43 en zwanger na one night stand

Floor1234 zondag 30 oktober 2022 om 20:41

Een rare tijd. Na het stranden van mijn huwelijk ben ik in september zwanger geraakt na een one night stand. Eigenlijk ging ik er vanuit dat ik niet zwanger kon raken. Ik heb het in mijn huwelijk, en in relaties daarvoor, nooit veilig gedaan (natuurlijk na de gebruikelijke soa testen). Als het zou gebeuren was het welkom. Zo niet, ook prima. Eigenlijk kan ik me niet herinneren dat ik een kinderwens heb gehad. Soms wel wat fantasieën, of even een moment van gemis, maar nooit genoeg om actie te ondernemen. Het was wat het was. Het voelt nog steeds onwerkelijk, met name omdat ik er al die jaren vanuit ging dat het niet kon. Ik heb meteen heel praktisch een afspraak gemaakt bij een kliniek. Maar wat ik merk is dat ik het ontzettend moeilijk vind, hierna zal het echt nooit meer gebeuren. En ik voel me ontzettend goed. Daar baal ik van. Het liefst voelde ik me slecht zodat ik de keus gemakkelijker zou kunnen maken. Ik ben realistisch; ik vind mijn leeftijd eigenlijk te hoog, het single moederschap spreekt me niet echt aan, de volledige zorg over een baby lijkt me behoorlijk zwaar. En dan druk ik het zacht uit. Eigenlijk weet ik wat ik wil maar ik word overspoelt met fijne gevoelens en gedachten en ik vind het ontzettend moeilijk om tot een keuze te komen. Ik ga hier m'n antwoord niet vinden maar wellicht zijn er dames die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.

De man in kwestie wil geen kinderen. Ook dat vind ik een belangrijk punt in mijn keuze. Niet omdat hij het zegt, maar wel de gevolgen die dit voor een kind kan hebben.

Marianneke maandag 31 oktober 2022 om 22:43

Lila-Linda schreef: ↑
31-10-2022 22:26
Blader eens door de verschillende kindloze topics
Dat willen sommige posters echt graag horen. Dat ouders eigenlijk spijt hebben. En niet van hun kinderen houden.

Ik vind het een nare beschuldiging. Ik heb werkelijk nog nooit op een kindloos topic meegeschreven. Ik schrijf net dat die ouders die mij vertelden spijt te hebben daar altijd wel bij zeiden (en meenden!) dat ze van hun kinderen houden. Dat sommigen echt spijt hebben, daar ben ik heel erg van overtuigd.

Maar het is off topic en ook verder niet belangrijk voor TO.

Coffee is never my cup of tea

Anoniem_643ef551b18c7 maandag 31 oktober 2022 om 22:47

Jufjoke schreef: ↑
31-10-2022 22:01
Afzwakken hoeveel we van ze houden?? Mensen denken dat zij dat wil horen??
Het moet niet gekker worden hoor. Hoe kom je erbij.

Nou tegen een kinderloze ga ik ook niet lyrisch uitweiden over hoe leuk ik mijn kind vind.

Dan zal ik ook eerder zeggen ach een kind is ook niet zalig makend.

impala maandag 31 oktober 2022 om 22:47

Trouwens, er wordt wel heel makkelijk voorbij gegaan aan het feit dat die man absoluut geen kinderen wil. Die krijgt dus ongewild toch een kind, als je dit doorzet. Dat is niet niks.

.

Vannelle maandag 31 oktober 2022 om 22:55

Is kinderen opvoeden/groot brengen niet te vergelijken met topsport? Dat zeggen ze toch vaak? Ik heb zelf geen kinderen, maar kan me er alles bij voorstellen dat het dat wel is. In elk geval qua energie, tijdbesteding, aandachtsspanne, etc.

Hoeveel topsporters zijn er die 40+ zijn? Niet veel. Ze bestaan, maar de meeste sporters stoppen voor hun veertigste. Dat is niet voor niks denk ik. Zelf merkte ik met sporten toch ook echt wel grote verschillen tussen 20, 30 en 40… Maar als gezegd: ze bestaan wel, dus het is niet dat het niet kán, maar het is niet voor iedereen nog weggelegd op elke leeftijd.

Topsport bedrijven is tijdelijk, een kind op de wereld zetten niet - dat is voor de rest van je leven. Wel iets om rekening mee te houden: voor jezelf én het kind.

Sterkte met de overwegingen TO, ik ben blij dat ik niet in jouw schoenen sta!

Anoniem_643ef551b18c7 maandag 31 oktober 2022 om 22:57

LolaP schreef: ↑
31-10-2022 22:11

Ik zou zelf abortus een grote stap vinden, maar aan de andere kant zijn de risico’s ook heel groot.
Kans op een gehandicapt kindje wordt groter als de moeder ouder is en dat kan ook later in de zwangerschap zichtbaar zijn, of bij de geboorte, dus misschien niet van tevoren op de echo te zien.
Dan heb je dus een kind die altijd zorg nodig zal hebben en je staat er alleen voor omdat je ook geen partner heb.
Plus dat er meer dingen kunnen zijn, zoals een huilbaby die niet naar opvang of oppas kan, of een autistisch kind die niet ergens kan logeren.

Ooit van de NiPT test gehoord of een vruchtwaterpunctie?

Bij een 40 jarige is de kans op een kind met een afwijking 1% bij een 45 jarige 4%. Als je nagaat dat veel afwijkingen zijn op te sporen door middel van bovengenoemde testen is de kans dat je met een gehandicapt eindigd niet eens zo groot.

Door sommigen sordt gedaan of die kans wel 1 op 3 is of zo.

impala maandag 31 oktober 2022 om 23:01

Vannelle schreef: ↑
31-10-2022 22:55
Is kinderen opvoeden/groot brengen niet te vergelijken met topsport? Dat zeggen ze toch vaak? Ik heb zelf geen kinderen, maar kan me er alles bij voorstellen dat het dat wel is. In elk geval qua energie, tijdbesteding, aandachtsspanne, etc.

Hoeveel topsporters zijn er die 40+ zijn? Niet veel.

Maak daar maar 50+ van. Kind is pas 6 of 7 als TO vijftig wordt. En als kind 16 is en vet aan het puberen, is TO al 60!!

.

nausicaa maandag 31 oktober 2022 om 23:13

Een kind opvoeden topsport? Dat heb ik echt nog nooit ergens gehoord. En als het al ergens op slaat, gaat dat om de tijd/aandachtsinvestering, niet om lichamelijke gesteldheid. Doe even normaal zeg, er zijn maar heel weinig mensen topsporter, en er zijn gelukkig veel meer ouders die hun kinderen gewoon goed grootbrengen.

Dokje maandag 31 oktober 2022 om 23:51

Belle73 schreef: ↑
30-10-2022 20:44
Geen ervaring mee, wel kinderen. Bij mij was dat zo'n niet rationeel oergevoel. En tegelijkertijd wist ik niet waar ik aan begon. Maar ik had het nooit willen missen. Ik wens je sterkte met je beslissing, wat die ook wordt, het is de goede.

Hier sluit ik me bij aan.
Heel veel sterkte met je beslissing.
Een kind krijgen is echt een sprong in het diepe. Ik had het ook nooit willen missen. Moederschap is het mooiste wat er is.

Leeftijd hoeft echt geen issue te zijn. Vroeger kwam de 10e na de 40e verjaardag van veel vrouwen. Dat ging ook.

Nogmaals veel sterkte met de afwegingen.

AirMaxlover dinsdag 1 november 2022 om 00:04

Dokje schreef: ↑
31-10-2022 23:51
Hier sluit ik me bij aan.
Heel veel sterkte met je beslissing.
Een kind krijgen is echt een sprong in het diepe. Ik had het ook nooit willen missen. Moederschap is het mooiste wat er is.

]Leeftijd hoeft echt geen issue te zijn. Vroeger kwam de 10e na de 40e verjaardag van veel vrouwen. Dat ging ook.

Nogmaals veel sterkte met de afwegingen.

Dit is natuurlijk een kul reden. Die vrouwen hadden een partner, de oudste kinderen hielpen moeders. Of ze wilde of niet.
Dat is nu helemaal niet het geval.

Succes met het nemen van je beslissing, TO.
Zomaar uit je antwoorden te zien, kom je er echt wel uit.

Anoniem_64c227383a508 dinsdag 1 november 2022 om 00:29

Lastige situatie. Ik kan alleen vanuit mezelf spreken en ik zou in deze situatie geen kind gewild hebben, niet vanwege de hoge leeftijd of de risico’s op afwijkingen of de zware belasting, maar omdat ik nooit vrijwillig een alleenstaande moeder had willen worden.

Ik vind kinderen krijgen heel erg iets wat je samen doet. In je eentje lijkt het me zwaar en eenzaam en voor het kind is het ook moeilijk om geen vader te hebben (geen betrokkenen vader, in elk geval). Soms lopen dingen zo in het leven en dan doe je er weinig aan, maar bewust kiezen voor een kind in je eentje… nee, dat zou ik nooit hebben gedaan.

Java dinsdag 1 november 2022 om 04:25

Als je niks doet, groeit het nieuwe mens dat je in je draagt, vanzelf verder. Je bent immers niet alleen in verwachting van een baby, maar ook van een basisschoolkind, een puber, een jongvolwassene. Met een eigen persoonlijkheid. Iemand met wie je -hoe dan ook- het meest verbonden zult zijn in je hele leven.

De vraag is: Durf je de uitdaging aan? Om deze nieuwe persoon te leren kennen die in je groeit, en om je leven met hem/haar te gaan delen?

Beerlover dinsdag 1 november 2022 om 04:42

Het kan ook zijn dat je weer een leuke partner krijgt die het kind mede opvoedt. Dus dan ligt de volledige zorg niet bij jou. Of, als het financieel mogelijk is, een au-pair/nanny inhuren.
Je zou het kind ook kunnen afstaan voor adoptie. En af en toe bezoeken als je dat wil en mag.

Anoniem_6396e65158175 dinsdag 1 november 2022 om 06:01

Sterkte TO!

Wat ik je nog wil meegeven is dat je niet van jezelf moet verwachten dat je 100% overtuigd gaat zijn van de keuze die je maakt.

Geef die andere, niet doorslaggevende, kant de ruimte in je emotie. Die mag er ook zijn namelijk.

Tig dinsdag 1 november 2022 om 06:05

Java schreef: ↑
01-11-2022 04:25
Als je niks doet, groeit het nieuwe mens dat je in je draagt, vanzelf verder. Je bent immers niet alleen in verwachting van een baby, maar ook van een basisschoolkind, een puber, een jongvolwassene. Met een eigen persoonlijkheid. Iemand met wie je -hoe dan ook- het meest verbonden zult zijn in je hele leven.

De vraag is: Durf je de uitdaging aan? Om deze nieuwe persoon te leren kennen die in je groeit, en om je leven met hem/haar te gaan delen?

Wat een ontzettend suggestieve post, triest wel. Overigens staat het verre van vast dat dit een baby, kind, volwassene wordt. Ook al doet TO niks. De kans op een miskraam is bijzonder groot op deze leeftijd en de kans op afwijkingen nog veel groter. Zou jij die "uitdaging" aandurven?

Anoniem_65f95e3d19661 dinsdag 1 november 2022 om 06:19

Vannelle schreef: ↑
31-10-2022 22:55
Is kinderen opvoeden/groot brengen niet te vergelijken met topsport? Dat zeggen ze toch vaak? Ik heb zelf geen kinderen, maar kan me er alles bij voorstellen dat het dat wel is. In elk geval qua energie, tijdbesteding, aandachtsspanne, etc.

Hoeveel topsporters zijn er die 40+ zijn? Niet veel. Ze bestaan, maar de meeste sporters stoppen voor hun veertigste. Dat is niet voor niks denk ik. Zelf merkte ik met sporten toch ook echt wel grote verschillen tussen 20, 30 en 40… Maar als gezegd: ze bestaan wel, dus het is niet dat het niet kán, maar het is niet voor iedereen nog weggelegd op elke leeftijd.

Topsport bedrijven is tijdelijk, een kind op de wereld zetten niet - dat is voor de rest van je leven. Wel iets om rekening mee te houden: voor jezelf én het kind.

Sterkte met de overwegingen TO, ik ben blij dat ik niet in jouw schoenen sta!

Wat een onzinnige vergelijking, bijna niemand wordt topsporter, bijna iedereen krijgt kinderen. Dus nee, slaat nergens op.

madamecannibale dinsdag 1 november 2022 om 07:02

nausicaa schreef: ↑
31-10-2022 22:14
Eh, maar dat geldt dan toch voor alle enig kinderen? Als die hun hele leven zorg nodig hebben, ontstaat er altijd een probleem. Wat moeten ouders doen dan bij wie hij eerste kind dusdanig gehandicapt is? Verplicht een tweede (en liefst nog derde) krijgen om dat probleem maar op te lossen? Dat lijkt me op zijn zachtst zeer onwenselijk (niet dat ze nog meer kinderen krijgen, maar wel dat dat zou zijn om het probleem van ‘zorg’ voor de 1e op te lossen bedoel ik).

Nogmaals, ik kan me heel goed voorstellen als TO er gewoon geen zin in heeft. En dat zou voor mij een prima reden zijn voor abortus. Maar sommige dingen die hier gezegd worden zijn echt vreemde redeneringen. En dit is er 1 van.
43 is niet hoogbejaard, en TO weet zelf wel of ze gezond en fit is, of sowieso wat minder belastbaar. Er zijn hordes 32 jarigen die veel minder kunnen hebben dan 43 jarigen. En andersom. Gemiddelden doen niet heel erg ter zake, want het gaat niet om een gemiddelde, maar om TO.

Ik snap de redenatie ook niet. Ik ken inderdaad wel echtparen die een gehandicapt kind kregen en daarna nog 1 of 2 gezonde kinderen, inderdaad ook met de redenatie dat die kinderen dan later ook voor het gehandicapte kind konden zorgen (buiten dat ze sowieso wel meerdere kinderen wilden). Dat is nogal een zwaar uitgangspunt. Een kind moet dat maar net kunnen en willen. En ik zie om mij heen ook dat deze broertjes en zusjes al jong een stuk volwassener zijn.

Buiten dat wonen we in Nederland. De zorg is de laatste tijd erg uitgekleed maar als gehandicapte kom je nog steeds niet zomaar op straat te staan. Natuurlijk is het gemakkelijker als er dan een ander mee denkt over de juiste keuzes en woonvorm. Maar het is niet zo dat als je ouders niet meer voor je kunnen zorgen je aan je lot over gelaten wordt.

Anoniem_639dcde78f69d dinsdag 1 november 2022 om 07:14

impala schreef: ↑
31-10-2022 22:47
Trouwens, er wordt wel heel makkelijk voorbij gegaan aan het feit dat die man absoluut geen kinderen wil. Die krijgt dus ongewild toch een kind, als je dit doorzet. Dat is niet niks.

De man in deze kwestie is sowieso een gekke onzekerheid.
Voor hetzelfde geld draait hij bij als het kind geboren is en wil hij ineens co-ouderschap of een omgangsregeling. En dit is een man die TO niet kent. Je hebt geen idee of hij wel een stabiel, goed persoon is. Daar zit je dan wel de rest van je leven en je kinds leven aan vast.

Anoniem_639dcde78f69d dinsdag 1 november 2022 om 07:26

Maan schreef: ↑
01-11-2022 06:01
Sterkte TO!

Wat ik je nog wil meegeven is dat je niet van jezelf moet verwachten dat je 100% overtuigd gaat zijn van de keuze die je maakt.

Geef die andere, niet doorslaggevende, kant de ruimte in je emotie. Die mag er ook zijn namelijk.

Dit, vooral dit. Ik denk dat je bij zo'n dilemma nooit een heel duidelijk, doorslaggevend gevoel gaat krijgen, zonder enige twijfel.

anoniem_639dcde78f69d wijzigde dit bericht op 01-11-2022 15:49

49.23% gewijzigd

CHL dinsdag 1 november 2022 om 07:47

Ik heb er ook altijd zo in gestaan als je in de openingspost beschrijft, het komt of het komt niet. In mijn geval speelde er ook nog vruchtbaarheidsproblemen, maar ik raakte zwanger op het moment dat wij behoorlijk vergevorderde plannen hadden om te emigreren. Op dat moment was ik 32, maar zag ik mezelf in de toekomst geen moeder (meer) worden. Wel had ik een langdurige, goede relatie en was hij meteen laaiend enthousiast, maar voor mij was het toch wel even omschakelen. Ik was net ingesteld op een heel ander toekomst-plaatje, ik dacht dat een kindje er simpelweg niet in zat (zonder medische molen, en dat was niet voor mij), en wat als ik er alleen voor zou komen te staan? Ook hield ik niet van baby's, hadden we de huur al opgezegd, enzovoort, ik zag allemaal beren op de weg. Lang verhaal kort, ik heb het genomen zoals het kwam. Ik ben nu 38 en moeder van 3, en natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, ik vind het echt wel eens zwaar, ben vermoeider dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, maar mijn kinderen zijn echt by far het mooiste wat me ooit is overkomen.

Overigens is mijn ervaring dat hormonen sterk spul zijn. Ik lijk wel een ander mens, ik geniet er oprecht van om iedere avond hetzelfde verhaaltje voor te lezen, naar de kinderboerderij of (binnen)speeltuin te gaan, of te gaan trick of treaten met Halloween. Blije gezichtjes met glunderende ogen, beste gevoel ter wereld.

CHL dinsdag 1 november 2022 om 08:00

Parella schreef: ↑
01-11-2022 07:26
En ik ken wel degelijk ouders die niet nog een keer voor kinderen zouden kiezen. Ook die gewoon nog bij elkaar zijn en nee, Lila Linda, ik ben zelf niet kinderloos. Kinderen hebben is voor veel mensen ook gewoon zwaar. Dat zijn ook de mensen die vooraf geen uitgesproken kinderwens hadden en een vrij leven hadden, dat zal er ongetwijfeld mee te maken hebben.

Ik zou zelf wel opnieuw voor kinderen kiezen maar dan wel 10 jaar eerder, niet meer op deze leeftijd. De extra zorgen en leeftijdsgebonden situaties die dit voor ons nu al met zich mee heeft gebracht vind ik heel zwaar en daar zou ik niet opnieuw voor kiezen.

Wat grappig, ik zie in mijn omgeving juist het omgekeerde. Juist dat het ouderschap tegenvalt bij degenen met een enorme kinderwens en eigenlijk al een heel burgerlijk, kidsproof leven leidden. Mijn theorie is dat ze zich er al een hele voorstelling van hadden gemaakt en de praktijk toch anders blijkt. En degenen die heel het roer om hebben moeten gooien, die hadden niet zo'n geromantiseerd beeld en zich veelal ingesteld op een zware periode, dus daar valt het dan juist mee.

fashionvictim dinsdag 1 november 2022 om 09:00

Hoi TO,

Hier een oude moeder, ik was 42 toen mijn kind geboren werd en haar vader en ik zijn niet al te lang na haar geboorte uit elkaar gegaan, dus ook nog eens alleenstaand. Ik heb me echt bescheurd om sommige reacties, wat een aperte onzin schrijven mensen, zeg.
Groot verschil met jou is dat ik al een (groot) kind had en dus vergelijkingsmateriaal heb. De zwangerschap was op mijn 42e inderdaad een stuk zwaarder dan op mijn 29e. Dat lag niet per se aan de zwangerschap maar aan het feit dat ik inmiddels een chronische kwaal had ontwikkeld die we bij toeval bij mijn eerste zwangerschapscontrole ontdekten.

Ik ben echt enorm blij met mijn jongste, het is echt mijn grootste cadeau. Alles aan haar is makkelijk en zonnig, haar ontwikkeling gaat zelfs beter dan in de boekjes, haar karakter is echt supergezellig, ze huilde nauwelijks, eet alles, slaapt prima, kletst me al sinds ze een jaar is de oren van de kop en wordt elke dag letterlijk zingend wakker. Ik zelf voel me verre van oud, ik merk geen verschil met mijn oudste. Of nou ja, dat is niet helemaal waar, ik merk wel verschil maar juist ten goede. Mijn financiële situatie is een stuk beter dan toen ik 30 was, ik heb meer vrijheid in mijn werk dus kan veel vaker betrokken zijn bij haar leven, dankzij Corona is iedereen inmiddels gewend aan thuiswerken met kinderen om je heen dus zij gaat minder naar de opvang dan mijn oudste, ik heb al eerder een kind succesvol grootgebracht dus ik ben totaal niet onzeker, kortom, in tegenstelling tot de eerste keer waarin ik best wel zorgen of onzekerheden had vind ik deze tweede keer echt een groot feest.

En ja, als ik 50 ben is zij pas 8. Nog een groot voordeel is dat als je nog een jong kind hebt mensen je automatisch veeeeeeeeeeeel jonger inschatten dan je bent. Ik merk regelmatig aan mensen dat ze er blind vanuit gaan dat ik eind 30 in plaats van eind 40 ben, dat is altijd wel grappig om te merken. En een jong kind houdt je ook jong.

Ik kan je geen advies geven over wat te doen maar ik wilde je in ieder geval laten weten dat ik letterlijk niks herken van de doemscenario's die hier geschetst worden. Ik vind alleenstaand moederschap niet zwaar en ik vind een oude moeder zijn ook al niet zwaar. En mijn kind vindt mij de liefste moeder van de wereld dus zij heeft er ook al geen moeite mee, geloof ik

.

Am Yisrael Chai!

fashionvictim dinsdag 1 november 2022 om 09:06

P.S. Een van mijn beste vriendinnen was 45 toen ze haar eerste kind kreeg en zij is echt een van de allerleukste moeders die ik ken. En ook zij is niet krakkemikkig of ziek zwak en misselijk en haar kind is echt ook een ontzettend leuk kind waar ook al niks aan mankeert. Ik ken eigenlijk best wel veel moeders die ergens tussen hun 41e en 48e (nog) een kind kregen en dat gaat eigenlijk overal prima. Dat zijn overigens wel allemaal hoogopgeleide moeders met hoge inkomens, dat scheelt natuurlijk wel. Wellicht dat je het anders ervaart als je geen fijn werk of geen goed inkomen hebt, maar die situatie ken ik niet dus daar kan ik niet over oordelen.

Am Yisrael Chai!

fashionvictim dinsdag 1 november 2022 om 09:18

Oh, en nog een laatste nabrander: ik las een hele discussie over spijt van je kind. Ik ken dus best veel oude moeders, ik woon ook in een omgeving waar dat relatief vaker voorkomt, ik ben op de opvang zeker niet de enige oude moeder, verre van zelfs. Ik heb zelf juist de indruk dat oudere moeders, net als bewust alleenstaande moeders, veel vaker een hele bewuste keuze voor dat kind hebben gemaakt en in sommige gevallen ook veel moeite voor dat kind hebben moeten doen (IVF e.d.) Volgens mij komt spijt in die groep juist minder voor, omdat er veel minder sprake is van een kind krijgen omdat het er nu eenmaal bijhoort. Vaak is voor een oudere moeder er juist sprake van dat een hele lang gekoesterde wens eindelijk in vervulling gaat dus ik ken juist geen enkele spijtoptant.

Am Yisrael Chai!

aikidoka dinsdag 1 november 2022 om 09:25

Tig schreef: ↑
01-11-2022 06:05
Wat een ontzettend suggestieve post, triest wel. Overigens staat het verre van vast dat dit een baby, kind, volwassene wordt. Ook al doet TO niks. De kans op een miskraam is bijzonder groot op deze leeftijd en de kans op afwijkingen nog veel groter. Zou jij die "uitdaging" aandurven?

De kans op een miskraam is ongeveer 1 op de 3. Dus groot, maar de kans op een doorgaande zwangerschap is groter. De kans op afwijkingen is veel en veel kleiner, een paar %. De trisomieafwijkingen, waarop de kans groter wordt met hogere leeftijd zijn met een NIPT test goed op te sporen overigens.
Jouw bewering dat de kans op afwijkingen groter is dan de kans op een miskraam klopt dus niet.

Nataschalala dinsdag 1 november 2022 om 09:33

fashionvictim schreef: ↑
01-11-2022 09:00
Hoi TO,

Hier een oude moeder, ik was 42 toen mijn kind geboren werd en haar vader en ik zijn niet al te lang na haar geboorte uit elkaar gegaan, dus ook nog eens alleenstaand. Ik heb me echt bescheurd om sommige reacties, wat een aperte onzin schrijven mensen, zeg.
Groot verschil met jou is dat ik al een (groot) kind had en dus vergelijkingsmateriaal heb. De zwangerschap was op mijn 42e inderdaad een stuk zwaarder dan op mijn 29e. Dat lag niet per se aan de zwangerschap maar aan het feit dat ik inmiddels een chronische kwaal had ontwikkeld die we bij toeval bij mijn eerste zwangerschapscontrole ontdekten.

Ik ben echt enorm blij met mijn jongste, het is echt mijn grootste cadeau. Alles aan haar is makkelijk en zonnig, haar ontwikkeling gaat zelfs beter dan in de boekjes, haar karakter is echt supergezellig, ze huilde nauwelijks, eet alles, slaapt prima, kletst me al sinds ze een jaar is de oren van de kop en wordt elke dag letterlijk zingend wakker. Ik zelf voel me verre van oud, ik merk geen verschil met mijn oudste. Of nou ja, dat is niet helemaal waar, ik merk wel verschil maar juist ten goede. Mijn financiële situatie is een stuk beter dan toen ik 30 was, ik heb meer vrijheid in mijn werk dus kan veel vaker betrokken zijn bij haar leven, dankzij Corona is iedereen inmiddels gewend aan thuiswerken met kinderen om je heen dus zij gaat minder naar de opvang dan mijn oudste, ik heb al eerder een kind succesvol grootgebracht dus ik ben totaal niet onzeker, kortom, in tegenstelling tot de eerste keer waarin ik best wel zorgen of onzekerheden had vind ik deze tweede keer echt een groot feest.

En ja, als ik 50 ben is zij pas 8. Nog een groot voordeel is dat als je nog een jong kind hebt mensen je automatisch veeeeeeeeeeeel jonger inschatten dan je bent. Ik merk regelmatig aan mensen dat ze er blind vanuit gaan dat ik eind 30 in plaats van eind 40 ben, dat is altijd wel grappig om te merken. En een jong kind houdt je ook jong.

Ik kan je geen advies geven over wat te doen maar ik wilde je in ieder geval laten weten dat ik letterlijk niks herken van de doemscenario's die hier geschetst worden. Ik vind alleenstaand moederschap niet zwaar en ik vind een oude moeder zijn ook al niet zwaar. En mijn kind vindt mij de liefste moeder van de wereld dus zij heeft er ook al geen moeite mee, geloof ik .

Eindelijk iemand die ook de positieve kant benadrukt en niet het doemscenario. Het is fantastisch om moeder te worden en te zijn en laten we niet doen of je bejaard bent als je in de 40+ bent. Buig mee met wat het leven je brengt en geniet van wat je toekomt.

Actieve topics