Gezondheid
alle pijlers
We vallen verder af zónder Sonja!
dinsdag 12 december 2006 om 13:11
Allereerst aan alle "vaste" dames van het topic;
soms voelt het een beetje egoistisch om zo af en toe eens op dit topic te verschijnen om te melden dat het goed gaat met m'n moeder en mij, omdat ik zo weinig tegen jullie kan zeggen. Als ik hier eens kom dan is er weer zoveel geschreven dat ik geen tijd heb om alles bij te lezen, dan verlies je langzaam denk ik een beetje binding met het topic. Maar dat neemt niet weg dat ik geregeld aan jullie denk en hoop dat het goed gaat met jullie allemaal.
Yamuna, Doornroosje:
ik herken het gevoel van het kwijt zijn. Zo had ik 't ook met mijn moeder, alleen is het bij mijn moeder op tijd weer goedgekomen. Het enige dat ik nu kwijt ben zijn die jaren die zoveel leuker hadden kunnen zijn dan ze waren. Maarja, daar sta ik eigenlijk nooit bij stil omdat het zo weinig zin heeft om daar rouwig over te zijn. En 't drukt hoe dan ook een stempel op je, daar kan je (helaas) niet omheen. Ik merk bij mezelf dat ik 't moeilijk vind om aan de nieuwe situatie te wennen. Als ik bij m'n ouders ben zijn er bijvoorbeeld heel veel momenten dat ik denk: "nu staat m'n moeder stiekem te drinken". Niet omdat ze dat dan doet, maar omdat ik na al die jaren die momenten herken en dat blijkbaar een beetje is vastgeroest. En tja, verder moet ik gewoon wennen aan m'n nieuwe moeder. Ze is zo anders dan ze was in de periode dat ze dronk of zelfs daarvoor. Da's natuurlijk alleen maar goed, maar het is wel even zoeken naar een nieuwe manier van met elkaar omgaan. En ik ben me ook bewust van het genetische aspect van deze ziekte. Dat is wel eng, maar ik vertrouw er maar op dat ik 't bij mezelf kan herkennen en dat anderen me scherp houden.
't Lijkt me trouwens vreselijk om op zo'n manier afscheid te moeten nemen. En van doornroosje vind ik 't dan weer heel dapper dat ze weer contact zoekt, maar ook dat lijkt me vreselijk moeilijk.
soms voelt het een beetje egoistisch om zo af en toe eens op dit topic te verschijnen om te melden dat het goed gaat met m'n moeder en mij, omdat ik zo weinig tegen jullie kan zeggen. Als ik hier eens kom dan is er weer zoveel geschreven dat ik geen tijd heb om alles bij te lezen, dan verlies je langzaam denk ik een beetje binding met het topic. Maar dat neemt niet weg dat ik geregeld aan jullie denk en hoop dat het goed gaat met jullie allemaal.
Yamuna, Doornroosje:
ik herken het gevoel van het kwijt zijn. Zo had ik 't ook met mijn moeder, alleen is het bij mijn moeder op tijd weer goedgekomen. Het enige dat ik nu kwijt ben zijn die jaren die zoveel leuker hadden kunnen zijn dan ze waren. Maarja, daar sta ik eigenlijk nooit bij stil omdat het zo weinig zin heeft om daar rouwig over te zijn. En 't drukt hoe dan ook een stempel op je, daar kan je (helaas) niet omheen. Ik merk bij mezelf dat ik 't moeilijk vind om aan de nieuwe situatie te wennen. Als ik bij m'n ouders ben zijn er bijvoorbeeld heel veel momenten dat ik denk: "nu staat m'n moeder stiekem te drinken". Niet omdat ze dat dan doet, maar omdat ik na al die jaren die momenten herken en dat blijkbaar een beetje is vastgeroest. En tja, verder moet ik gewoon wennen aan m'n nieuwe moeder. Ze is zo anders dan ze was in de periode dat ze dronk of zelfs daarvoor. Da's natuurlijk alleen maar goed, maar het is wel even zoeken naar een nieuwe manier van met elkaar omgaan. En ik ben me ook bewust van het genetische aspect van deze ziekte. Dat is wel eng, maar ik vertrouw er maar op dat ik 't bij mezelf kan herkennen en dat anderen me scherp houden.
't Lijkt me trouwens vreselijk om op zo'n manier afscheid te moeten nemen. En van doornroosje vind ik 't dan weer heel dapper dat ze weer contact zoekt, maar ook dat lijkt me vreselijk moeilijk.
dinsdag 12 december 2006 om 13:35
Meisje, Sowhat, TNX!!
Yamuna, ik kopieer ff jouw vraag uit het andere topic hierheen;
als alcoholisme een ziekte is;
waarom is het zo gemakkelijk om boos te worden op een alcoholist.
Schuld af te schuiven.
Iedereen in je nabije omgeving dat normaal vind dat je dat doet.
stel nou dat ik boos word op mijn moeder omdat zij Reuma heeft.
vind iedereen dat raar....
ze kan er immer niets aan doen en word er zelf ook door beperkt word er dan gezegd.
in hoeverre kon hij er wel wat aan doen?
de prijs voor hem was hoog. hij heeft zijn kinderen niet zien opgroeien, raakte in een sociaal isolement, en stierf uiteindelijk een pijnlijke langzame dood.
in hoeverre is het fair iemand kwalijk nemen dat hij ziek is ?
Hier worstel ik ook wel mee.
Mij is juist vaak gevraagd waarom ik zo kwaad was op mijn vader; hij was als alcoholist toch juist 'zielig'? Ook hijzelf zag zichzelf steeds als slachtoffer.
Ik wil best inzien dat alcoholisme een ziekte is. Maar is een alcoholist die, na te zijn afgekickt, denkt gezellig een glaasje te kunnen meedrinken, niet hetzelfde als een zieke die medicatie weigert?
En het totale gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel, hoort dat bij het ziektebeeld?
Yamuna, ik kopieer ff jouw vraag uit het andere topic hierheen;
als alcoholisme een ziekte is;
waarom is het zo gemakkelijk om boos te worden op een alcoholist.
Schuld af te schuiven.
Iedereen in je nabije omgeving dat normaal vind dat je dat doet.
stel nou dat ik boos word op mijn moeder omdat zij Reuma heeft.
vind iedereen dat raar....
ze kan er immer niets aan doen en word er zelf ook door beperkt word er dan gezegd.
in hoeverre kon hij er wel wat aan doen?
de prijs voor hem was hoog. hij heeft zijn kinderen niet zien opgroeien, raakte in een sociaal isolement, en stierf uiteindelijk een pijnlijke langzame dood.
in hoeverre is het fair iemand kwalijk nemen dat hij ziek is ?
Hier worstel ik ook wel mee.
Mij is juist vaak gevraagd waarom ik zo kwaad was op mijn vader; hij was als alcoholist toch juist 'zielig'? Ook hijzelf zag zichzelf steeds als slachtoffer.
Ik wil best inzien dat alcoholisme een ziekte is. Maar is een alcoholist die, na te zijn afgekickt, denkt gezellig een glaasje te kunnen meedrinken, niet hetzelfde als een zieke die medicatie weigert?
En het totale gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel, hoort dat bij het ziektebeeld?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 12 december 2006 om 13:58
Alcoholisme is een ziekte en je kan er niks aan doen dat 't je "getroffen" heeft, maar je kan het tij wel zelf keren. Maarja, dan moet je 't wel aanvaarden, erkennen etc. En zolang je denkt na het hele programma weer een glaasje mee te kunnen drinken, dan zie je de ernst van de situatie denk ik niet in. Dus eigenlijk vind ik het wel een enge opmerking. Wat doet je vader eigenlijk aan z'n herstel?
Mijn moeder heeft, toen ze in een kliniek zat, ook wel eens gezegd: "als ik hieruit ben, dan kan ik nog wel eens een glaasje meedrinken". Later bleek toen dat ze op dat moment niet goed genoeg bezig was met het probleem. Ze heeft daarna tijdens (!!) haar verblijf in die kliniek zelfs nog een enorme terugval gehad (inclusief een spoedritje naar het ziekenhuis, het bleek net geen alcoholvergiftiging te zijn...). Pas na dit voorval kwam echt het besef dat het nu moest gebeuren.
Mijn moeder heeft, toen ze in een kliniek zat, ook wel eens gezegd: "als ik hieruit ben, dan kan ik nog wel eens een glaasje meedrinken". Later bleek toen dat ze op dat moment niet goed genoeg bezig was met het probleem. Ze heeft daarna tijdens (!!) haar verblijf in die kliniek zelfs nog een enorme terugval gehad (inclusief een spoedritje naar het ziekenhuis, het bleek net geen alcoholvergiftiging te zijn...). Pas na dit voorval kwam echt het besef dat het nu moest gebeuren.
dinsdag 12 december 2006 om 14:03
quote:En het totale gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel, hoort dat bij het ziektebeeld?
Uhm ja, volgens mij zijn het altijd anderen die het gedaan hebben, niet de alcoholisten. Niet alleen het drinken, maar alle problemen (waar het drinken misschien een gevolg van is), die zijn allemaal veroorzaakt door anderen. Althans, dat zeggen ze dus hè.
En datzelfde geldt voor die slachtoffersrol, ook typisch.
Uhm ja, volgens mij zijn het altijd anderen die het gedaan hebben, niet de alcoholisten. Niet alleen het drinken, maar alle problemen (waar het drinken misschien een gevolg van is), die zijn allemaal veroorzaakt door anderen. Althans, dat zeggen ze dus hè.
En datzelfde geldt voor die slachtoffersrol, ook typisch.
dinsdag 12 december 2006 om 14:16
Slachtofferrol...check!
Bij pa's terugval 3 jaar terug, had hij het lef te zeggen dat het gebrek aan aandacht van zijn kinderen er mede toe geleid had dat hij weer naar de fles had gergrepen...sure
Ik weet eerlijk gezegd niet eens wat hij nu doet aan zijn herstel. Hij zegt wel dat hij nu geen druppel meer drinkt en dat ook niet meer wil doen (dat was vorige keren anders). Daarnaast heeft hij nu een relatie met een (voormalig?) alcoholist die inmiddels meer dan 10 jaar droog staat. Dat kan positef zijn, denk ik.
Mja, feitelijk zoek ik naar garanties dat mijn vader niet weer terug zal vallen, voordat ik besluit weer daadwerkelijk met hem in contact te treden... en die zijn er natuurlijk niet.
Bij pa's terugval 3 jaar terug, had hij het lef te zeggen dat het gebrek aan aandacht van zijn kinderen er mede toe geleid had dat hij weer naar de fles had gergrepen...sure
Ik weet eerlijk gezegd niet eens wat hij nu doet aan zijn herstel. Hij zegt wel dat hij nu geen druppel meer drinkt en dat ook niet meer wil doen (dat was vorige keren anders). Daarnaast heeft hij nu een relatie met een (voormalig?) alcoholist die inmiddels meer dan 10 jaar droog staat. Dat kan positef zijn, denk ik.
Mja, feitelijk zoek ik naar garanties dat mijn vader niet weer terug zal vallen, voordat ik besluit weer daadwerkelijk met hem in contact te treden... en die zijn er natuurlijk niet.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 12 december 2006 om 14:38
maar wat die erfelijke factor betreft, ik kan me wel indenken. dat dat er gemakkelijk insluipt
in de zomermaanden gaan de roseetjes er bij mij ook erg gemakkelijk in , ook op doorde weekse dagen. maar dan word uiteindelijk het weer september en dan moet ik mezelf echt tot de orde roepen.
sept okt nov dan drink ik vrijdag zaterdag en zondag bij het eten een wijntje, een fles wijn smeer ik uit over het hele weekeind.
ook december drink ik relatief veel dan wel alleen op de feestdagen en in het weekeind. maar in januari sta ik mezelf dat dan ook niet meer toe.
maar als je op de gezellig modus doorgaat en jezelf niet af en toe terug fluit ... dan zie ik wel degelijk in hoe gevaarlijk en sneaky het kan zijn.
maar als ik het laatste afscheid in het ziekenhuis nog voor ogen haal. als je dood gaat aan de alcohol (levercirrose) dat is echt een horrordood! waarbij je lichaam zichzelf langzaam vergiftigd. dat is echt niet de dood die je wilt en waarvoor je zult moeten waken!!
zo zag ik mijn vader in het ziekenhuis bed, te verzwakt om rechtop te zitten, zijn huid helemaal geel, knokkend voor elke ademhaling.
hij had op dat moment een dodelijke bloeding in zijn slokdarm omdat de druk op de aderen te groot werd.
dat ik hem vertelde dat we voor het laatst kwamen en afscheid kwamen nemen heb ik hem gevraagd of hij nog iets wilde zeggen
pas..... goed.....op.... je ....lichaam.... je ...hebt....er...maar.....een...van.
daarna was hij niet meer helder en had hij het over zijn motor (die hij 20 jaar geleden had) en hij zei dat hij de nacht moest doorkomen omdat hij volgende week moest werken.
als je dan nog eens een periode pittig nuttigd dan denk je er nog eens stevig over na, hoe gezellig is gezellig een wijntje of drie vier .... elke week , elke dag .... wat is de prijs...
een geheel onthouder zal ik niet worden. een grootgebruiker ook niet ik hoop er voor te waken.
maar wat is normaal alcoholgebruik als je niet geleerd heb wat normaal is...
in de zomermaanden gaan de roseetjes er bij mij ook erg gemakkelijk in , ook op doorde weekse dagen. maar dan word uiteindelijk het weer september en dan moet ik mezelf echt tot de orde roepen.
sept okt nov dan drink ik vrijdag zaterdag en zondag bij het eten een wijntje, een fles wijn smeer ik uit over het hele weekeind.
ook december drink ik relatief veel dan wel alleen op de feestdagen en in het weekeind. maar in januari sta ik mezelf dat dan ook niet meer toe.
maar als je op de gezellig modus doorgaat en jezelf niet af en toe terug fluit ... dan zie ik wel degelijk in hoe gevaarlijk en sneaky het kan zijn.
maar als ik het laatste afscheid in het ziekenhuis nog voor ogen haal. als je dood gaat aan de alcohol (levercirrose) dat is echt een horrordood! waarbij je lichaam zichzelf langzaam vergiftigd. dat is echt niet de dood die je wilt en waarvoor je zult moeten waken!!
zo zag ik mijn vader in het ziekenhuis bed, te verzwakt om rechtop te zitten, zijn huid helemaal geel, knokkend voor elke ademhaling.
hij had op dat moment een dodelijke bloeding in zijn slokdarm omdat de druk op de aderen te groot werd.
dat ik hem vertelde dat we voor het laatst kwamen en afscheid kwamen nemen heb ik hem gevraagd of hij nog iets wilde zeggen
pas..... goed.....op.... je ....lichaam.... je ...hebt....er...maar.....een...van.
daarna was hij niet meer helder en had hij het over zijn motor (die hij 20 jaar geleden had) en hij zei dat hij de nacht moest doorkomen omdat hij volgende week moest werken.
als je dan nog eens een periode pittig nuttigd dan denk je er nog eens stevig over na, hoe gezellig is gezellig een wijntje of drie vier .... elke week , elke dag .... wat is de prijs...
een geheel onthouder zal ik niet worden. een grootgebruiker ook niet ik hoop er voor te waken.
maar wat is normaal alcoholgebruik als je niet geleerd heb wat normaal is...
donderdag 14 december 2006 om 20:10
Hoi Muisz,
Rot dat je nog niks over je kat hebt gehoord. Zou er ondertussen ook een rot gevoel over hebben gekregen. Is nu al een behoorlijke lange tijd dat ze is verdwenen.
Hoi Yamuna,
Je verhaal klinkt mij zo bekend in de oren. Mijn vader was ook zwaar alcoholist en is ook aan de gevolgen daarvan overleden. Heb alleen niet mijn bij hem gewoond. Alleen vondt hij het wel erg leuk om op te scheppen over mij toen ik eenmaal volwassen was, tja............dat vondt ik niet erg fijn toen, beetje te laat. Vroeger geen goede pa, dan hoeft het later ook niet meer. Helaas ben ik ook alcohol verslaafd, (blijf het rot woord vinden). Erfelijk of niet..........ik weet het niet.....uiteindelijk doen we het allemaal zelf.
Groetjes Misty
Rot dat je nog niks over je kat hebt gehoord. Zou er ondertussen ook een rot gevoel over hebben gekregen. Is nu al een behoorlijke lange tijd dat ze is verdwenen.
Hoi Yamuna,
Je verhaal klinkt mij zo bekend in de oren. Mijn vader was ook zwaar alcoholist en is ook aan de gevolgen daarvan overleden. Heb alleen niet mijn bij hem gewoond. Alleen vondt hij het wel erg leuk om op te scheppen over mij toen ik eenmaal volwassen was, tja............dat vondt ik niet erg fijn toen, beetje te laat. Vroeger geen goede pa, dan hoeft het later ook niet meer. Helaas ben ik ook alcohol verslaafd, (blijf het rot woord vinden). Erfelijk of niet..........ik weet het niet.....uiteindelijk doen we het allemaal zelf.
Groetjes Misty
donderdag 14 december 2006 om 21:18
Doornroosje en Yamuna van harte welkom hier! Heel herkenbare verhalen, de ouders van mijn ex zijn ook alcoholist.
Meisje85 ga je nou niet verontschuldigen, het is altijd leuk om van je te lezen, of dat nou elke dag is of eens in het jaar (liever iets ertussenin trouwens ).
Misty gaat het nog goed met je?
En Nora, hoe is het met je nieuwe baan en je moeder?
Prulli, hoe gaat het meissie? En met je kids? Jij kan altijd zo heerlijk van ze genieten!
Bada en Susanne, alles goed met de kleine mensjes in jullie buiken?
Sowhat, hoe is het met je gezondheid?
Dusty, is de situatie thuis al wat beter?
Monika, Karin, Gina, iedereen, lezen jullie nog mee?
Ik hoop dat het met iedereen super gaat!
Ik heb er inmiddels nog iets bij, ben zo rond de zomer mijn baan grotendeels kwijt, een deel van het bedrijf (mijn grootste werkdeel) wordt of gesloten of twee werknemers gaan ermee door en kunnen mij dan waarschijnlijk niet betalen, en van wat er over blijft kan ik niet rond komen. Heb twee huildagen op m'n werk achter de rug, we werken er allemaal minimaal 15 jaar, het is mijn familie, maar de directie is rond de 70 en kan echt niet langer zo doorgaan. Iedereen is zo verdrietig. Echt, 2007 moet nu een topjaar gaan worden, ben ik wel aan toe eigenlijk....
Liefs, Jolanda
Meisje85 ga je nou niet verontschuldigen, het is altijd leuk om van je te lezen, of dat nou elke dag is of eens in het jaar (liever iets ertussenin trouwens ).
Misty gaat het nog goed met je?
En Nora, hoe is het met je nieuwe baan en je moeder?
Prulli, hoe gaat het meissie? En met je kids? Jij kan altijd zo heerlijk van ze genieten!
Bada en Susanne, alles goed met de kleine mensjes in jullie buiken?
Sowhat, hoe is het met je gezondheid?
Dusty, is de situatie thuis al wat beter?
Monika, Karin, Gina, iedereen, lezen jullie nog mee?
Ik hoop dat het met iedereen super gaat!
Ik heb er inmiddels nog iets bij, ben zo rond de zomer mijn baan grotendeels kwijt, een deel van het bedrijf (mijn grootste werkdeel) wordt of gesloten of twee werknemers gaan ermee door en kunnen mij dan waarschijnlijk niet betalen, en van wat er over blijft kan ik niet rond komen. Heb twee huildagen op m'n werk achter de rug, we werken er allemaal minimaal 15 jaar, het is mijn familie, maar de directie is rond de 70 en kan echt niet langer zo doorgaan. Iedereen is zo verdrietig. Echt, 2007 moet nu een topjaar gaan worden, ben ik wel aan toe eigenlijk....
Liefs, Jolanda
vrijdag 15 december 2006 om 09:45
Hallo allemaal,
Ik ben pas geleden mijn vader verloren aan de alcohol;(
Denk steeds dat ik dit wel kan wegstoppen maar het lukt me niet zo goed. Nu ik dit schrijf .. meteen weer huilen.
Ik lees/schrijf wel eens wat mee op het Viva forum, en ik wist dat dit topic bestaat maar durf eigenlijk nooit zo goed de verhalen te lezen, pijnlijk.
Mijn vader is na een afschuwelijke periode, waarin we hem altijd hebben gesprobeerd te steunen, gestorven op een net zo afschuwelijke manier.
Nu heb ik steun nodig, maar durf niet zo goed naar hulpverleners.. wie weet wat ze allemaal oprakelen en ik ben nu zwanger dus wil graag genieten.. en geloven dat hij nu gelukkig is.
Ik stop even, ga wat van jullie verhalen lezen.
Liefs december
Ik ben pas geleden mijn vader verloren aan de alcohol;(
Denk steeds dat ik dit wel kan wegstoppen maar het lukt me niet zo goed. Nu ik dit schrijf .. meteen weer huilen.
Ik lees/schrijf wel eens wat mee op het Viva forum, en ik wist dat dit topic bestaat maar durf eigenlijk nooit zo goed de verhalen te lezen, pijnlijk.
Mijn vader is na een afschuwelijke periode, waarin we hem altijd hebben gesprobeerd te steunen, gestorven op een net zo afschuwelijke manier.
Nu heb ik steun nodig, maar durf niet zo goed naar hulpverleners.. wie weet wat ze allemaal oprakelen en ik ben nu zwanger dus wil graag genieten.. en geloven dat hij nu gelukkig is.
Ik stop even, ga wat van jullie verhalen lezen.
Liefs december
vrijdag 15 december 2006 om 10:46
Jeetje, wat naar voor je. *; Niet zo gek toch, dat je er helemaal ondersteboven van bent. Het is hoe dan ook je vader en dat er zo'n vervelende periode aan is voorafgegaan en dat het sterven op zich ook vreselijk was, dat maakt het natuurlijk allemaal ontzettend moeilijk. En dat dan ook nog in een periode waar je juist zo van zou moeten genieten... Het proberen weg te stoppen lijkt me geen goed idee, maar dat begrijp je zelf ook wel. Of je professionele hulp nodig hebt, kan alleen jij beoordelen. Maar ik denk wel dat je jezelf en je kindje uiteindelijk veel meer plezier doet als je alles een beetje op orde hebt. Als iemand je daarbij kan helpen, dan zou ik daar zeker voor kiezen. Heel veel sterkte!
vrijdag 15 december 2006 om 12:28
Hoi allemaal, sorrie trouwens dat ik zomaar inbreek op dit topic.. ik heb net wat van jullie zitten lezen. Meisje, wat fijn dat het weer goed gaat met je moeder! Het is indd een eng idee dat alcoholisme erfelijk is he? Ikzelf drink bijna helemaal niet. maar heb een sterk verslavingsgen. Alles wat ik doe doe ik meteen heel fanatiek. Ben verslaafd aan allerlei kleine dingetjes, zoals roken,(nu gestpot, maar ohohoh wat kostte dat veel moeite..) cola, kaugom, snoep.
Mijn vader is in oktober overleden. Hij dronk een tot twee flessen jenever per dag. Hij had heel veel schulden en zwierf. Mijn zusje en ik zorgden steeds weer dat hij een dak boven zijn hoofd had. Hij was een hele lieve man, heel aandoenlijk. Hij was altijd dolblij ons te zien en geloofde altijd dat het weer goed zou komen, en dat hij er weer bij zou horen op een dag. Hij was vroeger een lieve (en hele rijke) man. Op mijn 15e ging hij failliet en is de ellende begonnen. Mijn leven is de afgelopen 13 jaar beheerst door zijn alcoholgebruik, het ging van kwaad tot erger. Ik ben alle fases doorlopen; van de hoop dat hij zou stoppen (als ik maar lief genoeg ben...) tot woede (heb hem 4 jaar niet gezien, van 18e tot 22ste) van teleurstelling (hij heeft mij letterlijk bestolen van veel geld, loog over van alles en nog wat) tot acceptatie (ik had zelfs drank in huis als hij langskwam, anders ging hij toch wel stiekem drinken). De laatste drie jaar had ik een goede band met hem (op een andere manier dan de meeste vaders-dochters dan wel) en probeerde hem altijd te helpen met geld, huizen, uitkeringen enz enz. Hijzelf was altijd positief, hoe laag hij ook aan de grond zat. In ieder smerig kamertje wat wij voor hem vonden zag hij een plek om opnieuw te beginnen. Maar dat is nooit gelukt. Hij was zo iemand die, toen mijn dochtertje werd geboren, geld had geregeld om een nieuw (tweededehands) pak te kopen en zat als eerste naast mijn bed te stralen, trots dat hij er weer zo goed uit zag en zo trots op mij.
De alcohol was sterker dan alles. Na zijn dood heb ik dagboekjes gevonden (naast rekeningen en een matras het enige wat hij bezat) waarin hij schreef over zijn pogingen tot stoppen, en zijn trieste leven. Hij deed echt zijn best er iets van te maken.
Hij had suikerziekte en heeft meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Hij wilde toch niet echt dood. Wanneer hij wat vrienden had gevonden, genoot hij weer van het leven, en ook van zijn borrel.
Hij is overleden in een vies klein kamertje. Ik sprak hem bijna iedere dag en maakte me altijd zorgen over hem. Ik kon hem een aantal dagen niet bereiken en ben naar zijn woonplaats gegaan. Ik dacht eerst dat hij gewoon aan de boemel was, zoals zo vaak. Ik heb hem gevonden dood op zijn matras, hij was al tien dagen dood. Dat is echt ondragelijk, hij was al helemaal vergaan en de stank was onbeschrijfelijk. Door die stank wist ik dat hij dood was toen ik de deur opendeed, maar ik wilde hem toch zien. . Waaraan hij is overleden is onduidelijk, het kan zelfmoord of teveel drank zijn geweest, maar net zo goed een hypo of hartaanval.
Sorrie, maar ik moest dit echt een keer kwijt. Mensen schrikken van het verhaal, en sommigen roepen zelfs keihard dat hij dat (alleen sterven) had kunnen verwachten met zijn manier van leven enzenz. Ik ben er kapot van.
Maar zeg er nooit meer wat over (alleen de eerste 3 weken). Ik ben benieuwd of dit verdriet ooit slijt. Was hij maar gestopt met die smerige troep, ik had hem echt een mooier leven gegund...
Mijn vader is in oktober overleden. Hij dronk een tot twee flessen jenever per dag. Hij had heel veel schulden en zwierf. Mijn zusje en ik zorgden steeds weer dat hij een dak boven zijn hoofd had. Hij was een hele lieve man, heel aandoenlijk. Hij was altijd dolblij ons te zien en geloofde altijd dat het weer goed zou komen, en dat hij er weer bij zou horen op een dag. Hij was vroeger een lieve (en hele rijke) man. Op mijn 15e ging hij failliet en is de ellende begonnen. Mijn leven is de afgelopen 13 jaar beheerst door zijn alcoholgebruik, het ging van kwaad tot erger. Ik ben alle fases doorlopen; van de hoop dat hij zou stoppen (als ik maar lief genoeg ben...) tot woede (heb hem 4 jaar niet gezien, van 18e tot 22ste) van teleurstelling (hij heeft mij letterlijk bestolen van veel geld, loog over van alles en nog wat) tot acceptatie (ik had zelfs drank in huis als hij langskwam, anders ging hij toch wel stiekem drinken). De laatste drie jaar had ik een goede band met hem (op een andere manier dan de meeste vaders-dochters dan wel) en probeerde hem altijd te helpen met geld, huizen, uitkeringen enz enz. Hijzelf was altijd positief, hoe laag hij ook aan de grond zat. In ieder smerig kamertje wat wij voor hem vonden zag hij een plek om opnieuw te beginnen. Maar dat is nooit gelukt. Hij was zo iemand die, toen mijn dochtertje werd geboren, geld had geregeld om een nieuw (tweededehands) pak te kopen en zat als eerste naast mijn bed te stralen, trots dat hij er weer zo goed uit zag en zo trots op mij.
De alcohol was sterker dan alles. Na zijn dood heb ik dagboekjes gevonden (naast rekeningen en een matras het enige wat hij bezat) waarin hij schreef over zijn pogingen tot stoppen, en zijn trieste leven. Hij deed echt zijn best er iets van te maken.
Hij had suikerziekte en heeft meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Hij wilde toch niet echt dood. Wanneer hij wat vrienden had gevonden, genoot hij weer van het leven, en ook van zijn borrel.
Hij is overleden in een vies klein kamertje. Ik sprak hem bijna iedere dag en maakte me altijd zorgen over hem. Ik kon hem een aantal dagen niet bereiken en ben naar zijn woonplaats gegaan. Ik dacht eerst dat hij gewoon aan de boemel was, zoals zo vaak. Ik heb hem gevonden dood op zijn matras, hij was al tien dagen dood. Dat is echt ondragelijk, hij was al helemaal vergaan en de stank was onbeschrijfelijk. Door die stank wist ik dat hij dood was toen ik de deur opendeed, maar ik wilde hem toch zien. . Waaraan hij is overleden is onduidelijk, het kan zelfmoord of teveel drank zijn geweest, maar net zo goed een hypo of hartaanval.
Sorrie, maar ik moest dit echt een keer kwijt. Mensen schrikken van het verhaal, en sommigen roepen zelfs keihard dat hij dat (alleen sterven) had kunnen verwachten met zijn manier van leven enzenz. Ik ben er kapot van.
Maar zeg er nooit meer wat over (alleen de eerste 3 weken). Ik ben benieuwd of dit verdriet ooit slijt. Was hij maar gestopt met die smerige troep, ik had hem echt een mooier leven gegund...
vrijdag 15 december 2006 om 13:19
Wat een verhaal, december... Wat moet het vreselijk geweest zijn om je eigen vader zo te moeten vinden, ik durf 't me niet eens voor te stellen.
En dat je in je omgeving nog zulke onvriendelijke reacties krijgt! Ik heb er geen woorden voor, dat mensen dan nog zo hard kunnen zijn... Op die manier krijg je niet eens de kans dit een beetje fatsoenlijk te verwerken. Er zijn hoop ik wel een aantal mensen waar je wél terecht kan met je verdriet?
Ik snap heel goed dat je je vader als aandoenlijk omschrijft, dat is precies ook wat mij opviel aan je verhaal. Dat maakt het allemaal misschien nog wel moeilijker.
Kom in ieder geval zo vaak je wilt op dit topic langs om je verhaal te doen. 't Is misschien een schrale troost, maar ik kan je verzekeren dat hier alleen maar mensen zullen zijn die het absoluut niet nodig vinden jou of je vader te veroordelen.
En dat je in je omgeving nog zulke onvriendelijke reacties krijgt! Ik heb er geen woorden voor, dat mensen dan nog zo hard kunnen zijn... Op die manier krijg je niet eens de kans dit een beetje fatsoenlijk te verwerken. Er zijn hoop ik wel een aantal mensen waar je wél terecht kan met je verdriet?
Ik snap heel goed dat je je vader als aandoenlijk omschrijft, dat is precies ook wat mij opviel aan je verhaal. Dat maakt het allemaal misschien nog wel moeilijker.
Kom in ieder geval zo vaak je wilt op dit topic langs om je verhaal te doen. 't Is misschien een schrale troost, maar ik kan je verzekeren dat hier alleen maar mensen zullen zijn die het absoluut niet nodig vinden jou of je vader te veroordelen.
vrijdag 15 december 2006 om 16:24
Hallo allemaal,
Ik heb niet zoveel tijd om te reageren maar wil wel ff wat schrijven voor december.
Eigenlijk weet ik niet zo goed wat, maar wat een triest verhaal!! En wat vreselijk om je eigen vader zo te moeten vinden. Ik vind het wel harde reacties die je kreeg, want al pakte hij de fles zelf, hij kon blijkbaar niet anders, was ziek. Ik denk wel dat je je verhaal kwijt moet blijven kunnen want het is niet niks wat je hebt meegemaakt en niet alleen nu hij overleden is maar ook wat er voor die tijd al is gebeurd . Al vertel je het hier 20 keer, niemand zal vervelend op je reageren, dus schrijf alles lekker van je af als je er behoefte aan hebt!
Groetjes susanne
Ik heb niet zoveel tijd om te reageren maar wil wel ff wat schrijven voor december.
Eigenlijk weet ik niet zo goed wat, maar wat een triest verhaal!! En wat vreselijk om je eigen vader zo te moeten vinden. Ik vind het wel harde reacties die je kreeg, want al pakte hij de fles zelf, hij kon blijkbaar niet anders, was ziek. Ik denk wel dat je je verhaal kwijt moet blijven kunnen want het is niet niks wat je hebt meegemaakt en niet alleen nu hij overleden is maar ook wat er voor die tijd al is gebeurd . Al vertel je het hier 20 keer, niemand zal vervelend op je reageren, dus schrijf alles lekker van je af als je er behoefte aan hebt!
Groetjes susanne
zaterdag 16 december 2006 om 00:24
December77, wat een vreselijk verhaal. Daar moet je toch niet aan denken, dat je je vader zo vindt...zoiets vergeet je nooit.... Ik kan me alleen maar bij Susanne en Meisje aansluiten: schrijf lekker hier, je bent van harte welkom! En ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je toch van je zwangerschap kan genieten. Liefs, Jolanda
zaterdag 16 december 2006 om 10:25
Yamuna, Doornroosje en December, meer dan hartelijk welkom op dit topic! Ik heb hier zelf de laatste tijd nauwelijks geschreven, maar de mensen hier hebben zo'n warm plekje in mijn hart dat ik zeer regelmatig meelees..
December, wat goed dat je het hier van je afschrijft! Kom hier zo vaak als je de behoefte hebt, schrijf wat je wilt en zoals Jolann al zei niemand zal jou of je pap hier veroordelen.. Mijn pa was ook alcoholist en ik herken de emoties die je omschrijft, alleen is hij uiteindelijk aan kanker overleden. Dat jij je vader zo moest vinden, ik kan niet omschrijven hoe verschrikkelijk ik dat voor je vind.. Het is "gewoon" al moeilijk genoeg..
Jolann, Misty en Sowhat en de rest, ik denk nog erg veel aan jullie O+
Liefs voor allemaal
Prul
December, wat goed dat je het hier van je afschrijft! Kom hier zo vaak als je de behoefte hebt, schrijf wat je wilt en zoals Jolann al zei niemand zal jou of je pap hier veroordelen.. Mijn pa was ook alcoholist en ik herken de emoties die je omschrijft, alleen is hij uiteindelijk aan kanker overleden. Dat jij je vader zo moest vinden, ik kan niet omschrijven hoe verschrikkelijk ik dat voor je vind.. Het is "gewoon" al moeilijk genoeg..
Jolann, Misty en Sowhat en de rest, ik denk nog erg veel aan jullie O+
Liefs voor allemaal
Prul
zaterdag 16 december 2006 om 10:32
Hallo December,
Om te beginnen: hartelijk welkom hier! Dit topic is zeker geen besloten clubje. En ik heb hier zelf altijd erg veel steun ervaren, ik hoop dat dat voor jou ook gaat gelden.
Wat een indrukwekkend verhaal schrijf je. En wat een ellende hebben jij en je vader gehad (en de rest van je familie natuurlijk). Wat ik heel opvallend vind aan je verhaal is de liefde die er uit spreekt voor je vader, ondanks zijn alcoholisme. En die herken ik heel goed. Mijn moeder is alcoholiste.Op dit moment gaat het goed, maar de afgelopen 2 jaar zijn er periodes geweest dat ik dacht dat ze zichzelf dood ging drinken. Maar wat er ook gebeurt, het is en blijft mijn lieve moeder.
Wat betreft reacties uit de omgeving: vaak begrijpen mensen geen zak van verslavingen. En daardoor zeggen ze hele domme dingen. Die voor jou heel pijnlijk zullen zijn. Ik zie alcoholisme als een ziekte, een hele nare. En gelukkig lukt het sommige mensen om er van te genezen, in zoverre dat ze kunnen stoppen met drinken. Helaas is dat niet iedereen gegeven, zoals uit jouw verhaal ook maar weer eens blijkt.
De manier waarop je je vader hebt gevonden is heel traumatisch, ik had een brok in mijn keel ervan. Kan dus ook heel goed begrijpen dat je steun nodig hebt. Lieve meid, kom hier zoveel schrijven als je wilt. Alleen al het feit dat je het eens opschrijft helpt soms om je gedachten te ordenen.
Heel veel sterkte!
liefs, Nora
Om te beginnen: hartelijk welkom hier! Dit topic is zeker geen besloten clubje. En ik heb hier zelf altijd erg veel steun ervaren, ik hoop dat dat voor jou ook gaat gelden.
Wat een indrukwekkend verhaal schrijf je. En wat een ellende hebben jij en je vader gehad (en de rest van je familie natuurlijk). Wat ik heel opvallend vind aan je verhaal is de liefde die er uit spreekt voor je vader, ondanks zijn alcoholisme. En die herken ik heel goed. Mijn moeder is alcoholiste.Op dit moment gaat het goed, maar de afgelopen 2 jaar zijn er periodes geweest dat ik dacht dat ze zichzelf dood ging drinken. Maar wat er ook gebeurt, het is en blijft mijn lieve moeder.
Wat betreft reacties uit de omgeving: vaak begrijpen mensen geen zak van verslavingen. En daardoor zeggen ze hele domme dingen. Die voor jou heel pijnlijk zullen zijn. Ik zie alcoholisme als een ziekte, een hele nare. En gelukkig lukt het sommige mensen om er van te genezen, in zoverre dat ze kunnen stoppen met drinken. Helaas is dat niet iedereen gegeven, zoals uit jouw verhaal ook maar weer eens blijkt.
De manier waarop je je vader hebt gevonden is heel traumatisch, ik had een brok in mijn keel ervan. Kan dus ook heel goed begrijpen dat je steun nodig hebt. Lieve meid, kom hier zoveel schrijven als je wilt. Alleen al het feit dat je het eens opschrijft helpt soms om je gedachten te ordenen.
Heel veel sterkte!
liefs, Nora
zaterdag 16 december 2006 om 10:55
Hoi December,
Wat een ongelooflijk triest verhaal. Wat erg dat jeje vader zo heb moeten vinden, echt vreselijk. Kreeg gewoon kippevel toen ik het las. Ik vind het altijd erg jammer dat andere mensen dan zo hard kunnen reageren. Wat iemand anders al zei, ze weten gewoon niet wat het inhoudt als iemand een drankprobleem heeft. Vind dat ze dan maar beter niks kunnen zeggen, dan doen alsof ze er alles vanaf weten.
Hoi Prul,
Leuk dat je ook weer ff reageert. Hoe gaat het eigenlijk met je???? Ga je nog wat leuks doen met de kerst?
Liefs Misty
Wat een ongelooflijk triest verhaal. Wat erg dat jeje vader zo heb moeten vinden, echt vreselijk. Kreeg gewoon kippevel toen ik het las. Ik vind het altijd erg jammer dat andere mensen dan zo hard kunnen reageren. Wat iemand anders al zei, ze weten gewoon niet wat het inhoudt als iemand een drankprobleem heeft. Vind dat ze dan maar beter niks kunnen zeggen, dan doen alsof ze er alles vanaf weten.
Hoi Prul,
Leuk dat je ook weer ff reageert. Hoe gaat het eigenlijk met je???? Ga je nog wat leuks doen met de kerst?
Liefs Misty
zaterdag 16 december 2006 om 12:58
december77 wat een schokkend verhaal, toch vind ik het knap hoe je een bepaalde acceptatie heb gehad om hem gewoon maar te nemen zoals hij is en dan ook niet meer van hem te verwachten. met die insteek hem toch tijdens zijn leven geholpen en bijgestaan.
ik kon dat niet opbrengen. vind het dan ook erg knap van je.
ik hoop voor je dat je het op je eigen wijze kan verwerken. het gewoon wegstoppen werkt niet.
de laatste dagen probeer ik steeds meer aardige herinneringen op te halen aan mijn vader , ik realiseer me nu dat ik die al die jaren heb willen vergeten, als je in gedachte van iemand een volledige "boeman" maakt dan is het makkelijker voor jezelf om er afstand van te nemen. realiseer ik mij nu.
ook word ik geplaagd door gedachtes als: als ik nou een jaar of drie geleden toenadering had gezocht en met hem was gaan praten misschien had ik hem kunnen helpen .... maar ik weet dat dat onzin is. hij had zichzelf moeten helpen.
van andere mensen weet ik dat hij in volledige ontkenning verbleef over zijn verslaving tot dat hij het ziekenhuis in stapte. dat hij naar het ziekenhuis ging 10 november kreeg hij spijt. hij zou nooit meer een borrel drinken heeft hij gezegd. de drie weken die hem nog restte heeft hij inderdaad geen borrel meer gedronken. hij was te laat. telaat met zijn spijt.
ik kon dat niet opbrengen. vind het dan ook erg knap van je.
ik hoop voor je dat je het op je eigen wijze kan verwerken. het gewoon wegstoppen werkt niet.
de laatste dagen probeer ik steeds meer aardige herinneringen op te halen aan mijn vader , ik realiseer me nu dat ik die al die jaren heb willen vergeten, als je in gedachte van iemand een volledige "boeman" maakt dan is het makkelijker voor jezelf om er afstand van te nemen. realiseer ik mij nu.
ook word ik geplaagd door gedachtes als: als ik nou een jaar of drie geleden toenadering had gezocht en met hem was gaan praten misschien had ik hem kunnen helpen .... maar ik weet dat dat onzin is. hij had zichzelf moeten helpen.
van andere mensen weet ik dat hij in volledige ontkenning verbleef over zijn verslaving tot dat hij het ziekenhuis in stapte. dat hij naar het ziekenhuis ging 10 november kreeg hij spijt. hij zou nooit meer een borrel drinken heeft hij gezegd. de drie weken die hem nog restte heeft hij inderdaad geen borrel meer gedronken. hij was te laat. telaat met zijn spijt.
zaterdag 16 december 2006 om 13:00
zondag 17 december 2006 om 09:02
Lieve allemaal,
Bedankt voor jullie reacties. Soms lijkt het net of het gewoon doodnormaal is dit soort dingen mee te maken. Maar nadat ik hier had geschreven, besefte ik weer hoe diep het me geraakt had en was ik weer heel erg met hem bezig. Gisteren heel had 'hurt' gedraaid van Christina Aquilera en voor het eerst in een tijd weer keihard gehuild. Het nummer gaat over de dood van haar vader, die toenadering tot haar zocht maar zij had hem afgewezen.
Zo voel ik me ook. Ik weet dat ik heel veel voor hem heb gedaan, maar ik denk soms dat hij vooral wilde horen dat ik van hem hield, en door alles wat er gebeurd was vond ik dat te moeilijk om te zeggen, Hij had me al zo vaak gekwetst. En de vraag; had ik hem niet in huis moeten nemen?
Ik hou heel veel van hem, en was ook trots op hem, want hij was een bijzondere, intelligente, sociale en creatieve man. Alleen helemaal gesloopt door de alcohol. Gek dat er op zijn begrafenis best veel mensen (vrienden van vroeger, toen alles nog goed ging) waren, terwijl we, toen hij hulp nodig had, nooit iemand zagen.
Ik vind het lief dat jullie schrijven dat ik mijn verhaal kan vertellen,, en dat jullie me en hem niet veroordelen. Ik heb altijd het gevoel dat mensen meteen raar naar me gaan kijken,. Ik ben een hele normale vrouw, met een goede opeiding, mooi huis enz enz. Maar het verhaal klinkt alsof ik in de ghetto woon ofzo, zo doen sommige mensen ineens. Ze snappen gewoon niet dat alcohol normale en succesvolle mensen helemaal kapot kan maken.
Ik ben ook wel eens heel kwaad over het feit dat rokers (ikzelf) overal met de nek worden aangekeken, terwijl drank juist cool en gezellig is. Want ohohooh wat ben ik saai dat ik niet drink!
Maar ik als roker ben nog nooit door schuldeisers mijn caravan uitgezet, terwijl ik met een fles in mijn hand huilend en gebroken nog even naast de wc sta te plassen met heel veel publiek erbij. Oh wat gezellig!
Ik weet dat er hier ook drinkers zijn, ik hoop dat jullie de kracht kunnen vinden om hulp te vinden (en zelfs dat is heel moeilijk, zelfs al wil je het graag word je niet altijd meteen geholpen) en te stoppen. Vooral voor jezelf.
Ik neem mijn vader niets kwalijk, hij was echt ziek. Maar is zijn hart zo'n goede man, die het liefst wilde dat hij weer opgenomen zou worden in de maatschappij en weer een waardig leven kon leiden.
Yumana (ik schrijf nu vast je naam verkeerd..) Jij bent je vader ook verloren aan de alcohol las ik.. hoe ga jij daar mee om?
Bedankt voor jullie reacties. Soms lijkt het net of het gewoon doodnormaal is dit soort dingen mee te maken. Maar nadat ik hier had geschreven, besefte ik weer hoe diep het me geraakt had en was ik weer heel erg met hem bezig. Gisteren heel had 'hurt' gedraaid van Christina Aquilera en voor het eerst in een tijd weer keihard gehuild. Het nummer gaat over de dood van haar vader, die toenadering tot haar zocht maar zij had hem afgewezen.
Zo voel ik me ook. Ik weet dat ik heel veel voor hem heb gedaan, maar ik denk soms dat hij vooral wilde horen dat ik van hem hield, en door alles wat er gebeurd was vond ik dat te moeilijk om te zeggen, Hij had me al zo vaak gekwetst. En de vraag; had ik hem niet in huis moeten nemen?
Ik hou heel veel van hem, en was ook trots op hem, want hij was een bijzondere, intelligente, sociale en creatieve man. Alleen helemaal gesloopt door de alcohol. Gek dat er op zijn begrafenis best veel mensen (vrienden van vroeger, toen alles nog goed ging) waren, terwijl we, toen hij hulp nodig had, nooit iemand zagen.
Ik vind het lief dat jullie schrijven dat ik mijn verhaal kan vertellen,, en dat jullie me en hem niet veroordelen. Ik heb altijd het gevoel dat mensen meteen raar naar me gaan kijken,. Ik ben een hele normale vrouw, met een goede opeiding, mooi huis enz enz. Maar het verhaal klinkt alsof ik in de ghetto woon ofzo, zo doen sommige mensen ineens. Ze snappen gewoon niet dat alcohol normale en succesvolle mensen helemaal kapot kan maken.
Ik ben ook wel eens heel kwaad over het feit dat rokers (ikzelf) overal met de nek worden aangekeken, terwijl drank juist cool en gezellig is. Want ohohooh wat ben ik saai dat ik niet drink!
Maar ik als roker ben nog nooit door schuldeisers mijn caravan uitgezet, terwijl ik met een fles in mijn hand huilend en gebroken nog even naast de wc sta te plassen met heel veel publiek erbij. Oh wat gezellig!
Ik weet dat er hier ook drinkers zijn, ik hoop dat jullie de kracht kunnen vinden om hulp te vinden (en zelfs dat is heel moeilijk, zelfs al wil je het graag word je niet altijd meteen geholpen) en te stoppen. Vooral voor jezelf.
Ik neem mijn vader niets kwalijk, hij was echt ziek. Maar is zijn hart zo'n goede man, die het liefst wilde dat hij weer opgenomen zou worden in de maatschappij en weer een waardig leven kon leiden.
Yumana (ik schrijf nu vast je naam verkeerd..) Jij bent je vader ook verloren aan de alcohol las ik.. hoe ga jij daar mee om?
zondag 17 december 2006 om 12:23
voor mij is het allemaal nog heel kort geleden.
vind het heel lastig ermee om tegaan.
omdat mijn moeder meeleest op de vivapijlers waar ik gewoonlijk schrijf heb ik mijn verhaal en mijn twijfels bij www.flaironline.nl gedaan hier dus op de pijler "in vertrouwen" mijn nickname is vedim en het topic ben ik gestart voordat mijn vader overleden was het heet "mijn vader gaat dood (denk ik)"
als je dat doorleest, weet je veel meer. het is te veel om hier allemaal over te tikken
ik heb verder een heel goed contact met mijn moeder kan en mag ook altijd met haar praten. maar ik wilde gewoon tikken en spuien zonder enige verantwoording over mijn gevoel ooit te hoeven afleggen.
vind het heel lastig ermee om tegaan.
omdat mijn moeder meeleest op de vivapijlers waar ik gewoonlijk schrijf heb ik mijn verhaal en mijn twijfels bij www.flaironline.nl gedaan hier dus op de pijler "in vertrouwen" mijn nickname is vedim en het topic ben ik gestart voordat mijn vader overleden was het heet "mijn vader gaat dood (denk ik)"
als je dat doorleest, weet je veel meer. het is te veel om hier allemaal over te tikken
ik heb verder een heel goed contact met mijn moeder kan en mag ook altijd met haar praten. maar ik wilde gewoon tikken en spuien zonder enige verantwoording over mijn gevoel ooit te hoeven afleggen.
zondag 17 december 2006 om 22:12
Ik heb vanmiddag op het politiebureau aangifte tegen mijn ex gedaan terwijl de vjdagsvisite op D. paste. HIj heeft vanochtend mn voordeurruitje ingeslagen, heel heftig allemaal. Om 8 uur zat ie alweer te drinken, later ruzie om een benullig iets, helemaal uit z'n dak ging ie. Is weggegaan, kwam later terug voor de vjdag van D., maar helemaal in ruzie-zoek-stemming dus dat gebeurde ook. Zn moeder afgebeld en weggegaan, ik de deur van binnen op slot gedaan. Kwam heel snel weer terug voor zn pasje (terwijl er niks op zn rekening staat), ik hield de deur dicht en toen ging ie trappen en sloeg het ruitje in. Heb toen toch trillend opengedaan en het gegeven. Buren kwamen later langs wat er aan de hand was. Hun kinderen hadden het gezien/gehoord nl. Nu ander slot op deur, hij zoekt het maar uit. Vanaf nu sta ik er echt 100% alleen voor. En morgen huisarts bellen, afspraak maken en maatschappelijk werk inschakelen voor hulp voor mij. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden toch? Straks als ik een nieuwe baan heb, en geen onrust meer thuis, laat het nu alsjeblieft afgelopen zijn met de ellende, het is echt genoeg.....
