Gezondheid
alle pijlers
We vallen verder af zónder Sonja!
zondag 17 december 2006 om 22:25
. En nog wel op de verjaardag van D. Dit is blijkbaar de spreekwoordelijke druppel. En gelijk heb je! Nu is het over. En je staat er niet alleen voor, D. is er - het lieve mannetje - en je schakelt hulp in. Goed van je! Heel veel sterkte! *;
maandag 18 december 2006 om 09:28
Het begint nu nog maar, Jolann. Hoop dat je in elk geval de aangiftes doet en dat de politie jouw adres goed in de pijler heeft. Hij zal nu alles (kunnen) gaan doen om je bang te krijgen, terug in zijn gareel. Ik hoop dat het je lukt om niet bang te worden en echt alle contact te verbreken, weet dat dat niet zo makkelijk is.
En D zal dit ergens in zijn geheugen opslaan.
December, al die mensen die op de begrafenis waren konden het slepende drama niet aan. Wat niet betekent dat ze niet om jouw vader gaven, maar ze konden hem niet helpen, wilden mss alleen met je vader van doen hebben, en niet met de dronken variant.
Ik word ook boos als ik hoor of lees dat alcohol zo normaal is, dat zelfs in gezondheidsvoorlichting alcoholgebruik bijna wordt aangemoedigd in plaats van ontmoedigd.
En D zal dit ergens in zijn geheugen opslaan.
December, al die mensen die op de begrafenis waren konden het slepende drama niet aan. Wat niet betekent dat ze niet om jouw vader gaven, maar ze konden hem niet helpen, wilden mss alleen met je vader van doen hebben, en niet met de dronken variant.
Ik word ook boos als ik hoor of lees dat alcohol zo normaal is, dat zelfs in gezondheidsvoorlichting alcoholgebruik bijna wordt aangemoedigd in plaats van ontmoedigd.
maandag 18 december 2006 om 10:17
Lieve Jolann.
Meissie,wat een ellende weer,het stopt maar niet.
Goed van je dat je voor jezelf ook hulp gaat inschakelen,zelfs voor jou kan het allemaal teveel worden.
Ik ken je nu al een aantal jaren van dit forum,en ik heb nig maar zo weinig leuke dinhgen gehoord.
De geboorte van D.was natuurlijk een hoogtepunt,maar zelfs in je zwangerschap heb je altijd rekening moeten houden met de drank-en gokaanvallen van A.
Na de bevalling is dat niet echt voor uit gegaan.
En nu zelfs op zijn verjaardag weer zo"n ellende.
Laat A er NIET meer in,geen medelijden(heeft hij ook niet voor jou).
Verander de sloten en ga als het kan een paar dagen weg,even tot rust komen.
Alcoholisme is een vreselijke verslaving,maar A heeft alle kansen gehad om een droge te worden.
Sterkte en een hele dikke.
Liefs sowhat
Meissie,wat een ellende weer,het stopt maar niet.
Goed van je dat je voor jezelf ook hulp gaat inschakelen,zelfs voor jou kan het allemaal teveel worden.
Ik ken je nu al een aantal jaren van dit forum,en ik heb nig maar zo weinig leuke dinhgen gehoord.
De geboorte van D.was natuurlijk een hoogtepunt,maar zelfs in je zwangerschap heb je altijd rekening moeten houden met de drank-en gokaanvallen van A.
Na de bevalling is dat niet echt voor uit gegaan.
En nu zelfs op zijn verjaardag weer zo"n ellende.
Laat A er NIET meer in,geen medelijden(heeft hij ook niet voor jou).
Verander de sloten en ga als het kan een paar dagen weg,even tot rust komen.
Alcoholisme is een vreselijke verslaving,maar A heeft alle kansen gehad om een droge te worden.
Sterkte en een hele dikke.
Liefs sowhat
maandag 18 december 2006 om 11:59
Lieve Jolannn, wat een bang weekend heb jij achter de rug. Goed van je dat je aangifte hebt gedaan. Dan komen ze bij een melding veel sneller als je belt. Daarnaast ben ik het met Sowhat eens, A heeft tijd en kansen genoeg gehad om zich te bedenken. Hij heeft zo vaak spijt getoond en begrip gevraagd. Telkens kreeg hij die ruimte van jou. Hij gaat telkens een stapje verder onder invloed van drugs en alcohol.
Nu zijn D en jij aan de beurt. Geen geruzie meer om jullie hoofden maar rust en stabiliteit. Ik hoop dat je snel weer ander werk vind. Heel veel sterkte en een dikke knuffel.
@ December, wat verschrikkelijk om je vader zo te zien afglijden en het moeten zien gebeuren. En dat je je vader ook nog zelf dood gevonden hebt is helemaal erg. Ik vind het zo erg voor je. Geef jezelf alsjeblief nergens de schuld van, je hebt gedaan wat je kon. Je had je vader niet in huis kunnen nemen, dan was je gezin er ook aan onderdoor gegaan. Je hebt meer gedaan dan menigeen had kunnen opbrengen.
@ Yamuna, welkom
Verders wil ik iedereen laten weten dat ik af en toe nog steeds meelees en blij ben dat het met de baby´s in de buik van Susanne en Bada goed gaat. Helaas ben ik niet meer zo vaak als vroeger, maar dat komt omdat ik veel tijd met mijn vriend doorbreng. Mijn dochter heeft ondertussen een Wajong uitkering en staat onder bewindvoering. Dus financieel wordt nu alles goed geregeld. Nu nog passend werk voor haar vinden, want die structuur is het beste.
Haar vriend heb ik vorige week het huis uitgezet. Hij had zo´n grote mond tegen haar terwijl ik beneden zat. En dat terwijl hij haar 2 keer zwanger heeft gemaakt het afgelopen jaar en als het misgaat kunnen wij (mijn vriend en ik) rennen en dan is meneer nergens meer te vinden. Hij komt er dus nu echt niet meer in. Als ze weer met hem aanpapt dan moet het maar buiten de deur, maar niet meer in mijn huis.
Grote drinkaanvallen heb ik niet meer gehad. Heel af en toe een wijntje als we uit eten gaan. Gelukkig drinkt mijn vriend vrijwel nooit dus dan word ik ook niet in de verleiding gebracht.
Nu zijn D en jij aan de beurt. Geen geruzie meer om jullie hoofden maar rust en stabiliteit. Ik hoop dat je snel weer ander werk vind. Heel veel sterkte en een dikke knuffel.
@ December, wat verschrikkelijk om je vader zo te zien afglijden en het moeten zien gebeuren. En dat je je vader ook nog zelf dood gevonden hebt is helemaal erg. Ik vind het zo erg voor je. Geef jezelf alsjeblief nergens de schuld van, je hebt gedaan wat je kon. Je had je vader niet in huis kunnen nemen, dan was je gezin er ook aan onderdoor gegaan. Je hebt meer gedaan dan menigeen had kunnen opbrengen.
@ Yamuna, welkom
Verders wil ik iedereen laten weten dat ik af en toe nog steeds meelees en blij ben dat het met de baby´s in de buik van Susanne en Bada goed gaat. Helaas ben ik niet meer zo vaak als vroeger, maar dat komt omdat ik veel tijd met mijn vriend doorbreng. Mijn dochter heeft ondertussen een Wajong uitkering en staat onder bewindvoering. Dus financieel wordt nu alles goed geregeld. Nu nog passend werk voor haar vinden, want die structuur is het beste.
Haar vriend heb ik vorige week het huis uitgezet. Hij had zo´n grote mond tegen haar terwijl ik beneden zat. En dat terwijl hij haar 2 keer zwanger heeft gemaakt het afgelopen jaar en als het misgaat kunnen wij (mijn vriend en ik) rennen en dan is meneer nergens meer te vinden. Hij komt er dus nu echt niet meer in. Als ze weer met hem aanpapt dan moet het maar buiten de deur, maar niet meer in mijn huis.
Grote drinkaanvallen heb ik niet meer gehad. Heel af en toe een wijntje als we uit eten gaan. Gelukkig drinkt mijn vriend vrijwel nooit dus dan word ik ook niet in de verleiding gebracht.
dinsdag 19 december 2006 om 02:54
Jolannn: Meid wat een toestand weer, zo akelig! Goed van je dat je aangifte gedaan hebt en dat je nu ook hulp voor jezelf gaat zoeken.
D&R zijn hier het weekend niet, dus als je een plekje nodig hebt zijn er hier genoeg kamers vrij voor jou een D (ja, mijn aanbod geldt nog steeds) Lekker even tot rust komen hier in de bossen in H.
Misschien te vroeg en op zaken vooruit lopend: wanneer je nu een andere baan moet gaan zoeken, is het dan een optie dat je dichter bij je familie gaat wonen en werken zodat je ook wat meer steun hebt en een back-up voor D (oppas etc)
Sterkte en een dikke *; van A en M van de boogschutters2004...
D&R zijn hier het weekend niet, dus als je een plekje nodig hebt zijn er hier genoeg kamers vrij voor jou een D (ja, mijn aanbod geldt nog steeds) Lekker even tot rust komen hier in de bossen in H.
Misschien te vroeg en op zaken vooruit lopend: wanneer je nu een andere baan moet gaan zoeken, is het dan een optie dat je dichter bij je familie gaat wonen en werken zodat je ook wat meer steun hebt en een back-up voor D (oppas etc)
Sterkte en een dikke *; van A en M van de boogschutters2004...
dinsdag 19 december 2006 om 08:43
Lieve Jolan,
Wat een ellende weer, maar vind het heel sterk van je dat je nu stappen onderneemt en ook aangifte hebt gedaan. Hoop dat je de kracht blijft vinden want je hebt hem al zo vaak vergeven en weer kansen gegeven en waarvoor uiteindelijk.........................Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is voor je, maar uiteindelijk zal je rust krijgen samen met je kleine man, en als er 2 mensen zijn die rust verdienen zijn jullie het!!! Je hebt weleens gezegt dat hij ook goede kanten heeft en natuurlijk geef je om hem, maar ik denk dat het voor je kleine man ook beter is als je hem probeert los te laten. Sinds ik soms mee schrijf neem je stukje voor stukje meer afscheid van hem en brokkelt hij steeds weer stukjes van je af, en krijg nu ook het gevoel dat je zelf klaar bent om de stap voor jezelf te maken en te stoppen met deze relatie. Voor die tijd was je gewoon niet zover want hij is toch behoorlijk ver kunnen gaan bij jouw!! Ik wens je heel veel sterkte en zal aan je denken!!!
Groetjes susanne
Wat een ellende weer, maar vind het heel sterk van je dat je nu stappen onderneemt en ook aangifte hebt gedaan. Hoop dat je de kracht blijft vinden want je hebt hem al zo vaak vergeven en weer kansen gegeven en waarvoor uiteindelijk.........................Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is voor je, maar uiteindelijk zal je rust krijgen samen met je kleine man, en als er 2 mensen zijn die rust verdienen zijn jullie het!!! Je hebt weleens gezegt dat hij ook goede kanten heeft en natuurlijk geef je om hem, maar ik denk dat het voor je kleine man ook beter is als je hem probeert los te laten. Sinds ik soms mee schrijf neem je stukje voor stukje meer afscheid van hem en brokkelt hij steeds weer stukjes van je af, en krijg nu ook het gevoel dat je zelf klaar bent om de stap voor jezelf te maken en te stoppen met deze relatie. Voor die tijd was je gewoon niet zover want hij is toch behoorlijk ver kunnen gaan bij jouw!! Ik wens je heel veel sterkte en zal aan je denken!!!
Groetjes susanne
dinsdag 19 december 2006 om 10:50
Jeemig, een knoop in mijn maag bij de verhalen van Yamuna, December... en jeetje Jolan, als ik jouw verhaal lees denk ik maar één ding: 'Laat die man niet meer toe in je leven en in dat van je kind!'
Ook raak ik verward bij het lezen van de verhalen hier. Ik ben zo 'hard' geworden de afgelopen jaren. Ik heb mijn vader uit mijn leven gebannen, hem tot de slechterik gebombardeerd, hem verwijten gemaakt en iedere vorm van verantwoordelijkheid van me af geschud.
En dan lees ik wat December voor en met haar vader deed... en dan ervaar ik een mengeling van bewondering en afkeer. Bewondering omdat jij je vader tegen beter weten in wilde on kon blijven steunen; wat moet jij sterk zijn! Maar ook afkeer, want waarom zou je dat jezelf aandoen? Hij kiest er toch voor om de drank belangrijker te vinden dan zijn dochter? Als je hem niet kunt helpen, waarom zou je dat dan toch proberen?
Ik merk dat ik er moeite mee blijf hebben om alcoholverslaving als ziekte te zien. Het lukt me niet begrip te hebben. Het lukt me niet om medeleven te te tonen of te voelen.
Maar als ik mijn vader blijf ontwijken - ondanks dat hij nu droog staat - maakt mij dat niet minstens net zo'n lafbek als dat hij is?
Ook raak ik verward bij het lezen van de verhalen hier. Ik ben zo 'hard' geworden de afgelopen jaren. Ik heb mijn vader uit mijn leven gebannen, hem tot de slechterik gebombardeerd, hem verwijten gemaakt en iedere vorm van verantwoordelijkheid van me af geschud.
En dan lees ik wat December voor en met haar vader deed... en dan ervaar ik een mengeling van bewondering en afkeer. Bewondering omdat jij je vader tegen beter weten in wilde on kon blijven steunen; wat moet jij sterk zijn! Maar ook afkeer, want waarom zou je dat jezelf aandoen? Hij kiest er toch voor om de drank belangrijker te vinden dan zijn dochter? Als je hem niet kunt helpen, waarom zou je dat dan toch proberen?
Ik merk dat ik er moeite mee blijf hebben om alcoholverslaving als ziekte te zien. Het lukt me niet begrip te hebben. Het lukt me niet om medeleven te te tonen of te voelen.
Maar als ik mijn vader blijf ontwijken - ondanks dat hij nu droog staat - maakt mij dat niet minstens net zo'n lafbek als dat hij is?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 19 december 2006 om 13:20
Hoi Doornroosje,
Ik denk dat je wat in de war raakt van het woord"ziekte".
Voor mij betekent het min of meer dat de alcoholist machteloos is tegenover de drank.
Dat er bij hem of haar andere processen in werking worden gezet tijdens het
drinken die niet gebeuren bij iemand die die "ziekte"niet heeft.
Maar het betekent niet dat de drinker geen eigen verantwoordelijkheid heeft,en dus maar vrolijk doordrinkt omdat hij nou eenmaal die "ziekte heeft.
Een alcoholist is meer dan de drank alleen!
Groet Sowhat
Ik denk dat je wat in de war raakt van het woord"ziekte".
Voor mij betekent het min of meer dat de alcoholist machteloos is tegenover de drank.
Dat er bij hem of haar andere processen in werking worden gezet tijdens het
drinken die niet gebeuren bij iemand die die "ziekte"niet heeft.
Maar het betekent niet dat de drinker geen eigen verantwoordelijkheid heeft,en dus maar vrolijk doordrinkt omdat hij nou eenmaal die "ziekte heeft.
Een alcoholist is meer dan de drank alleen!
Groet Sowhat
dinsdag 19 december 2006 om 14:26
Hoi Doornroosje, ik kan me wel voorstellen dat je boos bent op je vader. Natuurlijk zijn er veel dingen gebeurd of juist niet omdat hij teveel dronk. En daarin heeft hij vast veel mensen in teleurgesteld. Maar aan de andere kant weet ik ook zeker dat als hij zo makkelijk de drank had kunnen laten staan het zeker gedaan had.
Denk dat het ook heel moeilijk is voor iemand die niet verslaafd is aan de drank om je te kunnen voorstellen dat je in de greep kunt zijn. En dat je niet zomaar de drank laat staan. Dat neemt uiteraard niet weg dat je ervoor kunt vechten en daarbij hulp kunt vragen. Maar ook sommigen mensen durven dat niet of zien er als een berg tegenop. Want vaak is er door de drank zoveel kapot gemaakt dat het pijn kan doen om nuchter alles onder ogen te zien. En alleen die gedachten zorgt weer dat ze verder drinken.
Ten allen tijden vind ik echter dat de mensen die om de alcoholist staan het recht hebben om het contact te verbreken. Want het is zo moeilijk om toe te kijken en je machteloos te voelen. Daarnaast wordt je zelf ook continue weer gekwetst door leugens die de alcoholist niet kan nakomen als ie weer gedronken heeft.
Weet dat je vader keihard moet vechten nu en dat zou ie niet doen als ie er het nut niet van in zou zien. Tuurlijk hoef je niet meteen te doen alsof er niks gebeurd is, want dat mag hij zeker weten. Dat zal hem wellicht sterken in zijn gevecht tegen de alcohol. Het zal hem waarschijnlijk nog meer helpen als ie zou weten dat als ie werkelijk stopt met drinken dat jij misschien weer met hem wilt praten en zo lanzaam het vertrouwen weer kunt opbouwen.
Maar natuurlijk blijft dit altijd een persoonlijke situatie. Ik wens je veel rust en wijsheid. En doe vooral wat nu goed voelt. Dat kan over een tijdje best anders zijn. Maar blijf bij jezelf.
Denk dat het ook heel moeilijk is voor iemand die niet verslaafd is aan de drank om je te kunnen voorstellen dat je in de greep kunt zijn. En dat je niet zomaar de drank laat staan. Dat neemt uiteraard niet weg dat je ervoor kunt vechten en daarbij hulp kunt vragen. Maar ook sommigen mensen durven dat niet of zien er als een berg tegenop. Want vaak is er door de drank zoveel kapot gemaakt dat het pijn kan doen om nuchter alles onder ogen te zien. En alleen die gedachten zorgt weer dat ze verder drinken.
Ten allen tijden vind ik echter dat de mensen die om de alcoholist staan het recht hebben om het contact te verbreken. Want het is zo moeilijk om toe te kijken en je machteloos te voelen. Daarnaast wordt je zelf ook continue weer gekwetst door leugens die de alcoholist niet kan nakomen als ie weer gedronken heeft.
Weet dat je vader keihard moet vechten nu en dat zou ie niet doen als ie er het nut niet van in zou zien. Tuurlijk hoef je niet meteen te doen alsof er niks gebeurd is, want dat mag hij zeker weten. Dat zal hem wellicht sterken in zijn gevecht tegen de alcohol. Het zal hem waarschijnlijk nog meer helpen als ie zou weten dat als ie werkelijk stopt met drinken dat jij misschien weer met hem wilt praten en zo lanzaam het vertrouwen weer kunt opbouwen.
Maar natuurlijk blijft dit altijd een persoonlijke situatie. Ik wens je veel rust en wijsheid. En doe vooral wat nu goed voelt. Dat kan over een tijdje best anders zijn. Maar blijf bij jezelf.
dinsdag 19 december 2006 om 16:51
Lieve Jolannn, wat een horror verhaal. Gaat het een beetje met je?
*; voor jou en kleine D.
Hoi Doornroosje,
Ik kan me ook goed voorstellen dat je boos bent. Voor de duidelijkheid: mijn moeder is alcoholiste. Heeft tijdens mijn jeugd langdurig veel gedronken, is na een aantal jaren gestopt en toen langzamerhand weer 'sociaal' gaan drinken. Dat is een tijd goed gegaan, bijna 3 jaar geleden is ze weer enorm veel gaan drinken en daar is ze ruim een jaar gelden weer mee opgehouden. Ze drinkt nu weer 'sociaal'.
Weet je, geen enkele situatie is hetzelfde. Je kunt jouw vader en jouw situatie niet met die van December vergelijken. Niemand voelt wat jij voelt, wat er in het verleden door het drinken van je vader allemaal stukgemaakt is. Je schrijft dat je elke verantwoordelijkheid van je af hebt geschud. Welke bedoel je? Want jij hebt geen enkele verantwoordelijkheid voor het drinken van je vader. Nu niet, toen niet, nooit niet.
Ik ben het helemaal met Dusty eens: blijf dicht bij jezelf en doe alleen dat wat goed voelt.
Sterkte!
Nora
*; voor jou en kleine D.
Hoi Doornroosje,
Ik kan me ook goed voorstellen dat je boos bent. Voor de duidelijkheid: mijn moeder is alcoholiste. Heeft tijdens mijn jeugd langdurig veel gedronken, is na een aantal jaren gestopt en toen langzamerhand weer 'sociaal' gaan drinken. Dat is een tijd goed gegaan, bijna 3 jaar geleden is ze weer enorm veel gaan drinken en daar is ze ruim een jaar gelden weer mee opgehouden. Ze drinkt nu weer 'sociaal'.
Weet je, geen enkele situatie is hetzelfde. Je kunt jouw vader en jouw situatie niet met die van December vergelijken. Niemand voelt wat jij voelt, wat er in het verleden door het drinken van je vader allemaal stukgemaakt is. Je schrijft dat je elke verantwoordelijkheid van je af hebt geschud. Welke bedoel je? Want jij hebt geen enkele verantwoordelijkheid voor het drinken van je vader. Nu niet, toen niet, nooit niet.
Ik ben het helemaal met Dusty eens: blijf dicht bij jezelf en doe alleen dat wat goed voelt.
Sterkte!
Nora
dinsdag 19 december 2006 om 19:56
Allereerst wil ik even kwijt dat ik het heel fijn vind om eens de 'discussie' aan te gaan met mensen die in een vergelijkbare situatie zitten of zaten!
Wat ik bedoelde met die verantwoordelijkheid is het 'het is toch je vader concept'. Heel lang heb ik me verplicht gevoeld om toch maar steeds een band met hem op te bouwen en te behouden. Begrip te hebben, te helpen, te steunen.... 't was immers toch mijn vader. Maar onder dat laagje dochterplicht ging wel een flinke portie woede schuil.
Die woede is er nu nauwelijks meer. Het is meer een soort onverschilligheid geworden. Eigenlijk had ik me allang neergelegd bij een vaderloos bestaan en ik vond rust daarin.
Tot een half jaar terug een ouder van een goede vriendin van mij overleed. Die vriendin zat in een vergelijkbare situatie, had ook al enige jaren geen contact meer. Haar verdriet raakte me. Zij heeft mij ook aangespoord om de relatie met mijn vader te heroverwegen, omdat zij zo'n spijt had......
Sindsdien heb ik af en toe mailcontact met mijn vader.
Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik verder nog met hem wil... de tijd zal het leren....
Wat ik bedoelde met die verantwoordelijkheid is het 'het is toch je vader concept'. Heel lang heb ik me verplicht gevoeld om toch maar steeds een band met hem op te bouwen en te behouden. Begrip te hebben, te helpen, te steunen.... 't was immers toch mijn vader. Maar onder dat laagje dochterplicht ging wel een flinke portie woede schuil.
Die woede is er nu nauwelijks meer. Het is meer een soort onverschilligheid geworden. Eigenlijk had ik me allang neergelegd bij een vaderloos bestaan en ik vond rust daarin.
Tot een half jaar terug een ouder van een goede vriendin van mij overleed. Die vriendin zat in een vergelijkbare situatie, had ook al enige jaren geen contact meer. Haar verdriet raakte me. Zij heeft mij ook aangespoord om de relatie met mijn vader te heroverwegen, omdat zij zo'n spijt had......
Sindsdien heb ik af en toe mailcontact met mijn vader.
Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik verder nog met hem wil... de tijd zal het leren....
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 19 december 2006 om 20:20
Hoi Doornroosje,
Duidelijk, je gevoel voor verantwoordelijkheid. Kan ik ook begrijpen. Overigens ook dat er zoveel kapot is dat je geen contact meer wil(de), hoewel ik dat bij mijn moeder helemaal niet heb. Maar nogmaals: dat zal per persoon en situatie zeker verschillen.
Wat voor mij denk ik veel verschik heeft gemaakt, is dat mijn moeder zo rond mijn puberteit stopte met drinken. Een deel van jeugd heeft het alcoholgebruik een groot stempel gedrukt op de thuissituatie, maar daar zat ook een einde aan.
Waarom ze drie jaar geleden weer begonnen is met extreem veel drinken weet ik niet precies. Wel dat ze ontzettend ongelukkig was. En dat vond ik heel verdrietig om te zien. Haar kwetsbaarheid, onmacht om op een 'normale manier' (weet ook niet precies wat dat dan is) met de dingen om te gaan. Als mijn moeder eenmaal stevig aan het drinken is, drinkt ze de hele dag door. Is ze dus de hele dag straalbezopen. En in haar dronkenschap verschrikkelijk ongelukkig.
Ik zal niet zeggen dat ik het begrijp, want (goddank!) heb ik niet de neiging mijn problemen weg te drinken, hoewel verslavingen mij niet vreemd zijn (ik rook). Maar ik zag wel dat ze op dat moment niet uit vrije wil zo dronk, niet om het lekker ofzo. Op dat moment kon ze echt niet anders, kon ze er ook niet zelfstandig mee stoppen. Dat hebben wij (mijn vader, broer en ik) dus geforceerd (laten opnemen mbv huisarts).
Ik ben dol op mijn moeder, ze is namelijk ongelovelijk lief en attent en hartelijk, als ze niet dronken is. Ze is ook ongelovelijk onzeker en introvert, maar heeft het toch voor elkaargekregen haar leven anders in te richten waardoor het nu wel goed gaat. Misschien niet optimaal, ik zou liever zien dat ze helmaal niet dronk, maar ze heeft geen liters sterk nodig om de dag door te komen. Ze drinkt alleen samen met mijn vader een wijntje bij het eten. En dat ze dat voor elkaar heeft gekregen, nu, maar ook ruim 20 jaar geleden, dat vind ik heel knap, en daardoor ben ik ook trots op haar!
Helaas heeft ze nu andere gezondheidsklachten, en moet ze de komende tijd een aantal onderzoeken ondergaan. Er staat nog niets vast, maar ik heb er een heel slecht gevoel over. Willen jullie duimen dat mijn gevoel niet uitkomt? Want ik wil haar nog lang niet kwijt....
Duidelijk, je gevoel voor verantwoordelijkheid. Kan ik ook begrijpen. Overigens ook dat er zoveel kapot is dat je geen contact meer wil(de), hoewel ik dat bij mijn moeder helemaal niet heb. Maar nogmaals: dat zal per persoon en situatie zeker verschillen.
Wat voor mij denk ik veel verschik heeft gemaakt, is dat mijn moeder zo rond mijn puberteit stopte met drinken. Een deel van jeugd heeft het alcoholgebruik een groot stempel gedrukt op de thuissituatie, maar daar zat ook een einde aan.
Waarom ze drie jaar geleden weer begonnen is met extreem veel drinken weet ik niet precies. Wel dat ze ontzettend ongelukkig was. En dat vond ik heel verdrietig om te zien. Haar kwetsbaarheid, onmacht om op een 'normale manier' (weet ook niet precies wat dat dan is) met de dingen om te gaan. Als mijn moeder eenmaal stevig aan het drinken is, drinkt ze de hele dag door. Is ze dus de hele dag straalbezopen. En in haar dronkenschap verschrikkelijk ongelukkig.
Ik zal niet zeggen dat ik het begrijp, want (goddank!) heb ik niet de neiging mijn problemen weg te drinken, hoewel verslavingen mij niet vreemd zijn (ik rook). Maar ik zag wel dat ze op dat moment niet uit vrije wil zo dronk, niet om het lekker ofzo. Op dat moment kon ze echt niet anders, kon ze er ook niet zelfstandig mee stoppen. Dat hebben wij (mijn vader, broer en ik) dus geforceerd (laten opnemen mbv huisarts).
Ik ben dol op mijn moeder, ze is namelijk ongelovelijk lief en attent en hartelijk, als ze niet dronken is. Ze is ook ongelovelijk onzeker en introvert, maar heeft het toch voor elkaargekregen haar leven anders in te richten waardoor het nu wel goed gaat. Misschien niet optimaal, ik zou liever zien dat ze helmaal niet dronk, maar ze heeft geen liters sterk nodig om de dag door te komen. Ze drinkt alleen samen met mijn vader een wijntje bij het eten. En dat ze dat voor elkaar heeft gekregen, nu, maar ook ruim 20 jaar geleden, dat vind ik heel knap, en daardoor ben ik ook trots op haar!
Helaas heeft ze nu andere gezondheidsklachten, en moet ze de komende tijd een aantal onderzoeken ondergaan. Er staat nog niets vast, maar ik heb er een heel slecht gevoel over. Willen jullie duimen dat mijn gevoel niet uitkomt? Want ik wil haar nog lang niet kwijt....
woensdag 20 december 2006 om 07:06
woensdag 20 december 2006 om 09:20
Hoi Nora, ik zal zeker de komende tijd voor je duimen en een kaarsje op de goede afloop aansteken *;
Hai Doornroosje, jouw situatie met je vader is voor mij heel herkenbaar. Er zitten veel overeenkomsten in in die zin dat ook ik (zeker gedurende mijn pubertijd en 20-s) uit een soort verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn vader ging en probeerde er op een bepaalde manier voor hem te zijn. Er zat geen echte liefde bij, althans zo voelde ik dat niet. Ook de boosheid was ik voorbij, hij maakte geen deel meer uit van mijn leven, ik had geen directe last meer van zijn dronkenschap en hij was geen dreiging meer voor mijn moeder (dat was voor mij nog t belangrijkst!).
Mijn pa dronk altijd liters jenever tot hij op een gegeven moment zich bijna dood had gedronken. Door zijn sterke gestel (de artsen stonden versteld dat hij het redde) kon hij ervoor kiezen door te gaan zonder drank en een kans op overleven. Toen is hij gestopt met de jenever en overgegaan op wijn. Wonder boven wonder kon hij daarmee redelijk functioneren.
Na de dood van mijn moeder, waar hij zijn echte emoties voor haar nog eens liet zien (waardoor ik nu zeker weet dat de alcohol veel moois kapot heeft gemaakt) ben ik langzaam weer naar hem toegetrokken. Hij was wie hij was, heeft tussendoor nog een hele zwarte periode veroorzaakt en doorgemaakt bij een opname in een kliniek, maar toen hij uiteindelijk stierf was ik blij dat ik zijn laatste jaren toch nog contact met hem had. Op het einde zelfs intensief, want hij heeft een zwaar en pijnlijk ziekbed gehad door botkanker. Duidelijk werd dat we van elkaar hielden, ondanks wat er was gebeurd, op zijn laatste avond heb ik hem nog wat jenever uit een rietje laten drinken omdat hij daarom vroeg. De laatste maanden voor zijn dood dronk hij opnieuw sterk helaas, maar de artsen gedoogden het zelfs in het ziekenhuis gezien de situatie..
Waarom ik dit opschrijf weet ik niet precies.. Maar ik wil je zeggen dat het voor mij heel fijn was om toch te hebben geprobeerd mij in zijn situatie te verplaatsen en hem te laten weten dat ik er voor hem was ondanks het verdriet dat hij mij en mam had aangedaan. En daardoor zijn we dichter bij elkaar gekomen dan ik ooit had gedacht. Ik realiseerde me dat ik hem niet echt kende, ik weet nu nog niet wat hem ertoe bracht zichzef zo te beschadigen en waarom hij het leven zoner drank niet aankon. Maar ik realiseerde me ook dat ik ook simpelweg van hem hield, no matter what. En geloof me, als ik zijn laatste tijd niet meer had gedeeld met hem, was mijn verhaal hier over hem heel wat zwarter geweest..
Sorry voor het lange verhaal.
Hai Doornroosje, jouw situatie met je vader is voor mij heel herkenbaar. Er zitten veel overeenkomsten in in die zin dat ook ik (zeker gedurende mijn pubertijd en 20-s) uit een soort verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn vader ging en probeerde er op een bepaalde manier voor hem te zijn. Er zat geen echte liefde bij, althans zo voelde ik dat niet. Ook de boosheid was ik voorbij, hij maakte geen deel meer uit van mijn leven, ik had geen directe last meer van zijn dronkenschap en hij was geen dreiging meer voor mijn moeder (dat was voor mij nog t belangrijkst!).
Mijn pa dronk altijd liters jenever tot hij op een gegeven moment zich bijna dood had gedronken. Door zijn sterke gestel (de artsen stonden versteld dat hij het redde) kon hij ervoor kiezen door te gaan zonder drank en een kans op overleven. Toen is hij gestopt met de jenever en overgegaan op wijn. Wonder boven wonder kon hij daarmee redelijk functioneren.
Na de dood van mijn moeder, waar hij zijn echte emoties voor haar nog eens liet zien (waardoor ik nu zeker weet dat de alcohol veel moois kapot heeft gemaakt) ben ik langzaam weer naar hem toegetrokken. Hij was wie hij was, heeft tussendoor nog een hele zwarte periode veroorzaakt en doorgemaakt bij een opname in een kliniek, maar toen hij uiteindelijk stierf was ik blij dat ik zijn laatste jaren toch nog contact met hem had. Op het einde zelfs intensief, want hij heeft een zwaar en pijnlijk ziekbed gehad door botkanker. Duidelijk werd dat we van elkaar hielden, ondanks wat er was gebeurd, op zijn laatste avond heb ik hem nog wat jenever uit een rietje laten drinken omdat hij daarom vroeg. De laatste maanden voor zijn dood dronk hij opnieuw sterk helaas, maar de artsen gedoogden het zelfs in het ziekenhuis gezien de situatie..
Waarom ik dit opschrijf weet ik niet precies.. Maar ik wil je zeggen dat het voor mij heel fijn was om toch te hebben geprobeerd mij in zijn situatie te verplaatsen en hem te laten weten dat ik er voor hem was ondanks het verdriet dat hij mij en mam had aangedaan. En daardoor zijn we dichter bij elkaar gekomen dan ik ooit had gedacht. Ik realiseerde me dat ik hem niet echt kende, ik weet nu nog niet wat hem ertoe bracht zichzef zo te beschadigen en waarom hij het leven zoner drank niet aankon. Maar ik realiseerde me ook dat ik ook simpelweg van hem hield, no matter what. En geloof me, als ik zijn laatste tijd niet meer had gedeeld met hem, was mijn verhaal hier over hem heel wat zwarter geweest..
Sorry voor het lange verhaal.
woensdag 20 december 2006 om 11:40
gisteravond een gesprek gehad met een vriendin van mijn vader. ik had nog veel vragen , en zij was bereid mij de antwoorden te geven voor zo ver als mogelijk.
hij heeft nooit gezegd dat hij van me hield of trots was op wie ik geworden ben. en ik wilde graag weten hoe hij zich over zijn kinderen had uitgelaten.
Hij had het vaak over ons vertelde ze , en de afscheidsbrief waarmee ik het contact verbrak heeft hij jaaaren in zijn portemonee gedragen. (en ik maar denken dat hij die gewoon weggeflikkerd had)
hij heeft altijd lopen brullen dat hij geen foto's van ons had maar na zijn dood vonden ze onder zijn bed 5 albums vol.
ik wilde weten of hij alleen is doodgegaan en of hij sliep... het moment dat hij doodging had zijn favoriete verpleegster zijn hand vast , en hij is heel rustig gegaan. de laatste weken heeft hij geen pijn gehad omdat zijn zenuwgestel al helemaal kapot was.
dat zijn geruststellende wetenschappen voor wat het nog waard is.
tot laat zitten kletsen, flauwe annekdotes, etc.. was een prettig gesprek. geeft wel wat rust in mijn "bovenkamer".
hij heeft nooit gezegd dat hij van me hield of trots was op wie ik geworden ben. en ik wilde graag weten hoe hij zich over zijn kinderen had uitgelaten.
Hij had het vaak over ons vertelde ze , en de afscheidsbrief waarmee ik het contact verbrak heeft hij jaaaren in zijn portemonee gedragen. (en ik maar denken dat hij die gewoon weggeflikkerd had)
hij heeft altijd lopen brullen dat hij geen foto's van ons had maar na zijn dood vonden ze onder zijn bed 5 albums vol.
ik wilde weten of hij alleen is doodgegaan en of hij sliep... het moment dat hij doodging had zijn favoriete verpleegster zijn hand vast , en hij is heel rustig gegaan. de laatste weken heeft hij geen pijn gehad omdat zijn zenuwgestel al helemaal kapot was.
dat zijn geruststellende wetenschappen voor wat het nog waard is.
tot laat zitten kletsen, flauwe annekdotes, etc.. was een prettig gesprek. geeft wel wat rust in mijn "bovenkamer".
woensdag 20 december 2006 om 11:53
Hoi Yamuna,
Fijn dat het gesprek met die vriendin wat rust in je bovenkamertje heeft gegeven, want ik weet hoe een en ander daarin kan rondgaan na het overlijden van een dierbare.. *;
Alcohol maakt een hoop kapot, maar diep van binnen blijft iemand altijd diegene die hij of zij ooit "was". Wat ik wil zeggen is dat je er niet aan moet twijfelen dat je vader van je hield.. Hij hield alleen niet genoeg van zichzelf om het blijkbaar te laten blijken.. Mijn pa zei het ook nooit, maar op het laatst zei hij dat ik altijd zijn "prul" was gebleven... Weet je gelijk waar mijn nick vandaan komt... Liefde van ouders gaat nooit over, ik wist dat al maar nu ik zelf kids heb ben ik er helemaal van overtuigd.
Ik heb je verhaal (nog) niet gelezen, maar ga dat zeker doen.. Maar ik weet nu al dat je een lieve meid bent, en wil je alvast een ondersteunende knuffel geven..
Fijn dat het gesprek met die vriendin wat rust in je bovenkamertje heeft gegeven, want ik weet hoe een en ander daarin kan rondgaan na het overlijden van een dierbare.. *;
Alcohol maakt een hoop kapot, maar diep van binnen blijft iemand altijd diegene die hij of zij ooit "was". Wat ik wil zeggen is dat je er niet aan moet twijfelen dat je vader van je hield.. Hij hield alleen niet genoeg van zichzelf om het blijkbaar te laten blijken.. Mijn pa zei het ook nooit, maar op het laatst zei hij dat ik altijd zijn "prul" was gebleven... Weet je gelijk waar mijn nick vandaan komt... Liefde van ouders gaat nooit over, ik wist dat al maar nu ik zelf kids heb ben ik er helemaal van overtuigd.
Ik heb je verhaal (nog) niet gelezen, maar ga dat zeker doen.. Maar ik weet nu al dat je een lieve meid bent, en wil je alvast een ondersteunende knuffel geven..
donderdag 21 december 2006 om 09:19
vrijdag 22 december 2006 om 09:40
Hoi allemaal,
Wat eenb verhalen hier.... Jolann, wat erg voor je.. uit de postings begrijp ik dat jouw D. net zo oud is als mijn dochtertje.. (december 2004) en ik vind dat heel erg een leeftijd waarop ze zo lief onschuldig en vol vertrouwen zijn naar de wereld. Dat is mooi om te zien. Ik hoop dat je je ex kan overtuigen dat niet te verpesten voor je kleine mannetje.
Hopelijk is de rust wedergekeerd?
Doornroosje; snap jou ook heel goed, ik heb jarenlang mijn vader gehaat! Ik wilde geen contact met hem en was daar echt bikkelhard in. Maar ik ben gaan beseffen dat hij echt ziek was, hij deed dit niet om ons leven kapot te maken (alhoewel hij dat wel heeft gedaan).
Flashback ; * Mijn vader was echt een lieve vent, vroeger (tot mijn 15e dus) was hij echt de leukste vader die we ons konden wensen. Cadeaus voor onze verjaardagen maakte hij altijd zelf (was ie maanden mee bezig), ik was dol op paarden en hij gaf mij een paard. Dat niet alleen, hij ging zo vaak mogelijk met me mee, en zat dan te glunderen als ik aan het rijden was, want hij was zo trots (zei hij ook vaak) Hij had geld zat, maar was altijd dolgelukkig als ie eens iets uitspaarde, of bijv. 20 gulden won in een geld automaat ofzo (hij gokte verder nooit ofzo, gewoon voor de lol) Hij deelde zijn geld ook rustig met iedereen. Het maakte niet uit wat iets kostte, als het maar mooi werd/ gezellig was/ hij er iemand blij mee kon maken. Als het met iemand slecht ging, mocht diegene bij ons in huis komen en deed mijn vader echt zijn best die persoon weer op te vrolijken. Ik ben ook zo opgevoed en heb bewondering voor de manier waarop hij in het leven stond.
Toen hij ging drinken werd hij heel anders, maar soms zag ik ineens die oude vader in hem terug. En weet je, dat waren de momenten dat ik besefte dat hij dit niet verdiend had. Hij was erg verbitterd over het feit dat hij altijd van alles voor iedereen gedaan heeft, maar niemand iets terug deed om hem te helpen. Ik denk trouwens dat hij meer hulp nodig had dan wie dan ook hem kon geven.
Vooral de laatste drie jaren (vanaf het moment dat hij thuisloos raakte) was bij mij medelijden veel sterker dan wat dan ook. Ik gunde het hem zo dat hij weer eens ergens welkom zou zijn. En soms had ie een afspraak met iemand die niet uit de kroeg kwam, en dan was hij echt nerveus en vroeg aan mij of hij wel de juiste kleren aanhad enzo. Zo iemand kun je toch niet haten, ondanks alle leugens, valse beloftes enzenz?
Ik heb besloten hem te helpen tot het laatst, en helaas is dat niet gelukt. Ik voel me erg schuldig dat hij zo lang dood in dat vieze kamertje heeft moeten liggen, ik had hem echt een waardiger afscheid gegund dan wat er met hem gebeurd is in die tien dagen....
Yamanu; (nou schrijf ik je naam volgens mij weer fout) \ga zo op flair kijken, als je dat goed vindt tenminste
Succes allemaal, december
Wat eenb verhalen hier.... Jolann, wat erg voor je.. uit de postings begrijp ik dat jouw D. net zo oud is als mijn dochtertje.. (december 2004) en ik vind dat heel erg een leeftijd waarop ze zo lief onschuldig en vol vertrouwen zijn naar de wereld. Dat is mooi om te zien. Ik hoop dat je je ex kan overtuigen dat niet te verpesten voor je kleine mannetje.
Hopelijk is de rust wedergekeerd?
Doornroosje; snap jou ook heel goed, ik heb jarenlang mijn vader gehaat! Ik wilde geen contact met hem en was daar echt bikkelhard in. Maar ik ben gaan beseffen dat hij echt ziek was, hij deed dit niet om ons leven kapot te maken (alhoewel hij dat wel heeft gedaan).
Flashback ; * Mijn vader was echt een lieve vent, vroeger (tot mijn 15e dus) was hij echt de leukste vader die we ons konden wensen. Cadeaus voor onze verjaardagen maakte hij altijd zelf (was ie maanden mee bezig), ik was dol op paarden en hij gaf mij een paard. Dat niet alleen, hij ging zo vaak mogelijk met me mee, en zat dan te glunderen als ik aan het rijden was, want hij was zo trots (zei hij ook vaak) Hij had geld zat, maar was altijd dolgelukkig als ie eens iets uitspaarde, of bijv. 20 gulden won in een geld automaat ofzo (hij gokte verder nooit ofzo, gewoon voor de lol) Hij deelde zijn geld ook rustig met iedereen. Het maakte niet uit wat iets kostte, als het maar mooi werd/ gezellig was/ hij er iemand blij mee kon maken. Als het met iemand slecht ging, mocht diegene bij ons in huis komen en deed mijn vader echt zijn best die persoon weer op te vrolijken. Ik ben ook zo opgevoed en heb bewondering voor de manier waarop hij in het leven stond.
Toen hij ging drinken werd hij heel anders, maar soms zag ik ineens die oude vader in hem terug. En weet je, dat waren de momenten dat ik besefte dat hij dit niet verdiend had. Hij was erg verbitterd over het feit dat hij altijd van alles voor iedereen gedaan heeft, maar niemand iets terug deed om hem te helpen. Ik denk trouwens dat hij meer hulp nodig had dan wie dan ook hem kon geven.
Vooral de laatste drie jaren (vanaf het moment dat hij thuisloos raakte) was bij mij medelijden veel sterker dan wat dan ook. Ik gunde het hem zo dat hij weer eens ergens welkom zou zijn. En soms had ie een afspraak met iemand die niet uit de kroeg kwam, en dan was hij echt nerveus en vroeg aan mij of hij wel de juiste kleren aanhad enzo. Zo iemand kun je toch niet haten, ondanks alle leugens, valse beloftes enzenz?
Ik heb besloten hem te helpen tot het laatst, en helaas is dat niet gelukt. Ik voel me erg schuldig dat hij zo lang dood in dat vieze kamertje heeft moeten liggen, ik had hem echt een waardiger afscheid gegund dan wat er met hem gebeurd is in die tien dagen....
Yamanu; (nou schrijf ik je naam volgens mij weer fout) \ga zo op flair kijken, als je dat goed vindt tenminste
Succes allemaal, december
