het me voorstellen dat de huisarts er niet verder mee komt. en dat is dan wat mij betreft het probleem van TO en niet van de huisarts.
Ze ondergaat de colonscopie niet 'simpel omdat ze dat niet wil'. Ze heeft er een traumatische ervaring mee, waardoor ze het niet wilde. Angst zorgt voor vermijding, dat zou een arts ook moeten weten. En nadat hier duidelijk werd dat een roes mogelijk is, is TO het weer gaan overwegen. Lijkt mij dat de huisarts door meer info te geven dit al veel eerder had kunnen bereiken. Dat vind ik slecht, inderdaad.dit staat in de openingspost! pas ergens een stuk verderop in dit topic vertelt TO dat ze het onderzoek niet wil vanwege angst. Als TO tegenover haar huisarts net zo onduidelijk blijft (én aanvallend!) als in dit topic, kan ik het me voorstellen dat de huisarts er niet verder mee komt. en dat is dan wat mij betreft het probleem van TO en niet van de huisarts.
dinsdag 20 november 2007 om 17:16
Ehm, ja, de uitleg komt verderop in de discussie. Voordat ik een oordeel vel lees ik namelijk de discussies, vragen en antwoorden van TO. Niet zo vreemd lijkt mij. Maar jij denkt dat een huisarts die uitleg niet kan vragen? Op duidelijke vragen komt doorgaans een duidelijk antwoord en anders vraag je nog even door.
En om nou het gedrag van TO tegenover wildvreemden op een forum (wie weet zijn wij domme vivatuttebellen of bitches of wat dan ook) te generaliseren naar gedrag in haar verdere leven gaat wel erg ver, toch?
En om nou het gedrag van TO tegenover wildvreemden op een forum (wie weet zijn wij domme vivatuttebellen of bitches of wat dan ook) te generaliseren naar gedrag in haar verdere leven gaat wel erg ver, toch?
dinsdag 20 november 2007 om 21:10
Ergens houd mijn invoelendheid zeker op, Soundpost! Misschien moet ik je iets meer achtergrond vertellen.
Ik heb in een gevangenis gewerkt, zeg maar als een filter voor de huisarts, omdat hij anders overspoeld wordt tijdens zijn spreekuur. Wij screanden de klachten, stuurden door als wij het niet wisten, twijfelden, consult nodig vonden etc. Het gebeurde regelmatig dat iemand steeds terug kwam met dezelfde klachten, de huisarts had aangeboden dat en dat onderzoek te laten doen, maar de gedetineerde weigerde. Oke, na drie of vier keer was het klaar. Wil je niet? Dan zoek je het maar uit, eigen verantwoordelijkheid. Wil je wel? Laat het dan weten, dan gaan we verder met het traject en krijg je al onze medewerking/zorg/aandacht/etc.
De gedetineerden categorie vraagt een vrij 'harde' aanpak, veel gesprekken gaan over het scoren van (slaap)medicatie of methadon en je moet daarin stevig in je schoenen staan. Misschien dat mijn post daarom wat gekleurd was en hard op je over kwam. Ik kan zeker hard zijn als het om mensen gaat die doen alsof zij alle kennis in pacht hebben en het beter denken te weten dan de arts.
De huisarts biedt TO een onderzoek aan. Zij heeft klachten en hij wil haar helpen. Daarvoor heeft hij meer kennis nodig, het is beter als ze een onderzoek ondergaat, wat hem meer houvast gaat geven voor evt medicatie of een doorverwijzing. Als zij zegt, dat wil ik niet, en ook al 5 jaar lang, dan heeft die arts het echt wel gezien met haar. En ik kan me het voorstellen ook. Pas als TO zegt, oke, ik wil het wel, maaaaaar.... dan kunnen ze verder.
Ze had toch ook gewoon met het ziekenhuis kunnen bellen en daar vragen hoe ze omgaan met mensen die bang zijn? Waar een wil is, is een weg, hoor.
Ik weet niet in hoeverre dat verhaal van haar vader van toepassing is. Dit loopt al 5 jaar, ze zegt niet hoe lang dat geleden is dat haar vader gediagnostiseerd is. Natuurlijk kan ik me heel goed voorstellen dat dit pijn doet. Mijn oma heeft ook heel lang al klachten gehad, is ook bij de huisarts geweest, maar vertelde hem bijna niets. Hij heeft het dus verkeerd ingeschat, omdat zij niets zei! Dan kun je die huisarts daarop aankijken, maar het was mijn oma's eigen verantwoordelijkheid.
En wat betreft te weinig info. We leven wel in een maatschappij waarin mensen veel mondiger zijn geworden. Mensen zoeken veel op internet na en zijn echt niet meer zo dom dat een huisarts ze tot in de puntjes voor moet lichten. TO is slim genoeg om andere onderzoeken te eisen, dan had ze ook zelf door kunnen vragen. Waar ik vandaan kom is het trouwens ook normaal dat als je een afspraak hebt in het ziekenhuis voor een onderzoek, je een folder thuis krijgt met alle informatie over het onderzoek dat je gaat ondergaan. Lijkt me dat ze die in haar ziekenhuis ook zullen hebben.
Soms moet je je ook over een angst heen WILLEN zetten. Het kan niet je hele leven gaan zoals jij het wilt, soms moet je iets doen wat je minder leuk of zelfs beangstigend vindt.
Trouwens typisch dat TO niets meer van zich laat horen.. Wij hebben het er maar druk mee!
Ik heb in een gevangenis gewerkt, zeg maar als een filter voor de huisarts, omdat hij anders overspoeld wordt tijdens zijn spreekuur. Wij screanden de klachten, stuurden door als wij het niet wisten, twijfelden, consult nodig vonden etc. Het gebeurde regelmatig dat iemand steeds terug kwam met dezelfde klachten, de huisarts had aangeboden dat en dat onderzoek te laten doen, maar de gedetineerde weigerde. Oke, na drie of vier keer was het klaar. Wil je niet? Dan zoek je het maar uit, eigen verantwoordelijkheid. Wil je wel? Laat het dan weten, dan gaan we verder met het traject en krijg je al onze medewerking/zorg/aandacht/etc.
De gedetineerden categorie vraagt een vrij 'harde' aanpak, veel gesprekken gaan over het scoren van (slaap)medicatie of methadon en je moet daarin stevig in je schoenen staan. Misschien dat mijn post daarom wat gekleurd was en hard op je over kwam. Ik kan zeker hard zijn als het om mensen gaat die doen alsof zij alle kennis in pacht hebben en het beter denken te weten dan de arts.
De huisarts biedt TO een onderzoek aan. Zij heeft klachten en hij wil haar helpen. Daarvoor heeft hij meer kennis nodig, het is beter als ze een onderzoek ondergaat, wat hem meer houvast gaat geven voor evt medicatie of een doorverwijzing. Als zij zegt, dat wil ik niet, en ook al 5 jaar lang, dan heeft die arts het echt wel gezien met haar. En ik kan me het voorstellen ook. Pas als TO zegt, oke, ik wil het wel, maaaaaar.... dan kunnen ze verder.
Ze had toch ook gewoon met het ziekenhuis kunnen bellen en daar vragen hoe ze omgaan met mensen die bang zijn? Waar een wil is, is een weg, hoor.
Ik weet niet in hoeverre dat verhaal van haar vader van toepassing is. Dit loopt al 5 jaar, ze zegt niet hoe lang dat geleden is dat haar vader gediagnostiseerd is. Natuurlijk kan ik me heel goed voorstellen dat dit pijn doet. Mijn oma heeft ook heel lang al klachten gehad, is ook bij de huisarts geweest, maar vertelde hem bijna niets. Hij heeft het dus verkeerd ingeschat, omdat zij niets zei! Dan kun je die huisarts daarop aankijken, maar het was mijn oma's eigen verantwoordelijkheid.
En wat betreft te weinig info. We leven wel in een maatschappij waarin mensen veel mondiger zijn geworden. Mensen zoeken veel op internet na en zijn echt niet meer zo dom dat een huisarts ze tot in de puntjes voor moet lichten. TO is slim genoeg om andere onderzoeken te eisen, dan had ze ook zelf door kunnen vragen. Waar ik vandaan kom is het trouwens ook normaal dat als je een afspraak hebt in het ziekenhuis voor een onderzoek, je een folder thuis krijgt met alle informatie over het onderzoek dat je gaat ondergaan. Lijkt me dat ze die in haar ziekenhuis ook zullen hebben.
Soms moet je je ook over een angst heen WILLEN zetten. Het kan niet je hele leven gaan zoals jij het wilt, soms moet je iets doen wat je minder leuk of zelfs beangstigend vindt.
Trouwens typisch dat TO niets meer van zich laat horen.. Wij hebben het er maar druk mee!
dinsdag 20 november 2007 om 21:38
Ik geef je huisarts gelijk Katja. Bij jouw klachten zit er niks anders op dan in de darm te kijken. Dat is nl het meest gevoelige onderzoek omdat je zo de wanden van de darmen goed kan bekijken (dit kan geen enkel onderzoek zo nauwkeurig), de klachten van bloedverlies zouden kunnen passen bij colitis ulcerosa of de ziekte van Crohn. Vaak moet er nl ook een biopt worden genomen om te onderzoeken wat voor een soort ontsteking het gaat. Zo'n onderzoek duurt misschien een half uur, vele malen korter dan de 5 jaar dat je al last hebt. Als er eenmaal een oorzaak is gevonden kan je pas gericht behandelen. Je zou met de huisarts kunnen bespreken of je een pilletje van te voren kan nemen om rustiger te worden. Je doet jezelf te kort om zo lang te wachten voordat er een diagnose wordt gesteld. Sterkte
Groetjes Nickas (arts in een academisch ziekenhuis)
Groetjes Nickas (arts in een academisch ziekenhuis)
